De machtigen hebben redenen om wat zij beschouwen als ‘desinformatie’ te willen bestrijden – ze willen dat hun versie van de waarheid de onze wordt, schrijft Stavroula Pabst.
Brillen virtueel. (Samuel Zeller, StockSnap, CC0 1.0)
By Stavroula Pabst
Propaganda in beeld
WWaarom worden we in onze tijdlijnrollen gebombardeerd met factchecks en ‘anti-desinformatie’-inspanningen? Als we het nieuws lezen, zien we maar al te vaak dat zogenaamde experts achter elke bewering van mediaprofessionals zitten, hoe bizar of los van de realiteit dergelijke beweringen ook mogen zijn.
Door zijn concept en verkenning van spektakel, een totaliserende, ontkennende kracht over ons leven die resulteert in wat werkelijk ‘onleven’ is, de beroemde uitspraak van de Franse filosoof Guy Debord Genootschap van het Spektakel (1967) en zijn vervolgboekje, Reacties op de Society of the Spectacle (1988), bieden inzicht in deze en aanverwante verschijnselen.
Als het om ‘factchecks’ en ‘experts’ gaat, is Debord duidelijk: in een samenleving die onderworpen is aan de economie, waar ‘alles wat ooit direct geleefd werd, vervaagd is tot representatie’, bestaan zulke professionals niet om ons de waarheid te vertellen. – ze zijn er om de staat en de media te dienen door middel van leugens en verdraaiingen die zijn omgezet in wat als waar lijkt. Als de ‘experts’ hun invloed verliezen, zal dat komen omdat het publiek leert en verwoordt dat het hun taak is om systematisch te liegen.
“Desinformatie” lijkt een van de grootste boemans in de steeds meer online wereld van vandaag. Regeringen waarschuwen voor de gevaren die dit blijkbaar met zich meebrengt voor de samenleving en de democratie, en reguliere mediaorganisaties besteden op hun beurt middelen aan het tegengaan van desinformatie en het controleren van feiten. In naam van ‘geïnformeerd zijn’ kunnen mensen vaak niet online gaan zonder te worden gebombardeerd met factchecks of waarschuwingen over welke inhoud ze moeten consumeren en delen met hun sociale en professionele netwerken.
Terwijl de inspanningen tegen desinformatie toenemen, ontbreekt er in het gesprek een discussie over macht. De machtigen hebben redenen om te willen strijden tegen wat zij beschouwen als ‘desinformatie’ – zij willen dat hun versie van de waarheid de onze wordt. Veel commentatoren observeren dit en merken op dat zogenaamde desinformatieonderzoekers, factcheckers en experts vaak partijdig van aard zijn en vaak dingen verspreiden die niet waar zijn.
Dit is een van de meest fundamentele en belangrijke inzichten als je wilt begrijpen hoe de moderne media functioneren.
Kortom, iedereen die zichzelf een ‘desinformatie-expert’ of ‘desinformatie-verslaggever’ noemt, is een partijdige fraudeur, die probeert zijn activisme wetenschappelijk te laten lijken: https://t.co/5gbDf2WJoD
- Glenn Greenwald (@ggreenwald) 21 november 2022
Maar er is een grotere kracht aan het werk in de opkomst van feitencontrole en andere inspanningen om desinformatie tegen te gaan. Die kracht is de huidige verschijningsvorm van onze samenleving, de totaal van sociale relaties gemedieerd door beelden, of tonen.
Spektakel, zoals toegelicht in dat van Debord De Sociëteit van het Spektakel, is een concept dat ons kan helpen schijnbaar los van elkaar staande, maar toch diep verweven fenomenen te begrijpen die tot bloei zijn gekomen doordat de economie de samenleving heeft onderworpen aan haar behoeften (in plaats van andersom), en zo ons vermogen om het leven te ervaren kan herstellen. direct.
Naarmate de dominantie van het spektakel over ons dagelijks leven compleet wordt, is het spektakel krachtig genoeg geworden om ons begrip van wat waar is op zijn kop te zetten. Omdat spektakel het echte leven vervangt door louter bemiddeld vertegenwoordiging van het leven dat niet direct kan worden ervaren, biedt het een raamwerk waarin massale misleidingen en leugens consequent en overtuigend als waar kunnen verschijnen.
Spektakel is dus misschien wel een van de meest effectieve instrumenten die we hebben om uit te leggen hoe misleiding door de elite, inclusief verzinsels en leugens over imperialistische oorlogen zoals die in Irak en Syrië, consequent ongestraft en zelfs onopgemerkt kunnen blijven. Als zodanig volgt hieruit dat spektakel ons kan helpen begrijpen hoe moderne feitencontroles en anti-desinformatie-initiatieven dit consequent kunnen doen tegenover van wat zij beweren.
Ondersteuning CN's Winter Fonds Drive!
Dit artikel onderzoekt de huidige 'vooruitgangslijnen' van het spektakel zoals ze verschijnen in onze nieuwscycli, feeds en tijdlijnen, waar 'factchecks' en 'expert'-claims schijnbaar onmogelijk te vermijden zijn.
Dit kan niet uitsluitend worden opgevat als een kritiek op mediasystemen, maar moet het spektakel als geheel omvatten, wat als concept (zoals Debords boektitel, De Vereniging van het Spektakel, suggereert) heeft betrekking op de hele samenleving. Aspecten van het moderne leven zijn ‘niet per ongeluk of oppervlakkig spectaculair’, of anderszins buitensporig: de samenleving is eerder ‘fundamenteel spectaculair’. Binnen een fundamenteel spektakelsamenleving moet de opkomst van machtsdienende factcheckers worden begrepen als: onvermijdelijk.
Wat is spektakel?
‘In samenlevingen waar moderne productievoorwaarden de overhand hebben, wordt het leven gepresenteerd als een enorme opeenstapeling van spektakels. Alles wat direct geleefd werd, is teruggevallen in een representatie.” — Guy Debord
In Debords 1967 Genootschap van het Spektakel en het kortere vervolgboekje, de 1988 Reacties op de Society of the Spectaclestelt de filosoof dat het moderne leven wordt gemedieerd door beelden, of representaties van het leven, in een toestand – een spektakel – die is veranderd in niets minder dan een objectieve en materiële realiteit. Onze huidige realiteit, een spektakelmaatschappij, is er een waarin de wereld ‘op zijn kop’ staat, omdat het leven niet langer direct geleefd kan worden, maar alleen door louter representaties van het leven. Zo'n organisatie van optredens vergemakkelijkt een achterwaartse onwerkelijkheid waarin de waarheid, wanneer zij een zeldzame verschijning maakt, dit doet als ‘een moment van het valse’.
