Chris Hedges: waardige en onwaardige slachtoffers

Aandelen

Het leven van een Palestijns of Iraaks kind is net zo kostbaar als het leven van een Oekraïens kind. Niemand zou in angst en terreur moeten leven. Niemand mag worden geofferd op het altaar van Mars.

Een kind voor een beschadigd torenflat in Lysychansk, Loegansk, 28 juli 2014. (Pryshutova Viktoria, CC BY 3.0, Wikimedia Commons)

By Chris Hedges
ScheerPost.com

RDe leiders verdelen de wereld in waardige en onwaardige slachtoffers, degenen met wie we medelijden mogen hebben, zoals de Oekraïners die de hel van de moderne oorlogsvoering doorstaan, en degenen wier lijden wordt geminimaliseerd, afgewezen of genegeerd. De terreur die wij en onze bondgenoten uitoefenen tegen Iraakse, Palestijnse, Syrische, Libische, Somalische en Jemenitische burgers maakt deel uit van de betreurenswaardige kosten van oorlog. Wij herhalen de loze beloften uit Moskou en beweren dat we ons niet op burgers richten. Heersers schilderen hun legers altijd af als menselijk, daar om te dienen en te beschermen. Er ontstaat bijkomende schade, maar die is betreurenswaardig.

Deze leugen kan alleen worden volgehouden onder degenen die niet bekend zijn met de explosievenverordening en de grote dodelijke zones van raketten, ijzeren fragmentatiebommen, mortieren, artillerie- en tankgranaten en machinegeweren met riemvoeding. Deze opsplitsing in waardige en onwaardige slachtoffers, zoals Edward Herman en Noam Chomsky aangeven Productie Toestemming: De politieke economie van de massamedia, is een belangrijk onderdeel van propaganda, vooral in oorlogssituaties. De Russischsprekende bevolking in Oekraïne en Moskou zijn waardige slachtoffers. Rusland is hun redder: het verzet bestaat uit onwaardige ‘nazi’s’. [Red.: een deel van dat verzet dat is opgenomen in de Oekraïense Nationale Garde onder het ministerie van Binnenlandse Zaken is het zelfbenoemde neonazistische Azov-bataljon.]

Waardige slachtoffers zorgen ervoor dat burgers zichzelf als empathisch, medelevend en rechtvaardig beschouwen. Waardige slachtoffers zijn een effectief instrument om de agressor te demoniseren. Ze worden gebruikt om nuance en dubbelzinnigheid uit te wissen. Noemen de provocaties uitgevoerd door de westerse alliantie met de uitbreiding van de NAVO tot buiten de grenzen van een verenigd Duitsland, een schending van de beloften die in 1990 aan Moskou zijn gedaan; de stationering van NAVO-troepen en raket batterijen in Oost-Europa; de betrokkenheid van de VS bij de afzetting in 2014 van de Oekraïense president Viktor Janoekovitsj, die leidde tot de burgeroorlog in het oosten van Oekraïne tussen door Rusland gesteunde separatisten en het Oekraïense leger, een conflict dat tienduizenden levens heeft geëist, en u wordt afgedaan als een Poetin-apoloog.

Het is bedoeld om de heiligheid van de waardige slachtoffers, en bij uitbreiding van onszelf, te bezoedelen. Wij zijn goed. Ze zijn slecht. Waardige slachtoffers worden niet alleen gebruikt om schijnheilige verontwaardiging te uiten, maar ook om zelfverheerlijking en een giftig nationalisme aan te wakkeren. De zaak wordt heilig, een religieuze kruistocht. Op feiten gebaseerd bewijsmateriaal wordt achterwege gelaten, net als tijdens de oproepen om Irak binnen te vallen. Charlatans, leugenaars, oplichters, valse overlopers en opportunisten worden experts, die worden gebruikt om het conflict aan te wakkeren.

Beroemdheden die, net als de machtigen, hun publieke imago zorgvuldig orkestreren, storten hun hart uit voor waardige slachtoffers. Hollywoodsterren als George Clooney maakten reizen naar Darfur om de oorlogsmisdaden aan de kaak te stellen die door Khartoem werden gepleegd, terwijl de VS tientallen burgers doodden in Irak en Afghanistan. De oorlog in Irak was net zo wreed als de slachting in Darfur, maar als je je verontwaardiging uitte over wat er met onwaardige slachtoffers gebeurde, werd je gebrandmerkt als de vijand, die natuurlijk, net als Poetin of Saddam Hoessein, altijd de nieuwe Hitler is.

De aanvallen van Saddam Hoessein op de Koerden, die als waardige slachtoffers werden beschouwd, leidden tot internationale verontwaardiging, terwijl de Israëlische vervolging van de Palestijnen, onderworpen aan meedogenloze bombardementen door de Israëlische luchtmacht en haar artillerie- en tankeenheden, met honderden doden en gewonden, op zijn best werd uitgevoerd. , een bijzaak. Op het hoogtepunt van Stalins zuiveringen in de jaren dertig waren de republikeinen die in de Spaanse burgeroorlog tegen de fascisten streden de waardige slachtoffers. Sovjetburgers werden gemobiliseerd om hulp en bijstand te sturen. Onwaardige slachtoffers waren de miljoenen mensen die Stalin executeerde, soms na smakeloze showprocessen, en naar de goelags stuurde.

Salvador in 1984

Terwijl ik in 1984 vanuit El Salvador verslag deed, werd de katholieke priester Jerzy Popietuszko vermoord door het regime in Polen. Zijn dood werd gebruikt om de Poolse communistische regering te hekelen, een schril contrast met de reactie van de regering-Reagan op de verkrachting en moord op vier katholieke missionarissen in 1980 in El Salvador door de Salvadoraanse Nationale Garde. De regering van president Ronald Reagan probeerde de drie nonnen en een lekenarbeider de schuld te geven van hun eigen dood. Jeane Kirkpatrick, Reagans ambassadeur bij de Verenigde Naties, zei: 'De nonnen waren niet zomaar nonnen. De nonnen waren ook politieke activisten.” Minister van Buitenlandse Zaken Alexander Haig speculeerde dat ‘ze misschien een wegversperring hadden aangelegd’.

