Wat je nu zo publiekelijk gedemonstreerd ziet, is de ware cultuur en het karakter van het zionistische Israël, en dat is altijd zo geweest – een staat die alleen voor één groep is ontworpen en is gebouwd op de verovering en onteigening van anderen, schrijft Lawrence Davidson.
Israëlische troepen in Gaza in augustus. (IDF, Flickr, CC BY-NC 2.0)
By Laurens Davidson
TothePointAnalysis.com
IIsraël is bezig met het samenstellen van een agressief racistische rechtse regering onder leiding van de principeloze Benjamin Netanyahu.
Dit is niet de eerste dergelijke weerzinwekkende regering die Israëliërs hebben gekozen. Zeker drie eerdere keren in zijn korte geschiedenis heeft het Israëlisch-Joodse electoraat ideologisch toegewijde fanatici (in die gevallen met de extra allure van een terroristisch verleden) als hun leiders gekozen: Yitzhak Shamir, Ariel Sharon en Menachem Begin.
Ook waren deze oordelen van het electoraat geen uitzonderingen die op de een of andere manier in strijd waren met het nationale karakter van Israël. Het waren allemaal, zoals nu ook het geval is, logische uitkomsten van een nationaal gezichtspunt – vertegenwoordigd door de zionistische staatsideologie van Israël – dat altijd fundamenteel racistisch is geweest en dat bij veelvuldige gelegenheden tot waanzinnige hoogten stijgt, vaak als reactie op de juridisch verzet van zijn Palestijnse slachtoffers.
Diaspora-aanhangers van Israël negeren deze historische feiten echter vaak. Dat ze dat doen getuigt van de kracht van de door propaganda gegenereerde mythe van een liberaal, democratisch Israël – het geïdealiseerde Israël, waarvan zo velen in hun hart weten dat het het echte Israël zou kunnen en moeten zijn. Een van degenen die het ideaal voor de werkelijkheid lijkt te verwarren, is Thomas Friedman, columnist voor The New York Times, die vaak over Israël schrijft.
In een column van vorige maand getiteld ‘Het Israël dat we kenden is verdwenen’ Friedman schrijft alsof de op handen zijnde Netanyahu-regering uniek zal zijn: “een luidruchtige alliantie van ultraorthodoxe leiders en ultranationalistische politici, waaronder enkele ronduit racistische, anti-Arabisch-Joodse extremisten die ooit volledig buiten de normen en grenzen van de Israëlische politiek werden geacht.”
Friedman noemt “Itamar Ben-Gvir, die in 2007 door een Israëlische rechtbank werd veroordeeld wegens het aanzetten tot racisme en het steunen van een joodse terroristische organisatie” en ook “Bezalel Smotrich, de leider van de partij Religieus Zionisme, die lange tijd heeft gepleit voor regelrechte Israëlische annexatie. van de Westelijke Jordaanoever” en verdedigde het kolonistengeweld tegen de Palestijnen.
Thomas Friedman in 2015. (Brookings Instituut, Flickr, CC BY-NC-ND 2.0)
Friedman gelooft niet dat deze personages, of de partijen die zij leiden, representatief zijn voor het Israël waarmee hij vertrouwd is. Hun opvattingen en doelstellingen verschillen echter weinig van die van Shamir, Sharon of Begin.
Wat anders is, of zoals Friedman het stelt, ‘buiten de normen en grenzen van de Israëlische politiek’, is de diplomatiek gênante, publieke indiscretie van mannen als Ben-Gvir en Smotrich, gecombineerd met Netanyahu’s bereidheid om de mythe van het liberale Israël op te offeren aan macht behouden.
Dit alles is een schok voor Friedman en zijn favoriete visie op de Joodse staat. Het vormt een ‘voorheen ondenkbare realiteit’. Netanyahu brengt Israël naar een plek waar geen enkele Israëlische politicus “eerder is geweest”, enz. Friedman concludeert dus dat “het Israël dat we kenden, verdwenen is.”
