Israël is geweest het isoleren van de De Palestijnse strijd vanuit zijn regionale context, schrijft Ramzy Baroud. Palestina moet opnieuw een kwestie worden die alle Arabieren aangaat.
Stafchef luitenant-generaal Yitzhak Rabin, rechts, bij de ingang van de oude stad Jeruzalem tijdens de Zesdaagse Oorlog, met Moshe Dayan en Uzi Narkiss, links, 7 juni 1967. (Ilan Bruner, Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0)
By Ramzy Baroud
MintPress-nieuws
AOoit was het “Arabisch-Israëlische conflict” een Arabisch-Israëlisch conflict. Gedurende vele jaren werd het echter omgedoopt. De media vertellen ons nu dat het een ‘Hamas-Israëlisch conflict’ is.
Maar wat ging er mis? Israël werd simpelweg te machtig.
De zogenaamd verbazingwekkende Israëlische overwinningen door de jaren heen op de Arabische legers hebben Israël in die mate aangemoedigd dat het zichzelf niet als een regionale supermacht, maar als een mondiale macht is gaan beschouwen. Israël werd, volgens zijn eigen definitie, onoverwinnelijk.”
Dergelijke terminologie was niet slechts een angstaanjagende tactiek die erop gericht was de geest van zowel de Palestijnen als de Arabieren te breken. Israël geloofde dit.
De "Israëlische wonderoverwinning' tegen de Arabische legers in 1967 was een keerpunt. Vervolgens verklaarde de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Abba Eban in een toespraak voor de Verenigde Naties dat “ik vanaf het podium van de VN de glorieuze triomf van de IDF en de verlossing van Jeruzalem verkondigde.”
In zijn denken kon dit maar één ding betekenen: “Nooit eerder werd Israël meer geëerd en vereerd door de naties van de wereld.”
Het sentiment in de woorden van Eban weergalmde door heel Israël. Zelfs degenen die twijfelden aan het vermogen van hun regering om de Arabieren te verslaan, sloten zich volledig aan bij het refrein: Israël is onoverwinnelijk.
Er vond destijds weinig rationele discussie plaats over de werkelijke redenen waarom Israël had gewonnen en of die overwinning mogelijk zou zijn geweest zonder de volledige steun van Washington en de bereidheid van het Westen om Israël tegen elke prijs te steunen.
De Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Abba Eban sprak de Algemene Vergadering van de VN toe op 19 juni 1967. (VN-foto)
Israël is nooit een sierlijke winnaar geweest. Toen de omvang van de door het zegevierende kleine staat gecontroleerde gebieden verdrievoudigde, begon Israël zijn militaire bezetting te verankeren in wat er nog over was van het historische Palestina. Het begon zelfs met het bouwen van nederzettingen in nieuw bezette Arabische gebieden, in de Sinaï, op de Golanhoogvlakte en al de rest.
Vijftig jaar geleden, in oktober 1973, probeerden de Arabische legers de enorme winsten van Israël ongedaan te maken door een verrassingsaanval te lanceren. Aanvankelijk slaagden ze hierin, maar faalden toen toen de VS snel actie ondernamen om de Israëlische defensie en inlichtingendiensten te versterken.
[Verwant: SCOTT RITTER: Israëls enorme inlichtingenfalen]
Het was geen volledige overwinning voor de Arabieren, noch een totale nederlaag voor Israël. Deze laatste was ernstig gekneusd. Maar Tel Aviv bleef ervan overtuigd dat de fundamentele relatie die het in 1967 met de Arabieren had opgebouwd, niet was veranderd.
En mettertijd werd het ‘conflict’ minder Arabisch-Israëlisch en meer Palestijns-Israëlisch. Andere Arabische landen, zoals Libanon, betaalden een hoge prijs voor de fragmentatie van het Arabische front.
[Verwant: DE BOZE ARABISCHE: Arafat, Nasrallah & Nasser]
Deze veranderende realiteit betekende dat Israël in maart 1978 Zuid-Libanon kon binnenvallen en zes maanden later de Camp David-vredesakkoorden met Egypte kon ondertekenen.
De Egyptische president Anwar Sadat, de Amerikaanse president Jimmy Carter en de Israëlische premier Menachem beginnen in september 1978 in Camp David. (Amerikaanse overheid, Wikimedia Commons, publiek domein)
Terwijl de Israëlische bezetting van Palestina gewelddadiger werd, met een onverzadigbare honger naar meer land, veranderde het Westen de Palestijnse vrijheidsstrijd in een ‘conflict’ dat met woorden en nooit met daden moest worden beheerd.
