Craig Murray: De film over Julian Assange

Ithaka is een hartverscheurende film die een belangrijke weerlegging biedt van ruim tien jaar propaganda gericht op het ontmenselijken van de mensheid. Wikileaks uitgever. 

By Craig Murray
CraigMurray.org.uk

AVer verwijderd van de Tory Babel over wie de beste ‘wereldleidende’ sociopaat zal zijn, heb ik zojuist twee avonden doorgebracht in het gezelschap van fatsoenlijke mensen. John en Gabriel Shipton, Julians vader en broer, waren in Glasgow en Edinburgh voor de vertoning van Ithaca, de documentaire die het gevecht volgt van de familie van Julian Assange om hem vrij te krijgen. Ik modereerde de vraag en antwoord. 

Mogelijk is er ook een enkele pub bezocht.

Ithaca is hartverscheurend, en het heeft een belangrijke boodschap in het rehumaniseren van Julian na meer dan een decennium van gezamenlijke (ik gebruik dat woord met opzet) propaganda gericht op het ontmenselijken van hem.

[Verwant: KIJK: CN Live! – ‘De strijd van de familie Assange’]

De pure laagheid van de buitengewone leugens die door de reguliere media worden verteld over zijn persoonlijke hygiëne – het ondoorspoeld achterlaten van toiletten en het besmeuren van de muren van de ambassade met uitwerpselen – komt regelrecht uit het draaiboek van Joseph Goebbels. 

De koude berekening achter de behandeling van Assange in zijn laatste maanden in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen, toen hem de toegang werd ontzegd om zich te wassen en te scheren, om het schijnbare monster te produceren voor de foto's van zijn arrestatie, is een waar voorbeeld van het kwaad dat zich ontvouwt. 

Twee dagen voor zijn uitzetting heb ik de ambassade gebeld en met de eerste secretaris gesproken (een gesprek dat ik heb opgenomen). Ik legde uit dat als, zoals we begrepen, Julian niet langer welkom was, ze dat alleen maar hoefden te zeggen en hij vrijwillig naar het politiebureau zou vertrekken. In plaats daarvan hadden we dat berekende theaterstuk. 

Afgezien van de presentatie, stelde het hen ook in staat alle bezittingen van Julian te behouden, inclusief al zijn juridische papieren die onder het cliënt-advocaat-privilege vallen met betrekking tot zijn verdediging.

Zoals we tijdens de uitleveringshoorzitting hoorden, werden al deze papieren naar Quito gebracht en vervolgens aan de CIA gegeven. Dit werd toegegeven door de raadsman van de Amerikaanse regering, die beweerde dat “Chinese muren” – een direct citaat – binnen de Amerikaanse regering de CIA verhinderden om deze informatie door te geven aan het ministerie van Justitie, dat de zaak behandelt.

Als je dat gelooft, heb ik een brug om je te verkopen. Maar feit is dat het de Amerikaanse regering is die om uitlevering verzoekt en dat de Amerikaanse regering de juridische papieren van de andere partij in de zaak heeft gestolen. In elk ander geval zou dit ertoe leiden dat de zaak onmiddellijk wordt geseponeerd. 

Als je dat optelt samen met het feit dat het uitleveringsverdrag politieke uitlevering specifiek verbiedt, dat de kroongetuige van de Amerikaanse regering een veroordeelde fraudeur en pedofiel is die werd betaald voor zijn bewijsmateriaal (dat hij sindsdien heeft aangeklaagd), en dat geen enkele journalist in de VS ooit is beschuldigd van spionage, begin je de diepte van de staatsverdorvenheid te begrijpen die Julian vier jaar lang in de strengst beveiligde gevangenis van Groot-Brittannië heeft vastgehouden. 

Pompeo doet een beroep op Patel

Ik vond dit merkwaardig. Mike Pompeo, de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, die toezicht hield op het complot ontvoeren of mogelijk vermoorden Julian in de Ecuadoraanse ambassade deed op 30 juni een beroep op de Britse minister van Binnenlandse Zaken Priti Patel, vlak nadat zij het uitleveringsbevel van Julian had ondertekend en ook vlak nadat Pompeo had opgeroepen door een Spaanse rechtbank om getuigenis af te leggen over het complot.

Ik ben blij dat ik mijn vriend, de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, mag ontvangen @Mike Pompeo de @UKHomeOffice. Onze naties staan ​​schouder aan schouder om onze gedeelde waarden hoog te houden en te respecteren, en op dit moment kan dat niet duidelijker zijn dan door onze standvastige steun aan Oekraïne tegen de agressie van Poetin. pic.twitter.com/R9Qr8hWZDq

— Priti Patel (@pritipatel) 30 juni 2022

Die foto is ongebruikelijker dan je meteen zou beseffen. Met een Democraat in het Witte Huis komt het uiterst zelden voor dat een hoge Britse minister, die in een officiële hoedanigheid optreedt, openlijk pronkt met zijn vriendschap met hoge Republikeinen uit de verslagen regering en officiële ontmoetingen met hen houdt. 

