Vijay Prashad betwist het recht van twee oude koloniale machten om de baas te zijn over de huidige geopolitiek.
Pamela Singh, India, ‘Schatkaart 006’, 2014–15.
By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek
ATijdens de 15e top in augustus heeft de BRICS-groep (Brazilië-Rusland-India-China-Zuid-Afrika) de Johannesburg II-verklaring aangenomen, waarin onder meer de opgebracht de kwestie van de hervorming van de Verenigde Naties, en met name van de Veiligheidsraad.
Om de VN-Veiligheidsraad (VN-Veiligheidsraad) “democratischer, representatiever, effectiever en efficiënter te maken, en om de vertegenwoordiging van de ontwikkelingslanden te vergroten”, drong de BRICS aan op uitbreiding van het lidmaatschap van de raad naar landen uit Afrika, Azië en Latijns-Amerika.
In de verklaring werd specifiek opgemerkt dat drie landen – Brazilië, India en Zuid-Afrika – erbij zouden moeten worden betrokken als het aantal permanente leden van de VN-Veiligheidsraad zou worden uitgebreid.
De afgelopen twintig jaar hebben deze drie landen (allemaal oprichtende BRICS-leden) geprobeerd om als permanente leden met vetorecht toe te treden tot de VN-Veiligheidsraad.
In de loop van de decennia zijn hun ambities gedwarsboomd, wat hen ertoe heeft aangezet eerst de IBSA-groep (India-Brazilië-Zuid-Afrika) op te richten in 2003 en vervolgens de BRICS-groep in 2009.
De samenstelling van de Veiligheidsraad en de vraag welke staten vetorecht hebben als permanente leden zijn sinds de oprichting van de VN centrale kwesties.
In 1944 kwamen in Dumbarton Oaks in Washington DC de belangrijkste geallieerde machten (Groot-Brittannië, China, de VN van Socialistische Sovjetrepublieken en de Verenigde Staten) bijeen om te bespreken hoe de VN en haar belangrijkste instellingen vorm moesten krijgen. Deze staten – ook bekend als de ‘Grote Vier’ – besloten dat ze permanente zetels in de VN-Veiligheidsraad zouden krijgen en kwamen na lang wikken en wegen overeen dat ze de macht zouden hebben om een veto uit te oefenen over besluiten van de VN-Veiligheidsraad.
Hoewel de Unie van Socialistische Sovjetrepublieken er niet happig op was Frankrijk in hun gelederen op te nemen omdat de Franse regering van 1940 tot 1944 met de nazi’s had samengespannen, stonden de Verenigde Staten erop dat Frankrijk zich bij de groep zou aansluiten, die op zijn beurt bekend zou worden als de ‘Grote Vijf."
Het VN-Handvest, ondertekend in San Francisco in 1945, bepaalde in artikel 23 dat de raad zou bestaan uit deze vijf landen als permanente leden (ook bekend als de “P5), samen met zes andere niet-permanente leden die door de Algemene Vergadering zouden worden gekozen voor termijnen van twee jaar.
Dumile Feni, Zuid-Afrika, ‘Figuurstudies’, 1970.
In juli 2005 bracht een groep landen die bekend staat als de G4 (Brazilië, Duitsland, Japan en India) een resolutie tijdens de Algemene Vergadering van de VN, waar de kwestie van de hervorming van de VN-Veiligheidsraad aan de orde werd gesteld.
De Braziliaanse ambassadeur bij de VN, Ronaldo Mota Sardenberg, vertelde de vergadering dat
“De opgebouwde ervaring die is opgedaan sinds de oprichting van de Verenigde Naties heeft aangetoond dat de realiteit van de macht van 1945 al lang achterhaald was. De toenmalige veiligheidsstructuur was nu duidelijk achterhaald.'
De G4 stelde voor de VN-Veiligheidsraad uit te breiden van 25 naar 15 leden, met toevoeging van zes permanente en vier niet-permanente leden.
De meeste leden die tijdens het debat spraken wezen op het feit dat geen enkel land uit Afrika of Latijns-Amerika permanente zetels in de VN-Veiligheidsraad had, wat vandaag de dag nog steeds het geval is. Om dit te verhelpen zou op zichzelf al een substantiële daad van gelijkheid voor de wereld zijn.
Om deze verandering door te voeren had het VN-Handvest goedkeuring nodig van tweederde van de leden van de Algemene Vergadering en ratificatie door hun wetgevende macht – een proces dat slechts één keer eerder is gebeurd, in 1965, toen de raad werd uitgebreid van elf naar vijftien leden.
