Patrick Laurens reflecterencts over de radicale wending van premier Kishida naar het militarisme dat de pacifistische grondwet van zijn land verbiedt.
De Japanse premier Fumio Kishida met president Joe Biden in het Witte Huis op 13 januari. (Witte Huis, Cameron Smith)
By Patrick Laurens
Origineel van ScheerPost
IHet is altijd hetzelfde als Japanse premiers naar Washington reizen voor een topconferentie in het Witte Huis. Er lijkt niets te gebeuren en niemand besteedt veel aandacht, zelfs als er belangrijke dingen gebeuren, terwijl we allemaal op moeten letten, en als we er wel terloops aandacht aan schenken, hebben we het meestal bij het verkeerde eind. In januari 1960, toen premier Nobusuke Kishi Washington bezocht, zegende president Dwight Eisenhower een oorlogsmisdadiger en ondertekende hij een veiligheidsverdrag waar het Japanse publiek zich krachtig tegen verzette. Die week Newsweek bestempelde Kishi als ‘die vriendelijke, slimme Japanse verkoper’.
Kishi bleek een verkoper te zijn, oké. Drie jaar later gebruikte hij de gewapende politie om de Rijksdag te zuiveren van oppositiewetgevers en de ratificatie van het Anpo-verdrag, zoals de Japanners het noemen, af te dwingen, waarbij leden van zijn Liberale Democratische Partij (LDP) de enigen waren die erover stemden. “Een lichaam van 134 pond vol trots, macht en passie – een perfecte belichaming van de verbazingwekkende heropleving van zijn land”, schreef TIME over de man die tien jaar eerder had moeten worden opgehangen.
Nu hebben we premier Fumio Kishida, die een week geleden een topontmoeting had met onze slapende president in het Oval Office. Ik weet niet hoeveel Kishida weegt of hoe trots hij is op zichzelf of op zijn natie, maar in een griezelige echo van de Kishi-Eisenhower-top zegende Joe Biden zijn radicale wending naar het militarisme dat de pacifistische grondwet van Japan verbiedt.
Er is hier een lange geschiedenis. American New Dealers schreven de Japanse pacifistische grondwet kort na de overgave van augustus 1945. Maar sinds de regering-Truman in 1947 de Koude Oorlog in gang zette, heeft Washington onophoudelijk en duivels druk uitgeoefend op de Japanners om deze te doorbreken. ‘Doe meer’ was de algemene aansporing tijdens mijn jaren in Tokio. Nu verplicht Kishida zich. Als hij ergens de perfecte belichaming van is, dan is het wel de onderdanige toegeeflijkheid waarmee de conservatieve en nationalistische politieke kliekjes van Japan sinds de nederlaag van augustus 1945 betrekkingen met de VS onderhouden.
President Joe Biden en de Japanse premier Fumio Kishida tijdens een ontmoeting met hun teams op 13 januari in het Witte Huis. (Witte Huis, Adam Schultz)
Ik heb in de uren die Kishida in het Witte Huis doorbracht de verdere polarisatie van de planeet gelezen, terwijl de VS erop aandringen deze af te dwingen, en de capitulatie van nog een ander land dat voorheen in staat was een bemiddelende rol te vervullen tussen Oost en West, tussen het Mondiale Zuiden en het Mondiale Noorden, tussen het Amerikaanse imperium en zijn aangewezen vijanden, waaronder China en Rusland. Zweden, Finland en Duitsland hebben deze bewonderenswaardige plaats in de wereldorde al opgegeven uit naam van het steunen van het regime in Oekraïne. Japan volgt nu dit voorbeeld.
Er bestaat een eenvoudige chronologie die naar de Kishida-Biden-top leidt, en het is nuttig deze te volgen. Biden reisde afgelopen mei naar Tokio voor een ontmoeting met de onlangs gekozen Kishida, en de twee lieten op geweldige wijze zien dat ze zich inzetten om “de alliantie voortdurend te moderniseren, bilaterale rollen en missies te ontwikkelen en de gezamenlijke capaciteiten te versterken, onder meer door strategieën op één lijn te brengen en samen prioriteiten te stellen. ”
President Joe Biden en de Japanse premier Kishida Fumio tijdens een aankomstceremonie, 23 mei 2022, in het Akasaka-paleis in Tokio. (Witte Huis, Adam Schultz)
Een maand geleden kondigde de regering van Kishida aan dat zij het defensiebudget voor 2023 met 7.3 miljard dollar zou verhogen, de grootste stijging in de naoorlogse Japanse geschiedenis, en dat zij de defensie-uitgaven de komende vijf jaar zou verdubbelen tot 2 procent van het bruto binnenlands product. Tokio heeft de defensie-uitgaven decennialang beperkt tot 1 procent van het bbp.
