In de VS is de sterkste collectieve herinnering aan de Amerikaanse keuzeoorlogen de wenselijkheid – en het gemak – om ze te vergeten. Zo zal het ook zijn als we in de achteruitkijkspiegel naar het verwoeste Oekraïne kijken, schrijft Michael Brenner.
De Russische president Vladimir Poetin en de Chinese president Xi Jinping tijdens gesprekken in Moskou in maart 2023. (Vladimir Astapkovich, RIA Novosti)
By Michaël Brenner
Speciaal voor consortiumnieuws
TDe Verenigde Staten worden verslagen in Oekraïne.
Je zou kunnen zeggen dat het land een nederlaag tegemoet gaat – of, sterker nog, dat het de nederlaag in het gezicht staart. Geen van beide formuleringen is echter geschikt. De VS kijken de werkelijkheid niet recht in de ogen. Het geeft er de voorkeur aan om naar de wereld te kijken door de vervormde lenzen van zijn fantasieën. Hij stort zich naar voren op welk pad hij ook kiest, terwijl hij zijn ogen afwendt van de topografie die hij probeert te doorkruisen. Het enige leidende licht is de gloed van een verre luchtspiegeling. Dat is zijn magneet.
Het is niet zo dat Amerika een vreemde is om te verslaan. Het land is er heel goed mee bekend: Vietnam, Afghanistan, Irak, Syrië – in strategische, zo niet altijd militaire termen. Aan deze brede categorie kunnen we Venezuela, Cuba en Niger toevoegen. Die rijke ervaring met gefrustreerde ambitie heeft Washington niet kunnen bevrijden van de diepgewortelde gewoonte om een nederlaag te vermijden. De VS hebben inderdaad een grote inventaris van methoden verzameld om dit te doen.
Een nederlaag definiëren en bepalen
Laten we, voordat we ze onderzoeken, specificeren wat we bedoelen met ‘nederlaag’. Simpel gezegd is een nederlaag het onvermogen om doelstellingen te verwezenlijken – tegen aanvaardbare kosten. De term omvat ook onbedoelde, nadelige gevolgen van de tweede orde.
Nee. 1. Wat waren de doelstellingen van Washington? het saboteren van het vredesplan van Minsk en het koud houden van daaropvolgende Russische voorstellen, het provoceren van Rusland door een duidelijk afgebakende rode lijn te overschrijden, het aandringen op het lidmaatschap van Oekraïne in de NAVO, het installeren van raketbatterijen in Polen en Roemenië, het Oekraïense leger transformeren in een krachtige militaire macht die wordt ingezet op de contactlijn in de Donbass, klaar om Moskou binnen te vallen of tot preventieve actie aan te zetten?
Amerikaanse marinebasis in Deveselu, Roemenië, thuisbasis van het Aegis Ashore Ballistic Missile Defense System van de NAVO, 2019: . (Amerikaanse marine, Amy Forsythe, publiek domein)
Het doel was om ofwel een vernederende nederlaag toe te schrijven aan het Russische leger, ofwel om op zijn minst zulke zware kosten op te leggen dat het terrein onder de regering van Poetin werd weggenomen.
De cruciale, complementaire dimensie van de strategie was het opleggen van economische sancties die zo zwaar waren dat ze een kwetsbare Russische economie implodeerden. Samen zouden ze acute nood veroorzaken die zou leiden tot de afzetting van de Russische president Vladimir Poetin – hetzij door een kliek van tegenstanders (ontevreden oligarchen als speerpunt) of door massaal protest.
Het was gebaseerd op de fataal slecht geïnformeerde veronderstelling dat Poetin een absolute dictator was die een one-man-show leidde. De VS voorzagen dat hij zou worden vervangen door een soepeler regering die bereid was een gewillige maar marginale aanwezigheid op het Europese toneel te worden en elders een niet-speler. In de grove woorden van een functionaris uit Moskou: ‘een pachtboer op de wereldwijde plantage van Uncle Sam.’
Nee. 2. Het temmen en domesticeren van Rusland werd opgevat als een cruciale stap in de dreigende grote confrontatie met China – dat werd aangemerkt als de systemische rivaal van de Amerikaanse hegemonie. Theoretisch zou dat doel kunnen worden bereikt door Rusland weg te lokken van China (verdeeld en ondergeschikt) of door Rusland als wereldmacht volledig te neutraliseren door zijn hardnekkige leiderschap neer te halen. De vroegere aanpak ging nooit verder dan een paar onsamenhangende, zwakke gebaren. Op deze laatste werden alle chips geplaatst.
Nee. 3. Bijkomende voordelen voor de Verenigde Staten van een oorlog tegen Oekraïne die Rusland op een dieptepunt zou brengen waren a). het consolideren van het Atlantische bondgenootschap onder de controle van Washington, het uitbreiden van de NAVO en het openen van een onoverbrugbare kloof tussen Rusland en de rest van Europa, die in de nabije toekomst zal blijven bestaan; B). met dat doel voor ogen, de beëindiging van de sterke afhankelijkheid van Rusland van energiebronnen uit Rusland; en C). waardoor het duurdere LNG en de aardolie uit de Verenigde Staten zouden worden vervangen, wat de status van de Europese partners als afhankelijke economische vazallen zou bezegelen. Als dat laatste een rem zou vormen op hun sector, dan zij het zo.
De grandioze doelen die in nr. 1 en nr. 2 zijn vermeld, zijn duidelijk onbereikbaar gebleken – zelfs fantasierijk – een botte waarheid die nog niet door de Amerikaanse elites is geabsorbeerd. Die op nr. 3 zijn troostprijzen van verminderde waarde. Deze uitkomst werd voor een groot deel, zij het helemaal niet, bepaald door het militaire falen in Oekraïne.
We staan nu op het punt om de slotakte in te gaan. De geroemde tegenaanval van Kiev heeft tot niets geleid – met enorme kosten voor het Oekraïense leger. Het is witgebloed door enorme verliezen aan mankracht, door de vernietiging van het grootste deel van zijn bepantsering, door de verwoesting van vitale infrastructuur.
De Oekraïense minister van Buitenlandse Zaken Dmytro Kuleba en de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken plaatsen op 6 september een herdenkingskrans op een begraafplaats in Kiev. (Ministerie van Buitenlandse Zaken, Chuck Kennedy, publiek domein)
De door het Westen opgeleide elitebrigades zijn verscheurd en er zijn geen reserves meer om in de strijd te werpen. Bovendien is de aanvoer van wapens en munitie uit het Westen afgenomen, omdat de Amerikaanse en Europese voorraden (bijvoorbeeld artilleriegranaten van 155 mm) opraken.
Het tekort wordt verergerd door nieuwe remmingen over het sturen van geavanceerde wapens naar Oekraïne, die zeer kwetsbaar zijn gebleken voor Russisch vuur. Dat geldt vooral voor bepantsering: Duitse luipaarden, Britse uitdagers, Franse AMX-10-RC tanks evenals Combat Fighting Vehicles (CFV) zoals de Amerikaanse Bradleys en Strykers.
Grafische beelden van uitgebrande hulken die op de Oekraïense steppe liggen, zijn geen reclame voor westerse militaire technologie of buitenlandse verkopen. Vandaar ook het langzaam verlopen van de leveringen aan Kiev van de beloofde Abrams en F-16’s, anders zouden zij hetzelfde lot ondergaan.
Illusie van uiteindelijk succes
De illusie van uiteindelijk succes op het slagveld (met de beoogde uitputting van de wil en capaciteit van Rusland) is gebaseerd op een verkeerd idee over hoe je winnen en verliezen kunt meten.
Amerikaanse leiders, zowel militair als civiel, houden vast aan een model dat de nadruk legt op controle over territorium. Het Russische militaire denken is anders. De nadruk ligt op de vernietiging van de strijdkrachten van de vijand, door welke strategie dan ook die geschikt is voor de heersende omstandigheden. Vervolgens kunnen ze, als bevelhebber van het slagveld, hun wil uitoefenen.
