AS`AD AbuKHALIL: Netanyahu's bloemlezing van fouten, verzinsels en onwaarheden

By As'ad AbuKhalil
Speciaal voor consortiumnieuws

IHet nieuwe boek van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu Bibi: Mijn verhaal, is interessant en vermakelijk om te lezen voor iedereen die zich op zijn of haar gemak voelt met zijn of haar eigen racisme en met het demoniseren van subjectpopulaties als inferieure mensen. 

Als je niets geeft om mensenrechtenschendingen en als je een voorvechter bent van oorlogsmisdaden, dan is dit boek iets voor jou. 

Hier is een Israëlische leider die trots is op zijn schendingen van het oorlogsrecht (zoals het opblazen van Libanese burgervliegtuigen in 1968) en hij is ook trots op zijn racistische beperkingen tegen Afrikaanse immigranten omdat zij vatbaarder zijn voor misdaad dan andere volkeren, aldus zijn rekening. 

Dit boek zal, net als eerdere boeken van Netanyahu, gelezen worden door zowel Amerikaanse journalisten als beleidsmakers. Netanyahu was een jonge diplomaat toen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken George Schultz hem uitnodigde voor langdurige discussies over het buitenlands beleid en hoe de Arabieren het beste konden worden onderworpen. 

Het boek is nuttig om uit te leggen hoe het Amerikaanse buitenlandse beleid in het Midden-Oosten tot stand komt. Als een Arabier zou schrijven over de oorsprong van het Amerikaanse Midden-Oostenbeleid en hoe de Israëlische leiders in wezen Amerikaanse plannen en beleid daarvoor formuleren, zou die persoon automatisch worden beschuldigd van antisemitisme. 

Ik geloof Netanyahu als hij in zijn boek vele malen beweert dat zijn rechtse beroepsvisie door de Amerikaanse regeringen is overgenomen. Het is hier dat we leren dat de Abraham-akkoorden van voormalig president Donald Trump feitelijk begonnen als een initiatief van Netanyahu.

Netanyahu staat bekend (in Israël en in pro-Israëlische westerse landen) vanwege zijn neiging om de waarheid te omzeilen; leugens, verdraaiingen en verzinsels gaan hem gemakkelijk af. 

Kijk hoe hij in het boek beweert dat de oorlog van 1967 onvermijdelijk was omdat “de Arabieren ermee door zullen gaan” (p. 38), terwijl het Israël was dat die oorlog lanceerde. (In de vroege uren van het conflict probeerde de Israëlische regering eerst de regering-Johnson te misleiden door ten onrechte te beweren dat Egypte het conflict was begonnen door de eerste schoten af ​​te vuren).  

Geamuseerd door de vlammen

Netanyahu is zo trots op de ‘missie’ om Libanese burgervliegtuigen in 1968 (de hele vloot van Libanese luchtvaartmaatschappijen destijds) ‘op te blazen’, dat hij midden in de nacht een scherpe inspectie van de vliegtuigen verzint, wanneer de vliegtuigen werden opgeblazen. geparkeerd en de luchthaven gesloten, om ervoor te zorgen dat er geen burgers aan boord waren voordat de operatie plaatsvond. (pag. 56).

Hij verzint een humanitair laagje voor zijn oorlogsmisdaad. Netanyahu was geamuseerd toen hij het “vliegveld…verlicht met enorme vlammen” zag. Het leek wel iets uit een film” (p. 56).  

Hij vermeldt terloops dat zijn broer deel uitmaakte van het team dat in 1973 Beiroet binnenviel (hij vermeldt ten onrechte de datum 1972) en Palestijnse civiele en militaire leiders vermoordde. Hij beweert dat die leiders aanslagen op Israël beraamden (p. 93), terwijl een van de slachtoffers de dichter Kamal Nasser was, die in zijn leven nooit een wapen vasthield. 

Zo begon Netanyahu's oorlog tegen het terrorisme. 

