De Israëlische leider maakte een grote misrekening door zich tegen de Democratische Partij te keren en zijn land volledig met de Republikeinen te verbinden, schrijft Ramzy Baroud.
De Amerikaanse president Joe Biden aan de telefoon met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, op 27 januari. Tijdens het telefoongesprek, vanaf links: nationaal veiligheidsadviseur Jake Sullivan, minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken, minister van Defensie Lloyd Austin en voorzitter van de Joint Chiefs Generaal Mark Milley. (Witte Huis, Carlos Fyfe)
THoewel de Verenigde Staten een groot voorstander van Israël blijven, zijn er enkele aanwijzingen dat de veronderstelde “onbreekbare band” met Tel Aviv wankelt, zij het meer in taal dan in daden.
Na de provocerende “Vlag maartOp 18 mei, dat jaarlijks wordt uitgevoerd door Israëlisch-Joodse extremisten in de bezette Palestijnse stad Oost-Jeruzalem, hebben de VS zich aangesloten bij andere landen over de hele wereld in het veroordelen van het racisme dat tijdens het evenement werd getoond.
Het taalgebruik van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken was streng, maar ook behoedzaam. Woordvoerder Matthew Miller veroordeelde niet de racistische, provocerende mars – waarbij vooraanstaande Israëlische functionarissen betrokken waren – maar de taal die werd gebruikt door de grote menigte, van wie de meesten sterke voorstanders zijn van de extreemrechtse regering van premier Benjamin Netanyahu.
“De Verenigde Staten zijn ondubbelzinnig tegen racistisch taalgebruik in welke vorm dan ook”, aldus Miller tweeted. “Wij veroordelen de haatdragende gezangen zoals ‘Dood aan de Arabieren’ tijdens de marsen van vandaag in Jeruzalem.”
Zorgvuldig geformuleerd om niet te lijken op een veroordeling van Israël zelf, is het standpunt van de VS nog steeds ‘evenwichtiger’ dan eerdere standpunten, waarbij de Palestijnen vaak degenen waren die geassocieerd werden met het Amerikaanse gebruik van woorden als ‘veroordeling’, ‘ophitsing’ en de leuk vinden.
Vlaggen dansen in Jeruzalem 2018. (Nettadi, CC BY-SA 4.0, Wikimedia Commons)
Aan de andere kant tijdens de Israëlische bloedige vijfdaagse oorlog Wat betreft Gaza had Washington vanaf 9 mei zijn toevlucht genomen tot hetzelfde oude script, namelijk dat Israël het ‘recht heeft om zichzelf te verdedigen’, waardoor de gebeurtenissen die in de eerste plaats tot de oorlog hadden geleid, volledig verkeerd werden voorgesteld.
Dit Amerikaanse standpunt over de Israëlische oorlog tegen Gaza suggereert dat Netanyahu de ‘verdediger’ van Israël is tegen vermeend Palestijns geweld en ‘terrorisme’. Maar deze zogenaamde voorvechter van de Israëlische rechten moet nog komen uitgenodigd naar het Witte Huis, vijf maanden nadat hij weer aan de macht kwam aan het roer van Israëls meest rechtse regering uit de geschiedenis.
Sommigen willen geloven dat het besluit van de regering-Joe Biden om afstand te nemen van Netanyahu volkomen altruïstisch was. Maar dat kan niet het geval zijn, aangezien de VS Israël militair, financieel, politiek en op alle andere manieren blijven steunen.
Het antwoord ligt in Netanyahu’s grote misrekeningen uit het verleden, toen hij een gevaarlijke grens overschreed door zich tegen de Democratische Partij te keren en bondgenootschap zijn land volledig met Republikeinen. Zijn tactiek wierp zijn vruchten af tijdens de ambtsperiode van de Republikeinse president Donald Trump, maar had een averechts effect toen Trump het Witte Huis verliet.
Biden een zelfbenoemde zionist
Joe Biden: ‘Ik ben een zionist, je hoeft geen Jood te zijn om een zionist te zijn’ pic.twitter.com/iS4XmInvfX
– Waarheidszoeker (@vikki0164) 14 Augustus 2022
Biden is zonder twijfel pro-Israël. Volgens zijn eigen herhaalde opmerkingen is zijn steun voor Israël niet alleen politiek, maar ook ideologisch. “Ik ben een zionist. Je hoeft geen Jood te zijn om een zionist te zijn”, heeft hij gedaan herhaald, en met trots, bij verschillende gelegenheden.
Maar de Amerikaanse president ook anti-Netanyahu, een afkeer die zelfs aan de liefdesaffaire tussen Trump en Netanyahu voorafging. Het meestal dadels aan de twee ambtstermijnen van Barack Obama, toen Biden vice-president was.