Veel Palestijnse intellectuelen beweren dat “dit geen conflict is” en dat militaire bezetting geen politiek geschil is, maar wordt beheerst door duidelijk gedefinieerde internationale wetten en grenzen. En dat het moet worden opgelost in overeenstemming met de internationale gerechtigheid.
Dat moet nog gebeuren. Er werd geen gerechtigheid gebracht en ook geen centimeter van Palestina teruggevonden, ondanks de talloze internationale conferenties, resoluties, verklaringen, onderzoeken, aanbevelingen en speciale rapporten. Zonder daadwerkelijke handhaving is het internationaal recht slechts inkt.
Maar heeft het Arabische volk Palestina verlaten? De woede, de angst en de hartstochtelijke gezangen van eindeloze stromen mensen die door het hele Midden-Oosten de straat op gingen om te protesteren tegen de vernietiging van Gaza door het Israëlische leger leken niet te denken dat Palestina alleen is – of dat tenminste zou moeten zijn. op zichzelf blijven vechten.
Desastreuze isolatie
Palestijnen in de ruïnes na een Israëlische luchtaanval op Khan Younis in de zuidelijke Gazastrook op 8 oktober. (Mahmoud Fareed, Palestijns Nieuws- en Informatiebureau of Wafa, in contract met APAimages, CC BY-SA 3.0)
Het isolement van Palestina ten opzichte van zijn regionale context is rampzalig gebleken.
Wanneer het ‘conflict’ alleen met de Palestijnen is, bepaalt Israël de context en reikwijdte van het zogenaamde conflict, wat is toegestaan aan de ‘onderhandelingstafel’ en wat moet worden uitgesloten. Dit is hoe de Oslo-akkoorden de Palestijnse rechten verkwisten.
Doneren naar CN's Vallen Fonds Drive
Hoe meer Israël erin slaagt de Palestijnen te isoleren van hun regionale omgeving, hoe meer het investeert in hun verdeeldheid.
Het wordt nog gevaarlijker als het conflict tussen Hamas en Israël uitmondt. Het resultaat is een heel ander gesprek dat wordt toegevoegd aan het werkelijk dringende begrip van wat er op dit moment in Gaza, in heel Palestina, gebeurt.
In Israëlische versie van de gebeurtenissen begon de oorlog op 7 oktober, toen Hamas-strijders Israëlische militaire bases, nederzettingen en steden in het zuiden van Israël aanvielen.
Geen enkele andere datum of gebeurtenis vóór de Hamas-aanval lijkt van belang te zijn voor Israël, het Westen en de bedrijfsmedia die de oorlog met zoveel zorg voor het lot van de Israëli's en volledige minachting voor het Gaza-inferno verslaan.
Onze Palestijnse ambassadeur in Groot-Brittannië, [@hzomlot] benadrukt de hypocrisie in de westerse en Israëlische media.
“Ik weiger de vraag te beantwoorden, omdat ik de premisse ervan afwijs.”
pic.twitter.com/Sfe8Yx4AZm— Younis Tirawi | ???? (@ytirawi) 8 oktober 2023
Geen enkele andere context mag het perfecte Israëlische verhaal van ISIS-achtige Palestijnen die de vrede en rust van Israël en zijn volk verstoren, verstoren.
Palestijnse stemmen die erop staan de Gaza-oorlog binnen de juiste historische context te bespreken – de etnische zuivering van Palestina in 1948, de bezetting van Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever en Gaza in 1967, de belegering van Gaza in 2007, alle bloedige oorlogen ervoor en erna – worden platforms geweigerd.
De pro-Israëlische media willen eenvoudigweg niet luisteren. Zelfs als Israël geen ongefundeerde beweringen zou doen over onthoofde baby’s, zouden de media zich toch aan het Israëlische verhaal hebben gehouden.
Maar stel dat Israël doorgaat met het definiëren van de oorlogsverhalen, de historische contexten van “conflicten” en de politieke discoursen die de kijk van het Westen op Palestina en het Midden-Oosten vormgeven. In dat geval zal het land alle blanco cheques blijven ontvangen die nodig zijn om zich te blijven inzetten voor zijn militaire bezetting van Palestina.
Op zijn beurt zal dit nog meer conflicten, meer oorlogen en meer misleiding over de wortels van het geweld aanwakkeren.
Om deze vicieuze cirkel te doorbreken moet Palestina opnieuw een kwestie worden die alle Arabieren en de hele regio aangaat. Het Israëlische verhaal moet worden tegengegaan, de westerse vooroordelen moeten worden aangepakt en er moet een nieuwe, collectieve strategie worden gevormd.
Met andere woorden: Palestina kan niet langer alleen gelaten worden.
