Toen de VS de rijken belastten

Sam Pizzigati legt uit waarom in de jaren veertig een luxe penthouse in New York leegstond.

By Sam Pizzagati 
Inequality.org

OOoit hebben de Verenigde Staten de rijken van het land zwaar belast. Herinner je je die tijd nog? Waarschijnlijk niet. Om een ​​persoonlijke herinnering te hebben aan het belasting-de-rijken-tijdperk moet je nu ver in de zeventig zijn.

Aan het einde van dat tijdperk, begin jaren zestig, kregen de rijksten van Amerika te maken met een belastingtarief van 1960 procent op inkomen in de hoogste belastingschijf. Dat toppercentage schommelde de afgelopen twintig jaar rond de 91 procent. In de jaren vijftig ondernam een ​​Republikeinse president, Dwight D. Eisenhower, geen enkele poging om deze omver te werpen.

De rijken voelden die belastingen. Het hoge leven had het moeilijk. Denk eens aan wat er gebeurde met een legendarisch embleem van de excessen uit die tijd: het allereerste penthouse van het land.

Marjorie Merriweather Post, een erfgename die de rijkste vrouw van Amerika was geworden, liet dat penthouse in 1925 bovenop een nieuwe luxe toren aan Fifth Avenue bouwen. Het hoogste federale belastingtarief was toen van kracht toen bouwers de laatste hand legden aan Post's spectaculaire drie verdiepingen tellende, 54 -kamerverblijf bedroeg slechts 25 procent.

De Post-clan behield dat penthouse de volgende vijftien jaar en daarna beslist verdergaan." Het Amerikaanse volk had tegen die tijd ook besloten om verder te gaan – van lage belastingtarieven op hoge inkomens.

In 1940 begon het federale belastingtarief op inkomsten boven de $200,000 op 66 procent. In 1944 was het hoogste belastingtarief op alle inkomsten boven de $200,000 – ongeveer $3.4 miljoen in hedendaagse dollars – gestegen naar 94 procent.

Het fantastische penthouse van Post zou in dit nieuwe tijdperk van hoge belastingen geen nieuwe kopers vinden. Het penthouse heeft gedurende de jaren veertig leeg gestaan. In de jaren vijftig, toen het hoogste belastingtarief van het land nog steeds boven de 1940 procent lag, gooiden de eigenaren van de luxe toren de handdoek in de ring en verdeelden het voormalige Postpaleis in zes afzonderlijke eenheden.

De rijken van Amerika, zo dachten de meeste waarnemers, waren zich aan het aanpassen aan een aanzienlijk minder rijk leven.

Maar de politieke wind keerde. In 1963 vroeg president John Kennedy, zelf het product van een van Amerika's grootste fortuinen, het Congres om het hoogste belastingtarief van het land te verlagen naar 65 procent. Het Congres zou daar grotendeels gehoor aan geven, en dat hoogste belastingtarief zou in 70 dalen tot 1965 procent.

In de jaren tachtig zouden Ronald Reagan en zijn vrienden op Capitol Hill dat percentage nog verder verlagen, eerst naar 1980 en vervolgens naar 50 procent.

Dit hoogste belastingtarief steeg vervolgens in 31 tot 1991 procent en is sindsdien in de jaren dertig blijven schommelen. Het huidige topschijftarief: 30 procent.

Verslag door James Steele

Wat heeft deze duikvlucht in de belastingtarieven voor de rijken voor de gemiddelde Amerikaan betekend? Niets goeds, concludeert ervaren belastinganalist James Steele in een zojuist gepubliceerde publicatie verslag van het Centrum voor Publieke Integriteit en Bloomberg Tax.

De afgelopen decennia, zegt Steele, “heeft het Congres na het Congres de belastingen op de rijkste mensen en bedrijven verlaagd – miljarden dollars die anders naar de federale kassa zouden zijn gegaan voor uitgaven die de rest van het publiek vooruit zouden kunnen helpen.”

Doneren Heden naar CN's

2022 Winter Fonds Drive

Steele's nieuwe onderzoek erkent op voorhand dat een verscheidenheid aan factoren heeft bijgedragen aan de zeer ongelijke Verenigde Staten die we vandaag de dag hebben, variërend van deregulering en een verzwakte arbeidersbeweging tot het inkrimpen van ons nationale vangnet.

‘Maar belastingen’, benadrukt hij, ‘zijn een belangrijke motor geweest achter het verergeren van de economische ongelijkheid, simpelweg omdat de rijken, dankzij hun succes in het Congres, nu meer geld hebben – om aandelen te kopen, in onroerend goed te investeren, megajachten te bouwen, de ruimte in, en campagnebijdragen leveren aan politici, zodat de cyclus niet wordt onderbroken.”

