Historicus Carolyn Woods Eisenberg spreekt over “Het beëindigen van de ‘Amerikaanse oorlog’ in Vietnam: impact van de Amerikaanse anti-oorlogsbeweging en lessen voor het heden.”
Historicus Carolyn Woods Eisenberg sprak maandag de Massachusetts Peace Action toe.
Op 27 januari 1973 stemde de Vredesconferentie van Parijs in met de terugtrekking van alle troepen en adviseurs uit Vietnam, de terugtrekking van alle buitenlandse troepen uit Laos en Cambodja, en een staakt-het-vuren in heel Vietnam. Het was het hoogtepunt van een mislukt Amerikaans project dat enorme sommen geld en miljoenen levens heeft gekost. Jarenlang stelde een levendige anti-oorlogsbeweging de richting van het Amerikaanse beleid ter discussie.
Eisenberg concentreert zich op de Nixon-jaren en heeft gebruik gemaakt van duizenden vrijgegeven documenten om de impact van de anti-oorlogsbeweging op de regering-Nixon te belichten. Als we terugkijken op de Vietnam-ervaring: hebben deze gebeurtenissen gevolgen voor het heden? Eisenbergs nieuwe boek Vuur en regen: Nixon, Kissinger en de oorlogen in Zuidoost-Azië is een meeslepend, nauwgezet verhaal over de manier waarop nationale veiligheidsbeslissingen die op het hoogste bestuursniveau worden genomen, de levens van individuen in binnen- en buitenland beïnvloeden.
Carolyn Woods Eisenberg is hoogleraar Amerikaanse geschiedenis en Amerikaanse buitenlandse betrekkingen aan de Hofstra Universiteit. Zij is de auteur van het prijswinnende boek De grens trekken: het Amerikaanse besluit om Duitsland te verdelen, 1944-49. Zij is medeoprichter van Brooklyn for Peace en medewetgevend coördinator voor Historians for Peace and Democracy.
Studentendemonstranten marcheren door Langdon Street aan de Universiteit van Wisconsin-Madison, januari 1965. (UW Digitale Collecties/Wikimedia Commons)
Het lijkt erop dat u het belangrijkste aspect van de anti-oorlogsbeweging hebt genegeerd: de eenheid met de troepen zelf, waardoor het leger ontrouw wordt. (Ben je het fragmenteren vergeten?) Het was het uiteenvallen van de militaire discipline (niet het lobbyen bij het congres!) dat de troepen naar huis bracht.
U lijkt ook de absurde bewering te hebben aanvaard dat de Russische deelname aan de oorlog in Oekraïne “niet uitgelokt” was. Consortium News heeft een overvloed aan artikelen waarin wordt uitgelegd hoe verkeerd dat is.
We hebben hier jarenlang over gesproken en gezegd dat er een dag zou komen waarop de spreekwoordelijke massa – de armen en de middenklasse, de arbeiders en degenen die werkloos zijn – zich zouden moeten verenigen, voor het algemeen belang. Er is jarenlang aan gewerkt om ervoor te zorgen dat dit deze keer niet kan gebeuren. Wat de lage inkomens en armen je kunnen vertellen is dat de machthebbers zullen doen wat ze willen, ongeacht hoeveel mensen er tegen zijn. Het volk heeft de hooivorken, maar de heersende klasse heeft het nucleaire arsenaal.
Ik heb het meeste hiervan elders gepost, maar ik ben er trots op ( ;^] ), dus hier gaat het:
Ik heb onlangs de rol en het belang van massademonstraties van de publieke opinie heroverwogen tegen iets waar de heersers veel om geven of waar ze diep in investeren.
Onderwerp: massademonstraties voor clementie voor Sacco en Vanzetti. Ik heb een grote FU gekregen van de staat.
Item: Idem voor de Rosenbergs. Ik geloof dat zelfs de paus voor hun leven heeft gepleit. Dezelfde FU van de staat.