Dr. Ramzy Baroud is journalist, auteur en redacteur van The Palestine Chronicle. Hij is de auteur van zes boeken. Zijn nieuwste boek, samen met Ilan Pappé uitgegeven, is Onze visie op bevrijding: Betrokken Palestijnse leiders en intellectuelen spreken zich uit. Zijn andere boeken omvatten Mijn vader was een vrijheidsstrijder en De laatste aarde. Baroud is een niet-ingezeten senior research fellow bij het Center for Islam and Global Affairs (CIGA). Dit is zijn website.
Dit artikel komt van MPN.news, een bekroonde onderzoeksredactiekamer. Schrijf je in voor hun nieuwsbrief.
Meningen die in dit artikel worden geuit en die al dan niet overeenkomen met die van Consortium Nieuws.
Doneren naar CN's
Vallen Fonds Drive
Na een excursie van Hamas buiten zijn openluchtgevangenis in Gaza, was Israël succesvol in het herstellen van de opsluiting van zowel Hamas als het Palestijnse volk.
In plaats van dat de VS en Israël een staakt-het-vuren aanvaardden en verdere doden vermeden, stond Biden toe dat Israël doorging met het bombarderen van burgers in Gaza en dat grondtroepen Gaza binnenvielen. Dit laatste zal zeker andere Israëlische tegenstanders zoals Hezbollah, Iran en Syrië in de strijd lokken.
President Biden moedigt dit aan door voor te stellen dat de VS Israël nog eens 14 miljard dollar extra zou verstrekken voor een uitgebreide oorlog.
De toespraak van Biden was niet op zoek naar vrede, maar is eerder een recept voor een expansie die feitelijk veel meer Israëlische en Palestijnse doden garandeert, en Amerikaanse militairen die in het buitenland gestationeerd zijn in gevaar brengt en de mogelijkheid van een Derde Wereldoorlog opent.
Zijn toespraak had moeten streven naar vrede en het terugdringen van het aantal slachtoffers, en niet naar een verdere escalatie van het conflict. Zijn toespraak kan alleen maar als roekeloos worden gecategoriseerd.
Voor een groot deel maakt het conflict in Palestina deel uit van een groter conflict tussen de overblijfselen van het West-Europese imperium en de zorgen van een groot deel van het Midden-Oosten, dat iets meer dan een eeuw geleden voor het grootste deel onder direct Brits bestuur stond. Deze gebeurtenissen voelen oud aan, omdat degenen die zich ze persoonlijk herinnerden, zijn overleden. Maar de krachtlijnen zijn grotendeels gebleven zoals ze zijn geweest, en veel dingen zijn nu misschien pas aan het veranderen.
De reacties van moslimlanden op het lot van Palestina hebben relatief weinig te maken met de religieuze status van deze staten. Het heeft te maken met hun relatie op elk moment met de moloch van het westerse imperium. In hoeverre zijn regeringen en magnaten bezorgd om brandstof aan het Westen te verkopen? In hoeverre zijn ze bezorgd over het innen van steekpenningen of het vermijden van de duizend soorten represailles?
We moeten nog zien welke steun Palestina zal krijgen. Maar het lijkt erop dat we zeker in een tijdperk terechtkomen waarin het Westen niet kan rekenen op de paradoxale steun die het in de moslimwereld genoot. Dat doet de balans uiteindelijk doorslaan naar een zekere mate van solidariteit tussen islamitische staten.
de Arabische landen zijn geen verenigde politieke entiteit, vooral omdat dat in strijd is met de belangen van het Westen. Helaas en frustrerend genoeg was en is 'divide et impera' het belangrijkste beleid van het Westen. er zal echter een voorlopige internationale vredestop plaatsvinden in Caïro (31/10) – hxxps://english.almayadeen.net/news/politics/gaza-peace-summit-to-be-hosted-in-cairo-31 -landen-partici
Word wakker, Uncle Sam: is het Amerikaanse leger klaar om de strijd aan te gaan met Rusland en China?
Heeft het conflict in Oekraïne, dertig jaar na het bereiken van de totale dominantie, de grenzen van de Amerikaanse macht blootgelegd?