Doneren naar CN's Vallen Fonds Drive
De resolutie uit 2005 werd niet in stemming gebracht en is sindsdien weggekwijnd, ondanks het aannemen van een resolutie resolutie in 2009 over de “kwestie van eerlijke vertegenwoordiging en toename van het lidmaatschap van de Veiligheidsraad en aanverwante zaken.” Niettemin hebben deze inspanningen een langetermijndialoog geopend die tot op de dag van vandaag voortduurt.
De G4-landen zijn er niet in geslaagd voldoende steun voor hun voorstel te verzamelen, omdat de huidige permanente leden van de VN-Veiligheidsraad (Groot-Brittannië, China, Rusland, de VS en Frankrijk) het niet eens kunnen worden over wie van hun bondgenoten deze zetels moet krijgen.
Zelfs in 2005 ontstond er een kloof tussen de P5-landen, waarbij de Verenigde Staten en hun G7-bondgenoten (Groot-Brittannië en Frankrijk) als één blok opereerden tegen zowel China als Rusland.
De VS zijn bereid geweest om de permanente zetels in de raad uit te breiden, maar alleen als dit betekent dat er meer nauwe bondgenoten (Duitsland en Japan) bij moeten komen, waardoor de VN-Veiligheidsraad feitelijk gedomineerd zou kunnen blijven door vijf van de zeven leden van de G7. . Dit zou uiteraard noch voor China, noch voor Rusland acceptabel zijn.
Nu de kwestie van de alomvattende VN-hervorming steeds meer momentum krijgt, probeert de Amerikaanse regering de kwestie opnieuw te coöpteren. bellen voor de uitbreiding van de VN-Veiligheidsraad om de Chinese en Russische invloed tegen te gaan.
De hoge functionarissen van de Amerikaanse president Joe Biden hebben openlijk gezegd dat zij er de voorkeur aan geven hun bondgenoten in te schakelen om de balans tussen debat en discussie in de VN-Veiligheidsraad te doen kantelen.
Deze houding ten opzichte van de VN-hervorming gaat niet in op de fundamentele vragen die door het Mondiale Zuiden zijn opgeworpen over de internationale democratie en rechtvaardige geografische vertegenwoordiging, en met name niet op de oproep om een permanent lid uit Afrika en Latijns-Amerika toe te voegen.
Omar Ba, Senegal, ‘Promenade masquée 2’ of ‘Masked Walk 2’, 2016.
In 2005 schreef de toenmalige VN-secretaris-generaal Kofi Annan een verslag, In Larger Freedom, waarin hij opriep tot uitbreiding van de VN-Veiligheidsraad van 24 leden naar 15 leden.
Deze uitbreiding, zo zei hij, moet op regionale basis gebeuren, in plaats van permanente zetels toe te wijzen langs historische machtsassen (zoals bij de Big Five).
Een van de modellen die Annan voorstelde zou voorzien in twee permanente zetels voor Afrika, twee voor Azië en de Stille Oceaan, één voor Europa en één voor Amerika. Deze toewijzing zou beter de regionale verdeling van de wereldbevolking weergeven, waarbij het zwaartepunt van de VN-Veiligheidsraad zich verplaatst naar de dichter bevolkte continenten Afrika (1.4 miljard inwoners) en Azië (4.7 miljard inwoners) en weg van Europa (742 miljoen) en de Amerika (1 miljard).
Ondertussen hebben Groot-Brittannië en Frankrijk, twee permanente leden van de VN-Veiligheidsraad, momenteel een minuscule bevolking van respectievelijk 67 miljoen en 64 miljoen. Het is verbijsterend dat deze twee Europese landen – geen van beiden het machtigste land van Europa (wat in economische termen Duitsland is) – hun vetorecht hebben behouden ondanks hun dramatisch afnemende rol in de wereld.
De recente tegenslagen voor de koloniale ambities van Frankrijk in Afrika, maar ook voor die van Frankrijk onvermogen om een Europese agenda voor vrede in Oekraïne te leiden, laten zien hoe steeds irrelevanter dit Europese land is geworden voor de wereldaangelegenheden.
Hetzelfde geldt voor de afnemende positie van Groot-Brittannië in de wereld na de Brexit en de daaropvolgende Brexit storing om een visie te bieden voor een mondiaal Groot-Brittannië suggereert dat, ondanks die van premier Rishi Sunak boosheid bij het gebruik van de term is het correct om het te beschouwen als een ‘middelgroot land’ met een opgeblazen gevoel van zichzelf.
De permanente zetels van Groot-Brittannië en Frankrijk in de VN-Veiligheidsraad illustreren het anachronisme van de architectuur van de raad, aangezien geen van beide vertrouwen wekt als het gaat om het leveren van leiderschap voor veiligheid en ontwikkeling in de wereld.
Nicolas Moufarrege, Egypte en Libanon, ‘De vijfde dag’, 1980.