Wat de oorlog in Vietnam betreft: tegen het einde van het presidentschap van LBJ waren er regelmatig massale demonstraties tegen de oorlog, die de grote publieke opinie weerspiegelden. De oorlog duurde nog vier jaar. Waarom? En precies WAAROM trokken de VS zich uiteindelijk terug? Ik ben gaan geloven dat de publieke opinie een rol speelde, zelfs een grote rol, bij dat besluit. MAAR NIET DE BESLISSENDE ROL.
Dat was, geloof ik, de ineenstorting van het ‘moreel’ in het leger. Het fragmenteren begon routine te worden en we weten nu dat het grotendeels racistisch was: de meeste zwarte ‘grunts’ hadden er genoeg van om tot hun mogelijke dood te worden veroordeeld (door meestal jonge bevoorrechte blanke officieren) om de democratie van iemand anders te verdedigen, terwijl ze bijna geen eigen democratie hadden. thuis. De anti-oorlogsboodschappen van onder meer Malcolm X, Muhammad Ali en MLK, samen met het bewustzijn van de zwarte strijd in het algemeen, raakten duidelijk. Ook: GI's in actieve dienst marcheerden IN UNIFORM tegen de oorlog. Vietnam Dierenartsen tegen de Oorlog (VVAW). Anti-oorlogskoffiehuizen rond militaire bases, zelfs in het zuiden en zuidwesten. Deserties. Conceptkaartverbrandingen. Ontwerpontduiking tot het punt waarop jongeren het land ontvluchten.
Het leger was op weg naar rebellie en wie wist dat DAT daarheen zou kunnen leiden???
Ik denk dat deze ineenstorting van de ‘discipline’, zowel binnen als buiten het leger, de heersers ervan overtuigde dat het voortzetten van de oorlog te gevaarlijk werd en moest eindigen.
Als dat niet zo was geweest, geloof ik dat we NOG STEEDS in Vietnam zouden zijn. De publieke opinie op zichzelf? Nee.
Marjorie Taylor Greene stemt tegen rouwende slachtoffers van aardbevingen in Turkije en Syrië – HP
Zoveel propaganda, zo weinig waarheid……
Uw leugenachtige kop: “Marjorie Taylor Greene stemt tegen rouwende slachtoffers van aardbevingen in Turkije en Syrië”
Ware kop: “Huisresolutie vervalst sympathie voor slachtoffers van de aardbeving door Poetin aan de kaak te stellen en op te roepen tot het verdrijven van Assad.”
Ik denk niet dat je zou willen specificeren wat Assad precies deed (of niet deed) voor de slachtoffers van de aardbeving, dat was zo gruwelijk….
Wanneer zullen sommige van deze vredessoldaten een eremedaille ontvangen?
Een belangrijke factor was het uiteenvallen van de discipline in het leger zelf. Het waren niet alleen de burgers, maar het waren de soldaten die hun eigen officieren vermoordden, bekend als ‘Fragging’… door een granaat in de tent van de bevelvoerende officier te gooien, en door de simpele weigering om missies uit te voeren, die de leiding ervan overtuigden dat een dienstleger zou alleen maar problemen veroorzaken. Dat was de reden waarom het leger overstapte naar het vrijwilligersleger, ook al waren de vrijwilligers jongens en meiden zonder perspectief in het leven. Het leger gaf hen een baan, voedsel, onderdak, enz.
Maar dat kwam allemaal na het militaire debacle en de muiterij van het dienstplichtige leger.
Dat waren de dagen waarin mensen overeenkomsten konden ondertekenen en van hen werd verwacht dat ze zich aan hun geschreven woord hielden. Het waren de ‘goede oude dagen’. We zijn 'verder gegaan', en wie zou een dergelijke overeenkomst vertrouwen die vandaag door de VS of de EU is ondertekend?
De complexiteit van onze menselijke communicatie is een van de weinige dingen die ons onderscheidt van andere wezens. Wanneer we opzettelijk ondertekende verdragen verbreken en onszelf laten overspoelen door propaganda en valse reclame, vernietigen we onze menselijkheid.
