Craig Murray: fascistische rechters

De gevangenneming van drie Britse klimaatactivisten zou een nieuwe waarschuwing moeten zijn voor iedereen die verwacht dat rechters de vrijheden verdedigen. Het huidige juridische establishment zal zich aanpassen aan welk juridisch kader dan ook door de heersers wordt voorgeschreven.

By Craig Murray
CraigMurray.org.uk

Tdrie klimaatactivisten in twee afzonderlijke processen zijn geweest naar de gevangenis gestuurd door rechter Silas Reid, waarbij hij gebruik maakte van de volledig willekeurige bevoegdheden van Contempt of Court, omdat ze erop stonden de jury te vertellen dat hun protesten waren ingegeven door de klimaatcrisis en ‘armoede aanwakkeren’, het onvermogen van mensen om hun huizen voldoende verwarmd te houden.

Jury's zijn een essentiële bescherming tegen onrecht door de staat.

Dat gewone, willekeurig geselecteerde mensen beslissen over schuld of onschuld, is al eeuwenlang van fundamenteel belang voor het strafrecht in het Verenigd Koninkrijk.

De simplistische stelregel is dat de rechter de wet bepaalt, terwijl de jury de feiten bepaalt. Vaak is het echter complexer dan dat. Er zijn verschillende rechtsgebieden (de wet op misbruik van computers is een voorbeeld) waar een verdediging van het openbaar belang toelaatbaar is, en de jury kan zich afvragen of een openbaarmaking in het openbaar belang was.

Misschien wel het beroemdste voorbeeld uit mijn leven was het proces tegen Clive Ponting op grond van de Official Secrets Act. Clive was lid van deze bloggemeenschap en reageerde hier redelijk regelmatig.

De necrologie van Clive Ponting, de belangrijkste functionaris van de geschiedenis van Groot-Brittanië, kan nu documenten openbaar maken over de naufrage van de algemene ARA Belgrano-hanger van de strijd tegen de Malouines (bron: Washington Post) pic.twitter.com/bSjQdgYR93

— Florian Louis (@flr_louis) 18 Augustus 2020

[Tweet in het Engels: Doodsbrief van Clive Ponting, hoge ambtenaar en destijds Britse historicus, vooral bekend vanwege het openbaar maken van documenten over het zinken van generaal ARA Belgrano tijdens de Falklandoorlog (bron: Washington Post)]

Clive was bij het uitbreken van de Falklandoorlog een zeer eerlijke en professionele ambtenaar op de middenpositie van het Ministerie van Defensie geweest. Hij blies op de waarheid over het zinken van het Argentijnse slagschip, de Generaal Belgrano.

Voor degenen die het niet weten: Argentinië had de Falklandeilanden een maand vóór de aanval op de Belgrano bezet. Een Britse marine-taskforce was vertrokken om de eilanden te heroveren. Er werden woedende diplomatieke pogingen ondernomen om een ​​vreedzame oplossing te vinden, onder leiding van de Verenigde Staten en Chili.

Toen de Britse kernonderzeeër Conqueror de Belgrano tot zinken bracht, waarbij 323 mensen om het leven kwamen, kwam er een einde aan de vooruitzichten op een vreedzame oplossing van het conflict.

De daaruit voortvloeiende Falklandoorlog katapulteerde premier Margaret Thatcher van extreme impopulariteit naar extreme populariteit op een waanzin van chauvinisme. Het maakte dus het Thatcherisme mogelijk en de vernietiging van zowel de zware industrie in Groot-Brittannië als van het principe van de gemengde economie.

De Belgrano werd opzettelijk en volledig onnodig tot zinken gebracht [buiten de door Groot-Brittannië uitgeroepen uitsluitingszone] om een ​​oorlog te beginnen, in een tijd dat het geen bedreiging vormde voor de Britse troepen en zich 250 kilometer ten zuidwesten van de Falklands bevond en van hen wegstoomde. Hoewel er een zigzagpatroon in de bewegingen van Belgrano zat om detectie te ontwijken, valt het pad niet te ontkennen. Het is het onderste spoor op deze kaart.