Apartheid is wat echt is
Om aan te tonen hoe oppervlakkig Friedmans analyse is, overweeg het volgende. In 2021 produceerden drie gevestigde mensenrechtenorganisaties met een reputatie voor betrouwbare bevindingen op feiten gebaseerde openbare rapporten die aantoonden dat Israël, zowel qua cultuur als qua regeringsbeleid, een praktiserende apartheidsstaat is. (Apartheid, ‘een geïnstitutionaliseerd systeem van segregatie en discriminatie op grond van ras’, is volgens het internationaal recht uitgeroepen tot misdaad tegen de menselijkheid.)
B'tselem, Israëls eigen mensenrechtenorganisatie, bracht haar rapport in januari 2021 uit. Amnesty International volgde in februari en Human Rights Watch in april. In oktober 2022 brachten de Verenigde Naties een rapport uit waarin het gedrag van Israël in de bezette gebieden werd omschreven als ‘kolonistenkolonialisme’.
Apartheid is niet iets waar de Israëlische Joden zomaar op een ochtend wakker van werden. Het is hun historische keuze – een keuze waar Thomas Friedman weinig aandacht aan lijkt te hebben besteed. Wanneer hij de huidige situatie beschrijft, vermeldt hij dus niet dat het doel van het zionisme altijd de verwerving van heel Palestina is geweest met zo min mogelijk Palestijnen in hun woonplaats.
In plaats daarvan wijst hij op een aparte groep Israëli’s ‘die de Arabieren altijd hebben gehaat’, en hun groei als gevolg van ‘een dramatische toename van geweld – steekpartijen, schietpartijen, bendeoorlogen en georganiseerde misdaad – door Israëlische Arabieren … tegen Israëlische Joden, vooral in gemengde gemeenschappen.”
Voor aanhangers van de rechtse Likud, de religieuze partijen en de kolonistenbeweging vindt dit geweld niet plaats omdat Israël een apartheidsstaat is, maar omdat Israël in hun ogen te liberaal is geweest tegenover de Palestijnen.
En nu is het tijd om een einde te maken aan die zogenaamde tolerante oriëntatie. Een van de meest succesvolle slogans van Netanyahu's politieke campagne was: “Dat is het. We hebben er genoeg van.”
Racisme erodeert alle humanistische impulsen
Het succes van Netanyahu bij het mobiliseren van een veelzijdige rechtse vleugel die altijd actief is geweest, zo niet politiek verenigd, heeft Thomas Friedman eindelijk bang gemaakt. Hij is gealarmeerd dat Israël in de greep is van een “algemeen ultranationalistisch” hartstocht.
Enorme figuur van Itamar Ben-Gvir bij de ingang van een stembureau in de stad Nosher, 1 november. (Hanay, CC BY-SA 3.0, Wikimedia Commons)
Moshe Halbertal, de joodse filosoof van de Hebreeuwse Universiteit, citeert: “Wat we zien is een verschuiving bij havikachtig rechts van een politieke identiteit die is gebouwd op de focus op de ‘vijand buiten’ – de Palestijnen – naar de ‘vijand binnenin’ – Israëlisch-Arabisch.”
Halbertals analyse is gebaseerd op een valse tweedeling. Het zionisme heeft nooit een serieus onderscheid gemaakt tussen Palestijnen binnen en buiten de Palestijnen. Voor veel zionisten zijn het allemaal Arabieren die onder druk moeten worden gezet om naar aangrenzende Arabische landen te emigreren.
Het zionisme heeft deze houding onvermijdelijk gemaakt door vanaf het begin een expansionistische, discriminerende samenleving te creëren die wordt gedefinieerd door religie met een gevolgtrekking van ras.
