De juryvoorzitter zei dat politiek geen factor was. Maar was enige vervolging van een hoge Clinton-campagnefunctionaris mogelijk in een rechtsgebied waar? Clinton versloeg Trump met 91-4?
Hillary Clinton. (Evan Gast/Wikimedia Common)
Michael Sussmann, een A-lijstadvocaat die senior adviseur was voor de presidentiële campagne van Hillary Clinton in 2016, werd vorige week door een jury in de federale districtsrechtbank van het District of Columbia vrijgesproken.
Sussmann werd ervan beschuldigd tegen de FBI te hebben gelogen, een misdaad die algemeen wordt beschouwd als een 'procesmisdrijf' of een 'wegwerpmisdrijf', iets waar het ministerie van Justitie u van beschuldigt als ze u voor niets anders kunnen pakken. Hoewel de federale strafrichtlijnen opriepen tot 0-6 maanden gevangenisstraf als Sussmann was veroordeeld, zou het verlies van zijn wetsvergunning en de vernedering van een misdrijf een veel zwaardere straf zijn geweest.
Maar dat gebeurde niet. Sussmann werd vrijgesproken nadat de jury slechts zes uur had beraadslaagd, waarvan twee uur tijdens de lunch. Nadat het proces was afgerond, hebben twee juryleden, waaronder de voorman, vertelde The Washington Post dat het vonnis niet op het nippertje of een moeilijke beslissing was.
De voorman voegde eraan toe: ‘Politiek speelde geen rol. Persoonlijk denk ik niet dat er vervolgd had moeten worden… De regering had onze tijd verstandiger kunnen besteden.” Het tweede jurylid zei: ‘Iedereen zag het vrijwel op dezelfde manier.’
Vier cruciale vragen
Het vonnis roept verschillende – en belangrijke – vragen op. Ten eerste: hoe is dit gebeurd? Het bewijs tegen Sussmann was vrij eenvoudig, tenminste als je het woord van de FBI gelooft. Ik zal je zo meteen de details geven.
Tweede Waarom is dit gebeurd? De juryvoorzitter zei dat politiek geen factor was. Maar was enige vervolging van een hoge Clinton-campagnefunctionaris überhaupt mogelijk in een rechtsgebied waar? Hillary Clinton versloeg Donald Trump met 91-4?
Ten derde: was dit meer een weerspiegeling van de incompetentie en impopulariteit van de FBI?
En ten slotte, was het omdat mensen nog steeds het valse verhaal van het Steele Dossier geloven, dat de Russen Donald Trump tot president van de Verenigde Staten hebben laten kiezen.
Onderzoek van de oppositie vermomd als intelligentie
Trump gaat aan boord van Air Force One, 17 oktober 2020. (Witte Huis, Shealah Craighead)
Deze zaak begon met de Steele Dossier. Dat document, opgesteld namens de Clinton-campagne van 2016 door de voormalige Britse inlichtingenofficier Christopher Steele, uitte een aantal zeer ernstige beschuldigingen tegen Donald Trump, zijn bedrijf en de Trump-campagne. Sommige van deze beschuldigingen zouden, als ze waar waren geweest, grote misdaden zijn geweest.
De beschuldigingen in het Steele Dossier omvatten onder meer dat de Russen:
- “Trump minstens vijf jaar lang heeft gecultiveerd” en dat de operatie “werd gesteund en geleid door Poetin;”
- dat er sprake was van een “uitgebreide en goed ontwikkelde samenzwering van samenwerking tussen de Trump-campagne en de Russische leiders, waarbij informatie bereidwillig in beide richtingen werd uitgewisseld;”
- dat Trump “mollen binnen de DNC (Democratic National Committee), evenals hackers in de VS en Rusland” had gebruikt om zijn politieke rivalen te bespioneren;
- dat Trump “zoete zakelijke deals op het gebied van onroerend goed” had afgewezen, maar dat hij een regelmatige stroom van inlichtingen van het Kremlin over zijn politieke rivalen had geaccepteerd;
- dat Trump de voormalige president Barack Obama zo erg haatte dat hij, toen hij in de presidentiële suite van het Ritz-Carlton Hotel in Moskou verbleef, prostituees inhuurde om in zijn bijzijn op het bed te urineren om zo het bed te verontreinigen dat tijdens een eerder bezoek van hem was gebruikt de Obama’s;
- dat de Russische inlichtingendienst verantwoordelijk was voor het hacken van de e-mails van de DNC, en niet een interne klokkenluider, en dat Wikileaks, die de documenten publiceerde, alleen werd gebruikt als excuus voor plausibele ontkenning;
- en dat de voormalige pro-Russische president van Oekraïne Poetin had verteld dat hij ‘onvindbare’ omkopingsbetalingen had gedaan aan Trump-campagneleider Paul Manafort, vermoedelijk voor voorkennis of om terug te sturen naar Trump.
