In de recente toespraak van Fiona Hill is het mogelijk om de zeer zwakke signalen te ontwaren van de beleidselite van Washington die reageert op de immense mondiale machtsverschuiving die gaande is.
Fiona Hill in 2016. (Brookings Institution/Flikcr, CC BY-NC-ND 2.0)
By Patrick Laurens
Speciaal voor consortiumnieuws
I beschouwen de vooruitgang onder niet-westerse landen in de richting van wat we nu een nieuwe wereldorde noemen de meest gedenkwaardige ontwikkeling van onze tijd.
Deze wending in het wiel van de geschiedenis zal onze eeuw bepalen, dat is niet te veel gezegd. Maar als je naar de toespraken, uitspraken en terloopse opmerkingen van de machts- en beleidskliekjes in Washington luistert, zou je denken dat er niet zo'n olifant in de kamer is.
En dus vraag ik: mag ik de enige zijn die zich afvraagt of degenen die het Amerikaanse buitenlandse beleid vormgeven en uitvoeren blind zijn voor deze immense mondiale verschuiving, of doof zijn voor wat het niet-Westen de laatste tijd tegen het Westen te zeggen heeft, of te dom zijn om dat te doen? gebeurtenissen begrijpen, of ontkennen, of misschien een aantal van alle vier?
Blind, doof, dom, in laffe ontkenning, dit laatste is een subgroep van dom: elk van deze verklaringen heeft zijn verleidingen als we de cognitieve capaciteiten beoordelen van de elites die zichzelf opsluiten binnen de Washington Beltway.
Maar het is ontzettend moeilijk geweest om met zekerheid een oplossing te vinden voor de oorzaak van het schijnbare onvermogen of de weigering van onze beleidsmensen om te erkennen dat de wereldgeschiedenis een periode van baanbrekende verandering is ingegaan.
Eindelijk een antwoord op deze verbijsterende vraag, of een nuttige suggestie daarvoor. Blind of dom zijn niet de verklaringen die we zoeken. Doofheid en ontkenning zijn dat wel.
Ik trek deze conclusies aan de hand van een toespraak van Fiona Hill, een overgekwalificeerd buitenlands beleidsmedewerker met opvallende neoliberale overtuigingen. Ze presenteerde het vorige week bij een onderzoeksinstituut in Estland, een land dat op het scherp van de snede staat tussen Oost en West.
Ter achtergrond: Hill is een van die draaideurmensen die op het schuim van de salarissen van academici en denktanks drijven als ze niet in de regering zitten. Ze was een Russianiste van opleiding en was inlichtingenanalist voor de regeringen Bush II en Obama.
Vervolgens was ze lid van de Nationale Veiligheidsraad van president Donald Trump totdat ze zich tijdens zijn afzettingshoorzittingen in 2019 tegen Trump keerde en een paar momenten onder de Klieg-lichten had. Hill is nu senior fellow bij het Brookings Institution en zal deze zomer aan de slag gaan als kanselier aan de Britse universiteit Durham.
Misschien spreekt Hill met een lossere tong nu ze terugkeert naar haar geboorteland Engeland. Dit is moeilijk te zeggen. Maar ik las haar toespraak als een betekenisvolle uitdrukking van de opvattingen die algemeen gedeeld worden onder onze beleidskliekjes aan beide zijden van de Atlantische Oceaan.
Klantenservice CN's Spring
Fonds Drive Heden
Het blijkt dat Hill en haar collega’s in Washington en andere westerse hoofdsteden heel goed weten dat de meest invloedrijke landen van het niet-Westen een mondiale orde aan het opbouwen zijn die de autoriteit van het internationaal recht en de internationale instellingen herstelt, na tientallen jaren waarin beide zijn misbruikt of genegeerd. .
Eerlijk gezegd put ik enige troost uit de wetenschap dat degenen die het westerse beleid vormgeven en uitvoeren niet zo blind of dom zijn om dit over het hoofd te zien.
Het is koud comfort, moet ik toevoegen. Ik concludeer uit de opmerkingen van Hill dat de technocraten, wetenschappers en politieke figuren die het Amerikaanse buitenlandse beleid, en bij uitbreiding dat van de Atlantische wereld, doordenken en bepalen, degenen die nu een nieuwe wereldorde tot stand brengen, niet kunnen horen, en dat zij in een verachtelijke ontkenning verkeren over de de juiste antwoorden op deze wereldomvattende en uiterst veelbelovende onderneming.
‘De rebellie van de rest’
Hill noemde haar toespraak ‘Oekraïne en de nieuwe wereldwanorde’ en ondertitelde deze: ‘De rebellie van de rest tegen de Verenigde Staten.’ Het is meteen duidelijk dat ze op het punt staat sommige dingen heel goed en andere heel verkeerd te begrijpen. Het transcript van deze toespraak is zeker de moeite waard om te lezen. Het is hier.
Als je stelt dat een pre-Oekraïense orde vervangen moet worden door een post-Oekraïense wanorde, dan zet je de wereld op zijn kop. Om naar het niet-Westen te verwijzen als ‘de rest’ is hopeloos retro, en in mijn ogen oriëntalistisch in de kern.
Deze fouten verraden een op het Westen gerichte ideologie die het vermogen van mensen als Hill om de wereld te begrijpen zoals die is ernstig beperkt. Dit bedoel ik met ontkenning.
Van links: de Zuid-Afrikaanse president Cyril Ramaphosa en zijn vrouw Tshepo Motsepe, Peng Liyuan en haar echtgenoot Xi Jinping, president van China, tijdens een cultureel evenement in Johannesburg tijdens een BRICS-bijeenkomst in 2018. (OverheidZA/Flickr, CC BY-ND 2.0)
Tegelijkertijd zijn er enkele verrassende observaties in deze presentatie, gegeven wie de observaties doet. Hier zijn er een paar die ongetwijfeld de aandacht zullen trekken van degenen die zich samen met mij hebben afgevraagd over de blindheid, doofheid, enzovoort in Washington:
“De oorlog in Oekraïne is misschien wel de gebeurtenis die het einde maakt Pax Americana voor iedereen duidelijk.”
