Frankrijk en de VS zijn overrompeld door de steun van het volk voor de staatsgreep in Niger, nu de trend naar multipolariteit Afrikanen aanmoedigt om de confrontatie aan te gaan met neokoloniale uitbuiting, schrijft parlementslid Bhadrakumar.
Een Franse militaire helikopter boven de Nigeriaanse stad Madama. (Thomas Goisque, Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0)
By MK Bhadrakumar
Indiase clou
TDe staatsgreep in de West-Afrikaanse deelstaat Niger op 26 juli en de topontmoeting Rusland-Afrika de volgende dag in Sint-Petersburg spelen zich af tegen de achtergrond van multipolariteit in de wereldorde. Schijnbaar onafhankelijke gebeurtenissen, maar toch vastleggen ze de gebeurtenissen tijdsgeest van ons transformerende tijdperk.
In de eerste plaats het grote geheel: de Afrika-top, georganiseerd door Rusland op 27 en 28 juli, vormt een grote uitdaging voor het Westen, dat instinctief probeerde de gebeurtenis te bagatelliseren nadat het er niet in was geslaagd te lobbyen tegen soevereine Afrikaanse landen die de Russische leiders zouden ontmoeten. Negenenveertig Afrikaanse landen stuurden hun delegaties naar Sint-Petersburg, terwijl zeventien staatshoofden persoonlijk naar Rusland reisden om politieke, humanitaire en economische kwesties te bespreken. Voor het gastland, dat midden in een oorlog zit, was dit een opmerkelijk diplomatiek succes.
De top was in wezen een politieke gebeurtenis. Het leidmotief was de combinatie van de al lang bestaande steun van Rusland aan de Afrikanen die zich verzetten tegen het imperialisme en het roofzuchtige karakter van het westerse neokolonialisme. Dit werkt op briljante wijze voor het huidige Rusland, dat geen koloniale geschiedenis kent van uitbuiting en plundering van Afrika.
Terwijl zo nu en dan skeletten uit het koloniale tijdperk uit de westerse kast blijven rollen, die teruggaan tot de onbeklaagde Afrikaanse slavenhandel, maakt Rusland gebruik van de Sovjet-erfenis door aan de ‘goede kant van de geschiedenis’ te staan – en doet het zelfs de volledige naam van het land weer tot leven komen. Patrice Lumumba Peoples' Friendship Universiteit van Rusland in Moskou.
Toch was het niet allemaal politiek. De topberaadslagingen over het partnerschap tussen Rusland en Afrika dat het continent helpt ‘voedselsoevereiniteit’ te bereiken, alternatieven voor de graanovereenkomst, nieuwe logistieke corridors voor Russisch voedsel en meststoffen; verbetering van de handels-, economische, culturele, educatieve, wetenschappelijke en veiligheidssamenwerking; Afrika zou mogelijk toetreden tot de Internationale Noord-Zuid-transportcorridor; Russische deelname aan Afrikaanse infrastructuurprojecten; Actieplan partnerschapsforum Rusland-Afrika tot 2026 – deze getuigen van de kwantificeerbare uitkomst.
Niger binnenkomen. De meest recente ontwikkelingen in Niger onderstrepen het leidmotief van de top tussen Rusland en Afrika. De Russische prognose van de Afrikaanse crisis blijft bewaarheid: de voortdurende verwoestingen van het westerse imperialisme. Dit blijkt uit de berichten over Russische vlaggen die te zien waren bij demonstraties in Niamey, de hoofdstad van Niger.
De afgezette president van Niger, Mohamed Bazoum. (Creatieve Commons)
ECOWAS heeft geen capaciteit om in te grijpen voor het Westen
De rebellen die de macht grepen, verloren geen tijd om de militair-technische samenwerkingsovereenkomsten van Niger met Frankrijk aan de kaak te stellen, die gevolgd werden door de eis dat Frankrijk zijn troepen binnen dertig dagen zou terugtrekken. Van zijn kant heeft Frankrijk zich “vastberaden en resoluut” uitgesproken ten gunste van buitenlandse militaire interventie “om de poging tot staatsgreep te onderdrukken”.
De Franse autoriteiten hebben duidelijk gemaakt dat ze geen plan hebben om hun gewapende contingent van 1500 mensen die zich in Niger bevinden terug te trekken “op verzoek van de legitieme autoriteiten van het land op basis van ondertekende overeenkomsten”.