De zoektocht naar compromissen gebaseerd op het “vredesproces” of een “tweestatenoplossing” lijkt nu een langlopende vertrouwenstruc te zijn die de aandacht van de wereld afleidde van het werkelijke doel van Israël. Als het om ‘historisch Israël’ gaat, is een maximalistisch programma van bezetting en vestiging altijd het enige aanvaardbare resultaat geweest voor de zionisten die aan de macht zijn.
Ondersteuning CN's Winter Fonds Drive!
Er is nog een andere manier waarop de huidige omstandigheden Friedman bang maken. Hij vertelt ons dat “de coalitie van Netanyahu ook de vitale onafhankelijke instellingen heeft aangevallen die de Israëlische democratie ondersteunen en onder andere verantwoordelijk zijn voor de bescherming van de rechten van minderheden.”
Instituties zoals het lagere rechtssysteem, de media en het Hooggerechtshof moeten worden gedisciplineerd door ‘onder de politieke controle van rechts te worden gebracht’.
Deze poging om sociale instellingen te controleren gaat echter niet in de eerste plaats over de Palestijnen. Het weerspiegelt de haat van de rechtervleugel (en net als in de VS lijkt haat het bruikbare woord te zijn) van de houding van de linkse en centrale zionisten ten aanzien van vragen die van invloed zijn op Israëlische joden: wie is een jood?, ‘minderheidsrechten’ voor hetzelfde geslacht. koppels, LGBTQ-mensen, vrouwenkwesties, hervormingsjoden en dergelijke.
Friedman lijkt niet in staat te begrijpen dat het racisme dat de kern vormt van de Israëlische cultuur en politiek alle humanistische impulsen binnen die samenleving moet ondermijnen, zelfs die welke van invloed zijn op mede-Joden.
Bezalel Smotrich, links, met de Amerikaanse ambassadeur in Israël David Friedman tijdens een bezoek aan Hesder Yeshiva van Sderot, oktober 2017. (Amerikaanse ambassade Tel Aviv, CC BY 2.0, Wikimedia Commons)
Ten slotte maakt Friedman zich zorgen “over de toekomst van het jodendom in Israël”, en dat zou ook wel eens zo kunnen zijn. Terugkomend op Halbertal merkt hij op dat “de Thora staat voor de gelijkheid van alle mensen en het idee dat we allemaal naar Gods beeld zijn geschapen. Israëliërs van alle mensen moeten de rechten van minderheden respecteren, omdat wij, als Joden, weten wat het is om een minderheid te zijn. Dit is een diep Joods ethos.”
Dus waarom is deze essentie van de joodse leer zo zwak binnen het zionistische Israël? Noch Friedman, noch Halbertal begrijpen de grondoorzaak – het historisch racistische, ja apartheidskarakter van het zionistische Israël. Ze begrijpen het niet omdat ze verblind zijn door de mythe van het liberale Israël, dat nu gevaar loopt, zogenaamd vanwege het verzet van de Palestijnen.
Hij citeert Halbertal die klaagt: “Als je elke dag deze diepgewortelde veiligheidsbedreigingen op straat tegenkomt, wordt het veel gemakkelijker voor deze lelijke ideologieën om zich te verankeren.”
Friedmans bewering dat “het Israël dat we kenden verdwenen is” is grotendeels een illusie. Voor een groot deel was zijn Israël er nooit. Zeker, er was, en is er momenteel nog steeds, een façade van pseudo-democratie – zoiets als ‘democratie’ in Alabama, VS, in de jaren vijftig.
De zaken evolueren nu verder langs fascistische lijnen. Bezalel Smotrich, een van Friedmans bête noire, heeft verkondigd dat de mensenrechten en de instellingen die dergelijke rechten ondersteunen een “existentiële bedreiging” voor Israël vormen. De meeste zionisten zullen deze bewering onderschrijven, tenminste als deze betrekking heeft op de Palestijnen, omdat deze historisch gezien aansluit bij de Israëlische gevoeligheden.
De bezetting is tenslotte al een halve eeuw in al zijn immorele glorie aan de gang, zonder noemenswaardige tegenwerpingen van de meeste Israëlische Joden en hun aanhangers in de diaspora.
