Dit is een ondemocratisch orgaan dat zijn historische macht gebruikt om zijn bekrompen belangen op te leggen aan een wereld die in de greep is van een reeks urgentere dilemma’s. schrijft Vijay Prashad.
Leon Golub. VS, “Vietnam II”, 1973.
By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek
DTijdens de top van de Groep van Zeven (G2023) in mei 7 bezochten de leiders van Canada, Frankrijk, Duitsland, Italië, Japan, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten het Hiroshima Peace Memorial Museum, vlakbij de plaats waar de bijeenkomst werd gehouden. Als hij dat niet had gedaan, zou dat een daad van enorme onbeleefdheid zijn geweest.
Ondanks vele oproepen tot verontschuldigingen van de VS voor het laten vallen van een atoombom op een burgerbevolking in 1945, heeft de Amerikaanse president Joe Biden bezwaard. In plaats daarvan, hij schreef in het gastenboek van het Peace Memorial: “Mogen de verhalen van dit museum ons herinneren aan al onze verplichtingen om een toekomst van vrede op te bouwen.”
Excuses, versterkt door de spanningen van onze tijd, krijgen een interessante sociologische en politieke rol. Een verontschuldiging zou suggereren dat de bombardementen op Hiroshima en Nagasaki in 1945 verkeerd waren en dat de VS hun oorlog tegen Japan niet beëindigden door het morele hoge punt in te nemen.
Een verontschuldiging zou ook in tegenspraak zijn met het besluit van de VS, ruim zeventig jaar later volledig gesteund door andere westerse mogendheden, om een militaire aanwezigheid langs de Aziatische kustlijn van de Stille Oceaan te behouden (een aanwezigheid gebouwd op de achtergrond van de atoombomaanslagen van 70) en daar gebruik van te maken. militair geweld om China te bedreigen met massavernietigingswapens die zijn verzameld in bases en schepen dicht bij de territoriale wateren van China.
Het is onmogelijk om een ‘toekomst van vrede’ voor te stellen als de VS hun agressieve militaire structuur, die loopt van Japan tot Australië, blijft handhaven, met de uitdrukkelijke bedoeling om China te disciplineren.
Tadasu Takamine, Japan, Stilleven uit: “God Bless America”, 2002.
De Britse premier Rishi Sunak kreeg net als hij de opdracht om China te waarschuwen voor zijn ‘economische dwang’ onthuld het G7-coördinatieplatform voor economische dwang om Chinese commerciële activiteiten te volgen.
“Het platform zal het groeiende en verderfelijke gebruik van economische dwangmaatregelen aanpakken om zich te bemoeien met de soevereine aangelegenheden van andere staten”, aldus Sunak.
Deze bizarre taal getuigde niet van zelfbewustzijn van de lange geschiedenis van bruut kolonialisme in het Westen, noch van erkenning van neokoloniale structuren – inclusief de permanente staat van schuldenlast die door het Internationale Monetaire Fonds wordt afgedwongen – die per definitie dwingend zijn.
Niettemin hebben Sunak, Biden en de anderen met zelfingenomen zekerheid beweerd dat hun morele status intact blijft en dat zij het recht hebben om China aan te vallen vanwege zijn handelsovereenkomsten.
Deze leiders suggereren dat het volkomen aanvaardbaar is dat het IMF – namens de G7-staten – dit doet vraag “voorwaarden” van door schulden geteisterde landen, terwijl China wordt verboden te onderhandelen wanneer het geld leent.
Kent Monkman, Canada, ‘De Schreeuw’, 2017.
Interessant genoeg de finale verklaring van de G7 noemde China niet bij naam, maar herhaalde slechts de bezorgdheid over ‘economische dwang’. De zinsnede ‘alle landen’, en niet specifiek China, duidt op een gebrek aan eenheid binnen de groep.
Voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, gebruikte haar bijvoorbeeld toespraak op de G7 om de VS op de hoogte te stellen van het gebruik van industriële subsidies: “We moeten onze schone technologie-industrieën een duidelijk, voorspelbaar ondernemingsklimaat bieden. Het uitgangspunt is transparantie onder de G7 over hoe wij de productie ondersteunen.”