En:
“…landen die traditioneel worden beschouwd als ‘middenmachten’ of ‘swing states’ – de zogenaamde ‘Rest’ van de wereld – proberen de VS in hun buurten terug te brengen tot een andere omvang en meer invloed uit te oefenen op mondiale aangelegenheden. Ze willen beslissen, en niet horen wat in hun belang is. Kortom, in 2023 horen we een daverend geluid geen aan de Amerikaanse overheersing en zie een duidelijke honger naar een wereld zonder een hegemon.”
En verder:
“… de volgende iteratie van het mondiale veiligheids-, politieke en economische systeem zal niet alleen door de Verenigde Staten worden vormgegeven. De realiteit is al iets anders…."
Opmerkelijk, afkomstig van iemand als Fiona Hill. Je vraagt je af in hoeverre veel intelligente mensen in Washington hun gedachten moeten onderdrukken en zo voor de hele wereld dom lijken.
Gevangenen van een ideologie
Poort in de middeleeuwse stadsmuur van het oude centrum van Tallinn, Estland. (elrentaplats/Flickr, CC BY-NC-SA 2.0)
Aan de andere kant van Hill's grootboek staan misvattingen en weglatingen die de beleidskliekjes verraden die zij informeel kan beschouwen als gevangenen van een ideologie die diep geworteld is in een half millennium van westerse superioriteit en diep onbekwaam is om een wereld te huisvesten die gebaseerd is op gelijkheid tussen naties. .
Het lijkt deze mensen te boven te gaan om te begrijpen dat ‘het Westen en de rest’ precies het binaire systeem is dat het niet-Westen wil overstijgen.
Denk aan het moment dat de Russische president Vladimir Poetin en de Chinese president Xi Jinping in februari 2022 hun Gezamenlijke verklaring over internationale betrekkingen die een nieuw tijdperk ingaan, dat ik nog steeds beschouw als het belangrijkste politieke document dat tot nu toe in onze eeuw is gepubliceerd? De Russische en Chinese leiders waren in die verklaring expliciet anti-anti-westers.
Weet u nog toen het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken afgelopen februari zijn besluit uitvaardigde Global Security Initiative-document, waarin Peking verklaarde dat “de historische trends van vrede, ontwikkeling en win-win-samenwerking niet te stoppen zijn?” Anti-hegemonistische machten, ja. Antiwesters, absoluut niet.
Ofwel heeft Hill deze kranten niet gelezen – volkomen plausibel, aangezien heel Washington ze negeerde – ofwel kan ze de stemmen die erin worden verheven niet horen. Ook lijkt Hill de ontwikkeling en uitbreiding van niet-westerse partnerschappen als de BRICS en de Shanghai Cooperation Organization niet te registreren.
De nieuwe wereldorde, zei ze tegen haar toehoorders, ‘is niet een ‘orde’, die inherent verwijst naar een hiërarchie, en misschien niet eens een ‘disvolgorde.'"
Het is gewoon verkeerd, toondoof. Alle vormen van orde zijn inherent hiërarchisch? Fiona Hill zou vaker buiten de grenzen van het Westen moeten reizen.
Gelukkig spreekt Hill zichzelf op ten minste enkele van deze punten tegen:
“Wij in de trans-Atlantische gemeenschap moeten wellicht een aantal nieuwe terminologieën ontwikkelen en onze benaderingen van het buitenlands beleid aanpassen om om te gaan met horizontale netwerken van overlappende en soms concurrerende structuren. … De regionalisering van veiligheids-, handels- en politieke allianties compliceert onze nationale veiligheidsstrategieën en beleidsplanning, maar kan ook op nuttige manieren onze prioriteiten kruisen als we flexibel en creatief kunnen zijn – in plaats van simpelweg weerstand te bieden en te reageren als de zaken de goede kant op gaan wij houden niet van….”
Opnieuw opmerkelijk. Het kan zijn dat Hill, die 57 is, een interim heeft gekozen die haar binnenkort een oceaan verwijderd zal laten van de beleidskringen van Washington om openhartiger te spreken dan ze ooit heeft gedaan tijdens haar jaren binnen de Beltway. Hoewel haar manier van denken op dit punt ons te boven gaat, grijpen degenen die aan de macht komen en weer uit de macht komen, soms zulke gelegenheden aan om te zeggen wat ze anders niet zouden durven zeggen.
De toespraak van Hill in het Internationale Centrum voor Defensie en Veiligheid in Tallinn is zeker de moeite van interpretatie waard, ongeacht de situatie. Ik bespeur daarin de allerzwakste tekenen dat degenen die het nauwst betrokken zijn bij het vormgeven van het Amerikaanse buitenlandse beleid geleidelijk zullen gaan begrijpen dat het doen alsof de VS het onbetwiste imperium van de wereld blijft een spel is dat ze nog een tijdje kunnen spelen, maar niet voor altijd.
De meeste landen die wij als niet-westers beschouwen, vouwen hun handen terwijl we spreken.
De beleidselites van Washington sluiten nog steeds hun oren voor wat de overgrote meerderheid van de mensheid te zeggen heeft over de 21st eeuwse orde. Ze blijven ontkennen. Maar ik denk niet dat ze blind zijn voor de onstuitbare historische trends die de Chinezen een paar maanden geleden noemden.
Patrick Lawrence, jarenlang correspondent in het buitenland, voornamelijk voor de Internationale Herald Tribune, is columnist, essayist, docent en auteur, meest recentelijk van Tijd niet langer: Amerikanen na de Amerikaanse eeuw. Zijn nieuwe boek Journalisten en hun schaduwen, is afkomstig van Clarity Press. Zijn Twitter-account, @thefloutist, is permanent gecensureerd. Zijn website is Patrick Lawrence. Steun zijn werk via zijn Patreon-site. Zijn website is Patrick Lawrence. Steun zijn werk via zijn Patreon-site.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Klantenservice CN's Spring
Fonds Drive Heden
Fiona's woordkeuze is veelzeggend. Fiona Hill Deep State-agent aan het werk! Dit is een Deep State-methode als die ooit heeft bestaan. Tinten van Robert Blum.
Bedankt CN
Het wiel van de geschiedenis blijft draaien. Geen enkel imperium heeft bij elke draai zijn eigen uiteindelijke lot gezien. Het lot van grote machten verandert altijd. En het leidt tot oorlogen – wereldoorlogen – omdat niemand hun ware lot wil zien.