Wat je nu zo publiekelijk gedemonstreerd ziet, is de ware cultuur en het karakter van het zionistische Israël, en dat is altijd zo geweest – een staat die alleen voor één groep is ontworpen en is gebouwd op de verovering en onteigening van anderen. Dit ontkennen betekent het ontkennen van de geschiedenis en de logica van de zionistische ideologie.
En de kosten? Het moet niet alleen worden begrepen in termen van Palestijnse rechten, maar ook in termen van de essentie van het jodendom, die beide tegelijkertijd worden vernietigd. Dit alles zou Thomas Friedman, en andere aanhangers van de mythe van het liberale Israël, 's nachts wakker moeten houden met terugkerende nachtmerries.
Lawrence Davidson is emeritus hoogleraar geschiedenis aan de West Chester University in Pennsylvania. Sinds 2010 publiceert hij zijn analyses van onderwerpen in het binnenlands en buitenlands beleid van de VS, internationaal en humanitair recht en Israëlisch/zionistische praktijken en beleid.
Dit artikel komt van de blog van de auteur op zijn site, TothePointAnalyse.com.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Ondersteuning CN's
Winter Fonds Drive!
Doneer veilig via creditkaart or controle by te klikken de rode knop:
“De zoektocht naar compromissen gebaseerd op het “vredesproces” of een “tweestatenoplossing” lijkt nu een langlopende vertrouwenstruc te zijn die de aandacht van de wereld afleidde van het werkelijke doel van Israël. Als het om ‘historisch Israël’ gaat, is een maximalistisch programma van bezetting en vestiging altijd de enige aanvaardbare uitkomst geweest voor de zionisten die aan de macht zijn.’
Dezelfde kwaadaardige uitvlucht werd in 2018-2019 herhaald met de akkoorden van Minsk, zoals bevestigd door Merkel.
Dit argument is een soort zelfingenomen 'wakkere' analyse, en bezoedelt impliciet de geschiedenis van de omstandigheden waaronder veel Joden rond de Tweede Wereldoorlog naar Israël vluchtten. De meesten waren geen zionisten. Het roeit ook de Oslo-akkoorden uit, die in een ander internationaal economisch klimaat hadden kunnen werken. Dit argument zegt: aangezien de dingen naar de hel zijn gegaan, zouden ze altijd naar de hel gaan. Laten we dus de geschiedenis vernietigen van degenen die vochten voor een seculiere staat in Israël, samen met een rechtvaardige oplossing voor de Palestijnen. Het feit dat dergelijke krachten nu een nogal zielige minderheid vormen, zegt meer over de omstandigheden in de wereld. (Zoals het ontbreken van een zichtbare anti-oorlogsbeweging in de VS.)
Wat Friedman betreft: plaats de toestand van Israël niet buiten de internationale omgeving. Na de Tweede Wereldoorlog was er een potentieel voor een positieve ‘wereldorde’, dat verloren ging. Er was een verschuiving naar een liberale wereldorde, daarna naar een neoliberale orde na de ineenstorting van de Sovjet-Unie, en nu zien we xenofobe bewegingen ontstaan, in de ineenstorting van de neoliberale orde. En misschien brengt een nieuwe bipolaire wereld ons in de Derde Wereldoorlog. (Sorry voor deze korte versie.)
Friedman is zeker een liberale schurk, maar het feit dat hij de huidige stormloop naar het fascisme afkeurt, betekent niet dat hij ongelijk heeft op dat ene punt, of dat hij de medeplichtigheid van het liberale establishment bij het creëren van de huidige hel wegneemt.
