De belangrijkste angsten uit het onderzoek van de Club van Rome uit 1972 zijn opnieuw bevestigd, zeggen de auteurs. Maar er is nog steeds een scenario dat een wijdverspreide toename van het menselijk welzijn mogelijk maakt binnen de grenzen van de hulpbronnen van de planeet.
Voorbereiding van posters en borden voor de VN-conferentie over het menselijk milieu in Stockholm, 5-16 juni 1972. (VN-foto/Yutaka Nagata)
By Hezri A Adnan en Jomo Kwame Sundaram
in Kuala Lumpur
Inter Press Service
Ahoofd van de eerste Verenigde Naties milieu top in Stockholm in 1972 bereidde een groep wetenschappers zich voor De grenzen aan groei melden voor de Club van Rome. Het toonde aan dat de eindige natuurlijke hulpbronnen van de planeet Aarde de steeds groeiende menselijke consumptie niet kunnen ondersteunen.
Grenzen gebruikte geïntegreerde computermodellen om twaalf planetaire scenario's van economische groei en hun langetermijngevolgen voor het milieu en de natuurlijke hulpbronnen te onderzoeken.
Door de materiële grenzen aan de groei te benadrukken, leidde dit tot een groot debat. Geschreven door Donella H. Meadows, Dennis L. Meadows, Jørgen Randers en William W. Behrens III, Grenzen is aantoonbaar gelijk vandaag de dag invloedrijker.
Binnen de perken
Grenzen Er wordt gekeken naar trends op het gebied van bevolking, voedselproductie, industrialisatie, vervuiling en het gebruik van niet-hernieuwbare hulpbronnen van 1900 tot 2100.
Het gaf toe: “Elke menselijke activiteit die geen grote stroom onvervangbare hulpbronnen vereist of die geen ernstige aantasting van het milieu veroorzaakt, zou voor onbepaalde tijd kunnen blijven groeien.”
In de meeste voorspelde scenario's zou de groei deze eeuw eindigen. Onheilspellend, Grenzen waarschuwde voor een waarschijnlijke ecologische en maatschappelijke ineenstorting als antropocene uitdagingen worden niet snel genoeg adequaat aangepakt.
Een mislukking zou leiden tot minder voedsel- en energievoorraden, meer vervuiling en een lagere levensstandaard, en zelfs tot een instorting van de bevolking.
Maar Grenzen was nooit bedoeld als definitieve voorspelling en mag ook niet als zodanig worden beoordeeld. In plaats daarvan probeerde het de grote bedreigingen van de hulpbronnen als gevolg van de groeiende menselijke consumptie onder de aandacht te brengen.
Off-limieten?
Gaya Herrington, directeur duurzaamheidsdiensten bij accountantskantoor KPMG, heeft getoond dat drie van Grenzen'Vier grote scenario's anticipeerden op wat nu trending is. Twee ervan leiden halverwege de eeuw tot grote ineenstortingen. Ze concludeerde: “De mensheid is op weg om grenzen aan de groei aan zichzelf te laten opleggen in plaats van bewust voor haar eigen grenzen te kiezen.”
Grenzen benadrukte de dringende noodzaak van radicale transformatie om ‘duurzame ontwikkeling’ te bereiken. De ‘internationale gemeenschap’ heeft dit in principe omarmd tijdens de Earth Summit van 1992 in Rio de Janeiro, twintig jaar na Stockholm.
Met de steeds snellere uitputting van hulpbronnen – terwijl de huidige demografische, industriële, vervuilings- en voedseltrends zich voortzetten – zullen de groeilimieten van de planeet binnen de komende halve eeuw worden bereikt. Het “draagvermogen” van de aarde neemt onvermijdelijk af.
Grenzen verklaarde dat alleen een “overgang van groei naar… een wenselijke, duurzame staat van mondiaal evenwicht” het milieu en de mensheid kan redden.
Het rapport stelde dat het nog steeds mogelijk is om de voorwaarden te scheppen voor een veel duurzamere toekomst, terwijl aan ieders fundamentele materiële behoeften wordt voldaan. Als Gandhi zei: “De wereld heeft genoeg voor ieders behoeften, maar niet genoeg voor ieders hebzucht.”
