De internationale gemeenschap zal halverwege deze eeuw nieuwe vormen van samenwerking moeten vinden om de schade veroorzaakt door de klimaatcatastrofe te beperken, schrijft Alfred W. McCoy.
9 september 2005: Huishoudelijke spullen achtergelaten in een voortuin nadat het water in de Lower 9th Ward was teruggetrokken na de orkaan Katrina. (Andrea Booher/FEMA)
By Alfred McCoy
TomDispatch.com
WWanneer middernacht op nieuwjaarsdag 2050 toeslaat, zal er weinig reden tot feest zijn. Er zullen uiteraard de gebruikelijke toasts zijn met heerlijke wijnen in de klimaatgecontroleerde gebouwen van de rijken. Maar voor het grootste deel van de mensheid zal het gewoon weer een dag zijn tegenslag grenzend aan ellende – een wanhopige strijd om voedsel, water, onderdak en veiligheid te vinden.
In de afgelopen decennia zullen stormvloeden de kustbarrières die tegen enorme kosten zijn opgetrokken, hebben weggevaagd en zal de stijgende zee de stadscentra van de Verenigde Staten hebben overstroomd. grote steden waar ooit meer dan 100 miljoen mensen woonden. Meedogenloze golven zullen dat wel doen pond kustlijnen over de hele wereld, waardoor dorpen, dorpen en steden in gevaar komen.
Terwijl enkele honderden miljoenen vluchtelingen uit de klimaatverandering in Afrika, Latijns-Amerika en Zuid-Azië lekkende boten vullen of over land sjokken in een wanhopige zoektocht voor voedsel en onderdak zullen welvarende landen over de hele wereld proberen hun grenzen nog strenger te sluiten, waarbij ze de menigte terugdringen met traangas en geweervuur.
Toch zullen de onwillige gastlanden, waaronder de Verenigde Staten, niet in het minst immuun zijn voor de pijn. Sterker nog, elke zomer zullen er steeds krachtiger orkanen zijn, voortgestuwd door de klimaatverandering stompen de oostkust en de Golfkust van dit land, waardoor de federale regering mogelijk zelfs gedwongen wordt om op te geven Miami en New Orleans aan de opkomende getijden. Intussen zullen de bosbranden, die in 2021 al in omvang toenemen, grote delen van het Westen verwoesten, waarbij elke zomer duizenden huizen verwoest zullen worden in een steeds groter wordend brandseizoen.
En onthoud dat ik dit allemaal nu kan schrijven omdat dergelijk toekomstig wijdverbreid lijden niet zal worden veroorzaakt door een onvoorziene ramp, maar door een maar al te voor de hand liggend, pijnlijk voorspelbaar onevenwicht in de basiselementen die het menselijk leven in stand houden: lucht, aarde, vuur en water. Als gemiddelde wereld temperaturen stijgen met maar liefst 2.3° Celsius (4.2° Farenheit) tegen het midden van de eeuw zal de klimaatverandering de levenskwaliteit in elk land op aarde verslechteren.
Zeeoppervlaktetemperaturen tijdens orkaan Katrina, 27 augustus 2005.
(NASA Goddard's Wetenschappelijke Visualisatiestudio, Flickr)
Klimaatverandering in de 21e eeuw
Deze sombere visie op het leven rond 2050 komt niet voort uit een literaire fantasie, maar uit gepubliceerde milieuwetenschap. We kunnen momenteel allemaal de verontrustende tekenen van de opwarming van de aarde om ons heen zien: verergerende bosbranden, steeds heviger oceaanstormen en toenemende overstromingen aan de kust.
