Waar we niets over horen op 7 oktober

Iedere journalist die wil voorkomen dat hij meewerkt aan de genocide die zich in Gaza afspeelt, moet op zijn hoede zijn voor het herhalen van de Israëlische beweringen over wat er is gebeurd tijdens de eerste Hamas-aanval, schrijft Jonathan Cook.

By Jonathan Cook
Jonathan-Cook.net

TLucy Williamson van de BBC werd deze week opnieuw meegenomen zie de verschrikkelijke verwoesting in een kibboetsgemeenschap net buiten Gaza die op 7 oktober werd aangevallen. 

Zoals ons al zo vaak is getoond, waren de Israëlische huizen doorzeefd met automatisch vuur, zowel binnen als buiten. Delen van de betonnen muur vertoonden gaten of waren volledig ingestort. En delen van de gebouwen die nog overeind stonden, waren diep verkoold. Het leek een kleine momentopname van de huidige verschrikkingen in Gaza.

Er is een mogelijke reden voor deze overeenkomsten – een reden die de BBC angstvallig nalaat te rapporteren, ondanks toenemend bewijsmateriaal van een verscheidenheid van bronnen, inclusief de Israëlische media. In plaats daarvan houdt de BBC resoluut vast aan een verhaal dat voor hen, en de rest van de westerse media, door het Israëlische leger is bedacht: dat Hamas alleen al deze vernietiging heeft veroorzaakt.

Het simpelweg herhalen van dat verhaal zonder enig voorbehoud heeft inmiddels het niveau van journalistieke wanpraktijken bereikt. En toch is dat precies wat de BBC avond na avond doet.

Een BBC-correspondent ontleedt zijn berichtgeving over # Gaza in een brief aan de directeur-generaal: 'Dit gaat niet over fouten hier en daar, of zelfs over systemische vooroordelen ten gunste van Israël. De vraag is nu een kwestie van medeplichtigheid.' ??https://t.co/KlQ8gbh4F5

— Reem Abou-El-Fadl (@Reem_AbouElFadl) 2 november 2023

 

Alleen al een vluchtige blik op de puinhopen in de verschillende kibboetsgemeenschappen die die dag werden aangevallen, zou bij elke goede verslaggever vragen moeten oproepen. Waren Palestijnse militanten in een positie om daadwerkelijk fysieke schade in die mate en omvang toe te brengen met het soort lichte wapens dat zij bij zich hadden?

En zo niet, wie anders dan Israël was in een positie om zo’n verwoesting aan te richten?

Een aparte vraag die goede journalisten zouden moeten stellen is deze: wat was het doel van dergelijke schade? Wat hoopten de Palestijnse militanten ermee te bereiken?

Het impliciete antwoord dat de media geven, is ook het antwoord dat het Israëlische leger wil dat het westerse publiek hoort: dat Hamas zich bezighield met een orgie van onnodig moorden en wreedheid omdat... nou ja, laten we het rustige gedeelte hardop zeggen: omdat de Palestijnen van nature wreed zijn.

Met dat als impliciete verhaallijn hebben westerse politici de toestemming gekregen om Israël toe te juichen terwijl het elke paar minuten een Palestijns kind vermoordt in Gaza. Wilden begrijpen tenslotte alleen de taal van wreedheid.

Brutale tango

Alleen al om deze reden zou elke journalist die wil voorkomen dat hij meewerkt aan de genocide die zich in Gaza ontvouwt, steeds meer op zijn hoede moeten zijn voor het simpelweg herhalen van de beweringen van het Israëlische leger over wat er op 7 oktober is gebeurd. Ze moeten zeker niet op lichtgelovige wijze de nieuwste agitprop van de IDF uitbraken. persbureau, zoals de BBC zo duidelijk doet.