Het standpunt van Frankrijk komt niet als een verrassing: Parijs wil zijn positie in de Sahelregio en de goedkope bron van hulpbronnen, vooral uranium, niet verliezen. Maar Frankrijk heeft zich verkeerd ingeschat dat de staatsgreep niet de steun genoot van het Nigerese leger en geen sociale basis had, en dat het enige dat nodig was om de staatsgreep terug te draaien een beperkte demonstratie van geweld zou zijn die de elite van de presidentiële garde zou dwingen directe onderhandelingen te beginnen met Frankrijk.
Frankrijk en de VS coördineren hun acties met de Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten (ECOWAS). De ECOWAS deed aanvankelijk wat sabelgeratel, maar is doorgesluisd. De deadline voor interventie is verstreken. De ECOWAS beschikt eenvoudigweg niet over een mechanisme voor het snel verzamelen van troepen en het coördineren van de vijandelijkheden, en zijn grootmacht Nigeria heeft zijn handen vol aan de aanpak van de interne veiligheid.
De De Nigeriaanse publieke opinie is op hun hoede over een terugslag — Niger is een groot land en heeft een 1500 km lange poreuze grens met Nigeria. Een onuitgesproken waarheid is dat Nigeria nauwelijks geïnteresseerd is in het vergroten van de Franse militaire aanwezigheid in Niger of in het aan de zijde staan van Frankrijk, wat in de hele Sahel uiterst impopulair is.
De steun van de bevolking voor een staatsgreep is blind voor het Westen
De moeder van alle verrassingen is dat de militaire staatsgreep een vloedgolf van steun onder de bevolking. Onder de gegeven omstandigheden is de kans groot dat de Franse troepen gedwongen zullen worden Niger, de voormalige kolonie, te verlaten. Niger is een slachtoffer van neokoloniale uitbuiting. Onder het mom van de strijd tegen het terrorisme, wat, ironisch genoeg, een overloop is van de NAVO-interventie in Libië in 2011 onder leiding van niemand minder dan Frankrijk in de Sahelregio, exploiteerde Frankrijk meedogenloos de minerale hulpbronnen van Niger.
Een bekende Nigeriaanse dichter en literair criticus professor Osundare schreef vorige week:
‘Onderzoek de oorzaak, het verloop en de symptomen van de huidige heropleving van militaire staatsgrepen in West-Afrika. Vind een geneesmiddel voor deze pandemie. Belangrijker nog: het vinden van een remedie voor de plaag van politieke en sociaal-economische onrechtvaardigheden die verantwoordelijk zijn voor de onvermijdelijke herhaling ervan. Denk aan de huidige brute anarchie in Libië en de talloze gevolgen van de destabilisatie van dat ooit bloeiende land voor de West-Afrikaanse regio.''
De enige regionale staat die zich een effectieve militaire interventie in Niger kan veroorloven, is Algerije. Maar Algerije heeft geen enkele ervaring met het uitvoeren van dergelijke operaties op regionale schaal, en is ook niet van plan af te wijken van zijn consistente beleid van niet-inmenging in de interne politiek van een soeverein land.
Algerije heeft gewaarschuwd voor elke externe militaire interventie in Niger. “Het pronken met een militaire interventie in Niger is een directe bedreiging voor Algerije, en wij verwerpen deze volledig en categorisch… Problemen moeten vreedzaam worden opgelost”, zei de Algerijnse president Abdelmadjid Tebboune.
Trend van multipolariteit moedigt Afrikaanse landen aan
In de kern beperkt de staatsgreep in de Republiek Niger zich ongetwijfeld tot een strijd tussen de Nigerezen en de koloniale machten. Zeker, de groeiende trend van multipolariteit in de wereldorde moedigt Afrikaanse landen aan om het neokolonialisme van zich af te schudden. Dit is één ding. Aan de andere kant worden de grote mogendheden gedwongen te onderhandelen in plaats van te dicteren.
Interessant genoeg is Washington relatief terughoudend geweest. De omarming van ‘waarden’ door president Biden bleef ver achter bij het dictaat over een ‘op regels gebaseerde orde’. Hoewel Amerika naar verluidt drie militaire bases in Niger heeft. In de multipolaire setting winnen Afrikaanse landen ruimte om te onderhandelen. Het Russische pro-activisme zal dit proces stimuleren. China heeft ook economische belangen in Niger.
