Terwijl Downing Street de “machtige wraak” van Netanyahu onderschrijft, geeft David Cronin een briefing over de Britse steun aan Israël sinds 1948, die een aantal wendingen met zich meebracht.
De Britse premier Rishi Sunak met de Israëlische premier in Londen in maart. (Simon Walker, Downing Street nr. 10, CC BY-NC-ND 2.0)
By David Cronin
vrijgegeven VK
Rishi Sunak heeft de volledige goedkeuring van Groot-Brittannië gegeven aan het platleggen van Gaza.
Laat op 7 oktober zei de premier tweeted “Wij staan ondubbelzinnig achter Israël.” Sunak had “volledige solidariteit” betuigd met Benjamin Netanyahu, aldus de tweet.
Zoals Netanyahu had gedaan beloofde Na het door Hamas geleide offensief van die ochtend was er geen ruimte voor twijfel over het signaal dat Sunak uitzond.
In een paar woorden bracht Sunak het Britse buitenlandse beleid naar een nieuw uiterste.
Israëls “machtige wraak” begint het meest destructieve bombardement ooit op Gaza en zijn 2.3 miljoen inwoners te worden.
Een ‘machtige wraak’, onderschreven door Downing Street 10.
Er is een lange geschiedenis waarin Groot-Brittannië de oorlogen van Israël steunde.
“Ik weet dat u alle voorzorgsmaatregelen neemt om schade aan burgers te voorkomen”, zegt Rishi Sunak tegen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, terwijl de Britse premier een reis naar het Midden-Oosten begint met als doel de oorlog tussen Israël en Hamas te beteugelen. https://t.co/5AUFKd8XU8 pic.twitter.com/Xbo0zg5Oqd
- Bloomberg (@business) 19 oktober 2023
'Een echte oorlogsdaad'
Via de Balfour-verklaring uit 1917 sponsorde Groot-Brittannië het zionistische kolonisatieproject. Groot-Brittannië regeerde van de jaren twintig tot de jaren veertig over Palestina en zette een reeks concrete stappen om de doelstellingen van het project te verwezenlijken. Daarbij doet Groot-Brittannië maakte de weg vrij voor de Nakba, de massale verdrijving van Palestijnen.
[Verwant: AS`AD AbuKHALIL: De Honderdjarige Oorlog tegen Palestina]
Maar sinds Israël formeel werd opgericht in 1948, heeft de relatie van Groot-Brittannië met die staat een aantal wendingen gekend.
[Red.: Een “anti-zionistisch” Brits ministerie van Buitenlandse Zaken verzette zich volgens de boek Het verzet van de Britse regering tegen het zionisme en de opkomende staat Israël uit 1945-1952.]
In 1956 gebruikten Groot-Brittannië en Frankrijk Israël om hun vuile werk op te knappen.
Tijdens een geheime bijeenkomst in Sèvres – een voorstad van Parijs – in oktober van dat jaar werd een plan uitgebroed om Egypte aan te vallen vanwege de nationalisatie van de Suez Canal Company (een Anglo-Frans bedrijf en een belangrijke speler in de internationale scheepvaart).
Moshe Dayan, de Israëlische militaire chef die aan die discussies deelnam, onthulde vervolgens dat het plan dat daar op tafel lag, werd gepresenteerd als een Brits initiatief. Selwyn Lloyd, de toenmalige Britse minister van Buitenlandse Zaken, bepleitte dat Israël “een echte oorlogsdaad” zou plegen, schreef Dayan in zijn memoires.
Doneren naar CN's Vallen Fonds Drive
De Israëlische aanval op Egypte – en het bedrog van Groot-Brittannië en Frankrijk – lokte een woedende reactie uit van de VS. Als dominante wereldmacht kon het land het idee niet aanvaarden dat Groot-Brittannië zou handelen zonder zijn toestemming.
Onder druk van de VS werd later in 1956 een staakt-het-vuren afgekondigd – zij het niet vóór zulke verschrikkingen als enkele bloedbaden in Gaza.
Het Suez-fiasco zette Groot-Brittannië op zijn plaats. Het was van cruciaal belang om Groot-Brittannië zich te laten gedragen als een junior partner van de Amerikaanse grootmacht.
[Verwant: AS`AD AbuKHALIL: Saoedi-Iran deal een mogelijk Amerikaans 'Suez-moment']
Labour's Vrienden van Israël
Ondanks dat Groot-Brittannië werd berispt vanwege zijn achterbakse handelwijze, bleef het waardevolle hulp aan Israël verlenen. Harold Wilson was een groot bewonderaar van het zionisme. Dat is te zien in zijn boek De strijdwagen van Israël.
De regering die Wilson in de jaren zestig leidde, bleek ontvankelijk voor de Israëlische verzoeken om wapens. Honderden Centurions – gevechtstanks van Britse makelij – waren dat wel geleverd naar Israël tussen 1965 en 1967.
In juni 1967 gebruikte Israël deze tanks bij zijn invasie van Arabische gebieden.
Israëlische militaire commandanten waren ‘knap’ in het prijzen van de tank, zo is gedocumenteerd. De tank “deed blijkbaar veel meer dan ooit van hem werd verwacht”, aldus een memo opgesteld door de Britse ambassade in Tel Aviv.