Voor de regering-Reagan waren de vermoorde kerkelijke vrouwen onwaardige slachtoffers. De rechtse regering in El Salvador, bewapend en gesteund door de Verenigde Staten, grapte destijds: Haz patria, mata un cura (Wees een patriot, dood een priester). Aartsbisschop Óscar Romero was in maart 1980 vermoord. Negen jaar later zouden zes jezuïeten en twee anderen worden neergeschoten in hun residentie op de campus van de Central American University in San Salvador. Tussen 1977 en 1989 doodden doodseskaders en soldaten dertien priesters in El Salvador.

Ceremonie van de heiligverklaring van monseigneur Romero op het Sint-Pietersplein, San Salvador, El Salvador, 14 oktober 2018. (Presidencia El Salvador, CC0, Wikimedia Commons)

Het is niet zo dat waardige slachtoffers niet lijden, noch dat zij onze steun en medeleven niet verdienen. Het is zo dat alleen waardige slachtoffers menselijk worden gemaakt, mensen zoals wij, en onwaardige slachtoffers niet. Het helpt natuurlijk als ze, zoals in Oekraïne, blank zijn. Maar de in El Salvador vermoorde missionarissen waren ook blank en Amerikaans, en toch was dat niet genoeg om de Amerikaanse steun voor de militaire dictatuur van het land te doen wankelen.

“De massamedia leggen nooit uit waarom Andrei Sacharov het waard is en Jose Luis Massera in Uruguay onwaardig.” Herman en Chomsky schrijven.

“De aandacht en de algemene dichotomisering ontstaan ​​‘natuurlijk’ als gevolg van de werking van de filters, maar het resultaat is hetzelfde alsof een commissaris de media had geïnstrueerd: ‘Concentreer je op de slachtoffers van vijandelijke machten en vergeet de slachtoffers van vrienden. .' Meldingen van misbruik van waardige slachtoffers passeren niet alleen de filters; ze kunnen ook de basis worden van aanhoudende propagandacampagnes. Als de overheid of het bedrijfsleven en de media het gevoel hebben dat een verhaal zowel nuttig als dramatisch is, besteden ze er intensief aandacht aan en gebruiken ze het om het publiek voor te lichten.”

“Dit gold bijvoorbeeld voor het neerschieten door de Sovjets van het Koreaanse vliegtuig KAL 007 begin september 1983, wat een uitgebreide campagne van kleinering van een officiële vijand mogelijk maakte en de wapenplannen van de Reagan-regering sterk vooruitstrevend maakte”, schrijven Herman en Chomsky. .

“Zoals Bernard Gwertzman zelfvoldaan opmerkte in The New York Times van 31 augustus 1984, beweren Amerikaanse functionarissen 'dat de wereldwijde kritiek op de Sovjet-aanpak van de crisis de Verenigde Staten in hun betrekkingen met Moskou heeft versterkt.' In schril contrast hiermee leidde het neerschieten door Israël van een Libisch burgervliegtuig in februari 973 tot geen verontwaardiging in het Westen, geen aanklachten wegens 'koelbloedige moord' en geen boycot. Dit verschil in behandeling werd door The New York Times juist verklaard op grond van het nut in een hoofdartikel uit 1973: 'Een bitter debat over de toekenning van de schuld voor het neerhalen van een Libisch vliegtuig op het Sinaï-schiereiland vorige week heeft geen nut. .' Er werd een zeer ‘nuttig doel’ gediend door zich te concentreren op de Sovjet-daad, en er volgde een enorme propagandacampagne.”

Het is onmogelijk om degenen die verantwoordelijk zijn voor oorlogsmisdaden ter verantwoording te roepen als waardige slachtoffers gerechtigheid verdienen en onwaardige slachtoffers niet. Als Rusland verlamd zou zijn met sancties voor de invasie van Oekraïne, wat naar mijn mening het geval zou moeten zijn, dan hadden de Verenigde Staten ook verlamd moeten zijn met sancties voor de invasie van Irak, een oorlog die gelanceerd werd op basis van leugens en verzonnen bewijsmateriaal.

Stel je voor dat de grootste banken van Amerika, JP Morgan Chase, Citibank, Bank of America en Wells Fargo, zouden worden afgesneden van het internationale banksysteem. Stel je voor dat onze oligarchen, Jeff Bezos, Jamie Diamond, Bill Gates en Elon Musk, net zo omkoopbaar als de Russische oligarchen, hun bezittingen bevroren zouden zien en dat landgoederen en luxe jachten in beslag zouden worden genomen. (Het jacht van Bezos is het grootste ter wereld, heeft naar schatting 500 miljoen dollar gekost en is zo'n 57 meter langer dan een voetbalveld.) Stel je voor dat leidende politieke figuren, zoals George W. Bush en Dick Cheney en Amerikaanse ‘oligarchen’ zouden worden geblokkeerd van reizen onder visumbeperkingen. Stel je voor dat de grootste rederijen ter wereld de zendingen van en naar de Verenigde Staten zouden opschorten.