Guy Debord, ongedateerd. (Irrecuperables, CC BY-SA 4.0, Wikimedia Commons)
Het spektakel, dat ‘zichzelf presenteert als een enorme, ontoegankelijke realiteit die nooit in twijfel kan worden getrokken’, bestaat om zichzelf oneindig vooruit te helpen. Zoals Debord zegt, is de enige boodschap: “Wat lijkt is goed; wat goed is, verschijnt.” De manifestatie ervan in de wereld is een ‘zichtbare ontkenning van het leven – een ontkenning die een zichtbare vorm heeft aangenomen’ die ‘mensen in een staat van onbewustheid houdt terwijl ze praktische veranderingen in hun bestaansomstandigheden ondergaan’.
De wereld waarin dit spektakel opduikt, is er een waarin de economie de samenleving aan haar eigen behoeften heeft onderworpen. Omdat het spektakel niets anders kan gebruiken dan zichzelf en zichzelf vooruit kan helpen, negeert het de realiteit van praktische en natuurlijke processen, zoals ouder worden en rust, en vertrapt het de behoefte van de mens om verbinding te maken in plaats van zijn eigen vooruitgang.
Als meester van afscheiding heeft het onze samenleving zonder gemeenschap opnieuw geschapen en het vermogen om te communiceren belemmerd in het algemeen. Dergelijke processen en de gevolgen daarvan betekenen uiteindelijk dat mensen het leven niet echt zelf kunnen ervaren: ze zijn toeschouwers geworden, gebonden aan een verarmde staat van niet-leven.
De spektakel- en feitencontrole
Terwijl het spektakel zijn controle, boodschap en uiteindelijk ‘onleven’ over het dagelijks leven vergroot, zijn massa- en sociale media een voor de hand liggend instrument dat een steeds groter deel van de wakkere uren van de gemiddelde persoon buiten het werk in beslag neemt. Een verdere vervaging van de werkelijkheid, zoals Debord beweert Reacties op de Society of the Spectaclebetekent de ondermijning en vernietiging van de geschiedenis door het spektakel dat “hedendaagse gebeurtenissen zich terugtrekken in een afgelegen en fantastisch rijk van niet-verifieerbare verhalen, niet-controleerbare statistieken, onwaarschijnlijke verklaringen en onhoudbare redeneringen.”
Een gecorporatiseerde media is een perfect medium voor zo’n ‘fantastisch’ rijk, waar zowel de waarheid als de werkelijkheid onherkenbaar verduisterd zijn. Tegen deze achtergrond van verwarring berooft spektakel mensen steeds meer van de fysieke realiteit, gemeenschappelijke historische referentiepunten en de gemeenschap die nodig is om belangrijke politieke gebeurtenissen en gebeurtenissen te bespreken of te debatteren. Als gevolg hiervan dringen verhalen van de elite onbetwist door via hun respectievelijke kanalen, vooral omdat afwijkende stemmen buitengesloten worden van het gecorporatiseerde, elite- en door technologie gedomineerde publieke discours.
“Omdat spektakel het echte leven vervangt door louter bemiddeld vertegenwoordiging van het leven dat niet direct kan worden ervaren, biedt het een raamwerk waarin massale misleidingen en leugens consequent en overtuigend als waar kunnen verschijnen.”
Debord legde uit dat de spectakelwereld wordt gekenmerkt door eenrichtingscommunicatie van bovenaf, in plaats van door een betekenisvolle dialoog. Hij schrijft dat “de passieve aanvaarding van [het spektakel] al effectief wordt opgelegd door het monopolie op de schijn, de manier waarop het verschijnt zonder enig antwoord toe te staan.”
Terwijl ze steeds meer controle uitoefenen over de hedendaagse massamedia, zijn de machthebbers geïnteresseerd in het legitimeren van hun geklets – en versterken ze daarmee het spektakel dat hen hun status heeft toegekend – en streven ze ernaar ‘wat ook maar gevestigd is’ te behouden. Ze beschikken over een overvloed aan instrumenten om dit te doen, waaronder een klasse van ‘experts’, waarvoor Debord in zijn toespraak waarschuwt. Heb je vragen? Stel ze hier., die oppervlakkig gezien echte informatie lijken te verschaffen om de publieke sfeer te informeren, maar in feite de perspectieven van de elite bestendigen om hun carrière vooruit te helpen en hun inkomen op peil te houden. In een wereld die ‘werkelijk op zijn kop staat’ doen deze ogenschijnlijke experts precies het tegenovergestelde van wat ze beweren.
Binnen de context van een klasse van deskundigen zijn ‘factcheckers’ en het groeiende fenomeen van zogenaamde desinformatieverslaggevers en onderzoekers een soort ‘expert’ die optreden om de spektakelversie van de waarheid te bewaken. Lekenlezers en televisiekijkers, waarschijnlijk moe door de eisen die hun eigen leven stelt, kunnen naar dergelijke professionals kijken om de realiteit en de huidige gebeurtenissen het beste te begrijpen. Maar in de praktijk leggen dergelijke feitencontroleoperaties opkomende nieuwsverhalen die tegen de stroom ingaan het zwijgen op, zoals de eens onaantastbare maar nu bewezen waarschijnlijke Hunter Biden-laptopverhaal.
Hoe zijn zulke achterlijke omstandigheden werkelijkheid geworden? In De Sociëteit van het Spektakellegt Debord uit dat de economie die de samenleving onderwierp zichzelf eerst presenteerde als een “duidelijke degradatie van wezen om in hebben,'waar menselijke vervulling niet langer werd bereikt door wat men was, maar in plaats daarvan alleen door wat men had. Naarmate de capitulatie van de samenleving voor de economie versnelde, verschoof de achteruitgang van ‘zijn’ naar ‘zijn’ met om in verschijnen.” Wat kennis betreft hoeven experts dat dus niet meer te doen be deskundigen of hebben expertise, ze hoeven alleen maar de strijd aan te gaan uiterlijk van deskundigheid.
Met andere woorden: de zinsnede ‘experts zeggen’ die onverminderd door de krantenkoppen en factchecks kruipt, kan op vrijwel alles worden aangebracht om de legitimiteit te vergroten, omdat de schijn van legitimiteit altijd boven de inhoud gaat.
Zoals Debord schrijft Opmerkingen over de Spektakelvereniging:
“Alle deskundigen dienen de staat en de media en alleen op die manier bereiken zij hun status. Iedere deskundige volgt zijn meester, want alle vroegere mogelijkheden voor onafhankelijkheid zijn door de huidige organisatiewijze van de samenleving geleidelijk tot nul gereduceerd. De nuttigste deskundige is natuurlijk degene die kan liegen.”
Zoals Debord ons hier laat zien, worden experts pas experts volgens de voorwaarden van de elite. En Debords observatie dat “vroegere mogelijkheden voor onafhankelijkheid geleidelijk tot nul zijn teruggebracht”, geldt vooral in de huidige wereld van de bedrijfsmedia, waar journalisten vaak te maken krijgen met onzekere werkregelingen, massale ontslagen en lage lonen in een oververzadigd carrièreveld. Het afwijken van de mainstream-mediaverhalen betekent steeds vaker dat je uiteindelijk op de zwarte lijst van het veld komt te staan, waardoor velen niet in staat of bereid zijn om de boot te laten schommelen.