Terwijl de wereld gefocust is op het vurige schouwspel van bosbranden die delen van de natuur verwoesten Australië, Brazil, Californiëen CanadaIn de afgelegen poolgebieden van de planeet ontwikkelt zich een veel ernstiger bedreiging, waar slechts half aandacht aan wordt besteed. Niet alleen zijn de ijskappen smelten met angstaanjagende snelheid, waardoor de zeespiegel wereldwijd al stijgt, maar de uitgestrekte permafrost in het Noordpoolgebied trekt zich snel terug, waardoor enorme hoeveelheden dodelijke broeikasgassen in de atmosfeer vrijkomen.
Op die bevroren grens, ver buiten ons gezichtsvermogen of bewustzijn, zullen ecologische veranderingen, die grotendeels onzichtbaar diep onder de Arctische toendra broeden, de opwarming van de aarde versnellen op een manier die ons allemaal in de toekomst onnoemelijk veel ellende zal bezorgen. Meer dan welke andere plaats of welk probleem dan ook zal het ontdooien van de bevroren aarde van het Noordpoolgebied, die grote delen van het dak van de wereld bedekt, het lot van de mensheid voor de rest van deze eeuw bepalen – steden vernietigen, naties verwoesten en de huidige wereldorde ontwrichten. .
Als, zoals ik in mijn nieuwe boek heb voorgesteld, Om de wereld te regeren: wereldorden en catastrofale veranderingHet mondiale systeem van Washington zal waarschijnlijk tegen 2030 vervagen, dankzij een mix van binnenlandse achteruitgang en internationale rivaliteit. hegemonie zal in het beste geval nog maar een paar decennia van dominantie hebben voordat ook dit land zal lijden onder de rampzalige gevolgen van de ongecontroleerde opwarming van de aarde.
Tegen 2050, als de zeeën enkele van de grote steden onder water zetten en verhit raken begint te verwoesten In zijn agrarische kerngebied zal China geen andere keus hebben dan welk mondiaal systeem het ook zou hebben opgebouwd, op te geven. En dus, terwijl we vaag turen naar de potentieel catastrofale decennia na 2050, zal de internationale gemeenschap goede redenen hebben om een nieuw soort wereldorde te smeden die anders is dan ooit tevoren.
Impact van de opwarming van de aarde in het midden van de eeuw
Bij het beoordelen van het waarschijnlijke verloop van de klimaatverandering in 2050 is één vraag van cruciaal belang: hoe snel zullen we de impact ervan voelen?
Decennia lang dachten wetenschappers dat de klimaatverandering zou uitmonden in wat wetenschapsschrijver Eugene Linden zou bereiken genaamd een ‘statig tempo’. In 1975 waren de Amerikaanse National Academies of Sciences nog steeds van mening dat het ‘eeuwen zou duren voordat het klimaat op een betekenisvolle manier zou veranderen’. Nog in 1990 heeft het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering (IPCC) van de VN gesloten dat het Noordpoolgebied permafrost, dat zowel duizelingwekkende hoeveelheden koolstofdioxide (CO2) en methaan, een nog gevaarlijker broeikasgas, was nog niet aan het smelten en dat de Zuidpool ijskappen bleven stabiel. In 1993 begonnen wetenschappers er echter mee bestuderen ijskernen uit de ijskap van Groenland gehaald en ontdekten dat er duizenden jaren geleden 25 ‘snelle klimaatveranderingsgebeurtenissen’ hadden plaatsgevonden in de laatste ijstijd, wat aantoont dat het ‘klimaat binnen een decennium of twee enorm zou kunnen veranderen’.
Gedreven door een groeiende wetenschappelijke consensus over de gevaren waarmee de mensheid wordt geconfronteerd, kwamen vertegenwoordigers van 196 staten in 2015 bijeen in Parijs, waar zij afgesproken zich te verbinden aan een 45 procent reductie in de uitstoot van broeikasgassen tegen 2030 en het bereiken van een netto koolstofneutraliteit tegen 2050 om de opwarming van de aarde te beperken tot 1.5°C boven het pre-industriële niveau. Zij betoogden dat dit voldoende zou zijn om de rampzalige gevolgen te voorkomen die zich zeker bij een temperatuur van 2.0°C of hoger zullen voordoen.
