Catastrofe Gaza-Israël – Kolonisten en bredere oorlog

De oorlog in Gaza dient als een rookgordijn voor de escalatie van de kolonistenexpansie en het geweld op de Westelijke Jordaanoever, schrijft Dan Steinbock. In de tussentijd, Bidens haviken richten zich opnieuw op Iran. Laatste van een 5-delig series.

Dit is het laatste artikel in een vijfdelige serie. Hier is deel een, twee,  drie en vier.

By Dan Steinbok
De wereldwijde financiële recensie 

TDe Joodse nederzettingen hebben een de facto Eén-staat-realiteit in Israël, waarin Israëliërs rechten hebben en Palestijnen niet. Ondertussen wordt er gesproken over een tweestatenoplossing zijn aan het stagneren sinds 2014. Afgezien van de retoriek heeft de regering van premier Benhamin Netanyahu “zich beziggehouden met acties die annexeer de Westelijke Jordaanoever en bedreig de vooruitzichten voor een rechtvaardige en duurzame oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict.”

In het verleden hebben periodes van verhoogde veiligheidsspanningen en militaire operaties ervoor gezorgd dat kolonisten de kans kregen feiten ter plaatse vast te stellen. Na de brute aanval van Hamas is de alarmerende trend van toenemend kolonistengeweld snel geëscaleerd. Niets heeft de gestage expansie van de kolonisten sinds eind jaren zestig en de expansie van de Israëliërs in Oost-Jeruzalem tegengehouden.

In Zuid-Afrika bestond het apartheidssysteem, gebaseerd op blanke suprematie en rassenscheiding, van 1948 tot 1994. In april 2021 Human Rights Watch waarschuwde dat Israël de apartheidsdrempel had overschreden.

Begin september van dit jaar zei het voormalige hoofd van de Mossad, Tamir Pardo, dat de Israëlische mechanismen voor het controleren van de Palestijnen paste bij het oude Zuid-Afrika. “Er is hier sprake van een apartheidsstaat”, aangezien “twee mensen onder twee rechtssystemen worden beoordeeld.”

Zelfs tijdens de vredesbesprekingen in Oslo begin jaren negentig bedroeg het Palestijnse inkomen per hoofd van de bevolking slechts 1990 procent ten opzichte van het Israëlische niveau. Maar de hoop op vrede stierf met de joodse extreemrechtse moord op premier Yitzhak Rabin.

Ondanks alle heisa van de regeringen Trump en Biden dat het Midden-Oosten aan de vooravond van vrede en welvaart staat, is het Palestijnse inkomen per hoofd van de bevolking heeft gesneuvelde en bedraagt ​​nu slechts 12.9 procent ten opzichte van het Israëlische niveau, lager dan decennia geleden.

Hoe slecht deze totale cijfers ook zijn, ze weerspiegelen de Palestijnse gemiddelden, en niet de hel van Gaza. Jaren van isolatie en terugkerende conflicten hebben ervoor gezorgd dat de lokale economie ver achterop is geraakt bij die van de Westelijke Jordaanoever, als gevolg van de door Israël opgelegde blokkade, vier oorlogen en binnenlandse verdeeldheid.

Het inkomen per hoofd van de bevolking in Gaza is nu minder dan een derde daarvan op de Westelijke Jordaanoever. De helft van de beroepsbevolking is werkloos; Volgens gegevens van het Internationaal Monetair Fonds leeft meer dan de helft van de bevolking onder de nationale armoedegrens. 

Lang vóór het Hamas-offensief weerspiegelde de Palestijnse stagnatie een economische ondergang die buitensporig was, zelfs in verhouding tot de apartheid in Zuid-Afrika. Tijdens de apartheid (1948-94) steeg het inkomen per hoofd van de bevolking van de zwarte bevolking ten opzichte van de blanke bevolking van 8.6 procent naar 13.5 procent. In relatieve termen was het uitgangspunt van de Palestijnen ten opzichte van de Israëliërs na de Oslo-akkoorden bijna twee keer zo hoog. Maar vandaag ligt het achter bij dat van de zwarten aan het einde van de apartheid. De ommekeer vond plaats onder toezicht van de regeringen Trump en Biden.

