Vijay Prashad zegt dat Washington's benadering van de Amerikaans-Afrikaanse Leiderstop vorige maand werd geleid door de bredere Nieuwe Koude Oorlog-agenda.
Pathy Tshindele, Democratische Republiek Congo, Zonder titel, 2016.
By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek
TDe regering van de Verenigde Staten hield half december de Amerikaans-Afrikaanse Leiderstop, grotendeels ingegeven door haar angst voor de Chinese en Russische invloed op het Afrikaanse continent.
In plaats van routinematige diplomatie werd de aanpak van Washington tijdens de top geleid door zijn bredere Nieuwe Koude Oorlog-agenda, waarin de VS steeds meer de nadruk legde op het verstoren van de betrekkingen die Afrikaanse landen onderhouden met China en Rusland.
Dit agressieve standpunt wordt ingegeven door Amerikaanse militaire planners view Afrika als ‘de zuidflank van de NAVO’ en beschouwen China en Rusland als ‘bijna gelijkwaardige bedreigingen’.
Op de top zei de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin opgeladen China en Rusland met het ‘destabiliseren’ van Afrika. Austin heeft weinig bewijs geleverd om zijn beschuldigingen te staven, afgezien van het wijzen op de substantiële investeringen, handels- en infrastructuurprojecten van China met veel landen op het continent en het belasteren van de aanwezigheid in een handvol landen van enkele honderden huurlingen van het Russische particuliere beveiligingsbedrijf, de Wagner Group. .
De Afrikaanse regeringsleiders verlieten Washington met de belofte van de Amerikaanse president Joe Biden om een continentbreed beleid te maken tour, een pand dat de Verenigde Staten 55 miljard dollar aan investeringen zullen doen en een hooghartig maar leeg verklaring over het partnerschap tussen de VS en Afrika.
Helaas kunnen deze woorden, gezien de Amerikaanse staat van dienst op het continent, totdat deze woorden worden ondersteund door constructieve acties, alleen worden beschouwd als loze gebaren en geopolitieke grapjes.
In de slotverklaring van de top werd met geen woord gerept over de meest urgente kwestie voor de regeringen van het continent: de langdurige schuldencrisis.
Het VN-conferentie over handel en ontwikkeling van 2022 gevonden dat “60% van de minst ontwikkelde landen en andere lage-inkomenslanden een hoog risico liepen op schulden of al in schuldennood verkeerden”, terwijl 16 Afrikaanse landen een hoog risico liepen en nog eens zeven landen – Tsjaad, de Republiek Congo, Mozambique, São Tomé en Principe, Somalië, Soedan en Zimbabwe – reeds in schuldencrisis.
Bovendien hebben 33 Afrikaanse landen dringend behoefte aan externe hulp voor voedsel, wat het reeds bestaande risico op sociale ineenstorting nog vergroot.
Het grootste deel van de leiderstop tussen de VS en Afrika werd besteed aan het pontificeren van het abstracte idee van democratie, waarbij Biden op kluchtige wijze opzij nemen staatshoofden, waaronder de Nigeriaanse president Muhammadu Buhari en de Democratische Republiek Congo-president Félix Tshisekedi lezing hen te wijzen op de noodzaak van “vrije, eerlijke en transparante” verkiezingen in hun land verpanding om 165 miljoen dollar ter beschikking te stellen ter ondersteuning van verkiezingen en goed bestuur in Afrika in 2023.
Chéri Samba, DRC, ‘Une vie non raté’ of ‘Een succesvol leven’, 1995.
Het grootste deel van de schulden van de Afrikaanse staten is verschuldigd aan rijke obligatiehouders in de westerse staten en werd bemiddeld door het Internationaal Monetair Fonds (IMF).
Deze particuliere crediteuren – die de schulden in handen hebben van landen als... Ghana en Zambia – hebben geweigerd enige schuldverlichting te verlenen aan Afrikaanse staten, ondanks de grote nood die zij ervaren. Wat vaak buiten beschouwing wordt gelaten in de gesprekken over deze kwestie is het feit dat deze langdurige schuldenlast grotendeels is veroorzaakt door de plundering van de rijkdommen van het continent.
Aan de andere kant, in tegenstelling tot de rijke obligatiehouders van het Westen, heeft de grootste schuldeiser van de Afrikaanse staten, China, beslist in augustus 2022 om 23 renteloze leningen aan 17 landen te annuleren en 10 miljard dollar van zijn IMF-reserves aan te bieden voor gebruik door de Afrikaanse staten.
Een eerlijke en rationele aanpak van de schuldencrisis op het Afrikaanse continent zou erop kunnen duiden dat veel meer schulden aan westerse obligatiehouders kwijtgescholden moeten worden en dat het IMF toewijzen Speciale trekkingsrechten om liquiditeit te verschaffen aan landen die lijden onder de endemische schuldencrisis. Niets hiervan stond op de agenda van de Amerikaans-Afrikaanse Leiderstop.
