Brits wetsvoorstel bedreigt journalisten met levenslang in de gevangenis

By Mohammed Elmaazi
in Londen
Speciaal voor consortiumnieuws

THet Britse parlement debatteert over een wet op de nationale veiligheid die de basis van de nationale veiligheidsrapportage zou kunnen ondermijnen en journalisten uiteindelijk levenslang in de gevangenis zou kunnen gooien.

Een persoon die is veroordeeld op grond van het nieuwe misdrijf ‘het verkrijgen of openbaar maken van beschermde informatie’, gedefinieerd in Sectie 1 van Nationale veiligheidswet 2022, wordt geconfronteerd met een boete, levenslange gevangenisstraf of beide, indien veroordeeld na een juryrechtspraak.

Een overzicht van het parlementaire debat over het wetsvoorstel maakt duidelijk dat het werk van perskanalen zoals Wikileaks vormt de kern van het denken van Tory- en Labour-parlementsleden terwijl zij proberen het wetsvoorstel tot wet te maken.

Zoals momenteel geschreven, protesten met directe actie, zoals die uitgevoerd door Palestijnse actie tegen de in Groot-Brittannië gevestigde Israëlische wapenfabrikant Elbit Systems Ltd, zou ook kunnen worden betrapt op de overtredingen van ‘sabotage’ en het betreden van ‘verboden plaatsen’ in de wetsartikelen.

Klokkenluiders, journalisten en uitgevers die zich bezighouden met zaken die verband houden met de nationale veiligheid lopen mogelijk het grootste risico te worden vervolgd, hoewel iedereen die zogenaamde beschermde informatie ‘kopieert’, ‘bewaart’, ‘openbaar maakt’, ‘verdeelt’ of ‘toegang verleent tot’ zogenaamde beschermde informatie, vervolgd worden.

“Beschermde informatie” wordt gedefinieerd als elk “beperkt materiaal” en hoeft niet eens geclassificeerd te worden.

Volgens dit wetsvoorstel riskeren lekers, klokkenluiders, journalisten en gewone burgers een mogelijke levenslange gevangenisstraf als zij ‘beschermde informatie’ ontvangen of delen, die breed wordt gedefinieerd.

Dat betekent niet een gevangenisstraf van één dag ‘tot’ een levenslange gevangenisstraf. Als een rechter oordeelt dat een boete niet voldoende is, is het enige alternatief een levenslange gevangenisstraf. Na een veroordeling zou een rechter geen andere keuze hebben dan een boete op te leggen, een levenslange gevangenisstraf op te leggen, of beide.

[Lees het wetsvoorstel in zijn geheel hier.]

Er zit geen openbaar belang of journalistieke verdediging in het wetsvoorstel, een feit dat wordt opgemerkt door enkele parlementariërs tijdens de debatten.

“De flagrante omissie die de kern vormt van de National Security Bill is een eenvoudige verdediging van het openbaar belang, zodat degenen die wandaden aan het licht brengen, als klokkenluider of als journalist, beschermd zullen worden”, zegt Tim Dawson, al jarenlang lid van de National Union. van de Nationale Uitvoerende Raad van Journalisten verteld Consortium Nieuws.

“Zonder dit bestaat het risico dat bezorgde Britse burgers worden vervolgd alsof ze buitenlandse spionnen zijn”, voegde hij eraan toe.

[Verwant: Grote bedreiging voor de vrijheid van meningsuiting in Groot-Brittannië]

Het wetsvoorstel kan worden gezien als onderdeel van een groeiend optreden in zowel Groot-Brittannië als de Verenigde Staten tegen legitieme journalistiek die de verhalen van het establishment in twijfel trekt.

In veel opzichten deelt de voorgestelde wet, die van toepassing is op mensen zowel binnen als buiten Groot-Brittannië, veel elementen met de draconische Spionage Act uit 1917, die de Amerikaanse regering gebruikt om mensen te vervolgen. Wikileaks uitgever Julian Assange.

Assange wordt beschuldigd van 17 misdrijven op grond van de Spionagewet, wat neerkomt op een gevangenisstraf van maximaal 170 jaar. Geen van de aanklachten behelst een samenzwering met een buitenlandse mogendheid en heeft alleen betrekking op het ontvangen en publiceren van documenten die naar hem zijn gelekt door klokkenluider Chelsea Manning van het Amerikaanse leger.

