De Amerikaanse regering is van mening dat de enige democratische instelling in Venezuela een vergadering is die al zeven jaar niet meer bijeen is gekomen en waarvan de ambtstermijn is verstreken, schrijft Vijay Prashad.
Woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, Ned Price, in februari 2022. (Ministerie van Buitenlandse Zaken, Freddie Everett)
By Vijay Prashad
Volksverzending
On 3 januari Shaun Tandon van Agence France-Presse gevraagd Woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, Ned Price, over Venezuela.
Dit volgde op een gebeurtenis eind december, toen de Venezolaanse oppositie na een heftig debat kwam beslist om de ‘interimregering’ onder leiding van Juan Guaidó te ontbinden.
Sinds 2019 heeft de Amerikaanse regering dat gedaan erkend Guaidó als ‘interim-president van Venezuela’. Met het einde van Guaidó's regering, Tandon gevraagd als “de Verenigde Staten Juan Guaidó nog steeds erkennen als legitieme interim-president.”
Prijs beantwoorden was dat de Amerikaanse regering de “enige overgebleven democratisch gekozen instelling in Venezuela vandaag de dag erkent, en dat is de Nationale Vergadering van 2015.”
Het is waar dat toen de Amerikaanse regering Guaidó steunde als ‘interim-president’ van Venezuela, zij dit deed vanwege zijn rol als roterende president in die Nationale Vergadering in 2019.
5 februari 2020: president Donald J. Trump met Juan Guaido in het Witte Huis. (Witte Huis, Tia Dufour)
Aangezien het presidentschap van de Nationale Vergadering jaarlijks rouleert, had Guaidó de positie van “interim-president” eind 2020 moeten verlaten. Maar dat deed hij niet, in strijd met artikel 233 van de Venezolaanse grondwet van 1999, dat hij aangehaald als basis voor zijn hemelvaart in 2019.
Prijs zei, “De Nationale Vergadering van 2015 heeft haar mandaat vernieuwd.” Die vergadering werd echter ontbonden sinds haar ambtstermijn afliep en werd – na verkiezingen in december 2020 – vervangen door een andere Nationale Vergadering.
De Amerikaanse overheid genaamd de verkiezingen van 2020 een ‘politieke farce’. Maar toen ik in 2020 de leiders van de twee historische oppositiepartijen van Venezuela in Venezuela ontmoette – Pedro José Rojas van Acción Democrática (AD) en Juan Carlos Alvarado van het Comité de Organización Política Electoral Independiente (COPEI) – vertelde mij dat de verkiezingen van 2020 legitiem waren en dat ze gewoon niet wisten hoe ze de enorme golf van Chavistische kiezers moesten overrompelen.
Het Palacio Federale Legislativo. (Paulino Moran, CC BY-SA 2.0, Wikimedia Commons)
Sinds de leden van de vergadering van 2020 hun zetels hebben ingenomen, heeft de vergadering van 2015 geen voet meer gezet in het Palacio Federal Legislativo, waar de Nationale Vergadering is gehuisvest, vlakbij Plaza Bolívar in Caracas.
In wezen zegt de Amerikaanse regering dus dat de echte democratische instelling in Venezuela er een is die al zeven jaar niet meer bijeen is gekomen, en waarvan de politieke krachten besloten – tegen het advies van AD en COPEI in – om boycot de verkiezingen van 2020.
Eerder deze maand sprak de Venezolaanse president Nicolás Maduro met ervaren journalist Ignacio Ramonet.
Maduro vertelde Ramonet dat hij “voorbereid is op dialogen op het hoogste niveau en met relaties van respect.” Hij hoopte dat ‘een halo van licht’ het kantoor van de Amerikaanse president Joe Biden zou bereiken en de Verenigde Staten in staat zou stellen hun ‘extremistische beleid’ opzij te zetten.
Niet alleen weigerde Ned Price deze olijftak, maar hij zei ook dat de Amerikaanse benadering van “Nicolás Maduro niet verandert.” Dit is een ongemakkelijke verklaring sinds leden van Price’s eigen regering naar Caracas gingen Maart en Juni van 2022 om de regering-Maduro te ontmoeten en te praten over de normalisering van de olieverkoop en de vrijlating van gedetineerde Amerikaanse burgers.
Ondertussen hangt Tandons vraag boven het Witte Huis.
Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Institute for Social Research. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en (met Noam Chomsky) De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.
Dit artikel is geproduceerd door Globetrotter.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Klantenservice CN's
Winter Fonds Drive!