Met name staatsgreepleider Abdurahman Tchiani heeft gezegd dat “de Fransen geen objectieve redenen hebben om Niger te verlaten”, wat aangeeft dat een eerlijke en rechtvaardige relatie mogelijk is. Rusland is voorzichtig geweest met het feit dat de belangrijkste taak op dit moment is “het voorkomen van verdere verslechtering van de situatie in het land”. Woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken, Maria Zakharova, zei: ‘Wij beschouwen het als een dringende taak om een nationale dialoog te organiseren om de burgerlijke vrede te herstellen, de openbare orde te waarborgen… wij geloven dat de dreiging van het gebruik van geweld tegen een soevereine staat niet zal bijdragen aan het bezweren van de spanningen en het oplossen van de situatie in het land ,”.
Het is duidelijk dat Niamey niet zal bezwijken voor de druk van buitenstaanders. “De strijdkrachten van Niger en al onze defensie- en veiligheidstroepen, gesteund door de niet aflatende steun van ons volk, zijn klaar om de integriteit van ons grondgebied te verdedigen”, zei een vertegenwoordiger van de junta in een verklaring. Een delegatie uit Niamey ging naar Mali en vroeg aan Rusland gelieerde Wagner-strijders om zich bij de strijd aan te sluiten in het geval van een door het Westen gesteunde interventie.
De Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland bezocht de hoofdstad van Niger om gesprekken te voeren met de militaire leiders van het land. (Ministerie van Buitenlandse Zaken, Freddie Everett)
Situatie in de Sahel escaleert
Een spoedige oplossing van de crisis rond Niger valt niet te verwachten. Niger is een sleutelstaat in de strijd tegen het jihadistische netwerk en is strategisch en structureel verbonden met buurland Mali. De situatie in de Sahel-regio escaleert. Dit heeft diepgaande gevolgen voor de staatscrisis in West-Afrika als geheel.
Het Amerikaanse exceptionisme is geen universeel wondermiddel voor bestaande kwalen. Het Pentagon hielp bij het trainen van ten minste één van de leiders van de staatsgreep in Niger – en die in Mali en Burkina Faso, die hebben beloofd Niger te verdedigen.
Toch sprak Niamey maandag, de bezoekende Amerikaanse waarnemend plaatsvervangend minister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland klaagde dat de leiders van de staatsgreep weigerden haar een ontmoeting te laten hebben met de afgezette president Mohamed Bazoum en niet ontvankelijk waren voor Amerikaanse oproepen om het land terug te brengen naar een burgerregering. De missie van Nuland was erop gericht de leiders van de staatsgreep ervan te weerhouden zich met de Wagner-groep aan te sluiten, maar ze was niet zeker van succes. Nuland kreeg geen ontmoeting met generaal Tchiani.
MK Bhadrakumar ieen voormalig diplomaat. Hij was de ambassadeur van India in Oezbekistan en Turkije. Meningen zijn persoonlijk.
Deze dit artikel verscheen oorspronkelijk op Indiase punchline.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Fascinerend, op een ziekelijke manier, om de hypocrisie van de VS, de NAVO, enz. op te merken over de situatie in Niger, als je kijkt naar hun rol in Oekraïne sinds 2008, vooral sinds 2014.
Het vasthouden aan democratische mechanismen heeft zeker de voorkeur, maar volgens de westerse praktijk, met uitzonderingen, waarvan er nogal wat zijn. In de afgelopen jaren was de meest in het oog springende uitzondering een staatsgreep in Haïti tegen de democratisch gekozen en populaire president Aristide, en de VS reageerden resoluut: Amerikaanse mariniers arriveerden bij het presidentiële paleis dat op dat moment werd belegerd en … pakten hem min of meer op met de familie. in een vliegtuig en stuur hem naar Afrika. Dat was de TWEEDE keer dat Aristide door een staatsgreep werd verkozen en afgezet, bij de vorige gelegenheid “Hooggeplaatste leden van de Haïtiaanse Nationale Inlichtingendienst (SIN), die in de jaren tachtig was opgericht en gefinancierd door de Amerikaanse Central Intelligence Agency (CIA) waren als onderdeel van de oorlog tegen drugs betrokken bij de staatsgreep [Wiki]”. Maar op 1980 februari 28 was de rol van de VS volkomen flagrant, hoewel deze nog steeds wordt gepresenteerd als “onder betwiste omstandigheden”.