[Verwant: Congres juicht Netanyahu's haat tegen Iran toe]
[Verwant: Wat Netanyahu werkelijk denkt]
Netanyahu's politieke streken en meedogenloze aanvallen op de regering-Obama leerden Biden destijds dat Netanyahu eenvoudigweg niet te vertrouwen is.
3 maart 2015: Israëlische premier Benjamin Netanyahu voor de derde keer voor een gezamenlijke bijeenkomst van het Congres. (Spreker John Boehner, Flickr, CC BY-NC 2.0)
Toch kan Biden, met historisch lage kijkcijfers onder gewone Amerikanen, onmogelijk in zijn eentje het bolwerk van Netanyahu en Israël op Washington uitdagen via zijn invloedrijke lobby.
Er speelt nog iets anders mee, namelijk het feit dat de Democratische Partij als geheel haar loyaliteit heeft verlegd, van Israël naar Palestina.
Deze bewering zou in het verleden ondenkbaar zijn geweest, maar de verandering is reëel en wordt keer op keer bevestigd door geloofwaardige opiniepeilingsbureaus. De laatste was in maart.
“Na een decennium waarin de Democraten steeds meer affiniteit met de Palestijnen hebben getoond, ligt hun sympathie… nu meer bij de Palestijnen dan bij de Israëli’s, 49% versus 38%”, aldus de Gallup-peiling. gesloten.
Het feit dat een dergelijke groeiende ‘affiniteit’ met Palestina al minstens tien jaar plaatsvindt, suggereert dat de positie van de Democraten een generatiekwestie was, en niet het resultaat van een enkele gebeurtenis.
Werken aan een beleidsverandering
Talloze organisaties en talloze individuen zijn dagelijks bezig om een link te leggen tussen ‘affiniteit’ en beleid.
Gesteund door de groeiende sympathie voor Palestina, lange tijd pleitbezorgster van de rechten van Palestijnen in het Amerikaanse Congres, vertegenwoordiger van het Congres, Betty McCollum (D-MN) geherintroduceerdOp 5 mei werd de wet ter verdediging van de mensenrechten van Palestijnse kinderen en gezinnen die leven onder Israëlische militaire bezetting aangenomen.
Amerikaanse vertegenwoordiger Betty McCollum, uit Minnesota, in 2016. (Lorrie Shaull, Flickr, CC BY-SA 2.0)
De wetgeving, mede gesponsord door 16 andere leden van het Congres, eist dat het Israël verboden moet worden om “Amerikaans belastinggeld op de bezette Westelijke Jordaanoever te gebruiken voor de militaire detentie, het misbruik of de mishandeling van Palestijnse kinderen.”
Twee jaar eerder, Het snijpunt HAD gerapporteerd dat McCollum en haar aanhangers erop aandrongen de Amerikaanse hulp aan Israël te verbieden “een breder scala aan Israëlische bezettingstactieken te subsidiëren.”
alex kane schreefis dit “een indicatie van hoe ver het debat over de Amerikaanse hulp aan Israël de afgelopen zes jaar is gekomen”, een verwijzing naar 2015, toen McCollum de eerste wetgeving over deze kwestie introduceerde.
Sindsdien zijn de zaken in een nog sneller tempo vooruitgegaan. De poging om Israël ter verantwoording te roepen heeft nu de staatsvergadering van New York bereikt.
In mei 16, Het New York Post gerapporteerd die wetgeving werd geïntroduceerd door verschillende Democratische wetgevers die erop gericht waren geregistreerde Amerikaanse liefdadigheidsinstellingen te beletten geld door te sluizen naar de financiering van illegale Israëlisch-Joodse nederzettingen.
Het wetgeving, Not on Our Dime!: Ending New York Funding of Israeli Settler Violence Act, durft Israël op meerdere fronten uit te dagen: de traditionele macht van de pro-Israël lobby, het in twijfel trekken van de Amerikaanse financiering van Israël en het doorsluizen van geld naar illegale nederzettingen in Israël. de naam van liefdadigheidswerk.
Verschillende redenen dwingen ons te geloven dat de verschuiving in het Amerikaanse beleid ten aanzien van Palestina en Israël, hoewel langzaam, genuanceerd en soms symbolisch, waarschijnlijk zal voortduren.
Eén daarvan is het feit dat Israël zich richt op extreemrechts nationalisme, dat steeds moeilijker te verdedigen is door de Amerikaanse liberale regering en media.
Ten tweede: de standvastigheid van de Palestijnen en hun vermogen om de beperkingen en censuur van de reguliere media te overwinnen, die hen ervan weerhielden een eerlijke vertegenwoordiging te krijgen.
