Hrafnsson: Imperium tegen één man

Het verzet van Julian Assange heeft de rauwe elementen blootgelegd van een imperium dat de principes die het zo trots predikt op het gebied van de mensenrechten, de persvrijheid en de rechtsstaat volledig negeert, zegt de Wikileaks editor.

Hrafnnson hield vrijdagavond via video de volgende toespraak voor het Belmarsh Tribunaal in de National Press Club in Washington. Een transcriptie volgt. 

Kristin Hrafnsson

Thij verhaal van Wikileaks en Julian Assange heeft twee hoofdcomponenten, twee hoofdstukken, beide even belangrijk. Eén gaat over de publicaties, het belangrijkste journalistieke werk van deze eeuw. Het andere hoofdstuk gaat over de reactie op dit werk, en dat is net zo onthullend.

De explosieve verhalen die ruim tien jaar geleden uit de publicaties naar voren kwamen zijn bekend: oorlogsmisdaden, moordcommando's, mensenrechtenschendingen in Irak, Afghanistan en Guantanamo Bay, de onderbuik van de Amerikaanse diplomatie en de diplomatieke telegrammen die in 2010 en 11 zijn vrijgegeven.

De reactiekant van de Wikileaks saga is een voortdurende geschiedenis. Het is het verhaal van hoe rijken al hun macht gebruikten tegen één individu, Julian Assange, in een poging hem te verpletteren, het zwijgen op te leggen en hem te vermoorden.

Zijn verzet heeft hem nog geen gerechtigheid gebracht, maar het heeft wel de rauwe elementen van het imperium blootgelegd, het imperium dat de principes die het zo trots predikt op het gebied van de mensenrechten, de persvrijheid en de rechtsstaat totaal negeert; de zoektocht naar brute wraak en de poging om Julian een voorbeeld te geven.

De Verenigde Staten zijn bereid het kwetsbare systeem van de internationale orde te negeren en te ondermijnen. Het heeft de bevindingen van de Verenigde Naties ten gunste van Assange schaamteloos verworpen en daarmee twee belangrijke mensenrechtenorganen verzwakt, waaronder het Tribunaal van de Verenigde Naties voor willekeurige detentie, dat vaak met succes heeft bijgedragen aan de vrijlating van politiek vervolgde dissidenten. Het andere orgaan is de speciale rapporteur van de Verenigde Naties inzake foltering, die in het voordeel van Julian oordeelde.

Door deze VN-mandaten niet te respecteren en te verwerpen, ondermijnt het hun vermogen om alle politiek vervolgde en gemartelde individuen bij te staan. Autoritaire regimes zullen eenvoudigweg zeggen: 'Waarom zouden we ons houden aan de bevindingen van deze VN-instellingen, als de VS, Groot-Brittannië en Zweden deze totaal negeren.

Op dezelfde manier worden andere multilaterale organen buiten beschouwing gelaten: de Europese Raad, het Europees Parlement, de OAS, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. De razende achtervolging van Julian Assange stopt dus nergens voor, inclusief het ondermijnen van fragiele internationale juridische structuren die decennialang met grote inspanning zijn opgebouwd in een poging de orde op onze planeet te vergroten.

In de Assange-zaak schenden de VS en Groot-Brittannië zelfs hun eigen bilaterale uitleveringsverdrag. Dat verdrag maakt uitlevering wegens politieke misdrijven vrij. Ondanks deze vrijstelling eisen de Verenigde Staten op basis van dit verdrag de uitlevering van Julian Assange, terwijl ze Assange tegelijkertijd beschuldigen van politieke misdrijven.

Spionage is niet alleen een pure vorm van politiek misdrijf, maar de aanklacht tegen hem is bezaaid met beschuldigingen van politieke motieven.

Het is waar dat Assange zich schuldig maakt aan pogingen een einde te maken aan oorlogsmisdaden en corruptie door deze aan het licht te brengen. Dat zou je politiek kunnen noemen. Maar als het werkelijk een politieke misdaad is, dan is het een misdaad die iedere fatsoenlijke journalist zou moeten begaan. Het is een journalistieke plicht en Julian maakt zich duidelijk schuldig aan journalistiek. En het bewijs daarvan zijn de tientallen onderscheidingen die hij en hij hebben gekregen Wikileaks de afgelopen tien jaar hebben ontvangen.

In onze verwrongen wereld heeft het imperium besloten dat het blootleggen van de waarheid nu als een politieke misdaad wordt beschouwd. De wens om Assange zelf een voorbeeld te geven en een bedreigend signaal te sturen naar elke journalist in de wereld is zo buitensporig dat de Verenigde Staten bereid zijn de principes van de persvrijheid, vastgelegd in het Eerste Amendement, in gevaar te brengen.

Nu hebben alle grote reguliere media in de VS eindelijk het gevaar van de vervolging van Assange voor hun eigen positie gezien en hun bezorgdheid geuit. Dat geldt ook voor alle grote organisaties voor persvrijheid, vrijheid van meningsuiting en burgerlijke vrijheden in de Verenigde Staten en zelfs in de wereld.

Toch loopt de zaak nog steeds. Desondanks eisen de VS nog steeds uitlevering van het Verenigd Koninkrijk, en Julian zit nog steeds in de Belmarsh-gevangenis.