De oorlog van juni 1967 was het begin van een militaire bezetting van de Westelijke Jordaanoever (inclusief Oost-Jeruzalem), Gaza en de Golanhoogvlakte, die tot op de dag van vandaag voortduurt.
De talrijke Britse verklaringen die vervolgens zijn afgegeven tegen de bezetting – en in het bijzonder tegen de bouw van nederzettingen – moeten sceptisch worden bekeken. De waarheid is dat de bezetting mogelijk werd gemaakt door Britse wapens en dat de Britse politieke elite daar blij mee was.
Een belangrijk, hoewel weinig bekend, Brits document over Israël dateert uit mei 1968. Het werd geschreven door Michael Stewart, destijds minister van Buitenlandse Zaken, en stelde dat “het voortbestaan van Israël als afzonderlijke staat een fundamenteel aspect is van ons Midden-Oostenbeleid.”
Israëlische tanks rukten in juni 1967 op naar de Golanhoogvlakte. (Overheidspersbureau van Israël, Wikimedia Commons, CC BY-SA 4.0)
Het document gaf niettemin aan dat Groot-Brittannië ook sterke betrekkingen met de Arabische landen wilde onderhouden. Om die reden adviseerde het Groot-Brittannië een “bij benadering evenwicht van militaire kracht” tussen Israël en zijn buurlanden te handhaven.
1973 & 1982
Een dergelijke denkwijze verklaart hoe Groot-Brittannië reageerde op de oorlog van oktober 1973 tussen Israël en een aantal Arabische staten, onder leiding van Egypte.
Bij die gelegenheid stopte Groot-Brittannië de wapenleveringen aan zowel Israël als een aantal van zijn Arabische vijanden.
Amerikaanse vliegtuigen die wapens naar Israël brachten, konden zelfs niet landen op Britse militaire bases. De maatregel was noodzakelijk, zo kreeg Washington te horen, omdat Groot-Brittannië de Arabische olieleveranciers waarvan het afhankelijk was geworden, niet wilde tegenwerken.
Margaret Thatcher was de Britse premier – en voerde haar eigen oorlog om de Falklandeilanden te behouden – toen Israël in 1982 Libanon binnenviel.
Thatcher in de VS in 1981. (Nationaal Archief van de VS)
Haar gedachten over de invasie zijn te vinden in een brief aan Ronald Reagan, destijds de Amerikaanse president. Ze betoogde dat er “een dringende behoefte was aan een evenwichtig beleid” en dat “onbeperkte steun voor Israël alleen maar kan leiden tot groeiende polarisatie en wanhoop in de Arabische wereld.”
Groot-Brittannië had Israël, zo niet onbeperkt, aanzienlijke steun gegeven voorafgaand aan de invasie. Tussen 100 en 1981 kregen ruim honderd Israëlische soldaten een opleiding in Groot-Brittannië.
Een memo uit juli 1982 van het Britse Ministerie van Defensie bevestigde dat de Israëliërs “hun laatste gevechtservaringen met ons hebben gedeeld.”
Een dergelijke bereidheid om van de Israëlische tactieken te leren was in strijd met publieke verklaringen. Thatcher hekelde de bloedbaden in de Sabra en Shatila – kampen in de omgeving van Beiroet voor Palestijnse vluchtelingen – als een ‘daad van pure barbaarsheid’.
De bloedbaden werden uitgevoerd door Israëls Libanese bondgenoten, de Falange, en met Israëlische hulp. Thatchers reactie – of deze nu oprecht is of niet – is daarom waarschijnlijk de krachtigste aanklacht tegen Israël of een Israëlische proxy door een Britse premier.
Verplichte ondersteuning
Het kantoor van de Britse premier met een lichtshow van de Israëlische vlag op 10 oktober. (Rory Arnold, Downing Street nr. 10, CC BY-NC-ND 2.0)
Tony Blair – die door Thatcher met grote genegenheid werd bekeken – heeft nooit een soortgelijke boodschap aan Israël durven richten.
In plaats daarvan steunde de premier enthousiast de Israëlische oorlog tegen Libanon in 2006. Terugkijkend op die oorlog beweerde Blair in zijn memoires dat de Israëlische soldaten verwikkeld waren in een epische strijd tussen ‘moderniteit en atavisme’.
Er moet aan worden herinnerd dat Blair te maken kreeg met tegenstand van zijn partijgenoten vanwege zijn steun aan de Israëlische agressie. Blair klaagde zelfs dat hij “leed” (zijn woord) vanwege zijn standpunt, dat “mij waarschijnlijk meer schade heeft toegebracht dan wat dan ook sinds Irak.”
Het is onwaarschijnlijk dat Rishi Sunak zal lijden onder zijn omhelzing van Israël. Het applaudisseren voor Israël wordt in 2023 als verplicht beschouwd voor de leiders van de twee belangrijkste partijen van Groot-Brittannië.
Er is weinig hoop dat de Britse politieke elite een ommekeer zal maken en de Palestijnse rechten serieus zal gaan nemen. Verandering kan alleen tot stand komen door massamobilisatie door gewone mensen in Groot-Brittannië of waar dan ook.