Vooruitziende Israëlische leiders ontkennen niet langer de realiteit van de apartheid. Vorig jaar noemde voormalig procureur-generaal Michael Ben-Yair Israël ‘een apartheidsregime’. Onlangs behoorden de voormalige voorzitter van het Parlement, Avraham Burg, en de beroemde historicus Benny Morris tot de ruim 2,000 Israëlische en Amerikaanse publieke figuren die een overeenkomst ondertekenden. openbare verklaring dat “Palestijnen onder een apartheidsregime leven.”

Spiegelhal

Het standaardverhaal over de oorlog in Gaza van 2023 is slechts een façade. Zelfs het argument dat het offensief van Hamas een “mislukking van de inlichtingendiensten” was, lijkt niet geldig. Op basis van twee jaar videobewijs hebben Hamas-militanten getraind voor de brute aanvallen op ten minste zes locaties in Gaza in het volle zicht en op minder dan een mijl van de zwaar versterkte en bewaakte grens van Israël. Voor alle praktische doeleinden was het offensief te voorkomen. Als het falen van de inlichtingendienst helemaal geen mislukking was, wat was het dan wel?

Op dezelfde manier gaat het naïeve verhaal over Hamas als de vijand van Israël niet op. De groep en haar brute aanvallen gingen hand in hand met ruim twintig jaar waarin Likoed en extreemrechts in opstand kwamen. 

Net zoals Operatie Cyclone de VS ertoe had gebracht een generatie islamistische fedayeen in Afghanistan op te leiden, te bewapenen en te financieren, waaronder Osama Bin Laden, dachten de Israëli's dat ze Hamas konden gebruiken; niet dat Hamas ze zou kunnen gebruiken.

Bovendien dient de oorlog in Gaza als een rookgordijn voor de escalatie van de kolonistenexpansie en het geweld op de Westelijke Jordaanoever, waarvan de extreemrechtse ministers van Netanyahu hopen dat dit zou resulteren in de annexatie en de verdrijving van Palestijnen.

Regionaal gezien heeft de oorlog de haviken van de Amerikaanse president Joe Biden ertoe gebracht de aandacht opnieuw op Iran te richten. Het is een oud project. Sinds 2003 voert het Amerikaanse leger een analyse uit met de naam TIRANNT (Theater Iran Near-Term) voor een grootschalige oorlog met Iran. 

Naar verluidt zou dit noodplan (CONPLAN 8022) in werking treden in het geval van een tweede 9 september. op de veronderstelling dat Iran zou er achter staan.

Naar verwachting heeft de oorlog de spanningen met Hezbollah in Zuid-Libanon aangewakkerd, die velen in het Amerikaanse Congres en het Witte Huis graag in verband willen brengen met Iran, om een ​​grote regionale confrontatie te legitimeren.

Het is veelzeggend dat na de Hamas-aanval, toen de Republikeinse senator Lindsay Graham werd gevraagd of hij wilde dat de VS en Israël “Iran zouden bombarderen, zelfs als er geen direct bewijs van hun betrokkenheid was”, hij antwoordde: "Ja." Het antwoord verbaasde zelfs de CNN-interviewer, dus stelde ze de vraag twee keer en kreeg hetzelfde antwoord.

Onlangs zei de Amerikaanse vertegenwoordiger Michael McCaul, de Republikeinse voorzitter van de Amerikaanse commissie Buitenlandse Zaken van het Huis van Afgevaardigden, dat zijn panel wetgeving aan het opstellen is om het gebruik van militair geweld in Iran toe te staan, hoewel de Amerikaanse inlichtingendienst heeft gezegd dat er geen bewijs is om de bewering van Irans directe betrokkenheid. De opmerkingen van McCaul kwamen op de 21e verjaardag van de inwerkingtreding van een maatregel die toestemming gaf voor de misplaatste Amerikaanse invasie van Irak in 2003.