De Saoedi's en de Israëli's hebben een deal die op volle toeren draait, Iran maakt schatten door drones te verkopen aan iedereen die iets te verhandelen heeft, en Biden en Poetin zijn het oneens over wie de volgende dans krijgt in Oekraïne. China zit en observeert, Noord-Korea krijgt een driftbui, de Japanners zijn nerveus, de NAVO is nerveus, Rusland en Oekraïne maken ruzie en de Verenigde Staten ondergaan een gebeurtenis die normaal gesproken gelijk zou kunnen staan aan de omverwerping van een naar behoren gekozen nieuwe president, en iedereen hier lijkt dat te doen. nauwelijks merken.
Een belangrijke gebeurtenis die niemand van ons wil vergeten. Wat de ervaringen van de Amerikaanse bevolking betreft leven we in vreemde tijden.
Iedereen die dat nog niet heeft gedaan, wil misschien eens informeren naar de toestand van de huidige tsunami-onthullingen, die een weerspiegeling zijn van de staat van instorting bij een van de hoogst gewaardeerde overheidsinstanties in DC, de IRS.
Wees alert, mijn vrienden.
VREDE, bedankt CN
Ik ben het helemaal niet oneens met de strekking van dit artikel, maar er moet op worden gewezen dat noch Human Rights Watch, noch Amnesty International een betrouwbare bron is. De een is nauw verbonden met de Amerikaanse staat, de ander met de Britse staat. Dat maakt hun rapporten in dit geval natuurlijk alleen maar vernietigender!
Ik ben laat met mijn opmerking, maar als het om antisemitisme gaat, is dit het ironische hoogtepunt ervan: een doortastende joodse zionist noemt zijn Hebreeuwse broer, die Jahweh aanbidt volgens de Thora en de Nebim (Nevim, de profeten), een zelfhaatzuchtige. Jood.
Totdat deze auteur de naam vermeldt, is er geen beter historisch voorbeeld van een schaapherder, in dienst van een verhaal dat 'persbende' definieert, namens het staatsschip Israël, dan een paddenstoel, zoals Thomas Friedman!
Negatieve gedachten zijn het enige dat in mij opkomt als ik aan de heer Friedman denk. Het lijkt mij dat hij alleen bestaat om de zaak van Israël te steunen. Zoeken naar rechtvaardigingen voor waarom Israël door zo velen in een negatief daglicht wordt gezien door wanneer iemand zijn mening over de werkelijkheid in twijfel trekt.
Ik luisterde en keek naar hem voor een korte periode, misschien een paar jaar, waardoor ik hem profiteerde van mijn onwetendheid over de meest recente versie van de verklaring waarom hij geloofd moest worden. Ik dacht dat ik iets miste, het resultaat van een gebrek aan respect van mijn kant.
Over respect gesproken, met betrekking tot de heer Hanna geloof ik in het respecteren van de mening van de ander op basis van de verdiensten. De andere heilige Schrift krijgt in ruil daarvoor het respect dat het volgens mij verdient, en daar begint het probleem. Mijn geloofssysteem wordt onder geen enkele omstandigheid gestuurd of beïnvloed door de religieuze geschiedenis van de ander. Mijn respect voor de overtuigingen van de ander neemt af als ik zelfaanbidding en gebrek aan respect bespeur van de ander wiens overtuigingen worden gebruikt om het wangedrag van hun aantallen te ontkennen of te excuseren.
Ik keek totdat ik het niet langer kon uithouden. Hooghartig gebrabbel, gladde praatjes van een arrogant neerbuigend individu dat verliefd is op zijn eigen stem en zijn passief-agressieve stijl hanteert om het onverdedigbare te verdedigen.
Iemand die altijd moeite lijkt te hebben met geldige oppositie tegen zijn standpunten. Stellingen die gebaseerd zijn op het negeren van de werkelijkheid.
Wat mij betreft bewijst de heer Friedman andere Joden een grote slechte dienst door te veronderstellen dat hij relevant is, en dat is mijn vaste mening. Ik weet dat hij niet relevant voor mij is, behalve dat hij de Israëlische psyop-tactiek van propaganda weerspiegelt door middel van verkeerde informatie.
