Na de bijeenkomst van de Amerikaanse en Indiase ministers van Buitenlandse Zaken en Defensie, Knessetlid Bhadrakumar zegt Delhi laat zijn strategische ambivalentie varen en sluit zich aan bij Washington's vijandige houding tegenover China.

De Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin op de rode loper in New Delhi op 9 november. (DoD, Tsjaad J. McNeeley)
By MK Bhadrakumar
Indiase clou
If de Verenigde Staten een macht in verval zijn en de opkomst van China in de Indo-Pacific onvermijdelijk is; als Rusland zichzelf als een wereldmacht beschouwt en vastbesloten is de door de VS gedomineerde, op regels gebaseerde orde te begraven; als de nederlaag van de VS en de NAVO in de oorlog in Oekraïne een voldongen feit is geworden; als Canada door de VS zou worden aangemoedigd om zich zorgen te maken en te piekeren vermeende Indiase betrokkenheid bij de moord van de Canadese Sikh-separatistische leider Hardeep Singh Nijjar op Canadese bodem; Als het bloedbad van Israël in Gaza feitelijk een genocide is, dan hebben de Indiase beleidsmakers hier niets van gehoord.
Dat is de boodschap van de Amerikaans-Indiase 2+2 ministers van Buitenlandse Zaken en Defensie die op 10 november in New Delhi bijeenkwamen.
Het grote beeld is dat India, nadat het onlangs in september, in een tijdsbestek van ruim twee maanden, stoutmoedig de leiderschapsmantel van het Mondiale Zuiden had opgeëist, naar het Amerikaanse kamp glijdt als de onmisbare bondgenoot van de VS, en er zelfs naar streeft een belangrijke bondgenoot te worden. “wereldwijde defensiehub” met de hulp van het Pentagon.
Dit waren enkele van de belangrijkste punten tijdens de 2+2-bijeenkomst:
- Het delen van technologie met betrekking tot “maritieme uitdagingen, ook in het onderzeese domein”;
- co-ontwikkeling en co-productie van grondmobiliteitssystemen;
- India gaat Amerikaans vliegtuigonderhoud en reparatie halverwege de reis van Amerikaanse marineschepen uitvoeren;
- Amerikaanse investeringen in India's onderhoud, reparatie en revisie van Amerikaanse vliegtuigen en onbemande luchtvaartuigen;
- afronding van een regeling voor voorzieningszekerheid, die de integratie van industriële defensie-ecosystemen zal verdiepen en de veerkracht van de toeleveringsketen zal versterken;
- het creëren van nieuwe verbindingsposities tussen de twee strijdkrachten, volgend op het volledige lidmaatschap van India van de multinationale Combined Maritime Forces, met het hoofdkantoor in Bahrein;
- Maximalisatie van de reikwijdte van de Logistics and Exchange Memorandum Agreement, en identificatie van stappen om het bereik van de Amerikaanse marineschepen naar Indiase bases te vergroten.
Het bovenstaande is ongetwijfeld slechts het topje van de ijsberg, terwijl deze buitengewone transitie in het Indiase beleid grotendeels achter gesloten deuren zal blijven. De VS lijken er het volste vertrouwen in te hebben dat India bereid is een exclusieve alliantie aan te gaan, iets waar New Delhi bij geen enkele grote macht naar heeft gestreefd. Wat is het aanbod dat de regering-Biden aan India heeft gedaan dat laatstgenoemde niet kan weigeren?
Geen teken van partijdige bezorgdheid
Het is duidelijk dat zo'n enorme verschuiving in het militaire beleid van India in verband moet worden gebracht met de fundamentele uitgangspunten van het buitenlands beleid. Dat gezegd hebbende, merkwaardig genoeg, noem het maar een “tweeledige consensus” of wat dan ook, de belangrijkste oppositiepartij van India kon zich blijkbaar niets aantrekken van de verschuiving. Dit is niet verrassend. De verschuiving gaat eigenlijk over een opkomende alliantie tussen India en de VS om China tegen te gaan – en dat is een beleidsfront waarbij het moeilijk is om te kiezen tussen Tweedledum en Tweedledee.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat zowel Rusland als China begrijpen dat het Indiase buitenlandse beleid in transitie is. Maar ze doen alsof ze het niet merken en hopen dat het een afwijking is. In ieder geval kunnen noch Rusland, noch China India tegenhouden. Hun vermogen om het Indiase beleid te beïnvloeden is dramatisch gekrompen – vooral dat van Moskou – in de huidige veiligheidsomgeving.

