Het omarmen van het document van de International Holocaust Remembrance Alliance over antisemitisme was een fout van de regering-Biden, schrijft Lawrence Davidson, een fout die waarschijnlijk met wijd open ogen is gemaakt.
De Amerikaanse president Joe Biden ondertekent een gastenboek in de residentie van de Israëlische president in Jeruzalem in 2022. (Witte Huis, Adam Schultz)
By Laurens Davidson
TothePointAnalysis.com
IEind mei bracht de regering-Biden een 60 pagina’s tellend rapport uit plan voor de bestrijding binnenlands antisemitisme. Over het algemeen is antisemitisme slechts één van de vele gewelddadige raciale en etnische vooroordelen, ook al is het historisch gezien van groot belang.
De afgelopen decennia heeft zich een uitbarsting van dergelijke haat en vooroordelen voorgedaan die vele groepen wereldwijd schade berokkent. Het lijkt deel uit te maken van een heroplevend fascisme dat op zijn beurt een reactie lijkt te zijn op liberale trends.
Dit reactionaire proces heeft de Verenigde Staten getroffen en niemand mag twijfelen aan de ernst van het probleem van etnische haat hier in het ‘land van de vrijen’. Elke minderheidsgroep in het land heeft er last van.
Jewish Voice for Peace heeft gelijk contextualiseerde de strijd tegen antisemitisme wanneer het ons vertelt dat “in een tijd waarin de gevaren van het blanke nationalisme, waaronder racisme, antisemitisme en islamofobie, maar al te duidelijk zijn, de noodzaak om veiligheid voor alle mensen te creëren nog nooit zo groot is geweest.”
De veiligheid van joden is gekoppeld aan de veiligheid van anderen.
Niettemin heeft het antisemitisme in de VS speciale aandacht gekregen van de federale regering, omdat (1) Joden de verschrikkingen uit het verleden kunnen opbrengen samen met de met haat gevulde uitbarstingen van het heden, en (2) de politieke invloed van een goed geslepen lobby – vandaar het recente rapport dat oproept tot een volwaardige pers tegen antisemitisme op vrijwel elk niveau van de samenleving.
Het kan daarom als een verrassing komen dat de belangrijkste controverse die uit het Biden-plan voortvloeit, gaat over de vraag hoe antisemitisme moet worden gedefinieerd. Hoewel de kwestie in slechts één paragraaf wordt behandeld, erkent het bestuursrapport bijvoorbeeld dat de definitie ter discussie staat.
"Er zijn verschillende definities van antisemitisme ….De meest prominente is de niet-juridisch bindende ‘werkdefinitie’ van antisemitisme die in 2016 werd aangenomen door de 31 lidstaten van de International Holocaust Remembrance Alliance (IHRA), die de Verenigde Staten hebben omarmd. Bovendien verwelkomt en waardeert de regering het Nexus-document en neemt zij nota van andere soortgelijke inspanningen.”
Om de kwestie te verduidelijken, de IHRA-definitie van antisemitisme luidt als volgt:
“Antisemitisme is een bepaalde perceptie van joden, die zich kan uiten als haat jegens joden. Retorische en fysieke uitingen van antisemitisme zijn gericht tegen Joodse of niet-Joodse individuen en/of hun eigendommen, tegen Joodse gemeenschapsinstellingen en religieuze voorzieningen.”
Dit is standaard, voor zover het gaat. Er beginnen problemen te ontstaan wanneer de Alliantie voorbeelden opsomt die zij als antisemitisch beschouwt – met name: “Het ontzeggen van het recht op zelfbeschikking aan het Joodse volk, bijvoorbeeld door te beweren dat het bestaan van een staat Israël een racistische onderneming is.”
Het is niet toevallig dat de meeste oudere, gevestigde Joodse organisaties met nauwe banden met Israël dit voorbeeld hebben overgenomen en het hebben gebruikt als wapen tegen degenen die kritiek hebben op het beleid en de praktijken van de zionistische staat jegens niet-joodse burgers en onderdanen, in het bijzonder de Palestijnen.
