Wat Netanyahu werkelijk denkt

By As'ad AbuKhalil
Speciaal voor consortiumnieuws

Dit is het derde en laatste deel van As'ad AbuKhalil's recensie van Bibi: Mijn verhaal. Je kunt hier lezen deel een en deel twee.

TDe steun die Israël aan de Arabische despoten levert, wordt levendig weergegeven in Netanyahu's recente boek Bibi: Mijn verhaal. Hij is niet verlegen als hij toegeeft dat hij rechtstreeks bij Washington intervenieert om aan te dringen op meer steun voor de Arabische despoten wanneer deze zwak zijn of wanneer zij met een opstand worden geconfronteerd.

Israël heeft, net als de VS, geïnvesteerd in de Arabische despotische orde. Zonder dit bevel zou er geen enkel vredesverdrag met Israël zijn geweest. 

Netanyahu drong er bij de voormalige Amerikaanse president Barack Obama op aan om de Egyptische leider Hosni Mubarak te steunen en gebruikte de schriktactiek van een naderende islamitische dreiging. Obama stond stevig achter Moebarak totdat het niet langer mogelijk was hem te steunen ondanks de felle en massale afwijzing van zijn bewind door de Egyptische bevolking. 

Maar Netanyahu verzekert de lezers dat Mubarak niet het monster is dat hij door het Egyptische volk werd afgeschilderd. Netanyahu vond hem sympathiek. Waarom zou het Arabische volk het wagen een heerser omver te werpen die geliefd is bij Netanyahu? Weten ze niet beter? Helaas voor Israël kwam het Egyptische volk ook in opstand tegen Anwar Sadat en hij werd vermoord vlak nadat hij het vredesverdrag met Israël had getekend.

Op een bepaald moment in 2011, zo vertelt Netanyahu, waarschuwde Joe Biden hem nadat hij Obama publiekelijk berispte in het Witte Huis. De toenmalige vice-president zei tegen hem: “Niemand, maar dan ook niemand, heeft het recht om de president van de Verenigde Staten te vernederen.” (pag. 408)

Natuurlijk verdient een president van de VS die toestaat dat een Israëlische leider hem in het Oval Office voor de pers vernedert, vernederd te worden. Het mag niet aan de vice-president worden overgelaten om het ambt van president van de Verenigde Staten te verdedigen.

Zoals alle Israëlische verhalen over Arabieren is er een verwijzing naar een Arabische fan van Israël. Dit is niet nieuw. Zelfs in het boek uit 1902 Altneuland (een fictiewerk van Theodore Herzl, de grondlegger van het politieke zionisme) is er een verwijzing naar een fictieve Arabier (genaamd Rashid Bey) die Israël gewoon liefheeft en waardeert. In hetzelfde genre citeert Netanyahu een Syriër (uiteraard niet geïdentificeerd) die hem vertelt dat Israëliërs “de enige engelen in deze hel” zijn.

Geen wonder dat de Israëli's na zeventig jaar nog geen idee hebben van de Arabische publieke stemming en opinie. Diepgewortelde racistische dogma’s over Arabieren blijven bestaan ​​in Israël. Ze willen geloven dat er Arabieren zijn die de Israëlische bezetting en agressie plezierig en plezierig vinden.

'Van de kaart vegen'

Netanyahu geeft toe dat Obama in 2011 besloot “de druk op hem te verlichten” om zijn herverkiezing veilig te stellen. Obama hield een toespraak bij de Verenigde Naties die Netanyahu beschrijft als “de meest pro-Israëlische toespraak die hij zou houden” (p. 419). Obama sprak in die toespraak over hoe de Arabieren “Israël van de kaart willen vegen.” Wie roept op om Israël van de kaart te vegen als er geen enkel land in het Midden-Oosten is met de macht om welk land dan ook weg te vagen?

