De regio wil geen nieuwe koude oorlog, schrijft Marco Fernandes. De vraag naar afstemming komt alleen uit het Westen, niet uit China of Rusland.
Palacio de Nariño, het presidentiële paleis van Colombia in Bogota. (Miguel Olaya, CC BY-SA 2.0, Wikimedia Commons)
By Marco Fernandes
Volksverzending
TDe wereld wil dat er een einde komt aan het conflict in Oekraïne. De NAVO-landen willen het conflict echter verlengen door de wapenleveranties naar Oekraïne te vergroten en door te verklaren dat ze “Rusland verzwakken. '
De Verenigde Staten hadden al 13.6 miljard dollar uitgetrokken om Oekraïne te bewapenen. Biden heeft zojuist 33 miljard dollar extra gevraagd. Ter vergelijking: daarvoor zou 45 miljard dollar per jaar nodig zijn een einde maken aan de honger in de wereld door 2030.
Zelfs als er onderhandelingen plaatsvinden en de oorlog eindigt, zal een daadwerkelijke vreedzame oplossing waarschijnlijk niet mogelijk zijn. Niets doet ons geloven dat de geopolitieke spanningen zullen afnemen, aangezien achter het conflict rond Oekraïne een poging van het Westen schuilgaat om de ontwikkeling van China een halt toe te roepen, de banden met Rusland te verbreken en de strategische partnerschappen van China met het Zuiden te beëindigen.
In maart, commandanten van de VS Africa Command (Generaal Stephen J. Townsend) en Zuidelijk Commando (Generaal Laura Richardson) waarschuwde de Amerikaanse Senaat voor de waargenomen gevaren van een grotere Chinese en Russische invloed in Afrika, Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. De generaals adviseerden de Verenigde Staten de invloed van Moskou en Peking in deze regio's te verzwakken. Dit beleid maakt deel uit van de nationale veiligheidsdoctrine van de Verenigde Staten uit 2018, waarin China en Rusland als hun “centrale uitdagingen. '
Geen Koude Oorlog
Latijns-Amerika wil geen nieuwe koude oorlog. De regio heeft al tientallen jaren geleden onder militair bewind en bezuinigingspolitiek, gerechtvaardigd op basis van de zogenaamde ‘communistische dreiging’. Tienduizenden mensen verloren het leven en nog vele tienduizenden anderen werden gevangengezet, gemarteld en verbannen, alleen maar omdat ze soevereine landen en fatsoenlijke samenlevingen wilden creëren. Dit geweld was een product van de Door de VS opgelegde Koude Oorlog over Latijns-Amerika.
Latijns-Amerika wil vrede. Vrede kan alleen worden gebouwd op regionale eenheid, een proces dat twintig jaar geleden begon nadat een cyclus van volksopstanden, aangedreven door de tsunami van neoliberale bezuinigingen, leidde tot de verkiezing van progressieve regeringen: Venezuela (20), Brazilië (1999), Argentinië (2002), Uruguay (2003), Bolivia (2005), Ecuador (2005) en Paraguay (2007).
Deze landen, samen met Cuba en Nicaragua, creëerden een reeks regionale organisaties: de Bolivariaanse Alliantie voor de Volkeren van Ons Amerika – Volkshandelsverdrag (ALBA-TCP) in 2004, de Unie van Zuid-Amerikaanse Naties (UNASUR) in 2008 en de Gemeenschap van Latijns-Amerikaanse en Caribische Staten (CELAC) in 2011.
Deze platforms waren bedoeld om de regionale handel en politieke integratie te vergroten. Hun winsten werden beantwoord met toenemende agressie van Washington, dat dat ook probeerde ondermijnen het proces door te proberen de regeringen in veel van de lidstaten omver te werpen en door de regionale blokken te verdelen om de belangen van Washington te dienen.
Brazilië
De voormalige president van Brazilië, Lula da Silva, tweede van links, tijdens de UNASUR-top in 2010 in Georgetown, Guyana. (Palácio do Planalto, Wikimedia Commons)
Vanwege zijn omvang en politieke relevantie was Brazilië een belangrijke speler in deze vroege organisaties. In 2009 sloot Brazilië zich aan bij Rusland, India, China en Zuid-Afrika om BRICS te vormen, een nieuwe alliantie met als doel de machtsverhoudingen in de mondiale handel en politiek te herschikken.
