De ongestrafte folteraars van de CIA

John Kiriakou, die de klok luidde over het wereldwijde martelprogramma van de CIA, reflecteert op de straffeloosheid rond de Amerikaanse leiders die misdaden tegen de menselijkheid toestonden en de processen van de verdachten van 11 september in het ongewisse lieten.

By John Kiriakou
ScheerPost

WToen ik in januari 1990 bij de CIA kwam, deed ik dat om mijn land te dienen en de wereld te zien. Ik geloofde destijds dat wij de ‘goeden’ waren. Ik geloofde dat de Verenigde Staten een kracht ten goede waren over de hele wereld. Ik wilde mijn diploma’s in Midden-Oostenstudies/Islamitische theologie en wetgevingszaken/beleidsanalyse goed gebruiken.  

Zeven jaar nadat ik bij de CIA kwam, maakte ik de overstap naar terrorismebestrijdingsoperaties om de verveling te voorkomen. Ik geloofde nog steeds dat wij de goede jongens waren, en ik wilde helpen de Amerikanen veilig te houden. Mijn hele wereld veranderde, net als de werelden van alle Amerikanen, dramatisch en permanent op 11 september 2001. Binnen enkele maanden na de aanslagen merkte ik dat ik op weg was naar Pakistan als hoofd van de terrorismebestrijdingsoperaties van de CIA in Pakistan.  

Vrijwel onmiddellijk begon mijn team Al-Qaeda-strijders gevangen te nemen in safehouses in heel Pakistan. Eind maart 2002 hadden we de jackpot met de arrestatie van Abu Zubaydah en tientallen andere strijders, waaronder twee die het bevel voerden over de trainingskampen van Al-Qaeda in het zuiden van Afghanistan. En tegen het einde van de maand vertelden mijn Pakistaanse collega's me dat de plaatselijke gevangenis, waar we de mannen die we hadden gevangen tijdelijk vasthielden, vol was. Ze moesten ergens naartoe worden verplaatst. Ik belde het Counterterrorism Center van de CIA en zei dat de Pakistanen onze gevangenen uit hun gevangenis wilden hebben. Waar moet ik ze naartoe sturen?

De reactie was snel. Zet ze op een vliegtuig en stuur ze naar Guantánamo. “Guantanamo, Cuba?” Ik heb gevraagd. “Waarom zouden we ze in vredesnaam naar Cuba sturen?” Mijn gesprekspartner legde uit dat het destijds goed doordacht klonk. “We gaan ze twee of drie weken vasthouden op de Amerikaanse basis in Guantanamo, totdat we kunnen bepalen in welke federale rechtbank ze zullen worden berecht. Het zal Boston, New York, Washington of het oostelijke district van de Verenigde Staten zijn. Virginia."  

Dat leek mij volkomen logisch. De VS zijn een natie van wetten. En het land zou de wereld laten zien hoe de rechtsstaat eruit zag. Deze mannen, die op die vreselijke dag drieduizend mensen hadden vermoord, zouden terechtstaan ​​voor hun misdaden. Ik belde mijn contactpersoon bij de Amerikaanse luchtmacht, regelde de vluchten en laadde mijn geboeide en geketende gevangenen in voor de reis. Ik heb ze nooit meer gezien.

Het probleem is dat de Amerikaanse leiders, of ze nu in het Witte Huis, het ministerie van Justitie of de CIA zaten, nooit echt de bedoeling hadden dat een van deze mannen voor een rechtbank terecht zou komen, beoordeeld door een jury van hun gelijken. De oplossing was er vanaf het begin.  

Een plan om foltering te legaliseren

Slechts een maand na de aanslagen van 11 september verzamelde de CIA-leiding haar leger van advocaten en Black Ops-mensen en kwam met een plan om marteling te legaliseren. Dit ondanks het feit dat marteling lange tijd overduidelijk illegaal is geweest in de Verenigde Staten. Maar het maakte niet uit. Er werd niet aan de lange termijn gedacht. Er was geen zorgen over wat er zou gebeuren als gevangenen zouden worden gemarteld en vervolgens daadwerkelijk voor de rechter zouden moeten verschijnen. Niets van wat ze zeiden zou toelaatbaar zijn. Maar het kon niemand iets schelen.  