Voorafgaand aan zijn aankomst in Washington vorige week maakte Kishida een grote rondreis door Europa, waarbij hij in elke hoofdstad van de Groep van 7 stopte, behalve Berlijn. In beide gevallen was het onderwerp hetzelfde: Tokio zal zichzelf nu beschouwen als een volledig toegewijd lid van de westerse alliantie en zich aansluiten bij alles wat haar bezielt. In Londen sloot Kishida een defensieakkoord over wederzijdse toegang, waardoor beide troepen troepen op elkaars grondgebied konden stationeren. Dit werd gevolgd door een paar maanden een overeenkomst tussen Tokio, Londen en Rome om gezamenlijk een nieuw straaljager te ontwikkelen.
Klantenservice CN's
Winter Fonds Drive!
En dan nu de Oval Office-top, waarin de twee leiders een belofte deden, onder toezicht van de regering New York Times om het zo te zeggen: “samenwerken om Japan om te vormen tot een krachtige militaire macht die een tegenwicht kan bieden aan China en de alliantie tussen de twee naties moet versterken, zodat deze de spil wordt voor hun veiligheidsbelangen in Azië.” De ongekunstelde Biden, die er plezier in lijkt te hebben zijn voet in zijn mond te steken, moest aan zijn officiële verklaring toevoegen: “Het moeilijkere werk is proberen erachter te komen hoe en waar we het niet eens zijn.” Joe, inderdaad, een 78 jaar oude waarheid, hoe bitter ze ook zijn.
Nobusuke Kishi, circa 1954. (Openbaar domein, Wikimedia Commons)
Dit is een heel groot probleem, en ja, ik bedoel de betekenis ervan gelijk te stellen aan de daden van Kishi-Eisenhower op het hoogtepunt van de Eerste Koude Oorlog. De heersende LDP, die herhaaldelijk heeft geprobeerd en gefaald om de pacifistische grondwet te veranderen om het Zelf vrij te laten -De strijdkrachten van het ‘geen oorlog’-artikel 9 hebben het jarenlang periodiek ‘geherinterpreteerd’ – uitgerekt als een elastiekje. Shinzo Abe, de nationalistische premier die vorig jaar werd vermoord nadat hij twee jaar eerder zijn ambt had verlaten, dwong via de Rijksdag wetgeving af waardoor de SDF deel kon nemen aan overzeese gevechtsmissies.
Dat was in 2015. Kishida is nu verder gegaan, en wel in een meer beladen context. Hij heeft wat in grote lijnen een binnenlandse kwestie met betrekking tot de grondwet was, omgezet in een mondiale verbintenis. Hij heeft Japan ook op koers gezet om de derde grootste militaire macht ter wereld te worden, na de VS en China, en vóór Frankrijk. Een groot deel van de nieuwe militaire uitgaven zal gaan naar raketsystemen en oorlogsschepen die de Japanse macht zullen projecteren tot ver buiten de thuiseilanden en maritieme zones waarover Tokio jurisdictie claimt. De raketten, waaronder ook de Amerikaanse Tomahawks, zullen doelen op het Chinese vasteland kunnen raken.
Kishida moet nu, net als Kishi zo'n zestig jaar geleden, zijn nieuwe ‘verdedigingsstrategie’ via de Rijksdag krijgen. Ik kan zijn politieke kansen niet voorspellen, maar sta achter de vele Japanners die hopen dat hij óf faalt, óf een hevige strijd tegemoet gaat die de Japanners en de rest van ons wakker schudt voor wat de heersende kliekjes van Tokio proberen. Japan wordt volgens de wet en het nationale sentiment niet verondersteld een ‘machtige militaire macht’ te zijn, zoals de Japanners Times het goedkeurend gezegd. Japan heeft met moeite een nieuw doel voor zichzelf gezocht sinds het einde van de Koude Oorlog en het bereiken van economische gelijkheid met het Westen. Het opnieuw op de lijst plaatsen als Washington's belangrijkste speerdrager in het westelijke deel van de Stille Oceaan is niets anders dan zwakzinnige recidive.