Wat we weten uit een groeiende hoeveelheid bewijsmateriaal verzameld door de Israëlische media en Israëlische ooggetuigen – zorgvuldig uiteengezet bijvoorbeeld in deze verslag van Max Blumenthal – is dat het Israëlische leger volledig verblind was door de gebeurtenissen van die dag. Er werd zware artillerie ingezet, waaronder tanks en aanvalshelikopters, om Hamas te bestrijden. Dat lijkt een eenvoudige beslissing te zijn geweest met betrekking tot de militaire bases die Hamas onder de voet had gelopen.

Israël voert al lang een beleid om te voorkomen dat Israëlische soldaten gevangen worden genomen – vooral vanwege de hoge prijs die de Israëlische samenleving wil betalen om ervoor te zorgen dat soldaten worden teruggestuurd. 

Decennia lang was het leger zogenaamd Hannibal-procedure heeft Israëlische troepen opgedragen medesoldaten te doden in plaats van hen gevangen te nemen. Om dezelfde reden besteedt Hamas veel energie aan het vinden van innovatieve manieren om soldaten te grijpen.

De twee partijen zijn in wezen verwikkeld in een brute tango waarin elk de dansbewegingen van de ander begrijpt.

Gezien de situatie van Hamas, die het door Israël gecontroleerde concentratiekamp Gaza effectief beheert, beschikt het land over beperkte verzetsstrategieën. Het gevangen nemen van Israëlische soldaten maximaliseert de invloed ervan. Ze kunnen worden ingeruild voor de vrijlating van vele van de duizenden Palestijnse politieke gevangenen die in gevangenissen in Israël worden vastgehouden, in strijd met het internationaal recht. Bovendien hoopt Hamas tijdens de onderhandelingen doorgaans een versoepeling van de 16 jaar durende belegering van Gaza door Israël te bewerkstelligen.

Om dit scenario te voorkomen hebben Israëlische commandanten naar verluidt op 7 oktober de aanvalshelikopters ingezet op de militaire bases die door Hamas waren overweldigd. De helikopters lijken zonder onderscheid te hebben geschoten, ondanks het risico dat werd gevormd voor de Israëlische soldaten op de basis die nog in leven waren. Israël voerde een beleid van de verschroeide aarde om Hamas ervan te weerhouden zijn doelstellingen te verwezenlijken. Dat zou voor een deel het zeer grote aandeel Israëlische soldaten onder de 1,300 doden die dag kunnen verklaren.

Verkoolde lichamen

Maar hoe zit het met de situatie in de kibboetsgemeenschappen? Tegen de tijd dat het leger arriveerde en in positie was, was Hamas goed ingegraven. Het had de inwoners als gijzelaars in hun eigen huizen genomen. Israëlische ooggetuigenverklaringen en mediaberichten suggereren dat Hamas vrijwel zeker probeerde te onderhandelen over een veilige doorgang terug naar Gaza, waarbij de Israëlische burgers als menselijk schild werden gebruikt. De burgers waren het enige ticket voor de Hamas-strijders, en ze konden later worden omgezet in onderhandelingstroeven voor de vrijlating van Palestijnse gevangenen.

Het bewijsmateriaal – afkomstig uit Israëlische mediaberichten en ooggetuigen, evenals een groot aantal visuele aanwijzingen van de plaats delict zelf – vertelt een veel complexer verhaal dan het verhaal dat elke avond op de BBC wordt gepresenteerd.

Heeft het Israëlische leger op dezelfde manier op de door Hamas gecontroleerde burgerhuizen geschoten als op zijn eigen militaire bases, en met dezelfde minachting voor de veiligheid van de Israëli's daarbinnen? Was het doel in elk geval om tegen elke prijs te voorkomen dat Hamas gijzelaars zou nemen wier vrijlating een zeer hoge prijs van Israël zou vergen?

Kibboets Be'eri is een favoriete bestemming voor BBC-verslaggevers die graag de barbaarsheid van Hamas willen illustreren. Het is waar Lucy Williamson deze week opnieuw naartoe ging. En toch werd in geen van haar berichtgeving de opmerking aan het adres van de Israëliër benadrukt Haaretz krant van Tuval Escapa, de veiligheidscoördinator van de kibboets. Hij zei [link is in het Hebreeuws] Israëlische militaire commandanten hadden opdracht gegeven tot het “beschieten van huizen op hun bewoners om de terroristen samen met de gijzelaars te elimineren.”