De omstandigheden vormen uiteindelijk de vorm van Debords 'expert'-klasse, die bestaat uit een verscheidenheid aan personen wier maatschappelijke rol uiteindelijk bestaat uit het verdedigen en bestendigen van spektakel. Ondanks voortdurende verdraaiingen en leugens zorgt hun schijn van legitimiteit voor spektakel als iemand publiekelijk de stand van zaken in twijfel trekt.
Omdat hun rol niet gaat over het legitiem controleren van feiten, maar in plaats daarvan over het bevorderen van spektakel, manifesteert het werk van factcheckers en aangrenzende mediaprofessionals op het gebied van actuele gebeurtenissen zich op bijna komische manieren, inclusief hyperspecifieke verwijzingen en het belachelijk maken van mogelijke omstandigheden die later bewezen zijn. WAAR.
In 2018 bijvoorbeeld, Nu dit versierd met circusmuziek een fragment van Duitse functionarissen die president Donald Trump uitlachen vanwege wat hij “overdreven” en “schandalige” beweringen bij de VN noemde over de Duitse afhankelijkheid van Russische olie. Maar slechts vier jaar later werden de zorgen van Trump werkelijkheid toen Rusland de toegang van de grote oliepijpleiding Nord Stream 1 tot Europa afsloot [onder verwijzing naar onderhoudswerkzaamheden, voordat deze werd opgeblazen].
Trump deed bij de VN enkele schandalige uitspraken over Duitse energie – en de reactie van de Duitse delegatie was van onschatbare waarde pic.twitter.com/izpa2fKC3B
- NowThis (@nowthisnews) 26 september 2018
Verder, terwijl reguliere verkooppunten lang geprezen de ‘lab-lektheorie’ van Covid-19 als complottheorie of als ‘desinformatie’, waardoor de massale ridiculisering en de-platformisering wordt gelegitimeerd van degenen die de theorie plausibel vinden, reguliere media Vanity Fair en ProPublica eindelijk overwogen de mogelijke geldigheid van de theorie bijna drie jaar na het begin van de eerste crisis. [De dag nadat president Biden een onderzoek naar de laboratoriumlektheorie had aangekondigd, hief YouTube de beperkingen op om erover te spreken.]
In deze en talloze andere voorbeelden hebben factcheckers onvermoeibaar gewerkt en blijven werken om legitieme ontwikkelingen belachelijk te maken en deze als onwaar te bestempelen, waardoor de werkelijkheid verder vervaagt en een geatomiseerde bevolking die al indirect tot een levend leven is gereduceerd, in de schaduw wordt gesteld.
“Gecorporatiseerde media zijn een perfect medium voor zo’n ‘fantastisch’ rijk, waar zowel waarheid als werkelijkheid onherkenbaar verduisterd zijn.”
Vaak worden factcheckers geprezen als ‘onafhankelijk’ en presenteren ze zichzelf als neutrale en principiële analisten van de actualiteit. In werkelijkheid worden hun rollen vaak gecreëerd en gehandhaafd door rijke of anderszins gecompromitteerde individuen, organisaties en overheden.
Hoe factcheckers en desinformatie 'experts' afwijkende meningen verpletteren
Factchecking en aanverwante inspanningen worden beschouwd als essentieel voor het stoppen van ‘desinformatie’, een recentelijk gepopulariseerde term die volgens Debord vooral voor spektakel dient. Maar hier ligt nog een tegenstelling die openlijk bestaat in een spectakelsamenleving: de entiteiten die zich het meest zorgen maken over het zogenaamde desinformatieprobleem (dat wil zeggen regeringen, inlichtingendiensten en reguliere media) zijn het meest geneigd zelf onwaarheden te verspreiden.
Debord schetste zijn interpretatie van de term ‘desinformatie’ in Heb je vragen? Stel ze hier., waarin wordt geschreven dat desinformatie “openlijk wordt gebruikt door bepaalde machten, of, bijgevolg, door mensen die fragmenten van economisch of politiek gezag bezitten, om in stand te houden wat gevestigd is; en altijd in een tegenoffensieve rol.” Uiteraard komen ‘factchecks’ vaak pas uit nadat controversiële of machtsincriminerende nieuwsverhalen dat doen, waardoor de tegenoffensieve rol die Debord insinueerde die zij spelen om uitdagingen voor de macht te begraven nog verder wordt vervuld.
Veel prominente mediaorganisaties en -instellingen die op feiten controleren, hebben samengewerkt met of zijn in een of andere hoedanigheid gefinancierd door de Amerikaanse overheid, wat erop wijst dat zij gedeeltelijk of volledig bruikbaar zijn als instrumenten voor proxy-inlichtingen.
Zogenaamd “trust rating”-systeem NewsGuard-technologieën, werkt bijvoorbeeld rechtstreeks samen met organisaties als Microsoft, de Amerikaanse ministeries van Defensie en Buitenlandse Zaken, en is zelfs gelijk adviseerde door voormalig CIA- en NSA-directeur Michael Hayden en voormalig NAVO-secretaris-generaal Anders Fogg Rasmussen.
[Verwant: Amerikaanse staatsgelieerde NewsGuard-doelen Consortium Nieuws
Verder, zoals Alan MacLeod gemeld in MintPress Nieuwshebben organisaties, waaronder VoxCheck, het Poynter Institute en StopFake, financiering ontvangen via de Amerikaanse ambassade of de National Endowment for Democracy (NED), een door de Amerikaanse overheid gesteunde organisatie uitdrukkelijk vastgelegd tijdens het Reagan-tijdperk als frontgroep van de Central Intelligence Agency. Voormalig NED-waarnemend president Allen Weinstein zelfs toegegeven in een interview uit 1991: “Veel van wat [de NED] vandaag de dag doet, werd 25 jaar geleden in het geheim gedaan door de CIA. Het grootste verschil is dat wanneer dergelijke activiteiten openlijk worden gedaan, het flappotentieel bijna nul is. Openheid is haar eigen bescherming.”
Misschien om hun dubieuze financieringsbronnen en banden te verdoezelen, krijgen factchecking en soortgelijke operaties vaak een ingewikkelde vorm, waarbij vaak ‘experts’ worden ingezet die effectief optreden om de mainstream-verhalen te versterken. Voorbeelden zijn onder meer gedocumenteerd proxy Britse inlichtingenoperatie Bellingcat, een aanvankelijk eenmansorganisatie die, met veel publiciteit, van de ene op de andere dag uitgroeide tot een van de grootste namen in de journalistiek. Door ogenschijnlijk geavanceerde “open source-onderzoeken”, heeft de organisatie uiteindelijk gewerkt aan het beschermen van reguliere nieuwsverhalen over de oorlogen in Syrië en Oekraïne, inclusief etikettering onderzoek waarin kritiek wordt geuit op de door het Westen gesteunde en door terroristen omgevormde witte helmen in Syrië als, voorspelbaar, ‘desinformatie’.