Geen bewijs van schade

Zoals het geval is met de Amerikaanse Spionage Act, hoeft er geen bewijs van daadwerkelijke schade te worden bewezen door openbare aanklagers om een ​​veroordeling op grond van de National Security Bill veilig te stellen.

Er is een brede toetsing van de vraag of de verdachte weet of “redelijkerwijs zou moeten weten” dat zijn gedrag “schadelijk is voor de veiligheid of belangen van het Verenigd Koninkrijk”

Wat wel of niet “schadelijk” is voor de “veiligheid” of “belangen” van Groot-Brittannië moet ook worden bepaald door de toenmalige regering, volgens al lang bestaande jurisprudentie van het hoogste gerechtshof van Groot-Brittannië.

Dit kan van alles zijn: van milieu-, energie-, klimaat- en huisvestingsbeleid tot politie, buitenlandse zaken of militair beleid.

Wikileaks-Stijlpublicaties

Een overzicht van de parlementaire debatten Het wetsvoorstel laat zien dat het weliswaar gerechtvaardigd is op basis van de bescherming van Groot-Brittannië aan de hand van de “Ernstige dreiging van door de staat gesteunde aanvallen op activa, waaronder locaties, gegevens en infrastructuur die cruciaal zijn voor de veiligheid of belangen van Groot-Brittannië”, lekken en rapportages over de nationale veiligheid – inclusief die van Wikileaks – zit expliciet in de hoofden van tenminste enkele van de belangrijkste politici die het wetsvoorstel steunen.

“Zal de juiste eervolle dame de Wikileaks-type massadumping van informatie in het publieke domein? Het is enorm onverantwoord en kan levens in gevaar brengen”, aldus Tory-parlementslid Theresa Villiers gevraagd Labour's schaduwminister van Binnenlandse Zaken Yevette Cooper, op 6 juni.

“Ja, dat is zeker het geval, omdat sommige van de voorbeelden van dergelijke lekken die we hebben gezien de levens van agenten in gevaar brengen, vitale delen van onze nationale veiligheids- en inlichtingeninfrastructuur in gevaar brengen en zeer onverantwoordelijk zijn”, zei Cooper. antwoordde, en voegde eraan toe: “We hebben waarborgen nodig om ons te beschermen tegen dat soort schadelijke gevolgen voor onze nationale veiligheid.”

Er is geen bewijs dat er iets is gepubliceerd door Wikileaks heeft geleid tot het verlies van mensenlevens.

Een door de VS gelekt overheidsrapport zelf gesloten dat er “geen significante ‘strategische impact’ was op de vrijgave van de [Irak War Logs en Afghanistan War Diary]”, van de Manning-lekken waarvoor Assange wordt vervolgd. Er kon ook geen daadwerkelijke schade [tegen een individu] worden aangetoond, een advocaat die namens de Amerikaanse regering optrad toegelaten tijdens Uitleveringshoorzittingen van Assange.

Dit is in tegenspraak met het officiële standpunt van de regering dat de lekken ernstige schade hebben veroorzaakt.

Brede dreiging

Onder de vele onthullingen onthuld door Wikileaks, omvatten de geheime teksten van voorgestelde verdragen over bedrijfsrechten en investeerdersrechten zoals het Trans-Pacific Partnerschap.

Deze verdragen, die werden in het geheim onderhandeld en zou pas vlak voor of zelfs nadat ze wet waren geworden bij de burgers bekend zijn geweest, zou de voorkeur hebben gegeven aan bedrijfsrechten boven binnenlandse wetten en arbeids-, milieu- en gezondheidsbescherming en klimaatbeleid ondergeschikt hebben gemaakt aan de winstoogmerk van de particuliere industrie. Hun passage liep vast nadat hun conceptteksten waren gelekt en vervolgens gepubliceerd door Wikileaks.

Wikileaks onthullingen omvatten ook dramatische incidenten zoals  de executie van tien geboeide Iraakse burgers in hun ouderlijk huis, waaronder vier vrouwen, twee kinderen en drie baby's, door Amerikaanse soldaten die later opdracht gaven tot een luchtaanval om dit te verdoezelen.