Dat weerspiegelde de getuigenis van Yasmin Porat, die in Be'eri onderdak zocht tegen het nabijgelegen Nova-muziekfestival. Zij vertelde de Israëlische radio dat zodra de Israëlische speciale troepen arriveerden: “Ze iedereen uitschakelden, inclusief de gijzelaars, omdat er heel, heel zwaar kruisvuur was.”

pic.twitter.com/ctnRJR9DR7

— ?rom ?iver ?o ?ea ??? (@izaatarekhdar) 2 november 2023

Zijn de beelden van verkoolde lichamen die Williamson presenteert, vergezeld van een waarschuwing voor hun aangrijpende, verontrustende aard, het onweerlegbare bewijs dat Hamas zich heeft gedragen als monsters, uit op de meest verdraaide wraak? Of zouden deze zwartgeblakerde overblijfselen het bewijs kunnen zijn dat Israëlische burgers en Hamas-strijders naast elkaar in brand vlogen, nadat ze in vlammen waren opgegaan, veroorzaakt door Israëlische beschietingen van de huizen?

Israël zal niet instemmen met een onafhankelijk onderzoek, dus een definitief antwoord zal nooit komen. Maar dat ontslaat de media niet van hun professionele en morele plicht om voorzichtig te zijn.

'Hamas als wilden'

Sta eens stil bij het schril contrast in de manier waarop de westerse media omgaan met de gebeurtenissen op 7 oktober en de manier waarop ze omgaan met de aanval op de parkeerplaats van het Al-Ahli Baptist Hospital in het noorden van Gaza op 17 oktober, waarbij naar verluidt honderden Palestijnen werden gedood. .

In het geval van Al-Ahli waren de media maar al te bereid om al het bewijs dat het ziekenhuis getroffen was door een Israëlische aanval terzijde te schuiven, zodra Israël de bewering betwistte. In plaats daarvan haastten journalisten zich versterkte Israëls tegenbeschuldiging dat een Palestijnse raket op het ziekenhuis was gevallen. De meeste media gingen verder nadat ze hadden geconcludeerd dat “de waarheid misschien nooit duidelijk zal worden” of, nog minder geloofwaardig, dat Palestijnse militanten de meest waarschijnlijke boosdoeners waren.

In schril contrast hiermee zijn de westerse media niet bereid geweest ook maar één vraag te stellen over wat er op 7 oktober is gebeurd. Zij hebben elke verschrikking die dag enthousiast aan Hamas toegeschreven. Ze hebben de realiteit genegeerd van de totale chaos die urenlang heeft geregeerd en het potentieel voor slechte, wanhopige en moreel twijfelachtige besluitvorming door het Israëlische leger.

In feite zijn de media veel verder gegaan. Door het verhaal van ‘Hamas als wilden’ naar voren te brengen, hebben ze voor de hand liggende verzinsels gepromoot, zoals het verhaal dat ‘Hamas veertig baby’s heeft onthoofd’. Dat stukje nepnieuws werd zelfs kort ter sprake gebracht door de Amerikaanse president Joe Biden, voordat het stilletjes gebeurde terug gelopen door zijn ambtenaren.

Op dezelfde manier is het nog steeds een populaire wegwerpregel onder het westerse commentaar dat ‘Hamas verkrachtingen heeft gepleegd’, hoewel de beschuldiging tot nu toe wederom vrij is van bewijs.

We moeten duidelijk zijn. Als Israël serieus bewijs zou hebben voor een van deze beweringen, zou het deze op agressieve wijze promoten. In plaats daarvan doet het het op één na beste: de insinuaties zachtjes in het onderbewustzijn van het publiek laten doordringen en daar blijven hangen als een vooroordeel dat niet kan worden ondervraagd.