Doneren naar CN's Vallen Fonds Drive
De agressieve tactiek van de Oekraïners houdt in dat zij hun middelen in de strijd gooien in meedogenloze campagnes om de Russen uit de Donbass en de Krim te verdrijven.
Omdat ze geen enkele doorbraak konden bereiken, nodigden ze zichzelf uit tot een uitputtingsslag, die zeer in hun nadeel uitpakte. Het is opgevolgd door de totale laatste affaire van deze zomer, die suïcidaal is gebleken. Daarmee speelden ze de Russen in de kaart. Hoewel de aandacht dus gevestigd is op wie dit dorp of dat aan het Zaporizhia-front of rond Bakhmut bezet, is het echte verhaal dat Rusland het opnieuw samengestelde Oekraïense leger stukje bij beetje heeft ontmanteld.
Sumy, Oekraïne, na een Russische drone-aanval op 3 juli. (Nationale politie van Oekraïne, Wikimedia Commons, CC DOOR 4.0)
In historisch perspectief zijn er twee leerzame analogieën. In het laatste jaar van de Eerste Wereldoorlog lanceerde het Duitse opperbevel in maart 1918 een gedurfde campagne, Operatie Michael, aan het westelijk front, waarbij gebruik werd gemaakt van een aantal innovatieve tactieken (met commando-squadrons en stormtroopers uitgerust met vlammenwerpers) om gaten in de muren te slaan. geallieerde lijnen. Na aanvankelijke overwinningen die hen over de Marne brachten, gepaard gaande met zeer zware verliezen, stokte het offensief en konden de geallieerden hun ernstig uitgeputte strijdkrachten omverwerpen – wat leidde tot de uiteindelijke ineenstorting in november.
Relevanter is de Slag om Koersk in juli 1943, waarin de nazi's een massale poging deden om het initiatief terug te winnen na de ramp bij Stalingrad. Opnieuw, na enig opmerkelijk succes bij het doorbreken van twee Sovjet-verdedigingslinies, putten ze zichzelf uit voordat ze hun doel bereikten. Die strijd opende de lange, bloedige weg naar Berlijn.
Duitse soldaten pauzeren tijdens de Slag om Koersk. (Bundesarchiv, Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0 de)
Oekraïne heeft vandaag enorme verliezen geleden van nog grotere (proportionele) omvang, zonder enige significante territoriale winst te behalen, en is zelfs niet in staat de eerste laag van de Soerovikinlinie te bereiken. Dat zal de weg vrijmaken naar de Dnjepr en verder voor het 600,000 man sterke Russische leger, uitgerust met wapens die gelijk zijn aan wat het Westen heeft. Oekraïne gegeven. Daarom staat Moskou op het punt zijn beslissende voordeel uit te buiten tot het punt waarop het voorwaarden kan dicteren aan Kiev, Washington, Brussel en anderen.
De regering-Biden heeft geen plannen gemaakt voor een dergelijke mogelijkheid, en haar gehoorzame Europese regeringen hebben dat ook niet. Hun scheiding van de werkelijkheid zal deze stand van zaken des te verbluffender – en ergerlijker – maken. Zonder ideeën zullen ze spartelen. Hoe zij zullen reageren is niet te voorspellen. Eén ding kunnen we met zekerheid zeggen: het collectieve Westen, en vooral de VS, zullen een ernstige nederlaag hebben geleden. Het omgaan met die waarheid zal de belangrijkste taak worden.
Hier is een menu met opties voor de afhandeling ervan:
Herdefiniëren wat wordt bedoeld met nederlaag, overwinning, mislukking, succes, verlies, winst. Er is een nieuw verhaal geschreven om deze gesprekspunten te benadrukken:
- Het is Rusland dat de strijd heeft verloren omdat het heldhaftige Oekraïne en een standvastig Westen het land ervan hebben weerhouden het hele land te veroveren, te bezetten en opnieuw te integreren.
- Zweden en Finland hebben zich daarentegen formeel bij het Amerikaanse kamp aangesloten door tot de NAVO toe te treden. Dat compliceert de strategische plannen van Moskou doordat het zijn strijdkrachten over een breder front verspreidt.
- Rusland is politiek geïsoleerd op het wereldtoneel. Dat komt omdat Noord-Amerika, de EU/NAVO-Europa, Japan, Zuid-Korea, Australië en Nieuw-Zeeland de Oekraïense zaak hebben gesteund. Geen enkel ander land heeft ermee ingestemd economische sancties op te leggen; de “wereld” omvat niet China, India, Brazilië, Argentinië, Turkije, Iran, Egypte, Mexico, Saoedi-Arabië, Zuid-Afrika et al.
- De westerse democratieën hebben een ongekende solidariteit getoond door als één geheel op de Russische dreiging te reageren.
Dit verhaal is al verwoord in toespraken van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken, de nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan, de minister van Defensie Lloyd Austin en waarnemend vice-minister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland. De doelgroep is het Amerikaanse publiek; Niemand buiten het Collectieve Westen gelooft er echter in – of Washington dat feit van het diplomatieke leven nu heeft geregistreerd of niet.
Schaal met terugwerkende kracht de doelen en inzet terug
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken bekijkt op 7 september wapens en een ondergrondse bunker in de oblast Kiev. (Ministerie van Buitenlandse Zaken, Chuck Kennedy, Publiek domein)
- Maak geen verdere verwijzingen naar regimeverandering in Moskou, naar het omverwerpen van Poetin, naar het crashen van de Russische economie, naar het verbreken van het Chinees-Russische partnerschap of het fataal verzwakken ervan.
- Over het waarborgen van de integriteit van de Oekraïense staat gesproken door te ontkennen dat de Donbass en de Krim definitief zijn gescheiden van het ‘moederland’. Benadruk dat uw vrienden in Kiev nog steeds titulaire, legitieme leiders van Oekraïne zijn.
- Streef naar een permanent staakt-het-vuren dat de twee partijen in bestaande posities zou bevriezen, dwz een de facto verdeeldheid a la Korea. Het westelijke deel zou dan worden toegelaten tot de NAVO en de EU en worden herbewapend. Negeer de ongemakkelijke waarheid dat Rusland onder deze voorwaarden nooit een staakt-het-vuren zou accepteren.
- Handhaaf de economische sancties tegen Rusland, maar kijk de andere kant op wanneer behoeftige Europese partners onder de tafel deals sluiten voor Russische olie en LNG (meestal via tussenpersonen als India, Turkije en Kazachstan), zoals ze tijdens het hele conflict hebben gedaan.
- Zet China in de schijnwerpers als de dodelijke bedreiging voor Amerika en het Westen, en minacht Rusland als slechts een hulporganisatie.
- Benadruk symbolische gebaren zoals de aanvallen van supersonische en hypersonische kruisraketten van topklasse, overgebracht vanuit de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk, die schade kunnen toebrengen aan prominente doelen in Rusland zelf en de Krim (met cruciale technische ondersteuning van Amerikaans en ander NAVO-personeel ). Deze daad lijkt op de fanatieke fans van een voetbalteam dat net verloren heeft van een gehate rivaal, die de banden van de bus lek prikt die hen naar het vliegveld zou brengen.
Cultiveer geheugenverlies
Amerikaanse helikopters op het dek van het vliegdekschip USS Midway tijdens de evacuatie van Saigon, april 1975. (DanMS, Wikimedia Commons)
Amerikanen zijn meesters geworden in de kunst van het geheugenbeheer.
Denk eens aan de tragische schok van Vietnam. Het land deed systematisch een poging om alles over Vietnam te vergeten. Begrijpelijkerwijs; het was lelijk – in alle opzichten. Leerboeken over de Amerikaanse geschiedenis gaven er weinig ruimte aan; leraren bagatelliseerden het; televisie negeerde het al snel als retro. Amerikanen zochten afsluiting – wij kregen die.
