BEKIJK: Kiriakou over de bedreiging voor de journalistiek

CIA-klokkenluider John Kiriakou vertelde de Belmarsh Tribunaal in Sydney, Australië, heeft zaterdag gezegd dat de dreiging tegen Julian Assange een bedreiging is voor elke nationale veiligheidsverslaggever. (Met transcriptie)

Progressief Internationaal Belmarsh Tribunaal, Great Hall, Universiteit van Sydney.

afschrift

Mark Davis 

John Kiriakou hoort echt thuis in een zaal van het pantheon van de grootste klokkenluiders van deze eeuw. John was een CIA-analist [sic – agent] die geruchten over het Amerikaanse martelprogramma onthulde en nog belangrijker bevestigde, in het bijzonder de waterboarding-technieken, het virtueel verdrinken van ondervragingspersonen. Het was de eerste insider die dat deed. Kun je je voorstellen dat je die drempel overschrijdt om zoiets te onthullen, wetende welke oplegger jouw kant op komt?

Maar het was een probleem. De marteling zelf, een of andere krankzinnige uitvinding van Donald Rumsfeld, zo stel ik me voor, een of andere duistere fantasie die zo direct alles corrumpeerde waar Amerika voor stond, en het meest diepgaand corrumpeerde alles waar Amerika voor stond, die John Kiriakou ertoe bracht dat programma te onthullen. En natuurlijk moest er een hel worden betaald. Hij ging naar de gevangenis.

Maar naast zijn gevangenisstraf verloor hij vriendschappen. Hij verloor zijn carrière. Hij werd bespot, belasterd en bedreigd. En toch staat hij ondanks dit alles nog steeds overeind en is hij hier vandaag en staat hij in de hoek van Julian Assange. Dus John Kiriakou.

John Kiriakou

Hartelijk dank. En heel erg bedankt. Ik verdien het niet. Ten eerste wil ik Progressive International en alle organisatoren bedanken voor de kans om hier te zijn en jullie allemaal toe te spreken. Dit is voor mij een echte sensatie. Het is spannend omdat we hier allemaal zijn voor Julian Assange. Zo belangrijk is dit. En het is om verschillende redenen belangrijk.

Ik ga om te beginnen om uw toegeeflijkheid vragen, en ik bied mijn excuses aan als u veel van wat ik ga zeggen al eerder hebt gehoord. Maar ik vind het belangrijk en het verdient herhaling. Bij de CIA leren ze ons in een briefingtraining om je belangrijkste punt vooraf te vertellen. Dus dat zal ik doen. De Amerikaanse regering liegt over Julian Assange. Dat is het uitgangspunt.

Ze liegen en ze zullen blijven liegen.

Waar beginnen we hierover überhaupt te praten? Julian is beschuldigd van meerdere spionagezaken. Spionage is het ernstigste misdrijf of ten minste een van de twee ernstigste misdrijven waarvan iemand in de Verenigde Staten kan worden aangeklaagd. In sommige gevallen staat daar de doodstraf tegenover. Ik denk dat het ministerie van Justitie wil dat we blij zijn dat ze Julian niet hebben aangeklaagd voor een doodstrafzaak in het kader van de Spionagewet.

Maar laten we het even hebben over de Spionagewet. Je kunt dus zien hoe belachelijk deze wet is. De Spionagewet werd in 1917 opgesteld ter bestrijding van Duitse saboteurs tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het is nooit op een zinvolle manier bijgewerkt. Het bevat niet eens de term geheime informatie, omdat het classificatiesysteem pas in de jaren vijftig werd uitgevonden.

Er staat nationale defensie-informatie, maar er wordt nooit gedefinieerd wat de term nationale defensie-informatie betekent. Het betekent wat de aanklager wil dat het betekent. Velen van ons hebben door de jaren heen betoogd dat de Spionagewet ongrondwettelijk breed en vaag is, maar we komen in het rechtssysteem nooit ver genoeg om die zaak daadwerkelijk voor het Hooggerechtshof te brengen.

Dan Ellsberg, een van de grootste helden in het moderne Amerika, heeft het geprobeerd en blijft het proberen, maar zover zijn we nog niet helemaal gekomen. Welnu, de Spionagewet, ook al heeft het Congres het niet ter hand genomen om deze te actualiseren, werd in mijn geval feitelijk gerechtelijk bijgewerkt. Op het moment dat dit gebeurde. Ik besefte niet hoe belangrijk het was, maar tijdens de allereerste hoorzitting die ik in 2012 voor mijn rechter had, betoogden mijn advocaten dat ik geen criminele bedoelingen had toen ik sprak met The New York Times en naar ABC News. Mijn bedoeling was om het Amerikaanse volk te informeren dat de regering een misdaad beging.

