Het uitdagen van de Israëlische klimaatapartheid in Palestina

By Muna Dajani 
Al Shabaka

TVia haar deelname aan de VN-klimaatconferentie (COP2021) van 26 en andere internationale fora blijft de Palestijnse Autoriteit (PA) een staatsgerichte benadering van de klimaatverandering bevorderen die uiteindelijk legitieme klimaat- en milieurechtvaardigheid in Palestina blokkeert.

Het Palestijnse leiderschap heeft sinds de Oslo-akkoorden van 1993 de bevrijdingsstrijd – die een strijd voor klimaat- en milieurechtvaardigheid omvat – teruggebracht tot een mislukte poging. staatsopbouwproject. 

Gerechtigheid is zelden aan de orde in deze internationale fora, waardoor de Palestijnen overgeleverd worden aan de genade van internationale donoren die dat wel proberen de bezetting beheren in plaats van Israël onder druk te zetten om er een einde aan te maken. De normalisering en depolitisering van Israëls klimaatapartheid kenmerken de bestaande aanpak van de Palestijnse milieuproblemen.

“Vredeopbouw” in Palestina heeft programma’s vormgegeven die de klimaatkwesties depolitiseren en er niet in slagen het Israëlische kolonialisme van de kolonisten te ontwrichten. 

Door donoren gefinancierde initiatieven zoals EcoPeace en het Arava Instituut gebruiken al jaren slogans als “de omgeving kent geen grenzen"En"mensen samenbrengen.” In principe zijn dit alleen initiatieven dienen om te negeren klimaatapartheiden de klimaatverandering te bevorderen als het zoveelste terrein van samenwerking en dialoog in plaats van radicale politieke verandering. 

Palestijnse milieuorganisaties en hun bondgenoten hebben dat ook gedaan lang bekritiseerd deze initiatieven voor het normaliseren en legitimeren van de Israëlische bezetting onder het mom van duurzame ontwikkeling en het opbouwen van vertrouwen. Dat zeggen ze door het depolitiseren van de klimaatveranderingbevorderen donorinitiatieven het idee dat milieuproblemen alleen met technologie en marktgebaseerde prikkels kunnen worden opgelost. 

Klimaatverandering is echter geen natuurlijk fenomeen; het wordt nog verergerd door politieke en economische beslissingen. In het geval van Palestina worden de gevolgen van de klimaatverandering beïnvloed verergerd door het kolonialisme en diefstal van natuurlijke hulpbronnen.

water Crisis

Israël controleert 85 procent van het water op de Westelijke Jordaanoever. Terwijl de Israëlische nederzettingen genoeg water hebben om zwembaden te vullen, hebben de Palestijnen dat wel zonder voldoende water, vooral in de zomermaanden.

In plaats van de Palestijnen te steunen in hun strijd om hun land veilig te stellen waterrechtenDe Europese Unie en andere internationale donoren benadrukken bijvoorbeeld al tientallen jaren het potentieel van technische oplossingen om de beschikbaarheid van water te vergroten en problemen op te lossen.waterschaarste”in Palestina. 

Onder de huidige financieringsmechanismen voor klimaatverandering overheerst dit schadelijke discours. Het Groene Klimaatfonds, een multilateraal financieel mechanisme van de UNFCCC, ondersteunt momenteel bijvoorbeeld een vijfjarig project dat zich richt op het vergroten van de beschikbaarheid van water voor duurzame landbouw in Gaza door het gebruik van behandeld afvalwater.

Dit is opnieuw een techno-fix die de politieke realiteit negeert en normaliseert waarmee Gaza wordt geconfronteerd als gevolg van de verlammende blokkade en belegering van Israël, die het land op zijn beurt isoleert van de rest van Palestina wat betreft natuurlijke hulpbronnen en geografische continuïteit. 

Deze praktijken treffen ook Arabieren buiten de Westelijke Jordaanoever en Gaza. Bij de ratificatie van de Overeenkomst van Parijs heeft Israël zich ertoe verbonden de uitstoot van broeikasgassen in 25 met 2005 procent te verminderen tegen 2030, en streeft ernaar dit doel te bereiken door de ontwikkeling van groene energieprojecten in onder meer de bezette Golanhoogten en de Naqab-woestijn.

Syrische inwoners van de Golan (Jawlanis) worden geconfronteerd met bedreigingen voor hun toegang tot land en water als gevolg van een Israëlisch plan om een grootschalig windproject op wat er overblijft van de landbouwgronden van Jawlani. En vanaf januari ontwortelt Israël de Palestijnen uit hun huizen en land in de Naqab, als onderdeel van een project om Duinen platleggen en bomen planten. Deze greenwashing bestendigt de depolitisering en normalisering van wat in wezen de etnische zuivering van de Palestijnen door Israël is. 

Aanbevelingen 

De Eenheidsintifada van 2021 bracht hernieuwde inspanningen onder de Palestijnen met zich mee hun gedwongen fragmentatie uitdagen. Op dezelfde manier overstijgt het Palestijnse milieu geopolitieke grenzen, en dus moet de klimaatverandering in heel Palestina worden begrepen als een inherent politieke realiteit, gedefinieerd door decennia van kolonialisme door Israëlische kolonisten en diefstal van natuurlijke hulpbronnen. 

Het opnieuw politiseren van het milieu en het uitdagen van discoursen over vredesopbouw en samenwerking zijn cruciale stappen in het centreren van klimaatrechtvaardigheid binnen de Palestijnse volksmobilisatie. Om dit te doen: 

• De donorgemeenschap moet stoppen met de steun aan groene normalisatieprojecten die de politieke realiteit en de machtsverschillen tussen Palestijnen en Israëliërs negeren. 
• Het Palestijnse leiderschap en de donorgemeenschap zouden in plaats daarvan moeten investeren in de op rechtvaardigheid gebaseerde belangenbehartiging van Palestijnse maatschappelijke organisaties, zoals PENGON en Al Haq, die het bewustzijn vergroten en mobiliseren voor intersectioneel milieu-, water- en klimaatrechtvaardigheid. 
• Palestijnse voorstanders van klimaatrechtvaardigheid moeten de techno-managementbenaderingen van internationale fora als COP en de daarmee samenhangende klimaatfinancieringsmechanismen ter discussie stellen.
• Lokale en internationale klimaatveranderingsactivisten moeten zich concentreren op het aanpakken van historische problemen klimaat- en milieuonrechtvaardigheden in Palestina om Israël verantwoordelijk te houden voor de diefstal van de natuurlijke hulpbronnen van de Palestijnen. 
• Het Palestijnse leiderschap en de internationale gemeenschap moeten de mobilisatie van lokale, nationale en internationale middelen ondersteunen om Israël onder druk te zetten om de Palestijnse water- en landrechten te erkennen en zich eraan te houden.

Muna Dajani heeft een doctoraat behaald aan de afdeling Geografie en Milieu van de London School of Economics (LSE). Haar onderzoek richt zich op het documenteren van de waterstrijd in landbouwgemeenschappen onder kolonistenkolonialisme. Ze is senior onderzoeksmedewerker bij het Lancaster Environment Centre (LEC).

Dit artikel is van Al Shabaka

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.