Bedankt CN
Friedman als liberaal is Fraudman.
Nooit, in mijn stoutste dromen, heb ik de diefstal van land ooit verward met liberalisme. En ik ben nog nooit verbaasd geweest over de gewelddadige reacties op landdiefstal. Friedmann is een idioot.
De kern van het probleem waarover deze schrijver schrijft is dat uitverkoren mensen zichzelf altijd boven anderen zullen beschouwen en boven de wetten die die anderen regeren.
Wie wil je zijn in het begin en wie wil je uiteindelijk zijn?
Boek 5 van de Thora
Toegeschreven aan een Mozes
Zogenaamd: Deuteronomium 20:10-17
King James Version (KJV)
10 Wanneer u een stad nadert om ertegen te strijden, kondig er dan vrede aan.
11 En het zal zo zijn dat, als het u een antwoord van vrede geeft en voor u openstaat, het zal gebeuren dat alle mensen die zich daarin bevinden schatplichtigen aan u zullen zijn, en zij zullen u dienen. Als
12 En als het geen vrede met u wil sluiten, maar oorlog tegen u wil voeren, dan zult u het belegeren.
13 En wanneer de Heer, uw God, het in uw handen heeft gegeven, zult u al het mannelijke ervan met de scherpte van het zwaard slaan.
14 Maar de vrouwen en de kleintjes en het vee en alles wat in de stad is, zelfs al de buit daarvan, zult u voor uzelf nemen; en gij zult de buit van uw vijanden eten, die de Heer, uw God, u heeft gegeven.
15 Zo zult u doen met alle steden die zeer ver van u verwijderd zijn en die niet tot de steden van deze volken behoren.
16 Maar van de steden van dit volk, die de Heer, uw God, u als erfdeel geeft, zult u niets levend redden dat ademt.
17 Maar u zult ze volkomen vernietigen; namelijk de Hethieten en de Amorieten, de Kanaänieten en de Ferezieten, de Hevieten en de Jebusieten; zoals de Heer, uw God, u geboden heeft:
[ Traditioneel opgevat als de woorden van iemand die Mozes uitsprak vóór de verovering van Kanaän, dat het hedendaagse Palestina is of was. ]
Het Eerste Zionistische Congres werd van 29 tot 31 augustus 1897 gehouden in Bazel (Bazel), Zwitserland.
Het zionisme heeft tot doel om voor het Joodse volk een publiekelijk en juridisch verzekerd thuis in Palestina te vestigen. Om dit doel te bereiken acht het Congres de volgende middelen bruikbaar:
1 De bevordering van de vestiging van Joodse landbouwers, ambachtslieden en handelaars in Palestina.
2 De federatie van alle Joden in lokale of algemene groepen, volgens de wetten van de verschillende landen.
3 De versterking van het Joodse gevoel en bewustzijn.
4 Voorbereidende stappen voor het verkrijgen van de overheidssubsidies die nodig zijn voor het bereiken van het zionistische doel.
5 Creëer een Israëlische staat bestaande uit het zogenaamde ‘Bijbelse’ Israël vanaf de oostelijke oever van de Nijl, inclusief Caïro, tot aan de Westelijke Jordaanoever, de rivier de Eufraat, in het zuiden tot aan de Rode Zee en in het noorden tot tenminste heel Libanon, als geen groot deel van Turkije en onbeperkte grenzen zoals beloofd door de Hebreeuwse God.
[Let op: er wordt met geen woord gerept over niet-joden of inheemse volkeren. ]
(Referenties)
Genesis 15:18-21; Exodus 23:31; Numeri 34:1-15; en Deuteronomium 19:8, dat aanspraak maakt op onbegrensde grenzen: “En indien de Heer, uw God, uw kust breidt, zoals Hij uw vaderen heeft gezworen, en u al het land geeft dat Hij beloofde aan uw vaderen te geven; (NBG)
–?Formule aangenomen door het Eerste Zionistische Congres
Balfour-verklaring van 1917.
