Jij bent ook een oorlogsslachtoffer

Aandelen

De gevechten in Oekraïne, die plaatsvinden in en rond kerncentrales, en de losse opmerkingen van machtige mannen over kernwapens herinneren ons aan de grote gevaren waarmee we worden geconfronteerd, schrijft Vijay Prashad.

Daniela Edburg, Mexico, ‘Atomic Picnic’, 2007.

By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek

OOp 27 februari ontmoette de Russische president Vladimir Poetin de chef van de generale staf van de Russische strijdkrachten Valery Gerasimov en de Russische minister van Defensie Sergei Shoigu.

“De topfunctionarissen van de leidende NAVO-landen [Noord-Atlantische Verdragsorganisatie] hebben agressieve uitspraken gedaan tegen ons land”, aldus Poetin zei. Daarom zei hij tegen zijn topambtenaren “dat ze de afschrikkingstroepen van het Russische leger moesten overbrengen naar een speciale gevechtsmodus.”

De laatste zin, redelijk gehuld in bureaucratische taal, betekent dat het Russische nucleaire arsenaal in hoogste staat van paraatheid zal komen. Ondertussen leken Russische troepen de kerncentrale van Zaporizja in Oekraïne, de grootste kerncentrale van Europa, in beslag te hebben genomen. De eerste berichten dat de elektriciteitscentrale in brand stond, waren vals, hoewel het voldoende huiveringwekkend was om te horen dat er op de locatie gevochten was.

Meer dan 90 procent van de 12,700 kernwapens in de wereld is dat wel eigendom door de Verenigde Staten en Rusland; de rest is te vinden in zeven andere landen. Ongeveer 2,000 van deze kernkoppen – in handen van de VS, Rusland, Groot-Brittannië en Frankrijk – zijn voortdurend in hoge staat van paraatheid, wat betekent dat ze in een mum van tijd klaar zijn om te worden gebruikt. De Verenigde Staten hebben niet alleen kernwapens op hun eigen grondgebied gestationeerd, maar over de hele wereld, ook in Europa; ongeveer 100 van zijn B61 nucleaire zwaartekrachtbommen zijn dat wel gebaseerde in België, Duitsland, Italië, Nederland en Turkije – alle NAVO-lidstaten.

In 2018-19, de Verenigde Staten eenzijdig trok zich terug uit het Intermediate-Range Nuclear Forces (INF)-verdrag uit 1987, een wapenbeheersingsverdrag met Rusland, dat prompt volgde. Het opzeggen van het verdrag betekent dat elk land nu vanaf de grond gelanceerde raketten kan inzetten met een bereik van maximaal 5,500 kilometer, waardoor de veiligheidsarchitectuur in en rond Europa ernstig wordt verzwakt.

Het valt niet te ontkennen dat de terugtrekking van het INF deel uitmaakt van de reden waarom de Russen geloven dat de Verenigde Staten de nabijheid van hun grenzen zoeken om dergelijke raketten in te zetten en de aanvalstijd op Russische steden te verkorten. Bovendien zijn dat de Verenigde Staten bouwt een nieuw raketsysteem ter waarde van 100 miljard dollar, het GBSD (grondgebaseerd strategisch afschrikmiddel), dat bijna 10,000 kilometer kan afleggen; deze raket kan kernwapens vervoeren en binnen enkele minuten elke plek op de planeet aanvallen.

Elliott McDowell, VS, “Tony at Yucca Flats”, 1982.

Deze gevaarlijke ontwikkelingen – de terugtrekking uit het INF, de ontwikkeling van de GBSD, de Russische invasie van Oekraïne – kwamen nadat de wereld ‘ja’ had gestemd op de Verdrag inzake het verbod op kernwapens (2017), dat op 22 januari 2021 in werking trad. Een overweldigend aantal lidstaten van de Verenigde Naties, 122, stemde vóór dit verdrag; slechts één lid (Nederland) stemde tegen. 69 landen onthielden zich echter van stemming, waaronder alle negen kernwapenstaten en alle NAVO-leden (behalve Nederland). De Russische militaire actie in Oekraïne herinnert er op zijn minst aan waarom een ​​mondiaal verbod op kernwapens noodzakelijk is, en waarom elk afzonderlijk land zich ertoe moet verplichten zijn kernwapenarsenaal te ontwapenen en op te ruimen.