Op 2 augustus 2002 begonnen CIA-agenten en aannemers Abu Zubaydah te martelen in een geheime gevangenis. Die marteling was goed gedocumenteerd in het Senaatsmartelrapport, of beter gezegd, in de zwaar geredigeerde samenvatting van het Senaatsmartelrapport. Het rapport zelf zal waarschijnlijk nooit worden vrijgegeven. Maar zelfs in de geredigeerde versie, en voorzien van uitgebreide voetnoten, schetst het een gruwelijk beeld van wat de CIA haar gevangenen heeft aangedaan. Die marteling, dat beleid, blijft de CIA achtervolgen

Militaire processen hebben zich altijd in een ijzig tempo ontwikkeld op de Amerikaanse basis in Guantanamo, Cuba, waar de Verenigde Staten in totaal ongeveer 780 gevangenen van de zogenaamde War on Terror sinds begin 2002. Dat aantal bedraagt ​​slechts enkele tientallen van wat de regering het ‘ergste van het ergste’ noemt. Slechts een klein handjevol wordt vrijgelaten voor uiteindelijke vrijlating, in afwachting van de identificatie van een land dat bereid is hen op te nemen. De rest zal waarschijnlijk nooit worden vrijgegeven.

Het probleem met de aanklacht tegen een beklaagde in Guantanamo blijkt meervoudig te zijn. Ten eerste werd een groot deel van het bewijsmateriaal dat het Pentagon wil gebruiken tegen mensen als het vermeende meesterbrein van 11 september Khalid Shaikh Muhammad, de beschuldigde Al-Qaeda-facilitator Abu Zubaydah, de beschuldigde 11 september-facilitator Ramzi bin al-Shibh en anderen verzameld door CIA-agenten. en aannemers door middel van marteling. Dat op zichzelf heeft de zaken vanaf het begin in wezen gedoemd. 

Niets van deze informatie, hoe vernietigend deze ook is, kan tegen hen worden gebruikt. Zelfs de zogenaamde ‘ergste van de slechtste’ genieten constitutionele bescherming, of we dat nu leuk vinden of niet. Ten tweede wordt de informatie die over elke verdachte overblijft doorgaans geheim gehouden – meestal op een zeer hoog niveau – en is de CIA niet bereid deze vrij te geven, zelfs niet voor een proces.  

Bijgevolg verlopen geen enkele processen behalve in het langzaamst mogelijke bureaucratische tempo. En als u de CIA bent, wat maakt het u dan uit als de processen doorgaan? Niemand gaat ergens heen, of ze nu gaan of niet.

Vrijwillige bekentenissen

Dat gezegd hebbende, is het Pentagon nog steeds bereid om de moties in te willigen. In 2006 startte het Pentagon een programma waarbij wetshandhavers probeerden Guantanamo-beklaagden zover te krijgen dat ze vrijwillige bekentenissen aflegden, onafhankelijk van wat ze hun CIA-folteraars hadden verteld. Op die manier kon de marteling niet als verdediging worden gebruikt. Maar die poging mislukte. 

In 2007 een militaire rechter een bekentenis afgeworpen die deze officieren hebben verkregen van Abd al-Rahim al-Nashiri, een Saoedische gevangene die ervan wordt beschuldigd het brein te zijn achter de bomaanslag op de USS Cole, waarbij zeventien Amerikaanse matrozen omkwamen. Het Pentagon voerde aan dat de agenten Nashiri duidelijk hadden gemaakt dat zijn verklaring volledig vrijwillig was. Maar hield de rechter dat na vier jaar in geheime CIA-gevangenissen, waar Nashiri genadeloos werd gemarteld, “elk verzet dat de verdachte geneigd zou kunnen zijn geweest te verwerpen toen hem werd gevraagd zichzelf te beschuldigen, jaren geleden opzettelijk en letterlijk uit hem was geslagen.”  