“De regering van Zijne Majesteit staat positief tegenover de vestiging in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse volk, en zal haar uiterste best doen om de verwezenlijking van dit doel te vergemakkelijken, waarbij duidelijk wordt begrepen dat er niets zal worden gedaan dat de burgerlijke en religieuze rechten van bestaande niet-joodse gemeenschappen in Palestina, of de rechten en politieke status die joden in enig ander land genieten.”
(De Balfour-verklaring was een openbare verklaring van de Britse regering in 1917 tijdens de Eerste Wereldoorlog, waarin zij steun aankondigde voor de oprichting van een ‘nationaal tehuis voor het Joodse volk’ in Palestina, destijds een Ottomaanse regio met een kleine Joodse minderheid.)
[Let op: de eerste versie van een “a”-brief was aangevraagd bij de World Zionist Federation of Great Britain and Ireland, de tweede versie van een “a”-brief was van Lord Rothschild, de derde versie van een “a”-brief was van Britse buitenlandse Secretaris Arthur Balfour. Alle drie de oorspronkelijke ontwerpen begonnen met de woorden: “De regering van Zijne Majesteit aanvaardt het principe dat Palestina opnieuw moet worden opgericht als het nationale thuisland van het Joodse volk ….”Alleen het vierde en vijfde ontwerp en de laatste “Verklaring” begonnen met de woorden: “Zijne Majesteit’s De regering staat positief tegenover de vestiging in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse volk...’
Alfred Milner, 1st Burggraaf Milner was verantwoordelijk voor de verandering van “… Palestina zou opnieuw moeten worden ingesteld als het nationale tehuis van het Joodse volk …” naar “… vestiging in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse volk ….”
Het was eenvoudigweg de oorspronkelijke bedoeling en de onuitgesproken acties van de Britse heersende elites en de Britse regering dat Palestina opnieuw zou worden opgericht als het nationale thuisland van het Joodse volk.
Met andere woorden: de oprichting van een staat voor joden, oftewel een joodse staat. ]
dennis hanna
Onzin! Je hebt veel woorden gesproken en feitelijk niets gezegd. U heeft iets uit de Bijbel aangehaald waarvan ik denk dat het door uw volk is geschreven en waardoor het u speciale privileges heeft gegeven die andere mensen niet hebben. Een Joodse staat is een anachronisme.
Chanoeka is heilig en goed voor Joden; Maar
hypocrisie die naar de hemel schreeuwt voor Israëliërs.
De oude uitdrukking die we toen leerden was: ‘Een land zonder volk voor een volk zonder land.’
Natuurlijk had het land wel een volk, maar ze waren van plan deze te verwijderen. Dat deden ze. Nu verdelen ze ze in fragmenten alsof ze verschillend zijn, in plaats van te erkennen dat ze samen 2:1 of meer in aantal groter zijn dan de indringers (ongeveer 14:6).
Dit is precies wat de Europese kolonisten dachten over de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika, en precies wat ze met hen deden. Amerikaanse ‘reservaten’ en ‘Indian Territory’ zijn gelijk aan vluchtelingenkampen en Palestijnse Autoriteit. In beide gevallen waren het instrumenten voor stadia van bevolkingsverwijdering.
Het enige wat tot nu toe nog ontbreekt zijn de zieke dekens die aan indianen worden gegeven.
Bedankt. Ik heb die zin altijd veracht (ik geloof dat hij afkomstig is van Golda Meir). Het was een leugen om te beweren dat het land geen mensen kende. Maar nogmaals, de zionisten beschouwen de Palestijnen niet als menselijke wezens. John Kiriakou kreeg dit onlangs tijdens een bezoek aan Israël te horen van iemand in de Israëlische regering. De regeringspersoon zei: 'Dat is het probleem met jullie Amerikanen. U beschouwt Palestijnen als menselijke wezens. We doen niet." Het artikel van Kiriakou verscheen een tijdje geleden hier op Consortium News.