Er bestaat een praktische methode om het mondiale verlangen naar de afschaffing van kernwapens vooruit te helpen: de uitbreiding van de kernwapenvrije zones (NWFZ).

Maria Prymachenko, Oekraïne, “Moge die nucleaire oorlog vervloekt zijn!”, 1978.

Sinds het begin van de jaren zestig leidde de Mexicaanse vertegenwoordiger bij de Verenigde Naties, Alfonso García Robles, de strijd om een ​​NWFZ in Amerika te ontwikkelen. Als deze regionale zones worden gecreëerd en uitgebreid, zal García Robles zei Bij de VN in 1974 zal het gebied “waar kernwapens verboden zijn, uiteindelijk een punt bereiken waarop de gebieden van mogendheden die deze verschrikkelijke massavernietigingswapens bezitten, zoiets zullen worden als vervuilde eilandjes die in quarantaine moeten worden geplaatst.”

García Robles sprak met het prestige dat Mexico kreeg vanwege zijn leiderschap bij het aannemen van het Verdrag van Tlatelolco in 1967. Dit verdrag creëerde de eerste NWFZ, die inclusief 33 van de 35 landen van het Amerikaanse halfrond; alleen Canada en de Verenigde Staten bleven buiten de zone.

Sinds het Verdrag van Tlatelolco zijn er vier andere NWFZ's gecreëerd: in de Stille Zuidzee (Verdrag van Rarotonga, 1985), in Zuidoost-Azië (Verdrag van Bangkok, 1995), op het Afrikaanse continent (Verdrag van Pelindaba, 1996), en in Centraal-Azië (Verdrag van Semipalatinsk, 2006). Samen omvatten deze vijf NWFZ’s 113 landen, bestaande uit 60 procent van de lidstaten van de Verenigde Naties en elk land op het Afrikaanse continent.

De belangrijkste juridische overeenkomsten met betrekking tot kernwapens, zoals het Verdrag inzake de non-proliferatie van kernwapens (NPV, 1968), maken de oprichting van deze kernwapenvrije zones mogelijk; bijvoorbeeld artikel VII van het NPV staten“Niets in dit Verdrag doet afbreuk aan het recht van welke groep staten dan ook om regionale verdragen te sluiten om de totale afwezigheid van kernwapens op hun respectieve grondgebieden te verzekeren.”

De Algemene Vergadering van de VN heeft dit regelmatig gedaan genaamd voor de oprichting van extra NWFZ's.

Pavel Pepperstein, Rusland, “Bikini 47”, 2001.

Geen van de kernwapenstaten heeft zich bij deze verdragen aangesloten. Dit komt niet voort uit een gebrek aan belangstelling. In 1966, Sovjet-premier Alexei Kosygin vertelde het Ontwapeningscomité van de VN zei dat zijn regering bereid was een clausule in het NPV op te nemen die “het gebruik van kernwapens tegen niet-nucleaire staten die partij zijn bij het verdrag en die geen kernwapens op hun grondgebied hebben, zou verbieden.”

Het jaar daarop, de Sovjet-ambassadeur bij het ontwapeningscomité, Alexei Roshchin zei dat zijn regering hoopte dat het NPV zou worden beschouwd als een “eerste stap in de richting van het stoppen van de kernwapenwedloop, in de richting van de eliminatie van kernwapens.”

Deze gevoelens van Kosygin en Roshchin volgden het plan dat op 2 oktober 1957 door de Poolse minister van Buitenlandse Zaken Adam Rapacki aan de Verenigde Naties werd voorgesteld voor de creatie van een kernwapenvrij Midden-Europa.

Het Rapacki-plan suggereerde de oprichting van een NWFZ in Polen en de twee Duitslanden, in de hoop dat deze zou worden uitgebreid naar Tsjechoslowakije. Het plan werd gesteund door de Sovjet-Unie, samen met alle landen van het Warschaupact (Albanië, Polen, Tsjechoslowakije, Hongarije, Bulgarije, Roemenië en de Duitse Democratische Republiek).

Bezwaar tegen het Rapacki-plan kwam van de NAVO en vooral van de Verenigde Staten. Tijdens de bijeenkomst van de NAVO-raad in Parijs in december 1957 werd de militaire alliantie opgericht beslist om door te gaan met de opbouw van kernwapens, met het argument dat de Sovjet-Unie een voordeel zou hebben ten opzichte van Europese landen die vertrouwen op ‘wapens uit het pre-atoomtijdperk’.