Voor de regering van Netanyahu zou een conflict met Iran de aandacht afleiden van Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Het is een lange droom. 

In 2011 gaf Netanyahu de Mossad en het Israëlische leger de opdracht om zich binnen vijftien dagen voor te bereiden op een aanval op Iran, totdat Pardo en de toenmalige stafchef Benny Gantz – nu in de oppositie maar een belangrijk lid van Netanyahu’s niet zo verenigde oorlogskabinet – twijfelde aan de juridische autoriteit van de premier om een ​​dergelijk bevel te geven zonder goedkeuring van het kabinet. Dus trok Netanyahu zich terug.

Maar Iran blijft op de agenda van de regering staan. En sommige critici beweren dat het deel uitmaakt van de Gaza-oorlogsagenda. Een maand geleden, parallel aan de onrust in het binnenlandse Hooggerechtshof, beloofde Netanyahu’s Mossad-chef David Barnea dat hij richten zich op het “hoogste echelon” van Iran if Israëlische Joden zouden door terreur gewond raken.44

Evenmin heeft de regering-Biden de verleiding vermeden om de oorlog en zijn “solidariteit met Israël” te gebruiken als demonstratie-effect voor andere hotspots. Toen minister van Defensie Lloyd Austin Netanyahu en leden van het Israëlische oorlogskabinet ontmoette, bracht hij de “ijzersterke steun” van de VS voor Israël over. 

Het is de liturgische term die het Witte Huis heeft gebruikt in de context van Japan, Taiwan, Oekraïne, de Filippijnen en andere grote Amerikaanse niet-NAVO-bondgenoten die zich hebben gecommitteerd aan gemeenschappelijke defensiedoelstellingen, militaire bases en wapenaankopen van US Big Defense, zoals een Raytheon, de voormalige werkgever van Austin.

Eindelijk vrede een kans geven

De aanhoudende oorlog heeft de Amerikaanse geloofwaardigheid als neutrale bemiddelaar in de regio ernstig ondermijnd. Officieel probeert Washington de spanningen te de-escaleren. Maar afgezien van de retoriek, toen Israël zijn tegenoffensief escaleerde, werden Amerikaanse diplomaten ontmoedigd om publiekelijk uitdrukkingen te gebruiken die tot kalmte zouden aanzetten. In gelekte berichten wordt Medewerkers van het ministerie van Buitenlandse Zaken hebben dit geschreven dat functionarissen op hoog niveau niet wilden dat het persmateriaal drie specifieke zinsneden zou bevatten: ‘de-escalatie/wapenstilstand’, ‘einde aan geweld/bloedvergieten’ en ‘herstel van de rust’. Het ging vooraf aan het Amerikaanse veto in de VN-Veiligheidsraad om een ​​“humanitaire pauze” en corridors naar Gaza te blokkeren.

De regering-Democratische Biden heeft het Midden-Oostenbeleid van Trump voortgezet, dat feitelijk de Palestijnse nachtmerrie negeert. De tweeledige consensus van Washington wordt gedreven door de prioriteiten van het Pentagon en de Grote Defensie, die profiteert van elk nieuw groot gewelddadig conflict door veiligheid zonder vrede te verkopen. De Gaza-oorlog is een schoolvoorbeeld.

In de eerste week van zijn tegenoffensief liet Israël 6,000 bommen op Gaza vallen. Dat is bijna het aantal bommen dat de VS op Afghanistan hebben laten vallen in een heel jaar. Maar dat kan slechts een opmaat zijn voor wat ons nog te wachten staat. Als en wanneer de verwachte Israëlische grondaanval – een “voorspelde ramp”, zoals de Israëlische columnist Gideon Levy het stelt – zal beginnen, zullen al deze aantallen slachtoffers in vergelijking verbleken.

Israël blijft Gaza bombarderen en maakt vorderingen in de richting van een grondinvasie van de belegerde enclave.