Velen over de hele wereld zouden nog steeds kunnen geloven dat een Brits plan om het grootste ‘mariene park’ ter wereld op de Chagos-eilanden te bouwen, ingegeven was door milieuoverwegingen, ware het niet dat er een kabel was gepubliceerd door Wikileaks dat onthullen het ware doel was het voorkomen van de inheemse bevolking dat ze nooit meer naar hun land kunnen terugkeren.

Marteling en uitlevering burgers en andere oorlogsmisdaden werden eveneens aan het licht gebracht Wikileaks.

Al dergelijk materiaal, dat deel uitmaakt van de documenten die Assange door de VS wordt vervolgd wegens publicatie, zou onder de definitie van ‘beschermde informatie’ van de National Security Bill vallen.

Samenzwering met buitenlandse macht 

In theorie moet ook de betrokkenheid van een ‘buitenlandse mogendheid’ worden bewezen voordat artikel 1 van het wetsvoorstel van toepassing is. Maar een overzicht van de “buitenlandse energievoorwaarde” in artikel 24 van het wetsvoorstel laat een groot aantal manieren zien waarop aan deze voorwaarde zou kunnen worden voldaan.

Sectie 24 luidt als volgt:

“24 De toestand van de buitenlandse macht

(1) Voor de toepassing van dit Deel wordt voldaan aan de voorwaarde inzake buitenlandse macht met betrekking tot het gedrag van een persoon indien:

(a) het gedrag in kwestie, of een gedragslijn waarvan het deel uitmaakt, wordt uitgevoerd voor of namens een buitenlandse mogendheid,

                 en

(b) de persoon weet, of redelijkerwijs zou moeten weten, dat dit het geval is.

(2) Het gedrag in kwestie, of een gedragslijn waarvan het deel uitmaakt, moet in het bijzonder worden behandeld als uitgevoerd voor of namens een buitenlandse mogendheid indien:

(a) het is op initiatief van een buitenlandse macht,

(b) onder leiding of controle staat van een buitenlandse mogendheid,

(c) het wordt uitgevoerd met de financiële of andere hulp van een buitenlandse mogendheid, of

(d) het wordt uitgevoerd in samenwerking met of met instemming van een buitenlandse mogendheid.                                  

(3) Aan de leden (1)(a) en (2) kan worden voldaan door een directe of indirecte relatie tussen het gedrag, of de gedragslijn, en de buitenlandse macht (er kan bijvoorbeeld een indirecte relatie bestaan ​​via een of meer meer bedrijven).

(4) Het gedrag van een persoon kan deel uitmaken van een gedragslijn die door de persoon alleen wordt gevolgd, of door de persoon en een of meer andere personen.

(5) Aan de voorwaarde van buitenlandse macht is ook voldaan met betrekking tot het gedrag van een persoon als de persoon de bedoeling heeft dat het gedrag in kwestie ten goede komt aan een buitenlandse macht.

(6) Voor de doeleinden van lid (5) is het niet nodig een bepaalde buitenlandse mogendheid te identificeren.                                    

(7) Aan de voorwaarde van een buitenlandse macht kan worden voldaan met betrekking tot het gedrag van een persoon die een functie bekleedt in of onder, of een werknemer of ander personeelslid is van een buitenlandse mogendheid, zoals kan worden voldaan met betrekking tot het gedrag van enig ander persoon.”

Door het buitenland gefinancierde organisaties 

Aan de voorwaarde van buitenlandse energie zou dus mogelijk kunnen worden voldaan, simpelweg door de betrokkenheid, in welk stadium dan ook, van een journalist die werkt voor nieuwsuitzendingen als Al Jazeera, Press TV, CGTN, RT, Voice of America, France 24, Redfish of TeleSUr. .

Tory-parlementslid David Davies, zelf een voorstander van het wetsvoorstel, ondanks dat hij bekend staat om zijn kritiek op de vervolging van Assange, staat genoteerd “[mensenrechtengroep] Reprieve, Privacy International, Transparency International en andere uitstekende organisaties die heel goed werk doen, hebben enige financiering ontvangen van de regeringen van andere landen” en zouden daarom “in strijd met deze wet kunnen vallen”.

“Volkomen legitieme organisaties zouden volgens dit onderdeel van het wetsvoorstel een overtreding kunnen begaan als ze gelekte informatie – die misschien niet eens geclassificeerd is – gebruiken om het overheidsbeleid aan te vechten”, zegt Davies. toegevoegd.