China en Rusland zijn op de goede weg als het gaat om het opbouwen van een wereld van samenwerking tussen de naties, in plaats van oorlog en verovering van de voormalige koloniale machten van het Westen, en zij zullen zegevieren.
Als iemand geïnteresseerd is, dit is de volledige toespraak van Fiona Hill, dus het is niet nodig om deze te lezen:
Lennart Meri-lezing 2023 – Estland – Fiona Hill, Brookings Institution
hxxps://www.youtube.com/watch?v=XBooj4Ys2hg
Misschien wil Patrick Lawrence deze link aan zijn stuk toevoegen? Ik denk dat het een grotere impact zou hebben en aan het stuk zou bijdragen als mensen Fiona Hill rechtstreeks zouden zien. naar mijn bescheiden mening
Ik hoop dat dat helpt.
De opmerkingen van Fiona Hill, voor een publiek “dat zich op de grens tussen Oost en West bevindt”, lijken in sommige opzichten bemoedigend, terwijl Patrick bezig is met het “beoordelen van de cognitieve kwaliteiten van de elites.”
Het is moeilijk om haar te lezen zonder te terugdeinzen voor neoliberale bromides als “pax Americana” en volledige onwetendheid over de motieven van Rusland, inclusief de “brute en zinloze oorlog” in Oekraïne, maar haar erkenning van “de rest” op 6.5 miljard heeft haar blijkbaar nuchter gemaakt. Het handhaven van de neoliberale ‘pax’ betekent het erkennen van enkele fouten en het effenen van de weg voorwaarts met meer ‘diplomatie’:
“Dit alles betekent dat we een diplomatieke impuls nodig hebben – een bekwame en geduldige inspanning naast het vitale militaire spoor – om de brutale en zinloze oorlog van Rusland te beëindigen. Oekraïne heeft behoefte aan brede mondiale steun. We moeten ons verzetten tegen Poetins desinformatie en anti-Amerikaanse en NAVO-verhalen. De Verenigde Staten en Europa zullen de rest van de wereld moeten betrekken in een eerlijk gesprek over de inzet van deze oorlog en actief moeten luisteren naar hun feedback en zorgen over specifieke kwesties. Gezien de uiteenlopende standpunten en agenda’s zullen we een fragmentarische en meer transactionele aanpak moeten volgen om gebieden te identificeren waar we een gemeenschappelijk doel kunnen bereiken met andere staten, maar ook met spelers uit de internationale en particuliere sector.”
De erkenning dat 6.5 miljard mensen op dit moment niet bijzonder gelukkig zijn, lijkt een sprankje licht te bieden voor een andere weg voorwaarts, en een ‘eerlijk gesprek’ en ‘actief luisteren’ om ‘een gemeenschappelijk doel te bereiken’ klinkt zeker goed, ondanks deze beloften omdat ze moeten vechten tegen vooroordelen die er in de eerste plaats een slot op zetten. Wanhopig om er hier goed uit te zien? Ik denk het wel.
Geweldig artikel! Wakie, wakie – het is tijd om iedereen wakker te maken…
Fiona Hill paste nooit bij de Oost-Europese kinderen en kleinkinderen, meestal uit welgestelde families, die het buitenlands beleid ten aanzien van Oekraïne/Biden's leengoed leiden. Hill komt uit een arme mijnwerkersfamilie in Noordoost-Engeland, en als er iets te hard werd geprobeerd, paste hij bij die menigte. Het enige dat haar te bieden had, was haar dubbele nationaliteit, schijnbaar verplicht voor de Elites van het Ministerie van Buitenlandse Zaken en de Denktank.
Misschien had ze bedenkingen, zoals Lawrence suggereert? Dat zou een carrièremoordenaar zijn in DC. Onderkent zij de mogelijkheid van een multipolaire wereld? Natuurlijk, maar accepteert ze de realiteit van een multipolaire wereld? Ik hoop het, maar betwijfel het. Ze heeft alleen het instortende Britse Rijk gekend en nu het parallelle instortende Amerikaanse Rijk. Zelfs in een groot deel van het voormalige Britse rijk, gehaat door veel van zijn voormalige koloniale onderdanen, bestaat er nog steeds eerbied voor de Britten (en, in het gereflecteerde licht, de Amerikanen en Australiërs); in één adem spreken Indiërs en Perzen over gruwelijke hongersnoden en historische mishandeling door de Britten, maar net als bij een misbruikt kind of echtgenoot is er nog steeds een band (liefde, respect, haat, angst). Ik begrijp het niet.
Ik vermoed dat, ondanks haar plotselinge uitspraken over het tegendeel (net zoals Biden, met zijn racistische geschiedenis, die campagnebeloften deed die het tegendeel beweren), haar impuls, haar wezen voor de Hegemon is. Net als Strzok en Page, die de deken van ‘democratie en de strijd tegen het fascisme’ uitspugen en tegenover Trump staan als president, ‘nee, dat zullen we niet laten gebeuren. We zullen het stoppen” in privéteksten, ongeacht hoeveel kwaad daarvoor nodig is. Oekraïne is in wezen een andere Amerikaanse kolonie, ook al wordt het slecht bestuurd in vergelijking met de Britse koloniën, en de dreiging/belofte van militaire macht (en uiteraard corruptie) is het enige dat het land in het gareel houdt. Zelfvoldaan, wat Hill ook zegt, ik vermoed dat NICE-kolonisatie is wat Hill in gedachten heeft; we kunnen de westerse dominantie niet laten verdwijnen.