Stel je voor dat Amerikaanse internationale nieuwsmedia uit de ether zouden worden gedwongen. Stel je voor dat we geen reserveonderdelen meer zouden kunnen kopen voor onze commerciële luchtvaartmaatschappijen en dat onze vliegtuigen uit het Europese luchtruim zouden worden geweerd. Stel je voor dat onze atleten uitgesloten zouden worden van het organiseren van of deelnemen aan internationale sportevenementen. Stel je voor dat het onze symfoniedirigenten en operasterren verboden zou worden om op te treden tenzij ze de oorlog in Irak aan de kaak stelden en, in een soort perverse loyaliteitseed, George W. Bush veroordeelden.

Rangorde hypocrisie 

De pure hypocrisie is verbijsterend. Sommige van dezelfde functionarissen die de invasie van Irak hebben georkestreerd, die volgens het internationaal recht oorlogsmisdadigers zijn vanwege het voeren van een preventieve oorlog, straffen Rusland nu voor zijn schending van het internationaal recht. Bij de Amerikaanse bombardementscampagne op Iraakse stedelijke centra, genaamd ‘Shock and Awe’, werden 3,000 bommen op burgergebieden afgeworpen, waarbij in de eerste twee maanden van de oorlog meer dan 7,000 niet-strijders omkwamen. Rusland moet nog zo ver gaan.

“Ik heb betoogd dat wanneer je een soevereine natie binnenvalt, dat een oorlogsmisdaad is”, zei een presentator van FOX News onlangs (met een strak gezicht) tegen Condoleezza Rice, die tijdens de oorlog in Irak de nationale veiligheidsadviseur van Bush was.

“Het is zeker in strijd met elk principe van het internationaal recht en de internationale orde en daarom is het nu ook een onderdeel ervan om het boek naar hen te gooien in termen van economische sancties en straffen”, zei Rice. “En ik denk dat de wereld daar is. Zeker, de NAVO is er. Hij is erin geslaagd de NAVO te verenigen op manieren waarvan ik dacht dat ik die na het einde van de Koude Oorlog nooit meer zou meemaken.”

Rice pleitte onbedoeld waarom zij terecht moest staan, samen met de rest van Bush' facilitators. Ze rechtvaardigde de invasie van Irak op beroemde wijze door te stellen: “Het probleem hier is dat er altijd enige onzekerheid zal bestaan ​​over hoe snel hij kernwapens kan verwerven. Maar we willen niet dat het rokende pistool een paddestoelwolk wordt.” Haar grondgedachte voor een preventieve oorlog, die volgens de wetten van na Neurenberg een criminele agressieoorlog is, verschilt niet van die van de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov, die zegt dat de invasie van Rusland wordt uitgevoerd om te voorkomen dat Oekraïne kernwapens verkrijgt.

En dit brengt me bij RT America, waar ik een show had genaamd ‘On Contact’. RT America is nu uit de lucht nadat het van platform is ontdaan en de inhoud ervan niet kan worden verspreid. Dit was lange tijd het plan van de Amerikaanse regering. De invasie van Oekraïne gaf Washington de opening om RT te sluiten. Het netwerk had een kleine media-voetafdruk. Maar het bood een platform aan Amerikaanse dissidenten die het bedrijfskapitalisme, het imperialisme, de oorlog en de Amerikaanse oligarchie uitdaagden.

RT Amerika versus. De New York Times

Mijn publieke aanklacht tegen de invasie van Oekraïne werd door RT America heel anders behandeld dan mijn publieke aanklacht tegen de oorlog in Irak door mijn voormalige werkgever. The New York Times. RT America gaf geen commentaar, publiekelijk of privé, over mijn veroordeling van de invasie van Oekraïne in mijn ScheerPost-column. Ook gaf RT geen commentaar op uitspraken van Jesse Ventura, een Vietnamveteraan en voormalig gouverneur van Minnesota, die ook een show had op RT America, en die schreef: “20 jaar geleden verloor ik mijn baan omdat ik tegen de oorlog in Irak en de invasie van Irak was. Irak. Vandaag de dag sta ik nog steeds voor vrede. Zoals ik eerder heb gezegd, ben ik tegen deze oorlog, deze invasie, en als het opkomen voor de vrede mij een nieuwe baan kost, het zij zo. Ik zal mij altijd uitspreken tegen oorlog.”

RT America werd zes dagen gesloten nadat ik de invasie van Oekraïne had veroordeeld. Als het netwerk was blijven bestaan, hadden Ventura en ik misschien betaald met onze banen, maar ze hielden ons tenminste gedurende die zes dagen in de ether.

The New York Times gaf in 2003 een formele schriftelijke berisping uit die mij verbood te spreken over de oorlog in Irak, hoewel ik hoofd van het Midden-Oostenbureau van de krant was geweest, zeven jaar in het Midden-Oosten had doorgebracht en Arabisch sprak. Deze berisping zorgde ervoor dat ik werd ontslagen. Als ik het verbod overtrad, had de krant volgens de gilderegels redenen om mijn dienstverband te beëindigen. John Burns, een andere buitenlandse correspondent bij de krant, steunde publiekelijk de invasie van Irak. Een berisping heeft hij niet gekregen.

Mijn herhaalde waarschuwingen in openbare fora over de chaos en het bloedbad die de invasie van Irak zou veroorzaken, wat juist bleek te zijn, waren geen mening. Het was een analyse gebaseerd op jarenlange ervaring in de regio, ook in Irak, en op een grondig begrip van het oorlogsinstrument dat de mensen in het Witte Huis van Bush ontbeerden. Maar het daagde het dominante verhaal uit en werd tot zwijgen gebracht. Deze zelfde censuur van anti-oorlogsgevoelens vindt nu plaats in Rusland, maar we moeten niet vergeten dat dit in de VS gebeurde tijdens het begin en de beginfase van de invasie van Irak.

Degenen onder ons die tegen de oorlog in Irak waren, ongeacht hoeveel ervaring we in de regio hadden, werden aangevallen en belasterd. Ventura, die een driejarig contract had bij MSNBC, zag zijn show geannuleerd.

