'Orang-oetans' betekent 'Mensen van het bos'

Aandelen

In de pauze tussen de VN-klimaattop die zojuist in Egypte is geëindigd en de start van de VN-conferentie over biodiversiteit in Canada, denkt Vijay Prashad na over the omvang en snelheid van ontbossing en het uitsterven van dieren 

Chéri Samba, Democratische Republiek Congo, ‘Reorganisatie’, 2002.

By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek

THet stof is neergedaald in de resorts in Sharm el-Shaikh, Egypte, nadat afgevaardigden van landen en bedrijven de 27e Conferentie van de Partijen (COP) van de Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

De enige voorsprong in de finale overeenkomst was voor de oprichting van een ‘verlies- en schadefonds’ voor ‘kwetsbare landen’. Ondanks dat het wordt geprezen als een doorbraak, is de deal weinig meer dan de financiering van de deal Santiago-netwerk voor verlies en schade overeengekomen op de COP25 in 2019.

Ook is het de vraag of deze nieuwe financiering daadwerkelijk gerealiseerd zal worden. Op grond van eerdere overeenkomsten, zoals de Green Climate Fund Tijdens de COP15 in 2009 beloofden de ontwikkelde landen de ontwikkelingslanden tegen 100 2020 miljard dollar per jaar aan financiering te verstrekken, maar zij zijn er niet in geslaagd hun gestelde doelen te verwezenlijken.

Aan het einde van COP27 hebben de Verenigde Naties uitgedrukt “Er is ernstige bezorgdheid” dat deze beloften uit het verleden “nog niet zijn nagekomen.” Belangrijker nog is het Sharm el-Sheikh-implementatieplan aantekeningen dat een “mondiale transformatie naar een koolstofarme economie naar verwachting investeringen van minstens 4 tot 6 biljoen dollar per jaar zal vergen” – een toezegging die nog lang niet in zicht is.

Het Internationaal Energieagentschap zei dat in 2022 de jaarlijkse mondiale investeringen in schone energie onder de 1.5 biljoen dollar zullen blijven. Dit zijn “recorduitgaven voor schone energie”, zij aangekondigden toch ligt het ver onder de bedragen die nodig zijn voor een noodzakelijke transitie.

‘Een fonds voor verlies en schade is essentieel’ zei  VN-secretaris-generaal António Guterres zei aan het einde van de top van dit jaar: “maar het is geen oplossing als de klimaatcrisis een kleine eilandstaat van de kaart spoelt – of een heel Afrikaans land in de woestijn verandert. De wereld heeft nog steeds een grote sprong voorwaarts op het gebied van de klimaatambitie nodig. … De stemmen van degenen die zich in de frontlinie van de klimaatcrisis bevinden, moeten worden gehoord.”

Eén van die stemmen is die van de orang-oetan, de grote aap uit de wouden van Borne en Sumatra, die de Maleiers de ‘mensen van het bos’ noemen' (in het Maleis: orang betekent “persoon” en Hutan betekent ‘bos’).

Dat meldt de Internationale Unie voor Conversatie over de Natuur rode LijstDe Borneose, Sumatraanse en Tapanuli-orang-oetans hebben een scherpe afname van de populatie gekend en worden nu gecategoriseerd als ernstig bedreigd – de fase die voorafgaat aan het uitsterven in het wild.

Er bestaan ​​minder dan 800 Tapanuli-orang-oetans, waarbij de totale populatie orang-oetans de afgelopen eeuw met bijna de helft is afgenomen. Zij krijgen geen stem in onze klimaatdebatten.

Max Ernst, Duitsland, ‘Het grijze bos’, 1927.

In 2019 brachten de Verenigde Naties een schokkend rapport uit verslag waaruit bleek dat 1 miljoen van de 8 miljoen dier- en plantensoorten in de wereld bijna uitsterven, inclusief het verlies van 40 procent van de soorten amfibieën en een derde van alle zeezoogdieren.

Als onderdeel van hun bevindingen over biodiversiteit en ecosystemen schreven de auteurs dat “soorten die groot zijn, langzaam groeien, habitatspecialisten zijn of carnivoren zijn – zoals mensapen, tropische hardhoutbomen, haaien en grote katten – uit veel gebieden verdwijnen. .” De situatie is somber, waarschuwden ze, “tenzij er actie wordt ondernomen om de intensiteit van de oorzaken van het verlies aan biodiversiteit te verminderen.”