Letterlijk niets in het Steele Dossier was aantoonbaar waar. Dat is het probleem met ruwe inlichtingen, die in dit geval eigenlijk alleen maar verkleed waren als oppositioneel onderzoek. Het is gewoon een verzameling niet-doorgelichte geruchten.
Steele, een professional op het gebied van loopbaaninformatie, wist dat. Hij zag het als zijn taak om alle geruchten die hij van zijn Russische contacten kon verzamelen in één document samen te brengen en dit vervolgens naar de Clinton-campagne te sturen. Maar de Clinton-mensen, inclusief Sussmann, waren geen inlichtingenprofessionals. Ze wilden de onthullingen als feit accepteren, wat hen in de eerste plaats in de problemen bracht.
Het SMS-bericht
De rol van Sussmann hierin was dat toen de Clinton-campagne het Steele Dossier ontving, waarin ook werd beweerd dat de Trump-organisatie communiceerde met de Russische Alpha Bank via een gecodeerde privéserver, hij een contactpersoon bij de FBI sms'te, voormalig FBI-generaal James Baker, door te zeggen: 'Ik heb een tijdgevoelige (en gevoelige) kwestie die ik met u moet bespreken. Ik kom alleen – niet namens een cliënt of bedrijf – en wil het Bureau helpen.’
Dat sms-bericht was feitelijk het begin van de zaak. Sussmann zou niet als particulier met de FBI spreken. Hij zou gaan als vertegenwoordiger van de Clinton-campagne. Dat was tenminste de bewering van speciaal aanklager John Durham.
Durham dacht dat hij dat had bewezen, want toen Sussmann terugkeerde naar zijn kantoor, hij maakte reclame voor de Clinton-campagne voor de tijd die hij nam om met Baker te praten. Het factuurdocument werd als bewijsmateriaal ingediend als bewijsstuk van de vervolging.
Dit is waar er een vreemde wending in de zaak zat. Het ministerie van Justitie heeft Sussmann er niet van beschuldigd in het sms-bericht tegen de FBI te hebben gelogen. Het is onduidelijk waarom, en DOJ heeft het nooit uitgelegd.
In plaats daarvan werd Sussmann beschuldigd van liegen tegen Baker tijdens hun daadwerkelijke ontmoeting. Bakker getuigde dat hij “100 procent zeker was dat hij dat zei” (dat Sussmann als particulier optrad) tijdens de bijeenkomst.
“Michael is een vriend van mij en een collega, en ik geloofde het en vertrouwde erop dat de verklaring waarheidsgetrouw was,” zei Bakker. Aanklagers beweerden dat toen Baker de informatie over Alpha Bank en de Trump-organisatie vervolgens voor onderzoek naar FBI-agenten stuurde, hij hen niet kon vertellen dat het Steele-dossier een politiek onderzoek van de oppositie was uit de Clinton-campagne.
Verspilde tijd
John Durham. (Procureur van de Verenigde Staten, District of Connecticut)
Als gevolg hiervan verspilden FBI-agenten hun tijd met het onderzoeken van de beschuldigingen. De FBI-agenten die het onderzoek uitvoerden, zeiden op hun beurt dat het enige wat ze wisten was dat de informatie afkomstig was van de algemene raadsman, dus dat deze ‘betrouwbaar moet zijn geweest’.