De omvang van het verlies aan mensenlevens was zo groot dat Groot-Brittannië een volkomen misleidende campagne begon om de dreiging van de taskforce ter sprake te brengen, en door te verwijzen naar de zigzaggende ontkenning ging het terug naar het vasteland en weg van de Falklands.

Uit de interne communicatie van het ministerie van Defensie bleek uiteraard heel duidelijk dat de Belgrano op weg was toen hij tot zinken werd gebracht, en dit is wat Clive Ponting lekte naar Labour-parlementslid Tam Dalyell.

(Lezers van deze blog zullen een bijzondere ironie zien nu Clive een fervent voorstander van de Schotse onafhankelijkheid werd, terwijl Tam een ​​koppige tegenstander was).

Clive heeft nooit ontkend dat hij het was die de documenten had gelekt. Zijn verdediging, toen hij in de Old Bailey werd berecht, was dat het in het algemeen belang was om de waarheid te onthullen.

Dit verweer werd door de rechter resoluut afgewezen. Hij weigerde, in een besloten rechtszaal zonder jury, het argument van de advocaten dat het aan de jury was om te beslissen of het lek in het algemeen belang was.

Jury tart het bevel van de rechter om Ponting te veroordelen

In zijn instructies aan de jury beval de rechter hen rechtstreeks te veroordelen en stelde hij specifiek dat het publieke belang alleen kon zijn wat de toenmalige regering als publiek belang definieerde.

Hier is een rekening van een van de juridische medewerkers van Ponting:

“Ponting gaf mijn firma opdracht op aanbeveling van Liberty (toen nog de Nationale Raad voor Burgerlijke Vrijheden). Brian Raymond, onze strafrechtpartner, leidde de zaak. Brian was een pionier op het gebied van mediarelaties. Hij erkende het belang van openhartige contacten met serieuze en bekwame journalisten. Het publiek kreeg Ponting's kant van het verhaal te horen.

De verdediging van het algemeen belang was duidelijk betwistbaar. De heer McCowan liet tijdens het Old Bailey-proces verdedigingsbewijs toe over de regerings- en constitutionele praktijk van de voormalige minister van Binnenlandse Zaken Merlyn Rees en de eminente professor Henry Wade uit Cambridge, maar bij afwezigheid van de jury verwierp hij de bewering van de verdediging dat de vraag of Ponting wel of niet had gehandeld “in de juiste omstandigheden” was. staatsbelang” was voor de jury een feitenkwestie. Verbazingwekkend genoeg betekende zijn uitspraak dat wat in het belang van de staat was, was wat de regering zei dat het was.

Daarna leken veroordeling en gevangenisstraf een uitgemaakte zaak. Voordat we de volgende ochtend naar de rechtbank kwamen, hadden we een afscheidsontbijt in het Savoy Hotel. Onze cliënt arriveerde met een kleine koffer met daarin een tandenborstel, scheergerei en andere spullen die hij nodig zou hebben als gast van Hare Majesteit.

Terwijl de jury beraadslaagde, bespraken wij somber onze beroepsgronden en de vooruitzichten om in Straatsburg te winnen. Toen kwam het vonnis. Toen de voorman “niet schuldig” zei, klonk er een kreet van verbazing, gevolgd door een spontaan applaus. Het was een ongelooflijk resultaat, omdat het betekende dat de jury de aanwijzingen van de jury ronduit had genegeerd. Ze vonden duidelijk dat Ponting het juiste had gedaan.’

De rechter was woedend. Hij kon de juryleden niet daadwerkelijk naar de gevangenis sturen omdat ze zijn directe instructie om te veroordelen niet gehoorzaamden, maar hij verbood hen van toekomstige jurydienst – waar ze waarschijnlijk niet zo verdrietig over waren.