Demonstranten overspoelen de straten rond het Japanse Nationale parlement om te protesteren tegen de herziening van het Amerikaans-Japanse Veiligheidsverdrag, 18 juni 1960. (Openbaar domein, Wikimedia Commons)
Het kan niet duidelijker zijn dat Tokio er zojuist voor heeft gekozen Washington te steunen in diens campagne van vijandigheid en provocatie tegen de Chinese Volksrepubliek. Het is eveneens zo dat de vijf Chinese raketten die in de Japanse territoriale wateren landden na het grandioze bezoek van Nancy Pelosi aan Taiwan afgelopen zomer, de handelwijze van Kishida drukten – al was het maar omdat ze hem een politieke kans gaven.
Maar Tokio zou deze kwestie de afgelopen jaren anders hebben aangepakt. Er zouden diplomatieke tegenslagen zijn geweest, en misschien enkele tijdelijke sancties tegen in China gemaakte producten waar de Japanners goed genoeg zonder kunnen. Maar Japan zou zijn delicate evenwichtsoefening tussen de VS en het vasteland hebben gehandhaafd. Hiervan ben ik zeker. Ook zou een premier die Washington bezoekt niet over het conflict in Oekraïne uitweiden, zoals Kishida is gaan doen. Dit ook.
Ik zie geen enkele manier waarop de nieuwe loyaliteitsverklaring van Japan Japan veiliger maakt, en laten we het niet hebben over de rest van Oost-Azië. Washington wil vooral de spanningen in de Stille Oceaan vergroten. Kishida heeft onverstandig – met veel precedenten – meegewerkt aan deze cultivering van anti-Chinese strijdlust.
Er is hier ook een geschiedenis. De Japanners koesteren een uitgesproken ambivalentie over hun plaats in de wereld sinds ze zichzelf in de jaren zeventig van de negentiende eeuw modern begonnen te maken. Yukichi Fukuzawa, een prominente intellectueel uit het Meiji-tijdperk, publiceerde in 1870 een essay met de titel “Datsu-A-ron,” “Bij vertrek uit Azië.” In onze tijd zijn er talloze verfijningen van het denken geweest. We hebben datsu–A, nu–O, Azië verlatend, zich bij het Westen voegend, en datsu-A, nu-bij, Azië verlatend, zich bij Amerika voegend. Recenter: nu–A, datsu–O, zich aansluitend bij Azië, vertrekkend uit het Westen; nu–A, nu–O, die zowel Azië als het Westen verbindt, en nu–A, scheenbeen–O, zich aansluiten bij Azië en louter bevriend zijn met het Westen.
ik vind zai-A, scheenbeen-O, wat zich vertaalt als Aziatisch zijn, louter vriendschappelijk zijn met het Westen, de meest merkwaardige van deze variaties: Aziatisch zijn, of ‘bestaan in Azië’ (een andere vertaling), is een aanzienlijke sprong na meer dan een eeuw van verwarring over de nationale identiteit. Kishida heeft dit idee zojuist terzijde geschoven ten gunste van het oude ‘Azië verlaten’, hoe onmogelijk dit ook mag zijn.
Het is voldoende, zo zou je kunnen zeggen, om een blijvende verwarring te overstijgen. Maar de regering van Kishida heeft dit op de ergste manier gedaan. De eigenlijke plaats van Japan lijkt op die van Duitsland: het is de bestemming van Japan om tussen West en Oost te staan, en daarover hoeft geen verwarring te bestaan.
Nu allemaal weg. Ik heb geen idee hoe Japan in de westerse veiligheidsalliantie zal passen, maar ik ben er vrij zeker van dat het geen gelijkwaardige partner zal zijn. Sinds de tijd van Theodore Roosevelt hebben de VS nooit meer op ooghoogte dwars over de Stille Oceaan gekeken. Subtiel of anderszins, het weet alleen hoe het naar beneden moet kijken.
