Tel Aviv en Washington proberen om hun eigen sinistere redenen de interne sociale en politieke strijd van Arabische en islamitische samenlevingen te kapen, schrijft Ramzy Baroud.
De Israëlische VN-ambassadeur Gilad Erdan in juli, tijdens een bijeenkomst van de Veiligheidsraad over het Midden-Oosten. (VN-foto / Loey Felipe)
By Ramzy Baroud
MintPress-nieuws
A Er ontstaat een nieuwe trend in het Israëlische hasbara-discours dat gericht is tegen Palestijnen, Arabieren en moslims: vrouwenrechten.
Het woord ‘nieuw’ is niet bepaald accuraat. Het misbruik van de oprechte strijd voor vrouwenrechten in de Arabische en islamitische wereld is alleen nieuw in zoverre het toenemende vertrouwen in deze tactiek binnen het bredere Israëlische propagandadiscours bestaat.
Dit werd op een zeer bizarre manier gedemonstreerd tijdens de toespraak van de Iraanse president Ebrahim Raisi op 19 september tijdens de 78e zitting van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in New York.
Het verhaal was georkestreerd door Gilad Erdan, een middelmatige Israëlische diplomaat en VN-ambassadeur van Tel Aviv.
De echte kracht van Erdan komt voort uit het feit dat hij wordt gesteund door dezelfde westerse regeringen die de Israëlische oorlogsmachine en militaire bezetting van Palestina blijven financieren en verdedigen.
Uiteraard krijgt hij ook een onevenredige hoeveelheid media-aandacht van de westerse reguliere media, vergeleken met welke andere VN-diplomaat dan ook.
Erdans werk is grotendeels gebaseerd op één enkele tactiek: als hij niet tevreden is met het gedrag van zijn collega's in de Algemene Vergadering van de VN, dan beschuldigt hen ervan te weerhouden “antisemitisch” te zijn.
Soms wordt het hele politieke orgaan van de VN ervan beschuldigd anti-Israëlisch en antisemitisch te zijn.
Deze Israëlische strategie – waarbij waarheidszeggers als antisemieten worden bestempeld – heeft alleen succes omdat ze deel uitmaakt van een grootschalig politiek en intellectueel discours dat voortdurend wordt gevoed door de media en als feit wordt aanvaard door westerse politici.
Als Erdan beoordeeld zou worden als een diplomaat, volledig onafhankelijk van de onbetwistbare steun die hij krijgt van de westerse media en regeringen, zou hij gedwongen zijn geweest een geheel ander beroep te zoeken.
Zijn recente optreden bij de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties was daar een perfecte illustratie van. Met een vreselijk gechoreografeerd gebaar begon hij de congreshal op en neer te lopen, het verhogen van een foto van Mahsa Amini, die vorig jaar in Teheran stierf. Het bordje zei: “Iraanse vrouwen verdienen nu vrijheid.”
[Verwant: AS'AD AbuKHALIL: Het verlies van legitimiteit door de Iraanse regering]
In overeenstemming met de regels van de VN was Erdan dat uiteindelijk ook verwijderd door de veiligheid, waarop hij moet hebben geanticipeerd.
De Iraanse president Seyyed Ebrahim Raisi spreekt de 78e Algemene Vergadering van de VN toe op 19 september. (VN-foto/Cia Pak)
Voor hem was zijn poppenkast echter een succes, omdat het voor de nodige afleiding zorgde, niet alleen van de toespraak van de Iraanse president, maar ook van de berichtgeving over Raisi's toespraak in zijn geheel.
Hoewel sommigen hebben gesuggereerd dat Erdan zichzelf had vernederd, namelijk vanwege zijn verwijdering uit de AVVN-zaal, vraag ik me af of hij op enigerlei wijze verrast was door de uitkomst van zijn gedrag.
Hij wilde een ster zijn, in ieder geval voor gelijkgestemde anti-Iraanse regeringen en organisaties; hij wilde dat het gesprek zou verschuiven van de rechten van de Palestijnen naar die van Iraniërs. Voor hem was de missie volbracht.