David Cronin is hoofdredacteur van De elektronische Intifada, een website gericht op Palestina. Zijn nieuwste boek is Balfour's Shadow: een eeuw Britse steun aan het zionisme en Israël.
Dit artikel is van vrijgegeven VK.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Doneren naar CN's
Vallen Fonds Drive
Israël – vermoordt Palestijnen sinds 1948. Zal deze verschrikking ooit eindigen?
De heersende kliek van Groot-Brittannië is misschien wel het meest verraderlijke en moordzuchtige addersnest dat ooit de aarde heeft bezoedeld.
Het vertrouwen van de Britse regering in welke kwestie dan ook staat gelijk aan het sluiten van een overeenkomst met de Duivel zelf.
Ik vind je gebruik van het woord ‘sully’ leuk. Het is heel passend voor de huidige mensen die de leiding hebben over de Britten. Een paar voorbeelden van hun “duivelse” werkingen:
Xxxx://www.theguardian.com/politics/2023/jun/17/uk-government-expected-to-table-bill-banning-boycotts-of-israeli-goods
Xxxx://www.theguardian.com/world/2023/oct/19/michael-gove-bill-ban-public-bodies-boycotting-israel
Xxxx://www.theguardian.com/world/2023/aug/24/uk-seeking-block-icj-ruling-israeli-occupation-palestine
Xxxx://www.theguardian.com/politics/2023/feb/05/tory-mps-to-push-for-uk-exit-from-european-convention-of-human-rights
Gruwelijk in het extreme.
Ik ben zeker geen fan van Thatcher, maar ze wist wat ze deed, in tegenstelling tot de idioot Sunak en zijn nog gevaarlijker domme en hondenfluitexpert, de minister van Binnenlandse Zaken.
SUNAK spreekt niet voor de massa hier in Groot-Brittannië. We zijn het er allemaal over eens dat Hamas een terroristische organisatie is, maar wie verdedigt de Palestijnen? niet de president van Palestina, hij is een schoothondje voor de oorlogshitsers van de VS en de NAVO.
Nee, we zijn het er niet allemaal over eens dat Hamas een terroristische organisatie is. Wij in het Westen labelen mensen met welke kwast dan ook, maar dat maakt het niet zo. Ze vechten voor hun land en hun leven en ze zullen elke beschikbare tactiek gebruiken tegen een vijand die door het Westen voor biljoenen dollars aan wapens is geleverd. Het is geen symmetrische oorlogvoering, noch is er sprake van gelijkwaardigheid. De een is een onbeschaafde onderdrukker, de ander de onderdrukte. Er is geen enkele religie bij betrokken, behalve Israël, dat het ‘jodendom’ voor zijn doeleinden gebruikt.
Zowel de leiders van de Tory- als de Labour-partij zijn gelijk in hun afwijzing van het lot van de Palestijnen:
“Er ontstaat massaal verzet tegen de steun van Sir Keir Starmer aan Israëlische oorlogsmisdaden nu Britse moslims de Labour Party in de steek laten”
Lees het hele artikel hier:
Xxxx://www.wsws.org/en/articles/2023/10/18/mtob-o18.html
“Het applaudisseren voor Israël wordt in 2023 als verplicht beschouwd voor de leiders van de twee belangrijkste Britse partijen.”
Starmer ervaart hier een woedende reactie van sommige delen van zijn partij op. Een aantal raadsleden is al afgetreden na zijn steun aan de Israëlische aanval op Gaza. De verwachting is dat dit meer zullen gebeuren.
Je zou denken dat de zogenaamde leiders van de Westerse landen eens naar hun dalende peilingen zouden kijken en zorgvuldiger zouden nadenken over hun reflexmatige reacties op mondiale gebeurtenissen, van Oekraïne tot Israël/Palestina. Hun bevolking bevindt zich duidelijk in een fase van opstand. Ik vermoed dat ze bij de volgende verkiezingen allemaal een nederlaag zullen lijden. De vraag wordt dan: wie zal hen vervangen?
Ik kan garanderen dat ze vervangen zullen worden door leiders die net zo onverantwoordelijk en/of idioot zijn als de huidige leiders, zo niet méér. Sunak in Groot-Brittannië is tijdig ingeschakeld om te dienen als een Indiaas vijgenblad, net zoals Kamala Harris in de VS, om op betrouwbare wijze de Anglo-Amerikaanse sluimerende impotentie en geïnstitutionaliseerde hypocrisie te dekken. De hoofdtekst zinspeelt op Israëlische ‘daden van pure barbaarsheid’, maar we moeten niet vergeten dat deze in het Midden-Oosten verankerd zijn door Brits-Amerikaanse obscene intriges en strategische belangen, zoals ik duidelijk ben, ook daarin worden gegarandeerd. Stewart-documenten en geciteerde citaten. Hoewel Israël in toenemende mate de SLIJMENDE SUPERIORITEIT van het Westen aan de schandpaal nagelt, wordt deze niettemin misbruikt om vooral de onschuldige burgers te verwoesten!