Een vader vecht voor zijn zoon en wat er nog over is van de democratie

De film Ithaka, over de zoektocht van de vader van Julian Assange om zijn zoon te redden, beleefde zondag zijn Amerikaanse première in New York City. Het wordt beoordeeld door Joe Lauria.

By Jo Lauria
Speciaal voor consortiumnieuws

To Voor zover de media überhaupt bericht hebben over de tragedie van Julian Assange, lag de nadruk op de politiek en de wet.

Consortiumnieuws, die misschien wel de meest uitgebreide dekking heeft geboden van de vervolging op grond van de Spionagewet van de Verenigde Staten Wikileaks uitgever, heeft zich ook meer op de zaak gericht en minder op de man.

De grote kwesties die daarbij betrokken zijn, overstijgen het individu: oorlog, diplomatie, ambtelijk bedrog, hoge misdaden, een aanval op de persvrijheid en op de kern van het weinige democratie dat nog over is in een gemilitariseerd en door geld gecorrumpeerd systeem.

Assange-aanhangers zien soms ook de persoon over het hoofd en concentreren zich in plaats daarvan op de grotere kwesties die op het spel staan. Ironisch genoeg zijn het de vijanden en tegenstanders van Assange die zich lange tijd hebben geconcentreerd op de persoon in de ergste traditie van ad hominem-aanvallen.

Hij is aangevallen om de publieke aandacht af te leiden van wat Wikileaks heeft onthuld, van wat de staat hem aandoet en om de impact op de vrijheid in de media en de normen in de rechtszaal te verbergen.

Er is een gestage en georganiseerde stroom van laster tegen Assange geweest, van belachelijke verhalen over het uitsmeren van uitwerpselen op de muren van de Ecuadoraanse ambassade tot de alom gerapporteerde onwaarheid dat hij werd beschuldigd van verkrachting. Die zaak werd drie keer geseponeerd voordat er enige aanklacht werd ingediend, maar het uitstrijkje van ‘verkrachting’ blijft bestaan.

Deze persoonlijke aanvallen waren al op 8 maart 2008 gepland, toen een geheim bericht van 32 pagina's werd gepubliceerd document van de Cyber ​​Counterintelligence Assessment-afdeling van het Pentagon beschreef in detail het belang van het vernietigen van het “gevoel van vertrouwen dat het zwaartepunt van WikiLeaks is.” Het gelekte document, gepubliceerd door Wikileaks zelf zei: “Dit zou worden bereikt met dreigementen van ontmaskering en strafrechtelijke vervolging en een meedogenloze aanval op de reputatie.”

Een antwoord op deze beledigingen en de ontbrekende focus op Assange als man is Ithaka. De film, die zondagavond in New York in première ging in de VS, concentreert zich op de strijd van Assange's vader, John Shipton, en zijn vrouw, Stella Assange, om hem te bevrijden.

Als je op zoek bent naar een film die de juridische en politieke complexiteit van de zaak en de achtergrond ervan beter uitlegt, dan is dit niet de film om te zien. De Spaanse film, Justitie hacken, zal je dat geven, evenals de beknoptere uiteenzetting in de briljante documentaire, De oorlog tegen de journalistiek, door Juan Passarelli.

Ithaca, geregisseerd door Ben Lawrence en geproduceerd door Assange's broer, Gabriel Shipton, humaniseert Assange en onthult de impact die zijn beproeving heeft gehad op de mensen die het dichtst bij hem staan.

De titel komt uit het gelijknamige gedicht van CP Kavafis (lees hier door Sean Connery) over de pathos van een onzekere reis. Het weerspiegelt Shiptons reizen door Europa en de VS ter verdediging van zijn zoon, misschien wel de meest consequente journalist van zijn generatie.

Het verhaal begint met Shipton die in Londen aankomt om zijn zoon voor het eerst achter de tralies te zien nadat de asielrechten van de uitgever waren opgeheven door een nieuwe Ecuadoraanse regering, wat ertoe leidde dat hij in april 2019 door de Londense politie uit de ambassade werd gedragen.

‘Het verhaal is dat ik op mijn eigen… bescheiden manier probeer om Julian uit de problemen te krijgen,’ zegt Shipton. "Wat houdt het in? Door Europa trekken, vriendschapscoalities opbouwen.” Hij ontmoet parlementariërs, de media en aanhangers over het hele continent. Shipton beschrijft de reis als ‘de moeilijkheid van het lot boven het gemak van het vertellen’.

Hij spreekt voor het Europees Parlement in Straatsburg en de Duitse Bondsdag in Berlijn. In Parijs geeft Shipton tegenover zijn supporters toe dat “het niet goed met hem gaat, maar ik zeg dat het goed met hem gaat om mensen geen zorgen te maken.”

Hij vertelt een radio-interviewer in Parijs dat hij Julian niet heeft gezien vanaf zijn derde tot halverwege de twintig, maar dat zijn moeder, Christine Assange, hem “Wizzie” noemde, wat tovenaar is. Shipton vertelt over de eerste gesprekken die hij met zijn zoon had over geheimhouding, die uiteindelijk leidden tot de vorming van Wikileaks.