De mooie verwachtingen van die conferentie in Parijs vervaagden echter snel. Binnen drie jaar zal de wetenschappelijke gemeenschap realiseerde dat de trapsgewijze effecten van de opwarming van de aarde die 1.5°C boven het pre-industriële niveau bereikt, niet in de verre toekomst van 2100 duidelijk zullen zijn, maar misschien al in 2040, en gevolgen zullen hebben voor de meeste volwassenen die nu leven.
12 december 2015: Applaus voor de goedkeuring van de Overeenkomst van Parijs. (VN-klimaatverandering, Flickr)
De gevolgen van de klimaatverandering op de middellange termijn zullen alleen maar worden versterkt door de ongelijkmatige manier waarop de planeet opwarmt, met een veel zwaardere impact in het Noordpoolgebied. Volgens een Washington Post analyseTegen 2018 kende de wereld al ‘hotspots’ die een gemiddelde stijging van 2.0°C boven de pre-industriële norm hadden geregistreerd. Terwijl de zon op tropische breedtegraden schijnt, stijgen enorme kolommen warme lucht op en worden vervolgens naar de polen geduwd door broeikasgassen die vastzitten in de atmosfeer, totdat ze op hogere breedtegraden naar de aarde vallen, waardoor plekken ontstaan met sneller stijgende temperaturen in het Midden-Oosten. West-Europa, en vooral het Noordpoolgebied.
In een ‘doomsday report’ van het IPCC uit 2018 zeggen hun wetenschappers waarschuwde dat zelfs bij slechts 1.5°C de temperatuurstijging wereldwijd ongelijk verdeeld zou zijn en mogelijk een verwoestende 4.5°C zou kunnen bereiken op grote hoogten in het Noordpoolgebied, met diepgaande gevolgen voor de hele planeet.
Cataclysme van klimaatverandering
Recent wetenschappelijk onderzoek heeft ontdekt dat tegen 2050 de belangrijkste aanjagers van grote klimaatverandering feedbacklussen aan beide uiteinden van het temperatuurspectrum zullen zijn. Aan het warmere einde, in Afrika, Australië en het Amazonegebied, zullen de temperaturen stijgen vonk steeds verwoestendere bosbranden, waardoor de boombedekking afneemt, en het vrijgeven van grote hoeveelheden koolstof in de atmosfeer terechtkomen. Dit zal op zijn beurt (zoals al gebeurt) nog meer branden aanwakkeren en zo een monsterlijke zichzelf versterkende feedbacklus creëren die de grote tropische regenwouden van deze planeet zou kunnen decimeren.
Klantenservice CN's
Winter Fonds Drive!
De nog ernstiger en oncontroleerbaarder oorzaak zal zich echter in de poolgebieden van de planeet bevinden. Daar krijgt een feedbacklus in het Noordpoolgebied nu al een zichzelf in stand houdende impuls die binnenkort het vermogen van de mensheid om deze te controleren te boven gaat. Tegen het midden van de eeuw (of eerder), terwijl de ijskappen op Groenland en Antarctica op rampzalige wijze blijven smelten, zullen de stijgende oceanen maken extreme gebeurtenissen op zeeniveau, zoals stormvloeden en overstromingen die eens in de eeuw voorkomen, komen in veel gebieden jaarlijks voor. Als de opwarming van de aarde groter wordt dan de maximale doelstelling van 2°C die in het Akkoord van Parijs is vastgelegd, kan het oceaanniveau, afhankelijk van wat er met de ijskappen op Antarctica gebeurt, toename met maar liefst 43 centimeter aan het einde van deze eeuw.
In feite een ‘worst-case scenario’ van de National Academies of Sciences projecten een zeespiegelstijging van wel 20 centimeter in 2050 en 78 centimeter in 2100, met een “catastrofale” uit van 690,000 vierkante kilometer land, een uitgestrektheid die vier keer zo groot is als Californië, waardoor ongeveer 2.5 procent van de wereldbevolking ontheemd raakt en grote steden als New York onder water komen te staan.