Het noemen van het IHRA-document over antisemitisme, laat staan het “het meest prominente” noemen, en het document dat de VS “heeft omarmd”, was een vergissing van de kant van de regering-Biden. Dit is om verschillende redenen zo:
(1) Het verlegde onmiddellijk de aandacht van het rapport en de doelstellingen ervan naar de controverse over de definitie.
(2) Het bevestigde dat de regering partij had gekozen in deze controverse.
(3) Het bemoeilijkte de strijd tegen antisemitisme door publiekelijk aan te kondigen dat de regering bereid was het prima facie feit te negeren dat is gedocumenteerd dat Israël in feite ‘een racistische onderneming’ is.
Elke gerespecteerde mensenrechtenorganisatie in het Westen, zoals Human Rights Watch, Amnesty International, het Bureau voor de Rechten van de Mens van de Verenigde Naties en B'Tselem, en vele anderen, heeft deze aanklacht gedetailleerd uiteengezet.
Israëlische strijdkrachten arriveren om de Palestijnse gemeenschap van Khirbet Ein Karzaliyah te vernietigen op 8 januari 2014. (B'Tselem, Wikimedia Commons, CC DOOR 4.0)
Het is waarschijnlijk dat de regering-Biden deze fout met wijd open ogen heeft gemaakt. En het is waarschijnlijk het zelfverklaarde zionisme van president Joe Biden dat hem daartoe dicteerde.
Als straf voor degenen die de feiten onderkennen, vermeldde de regering ook dat er andere definities van antisemitisme bestaan die zij ‘verwelkomt en waardeert’, zoals de Nexus-definitie.
Deze definitie luidt:
“Antisemitisme bestaat uit anti-Joodse overtuigingen, houdingen, acties of systemische omstandigheden. Het omvat negatieve overtuigingen en gevoelens over joden, vijandig gedrag gericht tegen joden (omdat ze joden zijn) en omstandigheden die joden discrimineren en hun vermogen om als gelijken deel te nemen aan het politieke, religieuze, culturele, economische of sociale leven aanzienlijk belemmeren.”
Het Nexus-document erkent dat degenen die Joden haten ‘omdat ze Joden zijn’ Israël wellicht ook haten. Het bevat echter een lijst met handelingen die niet als antisemitisch kunnen worden aangemerkt. Bijvoorbeeld: “kritiek op het zionisme en Israël, verzet tegen het Israëlische beleid of geweldloze politieke actie gericht tegen de staat Israël en/of zijn beleid mag als zodanig niet als antisemitisch worden beschouwd.” Deze benadering is genuanceerd om goed te passen binnen het Amerikaanse principe van vrije meningsuiting en omzeilt het probleem dat centraal staat in de IHRA-verklaring.
De categoriefout van de IHRA
Een bijeenkomst in solidariteit met het Joodse volk in Washington, DC, juli 2021. (Ted Eytan, Flickr, CC BY-SA 2.0)
De controverse over de definitie heeft zich niet geconcentreerd op traditionele sociopathische trekken zoals jodenhaat. Iedereen is het erover eens dat een dergelijke visie en het daarmee samenhangende gedrag antisemitisch zijn. Het debat concentreert zich veeleer op wat in wezen een politieke vraag is: of er zoiets bestaat als legitieme kritiek op Israëls zionistische project. Als je denkt dat dit een categoriefout weerspiegelt, heb je gelijk.
Israël is een natiestaat (één categorie) met leiders die een willekeurige claim hebben gemaakt om alle Joden wereldwijd te vertegenwoordigen (een kwalitatief andere categorie). In de gepubliceerde doelstellingen van de Permanente Missie van Israël bij de Verenigde Naties staat bijvoorbeeld dat zij “de staat Israël, haar burgers en het Joodse volk op het wereldtoneel vertegenwoordigt.”