In zekere zin is de meest opmerkelijke erfenis van de post-Vietnam-ervaring het aanscherpen van methoden voor het photoshoppen van de geschiedenis. Vietnam was een opwarmertje voor het omgaan met de vele onsmakelijke episoden in het post-9/11-tijdperk. Die grondige, alomvattende zuivering heeft geleid tot smakelijke presidentiële leugenachtigheid, aanhoudend bedrog, geestdodende incompetentie, systematische marteling, censuur, het verscheuren van de Bill of Rights en het verdraaien van het nationale publieke discours – terwijl het ontaardde in een mix van propaganda en vulgair afval. - praten. De “War on Terror” in al zijn gruwelijke aspecten.
Gecultiveerd geheugenverlies is een ambacht dat enorm wordt vergemakkelijkt door twee bredere trends in de Amerikaanse cultuur: de cultus van onwetendheid waarbij een kennisvrije geest wordt gewaardeerd als de ultieme vrijheid; en een publieke ethiek waarbij de hoogste functionarissen van het land toestemming krijgen om de waarheid te behandelen zoals een pottenbakker klei behandelt, zolang ze maar dingen zeggen en doen die ons een goed gevoel geven.
In de VS is de sterkste collectieve herinnering aan Amerika's keuzeoorlogen dus de wenselijkheid – en het gemak – om ze te vergeten. ‘The show must go on’ wordt als imperatief opgevat. Zo zal het ook zijn als we in de achteruitkijkspiegel naar het verwoeste Oekraïne kijken.
Het cultiveren van geheugenverlies als methode om met pijnlijke nationale ervaringen om te gaan, heeft ernstige nadelen. Ten eerste beperkt het de mogelijkheden om de lessen te leren die het biedt ernstig.
In de nasleep van de onbesliste Koreaanse oorlog, waarbij de Verenigde Staten 49,000 mensen het leven lieten, was het mantra in Washington: nooit meer een oorlog op het vasteland van Azië.
Toch zaten de VS nog geen tien jaar later tot hun knieën in de rijstvelden van Vietnam, waar Amerika 59,000 mensen verloor.
Na het tragische fiasco in Irak was Washington niettemin enthousiast over de bezetting van Afghanistan in een twintig jaar durende onderneming om uit de loop van een geweer een soortgelijke op het Westen neigende democratie op te bouwen.
Deze gefrustreerde projecten weerhielden de VS er niet van om in Syrië in te grijpen, waar het er opnieuw niet in slaagde een hardnekkige, buitenaardse samenleving om te zetten in iets dat haar beviel – ook al ging het zo ver als een stilzwijgend partnerschap met de plaatselijke dochteronderneming van Al Qaeda. Zoals Kabul liet zien, hebben de VS uit de ontknoping van Saigon niet eens de les geleerd over hoe een ordelijke evacuatie te organiseren.
Amerikaanse parachutisten bereiden zich voor om aan boord van een vliegtuig te gaan op de internationale luchthaven Hamid Karzai tijdens de evacuatie van Kabul, 30 augustus 2021. (Amerikaanse leger, Alexander Burnett, publiek domein)
Je zou op zijn minst kunnen verwachten dat een redelijk mens zich scherp bewust zou zijn geworden van hoe cruciaal een fijnmazig begrip is van de cultuur, de sociale organisatie, de mores en de filosofische visie van het land dat de VS wilden reconstrueren. . De VS hebben deze elementaire waarheid duidelijk niet overgenomen. Wees getuige van de verschrikkelijke onwetendheid over alles wat met Rusland te maken heeft, die de VS tot een fatale misrekening van elk aspect van de Oekraïne-affaire heeft geleid.
Volgende: China
Oekraïne koelt op zijn beurt de bereidheid tot confrontatie met China niet af. Een gedurfde, en geenszins overtuigende, onderneming die is verankerd als het middelpunt van de officiële nationale veiligheidsstrategie van Washington.
Hoge functionarissen in Washington voorspellen openlijk de onvermijdelijkheid van een totale oorlog vóór het einde van het decennium – ondanks de kernwapens.
Bovendien krijgt Taiwan dezelfde rol als Oekraïne in het Amerikaanse geheel. Dus nadat ze een multidimensionaal conflict met Rusland hebben uitgelokt dat in alle opzichten is mislukt, committeren de VS zich haastig aan vrijwel exact dezelfde strategie door het op te nemen tegen een nog geduchtere vijand. Dit zou kunnen worden geclassificeerd als wat de Fransen een noemen vlucht vooruit – een ontsnapping naar voren. Met andere woorden: kom maar op! Wij zijn er klaar voor.
De mars naar oorlog met China tart alle conventionele wijsheid. De natie vormt immers geen militaire bedreiging voor de Amerikaanse veiligheid of kernbelangen. China heeft geen geschiedenis van imperiumopbouw of verovering. China is de bron van grote economische voordelen geweest via dichte uitwisselingen die beide partijen bedienen.
Wat is daarom de rechtvaardiging voor het wijdverbreide oordeel dat het kruisen van de zwaarden onontkoombaar is? Verstandige naties committeren zich niet aan een mogelijk catastrofale oorlog omdat China, de aangewezen vijand nummer 1, radarwaarschuwingsstations bouwt op zandige atollen in de Zuid-Chinese Zee? Omdat het elektrische voertuigen goedkoper op de markt brengt? Omdat de vooruitgang van het land op het gebied van de ontwikkeling van halfgeleiders die van de VS wellicht overtreft?
Vanwege de behandeling van een etnische minderheid in West-China? Omdat het het Amerikaanse voorbeeld volgt bij het financieren van NGO's die een positieve kijk op hun land bevorderen? Omdat het zich bezighoudt met industriële spionage, net zoals de Verenigde Staten en alle anderen dat doen? Omdat het met een ballon over Noord-Amerika zweeft (goedaardig verklaard door generaal Mark Milley, voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, vorige week)?
Geen van deze zijn dwingende redenen om hard aan te dringen op een confrontatie. De waarheid is veel eenvoudiger – en veel verontrustender. De VS zijn geobsedeerd door China omdat het bestaat. Net als K-2 is dat op zichzelf een uitdaging, want de VS moeten hun bekwaamheid bewijzen (aan anderen, maar vooral aan onszelf), dat ze deze kunnen overwinnen. Dat is de ware betekenis van een waargenomen existentiële bedreiging.
De focusverschuiving van Rusland in Europa naar China in Azië is niet zozeer een mechanisme om met een nederlaag om te gaan, als wel de pathologische reactie van een land dat, met een knagend gevoel van afnemende bekwaamheid, erin slaagt niets anders te doen dan nog een laatste poging doen om te bewijzen zelf dat het nog steeds over de juiste dingen beschikt – aangezien leven zonder dat verheven zelfgevoel ondraaglijk is.
Wat tegenwoordig in Washington als heterodox en gedurfd wordt beschouwd, is te beweren dat het de Oekraïne-affaire op de een of andere manier moet afronden, zodat het zijn lendenen kan omgorden voor de waarlijk historische strijd met Peking. De verontrustende waarheid dat niemand van betekenis binnen de gevestigde orde van het buitenlands beleid deze gevaarlijke wending naar oorlog aan de kaak heeft gesteld, ondersteunt de stelling dat diepe emoties in plaats van beredeneerde gedachten de VS in de richting van een vermijdbaar, potentieel catastrofaal conflict drijven.
Een samenleving die wordt vertegenwoordigd door een hele politieke klasse en die niet terecht ontnuchterd is door dat vooruitzicht, kan als zorgwekkend worden beschouwd prime facie bewijs dat we collectief losgeslagen zijn.
Geheugenverlies zou kunnen dienen om onze politieke elites, en de Amerikaanse bevolking in het algemeen, het acute ongemak te besparen van het erkennen van fouten en nederlagen. Dat succes gaat echter niet gepaard met een analoog proces van geheugenverwijdering op andere plaatsen.