En volgens de wet in de Verenigde Staten kun je een programma niet classificeren als het programma crimineel is. Je kunt het niet classificeren met als doel de informatie voor het Amerikaanse volk achter te houden. Mijn rechter zei dat ze dat argument niet alleen zou verwerpen, maar dat ze ook zou weigeren het precedent te respecteren dat was geschapen in de zaak van Thomas Drake, de klokkenluider van de NSA.

Ze keek me toen aan en zei: meneer Kiriakou, u hebt het gedaan of u hebt het niet gedaan, en ik denk dat u het hebt gedaan. En dat was het. Daarom definieerde ze spionage in de context van deze zaken heel eenvoudig als het verstrekken van nationale defensie-informatie aan iedereen die daar geen recht op had. Nationale veiligheidsjournalisten bij De Washington Post, de New York Times, de Wall Street Journal en overal elders doen ze dat elke dag.

Dat is een van de redenen waarom deze zaak zo belangrijk is. Het is omdat, en ik wil dit niet overdrijven, het Eerste Amendement van de Grondwet, de vrijheid van meningsuiting en de persvrijheid op deze zaak berusten. Als Julian Assange met succes wordt vervolgd, als hij wordt veroordeeld voor spionage, laat staan ​​het feit dat hij niet eens een Amerikaan is, maar een journalist en een uitgever, zal elke journalist en uitgever in Amerika aansprakelijk zijn voor dit soort vervolging.

Iedereen zal tientallen jaren, misschien wel eeuwen, in de gevangenis moeten doorbrengen. Zo gevaarlijk is dit. Laten we ook eens kijken naar wat Julian precies deed. Julian deed verslag van oorlogsmisdaden, zoals ik zojuist zei. Het is illegaal om een ​​misdaad te classificeren. Dat is eigenlijk een wet in de federale code. Het is nooit vervolgd. Rechts? Waarom werden de CIA-leiders niet vervolgd toen ze het martelprogramma creëerden, of toen ze het illegale buitengewone uitleveringsprogramma creëerden, of toen ze het geheime gevangenisprogramma creëerden?

Het is omdat zij de goeden zijn en je de goeden niet vervolgt als ze ons 's nachts proberen te beschermen. Herinner je je het oude gezegde nog dat mannen bereid zijn duistere dingen te doen om ons veilig te houden? Zijn we onze menselijkheid kwijtgeraakt? Het lijkt wel zo. Een ander probleem is dat de Verenigde Staten geen Official Secrets Act kennen.

Godzijdank. Wij hebben hem in ieder geval nog niet. Maar ik kan je vertellen dat ze bij de CIA erg blij zijn met wat ze zien in Groot-Brittannië en hun Official Secrets Act. En dus is dit een manier om een ​​soort officiële geheimenwet te creëren via de achterdeur, zodat als ze Julian Assange met succes kunnen vervolgen, ze weten dat ze dan iedereen kunnen vervolgen.

We moeten ze gewoon op hun woord geloven dat ze de mensen die volgens hen legitieme journalisten zijn, niet willen vervolgen.

Nog een probleem, en ik zeg dit voortdurend, maar ik doe het omdat het waar is. Het Amerikaanse volk bezit de informatie die Julian heeft vrijgegeven. We hebben het recht om te weten wat ons land en onze regering in onze naam doen. Ik wil weten of mijn regering journalisten in Irak vermoordt.

Ik wil weten of mijn regering mensen in geheime gevangenissen over de hele wereld laat verdwijnen waar niemand weet dat ze daar zijn en ze vervolgens in veel gevallen dood martelen, in welk geval ze ze gewoon cremeren en weggooien. Maar we hebben het recht om deze informatie te kennen. Alleen Julian Assange heeft het ons gegeven. Daarvoor moeten we dankbaar zijn. Ik wil het ook hebben over het soort omstandigheden waarmee Julian te maken zou kunnen krijgen, waarmee hij te maken zou kunnen krijgen als hij wordt uitgeleverd aan de Verenigde Staten en veroordeeld.

