Craig Murray: De kracht van leugens

De pers is noch vernederd, noch ontdekt, omdat het grootste deel van het land nog steeds gelooft in de leugens die hun zijn verteld en die ze niet hebben gecorrigeerd.

By Craig Murray
CraigMurray.org.uk

Thij geeft commentaar op die van Peter Oborne uitstekend artikel over Julian Assange The Guardian van 20 mei worden een vernietigende aanklacht ingediend tegen het vermogen van de media om een ​​vrijwel universele acceptatie van “feiten” bij te brengen, die eenvoudig te bewijzen leugens zijn.

The Guardian koos een opmerking vol met deze volkomen onware beweringen als zijn “Guardian-keuze” om de sectie te leiden:

Als je alle reacties doorneemt, herhalen ze dat keer op keer Wikileaks publiceerde niet-geredigeerde documenten, waaronder namen van Amerikaanse agenten, die levens in gevaar brachten. De hele basis van de meeste commentaren is simpelweg niet waar – en geen van de lezers lijkt enige informatie te hebben om ze tegen te spreken.

Julian Assange heeft nooit gezegd dat regeringen geen geheimen mogen hebben. Dat zou een belachelijk standpunt zijn en het is duidelijk dat bepaalde informatie die de overheid bezit, terecht vertrouwelijk is. Hij heeft gezegd dat regeringen veel opener moeten zijn voor het publiek, en dat de meeste geheimhouding van de overheid ongerechtvaardigd is.

Dat is ook niet het geval Wikileaks ooit gegevens ongelezen en onbewerkt op internet gedumpt. De commentator heeft gelijk als hij dat zegt Wikileaks heeft redactieverantwoordelijkheden gedeeld met organisaties, waaronder The Guardian en The New York Times. Dit komt precies omdat het materiaal moet worden geredigeerd om te voorkomen dat ongepast materiaal wordt onthuld en om journalistieke beslissingen te nemen over waar verhalen over moeten worden geschreven.

Het idee dat Assange ‘lui’ was omdat hij niet al het materiaal had gelezen en niet zelf de redactie had gedaan, is uiteraard belachelijk. Alleen al de Amerikaanse diplomatieke telegrammen en de oorlogslogboeken van Irak en Afghanistan omvatten ruim 600,000 documenten. Het was voor Assange eenvoudigweg onmogelijk om het allemaal persoonlijk te lezen. Hij was de redacteur van Wikileaks. Dit komt neer op het bekritiseren van Katherine Viner omdat ze niet elk afzonderlijk artikel heeft geschreven The Guardian persoonlijk.

Tijdens de uitleveringshoorzitting van Julian Assange hebben talloze zeer professionele en gerespecteerde journalisten getuigd van het rigoureuze karakter ervan Wikileaks' bewerkingsproces om namen te verwijderen. Hier is één uittreksel uit mijn rapportage van de proef:

'John Goetz was vanochtend de eerste getuige. Senior Investigations Editor bij NDR sinds 2011, hij was van 2007 tot 11 bij Der Spiegel. Hij had een reeks artikelen gepubliceerd over de Duitse betrokkenheid bij de oorlog in Afghanistan, waaronder een over een bombardement op Kunduz waarbij burgers omkwamen, waarvoor hij de hoogste journalistieke onderscheiding van Duitsland had gewonnen. In juni 2010 ging hij naar Londen voor een ontmoeting met Wikileaks en de Guardian om aan de Afghaanse oorlogslogboeken te werken.

Tijdens een reeks bijeenkomsten in 'de bunker' van de Guardian met de NYT en de andere grote mediapartners werd het partnerschap gevormd waarbij iedereen zijn krachten zou bundelen in het onderzoeken van de Afghaanse oorlogslogboeken, maar elke partij zijn eigen verhalen zou kiezen en publiceren. Deze samenwerking tussen vijf grote – normaal rivaliserende – nieuwsorganisaties was destijds uniek.

Goetz was getroffen door wat hem leek op de obsessie van Julian Assange met de veiligheid van het materiaal. Hij stond erop dat alles gecodeerd was en dat er strikte protocollen waren voor de verwerking van het materiaal. Dit was nieuw terrein voor de journalisten. De New York Times kreeg de taak om contact te onderhouden met het Witte Huis, het ministerie van Defensie en het ministerie van Buitenlandse Zaken over kwesties rond de omgang met het materiaal.