Wet op officiële geheimen gewijzigd 

In 1989 wijzigde de Britse regering de Official Secrets Act om duidelijk te maken dat er geen sprake is van verdediging van het openbaar belang. Niettemin weet ik zeker dat in de zaken van zowel Katherine Gun als mijzelf klokkenluiders niet werden vervolgd uit angst dat de jury zou weigeren te veroordelen.

De vrijspraak van de verwijderaars van het Coulson-standbeeld in Bristol werd waarschijnlijk ook vrijgesproken door een jury die uitkwam op wat het establishment een ‘pervers vonnis’ noemt. Er is een hele reeks vrijspraken geweest van activisten die acties voerden tegen de wapenfabriek Raytheon in Belfast.

Het idee dat mensen hun daden niet mogen uitleggen aan de jury heeft een uitgesproken draconisch tintje. De rechter kan de jury vertellen de argumenten te negeren, en de jury kan beslissen of ze wel of niet naar de rechter luistert, maar de verdachte helemaal niet toestaat zijn argumenten naar voren te brengen?

Het klinkt mij behoorlijk fascistisch in de oren.

Ik weet niet of de wrede benadering van rechter Reid persoonlijk is of deel uitmaakt van een verzet van de staat tegen protest, vooral tegen de klimaatverandering. Jonathon Schofield had in het kader van een verzoek om vrijheid van informatie aan het ministerie van Justitie gevraagd of er sprake is van een instructie aan rechters. Zijn eenvoudige FOIA-verzoek heeft dat wel gedaan niet beantwoord en is nu voorbij de deadline.

Ik heb onlangs de biografie van Irmtrud Wojak gelezen over Fritz Bauer, de overlevende van het concentratiekamp die de belangrijkste aanklager van de nazi's in Duitsland werd en Adolf opspoorde. Eichmann, een belangrijke organisator van de holocaust, en het berechten van de leiding van Auschwitz.

Bauer raakte herhaaldelijk gefrustreerd door het Duitse juridische establishment waarvan hij lid was, en wat sterk uit het boek naar voren komt, is dat de nazi's niet hun eigen advocaten en rechters hoefden te zoeken. Grote delen van het Duitse juridische establishment hadden zich eenvoudigweg aangepast aan de toepassing van de naziwetten.

Hetzelfde legale establishment zette het post-nazi-bewind naadloos voort en deed alsof er niet veel was gebeurd. Zoals Wojak schrijft:

“De standpunten van Bauer sloegen echter niet aan in de West-Duitse uitspraken, die ze weliswaar op ethisch niveau erkenden, maar hun juridische legitimiteit ontzegden en ze alleen onder zeer beperkte voorwaarden accepteerden. In veel gevallen gingen de relevante uitspraken zelfs zo ver dat ze de geldigheid van het normensysteem van de nazi’s accepteerden, tot aan het principe van het recht op zelfbevestiging van de staat.”

Terwijl Groot-Brittannië doorgaat met de harde afglijding richting autoritarisme, heeft het geen nieuwe rechters nodig, hoe ver het ook richting fascisme beweegt. Het huidige juridische establishment zal zich aanpassen aan het juridische kader van welke aard dan ook dat door de machthebbers wordt opgelegd.

Iedereen die verwacht dat rechters de vrijheden verdedigen, zal waarschijnlijk zwaar teleurgesteld worden.

Ze zullen met plezier ook het vermogen van jury’s om de vrijheid te verdedigen wegnemen.

Craig Murray is auteur, presentator en mensenrechtenactivist. Hij was van augustus 2002 tot oktober 2004 Brits ambassadeur in Oezbekistan en van 2007 tot 2010 rector van de Universiteit van Dundee. Zijn berichtgeving is volledig afhankelijk van de steun van lezers. Abonnementen om deze blog gaande te houden zijn dankbaar ontvangen.

Dit artikel is van CraigMurray.org.uk.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.