Evenzo door de overheid en de Gates Foundation gefinancierd Instituut voor Strategische Dialoog (ISD) Regelmatig wordt verslaggevers belasterd die via hun werk de verhalen van de reguliere media tegenspreken, waardoor de carrières van hun doelwitten in gevaar komen. In zijn werk Om “het toenemende tij van polarisatie, extremisme en desinformatie wereldwijd te keren”, roept de ISD op tot vage acties om de verspreiding van “desinformatie” te reguleren of anderszins te verstoren, die in feite leidt tot de censuur van afwijkende stemmen en het verstikken van het publieke debat. In zijn “Over ons”-pagina schept de ISD zelfs op over het aantal sociale-media-accounts dat zij heeft helpen verbieden.
Maar net zoals het spektakel van Debord geen echte reactie op zijn daden mogelijk maakt – “zijn manier van verschijnen zonder enig antwoord toe te staan” – heeft de ISD vaak reageert niet wanneer hen wordt gevraagd om commentaar, debat of bewijs dat hun beweringen over ‘desinformatie’ steek houden. De ISD zelfs heeft haar klachtenbeleid gewijzigd om zich niet “in te laten met klachten van actoren die te kwader trouw zijn, of desinformatie, extremisme of haat te versterken” nadat verslaggever Aaron Maté hun ongefundeerde poging tot uitstrijkje, in samenwerking met The Guardian, tegen hem. De ISD hoeft geen bewijs te leveren of te reageren op weerleggingen als ze beweringen doen over anderen: in een spektakelsamenleving kunnen hun beschuldigingen alleen al carrières om zeep helpen.
Debord schreef over het fenomeen, toepasbaar op iedereen die de mainstream-verhalen omzeilt Heb je vragen? Stel ze hier.:
“Het verleden van een persoon kan geheel herschreven, radicaal veranderd en herschapen worden op de manier van de Moskouse processen – en zonder zich zelfs maar bezig te hoeven houden met zoiets onhandigs als een proces. Doden is tegenwoordig goedkoper.”
Door de weigering van het spektakel om te antwoorden en de ‘moorden’ die het mogelijk maakt verder te concretiseren, vinden factchecking en door het bedrijfsleven gefaciliteerde massaverboden en delegitimiseringen van de sociale media-accounts van journalisten massaal plaats, en komen vooral veel voor bij individuen en organisaties die informatie en inhoud verstrekken en tegen de stroom in zwemmen. de huidige. Eind mei 2022 was YouTube bijvoorbeeld verwijderd meer dan 9,000 kanalen het produceren van materialen die verband houden met de oorlog in Oekraïne.
En Twitter en Facebook ga door met het bestempelen van niet-westerse accounts, vaak anti-imperialistische netwerken en geassocieerde journalisten, als ‘aan de staat gelieerd’ of ‘door de staat gecontroleerd’, in pogingen hen in diskrediet te brengen.
[Verwant: Narratief controlebedrijf dat zich richt op alternatieve media]
Laster, demonetisering en de-platformisering met betrekking tot journalisten en media die afwijken van de reguliere verhalen, waaronder hitstukken over Kim Iversen en Eva Bartlett, evenals de-platformisering van PayPal en Twitter van organisaties zoals Mint Pers Nieuws en Rusland vandaag, komen steeds vaker voor. In veel gevallen zijn dergelijke beslissingen over verboden en de-platforming gebaseerd op conclusies van ‘onafhankelijke’ factcheckers die besluiten dat bepaalde beweringen of onderzoeksconclusies onjuist of anderszins ‘schadelijk’ zijn, een vage term die gemakkelijk tegen andersdenkenden kan worden gebruikt omdat een dergelijke beschuldiging vereist geen echt bewijs.
[Verwant: 'Vergissing' PayPal-e-mail betekent dat CN permanent verbannen is]
Hoewel het aan onafhankelijke, vijandige bronnen wordt overgelaten om binnen steeds strengere beperkingen werk te produceren, papegaaien reguliere mediakanalen en factcheckers consequent verdraaide of valse verhalen na zonder gevolgen.
[Verwant: BEKIJK: PayPal, censuur en democratie]
Een groot deel van de berichtgeving in de media over het conflict in Oekraïne verhult bijvoorbeeld fundamentele feiten, waaronder de aard ervan realiteit van de neo-nazi-elementen van het Oekraïense leger, en vooral het Azov-bataljon, sterk geassocieerd met het neonazisme vóór het huidige conflict. Dit heeft tot controverses geleid in plaatsen als Griekenland, waar het besluit van de Oekraïense premier Zelenski om een Lid van het Azov-bataljon spreekt tijdens zijn virtuele toespraak tot het parlement van het land in april 2022 leidde tot wijdverbreide verontwaardiging.
[Verwant: Over de invloed van het neo-nazisme in Oekraïne]
En veel reguliere nieuwsbronnen stelden dat de recente raketaanval in Polen van Russische oorsprong was, met weinig bewijsmateriaal, waardoor de internationale spanningen op de rand van de afgrond kwamen. Toen het nieuws naar voren kwam dat de raket was waarschijnlijk Oekraïens, er werden updates gepubliceerd en artikelen ingetrokken – maar pas daarna Oekraïense president Volodymyr Zelensky geroepen om het conflict verder te laten escaleren. Terwijl de journalist van Associated Press (AP) het verhaal naar buiten bracht nadat hij valse informatie had ontvangen van Amerikaanse inlichtingendiensten was ontslagen, een gebeurtenis die opmerkelijk genoeg was om de internationale krantenkoppen te halen, herhaalden tientallen prominente media nog steeds kritiekloos de aanvankelijke beweringen van de AP dat de raket Russisch was.
Onoprechte weergaven in de media van actuele gebeurtenissen zijn gebruikelijk. Maar de huidige regeling, waarbij de reguliere media onverminderd desinformatie verspreiden, terwijl degenen die de waarheid vertellen een berisping krijgen, is geen toeval. Integendeel, veel reguliere journalisten en factcheckers hebben hun baan omdat hun woorden dienen zowel de staat als het spektakel.
Zo’n giftige mediaomgeving versterkt uiteraard zichzelf: elke ‘factchecker’ of ‘expert’ die afdwaalt van zijn werk om het spektakel te bevorderen, weet dat hij het risico loopt dezelfde laster uit te dragen die hij nu uitstraalt. In de wereld van vandaag is iedereen zich onbewust bewust van deze realiteit, omdat ook zij online of in het echte leven kunnen worden “geannuleerd” met weinig kans op verdediging. Gezien die van de Oekraïense regering kill lijst tegen journalisten als Eva Bartlett en prominente figuren, waaronder muzikant Roger Waters, zou je kunnen zeggen dat de “moord” op Debord een letterlijke vorm heeft aangenomen, hoewel factcheckers dergelijke beweringen natuurlijk tegenkomen misleidend.
