China heeft de absolute armoede niet uitgeroeid door middel van geldoverdrachten of medische programma’s op het platteland alleen, schrijft Vijay Prashad.
Fan Wennan, China, “China, 2098, Tarim Hunan-sectie – Ruoqiang-pompstation”, 2019-2022.
By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek
Ade Verenigde Naties van 2012 Conferentie over duurzame ontwikkeling gehouden in Rio de Janeiro, besloten de lidstaten om de Millennium Development Goals, opgericht in 2000, met Duurzamheidsdoelen van de VN (SDGs).
De eerste SDG was ‘het beëindigen van armoede in al haar vormen, waar dan ook’. Ondanks de enthousiaste woordenwisseling was het duidelijk dat de armoede simpelweg niet over de hele wereld zou worden uitgebannen. Zelfs vóór de Covid-19-pandemie lieten de gegevens zien dat armoede hardnekkig was geworden.
In oktober 2022 hebben het VN-ontwikkelingsprogramma en het Oxford Poverty and Human Development Initiative hun Global Multidimensional Poverty Index 2022 gepubliceerd verslag, waaruit bleek dat minstens 1.2 miljard mensen in 111 ontwikkelingslanden in acute multidimensionale armoede leven.
De ‘deprivatiebundels’ waarnaar in de volledige titel van het rapport wordt verwezen, onderzoeken hoe een reeks noodzakelijke voorzieningen voor meer dan een miljard mensen ontbreekt. Het rapport merkt bijvoorbeeld op: “Bijna de helft van de arme mensen (470.1 miljoen) heeft een gebrek aan voeding en sanitaire voorzieningen, waardoor ze mogelijk kwetsbaarder worden voor infectieziekten. Bovendien heeft meer dan de helft van de arme mensen (593.3 miljoen) tegelijkertijd een tekort aan kookbrandstof en elektriciteit.”
Deze ‘deprivatiebundels’ – bijvoorbeeld de afwezigheid van zowel elektriciteit als schone kookbrandstof – versterken de lage inkomens die miljarden mensen verdienen.
In 2017 stelde de Wereldbank vast dat de inkomensdrempel voor armoede, die was vastgesteld op 1.90 dollar per dag, veel te laag was. Ze stelden de nieuwe armoedegrens vast op 2.15 dollar per dag goed voor meer dan 700 miljoen mensen.
Het ‘Armoede en gedeelde welvaart’ van de Wereldbank voor 2022 verslag toonde op basis van gegevens uit 2019 aan dat als de armoedegrens wordt vastgesteld op 3.65 dollar per dag, 23 procent van de wereld in armoede leeft, en als de grens wordt vastgesteld op 6.85 dollar per dag, dan bijna de helft van de wereldbevolking (47 procent) leeft onder de armoedegrens. Deze cijfers zijn angstaanjagend.
Fan Wennan, “Kameraad Cháng'é'”, 2022.
Het bijzondere is dat het VN-rapport over deprivatiebundels niet verwijst naar het programma om de extreme armoede in China uit te roeien.
Op 25 februari 2021 heeft de Chinese regering aangekondigd dat de laatste 100 miljoen mensen die onder de armoedegrens leefden erboven waren getild door de inspanningen van het Chinese volk, waardoor er een einde kwam aan de absolute armoede in China.
In juni 2021 presenteerden de auteurs van China's inzending voor de vrijwillige nationale herziening van de SDG's schreef“Alle 98.99 miljoen plattelandsbewoners die onder de huidige armoedegrens leven, zijn uit de armoede gehaald, wat de realisatie markeert van de doelstelling van de Agenda 2030 om de armoede uit te roeien, tien jaar eerder dan gepland.”
“De rijstkom van het Chinese volk”, aldus de recensie, “wordt stevig in eigen hand gehouden.”
Een paar maanden later zei VN-secretaris-generaal António Guterres geprezen China's “sterke inzet en aanzienlijke vooruitgang bij het uitroeien van armoede in alle vormen en dimensies, een van de grootste uitdagingen ter wereld.”
Zelfs een studies door een voormalige VN-functionaris die een aantal Chinese gegevens betwistte, accepteerde niettemin de enorme omvang van deze prestatie.