Degenen die cheerleaders waren voor de oorlog, zoals George Packer, Thomas Friedman, Paul Berman, Michael Ignatieff, Leon Wieseltier en Nick Kristof, die Tony Judt 'de nuttige idioten van Bush' noemde, domineerden het medialandschap. Ze schilderden de Irakezen af ​​als onderdrukte, waardige slachtoffers, die het Amerikaanse leger zou bevrijden. Het lot van vrouwen onder de Taliban was een strijdkreet om het land te bombarderen en te bezetten. Deze hovelingen aan de macht dienden de belangen van de machtselite en de oorlogsindustrie. Ze maakten onderscheid tussen waardige en onwaardige slachtoffers. Het was een goede carrièrestap. En zij wisten het.

Afghaanse vluchtelingen in Iran, 2013. (EU/ECHO Pierre Prakash, Flickr, CC BY-NC-ND 2.0)

Er bestond onder verslaggevers in het Midden-Oosten weinig discussie over de dwaasheid van de invasie van Irak, maar de meesten wilden hun posities niet in gevaar brengen door in het openbaar te spreken. Ze wilden niet dat mijn lot hun lot zou worden, vooral niet nadat ik van een podium in Rockford, Illinois werd uitgejouwd omdat ik een anti-oorlogstoespraak hield en een boksbal werd voor rechtse media. Ik liep door de redactiekamer en verslaggevers die ik al jaren kende, keken naar beneden of draaiden hun hoofd om, alsof ik lepra had. Mijn carrière was voorbij. En niet alleen bij The New York Times maar elke grote mediaorganisatie, waar ik wees was, toen Robert Scheer mij rekruteerde om voor te schrijven Truthdig, die hij vervolgens heeft bewerkt.

Wat Rusland militair doet in Oekraïne, althans tot nu toe, werd ruimschoots geëvenaard door de Amerikaanse wreedheid in Irak, Afghanistan, Syrië, Libië en Vietnam. Dit is een ongemakkelijk feit waar de pers, die overspoeld wordt door morele standpunten, niet op in wil gaan.

Technowar en groothandelslachting

Niemand beheerst de kunst van technooorlog en grootschalige slachting zo goed als het Amerikaanse leger. Wanneer wreedheden uitlekken, zoals het bloedbad onder Vietnamese burgers in My Lai of de gevangenen in Abu Ghraib, doet de pers haar plicht door deze als aberraties te bestempelen. De waarheid is dat deze moorden en mishandelingen opzettelijk zijn. Ze worden georkestreerd op het hoogste niveau van het leger. Infanterie-eenheden, bijgestaan ​​door artillerie van lange rangers, straaljagers, zware bommenwerpers, raketten, drones en helikopters, brengen grote delen van ‘vijandelijk’ gebied met de grond gelijk, waarbij de meeste inwoners om het leven komen. Het Amerikaanse leger creëerde tijdens de invasie van Irak vanuit Koeweit een vrijvuurzone van tien mijl breed, waarbij honderden, zo niet duizenden Irakezen omkwamen. De willekeurige moord deed de Iraakse opstand ontbranden.

Herdenking van het bombardement van de Amerikaanse luchtmacht op 13 februari 1991 op een schuilkelder in de wijk Amiriyah in Bagdad, waar minstens 408 burgers, waaronder veel kinderen, werden verbrand. (Faisal1904, CC BY-SA 4.0, Wikimedia Commons)

Toen ik tijdens de eerste Golfoorlog Zuid-Irak binnenkwam, werd het met de grond gelijk gemaakt. Dorpen en steden waren smeulende ruïnes. Lichamen, waaronder vrouwen en kinderen, lagen verspreid op de grond. Waterzuiveringssystemen waren gebombardeerd. Elektriciteitscentrales waren gebombardeerd. Scholen en ziekenhuizen waren gebombardeerd. Bruggen waren gebombardeerd. Het leger van de Verenigde Staten voert altijd oorlog door ‘overkill’, en daarom liet het het equivalent van 640 atoombommen ter grootte van Hiroshima op Vietnam vallen, waarvan de meeste feitelijk in het zuiden vielen, waar onze zogenaamde Vietnamese bondgenoten woonden. Het heeft in Vietnam meer dan 70 miljoen ton onkruidverdelgende middelen gelost, drie miljoen witte fosforraketten – witte fosfor brandt zich een weg volledig door een lichaam – en naar schatting 400,000 ton brandgevaarlijke napalm in gelei.

‘Vijfendertig procent van de slachtoffers’, schrijft Nick Turse over de oorlog in Vietnam, ‘stierf binnen vijftien tot twintig minuten.’ De dood vanuit de lucht werd, net als de dood op de grond, vaak op grillige wijze losgelaten. “Het was niet ongebruikelijk dat Amerikaanse troepen in Vietnam een ​​heel dorp opblazen of een groot gebied bombarderen in een poging een enkele sluipschutter te doden.”

Vietnamese dorpelingen, waaronder vrouwen, kinderen en ouderen, werden vaak opgesloten in kleine prikkeldraadomheiningen die bekend staan ​​als ‘koeienkooien’. Ze werden onderworpen aan elektrische schokken, groepsverkrachtingen en gemarteld door ondersteboven te worden opgehangen en geslagen, eufemistisch ‘de vliegtuigrit’ genoemd, totdat ze bewusteloos raakten. Vingernagels werden eruit gescheurd. Vingers waren uiteengereten. Gevangenen werden met messen gestoken. Ze werden bewusteloos geslagen met honkbalknuppels en gewaterboard. Gerichte moordaanslagen, georkestreerd door doodseskaders van de CIA, waren alomtegenwoordig.