Op het moment dat we dit schrijven is het relatieve vermogen van spectaculaire mediaverhalen om de publieke opinie te beïnvloeden of anderszins te verwarren, zoals huidige en recente gebeurtenissen, waaronder de oorlog in Syrië, het conflict in Oekraïne en de coronaviruscrisis aantonen, ongekend.
Velen kunnen echter steeds beter begrijpen dat er vaak sprake is van bedrog of misleiding. Het publiek leert namelijk de bedrieglijke aard begrijpen van de ‘experts’ die hun schermen sieren, aangezien de flop en daaropvolgende sluiting van CNN+, een streamingdienst van $ 100 miljoen die slechts ongeveer 10,000 abonnementen ontving, blijkt. Het vertrouwen in de media bereikt record dieptepunten in de VS en internationaal: uit een Gallup-peiling van juli 2022 bleek dat slechts 16 procent van de Amerikaanse volwassenen ‘veel’ of ‘behoorlijk veel’ vertrouwen had in de berichtgevingskwaliteit van respectievelijk kranten en 11 procent in televisienieuws.
De 'The current thing'-meme die het afgelopen jaar aan de oppervlakte is gekomen en aan kracht heeft gewonnen, verwoordt bovendien het collectieve gevoel dat veel nieuwsgebeurtenissen, of hun impact, op de een of andere manier zijn vervaardigd of op sensatie zijn gebaseerd op manieren die niet organisch zijn.
Veel mensen zijn tot het besef gekomen dat er iets heel vreemds en onnatuurlijks is aan het feit dat grote bedrijven allemaal achter elkaar aan lopen om het 'nieuwste' te pushen.
Het echte leven werkt gewoon niet zo.
Er moet een soort van hefboomwerking gebruikt worden om deze onnatuurlijke situatie te creëren.
— Ron Paul (@RonPaul) 27 Augustus 2022
Deze collectieve, zij het niet-gearticuleerde kennis dat de media op de een of andere manier verkeerd of misleidend zijn, valt samen met de bewering van Debord Heb je vragen? Stel ze hier. dat mensen onbewust begrijpen dat, terwijl het spektakel de sociale verhoudingen voortdurend op zijn kop zet, er iets fundamenteels is veranderd in het leven zelf.
Zoals Debord schreef Heb je vragen? Stel ze hier.:
“Het vage gevoel dat er een snelle invasie heeft plaatsgevonden die mensen heeft gedwongen hun leven op een geheel andere manier te leiden, is nu wijdverbreid; maar dit wordt eerder ervaren als een onverklaarbare verandering in het klimaat, of in een ander natuurlijk evenwicht, een verandering waarmee onwetendheid alleen weet dat ze niets te zeggen heeft.’
De totale overheersing van ons leven door het spektakel is een verbazingwekkende maar schokkende prestatie die degenen die het fenomeen herkennen, dwingt rekening te houden met de 'niet-levens' die we leiden. Dus hoewel ‘onwetendheid weet… het heeft niets te zeggen’, vereist het terzijde schuiven en ontmantelen van het spektakel iets vinden om te zeggen: zoals Debord zei: er moet een ‘praktische kracht in beweging worden gezet’.
Deze “praktische kracht” heeft de betekenisvolle dialoog nodig die het spektakel in ons leven grotendeels heeft geëlimineerd, zo niet geheel uitgewist, via fenomenen als de hedendaagse feitencontrole en anti-desinformatie-rages. Die dialoog en communicatie kunnen niet geïnitieerd worden door geatomiseerde individuen of door eenzame menigten die vatbaar zijn voor de invloed van spektakel, maar door mensen die een gemeenschap delen en een betekenisvolle verbinding hebben met wat Debord omschreef als ‘universele geschiedenis’, ‘waar de dialoog zich bewapent om zijn eigen omstandigheden te laten zegevieren. .”
Zoals Debord het verwoordde: ‘We kunnen deze samenleving alleen echt begrijpen door ontkennen Het." Als de ‘experts’ hun invloed verliezen, zal dat zijn omdat het publiek hen regelrecht heeft afgewezen en verwoordt dat het hun rol is om namens de machtigen te misleiden.
Geselecteerde referenties: Debord, kerel. Opmerkingen over de Spektakelvereniging. Vertaald door Malcolm Imrie. Londen en New York: Verso Books, 1990.
Debord, kerel. De Vereniging van het Spektakel. Vertaald door Ken Knabb. Berkeley, Californië: Bureau of Public Secrets, 2014. Society of the Spectacle Annotated Edition.pdf.
Stavroula Pabst is schrijver, cabaretier en media-promovendus aan de Nationale en Kapodistrian Universiteit van Athene in Griekenland. Haar schrijven is verschenen in publicaties, waaronder AtheneLive, Reductiekosten, Passage en De Grayzone.
Dit artikel is van Propaganda in beeld, opnieuw gepubliceerd onder een Creative Commons-licentie.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Ondersteuning CN's
Winter Fonds Drive!
Doneer veilig via creditkaart or controle by te klikken de rode knop:
Zoals Debord ook vermeldde in “Opmerkingen”:
“Het kostbare voordeel dat het spektakel heeft verworven door het buiten de wet stellen van de geschiedenis, doordat het het recente verleden verborgen heeft gehouden en doordat iedereen de geest van de geschiedenis binnen de samenleving heeft doen vergeten, is bovenal het vermogen om zijn eigen sporen uit te wissen – om de voortgang van zijn recente wereldverovering. De kracht ervan lijkt al bekend, alsof het er altijd al was geweest. Alle usurpatoren hebben dit doel gedeeld: ons laten vergeten dat ze nog maar net zijn gearriveerd.’
Mevrouw Pabst, dit is een verbazingwekkende verklaring van de belangrijkste mechanismen die zo destructief zijn geweest voor de menselijke conditie. Bravo!
Het internet gaf de machthebbers een manier om de dialoog van grote aantallen individuen te controleren. Degenen die de controle hadden over de communicatiesystemen voor internetinhoud kregen een onbelemmerde carte blanche om dit te doen. Wat kan er fout gaan!
Ik denk dat het nalatig van mij zou zijn om de door de FBI bestuurde COINTELPRO 1956-1971 FBI en misschien nog wel meer de belangrijke Federale Inlichtingengemeenschap, OPERATION CHAOS, die tot 3 maart 1971 GEHEIM was, niet te noemen, die beide illegaal zouden zijn.
Let op de data van Guy Debolds Spectacle Society uit 1967 en zijn latere Comments on the Society of Spectacle uit 1988 over de tijdlijn van de wereldaangelegenheden sinds Vietnam, waarbij de VS rond 1951 betrokken raakten.
Ik denk dat het nalatig zou zijn om COINTELPRO, 1956 – 1971, niet te noemen door de FBI gedreven en misschien wel de belangrijkste, de Federale OPERATION CHAOS die in 1967 in eigen land werd gelanceerd.