Gevraagd door Mark Summers om de Afghaanse oorlogslogboeken te karakteriseren, zei Goetz dat het fascinerend materiaal uit de eerste hand was dat rapporten op laag niveau over feitelijke operaties bevatte. Dit was ooggetuigenmateriaal dat soms het grotere geheel ontbeerde. Er was overvloedig bewijs uit de eerste hand van oorlogsmisdaden. Hij had met Nick Davies van de Guardian gewerkt aan het Task Force 373-verhaal.

Julian Assange was het meest bezorgd over het vinden van de namen in de kranten. Hij besteedde veel tijd aan het uitwerken van technische manieren om namen in de tienduizenden documenten te identificeren. Mark Summers vroeg of hij naar de namen had gezocht met het oog op redactie, en Goetz bevestigde dat het voor redactie was. Hij had Assange geïnterviewd over het schadebeperkingsprogramma van de operatie.

Namens de groep had Eric Schmitt van de NYT met het Witte Huis gesproken en hij had een e-mail gestuurd waarin hij 15,000 documenten identificeerde die het Witte Huis niet gepubliceerd wilde hebben om schade aan individuen of aan Amerikaanse belangen te voorkomen. Er werd overeengekomen deze documenten niet te publiceren en ze werden ook niet gepubliceerd. Summers vroeg Goetz of hij op de hoogte was van namen die er doorheen glipten, maar hij antwoordde van niet.

Goetz was om familiale redenen niet zo betrokken toen het consortium hetzelfde proces doorliep met de oorlogslogboeken in Irak. Maar hij wist dat toen een groot aantal hiervan in de VS werd vrijgelaten op grond van een FOIA-verzoek, bleek dat Wikileaks de vrijlatingen zwaarder had geredigeerd dan het ministerie van Defensie. Goetz herinnerde zich een e-mail van David Leigh van de Guardian waarin stond dat de publicatie van sommige verhalen werd uitgesteld vanwege de hoeveelheid tijd die Wikileaks besteedde aan het redactieproces om zich te ontdoen van de ‘slechte dingen’”.

Verder zeer gedetailleerd bewijsmateriaal op dit punt werd geleverd door Professor John Slobodadoor Nicky Hager en bij Professor Christian Grothoff.

Toch is het publiek zich er niet van bewust dat dit zorgvuldige bewerkings- en redactieproces überhaupt heeft plaatsgevonden. Dat blijkt duidelijk uit de onderstaande opmerkingen The Guardian artikel. Dit komt omdat mensen eenvoudigweg de propaganda herhalen die de media hen hebben gegeven.

Mijn blog was in feite de enige bron voor gedetailleerde berichtgeving over de Assange-hoorzittingen, die bijna werden genegeerd door de reguliere media. [Consortium Nieuws had elke dag toegang tot de rechtszaal en deed dagelijks schriftelijke en videoverslagen.]

Dit was een bewuste keuze; de ​​informatie was vrij beschikbaar voor de reguliere media. Dit is wat het Reuters News Agency, waar ze allemaal onderschrijven, naar voren kwam op basis van het bewijsmateriaal van Dr. Goetz, bijvoorbeeld:

“Assange van WikiLeaks was voorzichtig met het beschermen van informanten, hoort de rechtbank
Door medewerkers van Reuters

LONDEN, 16 september (Reuters) – WikiLeaks-oprichter Julian Assange zorgde ervoor dat de namen van informanten in honderdduizenden gelekte geheime Amerikaanse overheidsdocumenten nooit werden gepubliceerd, zo werd woensdag tijdens zijn uitleveringshoorzitting in Londen verteld.

De in Australië geboren Assange (49) vecht tegen zijn overplaatsing naar de Verenigde Staten, waar hij wordt beschuldigd van samenzwering om overheidscomputers te hacken en het overtreden van een spionagewet naar aanleiding van het vrijgeven van vertrouwelijke telegrammen door WikiLeaks in 2010-2011.

Een advocaat van de Verenigde Staten vertelde de rechtbank vorige week dat zij om de uitlevering van Assange verzocht vanwege de publicatie van de namen van informanten, en niet vanwege de behandeling van gelekte documenten.