Bovendien is wat als een “volkomen legitieme organisatie” wordt beschouwd, in de ogen van de toeschouwer en kan het in de loop van de tijd veranderen – zoals blijkt uit de toegenomen censuur van de EU en de VS op RT en Spoetnik sinds de Russische invasie van Oekraïne.

Zelfs als bewezen wordt dat een buitenlandse macht op de een of andere manier betrokken is, hetzij bij het verkrijgen van beperkt materiaal, het delen of publiceren ervan, is er geen duidelijke noodzaak om te bewijzen dat er sprake is van samenzwering met die buitenlandse macht om aan de voorwaarde te voldoen en dus om een ​​verdachte te laten vervolgen. veroordeeld.

Als iemand rapporteert over Britse overheidsdocumenten – waarvan de aanklagers beweren dat ze zijn gehackt en vrijgegeven door een buitenlandse overheidsinstantie, of zelfs door een hackersgroep die op de een of andere manier is geïnfiltreerd of beïnvloed door een buitenlandse overheidsinstantie – kan hij op grond van deze wet schuldig worden bevonden, zonder enig bewijs van deelname aan de hack of samenzwering met een buitenlandse macht.

Het wetsvoorstel en de wet op officiële geheimen 

Na de onthullingen over massaal, ongeoorloofd overheidstoezicht, door NSA-klokkenluider Edward Snowden Wikileaks onthullingen over oorlogsmisdaden en ander wangedrag van de staat, vroeg het Cabinet Office aan de Law Commission beoordelen zijn officiële geheimhoudings-, gegevensbeschermings- en spionagewetten.

In 2020 adviseerde de Law Commission vervangen de Official Secrets Acts 1911, 1920 en 1939 met een Spionage Act, en de actualisering van de Official Secrets Act 1989. Veel van de aanbevelingen over de 'hervorming' van Groot-Brittannië, de geheimhoudingswetten, zouden het gemakkelijker maken om vervolgingen tegen klokkenluiders, journalisten en uitgevers in te stellen, door de zogenaamde “barrières voor vervolging” te verlagen.

De Law Commission heeft bijvoorbeeld aanbevolen dat openbare aanklagers niet langer hoeven te bewijzen dat lekken door ambtenaren en aannemers, die onder de wet van 1989 vallen, “schade” hebben veroorzaakt. De wet van 1989 is de belangrijkste wetgeving die momenteel wordt gebruikt om klokkenluiders, lekers, journalisten en uitgevers aan te pakken.

De National Security Bill trekt de oudere officiële geheimwetten in en breidt de criminalisering uit van gedrag dat nuttig zou kunnen zijn voor een ‘vijand’ met de breder gedefinieerde ‘buitenlandse macht’. Dit wetsvoorstel wordt eveneens aangenomen aanbevelingen om uit te breiden wat kan worden bestempeld als een “verboden plaats” buiten militaire locaties. Sectie 1 is van toepassing op mensen die buiten Groot-Brittannië gevestigd zijn, ongeacht hun nationaliteit, en dit lijkt voort te vloeien uit de voorgestelde wijzigingen van de Law Commission op de wet van 1989, die momenteel alleen van toepassing is op Britse burgers.

Technisch gezien wijzigt de National Security Bill nauwelijks de Official Secrets Act 1989. Misschien komt dit doordat het ministerie van Binnenlandse Zaken zich verzet tegen de eis van de Law Commission dat herzieningen van de wet uit 1989 opnieuw een verdediging van algemeen belang introduceren, die door journalisten en gewone burgers zou kunnen worden gebruikt. Het ministerie van Binnenlandse Zaken is ook tegen het idee van een onafhankelijk orgaan dat de zorgen van klokkenluiders kan opvangen. Toch zijn veel van de meest draconische aanbevelingen in een of andere vorm in het wetsvoorstel geïmplementeerd.

Sectie 1 van het wetsontwerp – waarin geen enkele vereiste bestaat om schade te bewijzen, samen met de al te brede voorwaarde voor buitenlandse macht – zou eenvoudigweg de manier van het ministerie van Binnenlandse Zaken kunnen zijn om de reikwijdte van het gedrag dat onder de wet van 1989 valt zoveel mogelijk uit te breiden zonder dat expliciet te doen . De National Security Bill lijkt daarom in strijd te zijn met de aanbevelingen van de Law Commission dat de definitie van een buitenlandse macht “het misdrijf niet al te breed mag maken”.