Doneren naar CN's Vallen Fonds Drive

Dit is dezelfde reden waarom Khalid Shaikh Muhammad, Abu Zubaydah en anderen niet zijn berecht, ondanks dat ze al meer dan twintig jaar in Amerikaanse hechtenis zitten. En tot overmaat van ramp werd Ramzi bin al-Shibh, die ervan werd beschuldigd een van de gevaarlijkste meesterbreinen van de aanslagen van 20 september te zijn, vorige week geestelijk ongeschikt verklaard om terecht te staan. Meedogenloze martelingen door de CIA op zwarte locaties over de hele wereld en in Guantanamo hebben geleid tot “psychose en posttraumatische stressstoornis' zo ernstig dat hij niet alleen niet in staat is deel te nemen aan zijn eigen verdediging, maar hij is ook zo krankzinnig dat hij niet eens een pleidooi kan houden en niet kan begrijpen wat hij doet. Advocaten van de verdediging zeiden vorige week in de rechtbank dat de enige hoop om bin al-Shibh gezond genoeg te maken om berecht te worden, zou zijn dat hij post-trauma psychologische zorg zou krijgen en hem zou worden vrijgelaten uit militaire opsluiting. Dat zal nooit gebeuren.

De advocaten van Bin al-Shibh zeggen dat hun cliënt in de vier jaar tussen zijn arrestatie door de CIA in 2002 en zijn overplaatsing naar Guantanamo in 2006 “krankzinnig werd als gevolg van wat de CIA ‘verbeterde ondervragingstechnieken’ noemde, waaronder slaapgebrek, waterboarding en mishandeling.” Bin al-Shibh ging onsamenhangend tekeer tijdens een rechtszitting in 2008, en sindsdien is zijn mentale toestand een probleem.

Ammar al-Baluchi, een neef van Khalid Shaikh Muhammad, en een andere beschuldigde op 11 september samenzweerder, heeft een soortgelijke ervaring gehad. Net als zijn medebeklaagden riskeert Baluchi, die ook de naam Ali Abdul Aziz Ali draagt, de doodstraf als hij ooit een proces kan krijgen. Maar ook hij was het slachtoffer van martelingen door de CIA. Uit een rapport uit 2008 van de inspecteur-generaal van de CIA, vrijgegeven en begin 2023 vrijgegeven, bleek dat Baluchi was gebruikt als een ‘levend hulpmiddel’ om CIA-ondervragers in opleiding te onderwijzen, die in de rij stonden om om beurten met hun hoofd tegen de muur te slaan, waardoor hij achterbleef met blijvende hersenbeschadiging. Het rapport vermeldde ook dat Baluchi in 2018 een MRI kreeg en werd onderzocht door een neuropsycholoog, die “hersenafwijkingen ontdekte die consistent waren met traumatisch hersenletsel en matige tot ernstige hersenschade.” Net als bin al-Shibh kan Baluchi niet deelnemen aan zijn eigen verdediging.  

Amerikanen moeten het weten

Alle Amerikanen zouden van deze recente ontwikkelingen op de hoogte moeten zijn. Alle Amerikanen zouden moeten begrijpen dat het doel van processen zou zijn om de waarheid bloot te leggen. Burgers hebben het recht om te weten wat er op 11 september is gebeurd. Zonder die informatie lopen de samenzweringen op hol. Zonder die informatie is er geen verantwoordelijkheid. Amerikanen hebben het recht om te weten wat de plannen voor de aanslagen zijn en wat Al-Qaeda heeft gedaan. Maar tegelijkertijd hebben Amerikanen het recht om te weten wat de officiële reactie van de regering was. Waarom werd marteling plotseling acceptabel? Wie was er verantwoordelijk voor? En waarom werden ze niet gestraft voor duidelijke misdaden tegen de menselijkheid?