De advocaten van Sussmann wierpen tegen dat Baker zich vergiste. Ze vonden een notitie van een vergadering bij het ministerie van Justitie in maart 2017, bijgewoond door Baker, hoge functionarissen van het ministerie van Justitie en FBI-agenten, die het onderzoek van Alfa Bank noemden en zeiden dat de informatie naar de FBI was gebracht “door een advocaat namens cliënt (sic).” Sussman had dus geen verkeerde voorstelling van zaken gegeven tegenover Baker, betoogden zijn advocaten.
Baker zei dat hij slechts een vage herinnering aan die ontmoeting had en dat hij zich niet kon herinneren dat iemand iets over Sussmanns ‘cliënt’ had gezegd. Baker moest echter toegeven dat hij geen aantekeningen had gemaakt tijdens de oorspronkelijke ontmoeting met Sussmann en dat hij alleen op zijn geheugen vertrouwde, wat in strijd was met de standaardprocedure van de FBI voor ontmoetingen met mensen buiten de FBI.
De zaak tegen Sussmann was vanaf het begin duidelijk zwak. Het was ook erg slecht getimed. Het besluit om de advocaat te vervolgen werd genomen terwijl de FBI nog steeds aan het twijfelen was over de beschuldigingen dat zij, en niet de Russische regering, degene was die verantwoordelijk was voor het geven van Donald Trump aan het land.
Denk aan voormalig FBI-directeur James Comey zei in juli 2016, vier maanden voor de presidentsverkiezingen, dat hij de procureur-generaal aanbeveelde Hillary Clinton niet aan te klagen voor het verkeerd omgaan met geheime informatie door het gebruik van een privé-e-mailserver.
Maar op 28 oktober 2016, slechts enkele dagen voor de verkiezingen, voelde Comey zich genoodzaakt een brief naar het Congres te sturen waarin hij overwoog het onderzoek tegen Clinton te heropenen. De daad veroorzaakte een politieke aardbeving, en The Washington Post gerapporteerd dat een hoge functionaris van het ministerie van Justitie, die op voorwaarde van anonimiteit sprak, zei: “Directeur Comey begreep ons standpunt (over het Clinton-onderzoek). Het werd doorgegeven aan de FBI en Comey nam een onafhankelijke beslissing om de Hill te waarschuwen. Hij opereert onafhankelijk van het ministerie van Justitie. En hij weet het.”
Clinton was razend. En dat heeft ze gedaan altijd Comey de schuld gegeven voor het feit dat ze de verkiezingen heeft verloren.
Naar de media gaan
Een ander verdedigingspunt van Sussmann was dat noch hij, noch de Clinton-campagne naar de FBI zouden zijn gegaan als ze geruchten over Trump hadden willen verspreiden. Ze vertrouwden de FBI immers niet. In plaats daarvan zeiden ze dat ze naar de media zouden zijn gegaan. En ga naar de media die ze deden.
Clinton-campagneleider Marc Elias zei tijdens het proces dat het Clinton zelf was die hoge campagnefunctionarissen opdracht gaf de bewering te lekken dat de Trump-organisatie via Alpha Bank een geheim kanaal naar het Kremlin had. Ze had de informatie gestuurd naar Leisteen, die het onmiddellijk publiceerde.
De campagne volgde vervolgens met een verklaring waarin “alarm” werd geuit, alsof dit een nieuwe onthulling was die ze nog nooit eerder hadden gehoord. Het was een vals verhaal dat de Clinton-campagne circuleerde voor politiek gewin.
The New York TimesMaar zelfs nu het proces voorbij is, blijft hij rapporteren vanuit een alternatieve realiteit. Journalist Charlie Savage, die voor de krant verslag deed van het Sussmann-proces, schreef de dag na de uitspraak dat het proces ‘gecentreerd was op vreemde internetgegevens’ nadat bekend werd dat ‘Rusland de Democraten had gehackt’.