Geen enkel ander milieuwerk heeft destijds, of sindsdien, de mainstream-groeiovertuigingen zo direct ter discussie gesteld. Het zal geen verrassing zijn dat dit op sterke tegenstand stuitte.
Het onderzoek uit 1972 werd door velen lange tijd afgedaan als een neo-Malthusiaanse onheilsprofetie, waarbij het potentieel voor menselijke aanpassing door technologische vooruitgang werd onderschat.
Er is nog veel meer kritiek geuit. Grenzen werd verweten dat het zich te veel concentreerde op de grenzen van hulpbronnen, maar niet genoeg op milieuschade. Economen hebben kritiek geuit omdat het niet expliciet rekening houdt met de prijzen of de sociaal-economische dynamiek.
Voorbij limieten
In Buiten de grenzen Limit (1993) voerden de twee Meadows en Randers aan dat het gebruik van hulpbronnen de draagkracht van het mondiale milieu had overschreden.
Met behulp van gegevens over klimaatverandering benadrukten ze de waarschijnlijkheid van een ineenstorting, die veel verder ging dan de eerdere focus op de snelle opbouw van koolstofdioxide in de atmosfeer.
In een ander vervolg, Grenzen aan de groei: de 30-jarige update (2004) werkten ze hun oorspronkelijke argument uit met nieuwe gegevens, waarbij ze opriepen tot krachtigere maatregelen om niet-duurzame excessen te voorkomen.
Dennis weiden benadrukt dat andere onderzoeken dit bevestigen en uitwerken Grenzen' zorgen. Verschillende groeitrends bereiken hun hoogtepunt rond 2020, wat wijst op een waarschijnlijke vertraging daarna, die tegen het midden van de eeuw culmineert in een ineenstorting van het milieu en de economie.
GrenzenDe computermodellering uit het begin van de jaren zeventig is ingehaald door verbeterde simulatiemogelijkheden. Veel eerdere aanbevelingen behoeven herziening, maar de belangrijkste angsten zijn opnieuw bevestigd.
Grenzeloos?
Twee sleutel Grenzen' Argumenten verdienen herhaling. In de eerste plaats de kritiek op de technologische overmoed, die ernstigere zorgen over de bedreigingen heeft afgeschrikt, waardoor de inspanningen op het gebied van milieu, economie en andere mitigatiemaatregelen zijn ondermijnd.
As Grenzen Zo wordt betoogd dat de milieucrisis en de ineenstorting het gevolg zijn van sociaal-economische, technologische en ecologische transformaties met het oog op de accumulatie van rijkdom, die nu de hulpbronnen en de ecologie van de aarde bedreigen.
Conventionele systemen en technologieën die winst prioriteit geven, zijn veranderd, bijvoorbeeld door innovatie op het gebied van hulpbronnenefficiëntie. Dergelijke inspanningen helpen het onvermijdelijke uit te stellen, maar kunnen de natuurlijke grenzen van de planeet niet overschrijden.
Uiteraard zijn innovatieve nieuwe technologieën nodig om oude en nieuwe problemen aan te pakken. Maar deze moeten worden ingezet om de duurzaamheid te vergroten, en niet om winst te maken.
De GrenzenDe kritiek gaat uiteindelijk over de ‘groei’ in de hedendaagse samenleving. Het gaat veel verder dan de recente debatten over het meten van de groei, waarbij wordt erkend dat een grotere productie doorgaans een groter gebruik van hulpbronnen met zich meebrengt.
Hoewel de groei niet noodzakelijkerwijs exponentieel toeneemt, kan de groei niet onbeperkt zijn vanwege de inherente hulpbronnen- en ecologische vereisten, zelfs niet met materiaalbesparende innovaties.
Deze aarde voor iedereen
Gelukkig, GrenzenHet vierde scenario – met aanzienlijke, maar realistische transformaties – maakt een wijdverspreide toename van het menselijk welzijn mogelijk binnen de hulpbronnen van de planeet.
Dit scenario heeft geïnspireerd Aarde voor iedereen – 2022 van de Transformationele Economische Commissie van de Club van Rome verslag – die meer is dan alleen updates Grenzen na een halve eeuw.
De ondertitel – “Een overlevingsgids voor de mensheid” – benadrukt de urgentie, omvang en reikwijdte van de dreiging.