One klacht Zowel van westerse regeringen als van denktanks is gebleken dat Chinese ontwikkelingsleningen ‘geen Club van Parijs’-clausules bevatten.
De Club van Parijs is een orgaan van officiële bilaterale crediteuren dat in 1956 werd opgericht om financiering te verstrekken aan arme landen die zijn doorgelicht door IMF-processen, waarbij wordt bepaald dat zij moeten beloven een reeks politieke en economische hervormingen door te voeren om eventuele fondsen veilig te stellen. .
De afgelopen jaren is het bedrag aan leningen dat via de Club van Parijs wordt verstrekt, afgenomen, hoewel de invloed van het lichaam en de waardering die de strikte regels opleveren, nog steeds bestaan. Veel Chinese leningen – vooral via het Belt and Road Initiative – weigeren de clausules van de Club van Parijs over te nemen, aangezien professor Huang Meibo en Niu Dongfang argumenteren, zou het de voorwaarden van het IMF en de Club van Parijs in leningsovereenkomsten stoppen.
‘Alle landen’, schrijven ze, ‘moeten het recht van andere landen respecteren om hun eigen keuzes te maken, in plaats van de regels van de Club van Parijs te beschouwen als universele normen die door iedereen moeten worden nageleefd.’ De beschuldiging van “economische dwang” gaat niet op als het bewijsmateriaal erop wijst dat Chinese kredietverstrekkers weigeren clausules van de Club van Parijs op te leggen.
Francesco Clemente, Italië, ‘Zestien amuletten voor onderweg (XII)’, 2012–2013.
De leiders van de G7 staan voor de camera’s en doen zich voor als wereldvertegenwoordigers wier standpunten de standpunten van de hele mensheid zijn. Opmerkelijk genoeg omvatten de G7-landen slechts 10 procent van de wereldbevolking, terwijl hun gecombineerde bruto binnenlands product slechts XNUMX procent bedraagt 27 procent van het mondiale bbp.
Dit zijn demografisch en in toenemende mate economisch gemarginaliseerde staten die gebruik willen maken van hun gezag, dat deels daaraan is ontleend militaire kracht, om de wereldorde te controleren.
Zo'n klein deel van de menselijke bevolking zou niet voor ons allemaal mogen spreken, omdat hun ervaringen en belangen noch universeel zijn, noch kan worden vertrouwd dat zij hun eigen parochiale doelen opzij zetten ten gunste van de behoeften van de mensheid.
Elisabeth Tomalin, VK, ‘Hoofd’, ca. 1920.
De agenda van de G7 werd duidelijk uiteengezet vanaf het begin, eerst als de Bibliotheekgroep in maart 1973 en vervolgens tijdens de eerste G7-top in Frankrijk in november 1975.
De Library Group is opgericht door de Amerikaanse minister van Financiën George Schultz, die ministers van Financiën uit Frankrijk (Valéry Giscard d'Estaing), West-Duitsland (Helmut Schmidt) en het Verenigd Koninkrijk (Anthony Barber) samenbracht om privéoverleg te houden tussen de Atlantische bondgenoten.
Op het Château de Rambouillet in 1975 kwam de G7 bijeen in de context van het ‘oliewapen’ dat in 1973 werd gehanteerd door de Organisatie voor Olie-exporterende Landen (OPEC) en de goedkeuring van de Nieuwe internationale economische orde (NIEO) bij de Verenigde Naties in 1974.
Schmidt, die een jaar na de oprichting van de Library Group tot Duitse bondskanselier werd benoemd, weerspiegeld over deze ontwikkelingen: “Het is wenselijk om voor de publieke opinie expliciet te stellen dat de huidige recessie in de wereld geen bijzonder gunstige gelegenheid is om een nieuwe economische orde uit te werken in de trant van bepaalde VN-documenten.”
Schmidt wilde een einde maken aan ‘internationaal dirigismeen het vermogen van staten om hun economische soevereiniteit uit te oefenen.
De NIEO moest worden tegengehouden, zei Schmidt, omdat het geen goed idee is om beslissingen over de wereldeconomie over te laten aan functionarissen ergens in Afrika of een Aziatisch kapitaal.
