Net zoals Jimmy Savile beschermd moest worden wegens daadwerkelijke seksmisdaad, wist Keir Starmer dat Julian Assange vervolgd zou worden wegens nep-seksmisdaad, schrijft Craig Murray.
Studenten van de Universiteit van Oxford, 2006. (James, Flickr, CC BY 2.0, Wikimedia Commons)
By Craig Murray
CraigMurray.org.uk
I voorgesteld in mijn laatste post dat het Britse establishment mogelijk op zoek is naar een uitweg uit het verschrikkelijke Assange-debacle zonder moeilijke waarheden over het rechts- en strafrechtsysteem van de Verenigde Staten naar voren te brengen. Het functioneren van het establishment, de manier waarop het een collectieve visie vormt en hoe die visie wordt overgedragen, is voor velen een mysterie. Sommigen denken dat instructies moeten worden doorgegeven door formele kliekjes die bijeenkomen als Vrijmetselaars of Bilderbergers of een dergelijke groepering. Zo is het niet echt, hoewel verschillende fora natuurlijk wel plekken bieden waar de machtigen bijeen kunnen komen en kunnen discussiëren.
Ik heb er wel een beetje gevoel voor, want ik ben twintig jaar diplomaat geweest en zes jaar lid van de Rijksdienst. En als ik iemand zou adviseren die er serieus over na zou willen denken, zou ik zeggen dat de menselijke natuur niet verandert; lees Thackeray en Trollope, Harold Nicolson en bekijk de geweldige Brian Cox in Succession. Al deze bronnen geven echte inzichten.
Voormalig minister van Buitenlandse Zaken Alan Duncan lijkt zichzelf te beschouwen als een soort Harold Nicolson, hoewel hij helaas niet over de humor of het schrijfvermogen beschikt. Duncan heeft gepubliceerd zijn dagboeken. Duncan is de voormalige minister van Buitenlandse Zaken en het Gemenebest “voor Amerika” die meewerkte aan pogingen om Julian Assange uit de Ecuadoriaanse ambassade te laten verwijderen, en was de aanspreekpunt voor de verschillende illegale plannen van de CIA rond Assange. Duncan verwees naar Assange in het Parlement als een ‘ellendig wormpje’.
En wie was de beste vriend van Alan Duncan in Oxford? Welnu, niemand minder dan Ian Duncan Burnett, nu opperrechter van Engeland en Wales, de rechter die de beroepen van het Hooggerechtshof van Assange heeft gehoord. Zoals Alan Duncan's dagboekaantekening van 14 juli 2017 ons vertelt:
“In Oxford noemden we hem altijd ‘de rechter’ en ze noemden mij altijd ‘premier’, maar Ian is degene die daar kwam.”
Op de verjaardag van Alan Duncan op 7 juni 2017 maakten Ian Burnett en zijn vrouw deel uit van het dinerfeest, samen met voormalig Tory-leider William Haag, en wapenhandelaar Wafic Said en zijn vrouw.
Wafic Said stond centraal in het grootste omkopingsschandaal in de Britse geschiedenis Al-Yamamah BAE-contract voor wapens naar Saoedi-Arabië, waar een 80 miljard pond contract omvatte honderden miljoenen aan corrupte omkopingsbetalingen die rond Wafic Said en zijn vriend Mark Thatcher wervelden.
Een centraal onderdeel van de Al Yamamah-deal was de verkoop van Tornado-jagers aan de Royal Saudi Air Force. (Wikimedia Commons)
De enige reden waarom verschillende zeer rijke mensen niet naar de gevangenis zijn gegaan, is dat Tony Blair – ook een man van de Universiteit van Oxford – en Jack Straw, de ontvanger zelf van de vrijgevigheid van BAE, een historisch besluit namen dat het Serious Fraud Office-onderzoek moet worden gestopt “in het algemeen belang.”
Het bureau voor serieuze fraude vervolgens “verloren” al de duizenden documenten die de corruptie bewijzen. Zo kon de centrale fixer, wapenhandelaar Said, genieten van een vrolijk diner en geklets met de nieuwe heer opperrechter van Engeland en Wales, in plaats van zijn diner in de open gevangenis van Ford te nuttigen.