Klantenservice CN's Winter Fonds Drive!
In plaats daarvan combineerde Washington de bonhomie tegenover de Afrikaanse regeringsleiders met een sinistere houding tegenover China en Rusland. Is deze vriendelijkheid van de VS een oprechte olijftak of een Trojaans paard waarmee het land zijn Nieuwe Koude Oorlog-agenda het continent binnen wil smokkelen?
De meest recente Amerikaanse regering wit papier on Africa, gepubliceerd in augustus 2022, suggereert dat dit laatste het geval is. Het document, dat ogenschijnlijk gericht was op Afrika, bevatte tien vermeldingen van China en Rusland samen, maar geen vermelding van de term ‘soevereiniteit’. Het papier verklaarde:
“In lijn met de Nationale Defensiestrategie voor 2022 zal het ministerie van Defensie samenwerken met Afrikaanse partners om de risico’s van negatieve activiteiten van de Volksrepubliek China en Rusland in Afrika bloot te leggen en te benadrukken. We zullen de civiele defensie-instellingen versterken en de defensiesamenwerking uitbreiden met strategische partners die onze waarden delen en onze wil om mondiale vrede en stabiliteit te bevorderen.”
Het document weerspiegelt de concessie van de VS dat het niet kan concurreren met wat China als commerciële partner te bieden heeft en zijn toevlucht zal nemen tot militaire macht en diplomatieke druk om de Chinezen van het continent te verdrijven. De massieve uitbreiding van de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Afrika sinds de oprichting in 2007 van het United States Africa Command – meest recentelijk met een nieuw baseren in Ghana en manoeuvres in Zambia – illustreert deze aanpak.
Kura Shomali, DRC, ‘Miss Panda’, 2018.
De Amerikaanse regering heeft een discours opgebouwd om de reputatie van China in Afrika, die zij karakteriseert als ‘nieuw kolonialisme’, aan te tasten, zoals de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton zei. zei in een 2011 interview.
Weerspiegelt dit de werkelijkheid? In 2017 publiceerde het wereldwijde bedrijfsadviesbureau McKinsey & Company een belangrijk rapport over de rol van China in Afrika, opmerkend na een volledige beoordeling: “Per saldo zijn wij van mening dat de groeiende betrokkenheid van China zeer positief is voor de Afrikaanse economieën, regeringen en werknemers.”
Bewijs om deze conclusie te ondersteunen omvat dat sinds 2010 “een derde van het Afrikaanse elektriciteitsnet en de infrastructuur is gefinancierd en gebouwd door Chinese staatsbedrijven.” In deze door China gerunde projecten heeft McKinsey gevonden dat “89 procent van de werknemers Afrikaans was, wat neerkomt op bijna 300,000 banen voor Afrikaanse werknemers.”
Zeker, er zijn veel spanningen en spanningen verbonden aan deze Chinese investeringen, waaronder bewijs van slecht management en slecht ontworpen contracten, maar deze zijn niet uniek voor Chinese bedrijven, noch inherent aan hun aanpak.
De beschuldigingen van de VS dat China “debt trap diplomacy” beoefent, zijn ook wijdverbreid debunked. De volgende observatie, gemaakt in 2007 verslagblijft inzichtelijk: “China doet meer om de Afrikaanse ontwikkeling te bevorderen dan welke hoogvliegende bestuursretoriek dan ook.” Deze beoordeling is bijzonder opmerkelijk omdat deze afkomstig is van de in Parijs gevestigde Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, een intergouvernementeel blok dat wordt gedomineerd door de G7-landen.
Wat zal de uitkomst zijn van de recente toezegging van 55 miljard dollar van de Verenigde Staten aan Afrikaanse staten? Zullen de fondsen, die grotendeels bestemd zijn voor particuliere bedrijven, de Afrikaanse ontwikkeling ondersteunen of alleen maar? subsidiëren Amerikaanse multinationals die de voedselproductie- en distributiesystemen en de gezondheidszorgsystemen in Afrika domineren?
Mega Mingiedi Tunga, DRC, “Transactor Code Rouge”, 2021.
Hier is een sprekend voorbeeld van de leegte en absurditeit van de Amerikaanse pogingen om zijn invloed op het Afrikaanse continent te herbevestigen.
In mei 2022 de Democratische Republiek Congo en Zambia Gesigneerd een deal om zelfstandig elektrische batterijen te ontwikkelen. Samen zijn de twee landen de thuisbasis voor 80 procent van de mineralen en metalen die nodig zijn voor de waardeketen van batterijen.
