De politieke bevrijding en economische emancipatie van het continent kunnen geen eenzijdige aangelegenheid zijn, maar pan-Afrikaans gecombineerd met internationale solidariteit, schrijft P. Anyang' Nyong'o.
Boulevard Tanimoune in Niamey, Niger, 2019. (NigerTZai, CC BY-SA 4.0, Wikimedia Commons)
By P. Anyang'Nyong'o
Afrika is een land
A het nieuwe imperialisme besluipt de Derde Wereld. Het deelt met de ouderen een onlesbare dorst – naar zijn arbeid, zijn land, zijn mineralen en zijn water. Als de kolonisatie afhing van de politieke strategieën van verdeel en heers, hoeven de imperialisten vandaag de dag niet langer te regeren. In plaats daarvan vertrouwen ze op lokale elites die graag willen helpen bij de uitbuiting van hun volkeren in ruil voor een deel van de buit – een proces dat wordt gezuiverd met de taal van investeringen, handelsovereenkomsten en partnerschappen.
Dat het imperialisme een manier zou vinden om efficiënter te worden, en niet minder, was niet onvermijdelijk. Op het Pan-Afrikaanse Congres van 1945 in Manchester, Engeland, was de verklaring duidelijk: “Wij verwelkomen de economische democratie als de enige echte democratie.” Toen het panafrikanisme bekendheid kreeg, onderschreven intellectuelen als WEB Du Bois, naast politieke actoren, arbeiders en boeren, de eenheid van het Afrikaanse volk met als doel de bevrijding van politieke onderdrukking en emancipatie van economische uitbuiting.
Drie toekomstige Afrikaanse presidenten waren op de conferentie van 1945: Hastings Kamuzu Banda uit Malawi, Jomo Kenyatta uit Kenia en Kwame Nkrumah uit Ghana. Alle drie de mannen leidden hun naties naar de onafhankelijkheid, maar ondervonden verschillende fortuinen. Banda en Kenyatta, die graag de kant van de imperialisten kozen toen ze eenmaal aan de macht waren, regeerden hun land tot de dood hen scheidde. Nkrumah kreeg, net als de panafrikanist Milton Obote uit Oeganda, veel later te maken met vijandige binnenlandse troepen, gesteund door het Westen – en werd uit de macht gezet.
Het verlies van leiders als Nkrumah maakte deel uit van een gruwelijke periode van moordaanslagen en mysterieuze moorden die panafrikanisten en anti-imperialistische intellectuelen over de hele wereld uitschakelden.
Een andere conferentie in Accra was getuige van de verkiezing van Thomas Joseph Mboya uit Kenia tot voorzitter van de eerste All African Peoples' Conference (AAPC). Op 28-jarige leeftijd vloog Mboya naar de VS om de steun te winnen van Martin Luther King Jr. en John F. Kennedy voor de beroemde ‘luchtbrug’ van Keniaanse studenten om daar toegang te krijgen tot hoger onderwijs. Alle drie de leiders werden getroffen door de kogel van de moordenaar: Mboya en King omdat ze zich tegen de imperialisten keerden, en Kennedy omdat ze zich achter de burgerrechtenbeweging schaarden.
Gedenkplaat op het gebouw in Manchester, Engeland, ter herdenking van de Vijfde Pan-Afrikaanse Conferentie – 1945. (Nick Harrison, Flickr, CC BY-NC-SA 2.0)
“Hoewel revolutionairen als individuen kunnen worden vermoord,” zei Thomas Sankara, de pan-Afrikanistische president van Burkina Faso, “kun je ideeën niet doden.” Sankara's woorden zouden tragisch profetisch blijken te zijn.
Geprezen als ‘de nieuwe Nkrumah’ bedreigde Sankara de wurggreep die het Franse imperialisme op West-Afrika had door aan te dringen op het panafrikanisme en zich te verzetten tegen de onwettige schulden die de Afrikaanse landen ondergeschikt hielden aan imperialistische financiers. Ook hij werd in 1987 vermoord tijdens een door Frankrijk en de VS gesteunde staatsgreep. Elke keer dat Afrika heeft geprobeerd haar eigen toekomst vorm te geven, werd zij gedwarsboomd.
Tijdens de Covid-19-crisis was Afrika voor zijn toekomst volledig afhankelijk van de westerse wereld, wat de kwetsbaarheid van het continent in de mondiale politieke en economische orde blootlegde. Supersnelwegen, gigantische fabrieken en miljardairs hadden geen enkele kans tegen een woedend virus. Hoe komt het dat een klein eiland als Cuba, met slechts 11 miljoen inwoners en suikerriet als belangrijkste landbouwgebied, veel effectiever op Covid-19 zou kunnen reageren dan heel Afrika? Het antwoord is simpel: terwijl Afrika naar het Westen keek voor de import van vaccins, produceerde Cuba er zelf drie en bood aan deze met andere landen te delen.