In het geval van Vietnam hadden de VS het geluk dat de dominante positie van de Verenigde Staten in de wereld buiten het Sovjetblok en de Volksrepubliek China het land in staat stelde respect, status en invloed te behouden.
De zaken zijn nu echter veranderd. De relatieve kracht van de VS op alle terreinen is zwakker, sterke centrifugale krachten over de hele wereld zorgen voor een spreiding van macht, wil en vooruitzichten onder andere staten. Het BRIC-fenomeen is de concrete belichaming van die realiteit.
Daarom worden de prerogatieven van de Verenigde Staten kleiner, wordt hun vermogen om het mondiale systeem vorm te geven in overeenstemming met hun ideeën en belangen steeds meer op de proef gesteld, en worden er premies geplaatst op diplomatie van een orde die haar huidige mogelijkheden te boven lijkt te gaan.
De VS zijn in verwarring.
Michael Brenner is hoogleraar internationale zaken aan de Universiteit van Pittsburgh. mbren@pitt.edu
De geuite meningen zijn louter thovan de auteur en kan die van de auteur al dan niet weerspiegelen Consortium Nieuws.
Doneren naar CN's
Vallen Fonds Drive
Het Amerikaanse buitenlandse beleid kan worden samengevat als ‘we zullen je begraven’.
Je snapt het gewoon niet. De overwinning voor de NAVO/VS in de oorlog in Oekraïne betekent de vernietiging van Oekraïne. Het is de zekere manier om een unie tussen Rusland en Oekraïne te voorkomen.
De ironie is dat ze het Oekraïense volk gebruiken om hun werk te doen. Als je dat vreemd vindt, kijk dan eens naar de geschiedenis van Afrika sinds de jaren vijftig.
Je werd aan mij voorgesteld door Andrei Martyanov. Ik ben dankbaar voor de introductie. Je hebt een uitstekend stuk geschreven en er zijn geweldige reacties.
Neemt u mij niet kwalijk, de volgende bedreiging voor de VS na Rusland via Oekraïne is China? De ezels die nu balken en vastzitten in Donbass moeten wel uit hun hoofd zijn om te dromen van een strijd tegen China, vooral in de buurt van zijn thuisgebied. Hypothetisch gezien zouden de VS, zelfs nu hun oude status hersteld was, zelfs in hun dromen nu geen olifant in de Chinese winkel kunnen spelen. Dit is trouwens een onthullend stuk van de geleerde professor, maar de Amerikaanse elites moeten eerst voldoende nuchter zijn om er iets nuttigs van te leren, dit is momenteel niet het geval!
Vergeet de oorlog van 1812 niet. Het falen van de Amerikaanse wapens kwam tot uiting in het Verdrag van Gent dat een einde maakte aan de oorlog. Het ging niet in op de grieven die Amerika ertoe zouden hebben gebracht de oorlog te verklaren. De aanvankelijke eisen van Groot-Brittannië voor een stopzetting van de vijandelijkheden omvatten de overgave van Maine en de noordelijke delen van New Hampshire, Vermont en New York, als bufferzones tegen een nieuwe Amerikaanse poging om Canada te annexeren, en de betaling van aanzienlijke herstelbetalingen. Amerikaanse afgevaardigden kwamen overeen het genereuze Britse aanbod te aanvaarden om simpelweg de vooroorlogse status quo te herstellen. In ruil voor een Amerikaanse overeenkomst om Canada nooit meer binnen te vallen, stemde Groot-Brittannië ermee in haar Indiase bondgenoten in de steek te laten, die op stammengebied woonden dat gewenst was voor Amerikaanse expansie. De eerste Amerikaanse vredesbeweging begon kort na de oorlog toen de Amerikanen nadachten over de ontnuchterende waarheid dat geen van de gepubliceerde doelstellingen van de oorlog was bereikt dankzij de enorme kosten aan levens en geld.
Misschien is onze fantasie dat God aan onze kant staat en als we niet snel handelen, zullen we het voordeel verliezen dat we hebben verworven door de val van de goddeloze USSR als gevolg van een Poolse religieuze heropleving. Fantaseren we dat we een nucleaire oorlog winnen met een fantasie van goddelijke interventie?
Moeten we misschien ontwaken uit een 2000 jaar oude fantasie?
Amerika zou er nooit tegen kunnen als enig ander land/volk beter af was dan Amerika. Wat een verfoeilijke natie.
Het is nog nooit zo gênant geweest om Amerikaan te zijn. De VS stormt als een woedende aap de wereld rond, verscheurt de levens van mensen en maakt alles nog erger dan wanneer we onszelf zouden isoleren. Mijn advies aan mijn medeburgers is om eerst over jezelf heen te komen. Ten tweede: stop met stemmen op dezelfde corrupte verliezers die de status quo handhaven voordat deze ons allemaal opslokt. De eenpartij moet weg.
Ik voel me net als jij.
Vera, het is je gelukt! Bravo!
Het interessante is dit… als je een wereldoorlog tegen een grote macht verliest, doet het er eigenlijk niet toe hoe de verliezers van die oorlog met de nederlaag ‘omgaan’. Ze kunnen liegen, ze kunnen excuses verzinnen, enz., enz., enz., en geen enkel woord daarvan doet er toe.
Amerika heeft in zijn zeer korte geheugen nooit een oorlog tegen een macht gevoerd. Amerika was slechts een pestkop die de zwakste landen ter wereld in elkaar sloeg. Dus zelfs als ze door Afghanistan worden verslagen, kunnen ze nog steeds hun BS uitgeven om hun achterhoede te beschermen en hun politieke carrières te beschermen. Maar als je een echte oorlog verliest, doet dat er niet toe.
De Amerikanen hebben bijvoorbeeld nog steeds de vreemde overtuiging dat zelfs als de NAVO de oorlog in Oekraïne verliest, de VS nog steeds in staat zullen zijn de voorwaarden voor de vrede te dicteren. Ja, juist.
Een oud gezegde, vergeten door de oorlogsminnende Amerikanen, is dat oorlogen gemakkelijk te beginnen zijn, maar moeilijk te beëindigen. Amerika heeft alles gedaan: tussen het uitschelden van de Russen, het voeren van een economische oorlog tegen hen, het bombarderen van hun steden en het vermoorden van hun journalisten en soldaten. Verwacht niet dat de Russen bijzonder genereus zullen zijn als de Amerikanen om vrede moeten aandringen.
Een uitstekende samenvatting en analyse door Michael Brenner.
Het Amerikaanse leger en de geheime diensten zijn uit de hand gelopen, een pestfractie die is verheven tot klassieke tirannie over hun eigen democratie, zoals altijd door onzichtbare vijanden ver weg uit te vinden en macht als verdedigers op te eisen, wat vereist dat alle nederlagen worden genegeerd en erop wordt aangedrongen dat culturele conflicten alleen militaire conflicten hebben. oplossingen.
Hetzelfde proces van tribalisme en tirannie is in alle culturen en facties aan het werk, waarbij de sociale en economische afhankelijkheden van stamgroepen worden uitgebuit, wat angst veroorzaakt voor stamleiders, een uitnodiging aan de tirannieke persoonlijkheid om vijanden te verzinnen en macht te eisen.
Om dit tegen te gaan is het volgende nodig:
1. Bevrijding van burgers van tribale afhankelijkheid, wat onderwijs vereist om de eigen tribale afhankelijkheid te herkennen en te vermijden, om de tirannieke persoonlijkheid te erkennen en in diskrediet te brengen;
2. Afwijzing van propagandaverhalen in de massamedia en politieke partijen;
Daarvoor heb je nodig:
3. Grondwetswijzigingen om alle financiering van massamedia en verkiezingen anders dan geregistreerde en beperkte individuele donaties te verbieden;
4. Strikt verbod op, toezicht op en handhaving van alle economische invloeden en beloningen van overheidsfunctionarissen en al hun familieleden, medewerkers en aanverwante economische entiteiten voor het leven, met inbeslagname van alle twijfelachtige bezittingen;
5. Het organiseren van publieke discussie en debat onder goed gereguleerde onafhankelijke entiteiten (zie CongressOfDebate.com) die alle standpunten beschermen en debatsamenvattingen produceren voor publieke toegang, evenals vermakelijke versies voor luie mensen;
6. Het organiseren van interculturele uitwisseling en volkseducatie om het publieke vermogen op te bouwen om de fouten van hun eigen stamgroepen te zien, en de goede punten van groepen met tegenstrijdige opvattingen op te sporen, om de waarheid te vinden en vrede te vergemakkelijken/
Uitstekende observaties en een uitstekende weergave van de tekortkomingen van de VS. Ik ben tot de conclusie gekomen dat niets beter zal worden totdat de VS instort.