Twee weken later maakte het Poolse ministerie van Buitenlandse Zaken bekend besproken NAVO-besluit en formuleerde een redelijk antwoord op de totstandkoming van een tweede ontwerp van het Rapacki-plan. De vier nieuwe elementen van het plan omvatten:

  1. Om te garanderen dat de kernwapenvrije zone niet zou worden aangevallen door kernwapens.
  2. Bereid zijn om de conventionele strijdkrachten te verminderen en in evenwicht te brengen.
  3. Het ontwikkelen van een controleplan in de zone voor alle soorten wapens.
  4. Het ontwikkelen van een juridische vorm voor een verdrag over een kernwapenvrije zone.

De NAVO zou geen van deze voorstellen serieus nemen. Het Rapacki-plan stierf een stille dood en is grotendeels vergeten. Tegenwoordig is er in geen enkel deel van Europa sprake van een discussie over een kernwapenvrije zone, ook al is dit de ‘ground zero’ voor de nucleaire trigger.

Faiza Butt, Pakistan, ‘Ga uit mijn dromen I’, 2008.

Suggesties voor kernwapenvrije zones voor andere delen van de wereld zijn er in overvloed. Iran is een van de voorstanders van een NWFZ in het Midden-Oosten. Dit werd voor het eerst ter sprake gebracht bij de VN in 1974 en werd van 1980 tot 2018 elk jaar door Egypte en Iran voorgesteld in de Algemene Vergadering van de VN, en wordt elk jaar zonder stemming aangenomen. Maar dat voorstel ligt dood in het water omdat Israël weigert het te accepteren.

In september 1972 vertegenwoordigde Pakistan de VN-atoomenergieconferentie Munir Ahmad Khan voorgestelde een NWFZ in Zuid-Azië, maar het idee werd opzij gezet toen India in mei 1974 kernwapens testte. Hier en daar brengen landen de kwestie van een Noordpoolgebied of een NWFZ in de Stille Oceaan ter sprake, maar geen van deze is werkelijkheid geworden. De voornaamste tegenstanders van deze voorstellen zijn de kernwapenstaten, met de Verenigde Staten voorop.

Akiko Takakura, Japan, ‘Een vrouw, gedreven door ondraaglijke dorst, probeerde de zwarte regendruppels in haar mond op te vangen’, ca. 1974.

De gevechten in Oekraïne die plaatsvinden in en rond kerncentrales en de losse opmerkingen van machtige mannen over kernwapens herinneren ons aan de grote gevaren waarmee we worden geconfronteerd.

Toen ik een kind was, herdachten Indiase scholen op 6 augustus de Dag van Hiroshima met grote plechtigheid. Onze school kreeg een lezing over de wreedheid en daarna gingen we naar onze lessen en maakten een tekening of schreven een verhaal over wat we hadden geleerd. Het doel van de oefening was om een ​​grote haat tegen oorlog in onze jonge geesten te prenten. Het valt mij op dat wij – als menselijke beschaving – Hiroshima en Nagasaki zijn vergeten, en de verschrikkelijke wapens die de Verenigde Staten in 1945 op hun bevolking hebben gegooid.

Ik heb jaren besteed aan het lezen van de woorden van de hibakusha, de overlevenden van die aanslagen, en het herlezen van de journalistiek van Wilfred Burchett, John Hersey en Charles Loeb en de geschriften van Kenzabur? ?e, K?b? Abe, Masuji Ibuse, Michihiko Hachiya, Sankichi Tōge, Shinoe Shōda, Tamiki Hara, Yōko Żta, Yoshie Hotta en anderen. Deze schrijvers belichten de terreur van oorlog en het geheugenverlies dat de wereld wordt aangedaan door degenen die ons in conflict na conflict willen blijven slepen.