In april 2022 brachten de Wereldbank en het Chinese Ontwikkelingsonderzoekscentrum van de Staatsraad een belangrijk rapport uit studies,‘Vier decennia armoedebestrijding in China’, waarin het traject van deze historische prestatie werd gevolgd. En toch verzuimde het VN-rapport te benadrukken dat de Chinezen de absolute armoede hadden uitgeroeid, en gaf het ook geen beoordeling van hoe zij dat deden.
Fan Wennan, ‘China 2098: Welkom thuis’, 2019–2022.
Het Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek is zeer geïnteresseerd in het Chinese project om de absolute armoede af te schaffen. In juli 2021 publiceerde het een studies getiteld ‘Serve the People: The Eradication of Extreme Poverty in China’, waarin werd gekeken naar de methoden die door de Chinese staat en door Chinese sociale instellingen worden gebruikt om de rug te breken van wat Guterres van de VN ‘een van de grootste uitdagingen van de wereld’ noemde.
De prestatie van China “is noch een wonder, noch toeval, maar eerder een bewijs van zijn socialistische inzet.” Die zinsnede – ‘socialistische toewijding’ – bepaalt ons begrip van wat er sinds 1949 in China is gebeurd.
Het idee van China’s ‘socialistische engagement’ en de uitroeiing van extreme armoede wordt onderzocht in nummer 2 van de internationale editie van Wenhua Zongheng'China's pad van extreme armoede naar socialistische modernisering.” Dit nummer bevat drie belangrijke essays:
- “Socialisme 3.0: de praktijk en vooruitzichten van het socialisme in China” door de Longway Foundation
- “De strijd tegen armoede: een alternatieve revolutionaire praktijk in het postrevolutionaire tijdperk van China”, door Li Xiaoyun en Yang Chengxue
- “Hoe gerichte armoedebestrijding de structuur van het plattelandsbestuur in China heeft veranderd”, door Wang Xiaoyi.
De artikelen van de Longway Foundation en van Li Xiaoyun en Yang Chengxue benadrukken het belang van armoedebestrijding gedurende de historische stadia van China's socialistische project, met de dubbele strategie van het transformeren van de productieverhoudingen en het vergroten van de sociale rijkdom.
Li en Yang benadrukken de rol van de Communistische Partij van China (CPC) tijdens de gerichte fase van de armoedebestrijdingscampagne, die plaatsvond onder president Xi Jinping en onder meer de deelname van 800,000 kaderleden omvatte aan onderzoeken die in 2014 werden uitgevoerd, de uitzending van 3 miljoen kaderleden die minstens twee jaar in de arme dorpen gingen wonen en de 1,800 kaderleden die stierven tijdens deze strijd tegen de armoede.
Deze enorme transformatie, geleid door de CPC, herstelde het morele gezag van de partij en bracht de kwestie van socialisme en sociale rechtvaardigheid naar het middelpunt van de Chinese discussies.
Wang Xiaoyi neemt ons mee naar het platteland, waar de armoedeproblemen ooit onoplosbaar leken, en bekijkt hoe plattelandsgebieden zijn uitgehold door massale migraties en plattelandsinstellingen die tijdens de hervormingsperiode van na 1978 verarmd zijn.
Centraal in het programma om extreme armoede uit te roeien, benadrukt Wang, was de wederopbouw van plattelandsinstellingen, die mogelijk werd gemaakt door de overdracht van 3 miljoen CPC-kaderleden naar het platteland, gemobiliseerd door experimenten die voortkwamen uit het campagneachtige bestuur van de Mao Zedong. tijdperk. Wang hoopt dat de nieuwe plattelandsinfrastructuur, gecreëerd door het programma om extreme armoede uit te roeien, op zijn plaats zal blijven, inclusief het “hoge niveau van deelname van dorpelingen aan openbare aangelegenheden” via hun dorpscomités.
Fan Wennan, China, “China 2098: de zon komt precies hetzelfde op”, 2019-2022.
Een belangrijk punt dat naar voren komt uit de essays in dit tweede nummer van Wenhua Zongheng is dat het principe van het socialisme en de socialistische infrastructuur – vooral de CPC – die dit mogelijk maakte, van cruciaal belang zijn voor de uitroeiing van extreme armoede. Het zal moeilijk zijn voor het Chinese pad naar socialistische modernisering om gezien te worden als een model dat door andere landen overgenomen kan worden, tenzij deze landen hun programma’s ook op een socialistische basis baseren. Armoede werd niet uitgeroeid door middel van geldoverdrachten of door medische programma's op het platteland alleen, hoewel dit waardevolle beleidsopties zijn: het werd uitgeroeid door een socialistische toewijding aan ideeën als waardigheid en het realiseren ervan in de wereld.