Een logische conclusie was dat de informatie in het Steele Dossier waar was omdat “Mr. Trump had het land aangemoedigd zich te richten op de e-mails van mevrouw Clinton.” Savage vervolgde: “Het is geen misdaad om verslaggevers te overtuigen om over dergelijke vermoedens te schrijven.”
Niemand heeft ooit gezegd dat het een misdaad was. Dat is niet waarom Sussmann überhaupt werd aangeklaagd. Hij werd aangeklaagd omdat de FBI geloofde dat hij tegen hen had gelogen. En er was overigens nooit enig bewijs dat “Russen de Democraten hadden gehackt”.
Dat doet er allemaal niet meer toe. Het is allemaal voorbij. Sussmann is vrij om te gaan. De FBI ziet eruit als een stelletje incompetente sukkels en Durham heeft miljoenen dollars aan belastinggeld verspild. En The New York Times draait nog steeds een ander verhaal.
CORRECTIE: De nieuwssite Leisteen, werd ten onrechte geïdentificeerd als tonen in een eerdere versie van dit artikel.
John Kiriakou is een voormalige terrorismebestrijdingsofficier van de CIA en voormalig senior onderzoeker bij de Senaatscommissie voor Buitenlandse Betrekkingen. John werd de zesde klokkenluider die door de regering-Obama werd aangeklaagd op grond van de Spionage Act – een wet die bedoeld was om spionnen te straffen. Hij zat 23 maanden in de gevangenis als gevolg van zijn pogingen om zich te verzetten tegen het martelprogramma van de regering-Bush.
Dit artikel is van ScheerPost.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Help ons de censuur te verslaan!
Doneren naar Consortiumnieuws'
Lentefondsactie 2022
Doneer veilig via creditkaart or controle by te klikken de rode knop:
DOJ is in staat prachtige optredens te geven wanneer “It” wil dat iets “gewoon weggaat”! Efficiënt gebruik van middelen, in dit geval contant geld, is voor hen NOOIT een probleem geweest. Goed punt daar Johan.
Vraag voor jou. Je zou toevallig geen flauw idee hebben van wat deze travesties je eigenlijk kosten.
Ik vraag me af of die miljoenen dollars op een gegeven moment een populair gespreksonderwerp onder de kiezers kunnen worden.
Vooral als je bedenkt hoe krap het geld tegenwoordig is voor de armen.
Het maakt niet uit, maar elke keer als ik een verslag van deze aard lees, het zijn er heel veel, kan ik niet anders dan geschokt zijn over hoe onbeheerst deze mensen lijken te zijn. Er is hier niets gebruikelijks of normaals in de besluitvormingscontext. Gewoon een goede indicatie van hoe ver van de realiteit advocaten bereid zijn zich te wagen.
Maar dan betaalt het wel goed
Bedankt John en de CN-crew.
Of wat dacht je van een meer rationele en geloofwaardige reden: het is Biden’s DoJ die de zaak vervolgt. Ze lieten de bal duidelijk vallen. Waarschijnlijk is er sprake geweest van een opzettelijke en incompetente vervolging.
Een eenvoudig geval van nietigverklaring door de jury. Zou meer van dat moeten zijn. Oh, en trouwens, ik denk dat Hillary Satan is.
Van begin tot eind is dit een politiek gedreven theatrale stunt geweest, die eindelijk aan het licht kwam... hoewel God weet hoeveel gedupeerde mensen in dit land de schertsvertoning blijven geloven.
Bedankt voor het werk dat je hieraan hebt gedaan, John Kiriakou…
Als de DEMS tijdens de presidentsverkiezingen van 2016 serieus waren geweest en zich om hun kiezers hadden bekommerd, zouden ze zich hebben geconcentreerd op het ontmaskeren van de oplichter Trump die mensen hun spaargeld afhandig heeft gemaakt... dat is wat relevant was voor de kiezers: integriteit, eerlijkheid, competentie, enzovoort. verantwoordelijkheidsgevoel jegens hun kiezers.
geen kabuki-theater van de kandidaat die Poetin uit het zicht haalde waar hij verantwoordelijk was.
Poetin komt op mij niet over als iemand die zijn tijd zou verspillen met een oplichter als Trump… wat voor nut zou dat voor hem hebben. Ik betwijfel of hij Trump vertrouwt.