Het inzicht van Guy Debold legt zijn ongelooflijke vooruitziendheid bloot. Gezien het materiaal dat ik hier heb gelezen, lijkt zijn inzicht verbazingwekkend. Ik ken hem niet, dit trok mijn aandacht. Het lijkt erop dat hij een Psy-Ops-methodologie heeft ontdekt
wordt gebruikt door de FBI, CIA, NSA en DOD terwijl het werd gebruikt. Behoorlijk koppig spul.
Ik zeg het tegen de twijfelaars. Lees dit totdat je het begrijpt. Een beschrijving van het perverse gebruik van technologie door de elitairen van de Deep State.
Bedankt mevrouw Pabst en CN
WHO? Het Ministerie van Waarheid.
Het is mij opgevallen dat niemand van degenen die zeuren over desinformatie, “nepnieuws” etc., ooit pleit voor het verbeteren van iemands kritische denkvaardigheden. Of überhaupt kritisch nadenken. Ik ben meestal niet "geloof me, geloof ze niet!!!" Waarom zou ik een van hen geloven? Ze zeggen zelden. Er wordt van mij verwacht dat ik een geloofstoezegging doe, zoals een religieuze bekering.
Maart 2003 werd 2004 en het werd al snel duidelijk dat het vrijwilligersleger onvoldoende was. Eén van de reacties daarop werd nieuwswaardig. Het Pentagon gaf geld aan software-uitgevers zodat zij een product konden produceren dat in overeenstemming was met de eisen van de console Pilots.
Een andere mijlpaal in de terreuroorlog was toen militaire psychologen die lesgaven in het CERES-programma naar Guantánamo gingen om de methodologie te reverse-engineeren.
Er worden fouten gemaakt. Vraag alles.
Diepgaand….
Twijfelt iemand eraan dat de 'werkelijkheid' subjectief is, dat niet iedereen haar op dezelfde manier waarneemt? Dan moet informatie ook als subjectief worden beschouwd, aangezien het deel uitmaakt van de werkelijkheid.
Dus wat ik zojuist heb geschreven zal niet voor iedereen precies hetzelfde betekenen. Dus hoe kan iemand mij vertellen dat wat ik zie, voel en begrijp als ik lees of luister naar iets dat iemand anders heeft geproduceerd, goed of fout is?
Het oordeel over wat goed of fout is, behoort aan niemand anders toe dan aan ons.
Vrijwel elke geregistreerde Democraat gelooft dat desinformatie die via sociale media (door Russen!) aan “de betreurenswaardigen” wordt gevoerd, de enige reden is waarom Trump president werd. Dit ene mythische verhaal is sindsdien uitgezaaid tot een democratische kruistocht om de sociale media te controleren, een democratische kruistocht om de waarheid te controleren, en ongebreidelde democratische steun voor het voeren van oorlog tegen Rusland. Het is schokkend hoeveel van ons huidige nationale politieke landschap rechtstreeks kan worden herleid tot een ongefundeerde partijdige laster.
Dus hoe vechten mensen terug tegen deze marginalisering door de machtselite? Er is niets nieuws aan, alleen misschien aan de bijna universele effectiviteit ervan. Vance Packard schreef The Hidden Persuaders ruim zestig jaar geleden, maar het probleem was toen veel minder flagrant.
In de wereld van vandaag is de eerste stap het aannemen dat alles wat door de gevestigde orde wordt gepromoot manipulatie is, die met uiterste zorg moet worden onderzocht op geloofwaardigheid en bijbedoelingen.
Het komt erop neer dat de gevestigde orde bijna nooit onze beste belangen voor ogen heeft, tenzij ze toevallig overeenkomen met hun beste belangen. Een van de beste manieren om dit te bestrijden is via persoonlijke keuzes (bijvoorbeeld zaken als het boycotten van zaken die de machtigen voeden) en wat er overblijft van onze democratie: bijvoorbeeld het weggooien van de vestigingen van beide grote politieke partijen en deze te vervangen door mensen die dat niet doen. zo gewend aan hun gedrag – ja, dit zou ontwrichtend kunnen zijn, maar gegeven de richting waarin we nu al tientallen jaren gaan, hoeveel erger kan dat zijn? Trump was een eerste experiment in deze richting, maar een voldoende los kanon waardoor mensen terugliepen naar de status quo zonder het experiment voort te zetten en te proberen het (en hem) in iets minder willekeurigs te veranderen.
IIRC: het is een neocontaktactiek om te beweren dat Rusland zijn energievoorziening bewapent of geen betrouwbare leverancier is. Waren de beweringen van Trump geen truc om te dure Amerikaanse frackolie aan Europa te verkopen?
Ik denk dat Debord zijn zaak overdrijft, zoals deze site mooi laat zien. Hoewel zijn werk inzichtelijk is, wordt over het hoofd gezien dat veel mensen dwars door propaganda, factcheckers en dergelijke heen kijken, vooral degenen die op het snijvlak van de 'realiteit' werken en in de levensbehoeften voorzien.
Zijn proefschrift doet me denken aan het werk van Jacques Ellul, die over de moderne wereld schreef door de lens van de technologie, en wiens boek over Propaganda zeker de moeite waard is om over deze onderwerpen te lezen.
Geen enkel land heeft schone handen. Als je de een of de ander als de volmaakte slechterik neerzet, leef je in ontkenning. Chris Hedges heeft in zijn Empire of Illusion uitstekend werk geleverd door een cultuur af te bakenen die verstoken is van feitelijke grondslag, maar die geniet van spektakel. Kritisch denken en verantwoording afleggen ontbreken grotendeels in de wereld, en dat is door de hele geschiedenis heen ook zo geweest. De waarheid staat op het schavot terwijl het kwaad op de troon zit. Iedereen die te ver uit de pas loopt, wordt gestraft en als voorbeeld gesteld, vergis je niet. Mogen we onze gevechten verstandig kiezen, mijn vrienden.
Eén van de intellectueel meest interessante artikelen die ik in lange tijd heb gelezen. Ik heb zojuist de geciteerde boeken van Guy Debord besteld en kijk erg uit naar toekomstige artikelen van Stavroula Pabst.
Een eenvoudig antwoord op de eenvoudige vraag: “Wie bepaalt wat ‘desinformatie’ is?”
De machtige!
Wie/wat bepaalt wie de machtigen zijn, gaat de eenvoud te boven.
Wie van ons, vluchtige bewoners van de planeet aarde, bepaalt wat ‘desinformatie’ is?
Sommigen vinden dat het de “almachtige” is.
Wie kan vandaag de dag feitelijk beweren dat de Bijbel het onfeilbare woord is?
Verspreidt de Bijbel 'verkeerde informatie' (verkeerde informatie is valse of onnauwkeurige informatie – het verkeerd weergeven van de feiten. Desinformatie is valse informatie die opzettelijk bedoeld is om te misleiden – het opzettelijk verkeerd weergeven van de feiten.)?
Hebben de almachtige, formele religies van de wereld niet altijd agenda's gehad; “onderworpen zijn aan de economie” zoals ze altijd zijn geweest, en nog meer, nu in 2023?
