Binnen de huidige spiraal van crises richt Vijay Prashad zich op the het verdiepen van de problemen van genderongelijkheid in een systeem dat weigert sociale rijkdom opbouwen.
Tsherin Sherpa, Nepal, ‘Lost Spirits’, 2014.
By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek
Dilemma's van de mensheid zijn er in overvloed. Er is weinig noodzaak om naar statistische gegevens te kijken om te weten dat we ons in een spiraal van crises bevinden, van de milieu- en klimaatcrisis tot de crises van armoede en honger.
In 1993 gebruikten de filosofen Edgar Morin en Anne-Brigitte Kern de term ‘polycrisis’ in hun boek Terre-Patrie (Thuisland Aarde). Morin en Kern voerden aan dat “er niet één enkel vitaal probleem is, maar veel vitale problemen, en het is deze complexe intersolidariteit van problemen, tegenstellingen, crises, ongecontroleerde processen en de algemene crisis van de planeet die het belangrijkste vitale probleem in stand houdt.”
Dit idee – dat het probleem niet een opeenvolging van crises is, maar eerder dat crises elkaar omhullen en elkaars impact op de planeet vergroten – werd in 2016 opnieuw gepopulariseerd toen het werd genoemd in een toespraak tegen de toenmalige voorzitter van de Europese Commissie Jean-Claude Juncker.
De verschillende crises in de wereld, zo zei hij, ‘voeden elkaar en creëren een gevoel van twijfel en onzekerheid in de hoofden van onze mensen.’ Dit gevoel van de enorme omvang van de opeenvolging van crises (milieu-, economische, sociale en politieke) wordt samengevat in de term ‘polycrisis’ – een unieke crisis die uit vele crises bestaat.
Vanuit marxistisch standpunt heeft de term ‘polycrisis’ natuurlijk zijn onduidelijkheden, omdat hij suggereert dat deze vele crises eerder tegenstrijdig zijn dan uiteindelijk geworteld in het onvermogen van het kapitalistische systeem om ze zowel opeenvolgend als in hun totaliteit aan te pakken.
Sinds de Rio Earth Summit van 1992 zijn er bijvoorbeeld verschillende volkomen duidelijke voorstellen geweest om de milieucrisis aan te pakken, waaronder de verwoesting van het regenwoud in de Amazone, maar geen van deze is ingevoerd vanwege de greep van het kapitalistisch privé-eigendom op substantiële planetaire hulpbronnen en op de architectuur van het overheidsbeleid zowel mondiaal als in de verschillende staten die een aandeel hebben in het Amazonegebied.
Daiara Tukano, Brazilië, “Mahá – Arara Vermelha” of “Mahá – Geelvleugelara”, 2021.
De observatie van Juncker dat de polycrisis “twijfel en onzekerheid” creëert is zowel correct als oneerlijk: hoewel deze analyse het gevoel van twijfel erkent dat de planeet doordringt, slaagt ze er vervolgens niet in iets te bieden dat lijkt op een verklaring voor het ontstaan van de polycrisis en laat daardoor miljarden mensen achter. van mensen die niet zijn toegerust met een analyse van de oorzaken van deze vele crises en hoe we kunnen samenwerken om deze te boven te komen.
In die toespraak van 2016 zei Juncker, vanuit het perspectief van Europees christelijk rechts, dat het nieuwe voorstel van de Europese Unie voor Europa, maar niet voor de hele wereld, bedoeld was om investeringen te mobiliseren om infrastructuur op te bouwen en de algemene omstandigheden van het dagelijks leven te verbeteren, in plaats van het creëren van een “wereld van blinde, domme bezuinigingen waar veel mensen over blijven fantaseren.”
Een dergelijk project is niet ontstaan. “Europa is aan het herstellen”, zei hij toen. Maar nu, zoals Peter Mertens, de algemeen secretaris van de Arbeiderspartij van België, heeft me verteld eerder dit jaar “blijft de neoliberale consensus Europa verstikken en heeft het continent in een door inflatie geleide wanhoop gestort die – voorlopig – in het voordeel is van extreemrechts.
Behjat Sadr, Iran, zonder titel, 1956.
Een van de elementen van de polycrisis zijn de steeds groter wordende problemen van genderongelijkheid en geweld tegen vrouwen. Een nieuwe verslag van UN Women, “Vooruitgang op het gebied van de duurzame ontwikkelingsdoelstellingen: de gendersnapshot 2023”, bevat enkele zeer verontrustende cijfers. Kijkend naar de huidige trends, voorspelt het rapport dat in 2030 342.4 miljoen vrouwen en meisjes – naar schatting 8 procent van de vrouwelijke wereldbevolking – in extreme armoede zullen leven en dat bijna 1 op de 4 met matige of ernstige voedselonzekerheid zal kampen.
Bij de huidige cijfers schat het onderzoek dat 110 miljoen meisjes en jonge vrouwen niet naar school zullen gaan. Opvallend genoeg blijft de loonkloof tussen mannen en vrouwen, ondanks jarenlange strijd voor gelijke lonen voor gelijk werk – iets dat overigens werd vastgelegd door de Sovjet-Unie in haar decreet over loontarieven van juni 1920 – ‘aanhoudend hoog’.
Als het rapport aantekeningen“Voor elke dollar die mannen wereldwijd aan arbeidsinkomen verdienen, verdienen vrouwen slechts 51 cent. Slechts 61.4 procent van de vrouwen in de beste werkende leeftijd maakt deel uit van de beroepsbevolking, vergeleken met 90 procent van de mannen in de beste werkende leeftijd.”