Wat is de oorzaak van dit verlies aan biodiversiteit? Het rapport bevat een lange lijst waarin één woord keer op keer terugkomt: ontbossing. In een herkenningspunt uitgaveIn The State of the World's Forests 2020 merkten het VN-Milieuprogramma (UNEP) en de Voedsel- en Landbouworganisatie (FAO) van de VN op dat sinds 420 een verbazingwekkende 1990 miljoen hectare bosareaal verloren is gegaan, hoewel het tempo van de ontbossing is afgenomen. daalde van 16 miljoen hectare per jaar in de jaren negentig naar meer 10 miljoen hectare per jaar tussen 2015 en 2020.

Bossen beslaan ongeveer een derde van het mondiale landoppervlak, ruim 4 miljard hectare. De helft van de bossen is relatief intact, terwijl andere – met name de regenwouden – gevaar lopen te worden vernietigd.

De verkozen president van Brazilië, Lula da Silva, middelste bovenste rij, met inheemse leiders (boven van links) Célia Xakriabá, Sônia Guajajara, Joênia Wapichana en Marina Silva, (onder van links) Txai Suruí en Narubia Werreria, tijdens een evenement op de COP27-top in Egypte in november. (Ricardo Stuckert)

Slechts enkele weken na zijn herverkiezing keerde Luiz Inácio Lula da Silva, die in januari 39 aantreedt als de 2023e president van Brazilië, tijdens de COP27 terug naar het wereldtoneel.

Hij arriveerde samen met een aantal leiders uit de inheemse gemeenschap van Brazilië, waaronder de federale afgevaardigde voor de staat Roraima, Joênia Wapichana, en drie nieuw gekozen leden van het Congres: Célia Xakriabá (federale afgevaardigde voor de staat Minas Gerais), Sônia Guajajara (om te gaan een nieuw Ministerie van Inheemse Volkeren) en Marina Silva (de voormalige minister van Milieu van Lula, die dat waarschijnlijk ook zal doen). hervat de positie).

Op de top, Lula bevestigde De overeenkomst van Brazilië met de Democratische Republiek Congo en Indonesië om een ​​“OPEC van de regenwouden” op te richten, werd vorig jaar op de COP26 in Glasgow gesloten.

Meer dan de helft van de regenwouden in de wereld bevindt zich in deze drie landen, die rijk zijn aan hulpbronnen die zijn ontgonnen ten behoeve van multinationale bedrijven, met grote gevolgen voor het milieu, maar die er niet in zijn geslaagd de sociale ontwikkelingsdoelstellingen van hun eigen burgers te bevorderen.

“Het is belangrijk voor deze drie landen om hun strategische alliantie te versterken om hun invloed op de onderhandelingen over klimaatverandering op mondiaal niveau te vergroten.” zei De Indonesische coördinerend minister van Maritieme Zaken en Investeringen, Luhut Binsar Pandjaitan. (Indonesië heeft geprobeerd verschillende kartels te creëren, waaronder een met Canada voor een OPEC-achtige organisatie nikkel producenten.)

De schaal en snelheid waarmee het mondiale regenwoud wordt geplunderd is alarmerend. In 2021 de wereld verloren 11.1 miljoen hectare regenwoud bedekt, ongeveer de grootte van het eiland Cuba.

Brazilië was onder Jair Bolsonaro vorig jaar getuige van de grootste verwoesting van welk land dan ook, waarbij 1.5 miljoen hectare verloren ging. Deze oude bossen, dicht begroeid met vegetatie en dieren, zijn nu verdwenen. “We gaan een zeer krachtige strijd voeren tegen illegale ontbossing”, zegt Lula zei op COP27.

Miguel Penha, Brazilië, ‘Mata Verde’ of ‘Groene Jungle’, 2017.

Brazilië, de Democratische Republiek Congo en Indonesië staan ​​niet alleen. De Partnerschap van bos- en klimaatleiders, onder voorzitterschap van Ghana en de Verenigde Staten en bestaande uit 53 landen, heeft stoutmoedige beloften gedaan om de ontbossing te beëindigen.

In de aanloop naar COP27 heeft de Colombiaanse minister van Milieu en Duurzame Ontwikkeling, Susana Muhamad, aangekondigd de oprichting van een Amazoneblok dat bestaat uit de negen landen die het regenwoud in de regio delen (Brazilië, Bolivia, Peru, Ecuador, Colombia, Guyana, Suriname, Venezuela en het door Frankrijk bezette Guyana).

Noorwegen heeft dat intussen wel gedaan zei dat het land, nadat Lula aan de macht is gekomen, zal doorgaan met het verstrekken van fondsen aan Brazilië voor de bescherming van het regenwoud, die tijdens het presidentschap van Bolsonaro was opgeschort.

De aanpak van de Brazilië-Democratische Republiek Congo-Indonesië is ontworpen in het kader van mitigatie, aanpassing en investeringen, en niet via het loze gesprek van de COP.