(Terzijde: ik heb een jaar in Finland gewoond en enige tijd in Estland doorgebracht (de foto's van Tallinn roepen herinneringen op), een van de eerste Amerikanen die Tartu bereikte, waar vlakbij een Sovjet-vliegveld lag. Estland werd onlangs onafhankelijk Vanwege hun zingende revolutie, en ik was verrast door hun houding ten opzichte van hun voormalige ‘onderdrukkers’, de Russen, tenminste op het niveau van het Volk, ontmoette ik geen hooggeplaatste mensen. Vrijheid betekende voor hen dat ze konden communiceren met de rest van de wereld , inclusief Rusland (waar hun leiders ruzie mee hadden). Ze hadden destijds maar twee grote industrieën: communicatie (ze wilden alles weten!) en pornografie (“we hebben veel mooie meisjes”, gezien als een hulpbron in de voormalige Sovjets Maar zoals een nadenkende man mij vertelde: "Estland is minder dan 30 jaar van de laatste duizend jaar vrij geweest. De kans is groot dat dit niet lang zal duren.' Hij lachte. "Wij zijn een bastaardvolk. Ondanks onze eigen taal – vergelijkbaar naar Fins en Hongaars – onze genen zeggen dat we Zweeds, Pools, Fins, Frans, Duits, Russisch, Litouws en meer zijn. De vlakke vlaktes van Oost-Europa betekenen eindeloze verovering.” Er was geen felle onafhankelijkheid, alleen maar trots op de nieuw gevonden vrijheid. )
Misschien wil mevrouw Hill hier zelf commentaar geven? Dat zou interessant zijn. Ik zou graag iemand als Hill horen pleiten waarom de Amerikaanse hegemonie iets geweldigs is voor iedereen en voor de toekomst van de wereld, zo'n fantastische situatie dat we het risico moeten lopen dat de beschaving of de biosfeer instort om zijn bloedige heerschappij met nog een paar jaar te verlengen. Of in ieder geval beweren dat het beter is dan de alternatieven? Er was een Europese NAVO-man die deze zaak bepleitte, ik weet niet meer wie. Het zorgt in ieder geval voor een eerlijk debat. In plaats daarvan horen we alleen maar het voortdurende verhaal van de (uiteraard) niet-uitgelokte ‘brute oorlog die Vladimir Poetin heeft ontketend’.
In vervolg hierop was het vorige bericht natuurlijk een retorische vraag. In het Empire of Lies is het vermelden of bespreken van de imperiale aard en hegemonistische bedoelingen ervan verboten.
Ze houdt stand in een van de staatjes van de aanvallende chihuahua, wat betekent dat ze weet dat ze veilig zal worden genegeerd. Wees nooit bang, mijn vriend, ‘Het Westen’, die losse aanwas van voormalige koloniale machten is niet van plan hun positie te veranderen, net zomin als het legendarische luipaard.
Het westerse superioriteitscomplex dat een transnationale dominante religie werd nadat het het Romeinse Rijk zo ver had bedwongen als het kon, heeft zich vervolgens uit winstoogmerk aan elk nieuw imperium en zijn leger gehecht. Het gevaarlijkste aspect van deze eeuw is de vraag of dit militaire/religieuze beschermingsracket bereid is de planeet te delen of ervoor kiest om voor Armageddon te gaan. De God naar het beeld van de mens zal misschien eindelijk moeten leren de mythologie te delen met de seculiere werkelijkheid. Misschien hebben de Romeinen het alleen maar gecreëerd om de bezetting van het veronderstelde heilige land onder controle te houden, en is het totaal uit de hand gelopen en met geweld overmeesterd.
In ieder geval is volledige spectrumdominantie een soort mannelijk, permanent bronstig gedrag dat geen seizoenen kent, en de menselijke beschaving moet nu eindelijk leren hoe te delen en te leven zonder zichzelf met kop en schouders te vernietigen.
Enkele grafieken uit de toespraak van Fiona Hill met mijn kleine opmerkingen:
In het zogenaamde ‘mondiale zuiden’, en wat ik losjes de ‘rest’ (van de wereld) noem, bestaat er geen gevoel van de VS als een deugdzame staat. De perceptie van Amerikaanse hoogmoed en hypocrisie is wijdverbreid. [Hoor, hoor!]
Voor hen gaat deze oorlog over het beschermen van de voordelen en hegemonie van het Westen, niet over het verdedigen van Oekraïne. [Zijn ze fout?]
Russische valse verhalen over de invasie van Oekraïne en over de VS vinden wereldwijd weerklank en wortelen omdat ze op deze vruchtbare bodem terechtkomen. De desinformatie van Rusland lijkt meer op informatie: het komt overeen met “de feiten” zoals anderen die zien. [Ja, ze hebben het mis! Maar ik heb geen verklaringen opgemerkt waarom de bodem waarin het Russische verhaal wortel schiet zo vruchtbaar is.]
Percepties zijn in internationale aangelegenheden vaak belangrijker dan de realiteit; en sinds het einde van de Koude Oorlog is Poetin erin geslaagd de NAVO af te schilderen als militair verlengstuk van de Verenigde Staten. [Onze hoofdtaak is dus het veranderen van de percepties.]
Dit alles betekent dat we een diplomatieke impuls nodig hebben – een bekwame en geduldige inspanning naast het vitale militaire spoor – om een einde te maken aan de brutale en zinloze oorlog van Rusland. Oekraïne heeft behoefte aan brede mondiale steun. We moeten ons verzetten tegen Poetins desinformatie en anti-Amerikaanse en NAVO-verhalen. De Verenigde Staten en Europa zullen de rest van de wereld moeten betrekken in een eerlijk gesprek over de inzet van deze oorlog en actief moeten luisteren naar hun feedback en zorgen over specifieke kwesties. Gezien de uiteenlopende standpunten en agenda's zullen we een fragmentarische en meer transactionele aanpak moeten volgen om gebieden te identificeren waar we een gemeenschappelijk doel kunnen bereiken met andere staten, maar ook met spelers uit de internationale en particuliere sector. [Cajole, inspelen op lokale vijandigheden, bedreiging en omkoping?]
----
Het overkoepelende thema bestaat uit tamelijk correcte beschrijvingen van ‘percepties’ in ‘de Rest’, en het ontwijken van de vraag waarom mensen dat zo waarnemen. Feitelijke observaties of een pandemie van illusies? In plaats daarvan hebben we een confrontatie van verhalen. En wat er feitelijk gebeurt in de bonte verzameling landen die ‘de Rest’ vormen, is als stukjes staal die op één lijn kunnen worden gebracht met een westerse magneet of een Chinees-Russische magneet, dus wij (het Westen) zouden onze magneet vakkundiger en energieker moeten zwaaien. Let op ‘een diplomatieke golf’, verwijzend naar ‘golfbewegingen’ in Irak en Afghanistan, een nogal onzorgvuldige toespeling in mijn ogen.