Hamas heeft op 7 oktober ongetwijfeld oorlogsmisdaden begaan – niet in de laatste plaats door burgers als menselijk schild te gebruiken. Maar dat soort misdaad kennen we wel, een misdaad die ‘gewoon’ genoeg is en waarvan regelmatig is gedocumenteerd dat het Israëlische leger deze ook begaat. De praktijk waarbij Israëlische soldaten Palestijnen als menselijk schild gebruiken, heeft verschillende namen, zoals de ‘burenprocedure' en de 'procedure voor vroegtijdige waarschuwing'.

Mogelijk zijn er ook ergere wreedheden gebeurd, vooral gezien de onverwachte omvang van het succes van Hamas bij de uitbraak uit Gaza. Grote aantallen Palestijnen ontsnapten uit de enclave, sommigen van hen ongetwijfeld gewapende burgers die geen enkele band hadden met de operatie. In dergelijke omstandigheden zou het verrassend zijn als er geen voorbeelden zouden zijn van de wreedheden die de krantenkoppen halen.

De vraag is of dergelijke wreedheden gepland en systematisch waren, zoals Israël beweert en de westerse media herhalen, of dat er voorbeelden zijn van schurkenstaten door individuen of groepen. In dat laatste geval zou Israël niet in een positie verkeren om te oordelen. Israëls eigen geschiedenis is bezaaid met voorbeelden van dergelijke misdaden, waaronder het gedocumenteerde geval van een Israëlische legereenheid die in 1949 een bedoeïenenmeisje gevangen nam en herhaaldelijk groepsverkrachting haar.

Wreedheid zou zeker geen unieke eigenschap van Hamas zijn. Na de aanval van 7 oktober zijn er video's opgedoken van systematisch misbruik van gevangen genomen Hamas-strijders, levend of dood. Afbeeldingen laten zien dat ze bestaan geslagen en gemarteld in het openbaar ter voldoening van de toeschouwers, terwijl er duidelijk niet eens sprake is van het verzamelen van informatie. Anderen tonen de lichamen van Hamas-strijders verontreinigd en verminkt.

Niemand kan hier de morele hoge grond claimen.

Wat de onkritische promotie door de media van Israëls ‘Hamas als wilden’-verhaal heeft bereikt, is iets sinisters – en maar al te bekend uit de lange koloniale geschiedenis van het Westen. Het is gebruikt om een ​​heel volk te demoniseren, door het af te schilderen als barbaren of als de gewillige beschermers en facilitators van de barbarij.

Het ‘wilden’-verhaal wordt door Israël bewapend om zijn toenemende campagne van wreedheden in Gaza te rechtvaardigen. Daarom is het zo belangrijk dat journalisten zich niet zomaar met de paplepel laten inbrengen. Er staat veel te veel op het spel.

Hamas pleegde op 7 oktober oorlogsmisdaden op een schaal die voor geen enkele Palestijnse groepering ongekend is. Maar er is tot nu toe weinig meer dan een Israëlische narratieve draai die suggereert dat er een ongeëvenaarde verdorvenheid in de acties van Hamas zat. Zeker voor zover wij weten, is het moeilijk in te zien dat alles wat Hamas die dag deed erger of wreder was dan wat Israël al weken dagelijks in Gaza doet.

En de acties van Israël – van het bombarderen van Palestijnse families tot het uithongeren van voedsel en water – hebben de zegen van elke grote westerse politicus.

Jonathan Cook is een bekroonde Britse journalist. Hij was 20 jaar gevestigd in Nazareth, Israël. Hij keerde in 2021 terug naar het VK. Hij is de auteur van drie boeken over het Israëlisch-Palestijnse conflict: Bloed en religie: de ontmaskering van de Joodse staat (2006) Israël en de botsing der beschavingen: Irak, Iran en het plan om het Midden-Oosten opnieuw vorm te geven (2008) en Verdwijnend Palestina: Israëls experimenten in menselijke wanhoop (2008). Als u zijn artikelen op prijs stelt, overweeg dan om u op de zijne te abonneren Substack-pagina or uw financiële steun aanbieden. 

Dit artikel komt van de blog van de auteur Jonathan Cook.net.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.