De grootschalige vernietiging, inclusief menselijke wezens, van het Amerikaanse leger, en misschien wel van welk leger dan ook, is orgiastisch. De mogelijkheid om automatisch geweervuur, honderden patronen van machinegeweervuur ​​met riemvoeding, 90 mm tankrondes, eindeloze granaten, mortieren en artilleriegranaten op een dorp af te vuren, soms aangevuld met gigantische explosieve projectielen van 2,700 pond afgevuurd vanuit slagschepen langs de kust, was een perverse vorm van vermaak in Vietnam, zoals dat later in het Midden-Oosten werd.

Amerikaanse troepen bezaaien het platteland met claymore-mijnen. Bussen met napalm, madeliefjebommen, antipersoneelsraketten, explosieve raketten, brandgevaarlijke raketten, clusterbommen, explosieve granaten en ijzerfragmentatiebommen - inclusief de bommenladingen van 40,000 pond die zijn afgeworpen door gigantische B-52 Strarofortress-bommenwerpers – samen met chemische ontbladeringsmiddelen en chemische gassen die uit de lucht vallen, zijn dit de visitekaartjes. Uitgestrekte gebieden zijn aangewezen als vrije vuurzones – een term die later door het leger werd veranderd in de meer neutraal klinkende ‘gespecificeerde aanvalszone’ – waar iedereen in die zones als de vijand wordt beschouwd, zelfs ouderen, vrouwen en kinderen.

Soldaten en mariniers die proberen aangifte te doen van de oorlogsmisdaden waarvan zij getuige zijn, kunnen een lot tegemoet treden dat erger is dan dat zij onder druk worden gezet, in diskrediet worden gebracht of worden genegeerd. Op 12 september 1969 schrijft Turse in zijn boek Dood alles dat beweegt: de echte Amerikaanse oorlog in VietnamGeorge Chunko stuurde een brief naar zijn ouders waarin hij uitlegde hoe zijn eenheid een huis was binnengegaan waar een jonge Vietnamese vrouw, vier jonge kinderen, een oudere man en een man van militaire leeftijd woonden. Het leek erop dat de jongere man vermist was uit het Zuid-Vietnamese leger. De jongeman werd naakt uitgekleed en vastgebonden aan een boom. Zijn vrouw viel op haar knieën en smeekte de soldaten om genade. De gevangene, zo schreef Chunko, werd “belachelijk gemaakt, in het rond geslagen en [had] modder in zijn gezicht gewreven.” Vervolgens werd hij geëxecuteerd.

Een dag nadat hij de brief schreef, werd Chunko vermoord. Chunko's ouders, schrijft Turse, "vermoedden dat hun zoon was vermoord om de misdaad te verdoezelen."

Dit alles blijft onuitgesproken terwijl we onze angst voor het Oekraïense volk uiten en genieten van onze morele superioriteit. Het leven van een Palestijns of Iraaks kind is net zo kostbaar als het leven van een Oekraïens kind. Niemand zou in angst en terreur moeten leven. Niemand mag worden geofferd op het altaar van Mars.

Maar totdat alle slachtoffers het waard zijn, totdat allen die oorlog voeren ter verantwoording worden geroepen en voor het gerecht worden gebracht, zal dit hypocriete spel van leven en dood doorgaan. Sommige mensen zullen het leven waard zijn. Anderen niet. Sleep Poetin naar het Internationaal Strafhof en zet hem voor de rechter. Maar zorg ervoor dat George W. Bush in de cel naast hem zit. Als we onszelf niet kunnen zien, kunnen we niemand anders zien. En deze blindheid leidt tot een catastrofe.

Chris Hedges is een Pulitzer Prize-winnende journalist die 15 jaar lang buitenlandcorrespondent was The New York Times, waar hij diende als hoofd van het Midden-Oosten en bureauchef van de Balkan voor de krant. Hij werkte eerder in het buitenland voor Het Dallas Morning NewsDe Christian Science Monitor en NPR. Hij is de presentator van de voor een Emmy Award genomineerde RT America-show ‘On Contact’. 

Deze column is van Scheerpost, waarvoor Chris Hedges schrijft een gewone columnKlik hier om je aan te melden voor e-mailwaarschuwingen.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

16 reacties voor “Chris Hedges: waardige en onwaardige slachtoffers"