Kortom, de regels van de ‘wereldorde’ zijn oneindig flexibel als het gaat om de gewelddadige omverwerping van gekozen leiders. Bij gebrek aan dergelijke flexibiliteit zouden we de achtergrond moeten kennen om een oordeel te kunnen vellen. Sommige regeringen die zijn begonnen met de gewelddadige omverwerping van de voorgangers zijn goedaardig of op zijn minst bekwaam, sommige zijn corrupt en incompetent, sommige verminderen de burgerlijke en burgerlijke vrijheden drastisch en sommige leiden lange tijd tot stabilisatie en democratisch bestuur.
Tot nu toe weten we weinig over de situatie in Niger, maar we kennen de motivatie achter de sancties en de pogingen tot interventie.
Een voorbeeld van westerse flexibiliteit met betrekking tot militaire staatsgrepen die qua tijd en ruimte zeer dicht bij Niger liggen, is de staatsgreep van 2021 in Tsjaad, het oostelijke buurland van Niger. In dat jaar waren er presidentsverkiezingen gepland, en de zittende regering sinds 1990, Idris Déby, zou niet meer plaatsvinden. Wiki: Hissène Habré werd in 1990 op zijn beurt omvergeworpen door zijn generaal Idriss Déby. [die later overging op “democratische verkiezingen”.] Maar vóór de verkiezingen werd Déby vermoord en een raad van generaals schafte de grondwet af en koos een van hen, overigens een zoon van Déby, tot president en sindsdien staat Tsjaad onder militair bewind. – zonder enige buitenlandse reactie. Wiki: de Militaire Overgangsraad onder leiding van zijn zoon Mahamat Déby nam de controle over de regering over en ontbond de Vergadering. Tsjaad wordt nog steeds geplaagd door politiek geweld...
Niger had gelijk toen hij weigerde te praten. Victoria Nuland is het vleesgeworden kwaad. Ze is erger dan Medusa. Kijk niet eens naar haar. Haar vingerafdrukken bevinden zich overal in Libië, Syrië, Jemen, Oekraïne en talloze aanvallen op soevereine staten (Somalië, Afghanistan, Irak…)
Dat is een zeer interessant en uitgebreid CV dat u heeft, meneer Kasolias. (En ja, het is pijnlijk om naar Nuland te kijken,)
De regering-Biden is gebroken. Bewijs? Het sturen van Victoria Nuland naar Niger in een poging een intern conflict op te lossen is het bewijs. Er zijn 8 miljard mensen op de wereld. Elke regering die door slimme, rationele mensen wordt geleid, zou zich realiseren dat mevrouw Nuland de allerlaatste van de 8 miljard mensen had moeten zijn die voor die taak werd geselecteerd.
Overeengekomen. De enige verklaring voor zo’n flagrant dwaze zet is dat er nog zo weinig mensen zijn die hun mislukte mondiale agenda kunnen steunen, en dat Nuland zo’n beetje hun enige optie was.
Wie de gezant ook zou zijn, het was de taak om beledigingen en bedreigingen te uiten en dezelfde munt terug te ontvangen. Er is een Nuland of Bolton voor nodig om ervan te genieten. Bovendien zijn bedreigingen van hogere rangen geloofwaardiger.
Aan de andere kant is het vinden van een wankel quorum voor de interventie in Niger een hele prestatie voor de VS, gezien de lage positie in Afrika de laatste tijd. Het komt overeen met de voorschriften van Fiona Hill. Mijn voorspelling is dat dit ‘quorum’ broos zal worden, te beginnen in Nigeria, waar de oppositie tegen interventie groot is en het land een parlementaire meerderheid lijkt te hebben. Net als in Pakistan kan de meerderheid worden uitgehold met steekpenningen en bedreigingen (documenten over corruptie die jarenlang door de VS zijn verzameld, om vervolgens indien nodig als wapen te worden ingezet), maar de etnisch/cultureel/historische band tussen Niger en Noord-Nigeria is zeer sterk, dus het is geen kwestie van Nigeriaanse antikolonialistische intellectuelen.
Andere broze punten kunnen te maken hebben met de “imperfecties van de democratie” in ECOWAC. Er was een artikel waarin stond dat Senegal en Benin feitelijk repressieve eenpartijstaten zijn – ogenschijnlijk democratisch.
Het collectieve Westen heeft nog steeds geen echt begrip van hoezeer de mondiale meerderheid het verafschuwt en het voorgoed uit hun zaken wil hebben. Of, wat dat betreft, hoe steeds stoutmoediger de mondiale meerderheid wordt in haar pogingen om het Westen uit te schakelen.