‘Het heden is een onschuldige leugen’, schreef Samih al-Qasim (1939–2014) in het gedicht ‘After the Apocalypse’. “Om de toekomst te zien, moet je het verleden raadplegen”, merkte hij op, denkend aan zijn geboorteland Palestina en de bezetting ervan door Israël.
Het koloniale verleden leunt zwaar op het heden. De macht van de kolonisten blijft intact, terwijl de Banque de France en de Bank of England de bewaarplaatsen blijven voor de rijkdommen die uit de koloniën zijn gestolen.
Wat geeft deze oude koloniale machten, Groot-Brittannië en Frankrijk, toestemming om opperheren van het heden te blijven, zelfs als hun basis voor deze positie al lang is uitgehold? (Het is vermeldenswaard dat deze landen niet alleen kernmachten zijn, maar ook tot de grootste ter wereld behoren wapenexporteurs.) De macht die deze en andere koloniale machten in het verleden hebben gegrepen, blijft een barrière voor de behoeften van het heden.
De Verenigde Staten, die hun plaats als machtigste land ter wereld hebben verloren, proberen overgeërfde voordelen vast te houden (zoals het hebben van nauwe bondgenoten in de VN-Veiligheidsraad) en overweldigende hoeveelheden geld aan oorlog te besteden (zoals blijkt uit het feit dat het is bijvoorbeeld goed voor de helft van de mondiale wapenuitgaven).
In plaats van een meer democratische en robuustere Verenigde Naties toe te staan, blijven de VS proberen deze mondiale instelling te neutraliseren, hetzij door haar fora te domineren, hetzij door haar handvest te schenden wanneer zij maar willen.
Tijdens de onlangs afgesloten sessie van de 78e Algemene Vergadering van de VN, Biden spaak van het belang van “soevereiniteit, territoriale integriteit [en] mensenrechten” – alle drie worden ze routinematig geschonden door de Verenigde Staten door middel van oorlog, sancties en de gevangenis in Guantánamo Bay. Bij gebrek aan moreel gezag gebruiken de Verenigde Staten hun macht om de vooruitgang van de democratie in instellingen als de Verenigde Naties te blokkeren.
Tot nu toe hebben veel voorstellen afkomstig van alle kanten van het politieke spectrum opgeroepen tot uitbreiding van de VN-Veiligheidsraad, waarvoor stemmen in de Algemene Vergadering en de wetgevende macht van de lidstaten nodig zijn. Het is veel gemakkelijker om gelijkheid in de raad te creëren als twee van de leden zich terugtrekken uit het hoefijzervormige tafeltje en hun zetels overdragen aan landen in Afrika en Latijns-Amerika, die nog steeds niet vertegenwoordigd zijn onder de permanente leden.
Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin Universiteit van China. Hij heeft meer dan twintig boeken geschreven, waaronder De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky, De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.
Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Doneren naar CN's
Vallen Fonds Drive
Hoe kun je “Verenigde Naties” worden genoemd als de halve wereld er geen deel van uitmaakt? Dus ik neem aan dat het niet de “Wereld Verenigde Naties” zijn, maar slechts enkele landen die besluiten zich “verenigd” te voelen, waartegen? Ik weet het niet. Afrika, Azië en Latijns-Amerika zijn niet inbegrepen. Hoe kon dat zo zijn en toch een ‘Verenigde Naties’ zijn? Het vermoeden bestaat dat de VS de touwtjes in handen heeft. Jammer. Een Verenigde Naties zou veel meer kunnen zijn en kunnen doen als zij alle naties zou omvatten, en niet alleen degenen die verenigd zijn tegen een of andere vermeende vijand. Naar mijn mening is de waargenomen vijand niet de vijand.
Getrainde Poedels verdienen geen plaats aan tafel. Het enige dat het huidige systeem doet, is de Yankees drie veto's geven waaruit ze kunnen kiezen.
De VN kunnen altijd voor democratie kiezen… dat weet je toch nog, nietwaar…. één persoon, één stem.
Op zijn minst zou het de Amerikaanse oligarchen een stimulans kunnen geven om de levensverwachting te verhogen en de kindersterfte terug te dringen, in plaats van hun huidige beleid.
En waarom de VS ook niet??? Een ander soort kolonialisme, maar toch… ik zou de Veiligheidsraad elimineren en de HELE Algemene Vergadering het werk laten doen.
Ik steun die motie. Laten we er dus een stemming over maken. Eén persoon, één stem. Oké, dus de Golden Billion stemt nee. Ze verliezen met 7 tegen 1.