Hij onderstreept de Joodse gehechtheid aan het land (ook van Europese Joden die het heilige land nog nooit eerder hadden gezien), maar hij kan de gehechtheid van de Palestijnse inheemse bevolking aan hun land niet begrijpen. Dit is de kern van het zionistische racisme, dat nog steeds ten grondslag ligt aan de voortdurende agressie van Israël tegen de Palestijnen.

Netanyahu's analyse van de betrekkingen tussen de VS en Israël is eenvoudig: wat Israël ook doet, en hoeveel oorlogen en invasies het ook lanceert, de “alliantie met de VS zal voor zichzelf zorgen.” Hij gelooft terecht dat de Amerikaanse presidenten Israël hoe dan ook zullen steunen, en dat “iedereen van een winnaar houdt” (p. 84). 

Maar Israël wint geen oorlogen op eigen kracht; het vecht – net als Oekraïne – met de hele westerse wereld erachter. Netanyahu heeft gelijk als hij zegt dat elke Amerikaanse president sinds 1948 Israël hoe dan ook heeft gesteund, ondanks de internationale publieke verontwaardiging.

Toegang tot de Top

Het boek onthult de mate waarin invloedrijke Amerikaanse zionisten toegang kunnen hebben tot de hoogste echelons van de Amerikaanse regering. Netanyahu's vader, destijds hoogleraar Joodse studies aan de Cornell Universiteit, besloot in 1974 dat het Amerikaanse buitenlandse beleid ten aanzien van Israël hem niet beviel. Daarom nam hij zijn zoon mee naar een ontmoeting met Eugene Rostow, voormalig onderminister van Buitenlandse Zaken van president Lyndon Johnson voor politieke zaken. zaken. 

Rostow zorgde ervoor dat de twee Paul Nitze en admiraal Elmo Zumwalt zouden ontmoeten. Stel je eens voor dat een Arabisch-Amerikaanse professor en zijn zoon zo'n toegang genoten? Tot op de dag van vandaag zijn de deuren gesloten voor Arabisch-Amerikanen die het niet eens zijn met het Amerikaanse buitenlandse beleid. Alleen Arabisch-Amerikanen die bereid zijn de Amerikaanse oorlogen en het Amerikaanse beleid toe te juichen, worden verwelkomd in de machtshallen.

[Verwant: AS'AD AbuKHALIL: Fouad Ajami – de Huis-Arabier van het Westen]

Netanyahu's vader had in 1947 zelfs een ontmoeting met generaal Dwight Eisenhower om de rechtse Israëlische zaak bij hem te bepleiten. Eisenhower was “voldoende onder de indruk”, dus vroeg hij hem “zijn hele presentatie voor een volledige vergadering van de generale staf van het leger te herhalen” (p. 107).

Storing

Netanyahu noemt de tijd waarin Yitzhak Rabin, als Israëlische ambassadeur in de VS, door historicus Arthur Schlesinger Jr. werd beschuldigd van inmenging in de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1972 aan de zijde van Richard M. Nixon.

Maar de inmenging van Rabin was lang niet zo flagrant en hardhandig als Netanyahu's eigen tussenkomst aan de kant van de Republikeinse presidentskandidaten. Gelukkig heeft dit de houding van de Democraten buiten het Congres tegenover Israël verzuurd en de merknaam van Israël aangetast.

Israël was een politiek product waarmee zowel Democraten als Republikeinen, liberalen en conservatieven zich konden identificeren. In de huidige Amerikaanse politiek is het Israëlische politieke project – vooral onder Netanyahu – een zaak van rechts en voor rechts geworden, zowel in Israël als in de VS.

In tegenstelling tot de bedoelingen van David Ben-Gurion, de grondlegger van het land, is Israël in de VS steeds meer een partijdige politieke kwestie geworden, ook al is de leiding van de Democratische Partij te timide om de gevoelens van gewone Democraten over het onderwerp Israël te weerspiegelen. Israël. De leiding heeft er geen zin in om in opstand te komen tegen de Israëllobby.