De vraag is of de Amerikaanse oligarchen een dergelijke ineenstorting of een nederlaag in een oorlog zullen accepteren, zonder al die kernwapens te gebruiken waarvoor ze biljoenen dollars uitgeven om voor zo'n noodsituatie bij de hand te hebben. Die vraag is de reden waarom de Doomsday Clock nu in seconden wordt gemeten in plaats van in minuten.
Oh mijn god, bedankt voor deze allesomvattende poging op ons huidige afgrondmoment. Dit was een berenknuffel van een stuk. Zeer de moeite waard om te lezen. Ik hoop deze maand meer van hetzelfde aan te moedigen met donatie. Enorme waardering voor schrijvers van Consortium News!
Amerikaanse ‘geschiktheid’ voor diplomatie?
Het is geen bekwaamheid, maar veeleer een ziedende minachting.
Voor diplomatie kunnen de VS alleen maar ‘oprecht’
de maffia-achtige: “Gehoorzaam of sterf”
Amerika heeft duidelijk al alle ‘diplomaten’ neergeschoten of anderszins ontslagen/op de zwarte lijst gezet/verdwenen. Er is niemand op het Ministerie van Oorlog (zegt 'Staat' buiten de deur) die weet wat 'diplomatie' is. Een 'diplomaat' zijn is in Amerika geen succesvol pad voor loopbaanontwikkeling, zelfs niet in de 'diplomatieke dienst'. Je denkt toch niet dat Blinkie zijn promotie heeft verdiend door 'diplomatie'?
Op dit moment kent het Amerikaanse bedrijfsleven slechts woorden van vier letters. Als ze een diplomaat moeten inhuren om deze puinhoop voor hen op te lossen, zullen ze het moeten uitbesteden.
Chomsky betoogde nogal overtuigend dat we de oorlog in Vietnam daadwerkelijk hebben gewonnen. Het voornaamste doel was om ervoor te zorgen dat Vietnam geen voorbeeld zou zijn dat iemand anders zou kunnen volgen. Met andere woorden: het domino-effect was werkelijk de grootste angst. En tegen de tijd dat we Vietnam verlieten was het een smeulende ramp die niet het voorbeeld kon geven dat anders het geval zou zijn geweest als we ze gewoon met rust hadden gelaten. We kunnen niet toestaan dat welk land dan ook een voorbeeld van onafhankelijkheid geeft. Dat verklaart het grootste deel van ons buitenlands beleid sinds de Tweede Wereldoorlog.
Ja, hij maakt dat argument wel.
Er zijn gradaties van nederlaag/overwinning.
Dat verklaart ook de agressie richting Cuba
Ik denk dat de algemene trend hier is dat er inzicht ontstaat dat geld aan de basis ligt van het eindeloze oorlogsregime. Er wordt met de hand geld verdiend – dit is niet slechts een kleine afroming van de begroting van het Pentagon – we worden geconfronteerd met enorme criminele fraude. Oorlog voeren is zeker geen goede zaak, maar oorlog voeren om geld te verdienen is verbluffend immoreel.
Ik denk dat de meeste mensen begrijpen dat er tegen hen wordt gelogen door de propaganda-organen, maar ze doen nog steeds alsof ze hen geloven. Hoe is dat mogelijk? Omdat de enorme populatie van diverse volkeren waaruit de Amerikaanse bevolking bestaat een gemeenschappelijke culturele taal nodig heeft, ook al bestaat deze uit een vals verhaal. De meeste mensen geloven niet in waarheid of rede. Ik denk dat de heersende elites dat begrijpen en daarom hebben ze er geen probleem mee weg te komen met massale misdaden.
Geweldige analyse. Er is echter één fout in het stuk die het vermelden waard is. Noch de Verenigde Staten, noch enig ander NAVO-land beschikt over hypersonische raketten, ook al zijn ze al geruime tijd ‘in ontwikkeling’. Alleen Rusland en China beschikken over hypersonische raketten, en eerstgenoemde heeft ze in Oekraïne al met verwoestende gevolgen in gebruik genomen.
De foto in dit artikel van de Russische drone-aanval in Sumy, Oekraïne, is van een appartementencomplex.
Hoe handig, de vergeetachtigheid van de tragedie van de oorlog en de
de bedrijfsmedia moedigen dit aan. Maar niet om weg te laten
dat de Amerikaanse ‘oorlogsindustrie’ (Christian Sorensen, 2020),
oogst net zo veel obscene winsten voor het verliezen van oorlogen, sindsdien wapens
moeten worden aangevuld, zelfs als de heersende machtselite
zegevierde.
Authentieke journalistiek blijft gevangen zitten met Julian Assange.
Je zou het boek van generaal Smedley Butler moeten lezen, War is a scam. Aangezien generaal Butler tweevoudig winnaar is van de eremedaille van het Congres, vermoed ik dat hij weet waar hij het over heeft. Bovendien werd hij door een aantal captains of industry benaderd om een staatsgreep te plegen zodat Roosevelt vervangen kon worden. Dit wordt serieus.
Hallo Jeff Harrison:
JA! ‘WAR is a RACKET’ is een prachtig en zeker de moeite waard om te lezen, historisch boek.
Als Barbara Tuchman nog leefde, zou ze er nog een hoofdstuk aan kunnen toevoegen: ‘Amerika leidt het Westen op de Mars der Folly.’
Voordat we overgaan tot wat “nederlaag” is, moeten we zeker nadenken over de doelstellingen van het Amerikaanse beleid, nu in Oekraïne en later in China. Ieder normaal mens die de hier opgesomde zaken leest, zou zich moeten afvragen waarom deze in vredesnaam relevant zijn voor een land zonder specifieke externe bedreigingen en met een verlangen naar vrede. AHA, dat is wat de VS strikt vermijden. VREDE!! Het moet nummer 1 zijn, het moet dit doen door middel van geweld, intimidatie, omkoping, bedrog, NOOIT door samenwerking en zelfs door andere landen te helpen samen te werken zonder conflicten. De slechte Chinezen hebben win-win-samenwerkingsovereenkomsten met allerlei soorten regeringen, niet alleen met ‘autoritaire’ of zelfs communistische regeringen. Rusland heeft minstens vijftien jaar gevraagd om een eerlijke behandeling van zijn eigen veiligheid. Hoewel de NAVO volhoudt dat zij defensief is en er NIET op uit is Rusland te vernietigen, plaatst zij kernwapens steeds dichterbij en is zij sinds het einde van de Koude Oorlog 15 km naar het oosten opgeschoven. De omverwerping van de regering in Oekraïne in 1000 door de CIA/Nuland-maffia (!) werd acht jaar lang geduldig behandeld door Rusland via legale middelen. Rusland deed geen poging om “Oekraïne over te nemen” – en liet de Donbass-republieken Oekraïne zelfs niet verlaten – wilde alleen mensenrechten en dat Oekraïne NIET zou toetreden tot de NAVO. We horen nu alleen maar over een ‘niet-uitgelokte’ en ‘volledige Russische invasie’ en alle bekende feiten over dit corrupte/nazistische land (op YouTube van 2014 tot 8) worden genegeerd.
Een land dat alleen met geweld kan reageren en zich alleen maar bekommert om het welzijn van zijn rijke bedrijven is niet gezond.