? Volg onze LIVE-verslaggeving: https://t.co/Qe25hKt0GS pic.twitter.com/i0GivLKlCx

- Al Jazeera English (@AJEnglish) 1 november 2023

Wanneer een miljoen mensen in eigen land ontheemd zijn, worden 90,000 wooneenheden beschadigd en worden elektriciteit en water feitelijk ontzegd (en dit alles vaardigheden de daadwerkelijke aanval), kan de gevolgschade niet langer in aanmerking worden genomen onderpand maar bestemde. En als de gezondheidszorgsystemen instorten, zullen ellende en ondeugd volgen in de vorm van hongersnood, waarbij epidemieën de weg vrijmaken voor nieuwe bloedbaden en nieuwe oorlogen.

Van pasgeboren baby's tot Nakba-overlevenden: het dodental als gevolg van de Israëlische oorlog tegen de belegerde Gazastrook heeft de 8,500 Palestijnen overschreden.

We kijken naar de cijfers om de omvang van de verwoesting te illustreren.

?: https://t.co/hRNy7Yb8vL pic.twitter.com/0CNyEEDyHv

- Al Jazeera English (@AJEnglish) 1 november 2023

Tegenwoordig zijn de grootste economische risico’s ongegronde geopolitieke spanningen. Het uitbreken van de oorlog in Gaza van 2023 dreigt nieuwe volatiliteit in de energiemarkten te injecteren, die teruggrijpt op de grondstoffenchaos van vorig jaar na de proxy-oorlog in Oekraïne. Terwijl Biden zijn pleidooi hield voor ‘hulp in oorlogstijd aan Israël en Oekraïne’, breidde hij de Amerikaanse betrokkenheid uit naar twee grote fronten; de behoefte aan tientallen miljarden dollars aan militaire hulp vermenigvuldigd, naast de honderden miljarden dollars uit het verleden; en versnelde de waarschijnlijkheid van een dreigende Amerikaanse schuldencrisis die mondiale gevolgen zou kunnen hebben.

Na 8 biljoen dollar aan de misplaatste oorlogen van na 9 september in Afghanistan en Irak zijn de Amerikaanse oorlogstheaters niet verdwenen. Alleen de arena's veranderen. De regering-Biden bereidt een nieuwe ongegronde mondiale Koude Oorlog voor in een waargenomen manicheïsche wereld van ‘nobele democratieën’ en ‘slechte autocratieën’.

In de afgelopen halve eeuw heeft geen enkel door de VS bemiddeld initiatief duurzame vrede in het Midden-Oosten tot stand gebracht. Washington heeft een geopolitiek belang in de regio als energiereserve en als lucratieve klant voor Amerikaanse defensiebedrijven. De Chinese aanpak is daarentegen gebaseerd op stabiliteit en samenwerking die noodzakelijk zijn voor de economische ontwikkeling. Peking benadrukte het belang van vrede en ontwikkeling, riep op tot een “onmiddellijk staakt-het-vuren” en herhaalde zijn steun voor een tweestatenoplossing met een onafhankelijke staat Palestina als uitweg uit het conflict.

Zowel de VS als China spelen een rol in het Midden-Oosten. Maar zonder vrede kan er geen stabiliteit zijn. En zonder stabiliteit kan er geen sprake zijn van ontwikkeling. Een halve eeuw oorlogen, kolonisatie en apartheid zullen nooit vrede in de regio brengen; maar ze zullen zeker zorgen voor meer wanhoop, meer oorlogen en meer dode en gewonde burgers. Wat in de regio nodig is, is multilaterale samenwerking en multipolaire diplomatie.

Het is tijd om vrede en ontwikkeling een kans te geven – voordat het te laat is.

Dr. Dan Steinbock is de oprichter van Difference Group en heeft gewerkt bij het India, China and America Institute (VS), Shanghai Institute for International Studies (China) en het EU Center (Singapore). Voor meer, kijk hier.   

De originele versie van dit artikel is gepubliceerd door De wereldwijde financiële recensie.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.