Deze bewering kan om twee redenen niet worden onderbouwd (1) er zijn tienduizenden (het aantal groeit voortdurend) joden buiten Israël die niet door die staat vertegenwoordigd willen worden. Velen zijn neutraal ten aanzien van Israël en vele anderen zijn geschokt door de zionistische ideologie van Israël en het racistische gedrag dat deze heeft veroorzaakt, en (2) de claim van vertegenwoordiging wordt in twijfel getrokken door de standpunten die worden ingenomen door de rabbijnse ambtenarij die de religieuze praktijken in Israël controleert. Dit zijn orthodoxe en ultraorthodoxe rabbijnen die geloven dat joden die de religie niet praktiseren zoals zij dat doen – wat toevallig de meeste joden in de VS en Europa zijn – geen echte joden zijn. De Israëlische leiders zitten dus gevangen in een dilemma. Ze beweren een diasporagemeenschap van joden te vertegenwoordigen, van wie velen volgens hun ‘officiële’ rabbijnen niet echt joden zijn.
Afgezien van het ‘wie is een jood’-probleem, implementeert Israël beleid en praktijken die tot institutionele en juridische discriminatie van niet-joden hebben geleid. Dit is misschien een onvermijdelijk resultaat van het ontwerpen van een staat voor één groep in een gebied dat overspoeld is met vele groepen.
De inspanningen zijn zo ver gevorderd dat het nu feitelijk juist is om Israël een apartheidsstaat te noemen. Is kritiek op dergelijk beleid en dergelijke praktijken hetzelfde als antisemitisme? Haten degenen die kritiek hebben op het officiële racisme van Israël joden? Nogmaals, een deel van het probleem met het zionistische argument is dat veel van de critici joden zijn (ondanks wat antiquarische rabbijnen zouden kunnen zeggen). Als reactie hierop hebben de aanjagers van Israël, de beschrijvende term hier ‘politieke zionisten’, opnieuw willekeurig een klasse mensen uitgevonden die zij de zelfhatende Jood noemen – dit zou de Joodse oppositie tegen het zionistische Israël moeten verklaren.
De zaak van Jonathan Greenblatt
Jonathan Greenblatt in 2017. (Gage Skidmore, Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0)
Eén van die politieke zionisten, die beweert dat hij en zijn organisatie veel te maken hebben gehad met het Biden-plan, is Jonathan Greenblatt, CEO van de Anti-Defamation League (ADL). Greenblatt beweert dat de inspanningen van de regering “in grote mate voortkomen uit onze plannen en onze aanbevelingen. Mijn team werkte actief samen met de interdepartementale beleidscommissie die dit bemande en leidde.”
Dit zou het geval kunnen zijn, want er is door de Amerikaanse regering geen publieke erkenning geweest van hoe radicaal de ADL en de meeste andere traditionele Joods-Amerikaanse organisaties zijn geworden ter verdediging van Israël. Greenblatt is er dus van overtuigd dat de regering-Biden nu volledig achter de IHRA-definitie van antisemitisme staat. “Het plan van het Witte Huis verheft en omarmt IHRA als de meest vooraanstaande definitie die het nu gebruikt om antisemitisme in al zijn vormen te begrijpen.” Hij doet het Nexus-artikel af als een ‘aanvullend document’.
Men zou zeer wantrouwend moeten zijn tegenover het vermogen van Greenblatt om toegang te krijgen tot, en nog minder om te analyseren, de snel evoluerende Amerikaanse cultuur en politiek met betrekking tot het zionistische Israël. Zoals ik heb eerder eerdergeeft hij een opmerkelijk onnauwkeurig beeld van de officiële ideologie van Israël. Hij vertelt ons: “Het zionisme is niet alleen een licht voor het Joodse volk, het is een bevrijdingsbeweging voor alle mensen. We moeten er kracht uit putten, we moeten er inspiratie uit halen en we moeten het met de wereld delen.”
Ditzelfde scheve argument werd halverwege de jaren veertig door de zionisten gebruikt – terwijl zij een koloniaal kolonistenproject propageerden in een periode die werd gekenmerkt door dekolonisatie. Op de een of andere manier heeft Greenblatt het ook in zijn hoofd gekregen dat “Palestijnen het zionisme moeten omarmen.” Hoe volkomen misleidend dit ook klinkt, Greenblatt blaast opnieuw een eerdere truc nieuw leven in.