In plaats van Afrikaanse en Aziatische leiders inspraak te geven in belangrijke mondiale zaken, suggereerde de Britse premier Harold Wilson dat het beter zou zijn als serieuze beslissingen zouden worden genomen door ‘het soort mensen dat rond deze tafel zit’.
Louise Rösler, Duitsland, ‘Straat’, 1951.
De persoonlijke houding van Schmidt en Wilson blijft tot op de dag van vandaag bestaan, ondanks dramatische veranderingen in de wereldorde.
In het eerste decennium van de jaren 2000 overtroffen de VS – die zichzelf begonnen te zien als een ongeëvenaarde wereldmacht – militair hun voorsprong in hun War on Terror en op economisch gebied met hun ongereguleerde banksysteem.
De oorlog tegen Irak (2003) en de kredietcrisis (2007) bedreigden de vitaliteit van de door de VS geleide wereldorde. Tijdens de donkerste dagen van de kredietcrisis vroegen de G8-landen, waartoe ook Rusland behoorde, de landen in het mondiale Zuiden (met name China, India en Indonesië) om hen te hulp te komen.
In januari 2008 sprak de Franse president Nicolas Sarkozy tijdens een bijeenkomst in New Delhi vertelde zakelijke leiders,
“Op de G8-top komen acht landen twee en een halve dag bijeen en op de derde dag nodigen ze vijf ontwikkelingslanden – Brazilië, China, India, Mexico en Zuid-Afrika – uit voor discussies tijdens de lunch. Dit is [een] onrecht jegens [de] 2.5 miljard inwoners van deze landen. Waarom deze derdegraadsbehandeling voor hen? Ik wil dat de volgende G8-top wordt omgezet in een G13-top.”
Tijdens deze periode van zwakte in het Westen werd er gesproken over het feit dat de G7 zou worden gesloten en dat de G20, die in 2008 zijn eerste top in Washington DC hield, de opvolger ervan zou worden.
De uitspraken van Sarkozy in Delhi haalden de krantenkoppen, maar niet het beleid. In een meer persoonlijke – en waarheidsgetrouwe – beoordeling in oktober 2010 zei de voormalige Franse premier Michel Rocard vertelde De Amerikaanse ambassadeur in Frankrijk Craig R. Stapleton: “We hebben een voertuig nodig waarmee we samen oplossingen kunnen vinden voor deze uitdagingen [de groei van China en India] – dus als deze monsters over tien jaar arriveren, zullen we ze kunnen aanpakken. ”
De ‘monsters’ staan nu aan de poort, en de VS hebben hun beschikbare economische, diplomatieke en militaire arsenalen verzameld, inclusief de G7, om ze te verstikken.
De G7 is een ondemocratisch orgaan dat zijn historische macht gebruikt om zijn bekrompen belangen op te leggen aan een wereld die in de greep is van een reeks urgentere dilemma’s. Het is tijd om de G7 te sluiten, of op zijn minst te voorkomen dat zij haar wil op de internationale orde afdwingt.
Fabienne Verdier, Frankrijk, “Branches et Bourgeons, Étude Végétal” – “Takken en knoppen, natuurstudie”, 2010.
In zijn radiotoespraak op 9 augustus 1945 zei de Amerikaanse president Harry Truman zei:
“De wereld zal opmerken dat de eerste atoombom op Hiroshima, een militaire basis, is gevallen. Dat kwam omdat we bij deze eerste aanval het doden van burgers zoveel mogelijk wilden voorkomen.”
In werkelijkheid was Hiroshima geen ‘militaire basis’. Het was wat de Amerikaanse minister van Oorlog Henry Stimson een ‘maagdelijk doelwit’ noemde, een plek die aan de Amerikaanse brandbombardementen op Japan was ontsnapt, zodat het een waardevolle proeftuin voor de atoombom kon worden.
In zijn dagboek, nam Stimson in juni een gesprek op met Truman over de redenering achter het aanvallen op deze stad.