Nationale veiligheidsvertegenwoordigerorten

In 2018 werden e-mails en andere documenten van het Institute for Statecraft's Integrity Initiative, een inmiddels opgehevenDe in Groot-Brittannië gevestigde propaganda- en psyop-organisatie die aan de inlichtingendiensten is gekoppeld, werd gehackt en online gepubliceerd.

Uit de documenten bleek dat het Integrity Initiative financiering ontving van het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken, Facebook, de NAVO en neoconservatieve stichtingen, en betrokken was bij het richten van anti-Russische, anti-linkse en pro-NAVO-propaganda op het Europese en Britse publiek.

Documenten van het Integrity Initiative, waaronder e-mails en een contract met het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken, onthulden een ambitieuze mondiale agenda waarbij geheime ‘clusters’ van academici, journalisten, beleidsmakers en met de nationale veiligheid verbonden functionarissen in Europa, Noord-Afrika en Noord-Amerika betrokken waren. gepland.

Uit de gehackte documenten bleek dat het doel van het Integrity Initiative was om de publieke opinie en het publieke beleid vorm te geven onder het mom van het bestrijden van Russische ‘desinformatie’.

Een groep genaamd Anonymous Europe eiste de verantwoordelijkheid op, via het ministerie van Buitenlandse Zaken en de westerse media gesuggereerd, zonder bewijs, dat de Russische regering op de een of andere manier achter de hack zat.

De BBC zelfs gemeld, ook zonder bewijs, dat de documenten ‘naar de Russische media waren gelekt’.

In feite zijn de documenten gepubliceerd op een berichtenbord op internet en beschikbaar voor iedereen die op de hoogte is van de website. waaronder onafhankelijke Britse en Amerikaanse journalisten die over hen berichtten.

Het rapporteren over dergelijke documenten zou, als de National Security Bill wet wordt, als een schending van Sectie 1 kunnen worden beschouwd, aangezien sommige van de bestanden ‘beperkte’ overheidsdocumenten waren en het Integrity Initiative gedeeltelijk door de overheid werd gefinancierd. Als buitenlandse overheidsactoren betrokken zouden zijn bij het hacken of vrijgeven van de documenten, zou dat alleen al kunnen voldoen aan de ‘buitenlandse machtsvoorwaarde’ in artikel 24.

Zelfs het feit dat journalisten (waaronder Britse burgers) die voor door de buitenlandse overheid gefinancierde nieuwsbronnen schreven over de documenten berichtten, zou kunnen voldoen aan de ‘buitenlandse machtsvoorwaarde’.

Nog verontrustender is dat de betrokkenheid van een buitenlandse mogendheid eigenlijk niet nodig is als de regering beweert dat het gedrag van de verdachte “bedoeld” was om “een buitenlandse macht ten goede te komen”. In deze omstandigheden “is het niet nodig [voor de aanklager] om een ​​bepaalde buitenlandse macht te identificeren.”

Dus bijvoorbeeld als een journalist die bekend staat om het schrijven van kritische artikelen over de NAVO rapporteert over ‘beperkt’ materiaal dat de militaire alliantie in een slecht daglicht zet, ongeacht of de documenten rechtstreeks naar hem zijn gelekt of zelfs als hij ze gewoon al tegenkomt online gepubliceerd, zou kunnen worden vervolgd, veroordeeld en tot levenslang veroordeeld – als de aanklager de jury ervan overtuigt dat zij, op basis van hun eerdere berichtgeving of publieke commentaren die kritisch zijn over de NAVO of het westerse buitenlandse beleid, hun berichtgeving over het “beperkte materiaal” bedoelden om ‘een buitenlandse macht ten goede te komen’.

Welke buitenlandse macht wilde hij hiervan profiteren? Het is niet nodig dat de aanklager iets zegt, zoals artikel 24 (6) duidelijk maakt.

Er zijn nog een aantal andere opmerkelijke elementen in dit wetsvoorstel die het overwegen waard zijn.

'Sabotage' en het betreden van 'Verboden Plaats'

Directe actie zou ook in strijd kunnen zijn met de bepalingen van dit wetsvoorstel, als aan de voorwaarde voor buitenlandse energie wordt voldaan.