Begin in de VS

In de jaren tachtig begon Netanyahu te werken in de Israëlische ambassade in Washington. Uiteraard had hij toegang tot de hoogste regionen van de Amerikaanse macht. Hij gaf toe dat hij mensen rekruteerde om pro-Israëlische ‘op-eds’ te produceren waarin kritiek op Israël werd ontkracht (p. 1980). 

Netanyahu was een regelmatige en gewilde gast in Amerikaanse tv-nieuwsprogramma's. Hij vertelt de lezers dat Amerikaanse 'cameraploegen' hem de duim omhoog zouden steken na een optreden op ABC's Nightline. Ted Koppel, de presentator van de show, was grotendeels verantwoordelijk voor de promotie van Netanyahu.

Schultz, de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken, zou deze louter stafmedewerker van de Israëlische ambassade bellen om zijn mening te vragen over het buitenlands beleid van de VS.

Een Arabische ambassadeur zou maanden wachten voordat hij een paar minuten audiëntie kreeg bij de minister van Buitenlandse Zaken. Maar Schultz deelde belangrijke inzichten met Netanyahu; hij vertelde hem tijdens zijn eerste ontmoeting over Palestijnen: “Deze terroristen zijn geen menselijke wezens. Het zijn dieren” (p. 153). Ondertussen las president Ronald Reagan Netanyahu's boek over terrorisme en deelde het uit aan zijn assistenten.

Met Bibi

Netanyahu wil dat de lezer weet dat hij een militaire held was, en dat hij een groot intellectueel en politicus is; en dat hij ook nog eens heel grappig is en voorspellingen kan doen. Hij vertelt ons bijvoorbeeld dat hij de ineenstorting van het Sovjetblok voorspelde, hoewel niemand wordt aangeboden om die bewering te ondersteunen.   

Tot de verzinsels in het boek behoort zijn gebabbel over de Vredesconferentie van Madrid in 1991 en hoe hij Arabische verslaggevers bijeenbracht en vragen van hen beantwoordde, waarbij hij al hun argumenten over het conflict weerlegde. 

Een dergelijke persconferentie heeft niet plaatsgevonden, en de deelnemers herinneren zich dat Arabische verslaggevers destijds feitelijk persevenementen van Israëlische leiders en diplomaten boycotten. 

Netanyahu beweert dat alle Arabische diplomaten bij de VN (waar hij de Israëlische ambassadeur was) onwetend zijn over de feiten van het Midden-Oosten – terwijl zijn boek vol zit met fouten, onnauwkeurigheden en onwaarheden. Hij beweert bijvoorbeeld dat de eigen stam van de profeet Mohammed “een formidabele Joodse stam in Arabië” was en dat hij, dat wil zeggen Mohammed, zijn eigen stam vernietigde. Historicus Netanyahu maakte geen melding van hoe Mohammed de vernietiging van zijn eigen stam kon overleven.

Zijn racisme wordt ontmaskerd wanneer hij de Palestijnse inheemse bewoners van het heilige land louter ‘Arabieren noemt die een gestage stroom kolonisten binnenstromen’ (p. 186). Hij beweert stoutmoedig dat “het niet de Joden zijn die het land van de Arabieren overnemen, maar de Arabieren die het land van de Joden overnemen. De Joden zijn de oorspronkelijke inboorlingen, de Arabieren zijn de kolonisten.”

Netanyahu baseert zich bijvoorbeeld op deze wilde ideeën in het in diskrediet gebrachte boek over universaliteit Van onheuglijke tijden, door Joan Peters. En uiteraard haalt hij Mark Twain aan, die tijdens een bezoek aan het heilige land de Arabische boeren niet het vermelden waard vond.

As`ad AbuKhalil is een Libanees-Amerikaanse hoogleraar politieke wetenschappen aan de California State University, Stanislaus. Hij is de auteur van de Historisch Woordenboek van Libanon (1998) Bin Laden, de islam en Amerika's nieuwe oorlog tegen terrorisme (2002) De strijd om Saoedi-Arabië (2004) en liep de populaire De boze Arabier bloggen. Hij twittert als @assadabukhalil

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.