Doneer veilig via creditkaart or controle by te klikken de rode knop:
Ondertussen… terug op de oude Duop Bar Ranch…
Schaarste aan stembare kandidaten die de gemiddelde bevolking zullen verdedigen tegen uitbuiting:
Op zijn best gecoöpteerd… In het slechtste geval niet aanwezig!
Tnx allemaal!
‘Op regels gebaseerde orde’ is gewoon een andere term voor kolonialisme.
Degenen die blijven geloven dat het establishment van het Amerikaanse imperium misleid, gek of disfunctioneel is, moeten die naïviteit loslaten. Dit imperium is vastberaden, meedogenloos en meedogenloos. Als ze zo gek zijn, hoe kunnen ze er dan zo succesvol in zijn om voortdurend hun zin te krijgen?
Het conflict in Oekraïne werd geadverteerd, gepromoot en verkocht, net als de voorgaande twee Golfoorlogen. Elke agressie wordt stoutmoediger in het doen gelden van het recht door macht. Voordien negeerden de VS slechts – zo stilletjes mogelijk – een politiek onderhandeld referendum, en veroordeelden ze Vietnam tot nog eens twintig jaar van dood en vernietiging voordat Vietnamezen eindelijk de openlijke ketens van het kolonialisme afwierpen.
Ook Venezuela probeerde met de Bolivariaanse Revolutie van Chavez de ketenen van het kolonialisme af te werpen. Die van hen waren niet zo “succesvol”* als die van Iran, omdat, anders dan in het revolutionaire Iran, bekende collaborateurs (contractbeheerders, militaire liaisons, ‘adviseurs’ en uiteraard hoge militaire officieren) niet werden gearresteerd, veroordeeld en geëxecuteerd, zoals gebeurde in Iran. Een groot deel van het netwerk dat Venezuela met Amerikaanse belangen verbond, bleef bestaan en werkte actief aan het omkeren van de regering-Chavez.
Als de VS zich uiteindelijk uit Eurazië zouden terugtrekken (louter als gevolg van de oplopende schulden?), huiver ik als ik denk aan de gevolgen voor het westelijk halfrond – datgene wat de Monroe-charade claimt als uitsluitend het domein van de VS. Hier zouden de frustratie, woede en haat van het imperium zich volledig kunnen uiten tegen de inheemse bruine volkeren van Zuid-Afrika en Zuid-Afrika. Tienduizenden (honderdduizenden?) zijn al vermoord in de eeuwigdurende niet-verklaarde oorlog om de Amerikaanse hegemonie. Terwijl fascisten (Amerikaanse collaborateurs?) proberen de Braziliaanse regering omver te werpen, krijgt Bolsonaro in de VS een medische behandeling waarvan ik zeker weet dat de meeste Amerikaanse burgers zich die nooit zouden kunnen veroorloven. Dit is een gedurfde, in-your-face Fuck You! voor degenen die willen dat de VS gewoon ‘tot bezinning komen’ of wakker worden in de realiteit. De realiteit is dat als er niet voor wordt gezorgd dat het stopt, het zo zal doorgaan. Ze zijn zich volledig bewust van wat ze doen.
* – als je meer dan veertig jaar sancties, politiek en cultureel isolement en de dreiging van een staatsgreep, invasie of oorlog als een succes kunt beschouwen.
Dank u, mijnheer Prasad, voor alweer een beknopte analyse van de neoconservatieve agenda en SOP in Washington in actie. Helaas voor ons allemaal heeft een neoconservatieve kliek vrijwel onbetwiste controle gehad over het Amerikaanse buitenlandse beleid via meerdere presidentiële regeringen – waarschijnlijk op zijn minst teruggaand tot Reagan. Sommige gezichten vervullen al lange tijd een officiële rol. Velen maakten deel uit van of hebben nauwe banden met het door neoconservatieven bedachte en ingevulde ‘Project for a New American Century’ (PNAC).
Neem bijvoorbeeld Victoria Nuland van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. Als echtgenote van PNAC-oprichter Robert Kagan was zij onder de regering-Obama een van de hoofdingenieurs van de staatsgreep van 2014 tegen de Oekraïense president. Janoekovitsj (gelanceerd kort nadat hij de economische en veiligheidsovereenkomst met Rusland had aangekondigd die mogelijk tientallen jaren vrede zou hebben verzekerd). Ze zit nu op het ministerie van Buitenlandse Zaken van Biden, waar ze zich weer / nog steeds bezighoudt met het Oekraïne-beleid.
Maar Nuland is slechts een van de vele neoconservatieven wier taak het is om de roekeloze poging voort te zetten om koste wat het kost de Amerikaanse hegemonie te behouden en uit te breiden via het imperium dat het gestaag heeft opgebouwd door de virtuele onderwerping van staten via economische oorlogvoering, politieke inmenging, staatsgrepen en militair imperialisme als al het andere faalt. Zelfs de veronderstelde bondgenoten zijn in de loop van de tijd feitelijk slechts vazalstaten geworden die in mensen als Nuland niets meer dan de middelvinger verdienen. “F___ de EU, toch?”