Het project werd gesteund door de Economische Commissie voor Afrika (ECA) van de VN, wier vertegenwoordiger Jean Luc Mastaki zei,
“Het toevoegen van waarde aan de batterijmineralen, door middel van een inclusieve en duurzame industrialisatie, zal de twee landen zeker in staat stellen de weg te effenen voor een robuust, veerkrachtig en inclusief groeipatroon dat banen creëert voor miljoenen van onze bevolking.”
Met het oog op het vergroten van de inheemse technische en wetenschappelijke capaciteit zou de overeenkomst zijn voortgekomen uit “een partnerschap tussen Congolese en Zambiaanse mijnscholen en hogescholen.”
Snel vooruit naar de top: nadat dit akkoord al was bereikt, ondertekenden de minister van Buitenlandse Zaken van de DRC, Christophe Lutundula, en de minister van Buitenlandse Zaken van Zambia, Stanley Kakubo, samen met de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken een memorandum van overeenstemming dat naar verluidt de DRC en Zambia zou “steunen” bij het creëren van een waardeketen voor elektrische batterijen. Lutundula noemde het “een belangrijk moment in het partnerschap tussen de VS en Afrika.”
De Socialistische Partij van Zambia reageerde met een sterke reactie verklaring:
“De regeringen van Zambia en Congo hebben de toeleveringsketen en productie van koper en kobalt aan Amerikaanse controle overgegeven. En met deze capitulatie wordt de hoop op een pan-Afrikaans project voor elektrische auto’s voor de komende generaties begraven.”
Pierre Bodo, DRC, ‘Femme surchargée’ of ‘Overwerkte vrouw’, 2005.
Het is met kinderarbeid, vreemd genoeg ‘ambachtelijke mijnbouw’ genoemd, dat multinationale ondernemingen de grondstoffen winnen om de productie van elektrische batterijen te controleren, in plaats van deze landen toe te staan hun eigen hulpbronnen te verwerken en hun eigen batterijen te maken.
José Tshisungu wa Tshisungu uit Congo neemt ons mee naar de kern van het verdriet van kinderen in de DRC in zijn gedicht ‘Inaudible’:
Luister naar de klaagzang van de wees
Gestempeld met het zegel van oprechtheid
Hij is een kind uit de buurt
De straat is zijn thuis
De markt zijn buurt
De monotoon van zijn klagende stem
Loopt van zone naar zone
Onhoorbaar.
Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky, De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.
Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Klantenservice CN's
Winter Fonds Drive!
Doneer veilig via creditkaart or controle by te klikken de rode knop:
Doe het niet Afrika! wees slim, wees wijs, wees de volgende macht die opkomt. laat de Engelstaligen je niet langer tegenhouden!
De wereld moet haar ogen openen voor het kwaad dat de VS onder de noemer ‘goed’ heeft aangericht.
OMG! Iemand moet Afrika vertellen dat ze naar “Calling Out Bravo 7” moeten kijken en vooral naar “Beyond Bravo 7”, een documentaire gemaakt door brandweerlieden uit New York over 9 september. Als ze dat in de gaten houden, zullen ze geen zaken doen met de Verenigde Staten. Red Afrika van de centrale banken!
De waarheid is dat Amerikaanse bedrijven in Afrika bij elk contract worden verslagen door de Chinezen, en het Amerikaanse leger zorgt niet voor vrede, maar alleen voor problemen die ze achterlaten. Wat de veiligheid betreft, wie zou u in dienst nemen om uw investering in Afrika te beschermen: de Wagners of de volkomen belachelijke 'The Mozarts'.
De enige dreiging waar de wereld zich zorgen over hoeft te maken, komt van Washington en enkele hoofdsteden van zijn vazallanden. Niet uit Moskou of Beijing!
Zonder Afrika zouden er geen mobiele telefoons of batterijen voor elektrische auto’s zijn. Dit is een bekend feit. Maar de zaken zullen deze eeuw vooral veranderen, met name Zwart Afrika, om vóór het einde van de eeuw een economische en sociale supermacht te worden. Periode.
“Het is met kinderarbeid, vreemd genoeg ‘ambachtelijke mijnbouw’ genoemd, dat multinationale ondernemingen de grondstoffen winnen om de productie van elektrische batterijen te controleren, in plaats van deze landen toe te staan hun eigen hulpbronnen te verwerken en hun eigen batterijen te maken.”
Ik geloof dat deze praktijk al tientallen jaren aan de gang is.
Terzijde en toevallig opgenomen in een boek dat ik momenteel aan het lezen ben, geef ik dit citaat van aartsbisschop Desmond Tutu:
‘Toen de zendelingen naar Afrika kwamen, hadden zij de bijbel en wij het land. Ze zeiden: ‘laten we bidden’. Wij sloten onze ogen. Toen we ze openden, hadden we de bijbel en hadden zij het land.’
De schilderijen bij het artikel zijn verbazingwekkend. Bedankt.