Wat deze zorgen nog groter maakt, blijkt uit een recent onderzoek in NATUUR voorspeld dat tegen 2060 regen in plaats van sneeuw delen van het Noordpoolgebied zou kunnen domineren, waardoor het ijsverlies verder zou versnellen en de zeespiegel aanzienlijk zou stijgen. Recente satellietbeelden brengen die dag des oordeels steeds dichterbij openbaart dat de ijsplaat die de enorme Thwaites-gletsjer op Antarctica tegenhoudt, “binnen drie tot vijf jaar zou kunnen versplinteren”, waardoor die bevroren massa ter grootte van Florida snel in honderden ijsbergen zou kunnen breken en uiteindelijk op zichzelf “enkele meters zeespiegelstijging” zou veroorzaken.
16 oktober 2012: Het afkalffront van Thwaites Ice Shelf. (NASA)
Zie het zo: in het noordpoolgebied is ijs een drama, maar permafrost betekent de dood. De tonen van smeltende poolijskappen die in oceaanwater terechtkomen is inderdaad dramatisch. De echte massadood ligt echter in het duistere, mysterieuze permafrost. Deze slordige stoofpot van rotte materie en bevroren water uit voorbije ijstijden bestrijkt 730,000 vierkante kilometer van de aarde. Noordelijk halfrond, kan 2,300 meter onder de grond reiken en bevat voldoende potentieel vrijkomende koolstof en methaan om de polen te laten smelten en dichtbevolkte kustvlakten over de hele wereld onder water te zetten. Dergelijke emissies zouden op hun beurt de temperatuur in het Noordpoolgebied alleen maar verder doen stijgen, meer permafrost (en ijs) doen smelten, enzovoort, jaar na jaar na jaar. We hebben het met andere woorden over een potentieel verwoestende feedbackloop die de hoeveelheid broeikasgassen in de atmosfeer zou kunnen doen toenemen, buiten het vermogen van de planeet om dit te compenseren.
Kusterosie onthult de omvang van de ijsrijke permafrost die ten grondslag ligt aan de Arctische kustvlakte in het speciale gebied Teshekpuk Lake van het National Petroleum Reserve, Alaska. (US Geologisch Onderzoek)
Volgens een rapport uit 2019 in NATUUR, de uitgestrekte zone van bevroren aarde die ongeveer a kwartaal van het noordelijk halfrond is uitgestrekt pakhuis voor ongeveer 1.6 biljoen ton koolstof – twee keer zoveel als de hoeveelheid die zich al in de atmosfeer bevindt. De huidige modellen “gaan ervan uit dat de permafrost geleidelijk van het oppervlak naar beneden ontdooit”, waardoor methaan en koolstofdioxide langzaam in de atmosfeer vrijkomen. Maar bevroren grond houdt ook ‘het landschap fysiek bij elkaar’, waardoor het ontdooien van het oppervlak het oppervlak op onregelmatige wijze kan openscheuren, waardoor steeds grotere gebieden aan de zon worden blootgesteld.
Rond de poolcirkel is er al dramatisch fysiek bewijs van snelle veranderingen. Te midden van de enorme permafrost die bijna bedekt is tweederde van Rusland had een kleine Siberische stad dat wel temperaturen die in juni 100 een historische 2020 graden Fahrenheit bereikte, de hoogste ooit gemeten boven de poolcirkel. Ondertussen hebben verschillende schiereilanden aan de Noordelijke IJszee dit meegemaakt uitbarstingen van methaan die kraters tot wel 100 meter diep hebben geproduceerd. Sinds snel ontdooien releases meer methaan dan geleidelijk smelten en methaan heeft 25 keer meer verwarmingsvermogen dan CO2, suggereren de “effecten van het ontdooien van permafrost op het klimaat op aarde” dat het rapport uit 2019 NATUUR, “zou twee keer zoveel kunnen zijn als verwacht wordt van de huidige modellen.”
