Een bitterzoet 2021

Er zijn immense overwinningen en catastrofale nederlagen geweest, schrijft Vijay Prashad. 

By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek

Bitterzoet is de passage van dit jaar. Er zijn een aantal immense overwinningen en een aantal catastrofale nederlagen geweest, waarvan de meest verschrikkelijke het onvermogen van de landen van het Noorden is om een ​​democratische houding aan te nemen ten aanzien van de confrontatie met de Covid-19-pandemie en het creëren van eerlijke toegang tot belangrijke hulpbronnen, van levensreddende medische apparatuur tot vaccins. . Tragisch genoeg zullen we tegen het einde van deze pandemie het Griekse alfabet hebben geleerd van de varianten vernoemd naar de letters (Delta, Omicron), die blijven verschijnen.

Cuba leidt de wereld met de hoogste vaccinatiegraad, gebruikmakend van de inheemse bevolking vaccins om zijn bevolking en die van landen van Venezuela tot Vietnam te beschermen, na een lange geschiedenis van medische solidariteit.

De landen met de laagste vaccinatiegraad – momenteel geleid door Burundi, de Democratische Republiek Congo, Haïti, Zuid-Soedan, Tsjaad en Jemen – behoren tot de armste ter wereld en zijn afhankelijk van buitenlandse hulp, omdat hun hulpbronnen in wezen worden gestolen, bijvoorbeeld door ze tegen schandalig lage prijzen te verwerven door multinationale bedrijven. Nu 0.04 procent van de 12 miljoen Burundese bevolking op 15 december was gevaccineerd, huidige koers van de vaccinatie zou het land in januari 70 slechts een dekking van 2111 procent bereiken.

In mei zei Dr. Tedros Adhanom Ghebreyesus, het hoofd van de Wereldgezondheidsorganisatie, zei dat “de wereld zich in vaccin-apartheid bevindt.” Sindsdien is er weinig veranderd. Eind november zei Dr. Ayoade Alakija, covoorzitter van de Afrikaanse Unie voor vaccinlevering zei over de opkomst van Omicron in zuidelijk Afrika: “Wat er nu aan de hand is, is onvermijdelijk. Het is een gevolg van het onvermogen van de wereld om op een rechtvaardige, urgente en snelle manier te vaccineren. Het is het resultaat van het hamsteren van vaccins door de landen met een hoog inkomen in de wereld, en eerlijk gezegd is het onaanvaardbaar.”

Half december benoemde Ghebreyesus Alakija tot speciaal gezant van de WHO voor de Access to Covid-19 Tools Accelerator. Haar taak is niet gemakkelijk, en haar doel zal alleen worden bereikt als zij, net als zij zet het, “een leven in Mumbai doet er net zoveel toe als in Brussel, als een leven in São Paulo er net zoveel toe doet als een leven in Genève, en als een leven in Harare er net zoveel toe doet als in Washington, DC”

Vaccin-apartheid maakt deel uit van een breder probleem van medische apartheid, een van de vier apartheid van onze tijd; de andere zijn voedselapartheid, geldapartheid en onderwijsapartheid.

Een nieuw rapport van de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN zegt dat de bevolking van ondervoede mensen in Afrika sinds 89.1 met 2014 miljoen is toegenomen tot 281.6 miljoen in 2020. Het is de moeite waard om de vraag van Dr. Alakija over de mensheid te overwegen, over de waarde die aan verschillende mensen wordt toegekend: kan een leven in Harare worden gewaardeerd net zoveel als een leven in Washington, DC? Kunnen wij als volk deze apartheid overwinnen en de elementaire problemen oplossen waarmee de mensen op onze planeet worden geconfronteerd, en een einde maken aan de barbaarse manieren waarop het huidige economische en politieke systeem de mensheid en de natuur martelt?

Ondersteuning CN's  
Winter Fonds Drive!