We leren dat de frustratie van Julian Assange over het onvermogen om de invasie van Irak in 2003 te stoppen, ondanks de grootste, wereldwijde anti-oorlogsprotesten in de geschiedenis, hem motiveerde om te beginnen. Wikileaks.

De publicaties die hij publiceerde over de oorlogen in Irak en Afghanistan, gelekt door legerinlichtingenanalist Chelsea Manning, werden niet alleen gepubliceerd door Wikileaks maar door zijn partners bij The New York Times, Der Spiegel en The GuardianToch is alleen Assange vervolgd.

De belangrijkste focus van de film is de uitleveringshoorzitting in de Westminster Magistrate's Court, die begon in februari 2020 en eindigde in september van dat jaar.

In de aanloop naar de hoorzitting zien we de familie bij elkaar komen. De sympathieke Shipton is een complex, soms chagrijnig en humoristisch onderwerp, dat uitlegt hoe belangrijk familie voor hem is in deze fase van zijn leven, in tegenstelling tot toen hij de school verliet en een stapel familiefoto's verbrandde.

De film onderzoekt de romance tussen Stella en Julian Assange, die begon in de Ecuadoraanse ambassade in 2015, waar we korrelige door de CIA bestelde surveillancefilms zien van hun ontmoeting.

Stella vertelt over hun beslissing om een ​​gezin te stichten, terwijl er geen aanklacht tegen hem was en er geen onderzoek bekend was, en nadat een VN-panel had geoordeeld dat hij willekeurig werd vastgehouden en zou moeten worden vrijgelaten.

Maar toen werd Donald Trump verkozen en zijn CIA-directeur Mike Pompeo maakte Assange en Wikileaks de grootste Amerikaanse publieke vijand. We vernemen dat het Pompeo was die vervolgens plannen besprak om Assange te ontvoeren of te vergiftigen in de ambassade.

Assange werd vervolgens gearresteerd, wat leidde tot het uitleveringsproces dat nog steeds voortduurt in Londen.

Een van de vele scènes die de persoonlijke kant van het verhaal duidelijk maken, is de audio van Assange die vanuit de Belmarsh-gevangenis met Stella spreekt over welke kinderboeken ze aan hun twee zoons moeten voorlezen. In een andere scène zien we Assange kortstondig in de gevangenis zitten tijdens een videogesprek op Stella's telefoon. Ze laat hem zonlicht zien en hij geniet van het geluid van een paard op straat.

De tol die dit van Stella eist, blijkt als ze emotioneel instort tijdens de opname van een BBC-interview dat moet worden onderbroken.

“Uitleveringen zijn voor 99 procent politiek en voor één procent wet”, zegt Stella. “Het is geheel het politieke klimaat rond de zaak dat de uitkomst bepaalt. En dat wordt gevormd door de media. Jarenlang heerste er een klimaat dat doelbewust werd gecreëerd door middel van valse verhalen en laster; door een soort meedogenloze karakteraanval op Julian om die steun te verminderen en de kans te vergroten dat hij met succes aan de Verenigde Staten wordt uitgeleverd.

“Dit is het publieke verhaal dat al tien jaar in de media wordt verspreid”, zegt Nils Melzer, de nu voormalige speciale VN-rapporteur over marteling, in de film:

“Niemand heeft kunnen zien hoeveel bedrog er is. Waarom wordt dit gedaan? Tien jaar lang waren we allemaal alleen maar gefocust op Julian Assange, terwijl hij nooit wilde dat het over hem ging. Het ging nooit over hem. Het ging over de staten en hun oorlogsmisdaden en hun corruptie. Dat is waar hij de aandacht op wilde vestigen – en dat deed hij. En dat maakte hen boos. Daarom hebben ze hem in de schijnwerpers gezet.”

‘Hij moet gewoon als een mens worden behandeld’, zegt Stella, ‘en de kans krijgen een mens te zijn, zonder dat zijn waardigheid en menselijkheid worden ontzegd, wat hem is aangedaan.’

Ithaca maakte zijn eerste theatrale vertoning in de VS in de SVA Cinema, 333 W. 23e St, New York, NY, op zondag 13 november om 7 uur. Na de eerste vertoning was er een vraag-en-antwoordsessie met Ben Lawrence, Gabriel Shipton, Adrian Devant en cameraman Niels Ladefoged.

Joe Lauria is hoofdredacteur van Consortium Nieuws en voormalig VN-correspondent voor Thij Wall Street Journal, Boston Globe, en tal van andere kranten, waaronder De Montreal Gazette en De Ster van Johannesburg. Hij was onderzoeksjournalist voor de Sunday Times uit Londen, een financieel verslaggever voor Bloomberg News en begon zijn professionele werk als 19-jarige stringer voor The New York Times.  Hij is te bereiken op [e-mail beveiligd] en gevolgd op Twitter @unjoe