Toen ons team van onderzoekers naar de Wangjia-gemeenschap in de provincie Guizhou ging om de programma's voor het uitroeien van extreme armoede te volgen, ontmoetten ze He Ying, die CPC-leider werd tijdens haar poging om zichzelf te ontdoen van een arme migrantenarbeider. He Ying, lid van de All-China Women's Federation, beschreef hoe ze werkt met pas gemigreerde boerenvrouwen om hen het vertrouwen te geven hun realiteit te transformeren. Het dorpsleven van het oude soort ligt achter hen. He Ying woont nu in een gemeenschap van wooncomplexen met kleuterscholen; basis- en middelbare scholen; en gemeenschapsgezondheidscentra. Terwijl ze ons foto's liet zien van haar voormalige huis, oud en vervallen, zij zei – zonder romantiek maar met een gevoel van loyaliteit – “Ik breng mijn kinderen terug naar mijn oude dorp, zodat ze zich het leven van gisteren kunnen herinneren en het leven van vandaag kunnen koesteren.”
Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky, De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.
Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
In de VS hebben we de armoede dramatisch verergerd door het ‘vangnet’ weg te nemen en de armoede permanent te maken voor de meesten die ermee te maken krijgen. Tegenwoordig overleven te veel Amerikanen van alles wat er in afvalcontainers en vuilnisbakken te vinden is. De VS kunnen niet omgaan met de fundamentele realiteit dat niet alle mensen kunnen werken en dat er niet voor iedereen levensvatbare banen beschikbaar zijn, dus keren we ons simpelweg de rug toe.
Interessante analyse van een vreselijke realiteit die Amerikanen in de Democratische Partij, in de bedrijfsmedia, in de academische wereld, in georganiseerde religies, enz. angstvallig negeert. Denk er eens over na: de helft van de wereldbevolking leeft (en sterft maar al te vaak van de honger) van minder dan 6.85 dollar, terwijl belastingbetalers en burgers van de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten gedwongen zijn honderden miljarden dollars aan Oekraïne te betalen voor bewapening door leiders wier loyaliteit zeker niet ligt bij degenen die hen hebben gekozen. Wat zou Jezus zeggen? Of de Boeddha? Of Martin Luther King jr.? Wat moet je zeggen, vooral als je een deïst bent die in een rechtvaardige en fatsoenlijke goddelijkheid gelooft? Wat zou je moeten doen? Is ‘niets’ werkelijk het antwoord? Als de belasterde Chinese “communisten” hier iets zinvols aan kunnen doen, waarom wij dan niet? Dat zou echt een wedstrijd zijn die de moeite waard is om aan deel te nemen.
Nee, Amerikanen vinden het prima om de armen in het buitenland te helpen. Wij hebben alleen onszelf de rug toegekeerd. Als we de realiteit van onze armoedecrisis erkennen, zouden we moeten beginnen te kijken naar de grove mislukkingen van ons gedereguleerde kapitalistische systeem. Amerikanen willen dat niet doen.
Wauw, er wordt niet gesproken over middelenonderzoek, om er zeker van te zijn dat de armen geen misbruik proberen te maken van het systeem. In de VS geven we een ton uit om ervoor te zorgen dat de verkeerde soort arme mensen geen voorsprong krijgen. En dat helpt de economie door mensen te betalen om andere mensen uit te sluiten, en door intellectueel eigendom zoals apps te creëren om mensen bij te houden, zodat we weten wie er theoretisch recht op heeft en wie niet. “Observeer de mensen!”
Verwacht niet dat het zo materialistische Westen ook maar één cent zal afstaan als dat niet absoluut noodzakelijk is. Ik denk aan...'zinken of zwemmen, je staat er alleen voor'. Tot zover de mensheid...