  1. Hans Mayer
    Maart 11, 2022 op 13: 40

    Hallo meneer Heggen,
    Zeer goede artikelen met veel informatie om naar terug te keren. Ik ben het op alle punten volledig met je eens. Het hele verhaal zou karikaturaal kunnen worden gemaakt als een gevecht tussen machtige en rijke mensen, de beroemde oligarchen van beide kampen. Het probleem dat ik heb is het algemene beleid van sommigen. Het ophitsen van Chinese moslimprovincies zal bijvoorbeeld een typische reactie uitlokken van een gecentraliseerde (kapitalistische) regering. De Chinezen zijn niet dom en weten wat ze proberen te doen. Zoals altijd zullen de menselijke kosten op de schouders van de volmachten en de beoogde staat terechtkomen, en niet op de poppenspelers. Aan de andere kant zijn de Chinezen niet heilig en hebben ze bijvoorbeeld in Afrika een beleid dat gedeeltelijk overeenkomt met dat van de westerse staten. Om terug te komen op Oekraïne en Rusland: deze zaak stond acht jaar op een laag pitje, acht lange jaren waarin het conflict en de slachtoffers ervan van geen enkel belang waren voor de westerse media (zoals Jemen, Somalië,…). De plotselinge belangstelling voor Oekraïense slachtoffers heeft niets te maken met menselijk medeleven, maar alles met strategie en massamanipulatie. Ze hebben deze slachtoffers nodig om hun plan te laten slagen en de Russen spelen hun spel behoorlijk goed. Nu hebben de Russen een bevoegde minister van Buitenlandse Zaken in de persoon van de heer Lavrov. Hij is zich bewust van de niet zo mooie verhalen tussen Oekraïne en Rusland (zoals tussen Polen en de Baltische staten). De oorlog tegen Oekraïne zal West-Oekraïne zeker nog generaties lang tegenwerken. Veel mensen verwachtten in het slechtste geval een bezetting van de Russischtalige provincies, en geen puinhoop in een van kernenergie afhankelijke staat die tevens een agronomisch centrum voor de regio is. De vraag blijft om welke reden de Russen hun plan hebben gewijzigd (van diplomatiek “redelijk” naar potentieel rampzalig – meer dan wat het nu is). Biden was er blijkbaar vrij zeker van. dat de Russen zullen binnenvallen. Was het zo dat hij in het bezit was van informatie waarin dit werd beweerd, of dat een (vermeende) verzonnen provocatie alleen maar kon eindigen op een Russische invasie van Oekraïne? Dat zijn het soort vragen die media als de NYT, Newsweek, PBS,… zouden moeten proberen te beantwoorden. Een andere belangrijke vraag is, denk ik, wat het doel is van al dit mensenoffers. Wie gaat er van profiteren: de bevolking in Oekraïne en de westerse landen???? Fase 2 van de Koude Oorlog is een botsing tussen het westerse financiële en speculatieve economische systeem en vooral een Chinees kapitalistisch systeem gebaseerd op productie (waarbij Iran, Rusland, Venezuela,… op één lijn moeten worden gebracht met het ene of het andere systeem). In die zin wordt de NAVO gebruikt om niet alleen Rusland, maar ook China en andere landen onder druk te zetten (zie de betrokkenheid van Duitsland en Frankrijk in Afghanistan onder humanitaire voorwendsels) met menselijke gevolgen (gebruik blijkbaar economische sancties om de burgerbevolking onder druk te zetten om de huidige leider te verdrijven). . Ze weten wel dat economische sancties gewone mensen zullen treffen, en dat het doel ervan is om de incompetentie van de huidige leider te tonen. Het eindspel is dat de neoliberalen willen dat China, Iran en Rusland afhankelijk worden van hun systeem, een partner van de tweede categorie (zie hoe de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk reageerden toen Libië probeerde een West-Afrikaans economisch systeem te creëren of Griekenland dat probeerde de NAVO te verlaten) . Het gevaar voor de neoliberalen is dat deze staten een uitweg hebben gevonden door op basis van hun geld hun eigen financiële en productie-economische sfeer te creëren. Rusland had op de hoogte moeten zijn van de economische risico's die dit “avontuur” met zich meebracht (niet dat dit niet zou zijn gebeurd als het zijn excursie tot het Russisch sprekende gebied van Oekraïne had beperkt) en was bereid het risico te nemen.

  2. Eugenia Gurevitsj
    Maart 11, 2022 op 10: 37

    Ik vraag me af of Chris Hedges zich ooit tegen een oorlog in de Donbass heeft verzet, of dat hij dat zelfs als een oorlog heeft beschouwd. Wat moest Rusland hier precies aan doen? Rusland heeft 8(!) jaar lang geprobeerd een diplomatieke oplossing te bereiken. Hoe lang het nog had moeten wachten en waarvoor, weet ik niet. Blijkbaar, totdat nog veel meer mensen stierven en Oekraïne de Donbass openlijk aanviel.
    “Oekraïners ondergaan de hel van de moderne oorlogsvoering” – Nee, dat is niet zo; tot nu toe hebben ze geen moderne oorlogsvoering gezien. Rusland gebruikt zijn arsenaal aan moderne wapens niet juist om burgers zoveel mogelijk te ontwijken. Eigenlijk komen veel burgerdoden door de handen van de Oekraïense nazi's, zoals gebeurde in Marioepol en Volnovacha.

  3. Vera Gottlieb
    Maart 11, 2022 op 09: 41

    En de kleur van hun huid doet er ook toe... en dat geldt ook voor hun religies. Wat een hypocrieten zijn wij westerlingen.

  4. Pieter Stevenson
    Maart 11, 2022 op 02: 38

    Kan RT de show “On Contact” van Chris niet blijven produceren voor mensen die deze op de RT-website bekijken in plaats van op kabel-tv?

  5. Maart 10, 2022 op 21: 12

    Gezien de verdorvenheid van ons land zou je terecht kunnen beginnen met de Indianen die we hebben gedecimeerd en onze juridische praktijk van het bezitten van mensen die we als onmenselijk beschouwden. Voor tenminste een klein sprankje licht blijven we in feite evolueren, waarbij alles wat er gebeurt niets anders is dan koren om onszelf aan te scherpen tot we onszelf zien als één mensheid, die net zoveel om elkaar geeft als om onszelf.

    Als we dit Oekraïense koren proberen te begrijpen, wat denken we er dan van om het geen oorlog meer te noemen? Rusland voert oorlog tegen Oekraïne. Oekraïne verdedigt zichzelf. Als we opereren vanuit een perspectief van oorlogsregels, zijn we, gezagsgetrouwe volkeren als we zijn, ons niet bewust van de gek waarmee we te maken hebben. Het idee dat iets wat wij doen ons over de rand van Poetin heen zou kunnen sturen, alsof hij een voorsprong heeft, lijkt mij naïef. We bedenken een strategie tegen iemand die zich niet aan bepaalde restricties houdt. Hij heeft geen provocatie nodig om te doen wat hij wil, dus waarom zou hij doen alsof hij dat wel doet?