Om een gevaarlijke wildcard toe te voegen aan zo’n toch al duizelingwekkend panorama van potentiële vernietiging, bevat ongeveer 700,000 vierkante kilometer van Siberië ook een vorm van methaanrijke permafrost genaamd jeuk, dat een ijslaag vormt van 30 tot 260 voet diep. Terwijl de stijgende temperaturen de ijskoude permafrost doen smelten, zullen uitdijende meren (die nu 30 procent van Siberië bedekken) dienen als nog grotere kanalen voor het vrijkomen van dergelijk methaan, dat uit de smeltende bodems zal opborrelen en in de atmosfeer zal ontsnappen.
Nieuwe wereldorde?
Klimaatmars in Glasgow, 6 november. (Links, Flickr, CC BY-NC-SA 2.0)
Gezien het duidelijke onvermogen van het huidige mondiale systeem om de klimaatverandering het hoofd te bieden, zal de internationale gemeenschap halverwege deze eeuw nieuwe vormen van samenwerking moeten vinden om de schade te beperken. De landen op de recente VN-klimaattop in Glasgow konden het immers niet eens eens worden over het “uitfaseren” van steenkool, de smerigste van alle fossiele brandstoffen. In plaats daarvan, in hun laatste “uitkomst document”, kozen ze voor de zinsnede “afbouwen' – capituleren voor China, dat geen plannen heeft om dat zelfs maar te doen begin het verminderen van de steenkoolverbranding tot 2025, en India, dat onlangs heeft gedaan uitgesteld zijn doel om netto-koolstofneutraliteit te bereiken tot het bijna onvoorstelbaar verre 2070. Sinds die twee landen account voor 37 procent van alle broeikasgassen die nu in de atmosfeer terechtkomen, leidt tot een klimaatramp voor de mensheid door hun uitstelgedrag.
Wie weet welke nieuwe vormen van mondiaal bestuur en samenwerking de komende jaren tot stand zullen komen, maar als we ons simpelweg op een oude concentreren, is dit een mogelijkheid: om effectieve soevereiniteit over de mondiale commons uit te oefenen, zou een werkelijk versterkte Verenigde Naties zichzelf misschien kunnen hervormen. op belangrijke manieren, onder meer door van de Veiligheidsraad een keuzeorgaan te maken zonder permanente leden en door een einde te maken aan het voorrecht van de grote macht van eenzijdige veto’s. Een dergelijke hervormde en potentieel machtigere organisatie zou er dan mee kunnen instemmen de soevereiniteit af te staan over een paar beperkte maar cruciale bestuursgebieden om de meest fundamentele van alle mensenrechten te beschermen: overleven.
Net zoals de Veiligheidsraad nu (althans theoretisch) een land kan straffen dat de internationale grenzen met gewapend geweld overschrijdt, zo zou een toekomstige VN op potentieel betekenisvolle manieren sancties kunnen bestraffen tegen een staat die broeikasgassen in de atmosfeer blijft uitstoten of weigert klimaatbescherming te ontvangen. vluchtelingen veranderen. Om dat menselijke tij te redden, geschat op tussen 200 miljoen en 1.2 miljard Tegen het midden van de eeuw zou een hoge commissaris van de VN de autoriteit nodig hebben om de verplichte hervestiging van tenminste sommigen van hen af te dwingen. Bovendien zou de huidige vrijwillige overdracht van middelen voor de wederopbouw van het klimaat van de welvarende gematigde zone naar de arme tropen ook verplicht moeten worden.