Het stelt dat het garanderen van het welzijn van iedereen nog steeds mogelijk is, maar vereist urgente fundamentele veranderingen. Grote inspanningen zijn nodig om de armoede uit te roeien, de ongelijkheid terug te dringen, de positie van vrouwen te versterken en de voedsel- en energiesystemen te transformeren.
[Verwant: Het druppelt niet naar beneden]
Het uitgebreide rapport stelt specifieke strategieën voor. Alle vijf hebben aanzienlijke investeringen nodig, waaronder veel overheidsuitgaven. Dit vereist een meer progressieve belastingheffing, vooral op rijkdom. Het terugdringen van verkwistende consumptie is ook noodzakelijk.
Meer liquiditeit – bijvoorbeeld via “monetaire financiering' en de uitgave van het Internationaal Monetair Fonds van meer bijzondere trekkingsrechten – en het aanpakken van de overheidsschulden kan zorgen voor meer beleids- en begrotingsruimte voor de regeringen van ontwikkelingslanden.
Veel voedselsystemen zijn dat wel kapot. Momenteel gaat het om ongezonde en niet-duurzame productie en consumptie, waardoor veel afval ontstaat. Dit alles moet dienovereenkomstig worden hervormd.
Marktregulering voor het algemeen belang is van cruciaal belang. Betere regulering – van markten voor goederen (vooral voedsel) en diensten, zelfs technologie, financiën, arbeid en land – is noodzakelijk om het milieu beter te beschermen.
Beperkte keuze
Het rapport bevat een modelleringsoefening voor twee scenario's. ‘Too Little Too Late’ is het huidige traject, dat te weinig noodzakelijke veranderingen biedt.
Door de toenemende ongelijkheid erodeert het sociale vertrouwen, omdat mensen en landen intenser met elkaar strijden om hulpbronnen. Zonder voldoende ‘collectieve actie’ zullen de planetaire grenzen overschreden worden. Voor de meest kwetsbaren zijn de vooruitzichten somber.
In het tweede ‘Giant Leap’-scenario worden de vijf noodzakelijke verschuivingen gerealiseerd, waardoor het welzijn overal verbetert. Iedereen kan waardig, gezond en veilig leven. De ecologische achteruitgang wordt voldoende ongedaan gemaakt, omdat instellingen het algemeen belang dienen en gerechtigheid voor iedereen garanderen.
Voor een breed gedragen duurzame winst op het gebied van welzijn is proactief bestuur nodig dat samenlevingen en markten hervormt. Hiervoor is voldoende politieke wil en druk van de bevolking nodig voor de noodzakelijke hervormingen.
Maar nu de wereld steeds dichter bij veel grenzen komt, is het dreigende scenario angstaanjagend: vernietiging van ecosystemen, grove ongelijkheden en kwetsbaarheden, en sociale en politieke spanningen.
Terwijl regimes de neiging hebben te buigen voor publieke druk, al was het maar om te overleven, zijn bestaande discoursen en mobilisatie niet bevorderlijk voor het genereren van de politieke eisen van het volk die nodig zijn voor de veranderingen.
Jomo Kwame Sundaram, voormalig hoogleraar economie, was adjunct-secretaris-generaal voor economische ontwikkeling van de Verenigde Naties en ontving de Wassily Leontief-prijs voor het bevorderen van de grenzen van het economisch denken.
Adnan A Hezri is een milieubeleidsanalist en fellow van de Academie van Wetenschappen, Maleisië. Hij is auteur van De duurzaamheidsverschuiving: de toekomst van Maleisië opnieuw vormgeven.
Dit artikel is van Inter Press Service.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteurs en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Geen enkel stukje van de huidige mondiale economische structuur, die afhankelijk is van de dwaasste noties van eeuwige ‘groei’ en de mercantilistische fantasie dat identiteit essentieel is voor het leven, is bevorderlijk voor het in stand houden van de soort als geheel. Een regering geleid door “gewone” mensen zou niets oplossen, aangezien de gewone persoon net zo goed een product is van deze dwaasheid als de miljardair die er het meeste profijt van heeft. Er is niemand van buitenaf beschikbaar die het systeem moedwillig kan herstellen/genezen; het is gewoon niet mogelijk.