Misschien zal het hele ‘menselijke experiment’ binnenkort de kant van de dodo volgen.
Het artikel stelt dat:
“Op 27 januari 1973 stemde de Vredesconferentie van Parijs in met de terugtrekking van alle troepen en adviseurs uit Vietnam, de terugtrekking van alle buitenlandse troepen uit Laos en Cambodja, en een staakt-het-vuren voor heel Vietnam. Het was het hoogtepunt van een mislukt Amerikaans project dat enorme sommen geld en miljoenen levens heeft gekost. Jarenlang heeft een levendige anti-oorlogsbeweging de richting van het Amerikaanse beleid betwist.”
Hoewel de anti-oorlogsbeweging zeker behulpzaam was bij het beëindigen van de oorlog in Vietnam, was de GI-beweging nog belangrijker bij het tot stilstand brengen van die destructieve oorlog, de grootste muiterij die het Amerikaanse leger ooit heeft doorstaan. Het klassieke boek Soldiers in Revolt van David Cortright, evenals de verschroeiende documentaire Sir! No Sir! maakt dit punt met groot effect duidelijk, zowel voor de lezer als voor de kijker, aangezien tienduizenden soldaten, piloten en matrozen nadrukkelijk NEE zeiden tegen het Amerikaanse militarisme. De leden van het leger die destijds deelnamen aan de GI-opstand zijn, in tegenstelling tot degenen die met het programma instemden, de ware helden van dit land, omdat ze de moed en integriteit hadden om de illegale en immorele bevelen te weigeren die ze kregen van hun bevelvoerende officieren en om NEE te zeggen tegen die hoogst onnodige oorlog.
Om de een of andere reden verscheen je reactie niet op mijn scherm. Daarom schreef ik mijn commentaar en zei soortgelijke dingen zonder de jouwe te vermelden.
Ik zou ‘de GI-beweging’ echter niet tegenover ‘de vredesbeweging’ stellen. De twee waren verschillende kanten van één verenigde beweging. De burgers organiseerden GI-koffiehuizen, verspreidden literatuur, enz. Enz. Omgekeerd namen GI's (openlijk en in uniform!) deel aan massademonstraties in de VS.
De spreker maakt een zeer interessant en geldig punt: resoluties in het Congres werden niet aangenomen, maar het aantal troepen moest worden verlaagd om ervoor te zorgen dat die resoluties zouden worden verworpen.
Later had de regering-Reagan een soortgelijk dilemma in de omgang met de Nuclear Freeze-beweging. Dat lukte ook niet, maar het had wel een waardevol effect bij het vormgeven van het overheidsbeleid. De regering-Carter had de inzet van 200 MX-raketten voor ogen, maar het aantal dat daadwerkelijk werd ingezet lag rond de 50.
Begin jaren negentig daalde het aantal kernproeven omdat er niet zo veel te testen was. Maar het is ook redelijk om te denken dat de regering-Bush heeft geprobeerd de aantallen te beperken, om zo de wetgeving te dwarsbomen die deze aantallen helemaal stopzet. De wetgeving voor een totaal verbod werd uiteindelijk aangenomen en president Bush ondertekende deze met tegenzin in de wet.
Het niet bereiken van uw directe doelen is niet hetzelfde als geen effect hebben.
Gezien het feit dat de Amerikaanse anti-oorlogsbeweging tegen de oorlog in Vietnam opkwam en viel met het opleggen en beëindigen van de dienstplicht, ben ik er niet zeker van dat zij ons veel te leren heeft. Er heeft sindsdien geen substantiële of effectieve beweging plaatsgevonden in de VS, noch hier in Groot-Brittannië. Om dat te veranderen betekent het organiseren van de arbeidersklasse, een activiteit (en klasse) die vredelievende mensen uit de middenklasse instinctief vermijden als de pest.
Het heeft ons geleerd dat de middenklasse opkomt voor de middenklasse. Het ontwerp is niet langer een zaak van de middenklasse. Tegenwoordig doen de meesten die het leger ingaan dat, om een kans te maken uit de hopeloze armoede.