Arbeid en oligarchie: twee verhalen uit Buffalo, NY

In dezelfde stad waar de eerste Starbucks-unie ontstond, markeert Sam Pizzigati de grootste belastingsubsidie ​​in de plutocratische geschiedenis van de Amerikaanse professionele sport.

By Sam Pizzagati 
Inequality.org

WWilt u van dichtbij bekijken wat er goed gaat – hoeveel er nog steeds fout gaat – in de voortdurende strijd tegen de Amerikaanse oligarchen? Tegenwoordig kun je beide zien aan de oevers van Lake Erie. Schud gewoon weg, zoals ooit een standaard uit het Grote Depressie-tijdperk was adviseerde, naar Buffel.

En wat moet je doen als je daar aankomt? Ga een Starbucks zoeken. Met een beetje geluk staar je misschien wel naar de meest indrukwekkende Starbucks-outlet waar dan ook.

Tot afgelopen december had Starbucks bij geen enkele vestiging een vakbond meer dan 9,000 door bedrijven gerunde Amerikaanse locaties. Maar arbeiders in de staat New York veranderden dat allemaal. Rank-and-filers bij een Starbucks in Buffalo staarden naar beneden en sloegen de extravagant gefinancierde oppositie van een bedrijfsgigant van $ 50 miljard terug. Tegen alle verwachtingen in stemden ze voor een vakbond.

Die verbluffende overwinning heeft geleid tot een 'arbeiderslente' die nu over de Verenigde Staten raast. Starbucks Workers United heeft dat tot nu toe gedaan gewonnen 16 landelijke verkiezingen, en werknemers bij 176 andere Starbucks-winkelpuien hebben dat officieel gedaan ingediend voor erkenning door de vakbond.

Hoe reageren de machtspakken van Starbucks? Ze zijn in paniek. Het bedrijf heeft zelfs de gepensioneerde CEO Howard Schultz teruggehaald voor zijn derde periode als CEO van Starbucks. In zijn tweede periode van negen jaar was de intens anti-vakbondsman Schultz gepot $ 553 miljoen.

Maar Schultz, de derde-timer, begint de nieuwe arbeidersdruk te voelen. Op 4 april, zijn eerste werkdag, kondigde de miljardair aan dat hij stopte met de $20 miljard aan aandeleninkopen die het bedrijf voor de komende jaren had gepland. Aandelen terugkopen, aantekeningen CEO-beloningsanalist Sarah Anderson zorgen ervoor dat de waarde van de aandelen van een bedrijf kunstmatig wordt opgeblazen – en de waarde van de op aandelen gebaseerde beloningen van managers.

Waarom maakt Howard Schultz deze abrupte ommekeer bij het terugkopen van aandelen, zijn eerste opdracht? Zijn aankondiging van de verandering geproclameerd dat het “opschorten” van terugkopen “ons in staat zal stellen meer winst te investeren in onze mensen en onze winkels – de enige manier om waarde op lange termijn te creëren voor alle belanghebbenden.”

Vertaling: We zullen onze hebzuchtige pogingen onderbreken totdat we het momentum van vakbondsorganisatie, waar de arbeiders in Buffalo voor hebben gezorgd, kunnen verpletteren. Dan gaan we terug naar het verrijken van de toch al rijken.

Vindt u dat een te cynische interpretatie van het huidige Corporate Starbucks-spelplan? Kijk eens naar de laatste pers meldt. Nu Schultz weer de leiding heeft, aantekeningen ten eerste lijkt het ontslag van vakbondsactivisten “in een stroomversnelling te zijn gekomen”, waarbij verschillende vakbondsleiders in Buffalo “ontslagen of gedwongen zijn te vertrekken”.

Gecorrigeerde kop: Union staat op het punt een loonsverhoging binnen te halen voor alle ongeorganiseerde werknemers bij Starbucks https://t.co/sKD161zzYP

— Chris Brooks (@chactivist) 14 april 2022

Maar het verpletteren van het vakbondsmomentum dat de barista's uit Buffalo hebben geïnspireerd, zal niet zo gemakkelijk zijn als Schultz lijkt te geloven. De fundamentele uitdaging voor de Amerikaanse oligarchie is al voorbij de grenzen van Starbucks gebarsten. Het meest opvallend is dat Amazon-werknemers in een enorm pakhuis op Staten Island de allereerste vakbondsoverwinning binnen het Amazone-imperium hebben behaald. Eerst Starbucks, daarna Amazon. Wie weet waar Amerika's meest inspirerende opleving van de basisvakbonden sinds de jaren dertig als volgende naar boven zal komen?

De Amerikaanse oligarchen daarentegen oefenen nog steeds enorme macht uit op elk politiek niveau. Hoe diepgeworteld blijft onze oligarchie? We hebben nu een nieuw en bijzonder schandalig voorbeeld – van Buffalo, de op een na grootste stad van de op een na grootste ‘Blauwe Staat’ van het land.

Grootste belastingbetalersubsidie ​​voor professionele sporten  

Lokale politie in Buffalo, met hulp van de staat New York, is dat wel nu inleveren de miljardair-eigenaar van Buffalo's profvoetbalfranchise heeft $ 850 miljoen nodig om een ​​spiksplinternieuw, ultramodern stadion te bouwen. Die 850 miljoen dollar geldt als de grootste subsidie ​​van de belastingbetaler in de plutocratische geschiedenis van de Amerikaanse professionele sport.

Buffalo heeft natuurlijk al een voetbalstadion. Dit bestaande stadion, geopend sinds 1973, ligt aan de overkant van de straat waar het nieuwe stadion zal komen en functioneert prima voor het bekijken van voetbalwedstrijden. Maar de faciliteit mist de luxe boxen, luxe restaurants en andere goodies die veel geld opleveren voor de eigenaren van professionele teams die in nieuwere honkbalvelden en arena's spelen.

De huidige eigenaar van de Buffalo Bills, de in Florida gevestigde Terry Pegula, heeft de afgelopen tien jaar op niet zo subtiele wijze laten doorschemeren dat hij de Bills naar Toronto zal verplaatsen als de goede burgers van Buffalo zijn stadionprobleem niet ‘oplossen’. . In 2014 en 2018 was deze afpersingstruc gewonnen Pegula $ 95 miljoen van de belastingbetalers voor stadionrenovaties. Maar de renovaties hebben volgens Pegula niet voldoende nieuwe inkomsten opgeleverd.

De nieuwe subsidieovereenkomst, zo meent Pegula, is blijkbaar een schot in de roos voor de nieuwe inkomsten. De deal raakt de belastingbetalers zeker in hun portemonnee. De staatsbelastingbetalers zullen dat zijn op de haak voor minstens 600 miljoen dollar. De belastingbetalers van Erie County zullen nog eens 250 miljoen dollar opbrengen. De rekening voor Pegula zal 350 miljoen dollar bedragen, maar een flink deel daarvan zal uit de zakken van seizoenskaarthouders komen. Ze zullen wel moeten vork erover $ 1,000 voor persoonlijke stoellicenties als ze willen blijven kijken naar de Bills die trappen, passen en tackelen.

Eén punt dat de moeite waard is om in gedachten te houden: Bills-eigenaar Pegula, wie dankt zijn fortuin aan fracking heeft nu een nettowaarde lopend ruim 5 miljard dollar. Hij kon het zich veroorloven het hele nieuwe stadion zelf te financieren.

De gouverneur van New York, Kathy Hochul, noemt de financieringsovereenkomst voor het nieuwe stadion van Pegula een “punt van trots” voor alle New Yorkers. Voor Hochuls echtgenoot Bill zou de deal ook een potentieel “punt” voor serieuze persoonlijke winst kunnen zijn. Bill Hochul fungeert als senior vice-president en algemeen adviseur voor Delaware North, het bedrijf dat momenteel de concessies beheert bij alle thuiswedstrijden van de Bills.

“Een hele lieve deal,” lasten Native American leider Matthew Pagels, de president van de New Yorkse Seneca Nation, een gemeenschap die zojuist de strijd met de staat over het delen van inkomsten heeft verloren.

De nieuwe subsidie ​​van New York voor de miljardair Pegula, is het met Stanford-econoom Roger Noll eens, wordt beoordeeld als een ‘verschrikkelijke deal’. De bewering van de gouverneur dat het subsidiëren van de wetsvoorstellen veel zal opleveren voor de regionale economie, vindt Noll terecht vertelde een zakenpublicatie uit New York houdt geen stand. Jarenlang onderzoek, zo benadrukt hij, laat zien dat nieuwe stadions doorgaans vrijwel geen impact hebben op het inkomen en de werkgelegenheid in de hele stad.

‘Concessionarissen in het stadion verkopen meer voedsel’, legt Noll uit, ‘maar restaurants elders verkopen minder.’

Niets van dit onderzoek is uiteraard van belang voor oligarchen. Miljardairs als Terry Pegula hebben de macht om te krijgen wat ze willen.

Starbucks-werknemers in Buffalo hebben de Amerikaanse oligarchen een onverwacht stevige klap toegebracht. Maar onze oligarchie zal alleen afbrokkelen als we allemaal samen gaan hameren.

Sam Pizzigati is mede-redacteur van Inequality.org. Zijn nieuwste boeken omvatten De zaak voor een maximumloon en De rijken winnen niet altijd: de vergeten triomf over plutocratie die de Amerikaanse middenklasse creëerde, 1900-1970. Volg hem op @Too_Much_Online.

Dit artikel is van Inequality.org.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteurs en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.