Ze hebben geen zieke dekens nodig, maar gebruiken straffeloos kogels. Iedereen die klaagt is simpelweg antisemitisch.
Een racistisch volk met een enorme chip op hun schouders.
Altijd een apartheidsstaat geweest, sinds de basiswetten van 1948: Uri Davis, ‘Apartheid Israël’.
De trieste realiteit is dat de kwesties die aan de orde zijn gesteld niet beperkt zijn tot de vorige eeuw, maar al duizenden jaren aanwezig zijn, elke keer dat er een Joodse of Israëlische staat is ontstaan. Dit is een historische observatie en weerspiegelt niet het antisemitisme of de houding van individuele joden, en het is ook geen verwijtende beschuldiging. Gewoon een gemakkelijk vast te stellen feit. Het jodendom is intens nationalistisch als het zich niet in de diaspora bevindt, en assimilatie is altijd met zowel terreur als minachting bekeken. Joden die in niet-Joodse landen wonen, hebben dus de neiging om qua perspectieven en houdingen drastisch te verschillen van die in Joodse staten.
Net zoals de VS zich niet bewust zijn van de schade die het zijn eigen samenleving berokkent door te veel van zijn jongeren te onderwerpen aan de morele gruweldaden van oorlog in het buitenland, is Israël zich niet bewust van de schade die het zijn eigen samenleving berokkent door zijn zionistische droom na te streven via zijn apartheid. realiteit.
Israël zou een thuis en een toevluchtsoord voor de Joden kunnen worden zonder de Arabieren of de Palestijnen uit te sluiten, maar dit is niet de weg die zij hebben gekozen, en ik vermoed dat zij daar te laat spijt van zullen krijgen.
Maanden voordat hij werd afgezet, de late Sjah van Iran werd door een Europese journalist gevraagd waarom hij niet meer op de Koning van Nederland?
Het scherpe antwoord van de Shaw op de onbeschaamde vraag van de vrouw was: ‘Als mijn volk zich als Nederlandse burgers gaat gedragen, zal ik meer op de Nederlanders gaan lijken. Koning van Nederland.”
Moraal: Iraniërs lijken helemaal niet op de Nederlanders, maar Palestijnen, Egyptenaren, Jordaniërs of Syriërs zijn ook helemaal niet zoals Canadezen, Zwitsers of Noren. De leiders van elk land moeten reageren op de mensen die het land heeft en door wie het omringd wordt. Als de huidige premier van Israël zich niet gedraagt als de Canadese premier Justin Trudeau, komt dat waarschijnlijk omdat zijn grenzen niet worden bedreigd door bendes Amerikanen met overgewicht, travestie, pornokijken en drugsroken.*
*Niet dat er iets mis is met bendes Amerikanen met overgewicht, travestie, porno kijken en drugsrokende Amerikanen, natuurlijk.
Het verduidelijkt de werkelijke entiteit die het bestaansrecht van anderen ontkent. Het lijkt een gemeenschappelijk kenmerk van ‘uitzonderlijke landen’. Om nog maar te zwijgen van de manier waarop het de perverse kracht van marketing benadrukt en hoe gewetenloze leiders angst aanwakkeren en gebruiken om hun publiek te manipuleren. Niettemin kan de kracht van marketing iemands ziel niet redden. En toestaan dat je geweten wordt vernietigd, lijkt slechts voor een tijdje opportuun. Bovenal lijkt het te bewijzen dat je zonder inspanningen om je haat te overwinnen onvermijdelijk degene zult worden die je haat. Blijkbaar zijn de VS niet de enige ‘liberale democratie’ en cultuur die psychopaten cultiveert en verheft. Wat een verrassing dat de VS en Israël op de heup verenigd zijn. Opnieuw is het oude gezegde ‘wie de goden willen vernietigen, maken ze eerst gek’ bewezen.