The New York Times meldde begin april 1921 dat Winston Churchill (toenmalig minister van Koloniën) naar Jeruzalem was gereisd en plaatselijke Palestijnse leiders had ontmoet. Hij vertelde hen dat het creëren van een Joods nationaal tehuis in Palestina ‘goed zou zijn voor de Arabieren die in Palestina wonen’, omdat zij ‘zouden delen in de voordelen en vooruitgang van het zionisme’. Destijds stond dit bekend als ‘de volmondige theorie van het imperialisme’. In 1921 lag de werkelijke impact van het zionisme in Palestina in de toekomst. Tegenwoordig is Greenblatts ogenschijnlijke minachting voor die geschiedenis onvergeeflijk.
Niettemin is die onwetendheid, reëel of verzonnen, noodzakelijk als men de IHRA-verklaring wil aanvaarden als de “vooraanstaande definitie die nu wordt gebruikt om antisemitisme in al zijn vormen te begrijpen.”
Wat is de duistere logica in dit alles? De progressieve Israëlische nieuwssite +972 legt het uit,
“Wat de IHRA-definitie doet, is Israël en het bredere hasbara-apparaat voorzien van een zeer effectief instrument om de Palestijnen en de Palestijnse bevrijdingsbeweging te bashen, en extreemrechts wereldwijd een even effectief instrument te geven om zijn eigen antisemitisme te vergoelijken … waardoor antisemieten dat kunnen voorstellen. de afwezigheid van kritiek op Israël duidt op een gebrek aan vijandigheid tegenover de Joden…. lobbyen voor de universele aanvaarding van een definitie van antisemitisme gebaseerd op deze innerlijke logica is verschrikkelijk slecht voor Joden over de hele wereld.”
Op 5 juni heeft het Europees Juridisch Ondersteuningscentrum (ELSC) bracht een rapport uit over de impact van de IHRA-definitie van antisemitisme op de rechten van vrije meningsuiting en vergadering in de Europese Unie en het Verenigd Koninkrijk. Het was geen grote verrassing dat uit deze op casussen gebaseerde beoordeling bleek dat de IHRA-definitie snel als wapen werd gebruikt om de kritiek op het zionistische Israël te onderdrukken. Het ELSC-rapport documenteert 53 van dergelijke gevallen. Ze waren allemaal gericht op groepen of individuen die kritiek uitten op het Israëlische beleid en de praktijken ten aanzien van de Palestijnen.
Er kan weinig twijfel over bestaan dat Jonathan Greenblatt en de ADL deze bewapening van de IHRA-definitie in gedachten hebben. Op dezelfde manier is het waarschijnlijk een veilige gok dat velen in de regering-Biden, inclusief de president zelf, zullen instemmen met deze verstorende praktijk, tenzij ze zowel op straat als in de rechtbanken zodanig worden geconfronteerd dat ze publiekelijk in verlegenheid worden gebracht door hun eigen hypocrisie. . Alleen door een einde te maken aan deze onwettige misleiding kan een echte strijd tegen het antisemitisme vooruitgang boeken. De strijd daartoe is al aan de gang.
Lawrence Davidson is emeritus hoogleraar geschiedenis aan de West Chester University in Pennsylvania. Sinds 2010 publiceert hij zijn analyses van onderwerpen in het binnenlands en buitenlands beleid van de VS, internationaal en humanitair recht en Israëlisch/zionistische praktijken en beleid.
Dit artikel is van de auteurs plaats, TothePointAnalyse.com.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Ondersteuning CN's Spring
Fonds Drive Heden
Een goed voorbeeld van deze manier van denken is de onrechtvaardige, hondsdolle uitsluiting van rockmuzikant Roger Waters vanwege zijn kritiek op het Israëlische beleid ten aanzien van de Palestijnen en zijn verzet tegen de proxy-oorlog van de NAVO in Oekraïne.