Zinken of zwemmen ligt niet aan de basis van het kapitalistische systeem zoals bedacht door Adam Smith, maar van het misleide en corrupte systeem dat door de latere hondsdolle kapitalistische beoefenaars is verdrongen! Sociaal verantwoord kapitalisme kan net zo goed, zo niet beter zijn dan het socialisme. Trouwens, dat was weer een verantwoordelijk stuk, goed geschreven door Prasad, ironisch genoeg, een Indiër die het zwarte schaap moet zijn onder de uitbuitende Indiase elites!
'China is nu een integraal en onvervangbaar onderdeel van het mondiale kapitalisme' (consortiumnieuws, 28 juli 2020). Inderdaad.
De postkapitalistische wereld die Marx voor ogen had, omvatte 'de afschaffing van het kopen en verkopen, van de burgerlijke productievoorwaarden' (Communistisch Manifest): in China en Rusland werd loonarbeid daarentegen uitgebreid tot een veel groter deel van de bevolking. Lenin schreef in 1918 over Rusland: 'De realiteit zegt dat het staatskapitalisme een stap voorwaarts voor ons zou zijn; als we in staat zouden zijn om in korte tijd het staatskapitalisme tot stand te brengen, zou dat een overwinning voor ons zijn' (De Hoofdtaak van onze tijd). In zijn Report of an Investigation into the Peasant Movement in Hunan (1927) gaf Mao toe dat de komende revolutie niet socialistisch zou zijn: 'Het omverwerpen van deze feodale krachten is het werkelijke doel van de revolutie.' Vier jaar eerder schreef Sylvia Pankhurst: 'Socialisme betekent genoeg voor iedereen. Wij prediken geen evangelie van gebrek en schaarste, maar van overvloed. Het is niet onze wens om degenen die nu rijk zijn arm te maken, maar om de armen op de plek te plaatsen waar de rijken nu zijn. Het is niet onze wens om de huidige heersers neer te halen en andere heersers op hun plaats te zetten' (Socialism, Workers' Dreadnought, 28 juli 1923). Klinkt dit bekend? Wat volgt is bijna profetisch: '…Wij roepen niet op tot geboortebeperking…'!
Mao verklaarde in 1949 'China moet gebruik maken van alle factoren van het stedelijke en landelijke kapitalisme die gunstig en niet schadelijk zijn voor de nationale economie en het levensonderhoud van het volk, en we moeten ons verenigen met de nationale bourgeoisie in een gemeenschappelijke strijd. Ons huidige beleid is om het kapitalisme te reguleren, niet om het te vernietigen.'
'Hoe je in China leeft en wat je koopt, hangt, net als elders, af van hoeveel geld je hebt. En wie, zo zal men vragen, heeft het geld? Het antwoord is, net als in de Sovjet-Unie: de bevoorrechte klassen, ambtenaren, hoge officieren, wetenschappers, technici, geschoolde arbeiders enzovoort. Maar daar moet een kleine en bijzonder Chinese categorie aan worden toegevoegd: de Chinese kapitalisten. Dit zijn, verrassend genoeg, de voormalige eigenaren van bijvoorbeeld fabrieken waarvan de bedrijven door de staat zijn overgenomen en die jaarlijks van de staat als compensatie een percentage van de kapitaalwaarde van de onderneming ontvangen. Omdat ze ook heel vaak als managers van de fabrieken werkzaam zijn, zijn sommigen van hen zeer welvarend' (Sunday Times, 9 oktober 1963).
Guardian (18 maart 1995) John Gittings besprak onder andere waar de economische hervormingen van Deng naartoe gaan en waarom het beleid van Mao faalde. Hij vroeg: “Wat wordt bedoeld met de beroemde uitdrukking van de heer Deng, gebruikt om zijn economische innovaties te rechtvaardigen, van 'socialisme met Chinese kenmerken'? Het is eenvoudigweg een code, zo suggereren velen, voor ‘kapitalisme onder de Chinese partijheerschappij.’”
'De allereerste regel van de grondwet van de Chinese Communistische Partij verklaart dat zij “de voorhoede van de Chinese arbeidersklasse” is. In werkelijkheid is de laatste regerende communistische partij van een groot land veranderd in een conservatieve reactionaire partij die erop uit is de macht van de staatskapitalistische elites te behouden en een duidelijk 19e-eeuwse vorm van etnisch-nationalistisch imperialisme te bevorderen.’ (Financial Times, 16 juni, 2021).
Een uitstekende les in waar socialisme om draait en waar het collectieve Westen nota van zou moeten nemen.