Wat wordt ontdoken zijn harde feiten. Zowel de zakenelite als gewone mensen in landen als Brazilië en India waarderen de mogelijkheden om essentiële goederen te kopen voor een goede prijs en met goede kredietvoorwaarden, en markten voor hun producten, ongeacht of dit in overeenstemming is met de edicten in Washington en Brussel. De praktische vraag is of ze kunnen worden omgekocht en/of kunnen dreigen ermee af te zien. Dit is geen verhaal, maar daadwerkelijke brandstoffen, granen, meststoffen, kernreactoren enz.
In het geval van India gaat het zeker om tientallen miljarden dollars (eigenlijk geteld in roepies en roebels). Modi is bepaald geen sentimentele idealist met communistische sympathieën (en dat was Bolsonaro in Brazilië ook niet), goede zaken zijn goede zaken, en de inzet is groot. Maar India staat op gespannen voet met China, maakt dat het land niet tot een natuurlijke bondgenoot tegen het Chinees-Russische duo? Niet echt. Als fervent nationalist is Modi zich er terdege van bewust dat territoriale geschillen betrekking hebben op verlaten percelen waar nauwelijks Indiërs (of Chinezen trouwens) willen wonen. Terwijl de echte uitdaging de economische groei is, heeft India de kans om sneller te groeien dan China. China, hoewel met een veel lagere uitgangsbasis enz. Gezonde financiën en het aanvaarden van de rol van eindverwerkers van industriële goederen uit China zijn van cruciaal belang. India heeft honderden miljarden (aan USD-equivalenten) te verliezen als het de splitsing van de wereldhandel accepteert die het Westen nastreeft. Tegelijkertijd klagen Indiërs luidkeels dat ze door het aanvaarden van Trumpiaanse sancties tegen Iran de potentiële winsten die China in plaats daarvan heeft gekregen, hebben verloren. "Nooit meer".
Dit is werkelijk een tektonische verschuiving. De Indiase plaat is steviger verbonden met andere platen die Eurazië vormen dan voorheen. En India is niet meer zo arm, met een enorme bevolking en een rijke en invloedrijke diaspora. Het lijkt onmogelijk om India te onderwerpen aan onderwerping, en het veranderen van hun percepties is nog minder mogelijk.
En dus een raadsel: als India weg kan komen met “rebellie”, hoe moeten ze dan Brazilië, Ecuador, Zuid-Afrika, Oeganda etc. etc. disciplineren? Venezuela en Syrië werden geruïneerd vanwege hun ongehoorzaamheid, zou dit niet op zijn minst andere kleinere landen angst moeten aanjagen? ? Ja, dat klopt, maar dat heeft wel een prijs: de vruchtbare grond waar Fiona Hill het over had.
Trouwens, zelfs regionale vijandigheden werken niet zo betrouwbaar als voorheen. Pakistan kijkt toe hoe India de inflatie terugdringt dankzij afspraken met Rusland, en wil niet nog meer achterop raken bij India dan het al doet. Saoedi-Arabië en de rest van de Arabische olie-exporteurs merkten ook winst op uit commerciële neutraliteit (dwz het niet meedoen aan sancties) en het Indo-Chinese model om externe conflicten terug te brengen tot een onschadelijk niveau (of bijna onschadelijk). Nogmaals, dit zijn hoge inzetten die gebaseerd zijn op de realiteit, niet op percepties.
Ik wil hier slechts een klein punt aanroeren met betrekking tot de houding van Pakistan. Het land valt nu onder een staatsgreepregering, aangevoerd door de gebruikelijke verdachten, de Langley Bunch.
Premier Imran Khan maakte, voordat hij werd afgezet, zeker stappen op het gebied van het buitenlands beleid waardoor Pakistan de Amerikaanse sancties evenzeer, zo niet meer, zou hebben genegeerd dan India. Dat zou de volledige kustlijn van de grote landen van de Aziatische Indische Oceaan tot aan Iran en Saoedi-Arabië hebben gevormd, waaruit steun bleek voor de Russische Federatie. De CIA had haar snuiters te pakken en was klaar om dat idee in te perken. De uitkomst van die staatsgreep hangt nog steeds in de lucht.
Ik ben hier niet zo optimistisch over als Lawrence dat de VS op de een of andere manier rekening houden met hun afnemende dominantieniveau in de wereld. ………. De VS/NAVO hebben AL hun chips ingezet in deze proxy-oorlog tegen Rusland. De imperiale managers van het regime zijn van plan een uitputtingsoorlog te bestendigen – vechten tot de laatste Oekraïener – om lang gekoesterde doelstellingen te bereiken: Rusland uiteengereten en controle over zijn enorme hulpbronnen. Nu terugkrabbelen zou ondenkbaar zijn voor het Amerikaanse regime. … Ik kan me echt niet voorstellen dat de VS onderhandelingen over Oekraïne voorstellen. Ik geloof Blinken/Sullivan en de rest van die sociopaten die vastbesloten zijn dat Rusland de Krim opgeeft en de Donbas verlaat voordat er überhaupt gesprekken beginnen. …..zal niet gebeuren. …..we zullen wel zien, hè?
PLATTE AARDINGEN
“…we horen een volmondig NEE tegen de Amerikaanse overheersing en zien een markthonger naar een wereld ZONDER hegemon.”
Zou het kunnen dat deze unipolaire voorstanders van de Platte Aarde erachter zijn gekomen dat er andere projecties zijn? En dat deze alternatieve opvattingen relevante informatie kunnen opleveren?
Of is het zoiets als “Ik voel je pijn”, maar de reactie is meer neolib-sijpelen? Of zoals wij uw dwaze en jaloerse woorden ‘zien’ en ‘horen’; Zullen we blijven aandringen op een imperium omdat we daar als machtsaanbiddende neoconservatieven naar verlangen?
Het Westen verliest de hete oorlog tegen Rusland en de koude oorlog tegen China. Waarom zouden we verwachten dat ze beide zouden erkennen, vooral in de aanloop naar 2024?