Dat, mijn vrienden, is hoe het Britse establishment functioneert. Het heeft natuurlijk ook de voortdurende relatie mogelijk gemaakt, wat betekent dat Britse vliegtuigen, raketten, bommen, monteurs, trainers en speciale troepen elke dag betrokken zijn bij het leeghalen van vrouwen en kinderen in Jemen. Ik hoop echt dat ze trots zijn.
Alledaags milieu
Op 27 mei 2018 waren Lord Chief Justice Burnett en Alan Duncan bij Checkers aan het lunchen met premier Theresa May, Michael Gove en ‘journalist’ Sarah Vine en – om Duncan te citeren – ‘twee financierskoppels’.
Zo gaan de politiek, de wet, de media en het grote geld samen, beste lezer. Dit zijn geen bijzondere evenementen. Het is het alledaagse milieu. Niemand hoeft een rechter te bellen en hem te vertellen wat hij ervan moet denken; ze weten wat hun omgeving denkt door voortdurende ervaring en interactie, en ze kunnen extrapoleren van het algemene naar het bijzondere.
De rechters weten wat ze van Assange moeten denken. De Schotse juryleden weten in ieder geval wat ze van mij moeten denken.
De politici freeloaden – Duncans verjaardagsfeest was betaald door de donor van de Tory-partij, David Ross van Carphone Warehouse, wiens onethische zakelijke praktijken heb ik twee jaar geleden geschetst. Sommigen van ons voelen misschien een afkeer bij het idee om verjaardagsfeestjes te krijgen of bij te wonen, geschonken door een zakenman; maar wij zijn geen politici. Of rechters.
Er bestaat geen twijfel over dat Jimmy Savile's vermogen om zich vrijelijk te mengen op precies dit soort sociale bijeenkomsten, georganiseerd door royalty's en premiers, hem de mantel van bescherming van het establishment verschafte die zijn decennia van misdaad mogelijk maakte.
30 juni 2008: premier Gordon Brown, rechts, overhandigt Sir Jimmy Savile een Bevin Boys-medaille als erkenning voor het werk dat de Bevin Boys tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben verricht. (10 Downing Street, Flickr, CC BY-NC-ND 2.0)
Het ontkennen ervan is belachelijk. Het is ook heel interessant hoe unaniem het establishment heeft besloten Keir Starmer te beschermen. Een paar jaar lang stonden ze voor een reëel gevaar omdat een van de twee belangrijkste partijen van Engeland onder de controle stond van werkelijk radicale figuren. Nu ze erin zijn geslaagd de met veel geld bevriende Sir Keir Starmer op zijn plaats te krijgen en elke mogelijke bedreiging voor hun rijkdom te neutraliseren, is de wreedheid waarmee het establishment Starmer verdedigt fascinerend.
Het lijdt geen twijfel dat Starmer inderdaad directeur van het openbaar ministerie en hoofd van de Crown Prosecution Service was in 2009, toen werd besloten dat geloofwaardige beschuldigingen tegen Jimmy Savile niet vervolgd mochten worden (nadat ze dat stadium al tientallen jaren te laat hadden bereikt). Natuurlijk, de directeur van het Openbaar Ministerie hanteert niet de individuele zaken, die aan advocaten onder hen worden toegewezen. Maar de directeur wordt dan zeker geraadpleegd over de beslissingen in de spraakmakende en belangrijke zaken.
Daarom zijn ze er. Het is ondenkbaar dat Starmer niet werd geraadpleegd over de beslissing om de Savile-zaak op de plank te leggen – wat verwachten ze van ons om te geloven dat zijn rol als hoofd van het kantoor het bestellen van de paperclips was?
Keir Starmer in 2013, toen hij directeur van het Openbaar Ministerie was voor de Crown Prosecution Service, VK (Chatham House, CC BY 2.0, Wikimedia Commons)
Toen de publieke verontwaardiging in 2012 een hoogtepunt bereikte, speelde Starmer de go-to-trick in het Establishment-boek. Hij gaf een ‘onafhankelijke’ advocaat die hij kende opdracht een rapport te schrijven waarin hij werd vrijgesproken. Er zijn fouten gemaakt op lagere niveaus, er zullen lessen worden geleerd… je weet wat het zegt. Mishcon de Reya, geldwassers aan de oligarchen, en zorgden ervoor dat de advocaat het witwassen deed. Toen hij zich terugtrok uit de functie van DPP, ging Starmer werken bij...