Israëlische oorlog tegen Palestijnse vrouwen
Het “niemandsland” in wat Israël de bufferzone langs de grens tussen Gaza en Israël noemt, 2008. (Kashfi Halford, Flickr, CC BY-NC 2.0)
Van de vele artikelen en berichtgeving die op Erdans optreden volgden, spraken slechts weinigen, zelfs in het Midden-Oosten, over de oorlog van Israël tegen Palestijnse vrouwen: de moorden, gevangenisstraf, martelen, ontkenning van bewegingsvrijheid, dagelijks vernedering, ontkenning van levensreddende medicijnen, en nog veel meer.
Volgens de Verenigde Naties waren dat zeker 253 vrouwen gedood alleen al in de oorlog van 2014 in Gaza.
Deze cijfers zijn slechts het topje van de ijsberg, aangezien elke Palestijnse vrouw die onder Israëlische bezetting leeft, waar dan ook in Oost-Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever en Gaza, dagelijks lijdt. Deze vrouwen zijn nauwelijks verwijderd van de collectieve strijd en het lijden van alle Palestijnen.
Erdan had geen tekenen voorbereid voor die vrouwen; Dat geldt ook voor veel reguliere, zogenaamd feministische organisaties die solidair blijven met Iraanse vrouwen, terwijl ze de pijn en vernedering van Palestijnse vrouwen door het Israëlische leger en de Israëlische regering negeren.
Helaas volgde er weinig actie op een veroordeling verslag uitgegeven door de Israëlische rechtenorganisatie B'Tselem op 5 september, waarbij Palestijnse vrouwen uit de familie Ajlouni werden vernederd en volledig naakt voor hun kinderen paradeerden. Deze aflevering vond plaats terwijl de jongens en mannen van Ajlouni geboeid en geblinddoekt waren en terwijl Israëlische soldaten het goud en het geld van de vrouwen stalen.
Dit is uiteraard de norm en niet de uitzondering. Het lijkt erop dat wat Israël ook doet met Palestijnse vrouwen, er weinig actie zal volgen, afgezien van wat door de Palestijnen en hun aanhangers wordt georganiseerd: geen plakkaten bij de AVVN, geen door het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken geleide campagnes, geen unieke hashtags, geen massaprotesten, niets van het soort.
Doneren naar CN's Vallen Fonds Drive
Wanneer het bepleiten van mensen- en vrouwenrechten alleen van toepassing is in situaties waarin de dader een vijand van de VS is, moet men zich afvragen of mensenrechten überhaupt iets met de discussie te maken hebben.
De ironie is dat Israël een van de belangrijkste politieke krachten is geweest achter de dodelijke Amerikaans-Westerse sancties opgelegd jarenlang over Iran, dat de Iraanse samenleving en gezinnen – zowel vrouwen als mannen – heeft verwoest.
Ook dat was een andere ontbrekende context in de berichtgeving na de VN-actie van Erdan.
Maar Erdan is niet de enige. Het zich verschuilen achter de vrouwenrechten in het Midden-Oosten is nu de favoriete tactiek in veel openbare gesprekken, conferenties en berichtgeving in de media over Israël en Palestina.
Ook al slaagt de tactiek er niet in om een grote verandering teweeg te brengen in de perceptie van de Israëlische bezetting en apartheid in Palestina, althans in de hoofden van sommigen, toch zorgt ze voor afleiding.
Ik heb dit persoonlijk ervaren tijdens veel van mijn reizen in verschillende delen van de wereld, van Vancouver, Canada, tot Madrid, tot Nairobi. Helaas mengen vaak goedbedoelende mensen zich in de zijdiscussie, waarbij ze óf de samenlevingen in het Midden-Oosten verdedigen, óf instemmend knikken met de zelfbenoemde ‘vrouwenrechtenactivisten’.
Amerikaanse propaganda over vrouwen in Irak en Afghanistan
21 november 2009: Amerikaanse soldaat, rechts, met Afghaanse vrouw tijdens de viering van Eid,
Kandahar, Afghanistan. (ISAF Hoofdkwartier Public Affairs Office, Wikimedia Commons, CC DOOR 2.0)
Maar Israël heeft de ‘bevrijding van vrouwen’ niet uitgevonden als een strategie die erop gericht is zijn eigen oorlogsmisdaden tegen burgers af te wenden of te rechtvaardigen. De VS gebruikten het als de ruggengraat van hun massale propaganda die voorafging aan de oorlogen in Irak en Afghanistan.