Een dergelijke vraag klinkt naïef in de oren van degenen die zijn vergeten wat het betekent om ergens in te geloven – zo niet in het idee van de mensheid zelf, dan toch in ieder geval in de bindende Handvest van de Verenigde Naties (1945) en de deels bindende VN-verklaring van de rechten van de mens (1948). De verklaring roept ons als volk op om ons in te zetten voor het hooghouden van elkaars 'inherente waardigheid', een norm die is ingestort in de jaren sinds de regeringsleiders de definitieve tekst hebben ondertekend.

Ondanks deze apartheidssituaties zijn er verschillende vorderingen voor de mensheid die de moeite waard zijn om te benadrukken:

• Het Chinese volk heeft de extreme armoede uitgeroeidmet bijna 100 miljoen mensen tillen zichzelf uit hun buikspierengrote ellende van de afgelopen acht jaar. Onze eerste studies in de serie ‘Studies in Socialist Construction’, getiteld Serveer het volk: de uitroeiing van extreme armoede in China, beschrijft hoe deze opmerkelijke prestatie werd bereikt.
• Indiase boeren vochten dapper voor de intrekking van drie wetten waardoor hun arbeidsomstandigheden dreigden te worden geüberiseerd, en – na een jaar van strijd – hadden zij de overhand. Dit is de belangrijkste overwinning van de arbeidersbeweging in vele jaren. Onze juni dossier, “De boerenopstand in India," bracht de strijd om land in India en de strijdbaarheid van de boeren in de afgelopen tien jaar in kaart.
• In Bolivia, Chili en Honduras kwamen linkse regeringen aan de macht. het omverwerpen van een geschiedenis van staatsgrepen en regimeveranderingen in deze landen, die vanaf 1973 loopt (Chili) naar 2009 (Honduras) naar 2019 (Bolivia). Een jaar geleden, onze januari dossier‘Twilight’ ging over de erosie van de Amerikaanse controle over mondiale aangelegenheden en de opkomst van een multipolaire wereld. Het onvermogen van de Verenigde Staten om zijn doelstellingen in deze landen te bereiken en de Cubaanse Revolutie en het Venezolaanse revolutionaire proces omver te werpen door hybride oorlogen is een teken van grote mogelijkheden voor mensen op het Amerikaanse halfrond. Trends laten zien dat Luis Inacia Lula da Silva in 2022 wie dan ook de rechtse kandidaat in Brazilië zal verslaan, waarmee een einde komt aan de gruweldaden van het bestuur van Jair Bolsonaro. Onze mei dossier'De uitdagingen waarmee links in Brazilië wordt geconfronteerd' is een goede plek om meer te lezen over de politieke dilemma's in het grootste land van Latijns-Amerika.
• Een opkomende golf van woede op het Afrikaanse continent tegen de toenemende militaire aanwezigheid van de Verenigde Staten en Frankrijk kwam tot uiting in de stad Kaya in het westelijke deel van Burkina Faso. Toen in november een Frans militair konvooi de stad naderde, hield een menigte demonstranten het tegen. Op dat moment lanceerden de Fransen een surveillancedrone om de menigte in de gaten te houden. Aliou Sawadogo (13 jaar) schoot de drone neer met zijn katapult, ‘een Burkinese David tegen de Franse Goliath’schreef jeune Afrique. Onze juli dossier, “Defending Our Sovereignty: US Military Bases in Africa and the Future of African Unity”, werd gepubliceerd in samenwerking met de Socialist Movement of Ghana's Research Group en volgt de groei van de westerse militaire aanwezigheid op het continent.
• We hebben gezien stakingen door allerlei soorten zorgverleners over de hele wereld, van gezondheidswerkers tot huishoudelijk personeel. Deze arbeiders zijn zwaar getroffen door de wreedheid van het neoliberalisme en door wat wij hebben genoemd CoronaShock. Maar deze arbeiders hebben geweigerd ineen te krimpen, geweigerd hun waardigheid op te geven. Onze maart dossier, ‘De crisis blootleggen: zorgwerk in de tijd van het coronavirus’, geeft een kaart van de druk die op deze werknemers drukt en opent een venster op hun strijd.