Blijkbaar verbrandt het Joe Biden dat Chinezen niet meer arm zijn.
Bedankt, Vijay. Goed gezegd. WAAR.
Een welkom artikel en een bewijs van de effectiviteit van het socialisme. Het doet me enigszins denken aan de Grameen Bank die geld leent aan vrouwen om kleine bedrijven te starten, en aan de vorming van groepen van dertig vrouwen om de terugbetaling te helpen verzekeren/aanmoedigen. Deze methode heeft mensen uit de armoede gehaald. De CPC-methode is zelfs nog beter omdat deze het hele dorp omvatte, waarvan de leden zich bekommeren om het welzijn van de hele gemeenschap. In een land waarvan de basisideologie het egoïsme van het kapitalisme is, is het enige dat zou kunnen werken een universeel inkomen. Toen het werd uitgeprobeerd in een stad in het oosten van de VS, werkte het zo goed dat het werd verlaten. De VS dringt aan op twee dingen: de niet-rijken laten lijden en eindeloze oorlogen.
Drie dingen;
Het idee dat iedereen gered kan worden is misleidend.
Hoewel hardvochtig, is het idee van het darwinisme van toepassing op de maatschappelijke evolutie.
Economisch. Kapitalisme en socialisme moeten partners zijn. Het feit dat ze op politiek gebied met elkaar concurreren, is feitelijk waar het in de maatschappelijke evolutie om draait. IMO.
Het zou beter zijn om verder te gaan dan de twee concurrerende ‘ismen’. Nee, niet iedereen kan worden ‘gered’, maar het vermogen en potentieel om armoede en dakloosheid tot het verleden te laten behoren, bestaat wel.
Nee, het darwinisme is eigenlijk geen geldig model voor het beoordelen van sociale ontwikkeling. Sociale 'evolutie' heeft niets te maken met politieke concurrentie. Het idee dat in het artikel wordt gedeeld is niet dat iedereen 'gered' is, maar dat de meest verachtelijke armoede kan worden geëlimineerd, zoals in China blijkbaar het geval is geweest. Deze prestatie is het resultaat van de inzet van een land om dit te doen en het gebruik van het socialisme als raamwerk. De hardcore kapitalistische landen kunnen eenvoudigweg niet zo'n engagement aangaan, omdat de kern van het kapitalisme vereist dat iemand de verliezende partij is. In de VS zien we keer op keer dat structuren die proberen de hebzucht van het kapitalisme te temperen (dwz de sociale zekerheid) onder vuur komen te liggen en verschillende verminkingen ondergaan in dienst van het kapitalisme.
Hoe kan het armoedeniveau wereldwijd op één dollarbedrag worden vastgesteld? $2.15 betekent totaal andere dingen in de VS of Europa dan in grote delen van Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Moet de armoedegrens niet worden gedefinieerd als het hebben van voldoende basisvoedsel, onderdak en andere basisbehoeften? Niemand in de VS kan überhaupt rondkomen van 2.15 of zelfs 6.85 dollar per dag, maar in sommige landen kan dat genoeg zijn voor de basisbehoeften.
Dienne, je opmerking is logisch.
God zegene, Nadir
Het is behoorlijk dom. Ik woon in Indonesië. Het inkomen per hoofd van de bevolking is ongeveer $ 12 per dag. Veel mensen wonen al eeuwenlang in hetzelfde huis. Geen hypotheken, geen te koop borden. Motoren in plaats van auto's. Het wordt nooit koud, dus geen stookkosten. Je buren zijn allemaal familieleden. Iedereen heeft een smartphone, die twee dollar per maand kost. Het is best een leuk leven. Gesocialiseerde geneeskunde niet goed, maar erg goedkoop. Je hebt je eigen familierijstveld dat genoeg oplevert om te overleven. Er bestaat niet zoiets als een professionele schilder of loodgieter. Iedereen doet het zelf. Er heerst hier enige armoede, maar ik heb er niet veel contact mee. Daklozen zijn zeer zeldzaam.
Ik heb ook twee jaar in Tokio gewoond. Geen sloppenwijken. Ik heb een week of twee doorgebracht in de slechtste buurt. Het was oké, niets vergeleken met wat je in New York City ziet. Ik zag een micro-appartement in Kashiwa voor $ 125 per maand. Niet geweldig, maar het verslaat de straat.