Uiteraard is Israël met zijn kernwapens het enige land dat in staat is andere landen uit te roeien. Bovendien heeft geen enkele Amerikaanse leider, wanneer hij spreekt over ‘bedreigingen’ om Israël uit te roeien, ooit gedacht dat de Palestijnse natie in 1948 daadwerkelijk door de zionistische krachten werd weggevaagd. De geschiedenis van het heilige land begint in 1948, voor zover het de Amerikaanse leiders betreft.

Netanyahu's boek herinnert ons er ook aan dat de Moslimbroederschap die aan de macht is (of het nu in Egypte, Tunesië of Libië is) veel “pragmatischer” is gebleken in de omgang met Israël. Ondanks decennia van vurige retoriek over de jihad tegen Israël en beloften om de Palestijnen te redden, heeft de Moslimbroederschap (inclusief de oppositie in Syrië) overeenstemming bereikt met Israël om de Amerikaanse aanvaarding van zijn heerschappij veilig te stellen. 

Rashid Ghanoushi (leider van Nahda in Tunesië, de lokale versie van de Broederschap) bezocht Washington en sprak op het Washington Institute voordat hij de macht overnam in Tunesië. Vermoedelijk stemde hij ermee in om af te zien van een eerdere oproep om een ​​artikel in de Tunesische grondwet op te nemen dat de normalisering met Israël strafbaar stelt. (Ghanoushi is zojuist gearresteerd als onderdeel van het harde optreden tegen oppositieleden in Tunesië.)

Netanyahu beweert dat Mohamed Morsi (de tweede door het volk gekozen president van Egypte – Gamal Nasser werd werkelijk vrij gekozen door het Egyptische volk) graag wilde bemiddelen tussen Israëli’s en Palestijnen om “Amerikaanse goodwill” te verkrijgen (p. 434). 

Maar toen Morsi tanks en gewapende personenvoertuigen naar de Sinaï stuurde (“zonder onze toestemming”, zegt Netanyahu), stuurde Netanyahu hem een ​​“strenge boodschap”: dat als hij de militaire macht niet wegneemt, hij een beroep zal doen op het Amerikaanse Congres om “de strijd te stoppen”. jaarlijkse $2 miljard aan Amerikaanse hulp aan Egypte.” (pag. 434)

Het is verbijsterend dat een buitenlandse leider de gekozen leider van een ander land kan bedreigen met het stopzetten van de Amerikaanse hulp. Het spreekt boekdelen over de Israëlische invloed in Washington, DC. Als een Arabier over een dergelijk scenario zou schrijven, zou hij of zij beschuldigd worden van antisemitisme.

'Harde kracht beter'

Toen Obama besloot geen oorlog te voeren tegen Syrië, was Netanyahu woedend op hem. Hoe durft de president van de VS geen oorlog te lanceren waar Israël de voorkeur aan geeft? Was de oorlog in Irak niet een grote prestatie voor beide landen? Obama vertelde Netanyahu gedwee dat hij een andere stijl van leiderschap in de wereld wilde. Netanyahu zei tegen hem: “Zachte macht is goed, maar harde macht is nog beter.” (pag. 440) 

Schokkend genoeg had Netanyahu het over de macht van de VS; hij heeft er geen moeite mee om met de Amerikaanse president te bespreken hoe de Amerikaanse macht over de hele wereld moet worden gebruikt. Netanyahu bespotte Obama vervolgens als iemand die zichzelf als een ‘wereldburger’ beschouwde. (pag. 440).

Wanneer Netanyahu over Afrikaanse immigranten naar Israël schrijft, is hij ronduit racistisch. Hij zegt dat “Israël in 2013 werd geteisterd door een groeiende stroom illegale migranten uit Afrika. Dit waren voornamelijk gezonde jonge mannen die Eritrea, Soedan en andere landen verlieten op zoek naar een beter inkomen.” Netanyahu beweert dat sommige van die immigranten niet ‘hard werkten en zich aan de wet hielden’. Hij voegt eraan toe: „Misdaad en geweld waren er in overvloed in de buurten die zij binnenkwamen.” (pag. 448)

Als een Amerikaanse politicus in 2023 op een dergelijke manier over zwarten zou schrijven, zou hij of zij gedwongen zijn geweest af te treden of op zijn minst een oprechte publieke verontschuldiging aan te bieden. 