In deze lezing kwam ik de uitwisseling tegen tussen Günther Anders, een Duitse marxistische filosoof, en Claude Eatherly, een van de Amerikaanse piloten die vloog als onderdeel van het squadron dat Hiroshima bombardeerde. Anders schreef in 1959 aan Eatherly en begon een correspondentie die resulteerde in een gebroken Eatherly-schrift om vergeving aan de bevolking van Hiroshima. De reactie van 30 jongeren hibakusha Women to Eatherly ontroerde mij diep, en ik hoop dat het jou ook zal ontroeren:

Wij hebben geleerd medegevoel jegens u te hebben,
denkend dat jij ook oorlogsslachtoffer bent
zoals wij.

Het is alsof het hibakusha Vrouwen channelden de gevoelens die meer dan honderd jaar geleden voor het eerst de Internationale Dag van de Arbeid in het leven riepen, een dag die in 1917 de aanzet vormde tot de revolutie in het tsaristische Rusland. Van de oorlog en zijn verdeeldheid, een van de grondleggers van de dag, Clara Zetkin schreef:

“Het bloed van de doden en de gewonden mag geen stroom zijn die datgene verdeelt wat de huidige nood en de toekomstige hoop verenigt.”

Vijay Prashad, een Indiase historicus, journalist en commentator, is de uitvoerend directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek en de hoofdredacteur van Linkse Woordboeken.

Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

 

3 reacties voor “Jij bent ook een oorlogsslachtoffer"

  1. robert en williamson jr
    Maart 13, 2022 op 21: 16

    De briljante geest zou geen deel willen uitmaken van het babysitten op kernwapens. Alleen de freak, de duidelijk krankzinnige, zou een dergelijke verantwoordelijkheid nastreven. Ik vermoed dat de briljante geest zou falen in een dergelijke situatie, waarin hij ervoor zou zorgen dat de individueel duurste wapens op aarde niet worden gebruikt.

    Deze verspilling is een episch onvermogen van de mens om zichzelf onder controle te houden, en de VS liepen voorop. Het nucleaire afschrikmiddel werd ernstig beschadigd toen de VS er op de een of andere manier van overtuigd raakten de heimelijke overdracht van speciaal kernmateriaal aan Israël toe te staan. Dat gebeurde rond de tijd dat JFK werd vermoord. Zijn dood betekende het einde van de vroege pogingen om de nucleaire proliferatie te beperken. Het plan om de inspanningen op het gebied van kernwapens terug te draaien, stierf samen met hem.

    Net zoals de huidige problemen met Oekraïne anders hadden kunnen worden aangepakt, is hetzelfde gezegd over de proliferatie van kernwapens.

    Cuba, Hiroshima en Nagasaki hebben de wereldleiders verdomd weinig geleerd dat hun angst voor de haast van de Sovjet-Unie en de VS om zich met kernwapens te bewapenen, kan wegnemen, niet uit angst maar uit machtswellust.

    Er wordt gezegd dat de gekke man geen angst kent. Ik zeg dat ze het elke dag bewijzen.

    Opnieuw had het leiderschap ons jammerlijk in de steek gelaten door zichzelf toe te staan ​​hun hoofd om te draaien in plaats van een moord te stoppen. Men moet zich afvragen waarom dat gebeurde.

    Bedankt Vijay Prashad & CN Crew

  2. michael888
    Maart 11, 2022 op 09: 51

    Hoewel normale mensen het van harte met deze gevoelens eens zijn, bestaat onze regering niet uit normale of eervolle mannen.
    De VS komen verdragen/overeenkomsten alleen na als het in hun belang is om dat te doen.
    We kijken naar een oorlog in Oekraïne die gemakkelijk voorkomen had kunnen worden als Biden Zelinsky de handtekening van Oekraïne onder de Minsk II-akkoorden had laten eren.
    Een nucleaire oorlog is een escalerende alles-of-niets-oefening (hoewel Robert Scheer GWH Bush vertelde dat hij beweerde dat een nucleaire oorlog te winnen was, een mening die zeker gedeeld wordt door de gestoorde neoconservatieven/neolibs in DC vandaag de dag).
    Een veel waarschijnlijker gevaar zijn biowapens, zoals in de dertig laboratoria die de Russen in Oekraïne hebben uitgeschakeld. SARS-CoV30 was waarschijnlijk het gevolg van een laboratoriumongeval, maar alle grote staten zijn tot veel, veel erger in staat.

  3. TP Graf
    Maart 11, 2022 op 06: 09

    Eatherly en die dertig vrouwen hebben ons alles te leren.

Reacties zijn gesloten.