Door satellieten op de aarde te richten kan de hoeveelheid bouwland worden gemeten en kan de draagkracht van de aarde worden berekend. Gebaseerd op hoeveel land er nodig is om voedsel te verbouwen voor één mens gedurende een gemiddeld leven, en hoeveel land er nodig is om alle ‘dingen’ te produceren die een mens tijdens zijn/haar leven nodig heeft (kleding, onderdak en dergelijke) andere materiële goederen), bleek dat de aarde ongeveer 530 miljoen mensen duurzaam zou kunnen onderhouden zonder nog meer milieuschade te veroorzaken. In dit cijfer werd al rekening gehouden met de milieuschade die al was ontstaan. Een aarde zonder enige milieuschade zou 1.5 miljard mensen kunnen ondersteunen. Eén vierkante kilometer vruchtbaar land kan twaalf mensen voeden gedurende een gemiddelde menselijke levensduur, en tegelijkertijd alle fauna en flora ondersteunen die ook op zo’n stuk land voorkomt, op een duurzame manier, in evenwicht met de natuur. De hoeveelheid land en grondstoffen die nodig zijn voor al het andere materiële ‘materiaal’ van de mensheid is aanzienlijk groter. Vanaf 2021 kan de aarde op NATUURLIJKE wijze veel minder dan 530 miljoen mensen onderhouden. Naarmate de bevolking toeneemt, kan de aarde steeds minder mensen ondersteunen.
De grootste bijdrage aan de vernietiging van het klimaat en het milieu ligt in de landbouwindustrieën, die een steeds grotere hoeveelheid voedsel moeten leveren aan de massa van de mensheid vanuit een steeds kleiner aanbod van geschikte grond. Het oogsten en verwerken van voedsel door talloze machines, het transport van voedsel naar alle delen van de wereld door talloze voertuigen van alle soorten en maten en de vervaardiging van verpakkingen, resulteert in een steeds toenemende vervuiling van de lucht, het land en de waterlichamen. … … …
Verschillende commentatoren noemden het probleem: kapitalisme. Vreemd genoeg noemde niemand de oplossing: socialisme
Naar mijn mening, zoals ik een paar dagen geleden betoogde (niet hier), is de planeet een natuurlijk wezen en om onszelf te redden hebben we meer natuurlijke oplossingen nodig om de klimaatverandering te bestrijden en minder technologieën. We moeten onze zwaar beschadigde gebieden herstellen. milieu, dwz herstel van wetlands en bebossing, en behoud van wat we al hebben. En dit moet dringend gebeuren. Helaas concentreren degenen die beweren voor oplossingen te pleiten, zich naar mijn mening op de verkeerde methoden, zoals de ontwikkeling van nieuwe technologieën die alleen maar niets toevoegen, maar het probleem verlengen. Als ze zich maar konden concentreren op wat er aan de hand is dan op uitvindingen die de toch al ernstige crisis alleen maar versterken. OPMERKING: Laten we ons meer concentreren op natuurlijke oplossingen dan op nieuwe technologieën.
“Maar nu de wereld steeds dichter bij veel grenzen komt, is het dreigende scenario angstaanjagend: vernietiging van ecosystemen, grove ongelijkheden en kwetsbaarheden, en sociale en politieke spanningen. ”
Dit is een kapitalistisch probleem.
Het is alsof een groot aantal mensen er niet achter is gekomen dat de dingen die ze leuk vinden, hun gewoonten en levensstijlroutines, niet fundamenteel zijn voor het leven, maar indirect zijn in deze specifieke sociaal-economische context. Er zijn anderen. Wij hebben deze situatie verzonnen.
Met een redelijke planning en een aanzienlijke verandering van houding, en natuurlijk de afschaffing van de dictatuur van de burgerij, en hun pathologische winstbejag “identiteiten”, zouden wij mensen gemakkelijk onze consumptiebehoeften kunnen beheren en ook de ecologische systemen kunnen regenereren waar het leven van afhankelijk is.
Het probleem is het kapitalisme. Alles wordt gedaan voor winst, en als er geen particuliere winst in verandering zit, zal er geen verandering zijn. Dat is de grote valkuil. Het kapitalisme is niet alleen een economisch systeem, het is een sociale en culturele kooi.
Dit is geen raketoperatie.
Dit systeem zou liever een mislukt idee (bijvoorbeeld: private banking) met publieke middelen redden dan een mislukt idee laten uitsterven, omdat dat de leden van de “grote club” zou schaden. Dit systeem zou liever miljoenen of zelfs miljarden doden terwijl het tegen de wereld liegt, dan toegeven dat het onhoudbaar is. De mensen met de meeste rijkdom zullen alleen veranderingen toestaan die hun enorme rijkdom in stand houden als voorwaarde voor elk plan om mondiale problemen aan te pakken.
Dit is het probleem.
De mensen die het meest profiteren van dit systeem van particuliere winstbejag, zijn niet in staat het idee te begrijpen dat zij niet de superieure wezens zijn, maar slechts cognitief in het nauw gedreven in een bekrompen en stompe overmoed.
Het zeer beperkte aantal mensen dat verantwoordelijk is voor deze mondiale structuur kan zich het idee niet voorstellen dat de enige manier waarop de wereld kan worden gered, is als ze niet langer dingen doen voor persoonlijk gewin, maar voor wederzijds voordeel.
Het is alsof ik de plutocraten zojuist heb verteld dat hun god dood is, en dat hun identiteit onzin is: het klopt gewoon niet voor hen. Menselijke, universele empathie houdt daar geen rekening mee.
Het is alsof zij de eigenaren zijn van de belangrijkste informatieverspreidingssystemen ter wereld, en hoewel sommige mensen soms wakker worden, wordt hen opzettelijk verhinderd een kritische numerieke massa te bereiken die de plutocratische parasieten feitelijk zou kunnen bedreigen.
De plutocraatparasieten doden de gastheer, en de gastheer wordt geleerd zichzelf de schuld te geven.
Ik ben het volledig eens met de meeste van uw opmerkingen en ook met die van de anderen hier. Het kapitalisme in de vorm waarin de meeste van de top 1 tot 2% het de afgelopen decennia onder de knie hebben gekregen, is beslist slecht. Toch moeten we het kapitalisme niet uit frustratie geheel verwerpen. Dat zou hetzelfde zijn als het kind met het badwater weggooien; volkomen dwaas. We moeten daarom het positieve kapitalisme redden van de belangrijkste uitbuitende boeven en het sociaal verantwoorde en responsieve kapitalisme zuiveren en adopteren en de zegeningen ervan kanaliseren om de HELE mensheid te verheffen. Zoals de Almachtige God het bedoeld heeft, hebben mensen een hogere status dan dieren. Sta alleen niet toe dat de hondsdolle kapitalistische boeven hun honden veel beter behandelen dan de onderdrukte, onderdrukte en tot slachtoffer gemaakte mensen in hun buurten en samenlevingen, vooral niet met de volledige medeplichtigheid van de varkens. en zwijnen die zichzelf voordoen als hun nationale politieke leiders!
het is het kapitalistische streven naar particuliere winst in de eerste plaats en het publieke belang – als dat al het geval is – in de tweede plaats dat radicaal moet veranderen naar een systeem van mondiale democratie dat de hele mensheid vóór en niet na de individuele menselijke vooruitgang plaatst. Het beëindigen van het kapitalisme zal niet alle problemen van de mensheid oplossen, maar het zal een einde maken aan de meeste daarvan, zoals oorlog, armoede, verspilling en vernietiging van het milieu en andere vreselijk onaangename zaken voor meer dan 98% van de mensheid.
Het probleem is dat het de kapitalisten zijn die de show runnen. Ik zie dus niet dat ze het systeem ondermijnen dat hen in staat stelt obscene hoeveelheden rijkdom te vergaren door de onderdrukking van de massa en de vernietiging van de planeet.
Misschien zouden de vooruitzichten anders zijn als er een manier was om ervoor te zorgen dat de regering door ‘gewone mensen’ zou worden geleid in plaats van door miljonairs en miljardairs. Regeren door het volk, voor het volk? Nee, het zou nooit aanslaan...
Welke grotere grens aan de groei zou er kunnen zijn dan een economisch systeem dat elk jaar een derde van het geproduceerde voedsel vernietigt, in plaats van mensen het te laten consumeren, alleen maar om de prijzen te beschermen?