Als u over de basisintelligentie beschikt om de machiavellistische staat van dienst op het gebied van criminele oorlogszucht in de VS en Groot-Brittannië te begrijpen, zult u zich misschien realiseren dat de “ARAB”-bijdrage aan de problemen in het Midden-Oosten minuscuul is!
hxxps://en.wikipedia.org/wiki/United_States_war_crimes
hxxps://en.wikipedia.org/wiki/British_war_crimes
Deze opmerking zou waar kunnen zijn als men 'de Arabische naties' als de heersers van die naties beschouwt. Die heersers zijn degenen die de ruggen van de Palestijnen gebruiken als speldenkussen voor hun messen. Maar als je 'de Arabische naties' beschouwt als het volk van die naties, zien we vandaag de dag dat ze nog steeds bondgenoten zijn van de Palestijnen. Terwijl de Arabische heersers, de Israëlieten en Uncle Sam probeerden de Palestijnen onder het tapijt te vegen vanwege hun corrupte deals, blijkt dat die Palestijnen nog steeds de steun hebben van de bevolking van die landen. De Palestijnen hadden nog steeds het vertrouwen dat ze niet vergeten waren, en het bleek dat de mensen inderdaad niet vergeten waren.
Tegenwoordig zijn diezelfde heersers in rep en roer vanwege de drukte op straat. Velen proberen zich zo snel mogelijk terug te trekken uit Israël. Of, in het geval van de militaire dictatuur in Egypte, voor zover de Amerikaanse bajonet in hun rug hen overeind zal laten staan.
De les die we moeten leren…. Als je de mensen vergeet, vergeet je een krachtige potentiële bondgenoot.
De oorlog probeert een voorbeeld te stellen van iedereen die zich durft te verzetten. Tegen Israël. Terwijl de VS en Europa die boodschap luidkeels steunen, uiteraard in naam van de Vrijheid.
Maar wat de pestkop de wereld in plaats daarvan heeft laten zien, is dat zelfs de machtelozen de macht hebben om zich te verzetten als ze dat willen. In dit geval lijkt de wil tot verzet van de gevangenen van een openluchtgevangenis op zijn minst een lange pauze te hebben gezet in de 'normalisering' van de betrekkingen met Israël. Wat dan betekent dat 'het Westen' een wortel heeft verloren waarmee ze de Saoedi's tot een nieuw huwelijk konden lokken met een nieuwe pre-nup-overeenkomst. Het verzet van mensen die machteloos leken, heeft wellicht het machtsevenwicht in West-Azië doen kantelen.
De KSA wordt gedwongen zich richting Iran en China te bewegen en weg van de VS en Israël, grotendeels vanwege het nutteloze geweld van de pestkop die probeert te laten zien dat verzet zinloos is. De plannen van de pestkop lijken in duigen te vallen, door een brandende wil om zich binnen een groep mensen te blijven verzetten.
Ondertussen overtreden de Israëlieten vandaag de dag het gebod over het gedenken van de sabbat en het heiligen ervan. Ik heb leden van dat geloof gekend die op de sabbat niet in een auto wilden rijden. Blijkbaar geldt dat niet voor straalbommenwerpers?
Wat als wat we zien de God van de Israëlieten is die hen (opnieuw) uit het Heilige Land verdrijft omdat ze de wetten van God niet hebben nageleefd? De Heer beweegt op mysterieuze manieren.
Maar de Arabische landen hebben keer op keer laten zien dat ze niets om de Palestijnen geven. Achterbaksen!
Islamitische profetieën voorspelden dat er in de eindtijd drie grootste veldslagen zullen plaatsvinden. Eén slag om India, die zal plaatsvinden tijdens de Tweede Wereldoorlog, waarschijnlijk aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Strijd tegen de Eufraat om de goudberg en zal ook plaatsvinden in de derde wereldoorlog en waarschijnlijk zal de slag om de Eufraat het eindpunt zijn van de derde wereldoorlog. En MALHAMA of Armageddon of WO III. De voortdurende strijd tussen Israël Hamas, dwz Israël en Palestina, is het gezicht van de bovengenoemde drie. Een ander slagveld zal zich aan het einde van WO III vestigen en die plaats is de Bidah-vallei, de zuidgrens van Arabië ten noorden van Jemen. Google map heeft dat gebied speciaal gemarkeerd. Er is dus alle mogelijkheid dat de voortdurende Hamas-Israël-oorlog zal uitmonden in een Derde Wereldoorlog, het einde van de voortgaande moderne digitale beschaving.
De enige verklaring die ik kan zien voor de hele bedrijfsmedia die dezelfde enorme, flagrante misleidingen propageren, is dat ze achter de schermen allemaal eigendom zijn van dezelfde eigenaren. We hebben een grondig antitrustonderzoek nodig. Een dergelijke grootschalige, gecoördineerde misleiding is uiteraard niet in het belang van Amerika. In feite lijkt het erop dat een vijand de “mainstream” pers van Amerika heeft veroverd.
Palestina is niet langer alleen.
Israël is de gruwel der verwoesting.
Een leugenaar, dief en moordenaar.
Ieder fatsoenlijk mens zou dit moeten erkennen en opkomen voor de onderdrukte en belasterde burgers van Palestina.