Toen hij tegen Truman zei dat hij ‘een beetje bang was dat de luchtmacht, voordat we ons konden voorbereiden, Japan zo grondig zou laten bombarderen dat het nieuwe wapen [de atoombom] geen eerlijke achtergrond zou hebben om zijn kracht te tonen’, zei de president. “Lachte en zei dat hij het begreep.”
De tweejarige Sadako Sasaki was een van de 350,000 mensen die ten tijde van de bombardementen in Hiroshima woonden. Ze stierf 10 jaar later aan kanker die verband hield met blootstelling aan straling van de bom.
De Turkse dichter Nazim Hikmet was ontroerd door haar verhaal en schreef een gedicht tegen oorlog en confrontatie. De woorden van Hikmet zouden zelfs nu al een waarschuwing voor Biden moeten zijn om niet te lachen om de mogelijkheid van een hernieuwd militair conflict tegen China:
Ik kom en sta bij elke deur
Maar niemand kan mijn stille tred horen
Ik klop en blijf toch ongezien
Want ik ben dood, want ik ben dood.
Ik ben pas zeven, ook al ben ik gestorven
In Hiroshima, lang geleden
Ik ben nu zeven, net als toen
Als kinderen sterven, groeien ze niet.
Mijn haar werd verschroeid door de wervelende vlammen
Mijn ogen werden dof, mijn ogen werden blind
De dood kwam en veranderde mijn botten in stof
En dat werd door de wind verstrooid.
Ik heb geen fruit nodig. Ik heb geen rijst nodig
Ik heb geen snoep en zelfs geen brood nodig
Ik vraag niets voor mezelf
Want ik ben dood, want ik ben dood.
Het enige wat ik nodig heb is vrede
Je vecht vandaag, je vecht vandaag
Zodat de kinderen van deze wereld
Kan leven en groeien en lachen en spelen.
Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky, De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.
Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Ondersteuning CN's Spring
Fonds Drive Heden
Twee steden bewaard om twee prototypes op een echt doel te testen. Je zou eigenlijk kunnen zeggen dat we de Japanse pogingen om zich over te geven ongeveer een jaar hebben uitgesteld in afwachting van de bommen en nog meer brandbombardementen op andere steden. Tijd voor meer van onze slachtoffers en een permanente basis op Okinawa.
Ook relevant is dat OPEC- en olie-embargo's onze strategische belangen werkelijk van Vietnam naar het Midden-Oosten hebben doen verschuiven, wat al snel onder meer het bewapenen van Afghanistan tegen de USSR en een excuus om de Olympische Spelen van 1980 in Moskou te boycotten omvatte. Misschien opnieuw een truc geprobeerd met de staatsgreep in Oekraïne en pogingen om de Olympische Spelen in Sotsji te boycotten.
Wat nu meer dan ooit duidelijk is en een existentiële bedreiging vormt voor de menselijke beschaving, is de angst dat onze religieus toegekende superieure dominantie over de wereld aan het wegglijden is. Onze God roept ons misschien op om drastische maatregelen te nemen om de volledige dominantie van alle aspecten van de wereldcultuur te beschermen, in plaats van te leren hoe we de gewoonte en permanente oorlogen voor winst en profeten kunnen delen en afschaffen. Andere orthodoxieën kunnen productinbreuken zijn op het Romeinse rijk van de nieuwe wereld en zijn hoogtijdagen!
Dit beeld (de genocide wordt geëffectueerd door het ministerie van Canadese zaken) is niet de enige vertegenwoordiger die in Canada is overleden; Het is een deel van de historische propaganda-fait van de Canadese genocide tegen Québécois. De boodschap van dit beeld is vergelijkbaar met het fascistische nazi-discours van de westerse wereld tegen Rusland.
“Het platform zal het groeiende en verderfelijke gebruik van economische dwangmaatregelen aanpakken om zich te bemoeien met de soevereine aangelegenheden van andere staten”, aldus Sunak.
Sunak heeft de tien tranches van “sancties tegen Rusland” niet opgemerkt, bedoeld om de natie Rusland te vernietigen. Alle dwang van andere naties komt van de ‘rijke weinigen’, zoals de Greedy Seven. De VS/VK enz. negeren de soevereiniteit van anderen, terwijl China vrijwillige overeenkomsten sluit die de handel bevorderen en China en zijn partners hiervan laten profiteren. Dwang is het echte wapen van de VS en de rest van het ‘Westen’.
Trieste toestand van geopolitieke zaken nauwkeurig in beeld gebracht.
Pete Seeger zette dit gedicht op muziek:
Pete Seeger Ik kom bij elke deur op YouTube kijken.
Ik vond zijn vertolking over “democracy now” op 9 augustus, op de 68e verjaardag van het bombardement op Nagasaki, leuk.
Luister alsjeblieft naar het nummer 'What about me' van Quicksilver uit 1970 om te zien hoe lang dit al een probleem is...
“Eén klacht van zowel westerse regeringen als denktanks is dat Chinese ontwikkelingsleningen ‘geen Club van Parijs’-clausules bevatten.
De Club van Parijs is een orgaan van officiële bilaterale crediteuren dat in 1956 werd opgericht om financiering te verstrekken aan arme landen die zijn doorgelicht door IMF-processen, waarbij wordt bepaald dat zij moeten beloven een reeks politieke en economische hervormingen door te voeren om eventuele fondsen veilig te stellen. .”
Ja, je zou kunnen zien waarom dat een probleem zou zijn: de Chinezen lenen hen gewoon het geld en verwachten dat het wordt terugbetaald, maar gebruiken de leningen niet als een vorm van dwang. Je begrijpt waarom westerse regeringen zich hierdoor van streek zouden maken en China zouden willen straffen door het land met oorlog te bedreigen. De mensen in de westerse landen moeten dit begrijpen en proberen er een einde aan te maken.
Het enige probleem, Tony, is dat westerse landen ook de knie moeten buigen en zich aan dezelfde regels moeten houden als ze om geld vragen. Hoe denk je dat de Wereldbank en het IMF erin zijn geslaagd om alle westerse landen aan de haak te slaan, en de wetten/regels/arbeidsomstandigheden van die landen te veranderen??? Door van elke natie die geld van hen afneemt, een hol omhulsel te maken en ondergeschikt aan beide groepen, is de G7 eenvoudigweg een middel om hetzelfde doel te bereiken. Het is al een lange tijd aan de gang waarin veel mensen die hun kiezers vertegenwoordigen zwaar in gevaar zijn gebracht, waarbij hun kiezers zich ooit bewust zijn geworden van dit verraad. Ik heb met mijn eigen ogen dergelijke documentatie gezien waarin eisen werden gesteld aan mijn land bij het indienen van een aanvraag voor fondsen. In ruil daarvoor moesten veel arbeidsomstandigheden worden opgeofferd, zonder dat de arbeiders zich ooit realiseerden dat ze langs de rivier waren verkocht.
“Mogen de verhalen van dit museum ons allemaal herinneren aan onze verplichtingen om een toekomst van vrede op te bouwen.” – Joseph Robinette Biden Jr.
Wat bent u een monsterlijke hypocriet, meneer de president. Een echte verdomde leugenaar, en niet te vergeten massamoordenaar.
Hoe houdt u zich aan uw verplichtingen om een toekomst van vrede op te bouwen?
Jij bent niet. Je bent van plan Rusland aan te vallen, dat ons land nog nooit heeft aangevallen, met behulp van kernwapens als je dat nodig acht (dat wil zeggen als jouw partij zeker zal verliezen, wat het geval lijkt te zijn).
U heeft Oekraïne willens en wetens militair benadeeld met uw bijdragen aan wapens, training, geleend geld, inlichtingen en slecht advies waarvan u WEET dat zij dit niet kunnen overwinnen alleen maar om aanvallen op Rusland te faciliteren die u zonder verdomd goede reden probeert te vernietigen.
Je brengt ons land in verlegenheid met je dodelijke dreigementen van geweld telkens wanneer je kleine geest een meningsverschil met een andere soevereine natie waarneemt. Je bent meer dan alleen maar op de boerderij wedden. Bij jou is het het hele land. En voor wat?
Echt, een Dali-landschap lijkt veiliger dan de toekomst die je belooft.
Het wordt tijd dat u aftreedt en de wereld behoedt voor de totale vernietiging die u lijkt te hebben gepland. Stap af en zoek psychiatrische hulp. Altijd blij om wat SANE-advies te geven.
Echt uitzonderlijke dingen hier. Pas onlangs begon ik enkele van de belangrijkste ingewikkelde aspecten van de mondiale financiering te begrijpen. Ik kan de ICIJ-onthulling van de werking van de details achter de schermen van het internationale bankwezen bedanken, vooral het illegale (?) witwassen van geld in het buitenland en de geheime financieringspraktijken waarvan de grootste internationale bankinstellingen op de hoogte moeten zijn. Het onuitgesproken: “Het is legaal in New Jersey, als je niet gepakt wordt.” of die onuitgesproken maar universeel bekende ‘stille delen waarover nooit hardop gesproken mag worden’. Zaken die alleen in besloten vennootschap besproken mogen worden.
G3, G4, G7 en hun frontpersonen van het IMF. Zie de financiering van de wereldinlichtingengemeenschap, de Safari Club en en BCCI. Om nog maar te zwijgen over wat hier over de Club van Parijs wordt geleerd. Insiderclub van grote jongens – miljardairs.
Of je nu dol bent op het werk van Whitney Webb of niet, ze heeft haar punt duidelijk gemaakt en de logica is van toepassing.
De Verenigde Staten en veel van haar sterkste bondgenoten, zoals discipelen en hun geesten in Washington DC hen beschrijven, hebben hun beste tijd gehad.
Toen ik een paar jaar geleden voor het eerst kennis maakte met USAID en Robert Blum, de motivaties en acties van de CIA en anderen met betrekking tot het vinden van financieringsgeld, viel het mij op hoe eenvoudig deze ‘taken’ kunnen zijn voor degenen die ultieme geheimhouding hebben en achter de hun kant tot hun beschikking. Als je de regels maakt, win je, dachten ze. “Good Morning Vietnam”, door Frankrijk in 1954 naar de VS gebracht toen de Franse kolonialen Vietnam verslagen verlieten. Gevolgd door de oneerlijke waanvoorstellingen van het Amerikaanse leger, dat alleen maar liefdesverdriet en oneer aantrof.
De drugs werden gebruikt en het witwassen van geld werd erg groot en winstgevend. Nou, die "Gig" is voorbij!
Nu over al die meth en heroïne die daar vandaan komt. . . . ergens en wie zit er achter de activiteit?
Goed gedaan meneer Prashad!
Bedankt CN
De regelrechte hypocrisie van de Amerikaanse regering kent geen grenzen en gaat onverminderd door. Het recht van de parasitaire bank-/crediteurenklasse is uit de hand gelopen, voorbij het bleke, ver na bedtijd, enzovoort. Het aanhoudende gedoe rond de kunstmatige schuldenplafondcrisis is slechts een symptoom van ons verouderde bank-/monetaire systeem, en ik denk graag dat in de vijftien jaar sinds de zogenoemde ‘Grote Recessie’ meer mensen hebben onderzocht hoeveel lawaai deze systemen zijn, en hoe kwetsbaar ze in feite zijn. Dit is geen manier om een grote samenleving op de juiste manier te financieren en te beheren, niet als je stabiliteit of een lang leven verwacht voor de hele samenleving. Maar dat is duidelijk niet het doel van welke IMF- of Wereldbankleider dan ook, wier idee van stabiliteit een zo groot mogelijk deel van de wereld in de schuldenberg houdt. Wat moet er gedaan worden!?
Inslag! Laat me mijn vingers in wat ijswater steken. “Het Westen” zal er geen aandacht aan besteden.
De voorspelde toekomst en dan, pas daarna, een gedicht; Maar was het een waarschuwing of een belofte?
Uitstekend stuk van Vijay Prashad. Ik hou vooral van het schilderij van de onvergelijkbare Ken Monkman, een van mijn favoriete kunstenaars. Ik ben Canadees en het komt met een knal binnen! Naar mijn mening is Ottawa zo ver boven Washington dat GPS het niet kan vinden. O Canada. . .