De Japanse premier Shinzo Abe in december 2016. (Anthony Quintano, Flickr, CC BY 2.0)
Als Shinzo Abe een out-of-the-closet militarist en nationalist was – Nobusuke Kishi was zijn grootvader – maakt de achtergrond van Fumio Kishida hem een minder voor de hand liggende lezer voor de richting die hij nu inslaat. Hij is lange tijd een vooraanstaande figuur geweest in de K?chikai-factie van de LDP, een van de oudsten van de partij en bestaat traditioneel uit duiven van het buitenlands beleid die voorstander zijn van diplomatieke betrokkenheid en die artikel 9 van de grondwet verdedigen. Aan de andere kant was hij vanaf 2012 minister van Buitenlandse Zaken van Abe, totdat deze acht jaar later zijn ambt verliet. Toen hij vorig jaar tot premier werd gekozen, kwam Kishida onmiddellijk uit tegen de vermeende agressie van China, zoals Washington deze onophoudelijk noemt, en ik zou willen dat iemand ons eindelijk een lijst hiervan zou geven, want ik kan er geen bedenken.
Er bestaat een traditie onder de Japanse conservatieven, en zeker onder de reguliere nationalisten, die we niet buiten beschouwing kunnen laten. Het is subtiel, een paradox, en ik vond het altijd moeilijk uit te leggen aan mijn buitenlandse redacteuren. Hoe krachtig het nationalisme van de Japanse nationalisten ook is, ze blijken altijd een stopverf in de handen van Washington te zijn. Nobusuke Kishi was een uitstekend voorbeeld van het fenomeen. Ik denk dat dit enig respect weerspiegelt voor de overwinnaar dat al lang in het bewustzijn zit van juist degenen die het meest geneigd zijn Japan en het ‘Japanse karakter’ te verdedigen tegen de grove inbreuken van ‘ronde ogen’.
Zoals Washington van Kishi hield vanwege zijn misbruik van de Japanse burgerij, zo hield Washington van Abe vanwege zijn pogingen om de Amerikaanse grondwet en de Japanse schat regelrecht te herzien. Zelfs als hij faalde, gaf Abe de vraag een nieuwe legitimiteit. Nu houdt Washington van Fumio Kishida, die genoeg weet om de grondwet met rust te laten en Washington te verplichten met nog een herinterpretatie van de LDP. Het is een verlies voor Japan, voor Azië, voor de rest van ons.
Patrick Lawrence, jarenlang correspondent in het buitenland, voornamelijk voor de Internationale Herald Tribune, is columnist, essayist, auteur en docent. Zijn meest recente boek is Tijd niet langer: Amerikanen na de Amerikaanse eeuw. Zijn Twitter-account, @thefloutist, is permanent gecensureerd. Zijn website is Patrick Lawrence. Steun zijn werk via zijn Patreon-site. Zijn website is Patrick Lawrence. Steun zijn werk via zijn Patreon-site.
Dit artikel is van ScheerPost.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Klantenservice CN's
Winter Fonds Drive!
Doneer veilig via creditkaart or controle by te klikken de rode knop:
Nog een gewillige sukkel?
Bedankt, Patrick, voor het werpen van enig licht op een ontwikkeling die waarschijnlijk door de meesten van ons onopgemerkt zou blijven, gezien de meer directe stroom aan informatie (meestal propaganda) die onze aandacht vestigt op “Rusland is niet uitgelokt! oorlog tegen Oekraïne”. Terwijl de DC-neocons scripts volgen die jaren eerder zijn geschreven, wordt het echter steeds duidelijker dat zelfs nu de VS het grootste deel van de afgelopen tien jaar anti-Rusland-hysterie hebben opgebouwd en momenteel de proxy-oorlog tegen Rusland escaleren, al in de spil naar China, waardoor China-haat en China-angst worden aangewakkerd en China wordt geprovoceerd met bezoeken aan Taiwan. Taiwan zelf zou het volgende Oekraïne kunnen zijn; of het zou Japan kunnen zijn.
Deze verdere verschuiving van de Japanse constitutionele omarming van de vrede is dus tragisch, maar niet verrassend.
Opnieuw een tragedie die zich ontvouwt voor een ander volk. Het lijkt erop dat Amerika's enige exportproducten een aardeverrijkend kapitalisme en oorlog zijn. Amerika is vastbesloten elke ontwikkeling van vrede op de planeet te elimineren. Als zodanig is het altijd op zoek naar een nieuwe voorraad kanonnenvoer dat kan worden gebruikt en weggegooid. En wat het land ook is, het zijn nooit de mensen van dat land die om deze rol schreeuwen. Zelenski had bijvoorbeeld overweldigende publieke steun voor zijn kandidatuur voor de vrede, en het Japanse publiek is overweldigend tegen het opgeven van de vredesgrondwet en het terugkeren naar oorlog. In de meeste, zo niet alle, gevallen zijn het de leiders van het land, tegen de wil van hun publiek, die zich aansluiten bij deze oorlogszucht. Je zou hopen dat de gewone mensen van deze landen zich zouden verenigen om hun eigen kwaadaardige leiders op welke manier dan ook af te zetten en vervolgens de VS zouden vertellen hun eigen verdomde oorlogen te voeren. Helaas is dat een brug te ver geweest voor de ‘leidende democratie ter wereld’. Maar totdat deze volkeren de regie over hun eigen lot in handen nemen, zullen we allemaal in de afgrond blijven wegzinken.
Japan zal voor altijd een Amerikaanse lakei blijven. De grondwet zal worden gewijzigd op basis van de eisen van de VS en om te voldoen aan de Amerikaanse eisen met betrekking tot de status van Japan als een land dat zijn leger alleen gebruikt voor defensieve of offensieve strategieën. Amerika eist van Japan dat het zijn leger versterkt om China tegen te gaan en mogelijk een militaire confrontatie te organiseren. Japan zou dit niet alleen doen. Het zal voor altijd in het geheugen van Japan blijven: de nucleaire bombardementen op Hiroshima en Nagasaki. Als Amerika China in een oorlog zou willen betrekken (zeer waarschijnlijk), zou het Japanse leger zijn proxy zijn
Wat blikje gedaan om Japan aan de controle van de VS te onttrekken, en wie kan dat doen?
Kishida lijkt misschien een diplomatieke gek, maar hij is eigenlijk verdomd slim. Het is duidelijk dat hij de geostrategische winden de laatste tijd nogal juist heeft geïnterpreteerd: aangezien de VS de Azië-Pacific substantieel in de steek lijken te laten, ook al lijkt het zich duidelijk retorisch opnieuw aan de regio te binden, wil Kishida zelfs die zwak toegewijde VS insluiten. DE GOEDKOOP; gewoon door nog eens één procent van het Japanse BBP aan zijn defensiebegroting toe te voegen! Kishida heeft ook niet nagelaten het teken op te merken dat impliciet in de VS schuilt en dat de integriteit van de in het Westen gevestigde Quad strategisch ondermijnt ten gunste van een puur Angelsaksische politiek-strategische consolidatie a la AUKUS. Hoewel ook India de koude schouder lijkt te hebben gekregen, zijn de Indiërs als individuen nog steeds politiek geïntegreerd in die Angelsaksische consolidatie via mensen als Rishi Sunak, Kamala Harris enz. Japanners hebben niet zulke vergelijkbare politieke intimiteiten met het Westen gehad, ondanks dat ze formeel meer met hen verbonden. Het is duidelijk dat Kishida slim is!
Alsjeblieft, enige verwijzing, citaat, bewijs dat “de VS de Azië-Pacific substantieel in de steek lijkt te laten” ondanks retoriek die het tegendeel beweert?
Beschouwt u het feit dat de VS Japan als proxy voor Azië en de Stille Oceaan verzorgen als het verlaten van het gebied door de VS?
Ik wil geen enkele verwijzing of citaat geven, waarvan er misschien niet veel in de MSM staat, maar alleen door na te denken over wat er strategisch, zo niet ook geopolitiek in de hele wereld, en niet alleen in de Azië-Pacific, is gebeurd, zou dat voldoende zijn. De VS hebben Afghanistan in de steek gelaten en de Afghanen met goedkoop speelgoed in metalen dozen achtergelaten, de Syrische rebellen zijn gereduceerd tot niets anders dan het terroriseren van huursoldaten, Oekraïne dumpte overtollige oude dodelijke voorraden en ontzegde de modernste wapens en in de Azië-Pacific werd Taiwan lange tijd politiek gemarginaliseerd als gewoon gemolken via defensieve “veiligheids”-regelingen en de laatste tijd vertrokken zelfs Zuid-Korea en Japan zich af te vragen of de VS werkelijk en inhoudelijk toegewijd zijn aan hun verdediging tegen hun machtigere rivalen in hun regio. Er is zeker geen bewijs dat de VS hen geavanceerde wapens zoals Raptors en andere hoogenergetische wapens hebben geleverd, ondanks dat ze verdragsgebonden, zogenaamd harde bondgenoten zijn!