En ten slotte de toewijding van talloze maatschappelijke organisaties en het steeds groter wordende steunnetwerk voor de Palestijnen in de hele VS, waardoor moedige wetgevers konden aandringen op substantiële beleidswijzigingen.
De tijd zal leren welke richting Washington in de toekomst zal inslaan. Maar gezien het huidige bewijsmateriaal neemt de steun voor Israël af in een tempo dat ongekend is.
Voor degenen die pleiten voor een rechtvaardige vrede in Palestina is dit een goede zaak.
Dit artikel is van Gemeenschappelijke dromen.
Meningen die in dit artikel worden geuit en die al dan niet overeenkomen met die van Consortium Nieuws.
Klantenservice CN's Spring
Fonds Drive Heden
Ik heb dit soort ontleding in de stijl van het Kremlinoloog gezien van publieke verklaringen van DC over de VS, die wellicht hun 100% inzet voor de zaak van het krankzinnige zionisme hebben veranderd. Het idee dat Biden en zijn neoconservatieve cohort iets heroverwegen omdat zichzelf identificerende Democraten in sommige opiniepeilingen de Palestijnse zaak meer steunen dan de Israëlische staat, is in het uiterste geval wishful thinking. Niemand aan de macht geeft erom wat ‘Main Street’ denkt over wat dan ook in de VS, inclusief de catastrofe van het Amerikaanse gezondheidszorgsysteem, het recht op abortus, de dalende levensstandaard, enz. Er gaat niets veranderen. over Israël of over iets anders, omdat uit een opiniepeiling blijkt dat het, relatief gezien, populair zou zijn als er niets zou veranderen. Als ik het hierin mis heb, zal ik de gelukkigste persoon zijn die ooit de woorden 'IK WAS FOUT! HELEMAAL FOUT! DANK GOD ALMACHTIGE, IK WAS FOUT!'
Ik ben het daar volledig mee eens. Inmiddels moeten we ons allemaal realiseren in welke hachelijke situatie we ons bevinden, en dat is niet mooi.
Andrew Thomas
Voor zover ik kan nagaan worden de meeste opiniepeilingen gebruikt om de besmette meningen van de massa te sturen. Meningen die maar al te vaak reflexmatige reacties zijn.
Hoewel er aanwijzingen zijn dat veel Amerikanen een andere kijk hebben op onze “Israëlische” problemen, hebben de meesten weinig idee van hoe diep de Israëlische lobby verankerd is in de Amerikaanse politiek. Het geheime deel is de hoeveelheid geld die die lobby naar DC heeft gebracht.
Ik wou dat we allebei ongelijk hadden.
Ik denk dat een ander gemist punt, nu we het toch over Biden en Benny het “Blade” Nateinyahoo hebben, is dat het altijd een gegeven is geweest dat de Israëlische leiders hun acties altijd op welke manier dan ook zullen verdedigen, zolang Israël er maar van profiteert. Het is geen kwestie van vertrouwen, Benny heeft net zoveel opgenomen als het KOWTOWING is voor hun eisen.
Veel liever hoor ik van Biden dat hij Benny een racist vindt. Hem niet kunnen vertrouwen is iets heel anders dan Benny's neerbuigende arrogantie die hij openlijk aan de dag legde tegenover Obama en de democraten.
Het gedrag van het Israëlische leiderschap valt in dezelfde categorie als dat van de VS, acties spreken het luidst en ze zijn wat ze zijn.
Bedankt CN
Zoals ik hier eerder heb geschreven, op basis van een leven lang onderworpen zijn aan de heldendaden van te veel Israëlische leiders om te tellen, ben ik van mening dat de rechtse regering van het land de gemiddelde Israëlische Jood zeer ellendig dient.
De Amerikaanse nieuwsmedia hebben weinig gedaan om de hypocrisie aan het licht te brengen die wordt beoefend door de zionisten uit dit land, die hebben gezwicht voor de eisen van een mislukte regering en hun daden hebben gerechtvaardigd op basis van hun eigen persoonlijke religieuze overtuigingen. Iets waar ik heel reële problemen mee heb. Opnieuw is het het probleem Kerk versus Staat. Hoe dan ook moet men zich afvragen wat precies de drijvende kracht is achter de voortdurende buiging van de Amerikaanse regering voor de belangen van de Israëlische regering. Zie het NUMEC-schandaal.
Ik zeg het nog een keer als ik er niet op vertrouw dat mijn regering het juiste doet. Ik zal het Israëlische leiderschap absoluut nooit vertrouwen.