Doneren naar CN's Vallen Fonds Drive
UN Women, dat hun rapport uit 2023 concentreerde op vrouwen van 65 jaar en ouder, laat zien dat in 28 van de 116 landen die gegevens hebben ingediend, minder dan de helft van de oudere vrouwen een pensioen heeft. Dit is werkelijk ontstellend. En alle trendlijnen gaan naar beneden.
In augustus hielden de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) en UN Women een bijeenkomst congres in Nepal rond het thema fatsoenlijk werk voor vrouwen in de zorgeconomie. Net als vrouwen in veel delen van de wereld, verrichten Nepalese vrouwen 85 procent van het dagelijkse onbetaalde zorgwerk, waarbij ze in totaal 29 miljoen uur per dag besteden, vergeleken met 5 miljoen uur die mannen besteden.
De ILO-nummers tonen ons dat “vrouwen wereldwijd 76.2 procent van [het] totale aantal uren onbetaald zorgwerk verrichten.” In Nepal zei bijna 40 procent van de vrouwen dat ze geen werk konden zoeken vanwege het gebrek aan alternatieven voor hun onbetaalde zorgwerk, zoals overheidscrèches, aldus de regering. gegevens.
De reden voor de loonkloof tussen mannen en vrouwen en voor de onbetaalde arbeidskloof in de zorg is uiteraard de blijvende greep van het patriarchaat, waaraan moet worden voldaan door middel van gezamenlijke strijd. Hier kunnen we leren van de institutionele veranderingen die zijn doorgevoerd in socialistische staten, die een deel van hun sociale rijkdom gebruiken om structuren op te bouwen om het zorgwerk te socialiseren, zoals kinderopvangcentra in de buurt, naschoolse programma's en sociale centra voor ouderenzorg.
Kindercentra nemen niet alleen een deel van het onbetaalde zorgwerk thuis op; zij ook zorgen voor kinderen met de nodige sociale en educatieve vaardigheden voor hun latere jaren. Eerder dit jaar heeft het VN-Kinderfonds (UNICEF) genaamd voor grotere sociale verzekeringsstelsels, waaronder kinderopvangcentra.
Tientallen jaren van neoliberale bezuinigingen hebben de fundamentele sociale bescherming die in kapitalistische staten bestond, weggenomen, terwijl rechtse vorderingen ‘Pro-familie’ zijn betekende eenvoudigweg het vergroten van de druk op vrouwen om thuis te blijven en onbetaald zorgwerk te verrichten.
Aan de basis van de onthutsende cijfers ligt niet alleen het patriarchaat, maar ook wat veel elementen uit de polycrisis gemeen hebben: dat het sociale systeem van het kapitalisme wordt aangestuurd door de klasse die eigendommen privé controleert en die weigert toe te staan dat sociale rijkdom de mensheid emancipeert.
Sauranganga Darshandhari, Nepal, ‘Verrukking’, 2015.
Tijdens de Volksoorlog (1996-2006) in Nepal sloot Nibha Shah, een jonge vrouw uit een aristocratische familie, zich aan bij de maoïsten in het bos. Daar, vechtend voor gerechtigheid in haar land, schreef ze een reeks gedichten, waaronder een gedicht uit 2005 over de vasthoudendheid van vogels. Het is een gedicht dat ons leert dat het niet genoeg is om hoop te koesteren op het opbouwen van een betere toekomst; we moeten er zeker van zijn dat we deze polycrisis, deze ramp van het kapitalisme, door gedurfde strijd zullen overwinnen.
Mensen zagen alleen de boom vallen.
Wie zag het nest van het vogeltje vallen?
Arm ding!
Een huis dat ze takje voor takje bouwde.
Wie zag de tranen in haar ogen?
Zelfs als ze haar tranen zagen, wie begreep haar pijn?
De vogel gaf niet op,
hield niet op met hopen,
stopte niet met vliegen.
In plaats daarvan verliet ze haar oude huis
om een nieuwe te maken, opnieuw verzamelen
een takje, nog een takje.
Ze bouwt haar nest in een sequoia.
Ze bewaakt haar eieren.
De vogel wist niet hoe hij moest verliezen.
Ze verspreidt vluchten naar nieuwe hemelen.
Ze verspreidt vluchten naar nieuwe hemelen.
Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky, De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.
Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Doneren naar CN's
Vallen Fonds Drive
Ik denk dat het probleem anders omschreven moet worden. Het genderprobleem is dat samenlevingen nooit de waarde van zorgrollen hebben erkend. De bijdrage van vrouwen als de eerste leraren van kinderen, als basis van sociale buurten en als stabiele factor in gezinnen en in veel samenlevingen als verzorgers van een oudere generatie, wordt als iets privés beschouwd. In werkelijkheid is het een belangrijk onderdeel van het menselijk voortbestaan.
Het feminisme heeft de afgelopen honderd jaar de rol van vrouwen op de werkvloer vergroot en naar mijn mening heeft dat de werkplek verbeterd. Het feminisme heeft de traditionele rollen van vrouwen echter niet naar een hoger niveau getild. Het stond vrouwen simpelweg toe een andere bijdrage te leveren aan traditioneel mannelijke rollen.
Het bieden van een echt beloningssysteem voor traditionele vrouwelijke rollen en het kijken naar deze mensen (vrouwen) voor sociaal/overheidsleiderschap is de weg die nog niet is bewandeld.
Het communisme werkt als de juiste mensen aan de macht zijn. Heb ik dat juist, Vijay Prashad, een Indiase historicus, redacteur en journalist?!
Je vergist je, probeer het opnieuw!