Niemand kan met enige zekerheid voorspellen of dit soort hervormingen en de kracht om het nationale gedrag dat daarmee gepaard zou gaan, op tijd zullen komen om de uitstoot te beperken en de klimaatverandering te vertragen, of te laat (of helemaal niet) om iets anders te doen dan een reeks van klimaatveranderingen te beheren. van steeds oncontroleerbaarder wordende feedbackloops. Maar zonder een dergelijke verandering zal de huidige wereldorde vrijwel zeker instorten in een catastrofale mondiale wanorde met ernstige gevolgen voor ons allemaal.
Alfred W. McCoy, a TomDispatch regelmatig, is de Harrington-hoogleraar geschiedenis aan de Universiteit van Wisconsin-Madison. Hij is de meest recente auteur van In the Shadows of the American Century: The Rise and Decline of US Global Power (Verzendboeken). Zijn nieuwste boek (dat in oktober verschijnt bij Dispatch Books) is Om de wereld te regeren: wereldorden en catastrofale verandering.
Dit artikel is van TomDispatch.com.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Help Us Hoes the Assange Geval!
Klantenservice CN's
Winter Fonds Drive!
Doneren veilig met PayPal
Of veilig door creditkaart or controle by te klikken de rode knop:
De afgelopen eeuw had de wereld onbewust toegestaan dat leiderschap werd overgenomen door voornamelijk psychopaten en sociopaten, in overeenstemming met de plannen van de hebzuchtige en machtsgekke illuminati. Totdat de ‘hebzuchtige geest’ van de elites kan worden gearresteerd en opnieuw kan worden opgeborgen, is er geen hoop op het ongedaan maken van het dreigende onheil waarmee de menselijke beschaving en het leven op aarde wordt geconfronteerd. De huidige projecten van de elite, gericht op het zoeken naar mondiaal bestuur, menselijke ontvolking, elitaire bunkerreservaten, escapades in de ruimte en het koloniseren van de maan en het verder schieten richting exoplaneten, zullen zeker niet veel helpen totdat de hebzucht van de elite en kapitalistische macht kan worden overheerst. De aarde was op vreedzame en natuurlijke wijze geëvolueerd. miljoenen jaren lang totdat de moderne hebzucht het overnam!
Betekent dit dat we dwaas zouden zijn als we zouden proberen de opvallende bevolkingsafname, die in ieder geval merkbaar is in de meest geavanceerde landen, om te keren? Misschien moeten we vrijwillige geboortebeperking overal aanmoedigen. Laat er slechts 5 miljard over in plaats van 10 of 15 miljard die tegen 2100 zullen sterven door ontbering en extreme milieuomstandigheden. Afgezien van het klimaatregime zal de mensheid tegen 2100 zonder natuurlijke hulpbronnen komen te zitten, met hetzelfde gevolg.
Serieus, de projecties suggereren een totale ineenstorting van de beschaving in de 22e eeuw, tenzij iemand een konijn uit zijn hoed kan trekken en grenzeloze nulpuntsenergie kan leveren zonder de thermodynamische gevolgen van enorme entropieveranderingen die inherent zijn aan de huidige technologie.
De kinetiek lijkt op een grote bacteriële groeicurve. Alles wat er tussen nu en 2050 gebeurt, is slechts een vroege waarschuwing dat we overgaan van de lag-fase naar de log-fase. Het einde van de log-fase zal onverbiddelijk leiden tot ineenstorting en het betreden van de stationaire fase en uiteindelijk, wanneer kannibalisme van de overlevenden niet langer voldoende is om het leven in stand te houden, zal de doodsfase het eindpunt zijn van de menselijke heerschappij over de planeet. Misschien kunnen de overlevende microben zich beter herstellen.
Elke keer als ik weer een artikel zie over de rampen die mensen voor zichzelf hebben veroorzaakt en manieren waarop we dit kunnen oplossen, lees ik het gewoon en moet ik lachen. We zijn bang dat we in deze beschaving nooit genoeg zullen hebben. Zolang we ons uiterste best doen om een steeds beter leven te leiden en degenen die lijden negeren, inclusief andere levende wezens, zullen we de afgrond van uitsterven blijven oversteken. Er is geen enkele kans dat we anders gaan handelen. Het is al te laat. We hebben onze kans verloren. We hebben psychopaten de wereld laten overnemen en daar betalen we nu voor. Allemaal omdat we meer spullen wilden. Meer artikelen schrijven verandert niets.