Dankzij Prof Rossi van de Long Island Universiteit in Brooklyn hebben we dit recente interview over de aangewezen vijand van Clinton;
hxxps://youtu.be/YUQR4yd0McM [Video niet beschikbaar - CN-beheerder]
Je kunt het misschien niet eens zijn met zijn analyse of zijn conclusies, maar welke van onze leiders is bereid om dit gedetailleerde antwoord te geven op wat er gaande is met betrekking tot de wereldeconomie in dit recente interview?
“relevant voor kiezers – integriteit, eerlijkheid, competentie en verantwoordelijkheidsgevoel jegens hun kiezers.”
Dit is een misverstand. De Democraten/Repubs ZIJN in feite RELIGIEUZE VERANTWOORDELIJK tegenover hun kiezers. Hun kiezers zijn NIET de kiezers. Nooit geweest. Hun kiezers zijn degenen die hen betalen – MIC, grote farmaceutische bedrijven, enz. enz. enz., u kent het wel.
Het volk, dat wil zeggen de kiezers, zijn nooit de kiezers van de politici geweest. Nooit geweest en zal ook nooit zo zijn.
Bedankt dat je een waarheidsverteller bent.
De beslissing had geen betrekking op echte feitelijke kwesties en had op basis van een kort geding moeten worden beslist, maar de jury was uiteraard niet alleen zeer pro-Clinton, maar de rechter was ook door Obama aangesteld. Geen echte verrassing dus. De gerechtigheid in de Verenigde Staten is op heel veel niveaus blind, … als een vleermuis.
RE '[Sussman] sms'te een contactpersoon bij de FBI, voormalig FBI-advocaat James Baker, waarin hij zei: 'Ik heb een tijdgevoelige (en gevoelige) kwestie die ik met u moet bespreken. Ik kom alleen – niet namens een cliënt of bedrijf – en wil het Bureau helpen.’ /
Dat sms-bericht was feitelijk het begin van de zaak. Sussmann zou niet als particulier met de FBI spreken. Hij zou gaan als vertegenwoordiger van de Clinton-campagne. Dat was tenminste de bewering van speciaal aanklager John Durham. / Durham dacht dat hij dat had bewezen, want toen Sussmann terugkeerde naar zijn kantoor, bracht hij de Clinton-campagne in rekening voor de tijd die hij nodig had om met Baker te praten. Het factuurdocument werd als bewijsstuk voor de vervolging ingediend. / Dit is waar er een vreemde wending in de zaak zat. Het ministerie van Justitie heeft Sussmann er niet van beschuldigd in het sms-bericht tegen de FBI te hebben gelogen. Het is onduidelijk waarom, en DOJ heeft het nooit uitgelegd.'
Maar Aaron Mate wel! Kortom, Sussman en de FBI spanden samen om de vele 'Steele'-problemen te masseren. Vijf van de proefstukken zijn hier bijgevoegd, wat zoveel duidelijk maakt:
hxxps://twitter.com/aaronjmate/status/1531675684246065155
Hoewel Durham zeker slordig onderzoek deed, had het FBI-personeel moeten worden aangeklaagd als mede-samenzweerders voor het helpen wegvegen van de Steele-vlek. Hun samenwerking begon op het moment dat Hillary de FBI uitzwaaide, om haar privé-PI CrowdStrike (niet!) te laten controleren.
Mate onthulde dit allemaal op 1-11-21 – maar de spreekwoordelijke publieke opinie was op andere T-onderwerpen gericht: hxxps://www.thenation.com/article/politics/trump-russiagate-steele-dossier/
De opkomst en ondergang van het 'Steele Dossier' - Een casestudy over massahysterie en goedgelovigheid van de media.
Bedankt, John, voor het correct archiveren van deze waarheid. Het zal ervoor zorgen dat de waarheid uiteindelijk zal zegevieren over de verschrikkelijke stapel vervormingen die dit land momenteel overeind houdt voordat het onvermijdelijke, met schaamte vervulde einde komt.