VS straft Afghanistan nog steeds

Uiteraard is dit geen uitputtende lijst. Dit zijn slechts enkele van de maatstaven voor vooruitgang. Niet elke vooruitgang is eenduidig. Na twintig jaar waren de Verenigde Staten daartoe eindelijk gedwongen intrekken uit Afghanistan omdat het de oorlog verloor van de Taliban. Geen van de doelstellingen van de Verenigde Staten met hun oorlog lijkt te zijn bereikt, en toch blijft het land met bijna 39 miljoen mensen met hongersnood bedreigen.

De Verenigde Staten heeft verhinderd Afghanistan heeft geen toegang meer tot zijn externe reserves van 9.5 miljard dollar die bij Amerikaanse banken staan, en het heeft verhinderd dat de Afghaanse regering haar plaats in het VN-systeem inneemt. Als gevolg van de ineenstorting van de buitenlandse hulp, die goed voor 43 procent van het Afghaanse BBP vorig jaar, het VN-Ontwikkelingsprogramma berekent dat het bbp van het land dit jaar met 20 procent zal dalen en in de daaropvolgende jaren met 30 procent.

Ondertussen schat het VN-rapport dat het inkomen per hoofd van de bevolking in 2022 zou kunnen dalen tot bijna de helft van het niveau van 2012. Het is geschat dat 97 procent van de bevolking van Afghanistan onder de armoedegrens zal vallen, waarbij massale hongersnood deze winter een reële mogelijkheid is. Een leven in de Wakhan Corridor wordt niet zo gewaardeerd als een leven in Londen. De “inherente waardigheid” van de mens – zoals de VN-verklaring het stelt – wordt niet gehandhaafd.

Ongebreidelde ongelijkheid

Dit is niet louter een kwestie van Afghanistan. Het onlangs uitgebrachte World Inequality Report 2022 shows dat de armste helft van de wereldbevolking slechts 2 procent van het totale privébezit bezat (zakelijke en financiële activa, na aftrek van schulden, onroerend goed), terwijl de rijkste 10 procent 76 procent van het totale privébezit bezat.

genderongelijkheid vormen deze cijfers, sinds vrouwen ontvangen nauwelijks 35 procent van het arbeidsinkomen vergeleken met mannen die 65 procent ontvingen (een lichte verbetering ten opzichte van de cijfers van 1990, toen het aandeel van vrouwen 31 procent bedroeg). Deze ongelijkheid is een andere manier om de verschillende waardigheid te meten die aan mensen wordt geboden langs klassenlijnen en langs de hiërarchieën van geslacht en nationaliteit.

In 1959 schreef de Iraanse communistische dichter Siavash Kasra'i een van zijn elegieën: “Arash-e Kamangir”(‘Arash de Boogschutter’). Gebruikmakend van de populaire mythologie van de eeuwenoude strijd van de heldhaftige boogschutter Arash om zijn land te bevrijden, geeft Kasra'i de anti-imperialistische strijd van zijn tijd weer. Maar het gedicht gaat niet alleen over strijd, want we vragen ons ook af wat de mogelijkheden zijn:

Ik zei toch dat het leven mooi is.
Verteld en onverteld, er is hier veel.
De heldere hemel;
De gouden zon;
De bloementuinen;
De grenzeloze vlaktes;

De bloemen gluren door de sneeuw;
De tedere schommeling van vissen die dansen in kristalhelder water;
De geur van door de regen opgeveegd stof op de berghelling;
De slaap van tarwevelden in de lente van maanlicht;
Om te komen, om te gaan, om te rennen;
Houden van;
Om te treuren voor de mensheid;
En om arm in arm te genieten van de vreugden van het publiek.

Vijay Prashad, een Indiase historicus, journalist en commentator, is de uitvoerend directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek en hoofdredacteur van Left Word Books.

Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.