Zijn zij niet de herders?
Dienen zij niet trouweloos de belangen van de bestaande financiële machten?
Een ingewikkelde, ondoorgrondelijke vraag: hoe komt het dat het begrip van de geschreven woorden van formele religieuze teksten niet verschilt van de propagandaverhalen van vandaag de dag, in de hoofden van de meest ontwikkelde, kritisch denkende soort, met, zogenaamd, superieure vermogens tot redeneren?
Wat werkelijk ernstig is, is het feitelijk verwijderen van alle afwijkende meningen of feiten!!! uit de belangrijkste media, als ‘propaganda’. Nu kunnen we in de EU geen RT of Strategic Culture Foundation ontvangen, waar ik voorheen al jaren op geabonneerd was. Elke verwijzing ernaar, of een .ru-link, wordt alleen gegeven als “er is een fout opgetreden”. In Groot-Brittannië is elk nieuwskanaal “pro-Oekraïne” en hier in Frankrijk heb ik geen afwijkende meningen gevonden, behalve een paar interviews online. Telkens wanneer ik ook maar een vaag aspect van de ‘oorlog’ noem, verandert iedereen onmiddellijk van onderwerp. Als we zien dat een recent artikel in Foreign Policy begint met ‘Rusland viel Oekraïne binnen met 190000 man en veroorzaakte enorme verwoestingen en duizenden doden’, beide vanaf het begin complete leugens over de ‘illegale en niet-uitgelokte aanval’ van de SMO, helpt ons te begrijpen waarom zovelen in het Westen lijkt te geloven dat het lieve, democratische, vrije Oekraïne de slechte Rooskies verslaat en hen in wanorde laat vertrekken.
Goed artikel
“De machtigen” zijn een “onzichtbare” regering, mannen/vrouwen die we zien; En sommigen, die we nooit zien, vormen de ware heersende macht van ons land. IMO, “hun” doel is: “HOUD AMERIKA DOM!!!”
Imo, “de machtigen willen NU hun versie van” hun beste zakelijke praktijken, effectief. Bijgevolg IS het doel van de machtigen, een staatsgreep van het bedrijfsleven, feitelijk en momenteel van kracht:
1. Controle over wetenschap en technologie
2. Controle over financiële systemen
3. Controle over toegang tot hulpbronnen
4. Controle over wapens
5. Controle over communicatie
Coo-Coo-Ka-Choo, “Control Over Communications”, landde in OEKRAÏNE: “Gelukkig nieuwjaar!?!” Op 2023 januari XNUMX tekent Volodymyr ‘El Chapo’ Zelenski een controversiële wet die de macht van de overheid om de media te reguleren uitbreidt.
Voetafdruk “Volodymyr “El Chapo” Zelensky”:
– Woensdag 12.21.22, in The People's House. In 180 $ seconden schenkt het Congres van “The Big Guy” $ “El Chapo” $ 45 MILJOEN 'Meer voor oorlog!
– Donderdag 12.22.22 december 1, “El Chapo” terug in Oekraïne, OVER de bezwaren van mediavakbonden en persvrijheidsorganisaties die waarschuwden dat dit een huiveringwekkend effect zou hebben op de vrijheid van meningsuiting.” EL CHAPO voert de WET uit, een controversieel statuut dat: 2) de macht van de regering uitbreidt om mediagroepen en journalisten in het land te reguleren;” XNUMX) Geeft de Oekraïense regering de bevoegdheid om mediakanalen te blokkeren.”
Sterker nog: ‘De machtigen hebben redenen om te willen vechten tegen wat zij beschouwen als ‘desinformatie’ – ze willen dat hun versie van de waarheid de onze wordt.’ BIJBEELD: ‘Biden nodigde Zelensky uit naar Washington als onderdeel van een poging om het Amerikaanse publiek te conditioneren. mening om de escalatie door het Witte Huis van de Amerikaanse proxy-oorlog tegen Rusland in Oekraïne te accepteren.”
– “Over de hele wereld, Frankrijk en Scandinavië. Waken bij kaarslicht. Protesteren tegen het gedrag. Dierengedrag. Het is dierlijk gedrag. Het zijn varkens, schapen en wolven.” (Paul Simon)
Vleeseters!!! “De WOLF speculeert dat er bloed door de straten zal vloeien.” De FOX weet het: hij heeft ‘bloed aan zijn handen’. De Partij van de Oorlog is in Huis!!! Protesteren en overleven.
‘Een natie van schapen. Zorgt voor een regering van wolven.”
Drie vragen voor de moderne tijd en specifiek voor de Britse staatszender, die niet geheel toevallig tegenwoordig een legioen verslaggevers en experts op het gebied van desinformatie in dienst heeft.
Waarom zou het essay 'Stockhausen Serves Imperialism' uit 1974 van componist Cornelius Cardew vandaag niet in opdracht van de BBC worden uitgezonden of worden uitgezonden?
Waarom is de belangrijkste Britse filmmaker Ken Loach deze eeuw niet gevraagd om voor de BBC te regisseren (en bovendien is hij uit de Labour Party gezet)?
Waarom is voormalig Labour-leider Jeremy Corbyn nooit uitgenodigd om op het BBC-vlaggenschip “Desert Island Discs” te verschijnen? In de afgelopen paar jaar zijn een aantal Amerikaanse imperiale agenten, zoals Samantha Power en Fiona, op de een of andere manier geslaagd voor de show.
Was er werkelijk ooit een tijd waarin menselijke vervulling werd bereikt door wat men was, in tegenstelling tot wat men had?
Mogelijk kunnen we pas iets aan het 'niet-leven' doen nadat we hebben erkend dat we altijd al ingesloten zijn door onze eigen gedachten, in de veronderstelling dat dit niet het geval is.
We worden geboren in een reeds bestaande culturele omgeving, we leren door vertoon en demonstratie en worden tot interactie aangezet binnen nauwe sociale klassen en religieuze grenzen, in programma's die al bestaan en lopen. Men kan niet anders dan zich bewust worden – tot het punt van nood – van een overkoepelende structuur, en de disharmonie tussen mensen wordt veroorzaakt door de nutteloosheid van het proberen een schijnbaar fatale reeks gebeurtenissen te reorganiseren die is begonnen vanuit een positie van zwakte.
Hiërarchische gezagsstructuren, versterkt door gevangenis en straf, zijn de intellectuele instrumenten om de dagelijkse energie van iedereen te benutten of in de val te lokken.
Wat zich op het controlerende internet manifesteert, lijkt de wil van bepaalde instabiele persoonlijkheidstypes te bevestigen om hun eigen commandosfeer uit te breiden en de rest te onderwerpen uit angst voor de onbekende creaties.
Het is zeker de bedoeling om de status quo te handhaven, omdat de waarschijnlijke uitkomsten te voorzien zijn.
In de menselijke samenleving worden de posities en ambten erkend, gerespecteerd en beloond.