    Ik denk aan die no-fly zone. Dit is een planetaire noodsituatie. Het is niet het moment om beleefd of zelfs maar gezagsgetrouw te zijn in de omgang met de andere kant die zich niet aan de wet houdt. En ter verdere verduidelijking: het is niet Rusland dat Oekraïne binnenvalt, maar Poetin. Russische soldaten zijn de marionetten die Poetin in huurlingen verandert om mensen te vermoorden met wie ze niets te maken hebben en waartoe in belangrijke mate ook leden van hun eigen families behoren.

    Moge de verdorvenheid hiervan voor ons genoeg aanzetten om te beseffen dat we onze manier van doen moeten veranderen, van oppositioneel zijn naar het vieren van onze wederkerigheid. We zitten zo vast in een oude realiteit dat zelfs de pandemie ons niet heeft kunnen bevrijden, maar misschien wel de verschrikkingen van Oekraïne.

  6. Aaron
    Maart 10, 2022 op 05: 18

    De New York Times, ‘het toiletpapier van de geschiedenis’. Je had geprezen moeten worden en een loonsverhoging van de Times moeten krijgen omdat je deed wat een geweldige journalist hoort te doen: de waarheid vertellen. Schaam je voor hen en die sukkels in Rockford.
    Rice on Fox is een nieuw dieptepunt, zelfs voor die zender. Als ik terugdenk aan al onze rampzalige, verloren oorlogen, zie ik één ding gemeen met de situatie in Oekraïne. In elk daarvan werd het Amerikaanse publiek voorgelogen en keer op keer verteld dat we oorlog moesten voeren voordat deze zich verspreidde en ons hier op ons grondgebied bereikte. Het gebeurt nu weer. In Vietnam moesten we het communistische domino-effect een halt toeroepen, zeiden ze. In Irak moesten we zijn massavernietigingswapens en zijn banden met Al Quaeda stopzetten. Nu vertellen Zelensky en de media ons dat Poetin niet zal stoppen bij Oekraïne, maar dat hij als volgende achter de NAVO aan zal komen. Er is geen enkele reden om te denken dat Poetin na Oekraïne de NAVO zal aanvallen. Ik ben doodsbang dat de leugens niet zullen stoppen totdat hij zijn verdomde no-fly zone krijgt en dat is dan hetzelfde als het aanvallen van Rusland en dat zal het einde van de wereld zijn vanwege de nucleaire winter en de wederzijds verzekerde vernietiging.

  7. David Otness
    Maart 9, 2022 op 23: 04

    De doctrine van het Russische leger is het TEGENOVERGESTELDE van ‘Shock and Awe’. Het verklaart de langzamere vooruitgang en de veel lagere aantallen slachtoffers – afgezien van de cijfers die de Russen doelbewust, heldhaftig en onvermijdelijk nemen terwijl ze proberen (en er grotendeels in slagen) het aantal burgerslachtoffers tot een minimum te beperken. Ze hebben hun zware artillerie niet ingezet, een verwachte actie gebaseerd op hun standaard militaire doctrine, namelijk overweldigende spervuur. Hun vernietigende kracht is gericht op militaire doelen en is daar grotendeels in geslaagd. Zo'n 90% van de Oekraïense vliegvelden is onbruikbaar geworden, samen met de luchtverdediging en militaire vliegtuigen. Het Azov-bataljon gebruikt zijn eigen mensen als menselijk schild. Ze zitten in elke Oekraïense legereenheid om ‘discipline’ af te dwingen, waaronder het neerschieten van iedereen die zich overgeeft.

    En ik kan niet zieker van de oorlog zijn dan ik ben. Het markeert elk decennium van mijn leven. Onnodig. Maar degenen die daar anders over denken en niet toevallig de eigenaar zijn van onze uiterst corrupte regering, hebben de middelen en de ogenschijnlijk onbreekbare greep om deze aan of uit te zetten.
    Anderen denken misschien dat ze dit kunnen veranderen, ik hoop het zeker. We moeten nooit stoppen met proberen, uiteindelijk met alle mogelijke middelen, deze vicieuze cirkel te doorbreken, ondanks de weinig geweldige prestaties van mijn generatie daarin.

    Ja, natuurlijk is deze aanhoudende waanzin verschrikkelijk voor iedereen, behalve voor de Eigenaars die alleen maar winsten en verliezen tellen in welke valuta ze ook gebruiken; mensenlevens zijn slechts bijkomstigheden voor de scorers – inclusief de 14,000 die de afgelopen acht jaar in Donetsk zijn omgekomen. Wat is er met hen? Ja, hoe zit het met hen? En deze laatste cyclus gaat over het voorkomen dat meer van hen in de toekomst hetzelfde lot ondergaan.
    Het kwaad moet worden bestreden op de enige voorwaarden die het werkelijk begrijpt. Uitroeiing van het kwaad is in mijn ogen geen zonde. In dit boek, dit hoofdstuk, moet de hel worden betaald, en die wordt betaald.
    Maar de schuld hiervoor ligt bij de mensen die de wil van de huidige opperbevelhebber uitvoeren, zijn fanatieke neoconservatieve ondergeschikten, Wall Street, en die groep geldgeboeide zombies die het kwade vergoelijken en begaan in hun dagelijkse traagheidsdaden van het Duopolie. die cover act die hun zetels in het Congres garandeert.

  8. Zwerfkat
    Maart 9, 2022 op 19: 48

    “…totdat allen die oorlog voeren ter verantwoording worden geroepen en voor de rechter worden gebracht, zal dit hypocriete spel van leven en dood doorgaan.”

    Niet alle oorlogen zijn gelijk, en hoezeer ik Chris ook respecteer, ik wijs elke poging af om de Russische aanval op Oekraïne gelijk te stellen aan oorlogen die door de VS zijn aangewakkerd om de Amerikaanse mondiale hegemonie te bevorderen, meestal gebaseerd op leugens. Vraag jezelf maar eens af wie er wereldwijd 800 militaire bases heeft, om de hele zaak in perspectief te plaatsen.