Het begaan van “schade” aan enig “vermogen”, binnen of buiten Groot-Brittannië, voor “een doel waarvan zij weten of redelijkerwijs moeten weten dat dit schadelijk is voor de veiligheid of belangen van het Verenigd Koninkrijk” is ook strafbaar met een boete of levenslang. in de gevangenis, of beide, op grond van artikel 12.

Onder ‘schade’ wordt verstaan ​​‘wijziging’ of ‘verlies van of vermindering van toegang of beschikbaarheid’ tot een ‘actief’.

Op grond van artikel 4 kan het betreden van een ‘verboden plaats’ resulteren in een levenslange gevangenisstraf, als de persoon wist of ‘redelijkerwijs zou moeten weten’ dat dit schadelijk is voor de veiligheid of belangen van Groot-Brittannië. inclusief films], over of onderdoor gaat, een verboden plaats nadert of zich in de buurt daarvan bevindt.”

Mogelijk, directe actie-activisten zoals leden van Palestine Action die met succes fabrieken hebben gesloten die behoren tot de Israëlische wapenfabrikant Elbit Systems Ltd, zouden onder dergelijke bepalingen vallen. Hetzelfde geldt voor journalisten die ze filmen of een pand betreden dat als ‘verboden’ is aangemerkt.

BREAKING: Palestine Action heeft het dak beklommen en de controle over de wapenfabriek van Elbit overgenomen #Shenstone, het uitschakelen van de motorenfabrikant voor de moordende drones van Israël? #ShutElbitDown pic.twitter.com/mVatwdb9Hk

— Palestijnse actie (@Pal_action) 22 juni 2022

In het geval van 1964 van Chandler tegen Directeur van het Openbaar MinisterieDe hoogste rechtbank van Groot-Brittannië bevestigde de veroordeling van leden van de Campaign for Nuclear Disarmament wegens het overtreden van de Official Secrets Act. De activisten werden veroordeeld voor het betreden van de Wethersfield RAF-basis “een verboden plaats” met een doel dat geacht werd “schadelijk te zijn voor de veiligheid van de staat.” De rechter zou in zijn recht staan ​​om de beklaagden de mogelijkheid te ontzeggen bewijsmateriaal aan te bieden of getuigen te ondervragen om te betogen dat hun doel bij het betreden van de basis was om de veiligheid van Groot-Brittannië te verbeteren.

Dit is dezelfde zaak waarin werd geoordeeld dat wat ‘schadelijk’ is voor de ‘veiligheid’ of ‘belangen’ van het land, aan de toenmalige regering is om te bepalen.

Bedrijfsgeheimen beschermen

Sectie 2 van het wetsvoorstel schept ook het misdrijf van “het verkrijgen of openbaar maken van bedrijfsgeheimen.” Zoals het geval is met artikel 1, gebeurt dit ongeacht of de persoon wist of “redelijkerwijs had moeten weten” dat zijn gedrag “ongeoorloofd” was.

Iemand kan een boete krijgen, of een gevangenisstraf van maximaal 14 jaar, of beide, als hij wordt veroordeeld.

Er wordt in deze sectie ook geen bescherming van klokkenluiders, journalistiek of openbaar belang geboden.

Het is aannemelijk dat het verkrijgen of openbaar maken van ‘bedrijfsgeheimen’ die bijvoorbeeld corruptie, milieuvervuiling, arbeidsschendingen en andere schendingen van de mensenrechten of andere vormen van bedrijfsmisdrijven aan het licht kunnen brengen, mogelijk kan leiden tot vervolging op grond van dit wetsvoorstel. 

Wil sectie 2 van toepassing zijn, dan moet aan de voorwaarde van buitenlandse macht zijn voldaan, wat, zoals al is aangetoond, aantoonbaar gemakkelijker te realiseren is dan men zou denken.

Beperking van de toegang tot rechtsbijstand

De toegang tot rechtsbijstand is ook beperkt voor iedereen die veroordeeld is voor een “terreurmisdrijf”. Dit betekent dat iemand die bijvoorbeeld is veroordeeld wegens het overtreden van Schedule 7 van de Terrorism Act 2000 – omdat hij op de luchthaven weigerde toegang te geven tot het wachtwoord van zijn mobiele telefoon – jaren later rechtsbijstand zou kunnen worden ontzegd.