Het is een last voor de wereld om de voortdurende poppenkast vol te houden van 'Excellenties, Majesteiten en Eervolle Heren die dergelijke concepten niet kunnen belichamen'.
Menselijke 'instellingen' zijn als organen van het menselijk lichaam, maar de door de mens gemaakte instellingen lijken zich bijna vanzelfsprekend tegen het hele lichaam op te richten, omdat de economie een spel van winst is dat zelfs de rijkste gevangen houdt.
De kosmos is in actie en onze lichaamsdelen lijken eeuwige componenten daarvan te zijn, maar toch worden we schijnbaar achtervolgd door het feit dat de wereld voortdurend verandert.
We bevinden ons in een situatie waarin het voedsel zichzelf elk seizoen op natuurlijke wijze aanvult, enzovoort. Toch leven we in angst voor morgen vanwege het levensgevaarlijke gedrag dat we onder vele gedaanten altijd hebben geaccepteerd.
Tegenwoordig worden de wonderbaarlijke, zelfherstellende menselijke lichamen gezien als een gevaar, zonder voedsel en hulpbronnen, ontdaan van elke verbeelding.
Het lijkt erop dat een persoon zichzelf of iemand anders niet kan helpen dit gevoel van futaliteit en fataliteit te overwinnen, en steun vindt in sensuele afleidingen die de wereld en haar geest van schoonheid vergiftigen.
Als afzonderlijke individuen vallen we uit elkaar onder de druk van het proberen een verhaal bijeen te houden dat niet het onze is en de poging om een identiteit te projecteren die ons beschermt tegen psychologische aanvallen van machtige groeperingen van mensen die eisen dat we binnen de fysieke parameters blijven die door ons zijn bepaald. hen.
'Factcheckers' bestaan omdat ze betaald worden.
Keurig gedaan! Helaas maar al te waar.
Wanneer cultuur zich organisch ontwikkelt, van onderaf, is de waarheid niet iets dat voortdurend moet worden bemiddeld. Het probleem van ‘desinformatie’ ontstaat wanneer de samenleving zichzelf van bovenaf probeert te organiseren volgens een bepaalde ideologie. Dat is waar verdeeldheid ontstaat en vragen over moraliteit en 'waarheid' het onderwerp worden van voortdurend debat en speculatie. Zonder ideologie zou de hele kwestie van de waarheid veel minder controversieel en interessant zijn voor het grote publiek.
Ik ben het eens met alles wat hier is gezegd en met de concepten die Debord naar voren heeft gebracht, maar eerlijk gezegd vind ik het een overbodige abstractie van wat anders een verblindende flits van het voor de hand liggende zou zijn.
De fundamentele vraag is: hoe kunnen we al deze onzin bestrijden? Hoe onderscheiden we wat echt is van wat onwerkelijk is? Op deze vraag geven noch de auteur, noch Debord ons een antwoord.
Iedereen die geïnteresseerd is in het onderwerp moet de film “Matrix” bekijken. Het is een waardeloze film – waardeloos acteerwerk, waardeloze muziek, waardeloze cinematografie – maar de plot roept de fundamentele vraag op: wat is de realiteit? Er zijn ook geen antwoorden in de film, maar het is een interessante weergave van het probleem.
Geweldig en actueel artikel, dat aantoont dat deze hele anti-vrijheid van meningsuiting beweging die we ervaren geen nieuw fenomeen is, maar eerder een verwachte uitkomst van de machtsregering in de moderne wereld.
Of het nu spektakel of narratief wordt genoemd, het beheer van ‘normale’ en ‘bekende feiten’ is een van de meest kritische functies van macht.
Pabsts artikel is een uitstekende uiteenzetting van Dubords complexe en subtiele kritiek op het spektakel. Ik hoop dat dit artikel de lezers van CN zal stimuleren om vertrouwd te raken met zijn werk en de relevantie ervan voor het begrijpen van de leugens en verdraaiingen die door de media worden gekoesterd, de uitsluiting van critici (Lauria, Nader, Hedges, Mate, Greenwald, Lawrence en anderen), het in diskrediet brengen van de geschiedenis, en het onwaar voor waar maken.
Het leven in de Verenigde Staten en Europa is gereduceerd tot een constante stroom van psychologische operaties door de CIA, FBI, DNC. Big Tech en de traditionele pers. Elitaristen in Washington DC hebben de gemiddelde Amerikaan altijd als dom en plooibaar beschouwd. Maar nu doen ze niet eens meer de moeite om hun minachting te verbergen. Normaal gesproken zouden we ze allemaal kunnen wegstemmen, behalve dat ze nu post-in-stembiljetten hebben gebruikt om vrije en eerlijke verkiezingen te vernietigen. Het herstellen van de verkiezingsintegriteit zou de eerste prioriteit moeten zijn van elke Amerikaan die zich nog steeds bekommert om de toekomst van ons land.
Inderdaad. Denk eraan. De winnaar schrijft altijd de geschiedenis.
De term 'complottheorie' werd door de CIA bedacht in de periode na de moord op JFK. Het rapport van de Warren-commissie over een eenzame schutter die verantwoordelijk was voor de moord werd niet door iedereen als vanzelfsprekend beschouwd. Degenen die de flagrante gaten in het rapport in twijfel trokken, werden bestempeld als ‘complottheoretici’. Deze nieuw geïntroduceerde term was bedoeld om degenen die het rapport van de Warren-commissie in twijfel trokken, ‘gek’ te laten lijken of anderszins geen voeling te hebben met de realiteit.
Snel vooruit naar vandaag: de term 'nepnieuws' werd bedacht om de geloofwaardigheid van de officiële verhalen waar de staat de voorkeur aan geeft te vergroten. Degenen die over analyses schreven of deze promootten die niet aan bepaalde imperatieven/verhalen van de staat voldeden, werden bestempeld als handelend in 'nepnieuws'. Big Tech kreeg de taak om verschillende graden van censuur op te leggen aan welke entiteit/personen dan ook die ‘nepnieuws’ promootten. Er wordt van alles gebruikt, van een waarschuwingspagina/symbool om lezers af te schrikken tot regelrechte de-platforming.
——– Deze stap naar censuur is verder gegaan met de introductie van groepen als News Guard. Dit is een particuliere entiteit die verbonden is met het Pentagon en verschillende rechtse groepen (Atlantic Council, enz.) die beslissen welke sites betrouwbaar zijn (groene vinkje) en welke niet (rode vinkje). ——— News Guard heeft een app die op computers in scholen, bibliotheken, enz. wordt geplaatst en die de gebruiker wegleidt van links leunen (duidelijk FAKE! – rood vinkje) naar sites die zich houden aan de door de staat favoriete verhalen (groen vinkje!). )
Tbh, de schrijver had rechtstreeks naar de oorspronkelijke bron kunnen gaan. Het gebruik van “factcheckers” is een directe propagandatactiek die wordt beschreven in het boek Propaganda van Edward Bernay.