Re: “Elke gerespecteerde mensenrechtenorganisatie in het Westen, zoals Human Rights Watch, Amnesty International, het Bureau voor de Rechten van de Mens van de Verenigde Naties en B'Tselem, en vele anderen, heeft deze aanklacht gedetailleerd uiteengezet.”
Ik had geen idee dat ‘Human Rights Watch’ en ‘Amnesty Inernational’ ‘goed gerespecteerd’ werden. Goed gerespecteerd door wie? Zeker niet mensen die in rechtvaardigheid en gelijkheid geloven.
Zoals altijd dank aan professor Davidson.
Het is belangrijk om te onthouden dat het gebruik van de antisemitistische smet al lange tijd een krachtig instrument is van de Joodse lobby en
degenen die ondersteunen. Zoals James Bamford heeft opgemerkt (zie zijn recente “Spy/Fail”) wordt dit vaak gebruikt
groepen om Israël te beschermen en te verbieden dat misdaden worden onderzocht. Opvolging van beschuldigingen van verraad, zoals de diefstal van
nucleair materiaal uit Altoona PA wordt vaak tegengehouden door de presidentiële macht. Er zijn nog veel meer voorbeelden gedocumenteerd
van onder meer Bamford.
Bonjour à tous! commentaar uitleg van de jeugdhorreur in Palestina bezet? Is het zo dat een persoon weet dat hij of zij een horreur of een ander mens zal zien ???? non, je pense que non! Er is geen land buiten de Verenigde Staten, racistisch en crimineel, dat het regime van Israël “de bloedbaden” van de strijd voor een eerlijke strijd heeft gewonnen en mijn pire ! en gerechtigheid in een eerlijk tribunaal, pas een fumisterie als CPI
We moeten aannemen dat de ‘zelfhatende Jood’ ipso facto ook antisemitisch is. Welk punt heeft de definitie anders? Ik ben er zeker van dat er in het Engelse Amerika, het koloniale Amerika, zelfhatende Engelsen waren. Volgens de logica van de regering-Biden had de Amerikaanse Revolutie dus nooit mogen plaatsvinden, en was zij op zichzelf niets minder dan een misdaad ter ondersteuning van het anti-Britse sentiment. Toch volgen de VS nooit de Britse politieke idealen tot op het punt van misdaden tegen de menselijkheid. We vertellen ze gewoon wat ze moeten doen, misdaden of wat dan ook, en laten ons onschuldig aan de misdaden zelf. Dat is de Amerikaanse relatie met Israël.
Hysterische, religieuze fanatici zijn wat ze zijn: irrationele beweringen doen dat Joden gehaat worden omdat ze Joden zijn, is eenvoudigweg niet wat individuen zoals ik en miljoenen andere Amerikanen zoals ik geloven of denken.
Sterk overdreven, tot hysterie toe door religieuze fanatieke lobbyisten die goed beloond worden door ADL en anderen.
Ik begrijp het bestaan van blanke supremacisten en hun overtuigingen, en ben omringd door dwepers die ontkennen wat zij vertegenwoordigen. De samensmelting van twee of meer geloofsovertuigingen wordt maar al te vaak door Joods-Israëlische hardliners gepusht om publiciteit te verwerven. Een van de vele praktijken die de ADL en hun woordvoerders gebruiken om, naar mijn bescheiden mening, woedend te zijn over de mishandeling van de Joden en Moeder Israël. Als direct resultaat beschouw ik deze protesten als oneerlijk, irrationeel en overdreven. Ik ben het gewoon niet eens met hun meningen of overtuigingen.
Het Israëlische leger en andere verdedigers van de Israëlische Partijlijn behandelen zowel hun eigen burgers als de Palestijnen op een verschrikkelijke manier. Ik ben het nu in zekere zin eens met hun methoden en houdingen die op het wereldtoneel worden onthuld.
Ik loop al lang genoeg rond om een solide grondgedachte achter mijn overtuigingen te hebben, wat ik definieer als mijn persoonlijke recht om mijn waardensysteem op te bouwen, dat wil zeggen overtuigingen over wat goed en wat fout is. Opnieuw geloof ik dat ik veel gemeen heb met miljoenen andere Amerikanen. Een daarvan is de auteur hier, de heer Davidson. Ik ben het volledig eens met zijn verklaring hier, die in deze zaken een werk van grote helderheid is.