Het rapport van Steele voegt allerlei opzienbarende details toe aan een verhaal dat belastinganalisten al jaren volgen. Denk eens aan zijn kijk op de fiscale behandeling van dividendinkomsten, een zorg die maar weinig Amerikanen met een gemiddeld inkomen op hun radarschermen hebben.

Dividendinkomsten werden in de decennia vóór het begin van de 21e eeuw geconfronteerd met dezelfde belastingtarieven als lonen en salarissen. In 2003 schonken het Witte Huis en het Congres van Bush de rijken van het land een nieuwe regeling en verlaagden het belastingtarief op de meeste dividenden tot 15 procent.

In 2019, zo benadrukt Steele, bespaarde dit leuke kleine geschenk belastingbetalers die $1 miljoen of meer verdienden zo’n $16.2 miljard, “het equivalent van de federale inkomstenbelastingen betaald door iedereen die $50,000 of minder verdiende in Californië, Idaho, Iowa, Kansas, Minnesota. , Nebraska, New Hampshire, Oklahoma, Pennsylvania, South Dakota, West Virginia en Wisconsin – gecombineerd.”

De bedrijven die rijke mensen runnen, hebben het net zo goed gedaan onder Amerika's nu decennia oude 'belast de rijken niet'-regime. Grote Amerikaanse bedrijven, zo blijkt uit de analyse van Steele, hebben bijzonder goed geprofiteerd van de belastingvoordelen die de wetgevers hen hebben toegekend in de ‘American Jobs Creation Act’ uit 2004.

De belastingvoordelen die het gevolg waren van deze wetgeving kwamen slechts 4 procent van de Amerikaanse bedrijven ten goede – vooral giganten als Hewlett-Packard, Pfizer en Merck – en deden ‘weinig meer dan een verrijking van de aandeelhouders en leidinggevenden van bedrijven’.

Deze leidinggevenden en aandeelhouders genoten zo van de uitwerking van de Amerikaanse Jobs Creation Act uit 2004, dat ze eropuit gingen en het Congres ervan overtuigden het allemaal opnieuw te doen met de Tax Cuts and Jobs Act van 2017. Het overtuigen was gemakkelijk. Eén reden: bedrijven, zo merkt Steele op, besteden jaarlijks ‘meer dan 85 procent van de totale gerapporteerde uitgaven in verband met lobbyen bij het Congres’. Vakbonden “zijn verantwoordelijk voor minder dan 2 procent.”

Hoe ongelijk is een natie geworden die een dergelijke dynamiek heeft gecreëerd? Een zojuist uitgebracht rapport van het Congressional Budget Office schetst een onthullend beeld. Deze nieuwe CBO studies over de verdeling van het Amerikaanse inkomen zijn alle veranderingen “in het gezinsinkomen, inkomensafhankelijke overdrachten en federale belastingen tussen 1979 en 2019” opgeteld.

Tussen die twee jaar, zo blijkt uit de CBO-gegevens, groeide het gezinsinkomen “na overdrachten en belastingen” – en na correctie voor inflatie – gemiddeld met 97 procent onder huishoudens in de meest welvarende 81e tot 99e percentielen van het land. Met andere woorden: de welvarende, maar niet superrijke huishoudens van Amerika zagen hun inkomen na belastingen in de vier decennia na 1979 ongeveer verdubbelen.

Huishoudens in de bovenste 1 procent hebben het aanzienlijk beter gedaan. Rijke Amerikanen in het 99e tot en met het 99.9e percentiel – de onderste 90 procent van de bovenste 1 procent – ​​hebben hun inkomen na belastingen bijna zien verdrievoudigen, tot een stijging van 193 procent.

Bij de rest van onze superrijken, de bovenste 0.1 procent, zien we zelfs nog opvallendere sprongen. Huishoudens in de onderste 90 procent van deze top 0.1 procent hebben hun voor de inflatie gecorrigeerde inkomen na belastingen met maar liefst 367 procent zien stijgen.

En hoe zit het met de huishoudens die aan de top van de inkomensverdeling van ons land staan? Tussen 1979 en 2019 is het gemiddelde inkomen na belastingen in de bovenste 0.01 procent van de Amerikaanse huishoudens met 507 procent omhooggeschoten. Deze top 0.01 procent had in 30 een gemiddeld inkomen na belastingen van $2019 miljoen.

Is er iemand op zoek naar een penthouse met 54 kamers?

Sam Pizzigati is mede-redacteur van Inequality.org. Zijn nieuwste boeken omvatten De zaak voor een maximumloon en De rijken winnen niet altijd: de vergeten triomf over plutocratie die de Amerikaanse middenklasse creëerde, 1900-1970. Volg hem op @Too_Much_Online.

Dit artikel is van Inequality.org.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteurs en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

 

Doneren Heden naar CN's

2022 Winter Fonds Drive