Bedankt professor Brenner... kreeg deze lezer al vroeg met het citaat "pachter-boer", gevolgd door een tragische waarheidsvertelblitz!
er werd belastinggeld uitgegeven – de bedrijfswinsten stegen – wat is er niet leuk aan?
industrieel-militaire dictatuur van de rijken. weet dat door de overheid gefinancierde moorden meer geld opleveren dan wat dan ook.
al deze veronderstelde mislukkingen waren grote successen voor de criminelen die “de baas waren”…
Hmmm, nederlaag na nederlaag na nederlaag. Goh, het is bijna alsof dit verbazingwekkend dure Pentagon en de staatsafdeling van ons wordt bemand door een stel incompetente mensen, toch?
Of is het? Hoewel ik het niet met de auteur oneens ben dat een deel van de rechtvaardiging en doelstellingen voor de Oekraïense Kaper inderdaad de verzwakking van Rusland, de versterking van de NAVO, de scheiding van Rusland van West-Europa (en de verzwakking van laatstgenoemde door energiegebrek) was, en het leggen van de basis voor de echte prijs van de beroemde spil naar en reductie van China. Ik denk dat dit allemaal secundaire kwesties zijn en meer dienen als verhaal en rechtvaardiging voor de politieke types om de echte reden waarom we doen wat we doen en briljant slagen bij het doen: het militair-veiligheids-corporate keynesianistische bestuursmodel waar de VS zich de afgelopen 80 jaar mee bezig hebben gehouden.
Winnen of verliezen is niet de kwestie, net zomin als succes of falen in de gestelde doelen. Het punt is en is altijd de zorg en voeding van MICIMATT geweest. Irak/Afghanistan/Syrië? Goede maatstaven voor succes zijn niet de controle over territorium, vrouwenrechten, “vrijheid en democratie” of welke valstrik dan ook die voor de rubes is bedacht. De juiste cijfers zijn honderden miljarden voor militaire/veiligheidsbedrijven, honderden toegewezen generaals, hoge kijkcijfers in de media, ingezette denktanks, gefinancierde universiteitsprofessoren, enz.
Oekraïne is hetzelfde op een groter doek, aangezien de War on Terra (TM) de harten en geesten van de Amerikanen aan het verliezen was. Het enorme aantal nieuwe contracten dat moet worden ingevuld voor de Mil-bedrijven die alleen maar de oude rotzooi vervangen die wordt opgeblazen en vervangen moet worden, zal hen bezig houden en zeer winstgevend houden voor de volgende generatie. Zorg dat China actie onderneemt in verband met de deal, en de marine- en raketbouwers kunnen er ook wat van krijgen. En dus zijn we allemaal blij… tenzij een ongeluk de Derde Wereldoorlog veroorzaakt; maar dat is een risico dat de winstnemers bereid zijn te nemen.
Bedankt. Ze kwam alleen maar zeggen hoe goed deze opmerking is.
Richard Barnets Roots of War, geschreven tegen het einde van de oorlog in Vietnam, geeft ons inzicht in de cultuur van nationale veiligheidsmanagers als Blinken en Sullivan. Hieronder staan enkele korte fragmenten uit dat boek die deze cultuur weergeven, die advocaten en bankiers in moordenaars en plunderaars verandert. Deze managers hebben maar één theorie over hoe de wereld werkt en kunnen/willen niet bedenken dat deze misschien verkeerd is, omdat hun hele carrière op dat model is gebaseerd. We mogen geen verandering in het beleid verwachten totdat deze managers (die prestige, vastberadenheid, kracht, overheersing en macht boven alles waarderen) zijn ontslagen.
[Het begint allemaal met hun] “rattenpsychologische model van de internationale politiek [waar] alle reacties van de wereldopinie gebaseerd zijn op angst of hebzucht … Voor zover de ‘wereldopinie’ überhaupt in overweging werd genomen, werd het meer gebruikt als een argument voor escalatie … er werd niet nagedacht over de werkelijke impact van de oorlog op de Amerikaanse economie en de Amerikaanse samenleving … veronderstelling dat ze over onbeperkte middelen beschikten … [De] eerste lessen die een nationale veiligheidsmanager leert … is dat hardheid het meest gewaardeerd wordt deugd … afgestoten worden door massamoord betekent ‘onverantwoordelijk’ zijn … [ze zijn] gefascineerd door dodelijke technologie … wapens zijn revolutionair … geweld als routine … moorden in het nationaal belang … Degenen die meer moorden aanbevelen … brengen hun eigen leven niet ernstig in gevaar standpunt … Om een politiek probleem geweldloos op te lossen, is buitengewoon geduld, begrip en objectiviteit vereist. De nationale veiligheidsmanager ontbreekt in alle drie de gevallen … [Hij heeft] minachting voor de specialist die verzandt in feiten … [Ze hebben] een religieus geloof in technologie, geloofden dat managementtalent een substituut was voor begrip … mensen aan de top wisten het vrijwel niets over de realiteit … noch de tijd noch de energie om theorieën te veranderen … kan het zich niet veroorloven zijn ideologie in gevaar te brengen met onaangename feiten, want zijn macht berust op zijn reputatie dat hij in staat is gebeurtenissen te manipuleren in overeenstemming met een theorie … informatie … heeft de neiging om de werkelijkheid te versterken zijn vooroordelen … alles eruit filteren wat in tegenspraak is met de officiële wijsheid … Ze zagen geen noodzaak om buitenlandse samenlevingen te begrijpen waarvan ze dachten dat ze wisten hoe ze die moesten beheren …”
Er was een scène in Dr. Zhivago waarin Lara's dochter een kleuring laat zien die ze tekende van de (nu overleden) tsaar aan Lara en Zhivago. 'Hij is een vijand van het volk.' ze zei. Zhivago antwoordde: 'Maar hij wist niet dat hij een vijand van het volk was.' De dochter zei: 'Nou, dat had hij moeten doen, nietwaar.' In tegenstelling tot de terminale tsaar zijn Blinken, Nuland, Sullivan en Biden eveneens tragisch, maar nooit goedaardig. Ze wisten precies wat ze deden toen ze zich in Oekraïne bemoeiden met Biden als vice-president. Het ondermijnen van de pro-Russische regering en deze vervangen door een regering die vijandig staat tegenover etnisch-Russische Oekraïners. Alle Europese staatshoofden, met uitzondering van Orban en mogelijk Erdogan, kakelden als een koor van oude kippen mee met de marginalisering van Rusland. Meer dan 14,000 etnische Russen werden vermoord in Oekraïne, terwijl de NAVO een oogje dichtkneep. Nu een half miljoen Oekraïners dood zijn, kun je geen diepgravend onderzoek verwachten van de daders in Washington en Brussel. Ze hebben duidelijk gemaakt dat ze zich niets aantrekken van de genocide in Oekraïne waarvoor ze verantwoordelijk zijn. Als dat nodig is, zullen ze iemand anders de schuld geven. Verantwoordelijkheid is alleen weggelegd voor de kleine mensen. Nooit de elite.
Een uitstekend en inzichtelijk artikel. Wauw.
Bedankt Michael dat je de zaken zo duidelijk en scherpzinnig hebt verwoord. Ik ben nog steeds bang dat Biden nog een enorm verschrikkelijke blunder zal begaan om dit fiasco af te ronden. Ik hoop alleen dat hij niet iets totaal onherstelbaars doet.
Onaangename en ongemakkelijke waarheden die sterk impliceren dat de Verenigde Staten al een tijdje geleden, onder leiding van hun Deep State (de onofficiële agglomeratie onder leiding van het militair-industriële complex aangevuld met de inlichtingengemeenschap waartegen Ike ons in november 1960 waarschuwde) heeft de grens tussen gezond verstand en krankzinnigheid overschreden, en doet dit herhaaldelijk, weigert te leren van de geschiedenis (die al lang vervangen is door fictieve verhalen), en, zoals in de definitie van dementie die ten onrechte aan Albert Einstein wordt toegeschreven, in de overtuiging dat de resultaten zullen veranderen terwijl onze daden hetzelfde blijven.