De Indiase premier Narendra Modi en de Russische president Vladimir Poetin tijdens een persconferentie in Rusland in 2019. (Kremlin, Wikimedia Commons, CC DOOR 4.0)
De kern van de zaak is dat India niet extatisch is over de groeiende multipolariteit in de wereldorde. India profiteert van de “op regels gebaseerde orde” en voelt zich veel comfortabeler bij een bipolaire wereldorde waar multipolariteit, of helemaal niet, een marginaal fenomeen blijft, terwijl de superioriteit van de VS de komende decennia zal blijven overheersen.
Een dergelijk paradigma wordt gezien als voordelig voor India om zijn weg te vinden naar het beteugelen van de hegemonistische instincten van China en tegelijkertijd zijn eigen alomvattende nationale macht optimaal te ontwikkelen. Het is een ambitieuze agenda die ook riskant is, aangezien het beleid in Washington verandert naarmate presidenten komen en gaan, de Amerikaanse belangen opnieuw worden gedefinieerd en de prioriteiten veranderen.
Animus tegen China

Modi en de Chinese president Xi Jinping in Wuhan, China. 2018. (MEAfotogalerij, Flickr, CC BY-NC-ND 2.0)
Tegenwoordig is de bereidheid van India om zich bij de VS aan te sluiten echter duidelijker dan ooit tevoren. De vijandigheid tegen de opkomst van China was voelbaar tijdens de 2+2-bijeenkomst. India heeft alle resterende pretenties van zich afgeworpen en verschuift naar een openlijk vijandige relatie met China. De QUAD is een belangrijke locomotief geworden. Zeker, een Chinees antwoord kan worden verwacht – wanneer en in welke vorm, de tijd zal het leren.
Dit is alleen mogelijk omdat Delhi er redelijk zeker van is dat de focus van Washington op de Indo-Pacifische Oceaan onder de regering-Biden intact blijft, ondanks de groeiende betrokkenheid bij China, zoals blijkt uit de topontmoeting tussen de Chinese president Xi Jinping en Biden in San Francisco. beide partijen hopen naar de Chinees-Amerikaanse relatie voorspelbaarder maken.
Focus op Afghanistan, Oekraïne en Gaza

De Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin en minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken ontmoeten hun Indiase tegenhangers, minister van Defensie Rajnath Singh en minister van Buitenlandse Zaken Dr. S. Jaishankar, tijdens de 2+2 ministeriële bijeenkomst in New Delhi op 10 november. (DoD, Tsjaad J. McNeeley)
De drie regionale kwesties die tijdens de 2+2 een prominente rol speelden, waren Afghanistan, Oekraïne en het Palestina-Israël-conflict. De gezamenlijke verklaring wijdde een aparte paragraaf met de ondertitel Afghanistan, waarin de Taliban-heersers impliciet werden beschuldigd van het niet nakomen van hun “toezegging om te voorkomen dat een groep of individu het grondgebied van Afghanistan gebruikt om de veiligheid van welk land dan ook te bedreigen.”
De gezamenlijke verklaring ging verder met een nadrukkelijke herinnering aan Resolutie 2593 (2021) van de VN-Veiligheidsraad, die specifiek “eist dat Afghaans grondgebied niet wordt gebruikt om welk land dan ook te bedreigen of aan te vallen, of om terroristen onderdak te bieden of op te leiden, of om terroristische aanslagen te plannen of te financieren.”
Delhi wijkt radicaal af van zijn pogingen om constructief met de Taliban-heersers om te gaan. Eén reden zou de input van de inlichtingendiensten kunnen zijn, waardoor Afghanistan opnieuw een draaideur wordt voor internationale terroristische groeperingen.
Een tweede mogelijkheid zou kunnen zijn dat de VS en India een gevoel van ergernis delen over de groeiende nabijheid van de Taliban met China en het schrikbeeld dat Afghanistan een knooppunt van het Belt and Road Initiative zal worden. Het plan van Peking om een weg die Afghanistan verbindt via de Wakhan Corridor is een geostrategische gamechanger. Alles wat te maken heeft met de veiligheid van Xinjiang is van onophoudelijk belang voor Delhi.