De rol van Brazilië beviel het Witte Huis niet, dat – waarbij de wreedheid van een militaire staatsgreep werd vermeden – een succesvolle operatie organiseerde, in alliantie met sectoren van de Braziliaanse elite, die de Braziliaanse wetgevende macht, het rechtssysteem en de media gebruikte om de regering van president Dilma omver te werpen. Rousseff in 2016 en om de arrestatie van president Luiz Inácio Lula da Silva in 2018 (die toen de peilingen leidde bij de presidentsverkiezingen) te veroorzaken.
Beiden werden beschuldigd van een corruptieplan waarbij de Braziliaanse staatsoliemaatschappij betrokken was, en er volgde een onderzoek door de Braziliaanse rechterlijke macht, bekend als Operatie Car Wash.
Doneren naar Consortium Nieuws'
Lentefondsactie 2022
De deelname van zowel het Amerikaanse ministerie van Justitie als de FBI in dat onderzoek werd onthuld na een massale lekken van de Telegram-chats van de leiding van Operatie Car Wash aanklager.
Voordat de Amerikaanse inmenging echter aan het licht kwam, bracht de verwijdering van Lula en Dilma uit de politiek de rechtervleugel weer aan de macht in Brasilia; Brazilië speelde niet langer een leidende rol in zowel de regionale als de mondiale projecten die de Amerikaanse macht zouden kunnen verzwakken. Brazilië verlaten ONASUR en CELACen blijft alleen formeel in de BRICS-landen – zoals ook het geval is met India – waardoor het perspectief van strategische allianties in het Mondiale Zuiden wordt verzwakt.
Het tij keren
Gustavo Petro, presidentskandidaat bij de Colombiaanse verkiezingen van 29 mei 2015, terwijl hij burgemeester van Bogota was. (Gustavo Petro Urrego, Flickr, CC BY-NC 2.0)
De afgelopen jaren heeft Latijns-Amerika een nieuwe golf van progressieve regeringen meegemaakt. Het idee van regionale integratie is weer op tafel gekomen.
Na vier jaar zonder topontmoeting, CELAC kwam opnieuw bijeen in september 2021 onder leiding van de Mexicaanse president Andrés Manuel López Obrador en de Argentijnse president Alberto Fernández.
Moeten Gustavo Petro de Colombiaanse presidentsverkiezingen in mei 2022 winnen, en Lula wint zijn campagne voor herverkiezing als president van Brazilië in oktober 2022, voor het eerst in decennia, vier grootste economieën in Latijns-Amerika (Brazilië, Mexico, Argentinië en Colombia) zou worden bestuurd door centrumlinks, met name voorstanders van de Latijns-Amerikaanse en Caribische integratie. Lula heeft gezegd dat Brazilië dat zal doen als hij president wordt terug naar CELAC en zal een actieve houding aannemen BRICS.
Gustavo Petro bezocht in 2015 een arena in Bogota, terwijl hij burgemeester was van de hoofdstad van Colombia. (Gustavo Petro Urrego, Flickr, CC BY-NC 2.0)
Het Mondiale Zuiden zou tegen het einde van het jaar bereid kunnen zijn om opnieuw op te treden en ruimte voor zichzelf te creëren binnen de wereldorde.
Bewijs hiervoor is het gebrek aan unanimiteit waarmee de NAVO-poging werd begroet om de grootste coalitie te creëren om Rusland te bestraffen. Dit NAVO-project heeft een terugslag veroorzaakt rondom de NAVO Globaal Zuiden.
Zelfs regeringen die de oorlog veroordelen (zoals Argentinië, Brazilië, India en Zuid-Afrika) zijn het niet eens met het unilaterale sanctiebeleid van de NAVO en steunen liever de onderhandelingen over een vreedzame oplossing. Het idee om een beweging van de niet-gebondenen – geïnspireerd door het initiatief dat gelanceerd werd op de conferentie in Bandung, Indonesië, in 1955 – heeft weerklank gevonden in talrijke kringen.
Hun bedoeling is juist. Ze proberen de mondiale politieke spanningen te de-escaleren, die een bedreiging vormen voor de soevereiniteit van landen en de neiging hebben een negatieve impact te hebben op de wereldeconomie. De geest van non-confrontatie en vrede van de Conferentie van Bandung is vandaag urgent.