    Poetin heeft de groeiende omsingeling van Rusland door de VS en de NAVO met nucleaire raketbases een ‘existentiële dreiging’ genoemd, en het enige wat je hoeft te doen is naar een kaart van de NAVO-expansie te kijken om te weten dat Poetin gelijk heeft.

    Hoe kan iemand verwachten dat een land als Rusland stil blijft zitten omdat ‘alle oorlogen slecht zijn’, terwijl Amerika en zijn vazallen de planeet plunderen? Als de Russen zien dat de VS Oekraïne in een anti-Russisch fort verandert, hebben ze het recht om actie te ondernemen om dit tegen te houden. En daar hoort ook gewelddadige actie bij – aangezien Rusland al het andere heeft geprobeerd en niets heeft opgeleverd.

    • zhenry
      Maart 10, 2022 op 20: 33

      Ik ben het eens met alley cat, Sam F, en enkele anderen hier die de Russen zich moeten verdedigen tegen de agressie van de VS en Groot-Brittannië. Veel journalisten vinden dat Rusland eerder had moeten handelen.
      In wezen is het de meedogenloze drang van de VS naar financiële hegemonie in de wereld, zijn militaire bases, regimeverandering, sancties en het erop aandringen dat andere landen hoe dan ook doen wat ze willen.
      Dan natuurlijk het World Economic Forum, waarvan de kernlidmaatschap bestaat uit de ongeveer duizend mondiale multinationale ondernemingen, voornamelijk de VS, en het Young Leaders WEF-programma (de Trojaanse infiltranten) van lokale en nationale politici, sinds 1000; een programma voor poging tot overheersing van de hele wereld.
      Chris Hedges vermeldt deze dingen of zinspeelt erop, maar hij probeert ook op een prominente manier een evenwicht te vinden tussen wat de VS doet en wat Rusland doet. Ik heb veel sympathie en bewondering voor zulke journalisten van het kaliber van CH, ze moeten in verschillende mate compromissen sluiten als ze willen dat hun artikelen geaccepteerd worden (zelfs alternatieve en onafhankelijke media). Ik denk ook dat ze verstrikt raken in de gewoonte om hun sporen uit te wissen. Gewoon mijn visie.

  9. Jim
    Maart 9, 2022 op 18: 56

    In plaats van dat onze leiders worden geconfronteerd met gerechtigheid voor oorlogsmisdaden, hangen ze medailles om elkaars nek, terwijl ze worden beschermd door de grote firewall van ‘geheime informatie’. Het is voor mij moeilijk om te zien welke handelwijze Rusland zou moeten nemen na de gebeurtenissen in Oekraïne de afgelopen tien jaar geduldig te hebben gadegeslagen. Hoe voorkomen ze dat ze worden opgeslokt door de Amerikaanse hegemonie? Ik weet het niet. Niettemin is het vermogen van Chris Hedge om de effecten van oorlog op de beschreven landen en de nooit eindigende Amerikaanse hypocrisie aan zijn lezers voor te stellen inderdaad bijzonder.
    Bedankt CH en CN.

  10. Drew Hunkins
    Maart 9, 2022 op 17: 49

    De reden waarom Oekraïense burgerdoden 24 uur per dag, 7 dagen per week, non-stop in de westerse reguliere media worden bestraft, is omdat dit de ongelukkige bijkomende schade is van de slechterik van de dag.

  11. renata
    Maart 9, 2022 op 16: 58

    Sam F, ik ben het eens met alles wat je zei. Ik begrijp het standpunt van Chris Hedges ook. Een innerlijk stemmetje vertelt me ​​dat hij graag Joe Biden naast Bush had willen toevoegen, en dat HW Bush en andere presidenten volgens elke morele maatstaf oorlogsmisdadigers zijn. Er zouden tribunalen voor oorlogsmisdaden van het Neurenberg-type moeten komen.

    • Sam F
      Maart 10, 2022 op 10: 59

      Ja, ik ben het in principe eens met Chris Hedges, hoewel het moeilijk toe te passen is in grijze gebieden van verdediging tegen agressie.
      Misschien voorziet hij geen redelijk schone exit van Rusland uit Oekraïne.

  12. Sam F
    Maart 9, 2022 op 12: 55

    Stamtirannen vinden al het goede in hun stam en al het slechte buiten de omheining ervan. "Wij zijn goed. Ze zijn slecht”, dus onze oorlog is altijd bedoeld om het goede te verdedigen, zelfs als het duidelijk agressie is voor persoonlijk gewin.

    Maar een defensieve oorlog is noodzakelijk als een onvermijdelijke reactie op agressie nodig is. De vraag is of de verdediger het geweld minimaliseert, een lastige opgave. De schuld ligt bij de agressor.

    Chris Hedges lijkt gedwongen Rusland te bekritiseren om de veel grotere misdaden en provocaties van de VS aan te pakken: “Als Rusland verlamd zou worden door sancties … hadden de Verenigde Staten Irak moeten binnenvallen … op basis van leugens … “
    Maar de invasie in Oekraïne werd, in tegenstelling tot de Amerikaanse invasie in Irak, grondig uitgelokt door Amerikaans geweld gedurende acht jaar.

    • Lois Gagnon
      Maart 9, 2022 op 19: 06

      Overeengekomen. Het recht op zelfverdediging bestaat.

    • renata
      Maart 9, 2022 op 22: 57

      Chris Hedges beschrijft in de vrije pers hoe weinig er nodig is om ontslagen te worden. Haatzaaiende uitlatingen worden altijd beschermd onder de vrijheid van meningsuiting, en niets wat niet past in de politieke propaganda van de regering.

Reacties zijn gesloten.