John Goetz, een onderzoeksjournalist die voor het Duitse tijdschrift Spiegel werkte bij de eerste publicatie van de documenten, zei dat het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken betrokken was geweest bij een teleconferentie waarin werd gesuggereerd dat er redacties zouden komen, en dat WikiLeaks ermee had ingestemd ongeveer 15,000 documenten achter te houden voor publicatie.

“Er was sprake van gevoeligheid en het was een van de dingen waar voortdurend over werd gesproken”, zei Goetz tegen de rechtbank. Assange was bezorgd dat de media maatregelen zouden nemen “zodat niemand schade zou lijden”, zei hij.

Goetz zei dat WikiLeaks later gefrustreerd was toen een wachtwoord dat toegang gaf tot het volledige, niet-geredigeerde materiaal in februari 2011 in een boek werd gepubliceerd door Guardian-verslaggevers.

Assange haalde in 2010 de internationale krantenkoppen toen WikiLeaks een Amerikaanse militaire video publiceerde waarin een aanval van Apache-helikopters in Bagdad in 2007 te zien was, waarbij een tiental mensen om het leven kwamen, waaronder twee persmedewerkers van Reuters.

Ik kan geen bewijs vinden dat reguliere media dit rapport van Reuters hebben gebruikt, of ook maar één van de dagelijkse nieuwsfeeds van Reuters die de belangrijkste punten voor de verdediging behandelden. De BBC is erin geslaagd prominent melden de valse bewering die het publieke bewustzijn is binnengedrongen:

Maar kon geen ruimte vinden voor een van de getuigen die deze bewering tegenspraken.

Het is uiteraard een heel delicaat onderwerp The Guardian, wiens journalisten David Leigh en Luke Harding in feite verantwoordelijk waren voor het dumpen van niet-geredigeerd materiaal op het net. De rechtbank hoorde hiervan het bewijs van talrijke getuigen, waarvan professor Christian Grothoff melding maakte de meeste details:

“Summers vroeg professor Grothoff vervolgens of David Leigh het wachtwoord had vrijgegeven. Grothoff antwoordde dat ja, Luke Harding en David Leigh de encryptiesleutel hadden onthuld in hun boek op Wikileaks, gepubliceerd in februari 2011. Ze hadden het als hoofdstuktitel gebruikt, en de tekst zette expliciet uiteen wat het was. De kopieën van het gecodeerde bestand op sommige spiegelservers waren nutteloos totdat David Leigh die sleutel postte.
Summers Dus toen David Leigh de encryptiesleutel vrijgaf, lag het in de macht van Wikileaks om de spiegels te verwijderen?
Grothoff nr.
Summers Kunnen ze de coderingssleutel op die kopieën wijzigen?
Grothoff nr.
Summers Was er iets dat ze konden doen?
Grothoff Niets dan afleiding en vertraging.

Grothoff legde verder uit dat het tijdschrift Der Freitag op 25 augustus 2011 het verhaal had gepubliceerd waarin werd uitgelegd wat er was gebeurd. Het maakte niet zelf het wachtwoord of de locatie van de cache bekend, maar maakte het voor mensen duidelijk dat dit kon gebeuren, vooral voor degenen die de sleutel of een kopie van het bestand al hadden geïdentificeerd. De volgende schakel in de reeks gebeurtenissen was dat nigelparry.com een ​​blogartikel publiceerde waarin de locatie van een kopie van het gecodeerde bestand werd geïdentificeerd. Omdat de sleutel in het boek van David Leigh stond, was het materiaal nu feitelijk beschikbaar. Dit resulteerde binnen enkele uren in de creatie van torrents en vervolgens publicatie van het volledige archief, niet-versleuteld en niet-geredigeerd, op Cryptome.org.

Summers vroeg of Cryptome een kleine website was. Grothoff antwoordde helemaal niet, het was een al lang bestaand platform voor gelekt of vertrouwelijk materiaal en werd vooral gebruikt door journalisten.”

Dat wordt erin verteld The Guardian Zelf verwijzen tientallen commentatoren op het artikel van Oborne naar het vrijgeven van niet-geredigeerde bestanden, maar niemand lijkt te weten dat dit het geval was. The Guardian dat was eigenlijk verantwoordelijk, of beter gezegd, enorm onverantwoordelijk. De kloof tussen de publieke perceptie en de waarheid is zeer verontrustend.