[Verwant: Waarom de nieuwe zijderoute een ‘bedreiging’ is voor het Amerikaanse blok]
De gezamenlijke 2+2-verklaring luidt een hernieuwde convergentie tussen de VS en India over Afghanistan in. In hoeverre dit zich zou vertalen in proactieve stappen is een betwistbaar punt. Opvallend is dat de VS en hun bondgenoten ook de Russische zorgen over het conflict in Oekraïne uitbuiten om hun post-Koude Oorlog-strategie te verdubbelen om de Russische invloed in Afghanistan terug te dringen. Moskou voelt dat het terrein verliest in zijn achtertuin.
Als het gaat om Oekraïne en het Palestijns-Israëlische conflict, komt naar voren dat de Amerikaanse en Indiase partijen erin zijn geslaagd hun respectieve standpunten over deze cruciale regionale conflicten te harmoniseren.
Delhi laat zijn strategische ambivalentie varen en beweegt zich in de richting van de Amerikaanse positie. Dit blijkt uit de lijnen in de gezamenlijke verklaring, door wat er wel en niet staat. Voor Oekraïne heeft de uitputtende oorlog van Rusland dus “gevolgen die vooral het mondiale Zuiden treffen.” Afgezien daarvan kan Moskou leren leven met de 2+2-formulering over de oorlog in Oekraïne.
Wat de West-Aziatische situatie betreft, spreekt de gezamenlijke verklaring krachtige steun uit voor Israëls strijd tegen ‘terrorisme’. Maar ook hier weigert India Hamas op te roepen. Ook India steunt de oorlog van Israël tegen Hamas niet, laat staan dat hij vooruitloopt op de kansen op succes. Het belangrijkste is dat in de gezamenlijke verklaring elke verwijzing naar Israëls ‘recht op zelfverdediging’ wordt weggelaten, een mantra die voortdurend op Bidens lippen ligt.
[Verwant: Craig Murray: Het recht op zelfverdediging]
India kan de Gaza-oorlog onmogelijk een daad van ‘zelfverdediging’ noemen, nu Israël zo’n brutale militaire operatie tegen ongelukkige burgers heeft ontketend en Gaza-stad met de grond gelijk heeft gemaakt – wat doet denken aan de gezamenlijke Brits-Amerikaanse luchtbombardementen op de stad Dresden, de hoofdstad van Saksen, tijdens de Tweede Wereldoorlog, waarbij meer dan 25,000 Duitsers omkwamen.
Knessetlid Bhadrakumar is een voormalig diplomaat. Hij was de ambassadeur van India in Oezbekistan en Turkije. Meningen zijn persoonlijk.
Deze dit artikel verscheen oorspronkelijk op Indiase punchline.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Hoe dwaas. Als je bij de United Snakes of America gaat liggen, zal het je zeker bijten. En zijn beet is dodelijk.
Ik geloof dat India onder Modi een prachtige kans verspeelt voor een rol in het leiden van de wereld naar multipolariteit. Zoals gewoonlijk hebben de Indiërs zoveel potentieel dat ze voortdurend verspillen in hun pogingen de oude orde te handhaven, ondanks het feit dat ze altijd innovatie en vooruitgang verkondigen. Hoe kun je vooruitgang boeken terwijl je weigert verandering te accepteren? Hun grote verliefdheid op het Westen zorgt ervoor dat ze irrationeel zijn.
Modi is een kanker voor zijn eigen volk. Hij schakelt nu over naar de Amerikaanse kant tegen China. Oh jee, en hoeveel meer geld gaat er naar Modi in plaats van naar Amerikanen die hulp nodig hebben? Maar Modi is dan ook een vreselijke man en niet aardig voor de vele burgers. Bij het opruimen van de opzichtige delen van de natie las ik dat Modi allerlei soorten woningen met de grond gelijk maakte, omdat wat er stond zo slecht gemaakt was dat het niet zou mogen bestaan. GEEN hoop voor de armen van India, zo lijkt het. Ik vraag me af hoeveel geld Modi uit Amerika heeft gekregen?
Het Westen zal met India doen wat ze in Oekraïne hebben gedaan, wrok zaaien jegens buurland China en over tien jaar zullen ze het oorlogsvuur aanwakkeren en vervolgens beloften doen om de oorlog tot de laatste Indiër uit te vechten. Net als Oekraïne: geef je neutraliteit niet op, Indra. De Amerikaanse militaire industriële staat zal miljarden dollars verdienen ten koste van Indiaas en Chinees bloed.