Pompeo is nu een particulier. Het zou heel natuurlijk kunnen zijn dat hij Patel als vriend bij haar thuis zou ontmoeten, maar... officieel, op het ministerie van Binnenlandse Zaken? Dit gebeurt echt niet, of als het uitzonderlijk nodig is, gebeurt het stilletjes.

Wat bespraken ze op het ministerie van Binnenlandse Zaken?

Hier is nog iets ronduit eigenaardigs. Volgens De Wall Street Journal, vroeg Priti Patel de Amerikaanse regering om haar publiekelijk te feliciteren met het akkoord gaan met de uitlevering van Julian Assange:

“Na de uitspraak van mevrouw Patel op 17 juni vroeg een Britse functionaris bijvoorbeeld aan de Amerikaanse ambassade in Londen of functionarissen daar of bij het ministerie van Justitie een verklaring konden vrijgeven waarin zij de uitspraak van mevrouw Patel verwelkomden, eraan toevoegend dat zij een dergelijke blijk van steun op prijs zou stellen. , volgens mensen die bekend zijn met het verzoek.”

Het ministerie van Justitie weigerde een dergelijke verklaring af te geven.

Er hangt een heel vreemde geur rond deze uitlevering.

De film Ithaca is geen ontleding van de juridische kwesties, noch een diepgaande hertelling van de Assange-zaak. Het concentreert zich eerder op de verwoestende gevolgen van zijn wrede gevangenschap voor zijn gezin, zowel zijn vrouw en kinderen, als voor zijn vader John Shipton. 

[Verwant: BEKIJK: CN covert de filmpremière van Assange in Sydney]

John's persoonlijke kruistocht om zijn zoon te redden staat centraal. Het inzicht in de grondbeginselen van de zaak – dat de man die het meeste heeft gedaan om oorlogsmisdaden aan het licht te brengen de man is die is opgesloten en gemarteld, en niet de mensen die de oorlogsmisdaden hebben begaan – komt grotendeels voort uit interviews met professor Nils Melzer, destijds speciaal VN-rapporteur voor oorlogsmisdaden. marteling.

Do ga de film zien – die uitstekende recensies heeft gekregen van reguliere filmcritici. Toen ik daarna de vraag- en antwoordsessies voorzat, werd ik getroffen door het aantal betraande ogen als de lichten aangaan en de stemming van het publiek vrij snel verandert van verdriet naar woede. Het is een opmerkelijke film.

Laat ik mijn eigen inzichten geven. Het is een technisch stukje filmmaken en is een montage van wat duizenden uren aan beeldmateriaal moet zijn geweest. Tijdens de verschillende stadia van de uitleveringshoorzittingen werd ik in totaal ruim vijf weken lang elke dag persoonlijk op de microfoon gezet voor de film. Er zijn tientallen uren aan gesprekken tussen John en mij opgenomen, waarvan geen seconde in de film terecht is gekomen. 

Dat is absoluut geen klacht, je ziet mij meer dan genoeg. Het is slechts een illustratie van de opmerkelijke montage van deze film. Er bleven meer dan duizend uur over op de vloer van de montagekamer om er in de film slechts twee te kunnen maken.

Dat geeft de regisseur, Ben Lawrence, en zijn redacteur natuurlijk een enorm vermogen om het verhaal vorm te geven door middel van selectie. Ben heeft ervoor gekozen de somberheid van Julians isolement te illustreren door de eenzaamheid van John en Stella's zoektocht te benadrukken. Ik ben er zeker van dat dit artistiek geldig is en een echte waarheid presenteert: niemand kan de wanhoop van de familie echt delen, en in de lange donkere nacht van de ziel zijn ze alleen. 

Maar ik wil u wel verzekeren dat de families omringd en ondersteund worden door een groep werkelijk liefdevolle en zorgzame mensen, die veel meer betrokken zijn dan ik. Ze staan ​​in de film niet op de voorgrond vanwege narratieve selectie, maar ze bestaan ​​en ze weten dat ze de eeuwige dankbaarheid genieten van Julian en zijn hele familie en velen van ons. 

Ik zou er verder aan willen toevoegen dat de eclectische geest en diep filosofische aard van John Shipton op wonderbaarlijke wijze naar voren komen, maar dat zijn immense charme en ook zijn grote plezier in sociaal gezelschap misschien niet op het scherm overkomen. Ben heeft zich geconcentreerd op de meer hoekige delen van Johns aard. 

Dat alles doet niets af aan de beleving van een schitterende film van Ben Lawrence, geproduceerd door Julians rustigere maar zeer getalenteerde broer Gabriel. Ongetwijfeld is de publieke perceptie al in het voordeel van Julian aan het keren. Ga niet zomaar naar de film: neem iemand mee die misschien de ogen voor de waarheid heeft geopend.

Craig Murray is auteur, presentator en mensenrechtenactivist. Hij was van augustus 2002 tot oktober 2004 Brits ambassadeur in Oezbekistan en van 2007 tot 2010 rector van de Universiteit van Dundee. Zijn berichtgeving is volledig afhankelijk van de steun van lezers. Abonnementen om deze blog gaande te houden zijn dankbaar ontvangen.

Dit artikel is van CraigMurray.org.uk.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.