Zoals alle tirannieke regimes verdubbelen de VS en hun vazallen wanneer ze worden uitgedaagd of weerstand geboden, waardoor het probleem alleen maar groter wordt en ze weigeren de realiteit te accepteren.
Ze bedenken steeds onwaarschijnlijker redenen om de situatie te verklaren en hun reacties te rechtvaardigen.
GEEN VERRASSING HIER.
En ik heb de middelbare school bijna afgemaakt.
Nuland laat Von Ribbentrop een heilige lijken.
Uit het artikel:
“Toch klaagde de bezoekende Amerikaanse waarnemend staatssecretaris van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland maandag vanuit Niamey dat de leiders van de staatsgreep weigerden haar toe te staan de afgezette president Mohamed Bazoum te ontmoeten en niet ontvankelijk waren voor Amerikaanse oproepen om het land terug te brengen naar een burgerregering. De missie van Nuland was erop gericht de leiders van de staatsgreep ervan te weerhouden zich met de Wagner-groep aan te sluiten, maar ze was niet zeker van succes. Nuland kreeg geen ontmoeting met generaal Tchiani.”
Ik weet niet zeker wat erger is; om abject dik of abject onbewust te zijn.
TOEN applaudisseerde de bezoekende Amerikaanse waarnemend vice-minister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland dinsdag vanuit Islamabad dat de leiders van de staatsgreep weigerden haar toe te staan de afgezette president Imran Khan te ontmoeten en ontvankelijk waren voor Amerikaanse oproepen om het land weer onder militair bewind te brengen. De missie van Nuland was erop gericht de leiders van de staatsgreep te overtuigen om in zee te gaan met Amerikaanse militaire contractanten, die zeker waren van haar succes. Nuland kreeg een ontmoeting met generaal Asim Munir.”
/sarc
Mijn soort sarcasme. LOL
Overal waar Victoria Nuland haar neus in steekt, volgen dood en verderf.
De nieuwe regering van Niger heeft de juiste stap gezet door elke betrokkenheid bij deze moordkobold te weigeren.
Ja. Mensen beginnen ‘wijs’ te worden.
Het heeft te lang geduurd voor Afrika onder deze koloniale machten. Ze moet tot haar recht komen, want ze is een groot continent en rijk aan hulpbronnen. Het enige wat ik kan zeggen is dat het tijd werd. Schop de neokolonialen eruit, neem gelijkwaardig plaats aan de tafel van de wereld. Wat de westerse wereld betreft: je bed staat op het punt een stuk moeilijker te worden. Uw blindheid voor de bronnen en omstandigheden waaronder uw rijkdom en levensstijl zich hebben ontwikkeld, staat op het punt te ontwaken. Je moet er zeker van zijn wie in deze je vijand is, want het is nooit Afrika geweest dat alleen maar vrij wil zijn van de westerse controle over zijn hulpbronnen en van geplande en beraamde staatsgrepen. Kijk naar je criminele president en alle witwaspolitici die de oorlog in Oekraïne leiden, waar het witwassen van geld een nationaal tijdverdrijf is voor de oligarchie.
“Maar Algerije heeft geen enkele ervaring met het uitvoeren van dergelijke operaties op regionale schaal, en heeft ook geen enkele intentie om af te wijken van zijn consistente beleid van niet-inmenging in de interne politiek van een soeverein land.”
Ik vermoed dat Algerije ook niet van Frankrijk houdt.
Natuurlijk zijn wij (degenen onder ons die de Koolaid nog niet helemaal hebben gedronken) ons ervan bewust dat het neokolonialisme nog steeds welig tiert, maar om het zo duidelijk te zien uitwerken is best verbazingwekkend.
Het lijkt er zeker op dat de dominostenen op de ene plaats na de andere vallen in de richting van een internationale, op LAWS gebaseerde, multipolaire wereldorde en weg van de huidige, door het Westen geleide onzin.
Ironisch genoeg zijn het de volkomen inhoudsloze en moreel corrupte ex-senator en voorvechter van de status quo en zijn zorgvuldig uitgekozen kliek van neoconservatieve idioten die de eerste dominosteen omver schopten om het op gang te krijgen met hun lievelingsproject Oekraïne. Met een beetje geluk zullen ze de NAVO, de vazalleiders van de EU, en zeker de onherstelbare DP van het bedrijfsleven en de idiote Republikeinse Partij, meenemen terwijl ze door het toilet worden gespoeld.