Ik wil terugkomen op mijn aanvankelijke verklaring dat de regering liegt. We zijn op de hoogte van deze voorlopige belofte om Julian niet naar een SAM-eenheid te sturen. Er zijn andere eenheden die CMU's worden genoemd, communicatiebeheereenheden. Er bestaat ook eenzame opsluiting. Het is in ieder geval niet aan de aanklagers om te beslissen wie naar welke gevangenis gaat en wie in welke eenheid wordt vastgehouden.

Ze hebben er letterlijk niets over te zeggen. De rechter heeft daar niets over te zeggen. De enige mensen die daarover mogen beslissen zijn de gevoelloze bureaucraten van het Federal Bureau of Prisons. En zelfs als ze besluiten om Julian niet naar een beperkte eenheid te sturen, hoeft er alleen maar te gebeuren dat een willekeurige gevangene naar een gevangenisbewaker toe loopt en zegt: ik hoorde net twee mensen praten over het neersteken van Julian Assange.

Dan zal Julian voor onbepaalde tijd naar eenzame opsluiting worden gestuurd, “voor zijn eigen veiligheid”. Toen ik voor het eerst in de gevangenis aankwam, besloot ik een verzoek uit de Wet op de Vrijheid van Informatie over mezelf in te dienen. En de reden dat ik dit deed is omdat ik was begonnen met het schrijven van een open brief vanuit de gevangenis die ik Brieven van Loretto noemde. Het maakte de directeur woedend, en dus smokkelde ik deze brieven naar mijn advocaat, en zij stuurde ze vervolgens naar de media.

En ze kregen miljoenen en miljoenen hits. En dus werd ik geplaatst in wat een Modified Communications Management Unit werd genoemd. Er was een vertraging van vijf dagen op mijn inkomende en uitgaande e-mails. Mijn telefoongesprekken zijn niet opgenomen. Ze werden live beluisterd door een live bewaker. En en zowel mijn inkomende als uitgaande post werd geopend en gelezen.

Dus hierin in deze gewijzigde CMU. Opeens voelde ik dat mijn stijl verkrampt was. Dus schreef ik een brief aan het Bureau of Prisons en zei: op grond van de Freedom of Information Act vraag ik alle documenten op die u over John Kiriakou heeft. En tot mijn verbazing kreeg ik ongeveer zes weken later een pakketje van 220 pagina's, waarvan 200 pagina's onzinnig waren.

Mijn medische gegevens, mijn bezoekerslijst, dingen waar niemand iets om gaf. Maar er waren twintig pagina's die aan de boven- en onderkant heel duidelijk waren gestempeld: 'FOIA vrijgesteld. Niet vrijgeven aan de gevangene.” Dus óf iemand van het FOIA-kantoor van het Bureau of Prisons was hersendood, óf ze kregen medelijden met me en besloten dat ik dit waarschijnlijk moest zien.

Wat het was, was een reeks memo's die de directeur naar de gevangenisbewakers stuurde, ter voorbereiding op mijn komst. Degene die voor mij het leukst was, was een pagina met zeer grote letters en grote lettertypen, waarop stond: "Let op, de gevangene heeft toegang tot de media". Stel je Julian Assange voor. Hij zal niet in een aangepaste CMU zitten. Hij zal in de CMU zitten.

Nu zijn er twee KMU’s in de Verenigde Staten. Eén zit in de voormalige dodencel van de zwaar beveiligde gevangenis in Terre Haute, Indiana. De andere bevindt zich in de supermax-gevangenis in Marion, Illinois. Beide gevangenissen zijn een hel op aarde. En dat zal ik je zo meteen vertellen. Maar toen deze Communications Management Units in de jaren tachtig werden opgericht, waren ze bedoeld om de gevaarlijkste criminelen uit het Amerikaanse gevangenissysteem te huisvesten.

En ik heb het over het laatste overlevende lid van de terroristische organisatie Abu Nidal, een terrorist die een vliegtuig in Egypte opblies waarbij zo'n 183 mensen omkwamen. De zogenaamde blinde sjeik Omar Abdel Rahman, die min of meer de peetvader was van de eerste aanval op het World Trade Center. Dat is niet echt meer het geval. Nu huisvest de CMU een medische klokkenluider met de naam Marty Gottesfeld.