De Indonesische vice-minister van Milieu en Bosbeheer, Nani Hendriati, legde uit hoe het land het ecotoerisme in de mangrovebossen zou bevorderen door middel van een “blauwe koolstof‘aanpak om ervoor te zorgen dat het toerisme de mangroven niet verscheurt, in een poging de langdurige en ongebreidelde ontbossing in het land een halt toe te roepen (40 procent van het uitgestrekte mangrovesysteem van Indonesië werd bijvoorbeeld vernietigd alleen al tussen 1980 en 2005).

Nieuwe initiatieven in het land, bijvoorbeeld promoten krabben kweken in de mangroven in plaats van hun vernietiging toe te staan. In deze geest heeft de Indonesische president Joko Widodo nam wereldleiders gaan mangrovezaden planten in het Taman Hutan Raya Ngurah Rai Forest Park tijdens de G20-bijeenkomst in Bali, Indonesië, die plaatsvond na COP27.

Nyoman Masriadi, Indonesië, ‘Juling’ of ‘Cross-Eyed’, 2005.

Dergelijke fotomomenten zijn belangrijk als ze echt een licht willen werpen op het probleem van de ontbossing. Een dergelijk licht werd echter niet geworpen op de multinationale mijnbouwbedrijven die tropische regenwouden over de hele wereld hebben vernietigd.

Een recente studies gepubliceerd door de Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America onderzocht de impact van industriële mijnbouw op ontbossing in tropische gebieden.

Kijkend naar een selectie van 26 landen, ontdekten de onderzoekers dat industriële mijnbouw in Indonesië verantwoordelijk was voor maar liefst 58.2 procent van de totale ontbossing in deze landen tussen 2000 en 2019.

Echter, in een zorgwekkende stap, heeft de Indonesische regering voorbij een nieuwe mijnbouwwet in 2020 die het mogelijk maakt vergunningen voor mijnbouw uit te breiden met weinig of geen milieuregelgeving.

“Als de mijnconcessies toenemen”, zei Pius Ginting van de NGO Action for Ecology and Emancipation of the People (AEER), “drijft het ontbossing aan en resulteert in een verlies aan biodiversiteit en versnippert de habitat [van dieren en mensen].”

Indonesië herroepen Dit jaar zijn er ongeveer 2,000 mijnbouwvergunningen afgegeven, maar deze intrekking is vooral te danken aan de regularisatie van het vergunningensysteem, en niet aan strengere regelgeving voor de bescherming van het milieu.

De druk van volksbewegingen in Indonesië en van de catastrofale gevolgen van de klimaat- en milieurampen hebben de regering bewust gemaakt van haar nabijheid en intimiteit met multinationale mijnbouwbedrijven.

Made Bayak, Indonesië, “onze dromen en de toekomst opnieuw claimen”, 2014.

Ondertussen blijft de vraag over de orang-oetan onbeantwoord. Een academicus beoordelen van de 1 miljard dollar die tussen 2000 en 2019 aan het behoud van orang-oetans werd besteed, bleek dat “habitatbescherming, patrouilles en publieksbereik het grootste investeringsrendement opleverden voor het in stand houden van orang-oetanpopulaties.”

Deze fondsen hebben echter niet veel opgeleverd. De belangrijkste kwestie van het beëindigen van de ontbossing – inclusief het stoppen van de ontbossing uitbreiding van palmolie, houtpulp en houtkapplantages op Borneo en Sumatra – is van tafel.

Hoeveel aandacht zal er aan deze zaken worden besteed tijdens de komende Conferentie van de Partijen bij de? Verdrag inzake biologische diversiteit, die van 7 tot en met 19 december in Montreal (Canada) wordt gehouden? Zal iemand naar de stem van de orang-oetans luisteren?

In oktober zei het hoofd van het Internationale Monetaire Fonds (IMF), Kristalina Georgieva, vertelde een gemeentehuis van maatschappelijke organisaties in Washington, DC, dat het IMF “ inderdaad de biodiversiteit ondersteunt. We hebben bijvoorbeeld economen die de geldwaarde van een olifant en de waarde van een walvis kunnen meten.”

Georgieva's opmerkingen weerspiegelen een opmerking van Karl Marx in deel één van Kapitaal (1867):

“In Engeland worden vrouwen nog steeds af en toe gebruikt in plaats van paarden voor het vervoeren van kanaalboten, omdat de hoeveelheid arbeid die nodig is om paarden en machines te produceren een nauwkeurig bekende hoeveelheid is, terwijl de hoeveelheid arbeid die nodig is om de vrouwen van de overbevolking in stand te houden beneden elke berekening ligt.”