In april zal hij daar vier jaar hebben doorgebracht, de langstzittende gevangene in Groot-Brittannië in de laatste tijd. De aanvallen op Julian gaan door, ondanks het feit dat de aanklacht tegen hem totaal in strijd is met de onlangs geïntroduceerde persrichtlijnen van het Amerikaanse ministerie van Justitie.

Deze richtlijnen maken sinds november de facto deel uit van de Amerikaanse wetgeving. Deze richtlijnen erkennen het journalistieke recht om geheime overheidsinformatie op te vragen, te ontvangen, te bezitten en te publiceren in het algemeen belang.

Minstens 17 van de 18 aanklachten in Julians aanklacht zijn volledig onverenigbaar met deze nieuwe richtlijnen. Het ministerie van Justitie van Merrick Garland zou overspoeld moeten worden met een dringende vraag om deze duidelijke discrepantie te verklaren.

De vervolging van Assange heeft de reputatie van de Verenigde Staten nu al ernstig geschaad. Het feit dat de Amerikaanse regering handelt in strijd met haar eigen principes, die zij over de hele wereld prediken, is niet onopgemerkt gebleven.

De afgelopen weken ben ik naar verschillende Latijns-Amerikaanse landen gereisd en heb ik presidenten ontmoet die zich grote zorgen maken over het precedent dat in de Assange-zaak is geschapen. Na een ontmoeting met president Alberto Fernandez van Argentinië en zijn vice-president, Cristina de Kirshner, kozen ze allebei de kant van de Assange-campagne en drongen ze er bij de regering-Biden op aan de aanklacht tegen hem in te trekken.

Argentijnen zijn, net als anderen in de regio, heel goed op de hoogte van het vermogen van de CIA bij het plannen van de ontvoering of moord op individuen.

Zoals we nu weten, smeedde het agentschap in 2017 een complot tegen Julian. Ik ontmoette Luis Arce, de president van Bolivia, die zich volledig inzette ter ondersteuning van Assange. Hetzelfde gold voor de nieuw gekozen president van Brazilië, Lula da Silva, die beter dan wie dan ook de aard van de rechtspraktijk tegen Julian begrijpt, omdat hij zelf meer dan 500 dagen in de gevangenis heeft doorgebracht vanwege dergelijke rechtspraktijken, waar deze goed gedocumenteerd zijn. dat het Amerikaanse ministerie van Justitie erbij betrokken was.

President Lula verzekerde mij dat de strijd om een ​​einde te maken aan het onrecht dat de Assange-zaak met zich meebrengt een prioriteit zou zijn in zijn buitenlands beleid. Dezelfde krachtige steun kreeg ik van Gustavo Petro, de president van Colombia, die opriep tot de vrijlating van Julian en het beëindigen van de vervolging.

Ten slotte ontmoette ik Andrés Manuel Lopez Obrador, president van Mexico, die een constante voorstander van Julian is geweest, en iemand die begrijpt dat deze zaak meer is dan de strijd voor de vrijheid van één individu, maar een prioritaire strijd voor onderliggende principes. 

Het was Obrador die zei dat als Julian wordt uitgeleverd aan de Verenigde Staten, het Vrijheidsbeeld moet worden ontmanteld en teruggegeven aan Frankrijk. De Mexicaanse president ontving die van de Wikileaks delegatie eerder deze maand en verzekerde ons dat hij de zaak persoonlijk met president Biden zou bespreken. Ze ontmoetten elkaar vorige week in Mexico-Stad.

Het zijn niet alleen de politieke leiders van elk groot land ten zuiden van de grens van de Verenigde Staten die nu de ernst van Julians zaak erkennen. Terwijl Anthony Albanese, premier van Australië, onlangs zijn stem heeft toegevoegd aan de eis voor Julians vrijheid, zei hij in het Australische parlement dat genoeg genoeg is. En wij zijn het daarmee eens. Al die leiders wijzen nu met de vinger naar het rijk.

Ze wijzen erop dat de keizer naakt is. Ze vestigen de aandacht op de naakte wreedheid in de zaak van Assange en de onderliggende principes die worden bedreigd. En er zullen nog meer wereldleiders volgen.

Elke boodschap van de staten over vrijheid, vrede, mensenrechten en persvrijheid wordt nu afgemeten aan de Assange-zaak en afgedaan als hol en betekenisloos, tenzij de regering-Biden de aanklacht tegen Julian laat vallen.

Vóór de eeuwwisseling gebruikte het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken de term schurkenstaten om gewelddadige regimes met een verschrikkelijke staat van dienst op het gebied van de mensenrechten te beschrijven. De terminologie werd begin deze eeuw officieel geschrapt, waarschijnlijk omdat veel van de activiteiten van de Verenigde Staten in latere tijden onder de criteria van een schurkenstaat vielen, zoals gedefinieerd in de jaren negentig. Als er bij de staten enige wens bestaat om een ​​geloofwaardige positie in de internationale arena te herwinnen, moeten er beleidsveranderingen op meerdere niveaus plaatsvinden.

Er moeten prioriteiten worden gesteld aan het juiste handelen om de aanklacht tegen Julian Assange in te trekken, en het moment om dat te doen is nu.

Doneren Heden naar CN's

2022 Winter Fonds Drive

Doneer veilig via creditkaart or controle by te klikken de rode knop: