Toen de Russische regering besloot dat integratie met Europa en de VS niet mogelijk was, begon het Westen Poetin als duivels af te schilderen, schrijft Vijay Prashad.
Ever Fonseca, Cuba, ‘Homenaje a la Paz’ of ‘Hommage aan de Vrede’, 1970.
By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek
WTerwijl de Verenigde Staten in 2003 hun illegale oorlog tegen Irak begonnen, zei de Cubaanse president Fidel Castro spaak in Buenos Aires. “Ons land laat geen bommen vallen op andere volkeren,” zei hij, “noch stuurt het duizenden vliegtuigen om steden te bombarderen… De tienduizenden wetenschappers en artsen van ons land zijn opgeleid over het idee om levens te redden.”
Cuba had een leger, ja, maar geen leger voor oorlog; Castro noemde het ‘een leger van witte jassen’. Recentelijk heeft de Cubaanse Henry Reeve-brigade van artsen onbaatzuchtig rond de kwestie gewerkt wereld om het tij van de Covid-19-pandemie te helpen keren.
Castro herinnert ons eraan dat er twee manieren zijn om in deze wereld te leven. We kunnen leven in een wereld vol oorlog, overspoeld met wapens en in de war door intimidatie, een wereld die zich voortdurend voorbereidt op gevechten. Of we kunnen leven in een wereld van leraren en artsen, wetenschappers en maatschappelijk werkers, verhalenvertellers en zangers. We kunnen ons vertrouwen stellen in mensen die ons helpen een betere wereld te creëren dan de wereld waarin we nu leven, deze ellendige wereld van oorlog en winst, waar lelijkheid ons dreigt te overweldigen.
Het oppervlak van onze huid klopt van de angst dat er een nieuw IJzeren Gordijn zal neerdalen, dat er druk is om China en Rusland te boksen, om de wereld in kampen te verdelen. Maar dat is onmogelijk, omdat – zoals opgemerkt in de vorige week nieuwsbrief – we leven in een kluwen van tegenstellingen en niet in een strakke wereld van zekerheden.
Zelfs nauwe bondgenoten van de VS, zoals Australië, Duitsland, Japan en India, kunnen hun economische en politieke banden met Rusland en China niet verbreken. Als ze dat wel zouden doen, zouden ze in een recessie terechtkomen, waardoor het soort economische chaos zou ontstaan dat oorlog en sancties al hebben veroorzaakt in Honduras, Pakistan, Peru en Sri Lanka. In die landen – die al door het Internationale Monetaire Fonds zijn getroffen door de hebzucht van de elites en door buitenlandse ambassades – hebben de stijgende brandstofprijzen een economische crisis in een politieke crisis veranderd.
Sergey Grinevich, Wit-Rusland, ‘Tank’, 2013.
Oorlogen eindigen ofwel met de vernietiging van de politieke instellingen en de sociale capaciteit van een land, ofwel eindigen ze met wapenstilstanden en onderhandelingen. De oorlog van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie tegen Libië in 2011 eindigde toen het land struikelde met de geur van cordiet in de lucht en een gebroken sociale orde.
Het lot van Libië mag zich nergens herhalen, zeker niet in Oekraïne. Toch is het een lot dat is verordend voor de bevolking van Afghanistan, Somalië en Jemen, die verstikt is door oorlogen die door het Westen zijn aangewakkerd – oorlogen die door het Westen zijn bewapend en die winstgevend zijn geweest voor het Westen.
Toen het hedendaagse Rusland uit de val van de Sovjet-Unie tevoorschijn kwam, leidde Boris Jeltsin een staatsgreep tegen het Russische parlement, waarbij de tanks in vuur en vlam stonden. Degenen die momenteel aan de macht zijn in Rusland opereren in het licht van dit gewelddadige begin en de ervaringen van andere door oorlog getroffen landen. Ze zullen zichzelf niet het lot van Libië, Jemen of Afghanistan laten ondergaan.
De onderhandelingen tussen Rusland en Oekraïne zijn aan de gang in de Wit-Russische Homyel Voblasts (of Gomel-regio), maar het vertrouwen moet worden versterkt voordat een staakt-het-vuren een reële mogelijkheid kan worden. Een staakt-het-vuren zou niet alleen van toepassing moeten zijn op de oorlog in Oekraïne – wat absoluut noodzakelijk is – maar zou ook het stopzetten van de bredere, door de VS opgelegde drukcampagne op heel Eurazië moeten omvatten.
Svetlana Rumak, Rusland, ‘Eindeloze groene velden’, 2017.
Wat is die drukcampagne en waarom zou je er nu over praten? Moeten we niet alleen maar zeggen: “Rusland uit Oekraïne?” Een dergelijke slogan is weliswaar correct, maar gaat niet in op de diepere problemen die deze oorlog in de eerste plaats hebben veroorzaakt.
Toen de USSR instortte, oefenden de westerse landen hun middelen en macht uit via Boris Jeltsin (1991–1999) en vervolgens Vladimir Poetin (vanaf 1999).
Ten eerste heeft het Westen het Russische volk verarmd door het sociale vangnet van het land te vernietigen en elite-Russen de sociale rijkdom van het land te laten verslinden. Vervolgens hebben ze de nieuwe Russische miljardairs ertoe aangezet te investeren in door het Westen aangestuurde mondialisering (inclusief Engelse voetbalteams).
Het Westen steunde de bloedige oorlog van Jeltsin in Tsjetsjenië (1994–1996) en vervolgens de oorlog van Poetin in Tsjetsjenië (1999–2000). De voormalige Britse premier Tony Blair (1997-2007) tekende toestemming voor Rusland om Britse wapens te kopen totdat zijn arm pijn deed, en verwelkomde Poetin in 2000 in Londen, gezegde“Ik wil dat Rusland en het Westen samenwerken om stabiliteit en vrede te bevorderen.”
In 2001 beschreef de voormalige Amerikaanse president George W. Bush hoe hij in de ogen van Poetin keek en zijn ziel zag: bellen hem ‘ongecompliceerd en betrouwbaar’. In hetzelfde jaar, The New York Times'Thomas Friedman aangemoedigd lezers om “voor Poetin te blijven steunen.” Het was het Westen dat de klasse van de Russische miljardairs hielp de staat te veroveren en schrijlings op de Russische samenleving te rijden.
Toen de Russische regering besloot dat integratie met Europa en de VS niet mogelijk was, begon het Westen Poetin als duivels af te schilderen. Deze film blijft zich herhalen: Saddam Hoessein van Irak was een grote held van de VS en vervolgens de slechterik ervan, hetzelfde geldt voor de voormalige militaire leider Manuel Antonio Noriega van Panama. Nu is de inzet onvergeeflijk hoger, de gevaren groter.
Shakir Hassan al-Said, Irak, ‘De slachtoffers’, 1957.
Onder de oppervlakte van het huidige moment ligt de dynamiek die we in onze 10e op de voorgrond hebben gezet nieuwsbrief van dit jaar. De VS hebben eenzijdig de internationale wapenbeheersingsarchitectuur beschadigd, zich teruggetrokken uit het Anti-Ballistic Missile Treaty (2001) en het Intermediate-Range Nuclear Forces (INF) Treaty (2018) en daarmee het afschrikkingsbeleid ondermijnd. In december 2018 spoorden de VS hun bondgenoten daartoe aan voorkomenMet een kleine marge heeft de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties ervan weerhouden een resolutie aan te nemen om het INF te verdedigen.
Poetin begon te praten over de noodzaak van veiligheidsgaranties, niet van Oekraïne of zelfs van de NAVO, wat een opgeblazen Trojaans paard is van de ambities van Washington: Rusland had veiligheidsgaranties rechtstreeks van de VS nodig.
Waarom? Omdat in 2018 de Amerikaanse regering aangekondigd een verschuiving in het buitenlands beleid die aangaf dat ze hun concurrentie met China en Rusland zouden vergroten.
De door de NAVO geleide marineoefeningen in de buurt van beide landen gaven Rusland ook reden tot bezorgdheid over zijn veiligheid. De Amerikaanse oorlogszucht is dat wel verankerd in zijn Nationale Defensiestrategie van 2022, waarin wordt beweerd dat de Verenigde Staten “bereid zijn om in conflicten te zegevieren wanneer dat nodig is, waarbij prioriteit wordt gegeven aan de uitdaging van [China] in de Indo-Pacific, en vervolgens aan de Russische uitdaging in Europa.”
De sleutelzin is dat de VS dat zijn bereid om in conflicten de overhand te krijgen. De hele houding van overheersing en nederlaag is een macho-houding tegen de mensheid. De door de VS opgelegde drukcampagne rond Eurazië moet eindigen.
Abel Rodríguez, Colombia, ‘Territorio de Mito’ of ‘Mythegebied’, 2017.
Wij willen geen verdeelde wereld. Wij willen een realistische wereld: een wereld van de mensheid die adequaat omgaat met de klimaatcatastrofe. Een wereld die een einde wil maken aan honger en analfabetisme. Een wereld die ons uit de wanhoop naar hoop wil tillen. Een wereld met meer legers van witte jassen en in plaats van legers met geweren.
Bij Tricontinental: Institute for Social Research versterken we de levens en stemmen van mensen die bouwen aan een wereld van hoop tegen angst, een wereld van liefde tegen haat. Eén van die personen is Nela Martínez Espinosa (1912-2004), de focus van de derde studeren in onze “Vrouwen in de strijd, vrouwen in de strijd” series.
Nela, zoals wij haar noemen, was een leidende figuur in de Communistische Partij van Ecuador en een bouwer van instellingen die de massa vertrouwen gaven. Tot deze organisaties behoorden onder meer antifascistische fronten en vrouwenfederaties, steun voor de rechten van inheemse Ecuadoranen en platforms die de Cubaanse revolutie verdedigden. In 1944, tijdens de Glorious May Revolution, leidde Nela kort de regering. Haar hele leven heeft ze onvermoeibaar gewerkt aan het bouwen van de basis voor een betere wereld.
In 2000 vocht Nela als president van het Women's Continental Front for Peace and Against Intervention tegen de oprichting van een Amerikaanse militaire basis in de stad Manta. ‘De kolonisatie keert terug,’ zei Nela. 'Hoe zullen we aan deze kolonisatie ontsnappen? Hoe kunnen we onszelf rechtvaardigen als we geconfronteerd worden met onze lafheid?'
Die laatste vraag blijft ons boven het hoofd hangen. Wij willen niet in een verdeelde wereld leven. We moeten actie ondernemen om te voorkomen dat het ijzeren gordijn naar beneden valt. We moeten vechten tegen onze angst. We moeten strijden voor een wereld zonder muren.
Vijay Prashad, een Indiase historicus, journalist en commentator, is de uitvoerend directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek en hoofdredacteur van Left Word Books.
Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Dat is een van de redenen waarom de Amerikaanse regering het communisme haat: ze zijn antifascistisch. De VS zijn pro-fascistisch, ondanks alle verklaringen en acties die het tegendeel lijken te beweren. Maar dat is de aard van Wall Street, waarmee je ze 'opbouwt en vervolgens neerhaalt'. Dit is de aard van het kapitalisme en zijn winstmarges. Waar er geld verdiend kan worden, op welke manier dan ook, daar is het Amerikaanse kapitalisme.
Bestrijding van de verheerlijking van het nazisme, neonazisme en andere praktijken die bijdragen aan het aanwakkeren van hedendaagse vormen van racisme, rassendiscriminatie, vreemdelingenhaat en aanverwante onverdraagzaamheid: resolutie / aangenomen door de Algemene Vergadering
Stemoverzicht Ja: 130 | Nee: 2 | Onthoudingen: 49 | Niet-stemgerechtigd: 12 | Totaal stemgerechtigd lidmaatschap: 193
Stemdatum 2021-12-16
Geen stemmen: VS, Oekraïne
Onthoudingen: Amerikaanse bondgenoten zonder Israël
Dus niet ALLE uitspraken en acties.
Bevordert een Amerikaanse 'No Vote' niet datgene waarmee zij 'zeggen' in oppositie te zijn? Ik geef de VS dit mee: de laatste actie, in tegenstelling tot woorden, is in ieder geval: 'eerlijk tot goedheid'! – helemaal waar en duidelijk.
Ik hou hiervan! Die sluwe Russen, die raketten vermommen als “Myth Territory”: Bomen, die precies op raketten lijken, zijn in feite het 'CunRu Missile System'.
Uitstekend inzicht, dank je.
“Wij willen geen verdeelde wereld. Wij willen een realistische wereld: een wereld van de mensheid die adequaat omgaat met de klimaatcatastrofe. Een wereld die een einde wil maken aan honger en analfabetisme. Een wereld die ons uit de wanhoop naar hoop wil tillen. Een wereld met meer legers van witte jassen en in plaats van legers met geweren.”
De centrale kwestie is dat de VS dit helemaal niet willen en zullen vechten om dit te voorkomen. Na ongeveer dertig jaar in de unipolaire positie te hebben gezeten, hadden de VS zeker de kans om te demonstreren dat zij de wereld naar een rechtvaardige en duurzame toekomst konden leiden, en deze door pure gulzigheid volledig te bliezen. De status quo die de Biden-admin omarmt en die de VS probeert te verankeren, is in feite zelfmoord, voor Amerika, voor de wereld en voor onze toekomst als soort op deze planeet. Merk op dat de gids voor het Amerikaanse buitenlands beleid voor deze periode is geschreven door Paul Wolfowitz, die tevens de idiote neoconservatieve architect is van de invasie in Irak. Hoe verliep dat? En toch zijn zij, en wij, weer hier. Dit is de status quo waar Amerika voor vecht, waarbij Biden de leiding heeft. Over middelmatigheid gesproken die naar de top stijgt.
Het idee van een gedemocratiseerde VN, functionerend in een multipolaire wereld van verantwoordelijke gelijken, heeft moeite om geboren te worden, terwijl de VS er alles aan doen om het bij de geboorte te wurgen. Als het mislukt, verliezen we allemaal.
De wereld zal nooit vrede kennen totdat het regime in Washington uiteindelijk instort. Deze oorlog ‘in Oekraïne’ (in werkelijkheid een mondiale Amerikaanse aanval op Rusland en al zijn belangen, al zijn acties, zelfs de meest onschuldige financiële en economische transacties en zelfs tegen zijn meest voorzichtige bondgenoten, zoals islamitische premiers die door de maniakken in DC, en strikt onschuldige omstanders, zoals zieke of gewonde kinderen die medische hulp nodig hebben – eenvoudigweg geweigerd omdat ze van Russische afkomst zijn door racistisch Amerika en racistisch Europa), wat methodisch en onverbiddelijk escaleert, bewijst dit.
Hoewel de komende economische ineenstorting catastrofaal zal blijken voor de Amerikaanse burgers, zal het essentieel zijn om het beest in Washington, Arlington en Langley uit te hongeren totdat het niet langer een onmiddellijke en onoverkomelijke bedreiging vormt voor elk ander land op de planeet. Sorry mensen, maar deze horrorshow stopt pas als dat gebeurt. De moorddadige maniakken die in de bovengenoemde holen van plunderingen verblijven, weten alleen hoe ze eindeloos de bedreigingen, de vernietiging en andere krankzinnige acties waartoe ze zich vastbesloten hebben, eindeloos kunnen verdubbelen en hebben het publiek dat de cheques uitschrijft er fanatiek van overtuigd dat al deze moord, destructieve en waanzin is op de een of andere manier een belangrijk kenmerk van ‘vrijheid en democratie’.
Maar wacht, het wordt nog erger. De verdomde dwazen denken dat ze het eindpunt van hun kwaadaardige machinaties zien als de totale vernietiging van (tenminste) Rusland en China. Ze denken dat ze dit kunnen bereiken, met of zonder de inzet van kernwapens. Wat ze niet zien, of in hun eigen koortsige geest niet willen toegeven, is hun eigen ondergang, veroorzaakt door een wederkerige aanval van de andere kant(en), of misschien een preventieve aanval van hun vervolgde slachtoffers die weigeren om alleen geconfronteerd worden met existentiële vernietiging zonder het gezelschap van hun kwelgeesten, of misschien zelfs met een rebellie van hun eigen burgers die eindelijk wakker worden en de betekenis begrijpen van alle waanzinnige bedreigingen die in de echte wereld vlees worden gemaakt door mensen als de Clintons, George W. Bush , Barack Obama, Joe Biden en alle mindere dwazen die hoge plaatsen in de Amerikaanse regering bezetten, zogenaamde ‘inlichtingendiensten’ en/of militaire diensten, zowel Republikeinen, Democraten, Libertariërs als Onafhankelijken, omdat de waanzin geen politieke grenzen kent in zo’n door en door psychotische en gestoorde samenleving. Ik denk dat het laatste scenario (een volksopstand) het minst waarschijnlijk is, omdat de binnenlandse bevolking net zo bedreigd en beperkt wordt door het Amerikaanse leger en de politie als elke buitenlandse samenleving die het doelwit is van onze dierbare leiders.
Amerika, zoals het bij de rest van de wereld bekend staat, zal in al zijn grootse verschrikkingen moeten ophouden als de planeet wil overleven en als haar menselijke bewoners vrede en veiligheid willen kennen. Er is geen terugkeer meer naar een eerder stadium waarin dit allemaal ongedaan zou kunnen worden gemaakt. Net als de activeringsenergie voor elke exotherme chemische reactie, moeten er, zodra de knal wordt overschreden, onvermijdelijk crashen en dreunen plaatsvinden. Dat punt zijn we gepasseerd. Amerika zal óf de planeet vernietigen óf zelf vernietigd worden voordat er sprake is van een totale mondiale vernietiging. Helaas denk ik dat de kansen sterk in het voordeel zijn van het eerste scenario. Geef mij een reden om anders te denken in het licht van de koppige onverzettelijkheid van de maniakken die op de een of andere manier de controle over dit land en zijn vrijwel almachtige moordmachine hebben gekaapt. Begin met het bedenken van manieren om het grootste deel van de rest van de wereld te behouden als de tijd van de onvermijdelijke, maar noodzakelijke, totale uitroeiing van Amerika aanbreekt. Hoe kan een zeer waarschijnlijke reflexieve thermonucleaire reactie op volledige financiële en sociale desintegratie (het bekende menselijke tegenwicht dat “als ik het niet kan krijgen, jij ook niet”) vermeden kunnen worden, een zorg die realistisch gezien ook zou kunnen worden toegepast op Rusland en China en ook als we van hen verwachten dat ze de klappen op zich nemen die onze leiders voor hen hebben gepland! Zie hoe krankzinnig het is voor de maniakken in Washington om niet altijd een greintje flexibiliteit over te laten, afgezien van een onvoorwaardelijke nederlaag en schande voor de andere kant. Moet er een einde komen aan de menselijke realiteit omdat de Amerikaanse gangsters deze niet in zijn geheel kunnen dicteren?
Eerlijk gezegd is dit allemaal toe te schrijven aan het waanzinnige verlangen van de VS naar mondiale hegemonie. Als we de VS en hun Europese vazallen ertoe kunnen brengen aardig te spelen, is het aannemelijk dat we vrede kunnen hebben, maar totdat ze bereid zijn te accepteren wat er ook gebeurt, wat zou kunnen betekenen dat ze niet aan de top staan, zullen we er geen hebben.
Het Westen heeft een muur gebouwd, want wij hebben die effectief gebouwd. De muur zal het mondiale zuiden van het Westen scheiden, en ze zullen prima naast elkaar kunnen bestaan. Het Westen zal aan de buitenkant staan en naar binnen kijken, tenzij je een nucleaire oorlog wilt.
De wereld die Fidel portretteerde heeft niets met het Westen te maken. Dat is de hoop van het mondiale Zuiden. Er hoeven geen criminelen te solliciteren.