Het zorgde ervoor dat je reageerde. Dus je suggereert dat niemand ooit nog een artikel over klimaatverandering zou moeten schrijven?
Mondiaal bestuur is werkelijk wensdenken. Wij kunnen niet eens ons eigen land regeren. Geloven dat degenen die politieke en economische macht uitoefenen hun persoonlijke eigenbelangen zullen opgeven om de mensheid te redden, is geloven in wonderen.
De vooruitzichten voor de toekomst – voor onze kinderen en kleinkinderen – zien er steeds somberder uit, zoals dit sombere overzicht suggereert. Het biedt een dun rietje van hoop voor de toekomst. Wat volgens mij in de eerste plaats nodig is, is dat één vooruitziende leider ‘de set doorbreekt’; beginnen zijn economie te transformeren, te beginnen met het herbestemmen van zijn verkwistende militair-industriële complex, of beter gezegd (in de formulering van Ray McGovern), de MICIMATT. We hebben zeker zijn hersens en kennis nodig om een stabiele economie zonder groei te ontwikkelen. De VS bevinden zich in een unieke positie om dit te doen, als “topdog”. Helaas hebben politieke overwegingen en ons dominante neoliberale ethos de politieke organisatie in een impasse gebracht. Als deze optie ontbreekt, glijden we snel af naar feodaal despotisme en chaos. Het uitsterven van de mens, ergens na 2200, lijkt waarschijnlijker (ik denk dat een onderzoek een kans van 1 op 5 geeft). Op de lange termijn zou het voor de planeet zelf misschien beter zijn als de menselijke beschaving zou neerstorten en afbranden. Mochten de overgebleven mensen overleven, dan zullen ze niet in staat zijn de schade die hun ‘gevorderde’ voorouders hebben aangericht, te repliceren.
Ik ben geneigd het eens te zijn met de conclusie van Guy MacPherson die hij ondersteunt met veel peer-reviewed literatuur, en dat de mensheid zijn leefgebied zal verliezen als het poolijs bijna verdwenen is, en dat we kort daarna allemaal klaar zijn. Bij het huidige smelttempo zou dat binnen dit decennium moeten gebeuren en zijn voorspellingen zijn tot nu toe behoorlijk accuraat geweest.
Dus ondanks het apocalyptische scenario dat hier wordt getekend, zullen er geen westerse klimaatvluchtelingen zijn. Dit is een typisch allochronisch discours over wereldproblemen, nu of in de toekomst. Wat we weten is dat in 2050 de kaart van rijke en arme landen radicaal zal veranderen. Want we weten dat het Westen al in verval is en dat het in 2050 meer een achtertuin zal zijn dan een plek waar men zijn toevlucht zoekt.
Een heel goed en noodzakelijk begin zal zijn: het wegwerken van alle corrupte mensen die aan deze situatie hebben bijgedragen.
Dit is een uitstekende samenvatting van de kwestie en uitleg van wat ons te wachten staat als het klimaat nu abrupt verandert. Het wordt heel snel lelijk op planeet Aarde. Ik ben bang dat het fascisme opportunistisch zal zijn en in de chaos de macht zal grijpen en de verzwakte en kwetsbare democratieën zal uitbuiten die ons tot nu toe comfort, luxe en relatieve vrijheid hebben geboden. Het is behoorlijk moeilijk om niet cynisch te zijn, het is alsof je naar een auto-ongeluk in slow motion kijkt. We zien duidelijk de ramp die gaat gebeuren en vreemd genoeg is er niet genoeg urgentie om deze te voorkomen.