Wat geweldig om te lezen dat Peking afgelopen februari verklaarde dat “de historische trends van vrede, ontwikkeling en win-win-samenwerking niet te stoppen zijn”, precies datgene – behalve dat “ontwikkeling” “duurzame ontwikkeling” zou moeten zijn – waarop ik had gehoopt. dat wij Amerikanen zouden hebben gezegd! Natuurlijk is deze verklaring nauw verbonden met de heersende Chinese belangen, net zoals ons Open Deur-beleid altijd verbonden is geweest met de heersende Amerikaanse belangen, maar toch ben ik erg blij om te horen dat de Chinezen zo’n positief en inclusief perspectief presenteren, en ik Ik hoop dat zowel wij in het Westen als de rest zullen luisteren.
Bovendien hoop ik dat we, in het licht van onze acute existentiële uitdagingen van oorlog, nucleaire verwoesting en klimaatrampen, allemaal dit perspectief zullen aannemen dat verder reikt dan een ‘gelijkheid tussen de naties’, die altijd onderhevig is aan de grotere invloed van grotere machten. de meer fundamentele gelijkheid van alle mensen en alle wezens op aarde.
PS: Voor mij zien de foto's er net zo onthullend uit als de tekst: Fiona Hill kijkt perplex, en Ramaphosa en Xi kijken over de schouders van hun vrouwen Motsepe en Peng.
Op dit moment staat het Amerikaanse imperium onder de controle van een handjevol imperialisten van in de tachtig die in vergane glorie leven, gesteund door carrièremakers wier enige zorg het betalen van sommen geld is om de lijn van één partijen te volgen. Als er ooit een moment was waarop de bevolking in opstand zou komen, dan zou het nu wel zijn. Zonder onderdanige media zou dit al gebeurd zijn.
Deze nieuwe generatie carrièremakers is wellicht geïnteresseerd in meer dan alleen geld, maar in een uitbreiding van de mondiale dominantie van de VS, zodat zij daar, tegen alle verwachtingen in, aan kunnen deelnemen.
Uitstekende observatie.
Het is verbijsterend dat Kissinger nog steeds de go-to-guy is van grote kranten voor opinies over het buitenlands beleid.
Eerlijk gezegd beschreef Hill haar eigen formulering van ‘de rest’ als een term die ‘naar kolonialisme ruikt’. Dus om het ‘retro’ en bewijs van ontkenning te noemen, is niet helemaal juist.
Nu ik de toespraak van Hill heb gelezen, lijkt het mij duidelijk dat het, in plaats van een daadwerkelijke verandering in de bedoelingen van het Westen te voorspellen, eenvoudigweg een uitdrukking kan zijn van hoe het Westen zijn verhaal het beste kan aanpassen om zo veel mogelijk van zijn heerschappij over de wereld te behouden. door te lijken te erkennen dat ‘de rest van de wereld’ meer schijnbaar respect nodig heeft (in plaats van simpele voortdurende bedreigingen) om bereid te zijn de huidige dominantie te accepteren via cosmetische veranderingen in westerse mechanismen zoals de VN, het ICC, het IMF, het financiële systeem, enz. om de risico’s te vermijden (grote veranderingen kunnen natuurlijk heel riskant lijken als ze kunnen worden vermeden door de zaken een beetje aan te passen…) van het opnieuw creëren van wereldbestuur om te voorkomen dat de fouten uit het verleden worden herhaald die ons hebben gebracht waar we nu zijn vandaag de dag (goh, zoals het feit dat Rusland en China veto's hebben gegeven in de VN-Veiligheidsraad in plaats van deze te beperken tot het Westen).
Een dergelijk standpunt is natuurlijk moeilijk te verkopen aan de hardnekkige anti-Russische gevoelens in de Baltische staten zonder liberale dosissen bestaande propaganda, zoals flagrante onzin als “Russische brutale en zinloze oorlog” en “In tegenstelling tot Gorbatsjov en Jeltsin heeft Poetin nooit serieus gezocht een aanpassing aan de NAVO” terwijl het probleem van Poetin met de NAVO is dat haar belangrijkste leden (naast recentere leugens over de akkoorden van Minsk) hun garanties aan Rusland (waaronder Gorbatsjov en Jeltsin) hebben verzaakt dat het land geen centimeter dichter bij Rusland zou komen en grotendeels vervangen worden door nieuwe regionale veiligheidsorganisaties, waartoe ook Rusland en de rest van Europa behoorden. Maar als je sukkels in de rest van de wereld zover kunt krijgen dat ze dit opvreten, samen met beloften om zich minder dictatoriaal te gedragen, dan zal dat een echte overwinning betekenen op de gevolgen van een zelfopgelegde nederlaag als gevolg van je eigen hoogmoed (wie maakt zich druk over tijdelijke verlies van een tikkeltje trots op het proces?).
Laten we dus nog niet beginnen aan het overwinningsfeest voor de ‘onstuitbare’ multipolariteit: er moet nog heel veel werk worden verzet om de feiten op een rij te houden totdat de rest van de wereld er een goed begrip van heeft. Deze transitie (ondanks dat velen hier al vele jaren serieus naar op zoek waren) begon pas echt toen Rusland vijftien maanden geleden de bluf van het Westen noemde en erin slaagde dit met voldoende klasse te doen, zodat het niet gemakkelijk verkeerd kon worden voorgesteld (buiten het met propaganda verzadigde Westen) als gewoon een zoveelste imperiale overschrijding zijn.
Na het snel lezen van Hill's toespraak vermoed ik dat ze op eigen benen wil staan en zich wil losmaken van de scheve perspectieven van de VS op staatsmanschap en moordzuchtige acties in de echte wereld.
Hill geeft de geopolitieke misstappen en tekortkomingen van de VS toe.
Als ze gelijkgestemde collega's heeft, mogen ze allemaal uit het houtwerk komen en de VS op een diplomatiek pad zetten.