Ik ben blij om mij bij Mishcon de Reya aan te sluiten en bij Doughty Street Chambers te blijven onder de nieuwe regels voor dubbele capaciteit http://t.co/ejoBDIxImK
- Keir Starmer (@Keir_Starmer) 23 juni 2014
Het is opmerkelijk dat de media nog nooit zo enthousiast zijn geworden over de leugens van Johnson, als over wat in feite een zeldzaam voorbeeld is van Johnson die een interessante waarheid zegt. Starmer was inderdaad, als directeur van het openbaar ministerie, verantwoordelijk voor de niet-vervolging van Savile.
Maar net zoals Savile beschermd moest worden tegen daadwerkelijke seksmisdaad, wist Starmer dat Assange vervolgd zou worden wegens nep-seksmisdaad. Starmers gedrag in de Assange-zaak was volkomen corrupt.
Assange nooit aangeklaagd in Zweden
Zweedse ambassade in Londen. (Allen Watkin, CC BY-SA 2.0, (Wikimedia Commons)
Het is belangrijk dat u begrijpt dat Assange in Zweden nooit is aangeklaagd voor enige seksuele misdaad. Hij werd gezocht voor ondervraging, nadat de hoofdaanklager van Stockholm had besloten dat er geen zaak was om te antwoorden, maar een aanklager uit een ander district had de zaak in behandeling genomen. Assange heeft altijd geloofd dat het allemaal een list was om hem vanuit Zweden naar de Verenigde Staten te laten sturen. Zijn juridische team had de Zweedse aanklagers in 2011 de kans geboden hem in de Zweedse ambassade te ondervragen, wat het mogelijk had moeten maken de zaak te sluiten.
Onder Starmer, de Crown Prosecution Service vertelde de Zweedse aanklagers niet naar Londen komen. De e-mails waarin ze dit deden, werden vernietigd en pas teruggevonden door een FOI-verzoek aan de Zweedse kant. U zult zich herinneren dat, toen Zweedse aanklagers Assange na nog eens zeven lange jaren eindelijk ondervroegen in de Ecuadoraanse ambassade, dit ertoe leidde dat het Zweedse onderzoek werd stopgezet.
Als Starmer dit niet had voorkomen, had het Zweedse onderzoek na een interview in januari 2011 kunnen worden afgesloten.
Dan in oktober 2013Terwijl Starmer nog DPP was, e-mailde zijn staf de Zweedse aanklagers in reactie op berichten dat ze de zaak wilden laten vallen, met de mededeling: "Waag het niet om koudwatervrees te krijgen." De Zweden antwoordden en legden uit dat ze het inderdaad wilden laten vallen. De Crown Prosecution Service raadde hen opnieuw af.
Waarom kwam Starmer tussenbeide om er bij een buitenlandse staat op aan te dringen een onderzoek voort te zetten dat de staat zelf wilde stoppen en waarbij geen Britse staatsburgers betrokken waren?
Ik heb er alle vertrouwen in dat er geen ander voorbeeld is waarbij de Britse directeur van het Openbaar Ministerie zich op deze manier bemoeit met een buitenlands onderzoek. Het had in ieder geval niets te maken met het ogenschijnlijke onderwerp van het Zweedse onderzoek, dat geen vermelding waard is in de e-mailcorrespondentie. Er kan geen twijfel over bestaan dat het motief van Starmer volledig achter het Zweedse onderzoek lag, en vrijwel zeker verband houdt met de illegale CIA-activiteiten tegen Assange en de huidige Amerikaanse uitleveringspoging. Starmer wordt onthuld als een zeer gewetenloos en leugenachtig personage.
Dat is natuurlijk bevestigd door de regelrechte leugens die Starmer vertelde toen hij zich kandidaat stelde voor verkiezing door leden van de Labour Party, toen hij verklaarde dat hij het populaire linkse economische beleid van voormalig Labour-leider Jeremy Corbyn zou handhaven, met name op het gebied van de nationalisatie van het spoor en nutsbedrijven. Toen Starmer eenmaal aan de macht was, liet hij deze beloften eenvoudigweg vallen ten gunste van een beleid dat miljardairs mogelijk maakte, en begon hij met een zuivering van de linkerzijde van de partij op epische schaal.