Ik betwijfel of die landen dat kunnen. Het probleem hier is dat sommige permanente leden de uitbreiding zien in de zin dat ze alleen bondgenoten aan boord willen halen waarvan zij denken dat ze de balans van de zaken in hun voordeel kunnen doen kantelen. Maar dat wordt of zal steeds meer onmogelijk worden gezien wat er gebeurt in de wereld van vandaag. De wereld is veranderd en zal dat blijven doen. Het beste wat ze dus kunnen doen voor iedereen die de hervorming van de VN-Veiligheidsraad moeilijk maakt, is erkennen dat het niet langer ‘business as usual’ is en dat, wat ze ook doen, de dingen nooit meer zullen zijn zoals vroeger en dat ze in het reine komen met de nieuwe realiteiten en probeer er zo snel mogelijk in op te gaan, anders verliezen ze.
Waarom zouden er permanente zetels in de Veiligheidsraad moeten zijn? Waarom zou er eigenlijk een Veiligheidsraad moeten zijn? Van dat laatste moet ik eerst overtuigd zijn. Maar zelfs als een dergelijke structuur noodzakelijk is, zijn de permanente zetels een voorrecht dat geen enkel land zou mogen hebben.
Ik zie geen oproep van de auteur voor een vertegenwoordiger uit het Midden-Oosten, ondanks het enorme belang ervan voor de rest van de wereld. Waarom is dit?
De enige betekenisvolle hervorming van de Verenigde Naties zou de eliminatie van de Veiligheidsraad vereisen en de Algemene Vergadering in een parlement veranderen, misschien met acties die een meerderheid van stemmen vereisen van zowel de leden als de bevolking, en het laten kiezen van een zwak collectief uitvoerend orgaan dat uitsluitend verantwoordelijk is voor de uitvoering van de plannen. Acties van de Algemene Vergadering, misschien met een geografische samenstelling (bijvoorbeeld de Noord-Atlantische Oceaan zoals momenteel belichaamd door de NAVO; India; China; Afrika; Latijns-Amerika; het Midden-Oosten; een blok bestaande uit Rusland en voormalige Sovjetrepublieken die niet tot de NAVO behoren; en een blok (bestaande uit niet-Chinees Azië) moet opereren met een tweederde meerderheid zonder veto, maar is onderworpen aan controle door de Algemene Vergadering.
Persoonlijk denk ik dat de huidige ‘Verenigde Nazi’s’ hun doel hebben gediend en moeten verdwijnen. Zoals de Volkenbond ervoor.
Het was een leuk idee, maar hoewel Eleanor en Franklin het hadden kunnen laten werken, hebben de Cold Warriors van Truman en later de droom vernietigd.
Het enige verschil tussen de jaren dertig en de jaren twintig is dat de nazi’s zich in de jaren dertig terugtrokken, terwijl ze het in 1930 gewoon overnamen en in hun voordeel lieten werken. Hoe dan ook, het forum van naties dat verondersteld werd de vrede te helpen bewaren, werd veranderd in nutteloze rotzooi… wat natuurlijk is wat de fascisten van verschillende pluimage altijd willen. Omdat mensen samenwerken het laatste is wat ze willen zien. Ze kunnen zo'n wereld niet overnemen, en of we het nu hebben over het 'meesterras' of de 'uitzonderlijke mensen', ze kunnen niets uitstaan wat hen in de weg staat.
Idealiter zouden Frankrijk en Groot-Brittannië vertrekken en vervangen worden door Duitsland. Het is echter onwaarschijnlijk dat deze oude kolonialisten zullen afhaken, daarom moet verwatering de oplossing zijn: uitbreiden tot 25 in totaal, zoals gezegd. Voeg (minstens) India, Brazilië, Indonesië, Japan, Zuid-Afrika en Nigeria toe als permanente leden. Ook moet de vetoregel worden gewijzigd, zodat er twee stemmen van de permanente leden nodig zijn om een item te vernietigen, en niet één.
Uw suggesties zijn over het algemeen redelijk, behalve dat Frankrijk de zetel van de Veiligheidsraad mag behouden en dat India's debuut in de Veiligheidsraad, hoewel volkomen gerechtvaardigd, onder druk gezet moet worden als het gaat om kwesties met betrekking tot Kasjmir en Pakistan, want de staat van dienst van India op dit gebied is eerlijk gezegd betreurenswaardig!
Frankrijk en Groot-Brittannië zijn slechts twee Amerikaanse stemmen meer. Voeg India toe en laat de EU één (mogelijk roulerend) lid kiezen. Duitsland, of Frankrijk, of Groot-Brittannië
Dat zou interessant zijn, vooral omdat Groot-Brittannië tegen de EU zei dat ze moesten ophouden met piepen.
Duitsland en Frankrijk strijden om de leidende klokkoe van de Europese kudde. Groot-Brittannië is nu officieel opnieuw de piratennatie voor de noordwestelijke kust, op eigen verzoek. Uiteraard gehoorzamen ze allemaal de bevelen van Uncle Sam.