Wat een verdomde puinhoop! En waarvoor kan een grote groep gekke, radicaal religieuze hebzuchtige hoofden de mensheid chanteren met een of ander sprookje!
Bedankt CN
Ik ben een groot criticus geweest van het beleid van de Israëlische regering, en opdat we niet het kontkussbeleid van de Amerikaanse regering jegens Israël en de verschrikkelijke negatie van Israëls behandeling van de Palestijnen vergeten.
De irrationele gunstige behandeling van Israël door de VS had op 8 juni 1967 moeten stoppen. Punt, VOLLEDIGE STOP! Denk aan het USS Liberty-incident.
Het omleiden van hoogverrijkte U-235 uit de NUMEC-faciliteit moet worden onderzocht en de waarheid moet bekend worden gemaakt. Een geschiedenis die het leven op aarde heeft veranderd.
Nu ik weet wat ik weet over de geschiedenis van de Amerikaanse Atomic Energy Commission, moet de ware geschiedenis van die organisatie worden onthuld. Laten we nooit het onmenselijke beleid van de USAEC jegens Amerikanen vergeten.
Op basis van wat ik weet over dit NUMEC-incident beschuldig ik dat de enige instantie die verantwoordelijk is voor het beschermen van de belangen van het nucleaire programma van de Amerikaanse regering, de USAEC, de Amerikaanse marinelobby in DC heeft gezwicht en jammerlijk heeft gefaald.
Zelfs de vader van het Nuclear Submarine Project van de Amerikaanse marine trok de gebeurtenissen in de faciliteit in twijfel. Zalman Shapiro had geweldig werk verricht voor Hyman en Hyman [Rickover] schepte uitgebreid op over het dragen van twee hoeden terwijl hij het Naval Nuclear Power-programma ontwikkelde en beheerde. Zijn US Navy-hoed en zijn USAEC-hoed.
Deze praktijk had nooit mogen worden toegestaan zonder streng toezicht, en dat had hij niet.
Ik denk dat iemand is gechanteerd of dat hij zijn belofte om nucleaire proliferatie te voorkomen niet is nagekomen, en dat de chantage daarop volgde.
De Amerikaanse behandeling van Israël, toen tot nu, was het directe gevolg van het feit dat de zionisten in de hogere niveaus van de USAEC onbelemmerde controle hadden over de interne werking van de Commissie. Die onbelemmerde controle leidde naar mijn persoonlijke mening tot dit misbruik. De USAEC had zijn eigen geheime methoden die in veel gevallen leken op CIA-achtige clandestiene operaties.
Het moet ook bekend zijn dat de CIA het FBI-onderzoek naar het schandaal heeft geknoeid en ingekort.
Lees zijn boek The Rickover Afec and Stealing of the Bomb, door Roger J. Mattson, geloof mijn woord niet. Mattson pleit sterk voor het vermoeden van een inside job.
Het lijkt mij alsof Bidens zionistische overtuigingen overlopen in een kwestie van het gebrek aan scheiding tussen kerk en staat.
Bedankt CN
Zionist is geen jodendom. Israël werkt er hard aan om de grens te vervagen en er ‘Joden versus anderen’ van te maken. Ze proberen de oppositie tegen de Israëlische onderdrukking gelijk te stellen aan antisemitisme. Tot nu toe slagen ze daarin met de hulp van de westerse media. Het grappige is dat deze zionisten niet eens semitisch zijn. Europese kolonisten zijn geen semitische mensen. Semitische mensen (van alle religies) zijn degenen die duizenden jaren in deze landen hebben gewoond en door de koloniale macht uit het westen zijn verdreven. Deze strijd gaat tussen het koloniale project en de lokale bevolking en niets anders. Niets met religie te maken. Helaas gebruiken de zionisten het judaïsme voor hun landdiefstal en nog spijtiger is het dat het grootste deel van het joodse volk in het Westen erin trapt, met of zonder de kwestie te begrijpen.
Hé Joe, je hoeft geen zionist te zijn om een jood te zijn!
Het wordt tijd dat de VS alle financiële hulp aan Israël stopzetten, totdat het land weer op orde komt en de goede kant op gaat. Israël is een smet op het joodse geloof. Het Israëlische beleid is een belangrijke oorzaak van het toegenomen antisemitische geweld, en als jood waardeer ik dat niet. Zionisten moeten begrijpen dat ‘nooit meer’ zowel op daders als op slachtoffers van toepassing is.
doug s.
Moeilijk te geloven dat de niet-gewervelde Biden alleen maar kan likken en kontkussen.
Zie het stuk van Patrick Lawrence Blijkbaar verbranden sommige jonge Israëli's hun dienstplichtkaarten – een enorme bedreiging voor de zionistische staat, als de beweging groeit.