Het Britse establishment houdt van Starmer. Ze kunnen niet toestaan dat Boris Johnson – die hard op weg is een last voor hen te worden – de waarheid zegt over Starmer en dat ze begraven willen worden. Het was fascinerend om te zien hoe hun propaganda-apparaat eenstemmig optrad om Starmer te verdedigen en in de populaire geest de binaire keuze tussen hun blauwe pop en hun rode pop opnieuw te bevestigen.
Zoals ik vaak zeg: het maakt mij niet uit of u het er wel of niet mee eens bent, en ik wil zeker dat iedereen voor zichzelf nadenkt. Mijn doel is om feiten onder de aandacht te brengen waar onvoldoende rekening mee wordt gehouden en om een ander perspectief te projecteren dan het perspectief dat gewoonlijk in de reguliere media wordt gepromoot. Ik heb niet altijd gelijk in alles. Maar ik hoop dat je door het lezen hiervan op ideeën bent gekomen om over na te denken.
Craig Murray is auteur, presentator en mensenrechtenactivist. Hij was van augustus 2002 tot oktober 2004 Brits ambassadeur in Oezbekistan en van 2007 tot 2010 rector van de Universiteit van Dundee. Zijn berichtgeving is volledig afhankelijk van de steun van lezers. Abonnementen om deze blog gaande te houden zijn dankbaar ontvangen.
Dit artikel is van CraigMurray.org.uk.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Nog een geweldige van Mr. Murray. Bedankt voor het publiceren, CN. En wat een venster op de wereld van onze – kunnen we het maar zeggen – criminele heersende klasse. Waar we vanaf hier naartoe gaan, met het Vijfogen-Westen in het nauw gedreven, blootgelegd en gehaat, is een beangstigend iets om over na te denken. Hoe kunnen we ons losmaken van de tientallen jaren van leugens, corruptie en criminaliteit waaraan ze zich allemaal schuldig maken, terwijl we voortdurend worden gebombardeerd met propaganda en oorlogsdreigingen? Ik hoop dat we op het punt staan om erachter te komen, maar het zal niet mooi zijn als het wordt toegestaan. Ik bid voor ons allemaal.
Het westerse establishment loopt op zijn laatste benen. Je kunt dit niveau van corruptie eenvoudigweg niet voor onbepaalde tijd volhouden. De Amerikaanse regering, als je dat zo mag noemen, verkeert in een erbarmelijke staat en daarom proberen ze Rusland te misleiden om een oorlog te beginnen. Rusland en China zien uiteraard dat het imperialistische Westen op de rand van de afgrond staat. De multilaterale wereld is er al.
De diepgewortelde corruptie in Groot-Brittannië en de VS is slechts een teken dat het interne verval terminaal is.
Als occasionele luisteraar naar James O'Brien op LBC was ik benieuwd waarom hij de aanval van Boris zo schandalig vond, en vroeg ik me af waarom het niet eerlijk was om erop te wijzen dat de beslissing om niet te vervolgen onder zijn toezicht was genomen.
Je hebt dus inderdaad stof tot nadenken gegeven.
‘Maar ik hoop dat je door het lezen hiervan op ideeën bent gekomen om over na te denken.’
Je bent geslaagd. Bedankt.
Een uiterst waardevolle post. Hartelijk dank, meneer Craig Murray.
Johannes Doran,.
Helaas heeft de koningin duidelijk gefaald in haar taak om de ‘waardigheid’ van de regering te handhaven.
De rol van Hare Majesteit is zich te gedragen volgens een ingewikkelde etiquette. De rol van haar regering is om te voorkomen dat de zaken zo verpesten dat de winsten van de financiers zouden dalen.
Soms vraag je je dat misschien af. Een voorbeeld is dat Groot-Brittannië het enige grote land in Europa was met slechts één grotere opslagfaciliteit voor aardgas, waardoor het land te kwetsbaar werd voor de grillen van de wind: als deze niet waait, moet het energietekort met aardgas worden opgevangen. Als kostenbesparende maatregel werd deze faciliteit in 2017 gesloten, en tijdens het laatste pan-Europese energietekort (nog niet voorbij) werd Groot-Brittannië het zwaarst getroffen, zodat de paar miljoen bespaarde ponden zich vertaalden in enkele miljarden verliezen. Dat is prima, zolang de klanten en andere patsies de enigen waren die verloren.