Bevriezing van fondsen en andere activa

De mogelijkheid van de overheid om tegoeden te ‘bevriezen’ wordt in het wetsvoorstel ook eenvoudiger gemaakt. De wet staat momenteel het bevriezen en in beslag nemen van bezittingen toe als kan worden aangetoond dat deze “bedoeld zijn om te worden gebruikt” voor terrorisme. Dit wordt in Sectie 61 en Schema 10 vervangen door de lagere drempel van “die het risico loopt te worden gebruikt” voor terrorisme.

 Staatsmisdaden gepleegd in het buitenland

Interessant is dat artikel 23 de Serious Crime Act 2007 wijzigt om op te merken dat deze niet kan worden gebruikt om leden van MI5 (Veiligheidsdienst), MI6 (Geheime Inlichtingendienst), GCHQ of de strijdkrachten te vervolgen voor crimineel gedrag gepleegd buiten Groot-Brittannië. ,,Als hun criminele gedrag “noodzakelijk wordt geacht voor het goed functioneren” van die instellingen.

Lekkende en directe actie 

Toen de National Security Bill voor het eerst werd onthuld, leken een aantal waarnemers er enigszins optimistisch over, omdat aan de voorwaarde van buitenlandse macht moest worden voldaan voordat een veroordeling op grond van Sectie 1 kon worden verkregen.

De Freedom of Information Campaign tweette bijvoorbeeld: 

Het lijkt erop dat de regering plannen heeft laten vallen om de Official Secrets Act uit 1989 aan te scherpen, die het lekken van bepaalde soorten informatie bestraft. De huidige Nationale Veiligheidswet vervangt de OSA's van 1911, 1920 en 1939, maar brengt geen inhoudelijke wijziging aan de wet van 1989 aan. #FOI

— Campagne voor vrijheid van informatie (@CampaignFoI) 11 mei 2022

Toen journalist Richard Spence vroeg naar de mogelijke levenslange gevangenisstraf, antwoordden ze:

Dat geldt alleen wanneer aan de ‘buitenlandse machtsvoorwaarde met betrekking tot het gedrag van de persoon’ is voldaan. Niet tegen de ongeoorloofde openbaarmaking van informatie die onder de Official Secrets Act van 1989 valt.

— Campagne voor vrijheid van informatie (@CampaignFoI) 13 mei 2022

Sindsdien heeft de Vrijheid van Informatie-campagne echter, samen met Artikel 19, ingediend een brief aan parlementsleden die duidelijk maakt dat journalisten en activisten uit het maatschappelijk middenveld die enige buitenlandse financiering ontvangen en toch betrokken zijn bij “legitieme activiteiten” onder dit wetsvoorstel kunnen vallen.

Het wetsvoorstel lijkt dat wel te hebben partijoverschrijdende steun (met weinig andersdenkenden) te midden van schijnbare hysterie over vermeende beïnvloedingsoperaties van de Chinese overheid.

Wetten zijn veelzijdig en kunnen, als ze niet strikt zijn opgesteld, worden gebruikt in omstandigheden die zelfs de oorspronkelijke opstellers niet hadden bedoeld. Het enige dat nodig is, is dat een aanklager bereid is een zaak aanhangig te maken en dat een rechter de zaak doorzet.

Buiten het gestelde doel

De Spionagewet is een perfect voorbeeld. Ogenschijnlijk aangemaakt Om de VS tijdens de Eerste Wereldoorlog te beschermen tegen Duitse spionnen, werd het gebruikt om met succes mensen te vervolgen vanwege hun verzet tegen de betrokkenheid van hun land bij de oorlog. Hun overtuigingen werden gehandhaafd in hoger beroep ondanks het feit dat het Eerste Amendement de vrijheid van meningsuiting en de persvrijheid beschermt.

Tientallen jaren later gebruikte de regering van Richard Nixon dezelfde daad naar Pentagon Papers-klokkenluider Daniel Ellsberg vervolgen. De regeringen van George W. Bush en Barack Obama zouden de wet dan gebruiken, wederom om klokkenluiders als doelwit te nemen John Kiriakou die martelingen door de CIA openbaarde, Jeffrey Sterling die hiervoor officiële kanalen gebruikte blaas op het fluitje op een gevaarlijke en uiteindelijk mislukt complot om het nucleaire programma van Iran en Daniel Hale te ondermijnen wie openbaarde dat 90 procent van die gedood door Amerikaanse drones in Afghanistan waren burgers.