Twee observaties. Al deze machinaties van Nuland, Blincken en Sullivan lijken evenveel echt bloed en lefbewustzijn te bezitten als te vinden is bij liefhebbers van videogames en drone-operators die voor hun pauzes om pizza en wortelbier roepen. Spelers. Ik blijf me afvragen: hoe komt het dat deze drie hen kwalificeerden voor hun baan? Hun connecties? De seconde. Onze ‘beslissers’ (de bovengenoemde) en Biden opereren volledig onafhankelijk van en zich niet bewust van de Amerikaanse burgers. Zij hebben net zoveel verbinding met ons als Superbowl-coaches met hun fans.
De passieve burgerij kijkt toe naar een groep die verantwoordelijk is voor de ene mislukte oorlog na de andere, die een mondiale nachtmerrie met China veroorzaakt om de agenda te promoten van bedrijven die geen belasting betalen, hun CEO's volstoppen met geld, vakbonden verpletteren, origineel onderzoek vervangen door terugkoopacties. en het milieu vernietigen en de klimaatcatastrofe verergeren.
Ik deel uw mening over Blinken, Sullivan en Nuland. Blijkbaar is de Deep State veel dieper en breder dan wie dan ook buiten DC beseft. Vraag het maar aan Trump, want hij kwam er al snel achter dat het moeras minstens 50 keer breder/dieper was dan hij dacht op de dag dat hij president werd. En eerlijk gezegd was Trump geen partij voor de Swampers. In voetbaltermen verloor Trump 42 tegen 7. Hij zou het beter doen in een tweede termijn, misschien 2 tegen 28.
Na het exit-debacle in Afghanistan dacht ik dat de oorlogszuchtigen in DC het hoofd koel zouden houden voor minstens twee jaar voordat hun oerinstincten weer de overhand zouden krijgen. Dat bleek veel te optimistisch. Maar ik heb nog steeds enig optimisme over. Ik denk dat de bevolking van Taiwan veel slimmer is dan de bevolking van Oekraïne en dat er daarom geen oorlog met China zal plaatsvinden.
Ik dacht dat de snelle exit uit Afghanistan te danken was aan de urgentie om naar het volgende project te gaan…Oekraïne.
‘Ik zal je iets vertellen’, zei Biden tegen zijn vrienden nadat hij had gevraagd waar hun jonge kinderen naar de universiteit zouden gaan, volgens het beroemde verkiezingsboek ‘What It Takes’ van Richard Ben Cramer.
“Er stroomt een rivier van macht door dit land. . . . Sommige mensen – de meeste mensen – weten niet eens dat de rivier er is. Maar het is er. Sommige mensen kennen de rivier, maar kunnen er niet in. . . ze staan alleen aan de rand. En sommige mensen, een paar, mogen in de rivier zwemmen. Altijd. Ze mogen hun hele leven in de rivier van de macht zwemmen. En die rivier stroomt uit de Ivy League”, zei Biden destijds.
Dit geeft enig inzicht in wie Biden is en wat hij van zichzelf vindt. Biden is in elke achtervolging altijd onder het gemiddelde geweest. Als zoon van een verkoper van tweedehands auto's draait het spel van Biden om verkoop. Het smerigste, meest cynische verkoopmerk. Biden moet altijd andere mensen aanraken. De lichaamstaalboodschap van deze aanraking is dat het hem in de machtspositie plaatst. Degene die wordt aangeraakt is de mindere. Het is een fopspeen waar Biden niet zonder kan. Toen zijn griezelige snuffelen en aanraken van kleine meisjes en vrouwen aan het licht kwam, maakten zijn begeleiders duidelijk dat zijn gebruikelijke 'de arm slaan' naar iedereen moest stoppen. Zelfs nu zijn er momenten dat hij het niet kan laten om op ongepaste wijze fysiek om te gaan met vrouwen, meisjes en jonge kinderen.
Omdat hij geen Ivy-competitiespeler is, in een club vol met hen, is Biden wanhopig onzeker. Hij omringt zich met afgestudeerden van Harvard. Maar welke aan Harvard opgeleide wereldschudder zou iets te maken willen hebben met werken voor de suffe Joe? Het antwoord is: Ivy-leiders die zelf erg onzeker zijn. Harvard levert meer op dan een paar clunkers. Biden zou niemand kunnen tolereren die duidelijk slimmer is dan hij. Ook zou geen enkele echt slimme Harvard-afgestudeerde voor Biden willen werken. Dus wat Biden krijgt zijn middelmatigheden en jaknikkers. Denk eens aan zijn keuze voor vice-president. De enige speler in DC die een grotere nep is dan Biden en misschien zelfs nog saaier. Joe huurde geen superslimme parvenu in die zijn zwakheden bloot zou leggen. Hij heeft iemand gevonden die twee slachtofferklassen heeft gecontroleerd. Maar wat nog belangrijker is, een VP is gegarandeerd minder populair dan Joe, hoe laag Joe's populariteit ook is gedaald. Bidens kabinet is eveneens een potpourri van schurkenstaten en politieke hackers. Zoals we in de softwarewereld zeggen: garbage in, garbage out.
Natuurlijk heeft Joe Hunter Biden in het familiebedrijf gevestigd. Joe leerde Hunter het enige spel dat hij ooit leerde spelen. Joe Biden verkopen. Een deal waarbij Joe Biden, zonder talent, iets krijgt in ruil voor toegang tot de macht van Joe’s kantoor. Andere termen voor deze commerciële regeling zijn omkoping, corruptie, beïnvloeding, zelfs afpersing en verraad.
De sinecures van Hunter buiten beschouwing gelaten...
De Universiteit van Pennsylvania ontving tientallen miljoenen dollars van anonieme Chinese bronnen, met een duidelijke stijging van het aantal donaties toen de toenmalige vice-president Biden werd aangekondigd als leider van het Penn Biden Center-initiatief. UPenn maakte op 1 februari 2017 de oprichting van het Penn Biden Center bekend. Na die aankondiging zijn de donaties van UPenn afkomstig uit China meer dan verdrievoudigd. Deze donaties werden niet alleen gedaan terwijl president Biden een mogelijke kandidaatstelling voor het presidentschap onderzocht en zijn campagne lanceerde, maar ook toen zijn familie en medewerkers lucratieve financiële projecten nastreefden met partners in China. (Van de commissie toezicht en verantwoording van congreslid James Comer.)
Tussen 2017 en 2019 betaalde UPenn president Biden meer dan $900,000, en had de universiteit minstens tien mensen in dienst in het Penn Biden Center, die later hoge ambtenaren van de Biden-administratie werden – waaronder minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken en onderminister van Defensie voor Beleid Colin Kahl. Uit financiële onthullingen ingediend bij het Office of Government Ethics blijkt dat UPenn deze Biden-medewerkers tussen de $10 en $79,000 heeft betaald. Na de verkiezingsoverwinning van president Biden in 208,000 selecteerde hij de president van UPenn, Amy Gutmann, en de voorzitter van de raad van toezicht van UPenn, David Cohen, als ambassadeurs van respectievelijk Duitsland en Canada. De voormalige directeur van het Penn Biden Center, Dr. Michael Carpenter, fungeert nu als ambassadeur bij de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa. In de regering-Obama-Biden heeft dr.
Carpenter had de verantwoordelijkheid over Rusland en Oekraïne toen hij bij het ministerie van Defensie diende. De commissie is bezorgd dat topfunctionarissen van UPenn lucratieve, door het buitenland gefinancierde salarissen hebben aangeboden aan de nauwste politieke bondgenoten van president Biden om hoge posten in een toekomstige regering-Biden veilig te stellen, en dat buitenlandse actoren die salarissen hebben gefinancierd om een toekomstige regering te beïnvloeden.