Het herbergt de beroemde drone-klokkenluider Daniel Hale. Het huisvest milieuactivisten. Dit is niet de reden waarom CMU's zijn gecreëerd, maar dit is wat ze met Julian gaan doen. Waarom gaan ze het met Julian doen? Omdat ze niet willen dat hij aan iemand vertelt wat hij weet. En hij weet veel. Hij weet veel over misdaden die zijn gepleegd door de Amerikaanse overheid, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid.

Dus als ze zeggen dat hij eerlijk behandeld zal worden, is dat een leugen. Hij zal niet eerlijk worden behandeld. Ik ga iets herhalen dat ik ook vaak zeg, over de rechtbank waarin Julian berecht zou worden als hij zou worden uitgeleverd. Dit is het oostelijke district van Virginia. Dit is de rechtbank waarin ik ben berecht, de rechtbank waar CIA-klokkenluider Jeffrey Sterling werd berecht.

Het is de rechtbank waarvoor Ed Snowden is aangeklaagd. Daar is een rechter. Er zijn een paar rechters. Degene die mijn zaak heeft behandeld, die van Geoffrey Sterling en alle anderen is rechter Leonie Brinkema, die alle nationale veiligheidszaken voor zichzelf behield. En geen enkele gedaagde op het gebied van de nationale veiligheid heeft daar ooit een zaak gewonnen. Nou, zij is niet Julians rechter.

Julians rechter zou de hoofdrechter zijn. En wat deed hij voordat hij opperrechter werd? Hij was rechter bij de FISA-rechtbank. Dat is de rechtbank die zo geheim is dat we niet eens echt weten wat ze doen. Dat is wie Julian gaat berechten. In mijn geval had de vrouw van mijn beste vriend een oom die de juryadviseur van OJ Simpson was.

Ik neem aan dat de meesten van jullie weten wie OJ Simpson was: voetballer, acteur en hoogstwaarschijnlijk dubbele moordenaar. En zij hebben de zaak gewonnen. Daarom bood deze juryconsulent aan om mij gratis te helpen. Hij vloog naar Washington. We hebben hem een ​​veiligheidsmachtiging gegeven, en hij heeft 15,000 pagina's met geheime ontdekkingen doorgenomen. En uiteindelijk vertelde hij me dat als we in een ander district van Amerika zouden zijn, hij zou zeggen: laten we ervoor gaan. Wij gaan deze zaak winnen.

Maar hij zei: in het oostelijke district van Virginia zal je jury bestaan ​​uit mensen van of met familieleden bij de CIA, het Pentagon, de FBI, het ministerie van Binnenlandse Veiligheid en tientallen nationale veiligheids- en inlichtingendiensten. Hij zei: mijn vriend, je hebt geen enkele kans. En daarom heb ik uiteindelijk een pleidooi gehouden.

Nu werd ik beschuldigd van spionage, drie aanklachten, maar ik had geen spionage gepleegd. En dus lieten ze die aanklacht vallen. Ze bieden Julian geen liefje-deal aan. Ze hebben het vanaf het begin van de zaak zo moeilijk mogelijk gemaakt. Er is echt geen reden voor ons om te denken: ze hebben hun punt duidelijk gemaakt en Julian is een journalist.

Zelfs zij moeten het daarmee eens zijn. Het zal niet zo erg zijn. Nee nee nee. Het is zo erg als we denken dat het is. Als de CIA een complot bedenkt om Julian op klaarlichte dag in de straten van Londen te vermoorden, omdat ze de journalistiek die hij doet niet leuk vinden, is dat een probleem. Dus ik wilde nogmaals zeggen dat de zaak van Julian groter is dan die van Julian Assange.

Dit is een zaak over de rechtsstaat. Het gaat om een ​​zaak over de Grondwet. Het gaat over de manier waarop de Verenigde Staten zichzelf presenteren aan de rest van de wereld. De Verenigde Staten beweren een lichtend baken van hoop te zijn voor de mensenrechten, de burgerrechten, de burgerlijke vrijheden en de rechtsstaat. En dat is gewoonweg niet waar.

Het is niet. En daarom moeten we opstaan ​​en samen staan, want de zaak gaat niet over Julian. Het gaat over ons allemaal. Hartelijk dank. Bedankt.

Het Belmarsh Tribunaal werd georganiseerd door Mary Kostakidis en Mark Davis; georganiseerd door de Progressive International & Wau Holland Foundation en mede gesponsord door de Search Foundation, Jacobin, PEN Sydney, PEN International, Declassified Australia, NSW Council for Civil Liberties, Consortium News & The Walkley Foundation.