Misschien bevinden we ons in een periode van baanbrekende veranderingen. Maar wat dan? Het leven lijkt door te gaan zoals voorheen. Wie wil speculeren over baanbrekende veranderingen die we niet kunnen voelen of zien? En wie weet of de baanbrekende verandering niet voor iedereen goed zal uitpakken. Wat relevanter lijkt, is dat we duidelijk niet in de positie zijn om baanbrekende oorlogen te voeren. Het is een probleem met de aanvoerlijn. We leven in totale veiligheid, maar veel te ver weg. Dus zodra we zien dat we een duidelijke keuze hebben tussen het accepteren van de veranderingen, wat die ook mogen zijn, of verwikkeld raken in een oorlog die we niet kunnen winnen, kunnen we nuchter worden en leren beleefd te zijn tegen onze medebewoners van de planeet.
Bij het overdenken (of meer ‘intuïtief’) van deze kwestie, zie ik een andere alternatieve “verklaring” voor Beltway Thinkers, uit de vier van Lawrence (doof, blind, dom, ontkenning) – “eigenbelangrijke berekening” (met zware doses noodzakelijke “ berekende misleiding” voor publieke consumptie). Het lijkt zeer waarschijnlijk dat de beïnvloeders van het buitenlands beleid met een groot deel van een 'groepsdenken' handelen (die dan passen binnen de vier verklaringen van Patrick), maar NIET helemaal als een 'monoliet'. Ik heb het gevoel dat het waarschijnlijk een paar 'oorspronkelijke denkers' zijn die enigszins 'uitschieters' zijn, maar ze zijn zo berekenend dat 'wat ze werkelijk denken' niet kan worden vastgesteld. Verder heb ik het gevoel dat de 'rekenaars' 'zo lang mogelijk willen vasthouden aan de status quo' (waar hun 'maaltijdbon' wordt verstrekt), voordat ze 'de overstap maken' naar de realiteit. Mogelijk is het 'beeld' dat ik zojuist heb 'geschilderd' iets nauwkeuriger dan zelfs dat van Lawrence, maar ik denk alleen maar aan deze dingen in mijn luie stoel. (Wie weet het zeker, hè?) Bedankt
Uitstekende analyse door de heer Lawrence. Door een gelukkig toeval verscheen vandaag een andere verhelderende analyse van de toespraak van mevrouw Hill op de website van Niccolo Soldo:
hxxps://niccolo.substack.com/p/on-us-hegemony-the-quest-for-a-new
De twee analyses passen goed bij elkaar.
Laurens schrijft:
Weet u nog dat de Russische president Vladimir Poetin en de Chinese president Xi Jinping in februari 2022 hun gezamenlijke verklaring over de internationale betrekkingen die een nieuw tijdperk ingaan, uitbrachten, wat ik nog steeds beschouw als het belangrijkste politieke document dat tot nu toe in onze eeuw is gepubliceerd? De Russische en Chinese leiders waren in die verklaring expliciet anti-anti-westers.
Weet u nog dat het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken afgelopen februari zijn Global Security Initiative Paper uitbracht, waarin Beijing stelde dat “de historische trends van vrede, ontwikkeling en win-win-samenwerking niet te stoppen zijn?”
Sindsdien hebben we de oorlog in Oekraïne gehad, met het aanmaakhout van de VS, maar gelanceerd door Rusland, zonder dat er een einde aan kwam en het vertellen van de waarheid aan beide kanten in zicht was, de escalatie van het geweld van Israël tegen de Palestijnen door een steeds fascistischer wordend Israël. waartegen China noch Rusland de hand zullen opsteken, waar China grote investeringen heeft en Poetins oude vriend, Netanyahu, weer aan de macht is, en dan is er nog Soedan. Laurens droomt.
Toevallig...begint het 'imperium' zich bewust te worden van het feit dat de shit op het punt staat de ventilator te raken???
Bedankt voor Patrick Lawrence voor zijn arrestatie van een pretentieuze ‘expert’ op het gebied van internationale betrekkingen. Dat Oekraïne de vertegenwoordiger van de VS en de NAVO is in een gevaarlijke poging van de VS om Rusland neer te halen is voor velen van ons duidelijk, maar iets dat de reguliere media weigeren te vermelden. Om deze reden was mijn favoriete onderdeel van Hill's toespraak de openingstoespraak waarin ze de aanklacht van volmacht ontkent door iets te betreuren dat waar is: “Meer dan een jaar na de Russische invasie van Oekraïne heeft de meedogenloze oorlog die Vladimir Poetin heeft ontketend, regionale conflicten doen dat vaak, tot een oorlog met mondiale gevolgen. Dit is niet, zoals Vladimir Poetin en anderen beweren, een proxy-oorlog geworden tussen de Verenigde Staten of het ‘collectieve Westen’ (de VS en zijn Europese en andere bondgenoten) tegen Rusland. In de huidige geopolitieke arena is de oorlog nu feitelijk het tegenovergestelde – een proxy voor een rebellie van Rusland en de ‘Rest’ tegen de Verenigde Staten. De oorlog in Oekraïne is misschien wel de gebeurtenis die het overlijden van Pax Americana voor iedereen duidelijk maakt. “
De hegemonie van de VS – op verontrustende wijze vergezeld door Zweden, Noorwegen en Australië – die werd voortgezet vanaf de 19e-eeuwse Monroe-doctrine had toen misschien enige relevantie gehad, maar is nu een stomme de ja vu.
In Amerika proberen we onze achteruitgang tegen te gaan door alles in het werk te stellen om kernwapens te produceren in Los Alamos en Savanna River; dat wil zeggen, om het toekomstige leven van de planeet te bedreigen of onze overheersing te accepteren…we zijn de “morele hoge grond” kwijtgeraakt.
Fiona Hill is zeker intelligent en op weg om onafhankelijk te worden en Washington te verlaten.
De meeste oorlogen eindigen op specifieke data in de tijd, waarvan de meest opvallende de Tweede Wereldoorlog is. De gedenkwaardige verandering van een unipolaire wereld naar een multipolaire wereld zal niet in verband worden gebracht met een specifieke dag, maand of misschien zelfs een jaar. Het einde van de uitgelokte oorlog in Oekraïne zal echter hoogstwaarschijnlijk cruciaal zijn voor de ‘gebeurtenis’.
De niet-westerse wereld heeft al erkend dat het proces is begonnen en niet meer te stoppen is. Enkelen in de westerse wereld hebben het begin ervan erkend, maar de meeste van deze mensen denken dat het proces nog kan worden teruggedraaid.