Het meest recente leiderschap van de regering van Israël is een perfect voorbeeld van de enorme problemen die ik altijd heb gehad met de manier waarop deze rechtse regering niet alleen de Palestijnen behandelt, maar ook de niet-Palestijnse bevolking.
De POTUS wijkt ver af van zijn openlijke aanmoediging van de Israëli's die, naar mijn mening, bevooroordeeld zijn door zijn eigen religieuze overtuigingen. De man is ofwel totaal in de war, ofwel heeft hij gruwelijke, bevooroordeelde, dwaze verlichting ontvangen die het gevolg is van een vooroordeel dat voortkomt uit zijn persoonlijke religieuze overtuigingen.
Ik heb dit hier al eerder gezegd en nog niet zo lang geleden. Als ik mijn eigen land niet vertrouw, zal ik de Israëlische regering nooit vertrouwen. Met alle respect, de POTUS heeft niet het recht om namens mij of welke andere Amerikaan dan ook over deze zaken te spreken. Hij mag de Amerikanen niet vertellen wat ze moeten geloven, en ook niet insinueren dat de schuld voor hun overtuigingen op het individu wordt gelegd. Joey gaat hier ver buiten de lijn, en dat geldt ook voor de heer Greenblatt, die weinig meer is dan een goedbetaalde lobbyist. Zelf de vlammen van haat aanwakkeren door irrationeel ongefundeerde BS
Nu over dat USS Liberty-gedoe. . . . wordt geregeld. Dierenartsen vergeten Joey nooit, jij pompeuze klootzak.
Met dank aan de heer Davidson en CN
Alle Europese inspanningen tegen antisemitisme zijn slechts een verbaal rookgordijn. Ik ben opgegroeid tussen de Joden omdat ik naast hen geschoold ben. Er zijn geen Joodse scholen in Nieuw-Zeeland, dus volgden zij samen met alle anderen lessen. Ik had geen idee dat ze joods waren en kwam er pas achter toen ik twintig en dertig was.
Net als zoveel andere joden waren zij in werkelijkheid Europees en niet semitisch. Hun families woonden al honderden jaren in Europese landen. Dit zijn de mensen die nu naar Israël emigreren. Europeanen emigreren naar een semitisch land. Wanneer mensen hun kolonisatie van Palestina (het afnemen van land van semitische Arabieren) in twijfel trekken, worden ze beschuldigd van antisemitisme.
De ADL en anderen hebben het woord ‘semitisch’ opnieuw gedefinieerd, maar dat kan de onrechtvaardigheid en brutaliteit van het kolonistenkolonialisme niet veranderen. Het zionisme noemen is een belediging voor het Joodse volk en identificeert de ware zelfhatende Jood.
Greenblatt is niets meer dan een censurerende, annulerende en deplatformerende tiran.
Is het ‘heroplevende fascisme’ werkelijk een verzet tegen het liberalisme? Als we Mussolini's definitie van fascisme aanvaarden (en hij was de uitvinder van dit verachtelijke geloof), zijn fascisme en liberalisme in zijn moderne, neoliberale vorm hetzelfde: de fusie van de staat en de bedrijven, in het voordeel van laatstgenoemde.
Op deze basis zijn de meeste westerse (en niet-westerse) staten al fascistisch. Vandaar de gretige omhelzing van de NAVO van de nazi's in Oekraïne.
Goed punt, over de omhelzing door de NAVO van de Oekraïense nazi's in Oekraïne en hun oorlog tegen Russisch sprekende mensen in Oost-Oekraïne
Precies! Er is hier geen mysterie. Degenen die dit fascistische beleid propageren, denken dat ze op een slimme manier verhullen wat hun agenda is. Het wordt steeds duidelijker voor de meerderheid van de wereldbevolking. De Russen maken zich zeker geen illusies.