En natuurlijk verdwenen Iraakse en Afghaanse vrouwen, zodra de invasies en onderwerping van deze landen eenmaal waren voltooid, uit de berichtgeving in de media.
[Verwant: DE BOZE ARABISCHE: De lessen van de Taliban]
In beide gevallen werden tienduizenden vrouwen vermoord, verkracht en gemarteld door het Amerikaanse leger. De 'activisten' die zich aanvankelijk hadden aangesloten bij de aanvankelijk door de VS gesteunde vrouwenrechtencampagnes, verdwijnen vaak wanneer vrouwen het slachtoffer worden van de VS, het Westen en Israël.
Terwijl Arabische en islamitische samenlevingen hun eigen sociale en politieke strijd voeren, moeten we op onze hoede zijn dat Tel Aviv en Washington deze strijd niet kapen om hun eigen politiek sinistere redenen.
Hieruit volgt niet dat als vrouwen uit de ene samenleving willen worden ‘bevrijd’, de vrouwen van een andere samenleving in voortdurende slavernij van permanente bezetting en racistische apartheid moeten leven.
Deze logica zou van toepassing moeten zijn op alle situaties van ongelijkheid, onrechtvaardigheid, discriminatie en racisme waar ook ter wereld.
En een verdediger van oorlogsmisdaden, zoals Gilad Erdan, mag geen twee rollen vervullen: een apologeet voor de mishandeling van vrouwen in Palestina en een vrijheidsstrijder voor vrouwen elders.
Dr. Ramzy Baroud is journalist, auteur en redacteur van De Palestijnse Kroniek. Hij is de auteur van zes boeken. Zijn nieuwste boek, samen met Ilan Pappé uitgegeven, is Onze visie op bevrijding: Betrokken Palestijnse leiders en intellectuelen spreken zich uit. Zijn andere boeken omvatten: Mijn vader was een vrijheidsstrijder en De laatste aarde. Baroud is een niet-ingezeten senior research fellow bij het Center for Islam and Global Affairs (CIGA). Dit is zijn website.
Dit artikel komt van MPN.news, een bekroonde onderzoeksredactiekamer. Schrijf je in voor hun nieuwsbrief.
Doneren naar CN's
Vallen Fonds Drive
Het zionisme en zijn fanatieke steun door het koloniale Westen zijn een kankergezwel voor de mensheid; totdat het wordt verwijderd of verworpen zal er nooit enige vrede zijn in het Midden-Oosten en daarbuiten. Maak nu een einde aan de gelegaliseerde genocide en apartheid van Palestina.
De op drie na laatste paragraaf heeft hier de belangrijkste waarheid duidelijk gemaakt. Israël en zijn verdedigers over de hele wereld zijn een totale schande voor de mensheid. De ‘emancipatoren van moslimvrouwen’ zijn niets anders dan de massamoordenaars, genociders en bordeelmakers van vrouwen overal ter wereld. Neem bij twijfel contact op met Vietnamezen, Chinezen, Koreanen, Kasjmiri's, Afghanen, Irakezen en ook in heel Latijns-Amerika!
Karma
Mooie punten die hier naar voren zijn gebracht.
De dominante extreemrechtse zionistische politieke cultuur in Israël en de VS noemt iedereen die het niet eens is met genocide en etnische zuivering eenvoudigweg ‘antisemitisch’ of een ‘zelfhatende jood’ (vraag het aan Max Blumenthal, Dennis Bernstein en vele anderen) .
Zionisten zijn echter de ergste antisemieten, omdat zij het Israëlische beleid gelijkstellen aan het mondiale jodendom. Natuurlijk steunen niet alle Joden dit gruwelijke beleid. Net zoals niet alle blanke Amerikanen racisme, oorlogszucht en massamoord op bruine mensen steunen.
Hoeveel zorg heeft Israël voor vrouwen als zij bommen op hen laten vallen? Hoeveel zorg hadden ze voor vrouwen toen ze Shireen Abu Akleh op klaarlichte dag vermoordden? Mensenrechten?