Uiteindelijk was ik de enige persoon die betrokken was bij het martelprogramma van de CIA en die werd vervolgd en gevangengezet. Ik heb nooit iemand gemarteld. Maar ik werd beschuldigd van vijf misdrijven, waaronder drie gevallen van spionage, omdat ik het aan ABC News had verteld The New York Times dat de CIA haar gevangenen martelde, dat marteling het officiële beleid van de Amerikaanse regering was en dat het beleid door de president zelf was goedgekeurd. Ik heb 23 maanden in een federale gevangenis gezeten. Het was elke minuut waard.

Er is zeker geen gemakkelijke oplossing voor deze situatie.  The New York Times gerapporteerd in maart 2022 dat aanklagers gesprekken zijn begonnen met advocaten die Khalid Shaikh Muhammad en vier medebeklaagden vertegenwoordigen om te onderhandelen over een pleidooiovereenkomst die de doodstraf zou laten vallen in ruil voor levenslange gevangenisstraffen zonder voorwaardelijke vrijlating en beloften dat de mannen in Guantanamo zouden mogen blijven, in plaats van om te worden overgebracht naar een Supermax-gevangenis in Florence, Colorado, waar gevangenen 23 uur per dag in eenzame opsluiting worden vastgehouden. Advocaten van de verdediging zeiden ook dat de mannen het weer in het oosten van Cuba verkiezen boven de sneeuw in Colorado. De Times merkt op dat een dergelijke overeenkomst de voorstanders van de doodstraf onder de families van de slachtoffers van de aanslagen van 11 september woedend zou maken.  

Ik weet zeker dat dat waar is, en het spijt me als hun gevoelens door zo'n beslissing gekwetst zouden worden. Maar hoe boos ze ook zijn op mensen als Khalid Shaikh Muhammad, Abu Zubaydah, Ramzi bin al-Shibh, Abd al-Rahim al-Nashiri en anderen, ze zouden minstens zo boos moeten zijn op mensen als voormalig CIA-directeur. George Tenet, voormalig adjunct-directeur van de CIA John McLaughlin, voormalig adjunct-directeur Operaties van de CIA Jose Rodriguez, voormalig uitvoerend directeur van de CIA John Brennan en CIA-contractpsycholoog en makers van martelprogramma's James Mitchell en Bruce Jessen, die allemaal de peetvaders van het martelprogramma waren.  

Ze zouden net zo boos moeten zijn op de advocaten van het ministerie van Justitie, John Yoo en Jay Bybee, die intellectuele handstanden gebruikten om zichzelf ervan te overtuigen dat het martelprogramma op de een of andere manier legaal was. En laten we niet vergeten dat de centen ergens moeten stoppen. De schuld moet worden gelegd bij voormalig president George W. Bush en voormalig vice-president Dick Cheney. Deze cast van karakters verzwakte de Amerikaanse democratie door te doen alsof de grondwet en de rechtsstaat niet bestonden. Hun onverantwoordelijkheid, kinderlijke emoties en bereidheid om misdaden tegen de menselijkheid te begaan, garandeerden dat de mannen die waarschijnlijk de ergste misdaad ooit tegen Amerikanen hebben begaan, nooit volledig en legaal zullen worden gestraft. Toekomstige generaties zouden dat moeten weten.

John Kiriakou is een voormalige terrorismebestrijdingsofficier van de CIA en voormalig senior onderzoeker bij de Senaatscommissie voor Buitenlandse Betrekkingen. John werd de zesde klokkenluider die door de regering-Obama werd aangeklaagd op grond van de Spionage Act – een wet die bedoeld was om spionnen te straffen. Hij zat 23 maanden in de gevangenis als gevolg van zijn pogingen om zich te verzetten tegen het martelprogramma van de regering-Bush.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Doneren naar CN's
Vallen Fonds Drive