Wat is de geldwaarde van een orang-oetan, laat staan ​​het voortbestaan ​​van de planeet? De heersende klasse zou deze waarden misschien wel kunnen berekenen, maar het is duidelijk dat zij niet bereid zijn de rekening te betalen om de planeet te redden.

Vijay Prashad is een Indiase historicus, redacteur en journalist. Hij is schrijver en hoofdcorrespondent bij Globetrotter. Hij is redacteur van LeftWord-boeken en de directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek. Hij is een senior niet-ingezeten fellow bij Chongyang Institute for Financial Studies, Renmin-universiteit van China. Hij heeft meer dan 20 boeken geschreven, waaronder: De duistere naties en De armere naties. Zijn nieuwste boeken zijn Strijd maakt ons menselijk: leren van bewegingen voor socialisme en, met Noam Chomsky,  De terugtrekking: Irak, Libië, Afghanistan en de kwetsbaarheid van de Amerikaanse macht.

Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

5 reacties voor “'Orang-oetans' betekent 'Mensen van het bos'"

  1. December 3, 2022 op 10: 19

    Natuurlijk moet er geld worden ingezameld en uitgegeven voor het behoud van de biosfeer, maar dergelijke uitgaven houden ook de ironie in dat economische groei en ecologische uitbuiting de ‘gewenste’ bron van dergelijke gelden zijn. De andere optie is de natuurlijke biologische optie: dat ieder mens (of eigenlijk een grote meerderheid) de achterstand in de productie en consumptie op zich neemt door de menselijke hand te leggen op het onderhoud van zichzelf en de gemeenschap. Waarden en verwachtingen moeten verschuiven van 'meer geld verdienen in het economische systeem als middel om aan onze behoeften te voldoen' naar 'tot rationele verwachtingen komen en de vaardigheden leren en de kansen creëren om aan deze meer realistische verwachtingen te voldoen'.

    Onze samenlevingen en politieke systemen staan ​​ver af van een dergelijk begrip, maar het is, nog een ironie, de methode die wordt gebruikt om orang-hutans te repatriëren uit menselijke woonplaatsen naar een terugkeer naar het leven in 'hun' jungle.

  2. Rudy Haugeneder
    December 2, 2022 op 12: 14

    De vernietiging gaat door. Vrolijk kerstfeest.

  3. Vera Gottlieb
    December 2, 2022 op 06: 02

    Al deze wereldwijde bijeenkomsten... noem ze hoe je maar wilt. Het eindresultaat is altijd hetzelfde: het bevorderen van de zaak van de rijken.

  4. bardamu
    November 30, 2022 op 19: 10

    Op Prashad en de vele goede punten hier.

    Mensen zijn ook ‘mensen van het bos’; we doen het gewoon slecht. We moeten alternatieven bedenken om te eten en water te gebruiken en onze huizen te verwarmen, zodat we kunnen stoppen met het voeden van de industrieën die de planeet boven, onder en om ons heen vernietigen. Zeer weinigen zullen stoppen met het verbranden van benzine, terwijl het afsluiten van de auto uitzetting betekent. Weinigen zullen stoppen met het kopen van voedsel voor lange afstanden voordat voedsel voor korte afstanden beschikbaar is. Niemand zal opzettelijk zijn eigen gas afsluiten als dat het enige is dat het huis en de leidingen tegen bevriezing kan behoeden – en het “publieke” beleid staat op het punt ons de komende paar maanden een half continent aan voorbeelden daarvan te laten zien.

    We weten dat de Biden-mensen de Nordstream-pijpleidingen hebben opgeblazen: hij bekende van tevoren. Maar dat betekent niet dat DeSantis of Trump of Poetin of de volgende personificatie van onze problemen een redder zal worden. Dit vraagt ​​niet alleen om een ​​staking, waarbij werknemers vertrekken, onderhandelen en vervolgens terugkeren onder een nieuw contract om een ​​bedrijf weer levensvatbaar te maken. Dit is een kwestie van weglopen van een economie die er binnenkort niet in zal slagen zichzelf te reconstrueren, althans in zijn huidige vorm, met het idee een systeem in elkaar te zetten dat dat wel zal doen – en nooit meer terug zal komen.

    Wij zijn ook mensen van het bos, en dat is genetisch aan ons doorgegeven: het is geen kwestie van keuze. We kunnen beter doorgaan en wat bomen planten.

  5. Charlie Darrwhin
    November 30, 2022 op 17: 26

    Sorry neven, maar de komende nucleaire winter gaat behoorlijk zwaar worden. Het zal vrijwel zeker mijn einde betekenen. Ik hoop dat je het overleeft. Als je de volgende keer ziet dat 'neven' zich 'beschaafd beginnen te gedragen', schakel ze dan vroeg uit terwijl je nog steeds het voordeel hebt.

Reacties zijn gesloten.