Bovendien is het nogal vreemd dat de premier van Israël klaagt over illegale immigratie, terwijl het land (bij zijn illegale geboorte) bestond uit voornamelijk illegale immigranten. En wat betreft misdaad en wetteloosheid in de buurt: het hele Midden-Oosten was veel vreedzamer voordat Israël met geweld in de regio werd geïntroduceerd.

Terloops bespreekt Netanyahu zijn gesprek over politiek en censuur met Mark Zuckerberg, het hoofd van Meta, het moederbedrijf van Facebook. Degenen onder ons, Arabieren die tijdelijk of permanent van de sociale media zijn verbannen, hebben dat aan Netanyahu te danken. Het is duidelijk dat de Israëlische regering haar definitie van aanstootgevend taalgebruik onderwerpt aan de hoofden van de socialemediagiganten om standpunten en meningen te onderdrukken die schadelijk zijn voor de Israëlische propagandabelangen.

Netanyahu heeft de Abraham-akkoorden geïnitieerd

Wat de Abraham-akkoorden betreft, blijkt uit het boek duidelijk dat het initiatief niet begon bij voormalig president Donald Trump of bij Trumps schoonzoon Jared Kushner, maar bij Netanyahu zelf. Uiteraard helpt een Amerikaanse cover bij de promotie ervan. 

Netanyahu was duidelijk erg onder de indruk van de despoten van de VAE en Saoedi-Arabië en stelde voor dat Trump hen allemaal zou uitnodigen om vrede te sluiten met Israël. Toen ontmoette Netanyahu Trump en bracht zijn gebruikelijke rekwisieten mee: hij liet hem een ​​door Israël geproduceerde illustratie zien waarop 130,000 Hezbollah-raketten te zien waren die op Israël waren gericht.

Het valt te betwijfelen dat hij hem een ​​kaart heeft laten zien van alle Israëlische raketten die op Libanon zijn gericht. Trump was zo onder de indruk dat hij zich afvroeg hoe Netanyahu 's nachts kon slapen. 

Dit is de aard van inhoudelijke gesprekken op hoog niveau tussen de VS en Israël.

Netanyahu beweert dat het de Arabische “regeringen” niet kon schelen of de Amerikaanse ambassade naar het bezette Jeruzalem zou verhuizen. Het is voor Israël handig om in zijn vredesverdragen met Arabische despoten te spreken over ‘regeringen’ en niet over ‘mensen’, vooral nadat het Egyptische volk zijn gevoelens over Israël heel duidelijk had gemaakt nadat Mubarak was omvergeworpen. 

Toch is Netanyahu eerlijk als hij toegeeft dat de enige reden waarom de Soedanese militaire junta ermee instemde relaties met Israël aan te gaan, was om verwijderd te worden van de zeer onderhandelbare Amerikaanse lijst van terreurondersteunende staten. (pag. 554)

Volgens Netanyahu worden alle Arabische despoten die vrede sluiten met Israël geprezen. Degenen die dat niet doen zijn bloeddorstige nazi's. Dit is niet uniek voor Netanyahu, maar geldt door de jaren heen voor elke Israëlische leider. 

Sadat, die flagrante nazi-sympathieën had en in het verleden anti-joodse gevoelens had geuit, wordt door Netanyahu geprezen als een staatsman. De heersers van de VAE en Saoedi-Arabië worden door hem geprezen als ‘slim en slim’.

Dit is wat Netanyahu werkelijk denkt, in zijn eigen woorden.

As`ad AbuKhalil is een Libanees-Amerikaanse hoogleraar politieke wetenschappen aan de California State University, Stanislaus. Hij is de auteur van de Historisch Woordenboek van Libanon (1998) Bin Laden, de islam en Amerika's nieuwe oorlog tegen terrorisme (2002) De strijd om Saoedi-Arabië (2004) en liep de populaire De boze Arabier bloggen. Hij twittert als @assadabukhalil

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.