Maar de Non-Aligned Movement kwam naar voren als een weigering van derdewereldlanden om een kant te kiezen in de polarisatie tussen de Verenigde Staten en de USSR tijdens de Koude Oorlog. Ze vochten voor hun soevereiniteit en het recht op betrekkingen met de landen van beide systemen, zonder dat over hun buitenlands beleid in Washington of Moskou werd beslist.
Dit is niet het huidige scenario. Alleen de as Washington-Brussel (en bondgenoten) eisen aansluiting bij hun zogenaamde ‘op regels gebaseerde internationale orde.” Degenen die zich niet aansluiten, lijden onder de sancties die tegen tientallen landen worden toegepast (waarbij hele economieën worden verwoest, zoals die van Venezuela en Cuba), illegale inbeslagname van honderden miljarden dollars aan bezittingen (zoals in het geval van Venezuela, Iran, Afghanistan en Rusland), invasies en inmenging resulterend in genocidale oorlogen (zoals in Irak, Syrië, Libië en Afghanistan), en steun van buitenaf voor “kleur revoluties" (van Oekraïne in 2014 naar Brazilië in 2016). De vraag naar afstemming komt alleen uit het Westen, niet uit China of Rusland.
De mensheid wordt geconfronteerd met urgente uitdagingen, zoals ongelijkheid, honger, de klimaatcrisis en de dreiging van nieuwe pandemieën. Om deze te overwinnen moeten regionale allianties in het Mondiale Zuiden in staat zijn een nieuwe multipolariteit in de mondiale politiek te bewerkstelligen. Maar de usual suspects hebben wellicht andere plannen met de mensheid.
Marco Fernandes is onderzoeker bij Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek (een pijler van de Internationale Volksvergadering). Hij is lid van de Geen Koude Oorlog campagne en is mede-oprichter en co-redacteur van News on China (Dongsheng). Hij woont in Sjanghai.
Dit artikel is geproduceerd door de Morgenster en Globetrotter en werd gepubliceerd door Volksverzending.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Help ons de censuur te verslaan!
Doneren naar Consortium Nieuws'
Lentefondsactie 2022
Doneer veilig via creditkaart or controle by te klikken de rode knop:
Bedankt, Marco Fernández. Dit is het beste nieuws dat ik in vele maanden heb gehoord.
“Een vijand van Amerika zijn is gevaarlijk,
een vriend zijn is fataal”.
Henry Kissinger
“Alleen de as Washington-Brussel (en bondgenoten) eisen aansluiting bij hun zogenaamde ‘op regels gebaseerde internationale orde’. Degenen die zich niet aansluiten, lijden onder de sancties die tegen tientallen landen worden toegepast (waarbij hele economieën worden verwoest, …’
Dit is een zeer goede observatie. “Begunstigden van de Alignment” moeten hun huiswerk doen, zoals Kaapverdië deed door een Venezolaanse diplomaat te arresteren en hem uit te leveren aan de VS voor een vreemde misdaad van het vergemakkelijken van de import van voedsel en andere benodigdheden naar Venezuela, wat “het witwassen van geld” is, door gebruik te maken van bankrekeningen in Venezuela. een manier waar het Amerikaanse ministerie van Financiën fronsend tegenover staat. Met andere woorden, zich aansluiten bij de VS in oorlogen van verschillende aard, economisch, ‘rechtsgeld’, militair. Ter contrast: China en Rusland stellen alleen maar wederzijds voordelige transacties voor, terwijl de westerse druk vaak verhindert dat deze transacties aanzienlijke kosten met zich meebrengen voor de getroffen landen. Het beste voorbeeld is de gesaboteerde pijplijnovereenkomst tussen Iran en Pakistan, die op “mysterieuze manieren” inactief werd, ongetwijfeld als gevolg van bedreigingen en steekpenningen uit de VS. Iran heeft wat geld verloren, Pakistan heeft een elektriciteitstekort dat de economie belemmert en mensen doodt tijdens hittegolven.
Geen wonder dat zelfs de zakenelites in landen als de Filipijnen en Brazilië de voordelen van niet-afstemming begonnen te zien. Het is relatief eenvoudig om stukjes aan Kaapverdië of zelfs Ecuador aan te bieden, maar de afweging ten gunste van niet-afstemming wordt voor steeds meer landen steeds duidelijker.