Toen de VS Cuba door middel van sancties probeerden te isoleren van de rest van de wereld, wendde Cuba zich tot zijn eigen volk. Door de nadruk te leggen op zelfredzaamheid ontwikkelde Cuba zijn geneeskunde- en biotechnologie-industrie, terwijl het medisch internationalisme centraal stond.
Dat is het voorbeeld voor Afrika. Het zijn niet de landen of regeringen die bevrijd moeten worden, het zijn de mensen die in verschillende landen leven onder verschillende politieke regimes die bevrijd moeten worden, zodat ze in vrijheid, waardigheid en gelijkheid kunnen leven. In feite kunnen alleen Afrikanen hun eigen bevrijders zijn via vakbonden, onderlinge hulpgroepen, sociale bewegingen en politieke partijen.
Het Progressieve Internationale Raad, wiens verklaring duidelijk stelt dat internationalisme anti-imperialisme betekent, stelt: “Ons internationalisme verzet zich tegen het imperialisme in al zijn vormen: van oorlog en sancties tot privatisering en 'structurele aanpassing'. Dit zijn niet alleen instrumenten van overheersing door sommige naties over andere, maar zijn ook instrumenten van verdeeldheid om de volkeren van de wereld tegen elkaar op te zetten.”
De politieke en economische bevrijding van het Afrikaanse volk kan geen zaak van één land zijn. Noodzakelijkerwijs moet het een pan-Afrikaanse beweging zijn met internationale solidariteit met progressieve sociale krachten. Ook dit is de enige haalbare manier waarop regionale en continentale economische en politieke integratie kan worden bereikt.
Peter Anyang' Nyong'o is een Keniaanse politicus en auteur en tevens de huidige gouverneur van Kisumu County.
Dit artikel is van Afrika is een land en wordt opnieuw gepubliceerd onder een creative commons-licentie.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteurs en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Is het niet vreemd dat landen als China, Cuba, Rusland en zoveel andere “Derde Wereld”-landen vechten voor sociale rechtvaardigheid, terwijl westerse landen, geleid door de VS, op volle kracht doorgaan voor, zoals vermeld in het artikel: “ Geprezen als ‘de nieuwe Nkrumah’ bedreigde Sankara de wurggreep die het Franse imperialisme op West-Afrika had door aan te dringen op panafrikanisme en zich te verzetten tegen de onwettige schulden die de Afrikaanse landen ondergeschikt hielden aan imperialistische financiers. Ook hij werd in 1987 vermoord tijdens een staatsgreep, gesteund door Frankrijk en de VS. Elke keer dat Afrika heeft geprobeerd haar eigen toekomst vorm te geven, werd zij gedwarsboomd.”
Wij in Afrika overleefden covid veel beter dan enig ander land!!! De sterftecijfers waren veel lager dan waar dan ook – daar zijn veel theorieën over, maar de auteur valt plat op zijn gezicht en beweert dat we het Westen nodig hadden en dat Covid onze kwetsbaarheid blootlegde!!!??!!
Het legde in ieder geval het gezond verstand van het gewone volk bloot. Ongeacht de politici en hun noodwetten die de zwakke politici massaal hebben geslikt van de WHO en de grote kapitaalbelangen, wisten de gewone mensen dat het veiliger is om buiten in de zonnige straten te zijn, in plaats van opgesloten te zitten in een hutje en elkaars gedachten opnieuw in te ademen. lucht; dat een sterftecijfer van minder dan 1% betekent dat het risico op de ziekte kleiner is dan de risico's van experimentele technologie, zodat we in Afrika ook het laagste vaccinatiepercentage hadden.
Hoewel ik het eens ben met de stelling van de auteur in de eerste alinea, dwaalt hij snel af in de haakdoornstruik.
Vreemd dat hij niet spreekt over de moord op Hillary op de panafrikanist Gaddafi.
Hegesias, ik denk niet dat dit opzettelijk was, maar een geweldig punt, aangezien de pan-Afrikanistische Gaddafi de goede kant op ging wat betreft het beëindigen van het imperialisme in groter Afrika, inclusief Noord-Afrika.
Uitstekend artikel. “Het zijn niet de landen of regeringen die bevrijd moeten worden, het zijn de mensen die in verschillende landen leven onder verschillende politieke regimes die bevrijd moeten worden, zodat ze in vrijheid, waardigheid en gelijkheid kunnen leven. In feite kunnen alleen Afrikanen hun eigen bevrijders zijn via vakbonden, onderlinge hulpgroepen, sociale bewegingen en politieke partijen.” Ja inderdaad, laten we dat zo maken. Bedankt.