Nu wordt dezelfde wet uit 1917 gebruikt om Assange, een bekroonde journalist, te vervolgen voor het publiceren van ‘beperkte’ documenten terwijl hij buiten de VS gevestigd was.

Tijdens een debat zei Margaret Ferrier, een onafhankelijk parlementslid uit Schotland, gevraagd of de minister van Binnenlandse Zaken “de gevaren voor de persvrijheid heeft overwogen die de National Security Bill met zich meebrengt.”

‘Veel van mijn kiezers’, voegde Ferrier eraan toe, ‘zijn bezorgd dat maatregelen die journalisten ervan kunnen weerhouden verhalen van algemeen belang te publiceren, ondemocratisch zijn.’ 

'Online Veiligheidswet'

“Nee, ik zie geen gevaar voor de journalistieke vrijheden”, zegt minister van Veiligheid en Grenzen Damian Hinds antwoordde. Vervolgens veranderde hij van onderwerp door te verwijzen naar een ander wetsvoorstel waarin hij zei dat de regering “strenge stappen onderneemt om er bijvoorbeeld voor te zorgen dat in de Online Safety Bill de journalistieke rechten en vrijheden absoluut op de voorgrond staan, vanwege de cruciale en onvervangbare rol dat vrije en soms onstuimige media een rol spelen bij het ondersteunen en uitdagen van ons in onze democratie.”

De Online veiligheidsrekening, beschreven als een “Orwelliaanse censuurmachine” door de Open Rights Group, zou de ministers de bevoegdheid geven om juridische inhoud te censureren. Het vereist alle online communicatie – openbaar en privé – moet worden gecontroleerd op “schadelijke inhoud” en ondermijnt de encryptie van privé-messenger-apps zoals WhatsApp en Signal.

“De Online Safety Bill creëert een uitzondering voor nieuwsmediaorganisaties (gedefinieerd als ‘nieuwsuitgevers’) die zijn geregistreerd bij de Onafhankelijke persstandaardenorganisatie or INDRUK MAKEN or Ofcom in het geval van de omroepen”, zegt Monica Horten, beleidsmanager voor de vrijheid van meningsuiting bij de Open Rights Group.

In theorie betekent deze uitsplitsing dat nieuwsorganisaties “niet op dezelfde manier onderworpen zijn aan het moderatiebeleid voor platforminhoud als alle anderen.” Horten voegde eraan toe dat online platforms “het mandaat hebben om hun inhoud online te laten, ongeacht of deze voldoet aan hun beleid of aan andere nalevingsvereisten van de Online Safety Bill.”

Deze censuurvrijstelling is ogenschijnlijk van toepassing op “alle inhoud die is gemaakt voor journalistieke doeleinden en die verband houdt met het Verenigd Koninkrijk”, aldus een ingewikkelde toelichting. onlangs gepubliceerd door het Thuiskantoor.

Gereguleerde mediakanalen zullen ook over een versnelde klachtenprocedure beschikken als hun materiaal wordt verwijderd.

Met andere woorden: een vrijheid van meningsuiting op twee niveaus tussen de pers en gewone mensen.

Wat er in de praktijk zal gebeuren met burgerjournalisten, bloggers en onafhankelijke en alternatieve media die niet gereguleerd zijn, kunnen of er geen belang bij hebben, gereguleerd te worden door Britse persregulatoren, valt nog te bezien.

“Het zal voor grote platforms, die op grote schaal opereren, onmogelijk zijn om op basis daarvan te bepalen wie wel en wie geen ‘journalist’ is”, betoogde Horten.

Onheilspellend oordeelde ze dat het “dus waarschijnlijk is dat de enige manier om deze voorziening te laten werken het opzetten van een mediaregister zal zijn.”

Mohamed Elmaazi studeerde rechten aan de School of Oriental and African Studies in Londen en heeft bijgedragen aan tal van nieuwsmedia, waaronder Jacobin, de andersdenkende, de kanarie, de open democratie, de Grayzone en het echte nieuwsnetwerk. Hij heeft verslag gedaan van alle uitleveringshoorzittingen van Julian Assange.