Wat puur economische belangen betreft, bevindt India's grootste importbron zich in China, en de grootste exportmarkt in de VS. Dat is dus een dubbele kwetsbaarheid, maar haar formaat geeft ook veel kracht. India heeft ook een grootheidswaan dat elke potentiële regering lippendienst moet bewijzen. Dit verklaart de verheven belangen in “de situatie in Xinjiang en Afghanistan”.
Wat de export naar de VS betreft, is India potentieel kwetsbaar voor Amerikaanse sancties op producten die zijn geproduceerd met componenten uit Rusland en China. Omdat dit Amerikaanse beleid hopeloos politiek is (waardoor de vermeende voordelen voor de Amerikaanse industrie worden ondermijnd), is het ophitsen van de VS over militaire samenwerking een goedkope manier om dit te vermijden (vanwege Pakistan zal deze samenwerking niet te ver gaan, IMHO). Misschien zullen zelfs Russische diamanten worden getransmuteerd naar Namibisch of wat dan ook.
Mijn grootste zorg betreft de anti-moslimaspecten van Hindutwa. In ieder geval op het gebied van het buitenlands beleid ‘driehoekt’ Modi ook, in eigen land ziet het er nogal lelijk uit. Nogmaals, India is sterk afhankelijk van geldovermakingen uit de Golf, terwijl Modi zich niets aantrekt van de traditie van niet-gebondenheid die voortkomt uit de Indian Congress Party; hij is gespitst op zakelijke belangen.
Piotr, uitstekende punten. Modi lijkt in verschillende opzichten op Erdogan, vooral omdat hij ervan houdt om met meerdere spelers samen te werken om het beste uit een situatie te halen. De VS bespotten in hun gebruikelijke hypocrisie het hindoe-nationalisme via de spreekbuis van de MSM, die onder Modi in zijn extremen is gaan groeien, terwijl ze afspraken maken om ervoor te zorgen dat ze in de goede gratie van Modi blijven.
U heeft zeker gelijk als u zegt dat de Amerikaanse exportmarkt een te grote kudde olifanten in de kamer is om te denken dat er snel veel zal veranderen. Maar de VS zijn er goed in zichzelf in de voet te schieten met hun sanctieoorlogen, en misschien zullen ze iets dwaas doen om India op een gegeven moment te provoceren, waardoor ze besluiten dat ze superserieus moeten worden over hun BRICS+-lidmaatschap. De tijd zal het leren. Ik ben het beu dat elke Amerikaanse deal weer een nieuwe militaire “steun”-overeenkomst is. Dit is verspild geld aan wapens om te vernietigen wat gekoesterd zou moeten worden.
Ik vraag me af of dit niet meer over angst voor China gaat dan over iets anders. India's grote buurman zuigt alle zuurstof op en lijkt India's streven naar grootsheid te overschaduwen.
Denkt Modi dat hij de VS voor zijn eigen voordeel gebruikt, of gebruikt de VS India voor zijn eigen voordeel? Ik denk dat dit laatste zeker waar is, en dat India binnenkort misschien spijt zal krijgen van zijn verschuiving.
Modi koppelt zijn wagen aan het verkeerde paard. Denken dat het Amerikaanse imperium nog tientallen jaren de dominante kracht in de wereldpolitiek zal blijven, is gedoemd te mislukken. Dat is het lot van landen die geregeerd worden door megalomanen.
“De kern van de zaak is dat India niet extatisch is over de groeiende multipolariteit in de wereldorde. India profiteert van de ‘op regels gebaseerde orde’ en voelt zich veel comfortabeler bij een bipolaire wereldorde waar multipolariteit, of helemaal niet, een marginaal fenomeen blijft, terwijl de superioriteit van de VS de komende decennia zal blijven overheersen.”
Toen ik dat las, viel het mij op dat deze houding volkomen in overeenstemming is met de hindoeïstische omarming van de kaste. Er zijn tegenwoordig verschillende situaties te horen – ‘Er is een orde in de dingen…’ om elk oud regime te rechtvaardigen, zelfs de verwelkende Amerikaanse eeuw. Even een gedachte die naar boven kwam; De andere geopolitieke punten van de auteur spelen zeker meer een rol.