Bedankt voor de UPenn-info; vreemd dat financiering uit China een anti-Chinese regering creëerde.
Mijn genoegen Sam. De vele feiten over de corruptie van de Biden-misdaadfamilie worden duidelijk zichtbaar op de overheidswebsite van Comer geplaatst. De 20 miljoen dollar aan oplichting is het enige dat tot nu toe in deze fase van het onderzoek aan het licht is gekomen. Schattingen lopen op tot ruim 50 miljoen dollar. Niets daarvan omvat de tientallen miljoenen die het ‘centrum’ van Penn-Biden binnenstroomden, van Chinese donoren die heel duidelijk transactioneel zijn. Met andere woorden: het geld stroomt niet naar Biden vanwege Joe’s populariteit in China of onder de Chinese regering. Die tientallen miljoenen zijn een investering van Chinezen die reden hebben om rendement op hun investering te verwachten. Als een enkel lid van het Congres Zelensky vroeg naar Biden’s geschiedenis van bemoeienis met Oekraïne als vice-president, moet ik dat gemist hebben. Joint Chiefs-voorzitter Mark Milley zegt dat de VS rijk zijn en het zich kunnen veroorloven volgend jaar nog eens 10 miljard dollar aan Oekraïne te verspillen, zonder dat er wordt bijgehouden waar dat naartoe gaat. Een schuldenlast van 100 biljoen dollar beschouw ik niet als rijk. Milley's commentaar is echter rijk.
Ik begrijp dat er rondom Washington en daarbuiten nieuwe landgoederen worden gebouwd als gevolg van het geld dat door het MIC wordt gegenereerd en smeergeld aan leden van het Congres. Op deze manier hebben de VS de Oekraïense oorlog gewonnen. De draai naar Azië zal nog grotere vruchten afwerpen. De grondleggers spraken zich hartstochtelijk uit tegen buitenlandse oorlogen. George Washington waarschuwde in zijn laatste toespraak voor verstrengelde allianties. De wijsheid van alle eeuwen is onder de bus gegooid. Het probleem met Amerikanen is een kort geheugen en het onvermogen zich te laten leiden door ervaringen uit het verleden.
“Het probleem met Amerikanen is een kort geheugen en het onvermogen om zich te laten leiden door ervaringen uit het verleden.”
Hun/onze opzettelijke dis-educatie levert de grootste bijdrage aan deze diepgaande onwetendheid.
Uitstekend zoals altijd. Israël heeft bijvoorbeeld zijn veronderstelde slachtofferschap door toedoen van de wereld vastgelegd met de kreet dat “ze ons bestaansrecht ontkennen!” In werkelijkheid is het, net als de VS, Israël dat de bestaansrechten van anderen (Palestijnen) ontkent. En zoals de heer Brenner terecht heeft opgemerkt, zijn het de VS die in de wereld het bestaansrecht van anderen, China, Rusland, enz., ontkennen. Waarom? Simpelweg omdat een pestkopmentaliteit in voortdurende angst leeft en als je laars niet om hun nek zit, paniek!
Psychologische projectie bestaat echt. In Oekraïne is elke beschuldiging van barbaars Russisch optreden in feite een beschrijving van wat het monsterlijke regime in Kiev zelf heeft gedaan, vaak tegen zijn eigen volk. Het is bijna eng hoe ijzersterk deze projectieregel is. Natuurlijk is iedereen een vijand in de ogen van de VS, omdat de VS de vijand van alle anderen zijn geworden, zonder goede bedoelingen jegens wie dan ook, zelfs niet tegen hun vazallen (ook wel dwazen genoemd).
Ik denk dat Oekraïne daar een groot einde aan gaat maken. Tot nu toe hebben de VS hun bedoelingen kunnen verbergen achter een generatief marketingvernisje van ‘morele autoriteit’. Die illusie was al een eind aan het verdwijnen, maar Oekraïne heeft haar inderdaad over de rand geduwd. Zeker vanaf dit punt is het zo dat de VS, die ook hun vazalstaten meesleuren (vaarwel EU), elk overgebleven stukje van dat waanidee in de wereld is weggevaagd.
Morele autoriteit is een andere ijzeren regel. Het lijkt onzichtbaar en moeilijk vast te pinnen. Uiteraard omdat het de totaliteit van iemands karakter en daden weerspiegelt. Het lijkt zwak en ineffectief vergeleken met militaire of financiële macht, maar dat is een oppervlakkige visie. Morele autoriteit is, net als de olie in een motor, alomtegenwoordig. Het zorgt er gewoon voor dat al het andere werkt. Zonder dit zal elke actie slijpen en slijten. Ik geloof dat Oekraïne het Amerikaanse carter heeft opengebroken en dat de olie van het morele gezag is weggelekt. Het kostte generaties om het te ontwikkelen en nu is het voorgoed verdwenen. Ik denk dat het Biden en zijn, zoals Ray McGovern zegt, ‘tweedejaarsstudenten’, het toppunt van middelmatigheid, moesten zijn om dit naar huis te brengen. Van nu af aan zullen de Amerikaanse inspanningen voor wat dan ook ter wereld lijken op een motor die zonder olie probeert te draaien.
De VS konden met hun militaire en financiële macht niet verslagen worden door een frontale aanval. Wat Rusland en China moesten doen was de VS zichzelf en haar bedoelingen (imperium) laten openbaren in wat ze werkelijk zijn, zodat iedereen ze kan zien. Ik geloof dat het judowoord voor dit soort techniek 'kazushi' is, wat betekent dat je de tegenstander uit balans brengt. Bij een judotechniek leidt men zijn of haar tegenstander eerst in een “uit balans” positie en past dan een techniek toe om hem of haar gemakkelijk op de mat te gooien. Poetin heeft een zwarte band van de 8e graad in judo, vrij zeldzaam, “tiende dan” is de top.
Judo staat ook bekend als de ‘zachte kunst’ en Poetin heeft in feite relatief gezien een zeer ‘zachte’ benadering gekozen. Als je geen judo kent, begrijp je misschien niet helemaal de welsprekendheid waarmee Poetin de VS en het Westen ertoe heeft gebracht zichzelf uit eigen beweging te ondermijnen.
Goede analyse en analogieën mgr. Ik hou van judo. Hijs inderdaad door hun eigen huisdier.
Valérie: Dank je. Ja, “gehesen door hun eigen huisdier.” Goed gezegd.
Wijze woorden, mgr san.
David: Arigoto voor jou, David san.
Een andere groep die niet met de realiteit om kan gaan zijn alle gehersenspoelde lemmingen (doorgaans een meerderheid van de bevolking) die altijd de alomtegenwoordige en hysterische militaristische bedrijfspropaganda opslurpen. Dit zijn de mensen die het allemaal weten en neerbuigend zijn tegenover de weinigen onder ons die de partituur op dat moment kennen. Deze mensen komen zelden of nooit met mea culpas naar buiten.
Twee voor de hand liggende voorbeelden schieten me meteen te binnen: de aanloop naar de oorlog in Irak in 2002/begin '03 was anders dan alles wat ik ooit heb gezien. Van 2016 tot 2020 en zelfs tot op de dag van vandaag denken velen nog steeds dat het Kremlin zich heeft bemoeid met de verkiezingen vóór 16. Gekmakend.
Volg de $$$
Het gaat niet om een nederlaag – ‘Hoeveel geld wordt er verdiend?
de VS voelen de pijn van de vernietiging van de dood niet.
Die les mogen we niet.
Stop oorlogen!
Het is waar dat de vraag is hoeveel biljoenen dollars er uit de staatskas naar particuliere handen zijn overgeheveld. Ondertussen zegt de Duopolie-dictatuur dat de regering. is weer “kapot” en moet Medicare en SS bezuinigen. Maar nog meer biljoenen voor het Oorlogs-Wapens-Surveillance-complex. Dit zal doorgaan totdat het imperium uiteindelijk instort onder zijn eigen corruptie.