U wilt misschien vrede, maar de VS zullen dat niet toestaan. De VS zullen alles doen wat nodig is om de mondiale hegemonie te behouden. En het maakt niet uit welke Amerikaanse politieke partij aan de macht is.
Weg met alle gringo's voor eens en voor altijd. Wat een deel van je leven!
Bedankt. Het is nog nooit zo duidelijk geweest dat de door Amerika geleide unipolaire wereld aan de verkeerde kant van de geschiedenis staat. Het meest in het oog springende is dat de wereld, na meer dan dertig jaar van ernstige Amerikaanse unipolariteit, in elk opzicht gestaag van kwaad tot erger is geworden.
De Amerikaanse ‘internationale, op regels gebaseerde orde (onze regels, onze bevelen)’ is verantwoordelijk voor bijna elke oorlog en conflict in de wereld van vandaag, terwijl de door de Amerikanen geleide neoliberale economische orde de concentratie van rijkdom in steeds minder handen heeft versneld in een voortdurende en voortdurende strijd. heeft nu wereldwijd een astronomisch tempo bereikt en heeft ons ook aan de afgrond gebracht van een milieuramp die de wereld de komende eeuwen zal beheersen. Een hele klus. Letterlijk de slechtste taak van leiderschap in de menselijke geschiedenis.
Ik weet niet of Rusland en China hun gestelde doel kunnen bereiken: het opzetten van een niet-inmenging, democratisch en op internationale wetten gebaseerd systeem, gecentreerd op een gedemocratiseerde VN, maar één ding is zeker: het Westen onder leiding van de VS kan dat niet. In feite gaat het Westerse bondgenootschap precies de tegenovergestelde richting uit, tot ons nadeel.
Amerika heeft zeker een spectaculaire kans en een moment in de geschiedenis gehad, en heeft die op spectaculaire wijze verprutst, alleen maar uit hebzucht, kortetermijnwinsten en etnische haat. Amerika kan niet eens de voorwaarden van een multipolaire wereldorde van gelijken en een democratische VN uitspreken zonder apoplectisch te worden. De westerse mantra is eerder ‘nul/som’ en ‘onze manier of de snelweg’. Samenwerking, de enige hoop voor het voortbestaan van de mensheid op deze planeet, die nu door de Natuur zelf wordt afgedwongen, staat niet eens op de westerse agenda. Rusland en China daarentegen spreken en maken hiervoor plannen, terwijl anderen luisteren. Als reactie hierop is het enige wat Amerika kan bedenken een nieuwe oorlog te beginnen die ons allemaal kan beëindigen. Het is een schril contrast.
Als we de daadwerkelijke resultaten zien van het grootse plan van het Westen om de wereld te besturen, met de belofte dat er nog meer en erger zullen volgen, is het geen wonder dat de rest van de wereld niet bepaald op de kar springt. Hoe meer Amerika onderdanigheid eist, hoe meer de wereld zich verzet. Ik ben er zeker van dat onderzoeken naar de val van het Romeinse rijk een soortgelijk patroon laten zien.
Enigszins gerelateerd, vraag ik me af of Taiwan aandacht besteedt aan de uitkomst in Oekraïne. Jij denkt? Het belangrijkste uitgangspunt in alle relaties van Amerika met andere landen is; Wie betaalt de rekening? Niet Amerika, kijk eens naar het Midden-Oosten. Taiwan zou zich kunnen afvragen of Oekraïne beter of slechter af was vóór de Amerikaanse inmenging in 2014 en daarna. Hoe zit het nu? Aangezien zij waarschijnlijk de volgende zullen zijn, moeten de burgers van Taiwan zich misschien serieus gaan afvragen of zij Amerika willen uitnodigen zich ook in hun zaken te bemoeien.
Sanctioneer de yanks
Hoe ga je om met binaire politiek? Het komt misschien wel goed, maar een regeringswisseling brengt elk land terug in een Amerikaanse kolonie. Washington heeft veel in de terreur van Colombia geïnvesteerd om het voorgoed uit zijn gebied te laten verdwijnen. Zodra de Yanks arriveren, is het bijna onmogelijk om ze kwijt te raken.