De schorpioen en de kikker... die, geloof ik, eigenlijk uit Rusland komen.
Het draait allemaal om macht en geld en het binnenvallen en bezetten van zwakkere landen die niet over de middelen beschikken om zichzelf te verdedigen tegen het 'Supermonster' van de wereld, de Verenigde Staten. Natuurlijk is de mantra die de overweldigende meerderheid van de mensen inslikt: “we bombarderen, doden, verminken, martelen en gevangen zetten “die mensen daar” om hen vrijheid en democratie te brengen.”
In de 76 jaar dat ik op deze planeet ben, zijn de VS consequent ergens op de wereld in oorlog geweest, of hebben ze democratisch gekozen staatshoofden omvergeworpen, en soms vermoord en marionettenregimes opgezet die dienstbaar zijn aan de belangen van het bedrijfsleven, de woekeraars op Wall Street, en de professionele moordenaars in het Pentagon, rondparaderend in hun militaire kostuums met (vooral het officierskorps) rijen ‘fruitsalade’ op hun borst.
Alle imperiale rijken bereiken hun hoogtepunt en storten uiteindelijk te zijner tijd in, en richten in de tussentijd grote schade aan. We moeten ons schamen!
Alleen rationele, morele en verantwoordelijk denkende personen zoals jij maken Amerikanen tot een echt geweldig volk. Helaas kunnen jullie niet de top van jullie executive class bereiken. Ik ben er zeker van dat de wereld er zeker positief anders uit zal zien als dat gebeurt!
Dit is een terugkeer naar het fascisme dat op de markt wordt gebracht als verdediging van vrijheid en democratie. Het is duidelijk dat de mensen in deze landen waar de VS zich hebben bemoeid, tegen de fraude zijn waaraan zij worden blootgesteld. Bange tijden voor ons allemaal.
Er groeit dagelijks een internationale fascistische beweging.
Is het toeval dat dit nu gebeurt, net op het moment dat de laatste veteranen uit de Tweede Wereldoorlog uitsterven?
In de VS, in de jaren twintig, Thomas Nixon Carver, hoogleraar economie aan Harvard, en Charles Norman Fay, vice-president van de National Association of Manufacturers en auteur van Business in Politics.
Het is onvermijdelijk dat we Edward Bernays tegenkomen, vader van de public relations en die gelooft in de noodzaak om ‘de publieke geest net zo goed te regimenteren als een leger de lichamen van zijn soldaten’.
Dit waren de profeten en waarzeggers, de herauten van het Nieuwe Tijdperk van het onbelemmerde kapitalisme en dus, zo zou ik willen betogen, het begin van het fascisme in de VS, dat op de markt werd gebracht als vrijheid, het kruis en de vlag.
Nu ik meer te weten kom over al deze mondiale arrangementen, deals, veiligheidsverdragen, enz., ben ik er meer van overtuigd dat de westerse wereld de basis aan het leggen is voor nog meer oorlogen die de aarde omspannen, net zoals de onophoudelijke politieke razernijen voorafgaand aan de vorige twee onverbiddelijk hebben geleid tot die catastrofes.
In dit alles-of-niets-scenario, ingegeven door hebzucht en corruptie, lijkt het er steeds meer op dat er niets en niemand meer zal zijn om uit te buiten.
Ik hoop dat ik het mis heb, maar ik ben vreselijk bang dat ik gelijk heb.
Mensen geloven dat ze hun (ingebeelde) angst kunnen bestrijden met wapens en bedreigingen met geweld.
Stomme mensen.
hxxps://www.uncensored.tube/2022/04/the-five-laws-of-stupidity/
Bedankt Lenny. Dat was heel interessant. Ik denk dat Snr. Cipolla kende veel domme mensen. Ik weet dat ik dat ook doe. Zeer gevaarlijk. Ik blijf uit hun buurt.