De bevolking van Oekraïne is de ongelukkige slachtoffers van de nutteloosheid van westerse regeringen die proberen een onstuitbare trein om te keren.
Ik hou van je fundamentele analogie: beweging als onstuitbaar. Maar zelfs een monsterlijke trein van anderhalve kilometer lang is te stoppen, zoals de ontsporing van vinylchloride in Ohio. Het maakt niet uit dat de giftige resultaten minstens tientallen jaren zullen aanhouden; de lokale gemeenschap en het milieu zijn slechts economisch kanonnenvoer.
de persoon is altijd een wezel geweest. De naam moet in kleine letters worden gespeld, zelfs als ze met tegenzin en neurotisch de waarheid vertelt.
Mijn kennismaking met Fiona vond plaats via een boek dat ze schreef, genaamd 'The Siberian Curse'. Het was het meest verbazingwekkende en tegelijkertijd belachelijke boek dat je je maar kunt voorstellen, waarin ze alle kwalen van Siberië diagnosticeerde als een voortdurend bevroren land (zoals Narnia tijdens de Tweede Wereldoorlog).
regering van de Witte Heks, met wie Fiona enige gelijkenis vertoont. . . .) Blijkbaar heeft ze er nooit bij stilgestaan dat Siberië, net als alle noordelijke landen, inderdaad zomer heeft. Ze deed ook krankzinnige uitspraken over hoe snel iemand zou bevriezen in het donkere, bevroren noorden, en hoe onbetrouwbaar voertuigen en andere machines zijn, daarbij verwijzend naar extreme metaalmoeheid bij diepe kou. (Gelukkig doen vliegtuigen dat niet
gewoon versplinteren op 36,000 voet vanwege de kou!)
Haar oplossing, luchtig gepresenteerd als de enige haalbare optie en zonder rekening te houden met de werkelijke bewoners van het uitgestrekte Siberische landschap, was om de hele bevolking van Siberië naar de buitenwijken van Moskou en Sint-Petersburg te verplaatsen. Ik verzin dit niet.
Na ruim veertig jaar met succes in het Alaska-equivalent van het 'bevroren noorden' te hebben gewoond, vond ik haar verhandeling verbazingwekkend; het continentale subarctische gebied is eigenlijk een heel fijne plek om te wonen, zolang je maar geïnformeerd, voorbereid en adaptief bent. Het is een gezond klimaat met een goed groeiseizoen en prachtige winters met sprankelende sneeuw. Voor iedereen die een kijkje wil nemen in hoe mevrouw Fiona denkt: dat zou ik doen
Ik raad ten zeerste aan om in ieder geval 'The Siberian Curse' door te nemen. Haar elitaire, Atlanticistische mentaliteit lijkt nergens heen te zijn gegaan.
Dat boek klinkt interessant Irina. 40 jaar in het ‘bevroren noorden’; Ik heb 25 jaar met succes in de “Inferno-woestijn” gewoond. Geweldig hoe wij ons aanpassen. Ik zal dat boek zoeken. Bedankt.
Ik ging naar Harvard en kan je vertellen dat het niet is wat zij doen om het standpunt van andere mensen in overweging te nemen. Wij zijn de beste, iedereen wil zijn zoals wij, en dat is alles.
Je maakt zeker een grap...
“Ik ging naar Harvard en kan je vertellen dat het niet is wat zij doen om het standpunt van andere mensen in overweging te nemen. Wij zijn de beste, iedereen wil zijn zoals wij, en dat is alles.”
Het viel me op dat ik een duidelijke geur van deze houding opmerkte toen ik zestig jaar geleden op hun acceptatiebrief antwoordde: 'Bedankt, maar ik heb besloten ergens anders heen te gaan'. “Plus ça wisselgeld”, denk ik.
Dat bevestigt mijn vermoedens over wat ik de Ivy Ds noem. Die de New Deal achter zich hebben gelaten en de arbeid hebben opgegeven; het is niet nodig dat de beteren zich bezighouden met ons irrelevante minderen. Legacy-studenten, afstammelingen van de beste en slimste die Vietnam hebben voortgebracht, en herhalen nu de Mars der Zotheid.
Hier in Australië verdubbelen we de oude woordvolgorde (eigenlijk verdrievoudigen en verviervoudigen). We hebben onze onafhankelijkheid volledig aan de VS afgestaan. We hebben onze economie geïntegreerd in het Amerikaanse militaire/industriële systeem. Wij zijn een Amerikaanse militaire basis voor alle takken van zijn strijdkrachten, en zijn al tientallen jaren een spionagebasis. Onze gehoorzaamheid is een onbetwistbaar beleid van twee partijen. Onze media zijn een echokamer voor leugens van het Amerikaanse establishment. Onze jongeren gebruiken Amerikaans jargon met Amerikaanse accenten, Amerikaanse sociale normen en Amerikaanse attitudes.
Maak je geen zorgen Pat, de oude wereldorde leeft Down Under nog steeds.
Hetzelfde zou kunnen worden gezegd over Groot-Brittannië, tot op zekere hoogte Mikael. Als het geld echter op 5 juni op is, kunnen dit allemaal betwistbare punten zijn.
Zijn mensen in Australië zich ervan bewust dat hun jongeren zullen worden gebruikt als proxy-troepen in de oorlog van de VS met China? Dit is mijn interpretatie van alle gung-ho-propaganda die daar beneden wordt verspreid. Het Australische leger is samen met de VS aanwezig geweest in al onze vele oorlogen sinds de Tweede Wereldoorlog, maar deze keer sturen we alleen 'specialisten' en kunnen jullie allemaal voor het kanonnenvoer zorgen.
Mikael,
De ondergang van Australië ging in mijn gedachten verder dan de hoop dat de Amerikaanse en Britse marionettensnaren zouden worden losgemaakt op de dag dat de koningin Gough Whitlam ontsloeg. Daarna bergafwaarts. Als die gruwel niet had plaatsgevonden, had de totale onderwerping, waarbij Australië Amerikaanse nucleaire raketten op China (uw grootste handelspartner) richtte, misschien ook niet plaatsgevonden.
Wat Fiona Hill betreft, zij zal in Groot-Brittannië niet méér tenen trappen dan hier.