In een verwante kwestie heeft de redactie van The Wall Street Journal heeft publiceerde een artikel met die toeschrijving over de ‘ Russiagate’-hoax rond de verkiezingen van 2016, die verbluffend is:

“Het Rusland-Trump-verhaal dat Clinton goedkeurde, heeft enorme schade aan het land toegebracht. Het bracht de FBI te schande, vernederde de pers en stuurde het land op een drie jaar durend onderzoek naar het niets. Poetin is nooit in de buurt gekomen van het aanrichten van zoveel schade door desinformatie.”

Het probleem is The Wall Street Journal heeft één ding mis. De pers wordt niet vernederd – net als Boris Johnson is zij volkomen brutaal en heeft zij geen vermogen tot vernedering. De pers is nog niet ontdekt, omdat het grootste deel van het land nog steeds gelooft in de leugens die hun zijn verteld en die ze niet hebben gecorrigeerd.

Hillary's campagneleider van 2016 heeft verklaard dat "Ruslandgate" een leugen was die willens en wetens door Hillary was geplant. Mueller kon geen hard bewijs vinden van Russisch hacken, en de CEO van CrowdStrike, het door Clinton benoemde bedrijf dat de oorspronkelijke bewering deed, getuigde tegenover het Congres dat er “geen hard bewijs” was.

Noch de FBI, noch Mueller hebben zelfs de DNC-servers geïnspecteerd. Het ‘peegate’-dossier van Christopher Steele is uit elkaar gevallen en wordt nu belachelijk gemaakt. Roger Stone werd gevangen gezet wegens vals bewijsmateriaal tegenover de FBI, dat erin bestond dat hij een Wikileaks-Trump-link voor zelfverheerlijking. Het Manafort/Assange-verhaal was het meest flagrante persverzinsel sinds de Zinovjev-brief.

Maar de media die al deze valse verhalen naar voren hebben gebracht, hebben zich er nooit van teruggetrokken.

Mijn favoriete voorbeeld ooit van vrijwel geheel ongerapporteerd nieuws was het ontslag door de New Yorkse federale rechter John Koeltl van de rechtszaak van het Democratic National Committee tegen Trump en de staat Rusland tijdens de verkiezingen van 2016. Rechter Koeltl oordeelde dat er helemaal niets was overgelegd dat aan de bewijslast voldeed.

Er is duidelijk sprake van een crisis in de westerse neoliberale samenlevingen. De welvaartskloof tussen arm en rijk is zo extreem geworden dat deze ondraaglijk is, en zelfs in de rijkste landen ter wereld hebben mensen met een baan moeite om fatsoenlijke huisvesting, verwarming en voedsel te krijgen. De door miljardairs gecontroleerde staats- en mediasystemen slaagden erin om zowel Jeremy Corbyn als Bernie Sanders, die probeerden een zekere sociale rechtvaardigheid te herstellen, te neutraliseren.

Als gevolg daarvan is de onvermijdelijke publieke ontevredenheid gekanaliseerd in populistische koersen – Brexit, Trump, Johnson – die op zichzelf het establishment verontrusten, zij het in mindere mate dan Sanders en Corbyn. Er is ruimte voor geruststellende fictie om de sociale schok te verklaren.

Daarom wordt de populistische golf verklaard, niet als gevolg van de onvrede onder de bevolking over de extreme economische onevenwichtigheid van het moderne neoliberalisme, maar door de Deus Ex Machina van het hacken, of Cambridge Analytica, die vervolgens allemaal weer wordt teruggevoerd naar de aangewezen duivel. Poetin.

De moderne samenleving is niet echt veel rationeler dan de middeleeuwen. Mythe is nog steeds buitengewoon krachtig. Alleen de middelen voor de verspreiding van mythen zijn geavanceerder.

Craig Murray is auteur, presentator en mensenrechtenactivist. Hij was van augustus 2002 tot oktober 2004 Brits ambassadeur in Oezbekistan en van 2007 tot 2010 rector van de Universiteit van Dundee. Zijn berichtgeving is volledig afhankelijk van de steun van lezers. Abonnementen om deze blog gaande te houden zijn dankbaar ontvangen.

Dit artikel is van CraigMurray.org.uk.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Help ons de censuur te verslaan!

Doneren naar Consortium Nieuws'

Lentefondsactie 2022

Doneer veilig via creditkaart or controle by te klikken de rode knop: