Er is rijkdom, maar geen leven in de fabrieken

De klassenstrijd is springlevend, schrijft Vijay Prashad. Hoewel een van de zwakheden van onze tijd is dat massale mobilisaties niet gemakkelijk in politieke macht zijn omgezet. 

By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek

IEind 2022 bracht de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) een fascinerend rapport uit verslag, ‘Working Time and Work-Life Balance Around the World’, grotendeels aangemoedigd door een hele reeks initiatieven in heel India om de werkdag te verlengen.

Het rapport verzamelde mondiale gegevens over de tijd die op het werk werd doorgebracht in 2019, vóór het uitbreken van de Covid-19-pandemie. De ILO stelde vast dat “ongeveer een derde van de mondiale beroepsbevolking (35.4 procent) meer dan 48 uur per week werkte” en dat “een vijfde van de mondiale werkgelegenheid (20.3 procent) bestaat uit korte (of deeltijd)uren van minder dan 35 uur per week”, zoals kluswerk.

Het merkte ook op dat de beroepsgroep met “de langste gemiddelde arbeidsuren bestond uit machinisten en monteurs, die gemiddeld 48.2 uur per week werkten.”

In heel India is er een voortdurend debat gaande over een herziening van de beperkingen op de lengte van de werkdag. Een wetsvoorstel in de staat Tamil Nadu had tot doel de Factories Act van 1948 te wijzigen, waardoor fabrieken de werkdag konden verlengen van acht naar twaalf uur.

In de Tamil Nadu State Assembly, minister CV Ganesan zei dat de staat – die het grootste aantal fabrieken in India heeft – meer buitenlandse investeringen moest aantrekken, wat gemakkelijker zou zijn als fabrieken ‘flexibele werkuren’ zouden mogen hebben.

Protesten geleid door vakbonden en links geblokkeerd de regering, ondanks tegenstand druk vanuit de zakenlobby (de Vanigar Sangangalin Peramaippu). In februari volgde een soortgelijk wetsvoorstel voorbij in de naburige staat Karnataka.

“India concurreert met plaatsen over de hele wereld om investeringen aan te trekken”, zei Minister van Elektronica, Informatietechnologie en Biotechnologie Dr. CN Ashwath Narayan; “Alleen als je flexibele arbeidswetgeving hebt, kunnen investeringen worden aangetrokken.”

Van Tricontinental: Institute for Social Research komt onze eigen interventie in dit debat, ons dossier van mei: “De toestand van de Indiase arbeidersklasse.” Het opent met twee evenementen uit 2020.

Ten eerste heeft de Indiase regering bij het begin van de pandemie ongevoelig tegen miljoenen arbeiders gezegd dat ze naar hun dorpen moesten terugkeren, en ten tweede begonnen de Indiase boeren krachtig te protesteren tegen de poging van de regering om de controle over de regio over te dragen. mandis (“productiemarkten”) aan grote bedrijven.

Deze gebeurtenissen demonstreren zowel het harde gedrag van de Indiase regering en de bedrijfsklasse tegenover de arbeiders als het aanhoudende verzet van arbeiders en boeren tegen de structuur die hen uitbuit en onderdrukt.

In 1991 gebruikte India een korte termijn betalingsbalanscrisis om het institutionele weefsel van de nationale ontwikkeling te ontwrichten en de economie open te stellen voor buitenlandse investeringen. Deze ‘liberalisering’, zoals deze in India bekend staat, betekende dat het kapitaal een beslissend voordeel kreeg ten opzichte van de arbeid en dat de arbeidsbescherming die de arbeidersklasse en de boeren hard hadden verworven, zou worden ingetrokken.

Indiase arbeiders onderkenden deze trend en startten een cyclus van protesten om hun rechten te verdedigen tegen wat bekend werd als ‘liberalisering van de arbeidsmarkt’. Het sleutelwoord ‘flexibiliteit’ betekende dat werknemers nu hun kostbare rechten zouden moeten opgeven om investeringen aan te trekken en grotere winsten voor die investeerders te genereren.

Ondanks concessies van de arbeiders – sommige gedwongen, andere door middel van onderhandelingen – waren de banen die door het neoliberale tijdperk werden gecreëerd werk voor de wanhopigen. Zoals we in het dossier schrijven:

“De belofte van grootschalige industriële investeringen en het scheppen van hoogwaardige industriële banen is niet op significante wijze uitgekomen, en zowel de economische als de industriële groei zijn op een laag niveau gebleven, niet alleen vanwege het gebrek aan investeringen, maar ook vanwege de onderdrukte vraag van de Indiase bevolking. Deze vraag werd verminderd vanwege de wanhopig lage lonen van een groot deel van de bevolking en vanwege neoliberale beperkingen op de overheidsuitgaven, vooral in de agrarische sector.”

Wat we in India aantreffen is niet anders dan in andere delen van de wereld, waar steeds meer werknemers in toenemende onzekerheid terechtkomen.

Terwijl de pandemie versneld De opkomst van informele en ongereguleerde werkgelegenheid heeft de IAO aangetoond via een aantal regionale onderzoeken Egypte bijvoorbeeld – dat de trend naar onzekere arbeid al snel aan het groeien was, met een klassenoorlog van meedogenloze aard, gecamoufleerd in technisch klinkende termen als ‘arbeidsmarktflexibiliteit’.

In 2015 passeerden de Verenigde Naties een mijlpaal resolutie de aankondiging van 17 Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen, waarin duidelijk de noodzaak wordt vermeld om “aanhoudende, inclusieve en duurzame economische groei, volledige en productieve werkgelegenheid en fatsoenlijk werk voor iedereen te bevorderen.” De ILO begrijpt Met “fatsoenlijk werk” wordt bedoeld het recht op productief werk, veilige arbeidsomstandigheden, sociale zekerheid en collectieve onderhandelingen.

Het is al lange tijd duidelijk dat de ILO-normen door de meeste landen eenvoudigweg niet serieus worden genomen. Vakbonden en andere organisaties van de arbeidersklasse bieden het enige platform met bevrijdend potentieel, waarbij de eenheid van sectorale vakbonden en vakbondsfederaties een sleutelrol speelt om dergelijke inspanningen te laten slagen.

Om de bepalingen in de voorgestelde wet op de arbeidsverhoudingen (1978) te bestrijden, die het stakingsrecht zouden hebben verzwakt, vormden verschillende vakbonden het Nationale Campagnecomité van Vakbonden.

In 1982 leidde deze commissie een algemene staking tegen het opleggen van de Essential Services Maintenance Act (1981), een nieuwe poging om de arbeidsorganisatie te verzwakken. Sinds 1991 heeft dit comité, naast het gezamenlijke platform van de Centrale Vakbondsorganisaties, 22 algemene stakingen gehouden, elk van hen groter dan de vorige.

In maart 2022 sloten 200 miljoen werknemers, uit de industriële sector tot de zorgsector, zich aan bij de algemene staking om het land te sluiten.

Deze stakingen zijn massaal geweest omdat de vakbondsbeweging de strijd van de ongeorganiseerde informele arbeiders met dezelfde energie heeft opgepakt als de strijd van hun eigen leden, zoals K. Hemlata, de voorzitter van het Centrum van Indiase Vakbonden, in ons artikel heeft opgemerkt. dossier nr. 18 in juli 2019.

De klassenstrijd is springlevend, hoewel een van de zwakheden van onze tijd is dat deze massale mobilisaties niet gemakkelijk in politieke macht zijn omgezet.

De financiële macht heeft de democratie verdronken, en de opkomst van giftige rechtse ideeën – waaronder religieus fundamentalisme – heeft een invloedrijke rol gespeeld in gemeenschappen die worstelen met de geleidelijke vernietiging van het collectieve leven (een fenomeen dat we bespraken in dossier nr. 59, “Religieus fundamentalisme en imperialisme in Latijns-Amerika.”) Niettemin, zoals we in de slotzin van ons nieuwe dossier schrijven, blijven de arbeiders “levend voor de klassenstrijd.”

Aan het begin van de zomer van 2020 zonk mijn hart toen ik zag hoe miljoenen arbeiders hun vermoeide voeten door het oververhitte landschap van India sleepten.

Gulzar Saab, een van de grootste dichters en filmregisseurs van het land, zag deze uittocht van de arbeidersklasse en schreef een gedicht dat de stemming weergaf: Marenge naar Wahin Jaa Kar Jahan door Zindagi Hai ("Ze zullen daar gaan sterven, waar leven is"). We zijn Saab dankbaar dat we dit gedicht hier mogen publiceren, vertaald door Rakhshanda Jalil:

De pandemie woedde.
De arbeiders en arbeiders vluchtten naar hun huizen.
In de steden kwamen alle machines tot stilstand.
Alleen hun handen en voeten bewogen.
Hun leven hadden ze terug in de dorpen geplant.

Het zaaien en oogsten was allemaal daar:
Van de jowar, tarwe, maïs, bajra – alles.
Die verdeeldheid met de neven en broers.
Die gevechten bij de kanalen en waterwegen.
De sterke mannen, soms van hun kant ingehuurd en soms van deze kant.
De rechtszaken gaan terug tot grootouders en oudooms.
Verlovingen, huwelijken, velden.
Droogte, overstromingen, de angst: gaat het regenen of niet?
Ze zullen daar gaan sterven – waar leven is.
Hier hebben ze alleen hun lichamen meegenomen en aangesloten!

Ze hebben de stekker eruit getrokken:
'Kom, laten we naar huis gaan' – en ze gingen op pad.
Ze zullen daar gaan sterven – waar leven is.

De kunst in deze nieuwsbrief, overgenomen uit onze laatste dossier, is van Birender Kumar Yadav, een multidisciplinaire Indiase kunstenaar uit Dhanbad, een stad van ijzererts en steenkool gebouwd op de ruggen van mijnwerkers en inheemse volkeren.

Een groot deel van Yadavs werk, gebaseerd op zijn vroege ervaringen als zoon van een smid die in een kolenmijn werkte, vestigt de aandacht op onrechtvaardige klassenhiërarchieën en het lot van de arbeidersklasse.

Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky,  De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.

Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.