Hetzelfde geldt voor de racistische propaganda van de VS tegen Afghanistan en andere landen. Heeft Madeleine “De prijs was het waard” Albright zich bekommerd om Iraakse meisjes en vrouwen? Bekommerde HRC zich om Libische vrouwen toen ze de plek tot in het Stenen Tijdperk bombardeerden?
“Hoeveel zorg heeft Israël voor vrouwen als ze bommen op hen laten vallen? Hoeveel zorg hadden ze voor vrouwen toen ze Shireen Abu Akleh op klaarlichte dag vermoordden? Mensenrechten?"
We staan op het punt Jonny te ontdekken na de laatste oorlogsverklaring van vandaag door de Israëli's. Ik vraag me ook af waarom Hamas altijd ‘militanten’ wordt genoemd en niet ‘vrijheidsstrijders’.
Het is moeilijk om getuige te zijn van een nieuwe massaslachting, Valerie, maar dit soort dingen gebeuren elke paar jaar, zo lijkt het.
Ik merkte dat het MassMediaCartel onmiddellijk zoals gewoonlijk de Israëlische persberichten herhaalde: De 'niet-uitgelokte aanval' was totaal onverwacht (vals). Een bevolking die wordt bezet en aangevallen (Palestina) heeft het recht om terug te vechten onder het internationaal recht, zoals ik het begrijp. Dit is geen oorlog, het is illegale bezetting door Israël. Gaza is waarschijnlijk het grootste concentratiekamp in de geschiedenis van de wereld.
Zaterdag (en ik heb de schermafbeeldingen als bewijs) veranderde de verdomde bewaker online binnen een uur de kop van een analyseartikel van "stealth" -aanval in "moorddadige" aanval. Nu hebben ze vandaag de dag een “wat is er gebeurd en wat heeft het conflict veroorzaakt”. Stom genoeg geloofde ik dat ons verteld zou worden over de apartheidsbehandeling van de Palestijnen; landdiefstal; water/elektriciteitscontrole; bombardementen op ziekenhuizen/scholen; moord op onschuldige kinderen en journalisten door de Israëliërs. Er wordt geen melding gemaakt van deze oorzaken. Het was alleen bedoeld om de aanval te beschrijven die de Israëliërs verraste.
Heel moeilijk om te zien, zoals je zegt, Jonny.
Trouwens, het is niet mijn deel van de wereld, dus ik kan het mis hebben, maar Afghanistan had ooit een regering die voorstander was van de rechten en het onderwijs van vrouwen. Het was de socialistische regering die vriendelijk was tegenover de Sovjet-Unie.
Zig Brezenski was destijds een neoliberale nationale veiligheidsadviseur van Jimmy Carter. De VS hadden uiteraard automatisch een hekel aan iedereen die vriendschappelijk tegenover de Sovjets stond of op wat voor manier dan ook ‘pinko’ was. Toen de religieuze conservatieven in Afghanistan bezwaar begonnen te maken tegen het feit dat vrouwen rechten zouden krijgen en onderwijs zouden krijgen, vonden ze buitenlandse steun en voorraden.
Uiteindelijk kwam de Sovjet-Unie haar buurlanden te hulp, die werden aangevallen door islamitische conservatieven. In Amerika staat dit bekend als de Sovjet-invasie van Afghanistan. Zig dacht dat hij een kans zag om 'de Commies hun eigen Vietnam te geven', dus begon hij meer geld en wapens naar de conservatieve rebellen te pompen. De rechtse Republikeinen sprongen aan boord van de kar, altijd bereid om tegen de Commies of de Russen te vechten. IIRC maakte Tom Hanks een film genaamd “Charlie Wilson's War” over hoe ze deze gewapende islamitische religieuze conservatieven uiteindelijk als 'vrijheidsstrijders' gingen promoten. Uiteindelijk viel de regering die de vrouwenrechten respecteerde onder de proxy-oorlogsaanval van een supermacht.
Dat is hoe de Amerikanen vrouwenrechten steunen.
Daar ben ik het mee eens. Zbig was echter geen econoom, hij was niet ‘neoliberaal’ (een economische term). Hij was een geleerde van de ‘Realistische’ school van IR (Internationale Betrekkingen). Hij was ook een rechtse, autoritaire imperialist.