Zo kan de regering in handen zijn van amorele, achterbakse idioten, maar het establishment verhindert dat zij degenen die er toe doen, schaadt. En als de regering politiek faalt, wordt het tijd dat amorele achterbaksen met meer intelligentie het roer overnemen.
Bedankt Craig Murray voor deze glimp van de economische corruptie van de Britse regering.
Hetzelfde geldt voor de hele Amerikaanse regering: het DOJ ontbeert de morele integriteit om alles te doen wat niet lonend is.
Ze negeerden volledig mijn pleidooien om onderzoek te doen naar de politieke afpersing door Repub-politici in Florida, die 120 miljoen dollar aan natuurbeschermingsfondsen hadden gestolen, zelfs nadat ik de afgelopen drie jaar verschillende keren volledige pakketten met bewijsmateriaal en juridische argumenten naar hun lokale, DC- en OIG-kantoren had gestuurd. onder zowel de Repub- als de Dem-administratie. Ik klaag ze nu rechtstreeks aan als onderdeel van de afpersingsoperatie, en de rechterlijke macht verzint excuses om niet te verzoeken dat ze onderzoek doen. De hoogste niveaus van de uitvoerende agentschappen zijn door politici geïnstalleerde oplichters van politieke partijen, en de rest is bang hun carrière onder de huidige of toekomstige regeringen te verliezen als ze onderzoek doen naar politieke afpersing. En de rechterlijke macht is het volledig eens met de samenzwering om publieke middelen te stelen: want geld is hun definitie van eer. Dit is eenvoudigweg een zeer slecht ontwerp van de overheidsstructuur van, door en voor een zeer amorele bevolking.
Bedankt, Craig Murray, voor het bevestigen van wat we allemaal vermoeden, gezien de leugens, de oorlogsmachinerie met winstoogmerk, de diefstal en het meedogenloze gebrek aan respect voor de grote meerderheid van de mensen die hun macht niet hebben.
De koningin en de koninklijke familie zijn ongetwijfeld op de hoogte van deze corruptie.
Ik ben me ervan bewust dat het de Kroon niet is toegestaan overheidsbeleid te bepalen. Maar door shilling te geven aan de wapenindustrie zijn ze een essentieel onderdeel van deze corruptie.
Het is zo slim.
Ik heb iets over de Britse elite geleerd door naar debatten tussen elitaire scholen te kijken. Ze zijn getraind om overtuigend te argumenteren over punten die in een gezonde wereld geen waarde hebben omdat het leugens zijn. Ze zijn bereid om in het Lagerhuis even soepel en overtuigend te debatteren, zonder zich zorgen te maken over het verdraaien van het argument ten gunste van hun klasse.
In de meeste van de machtigste landen kan het op dezelfde manier werken……
Het spel is opgelost.
Sorry voor wat je hebt meegemaakt omdat je je werk goed deed.
Hier is een geweldige film om naar te kijken, gebaseerd op een waargebeurd verhaal dat zich in 1935 in de VS afspeelde:
De grote debaters (2007)
Waar inhoud/waarden/waarheid op de proef worden gesteld.
hxxps://www.imdb.com/title/tt0427309/
Ik ben het gewoon niet meer met je eens in je scherpe commentaar op Craigs gedurfde en zeer verantwoordelijke artikel, waarin de ware aard van het Britse establishment wordt blootgelegd, waar de arme koningin een prettig vijgenblad voor is. Het juweeltje hier is: “elites (niet alleen Britten) … zijn getraind om overtuigend te argumenteren over punten die in een gezonde wereld geen verdienste hebben omdat het leugens zijn”. Dit is ook in veel andere landen het geval: waarom zouden de elites zelfs maar met hun ogen knipperen als ze allemaal hun zeer betrouwbare speciale afdelingen en “inlichtingendiensten” hebben om al hun bevoorrechte SHITS af te dwingen, o zo hersenloos, plichtsgetrouw!