Alle staten die niet zo bereid zijn voorover te buigen; en wier mensen en leiders een autonome toekomst proberen te projecteren die hun eigen toekomst ten goede komt, krijgen een veel minder vriendelijke behandeling van Washington. Voortdurende economische oorlogvoering via sancties, steun voor die oligarchen en corrupte mensen die de vrijheid van hun land willen inruilen voor rijkdom en macht, regelrechte staatsgrepen, en, in gevallen als Oekraïne, die kunnen worden gebruikt in een proxy-oorlog tegen een ‘near-peer’ staat, verwoestende oorlog tot de laatste burger.
En daar gaan we nog een keer... de VS steken hun neus in waar ze niet thuishoren. En wat zou Washington's versie van Washington zijn??? Ruim je act op, Yanx... voordat je anderen de les leest.
Het zal een opluchting zijn als de Amerikaanse regering elk land ter wereld als een bedreiging bestempelt, en elk land ter wereld de VS gewoon negeert en het aan zijn lot overlaat. Laat ons alleen!
Of aangezien de meeste Amerikanen gezond zijn, bouwen we allemaal gewoon een muur rond DC, geven we ze een paar windmolens voor de macht (ha ha) en het nepvlees en de krekels van Bill Gates om van te leven en vergeten we Ned Price en zijn rare vrienden.
OMG. Het hele Guido-gedoe is zo belachelijk! De VS mogen niet zomaar beslissen wie de gekozen functionarissen van andere landen zijn. In tegenstelling tot het leger van Bolivia bleef het Venezolaanse leger trouw aan de grondwet van hun land. De poging tot staatsgreep van de VS mislukte en de hele wereld weet het.
De VS hebben een groot probleem met de realiteit: hun eigen probleem. Zelfs de meeste van haar zogenaamde bondgenoten kennen de waarheid, ook al gaan ze akkoord met de fictie – omdat ze bang zijn voor de gevolgen van onafhankelijk gedrag – ook al zijn ze niet bereid die publiekelijk toe te geven. Groot-Brittannië is waarschijnlijk de enige vazal-bondgenoot die de alternatieve realiteit volledig onderschrijft.
De Amerikaanse regering is al lange tijd een schande. Idioten die de controle hebben over de grootste, meest dodelijke militaire machine die de wereld ooit heeft gekend. Wat zou er mis kunnen gaan?
Het buitenlands beleid van Washington is gebaseerd op ‘regels’, en regel nummer 1 is om het ergste te ondersteunen, eventueel met groteske rechtvaardigingen. Als er fascistische junta's of bloeddorstige absolute monarchen beschikbaar zijn, steun die dan, maar bij gebrek daaraan de meest corrupte en klasse-egoïstische mensen die mogelijk zijn.
Het beroep op “het enige overgebleven democratisch gekozen instituut in Venezuela vandaag de dag” is een logisch gevolg van regel nummer 1.
Dit is een voorbeeld van het Amerikaanse begrip 'democratie'.
Een andere is in Kiev, waar de verliezer van de laatste presidentsverkiezingen werd 'opgesloten', beschuldigd van 'verraad' en veroordeeld tot vijftien jaar, en alle mediakanalen achter hem werden in beslag genomen.
Als Biden weer een ‘Democratietop’ houdt, zullen zowel Gaido als Zelenski ongetwijfeld gouden, gegraveerde uitnodigingen krijgen.
Zoals iedereen die in Amerika woont weet, betekent 'democratie' in Amerika een regering van de oligarchen, door enkele marionetten, maar dan voor de oligarchen.
Helaas is de “Washington-versie” van bijna alles vervormd.
Bedankt voor je uitstekende inzichten, Vijay.
De Amerikaanse regering woont in La-La-land… Jammer dat we ze niet allemaal op een Space X-vlucht naar de ruimte kunnen zetten – daar horen ze thuis…
Een meer zuinige aanpak zou zijn om ze te vestigen op Hans Island (behoort tot Canada en Denemarken, en heeft nog steeds geen inwoners, dus geen lokale bevolking zou klagen) of een vergelijkbare locatie. Als Denemarken en Canada niet bereid zijn een geschikt eiland aan te bieden, kan Rusland dat dan misschien wel?
Ze zullen zichzelf in de 'kosmische ruimte' plaatsen... een moreel failliete natie die steeds dichter bij de ineenstorting komt.