COP26: Zullen rijke landen onze planeet laten ademen?

In plaats van zich te concentreren op de noodzakelijke energietransitie, zegt Vijay Prashad dat de ontwikkelde landen grove propaganda hebben gevoerd tegen een handvol ontwikkelingslanden.

By Vijay Prashad
in Glasgow, Schotland
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek

IHet is misschien passend dat de Amerikaanse president Joe Biden maanden later in Glasgow aankwam voor de 26e Conferentie van Partijen (COP26) over de klimaatcatastrofe met 85 auto’s op sleeptouw. verklaren “Ik ben een automan” (voor details over de klimaatcatastrofe, zie onze Rood alarmnr. 11, “Slechts één aarde”). Slechts drie landen in de wereld hebben dat meer auto's per persoon dan de VS, en deze landen (Finland, Andorra en Italië) hebben een veel kleinere bevolking dan de Verenigde Staten.

Vlak voordat Biden naar de G-20-top vertrok, zijn ontmoeting met paus Franciscus en COP26, liet hij zijn regering druk de olieproducerende staten (OPEC+) om “het nodige te doen als het om aanbod gaat” – namelijk om de olieproductie te verhogen.

Terwijl de VS de OPEC+ onder druk zetten om de olieproductie te stimuleren, gaf het VN-Milieuprogramma (UNEP) de sleutel vrij verslag over de mondiale uitstoot. UNEP wees erop dat de G-20-landen verantwoordelijk zijn voor bijna 80 procent van de mondiale broeikasgassen en dat de drie hoogste koolstofdioxide-uitstoot per hoofd van de bevolking uitstoters zijn Saoedi-Arabië, Australië en de Verenigde Staten.

Omdat de bevolking van Saoedi-Arabië (34 miljoen) en Australië (26 miljoen) zoveel kleiner is dan die van de Verenigde Staten (330 miljoen), is het duidelijk dat de VS veel grotere hoeveelheden CO2 uitstoten dan deze andere twee landen: Australië is verantwoordelijk voor 1.2 procent van de mondiale CO1.8-uitstoot, terwijl Saoedi-Arabië 14.8 procent voor zijn rekening neemt en de Verenigde Staten XNUMX procent.

Vóór de bijeenkomst in Glasgow kwamen de leiders van de G-20 in Rome bijeen om hun eigen aanpak van de klimaatcatastrofe kracht bij te zetten. Het communiqué dat uit deze bijeenkomst naar voren kwam, luidt:Verklaring van de leiders van de G20 in Rome’ was lauw en gebruikte termen als ‘vooruitgang boeken’, ‘acties versterken’ en ‘opschalen’.

Volgens de verslag Volgens het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering (IPCC) is het onwaarschijnlijk dat, tenzij de CO1.5-uitstoot wordt verminderd, het hoofddoel van een opwarming van niet meer dan XNUMX graden Celsius ten opzichte van het pre-industriële niveau zal worden bereikt.

Het IPCC suggereert dat hoe sneller de wereld op weg is naar een netto-nuluitstoot, hoe groter de kans is om catastrofale opwarmingsniveaus te voorkomen.

Tijdens de COP2015-bijeenkomst van 21 in Parijs zou geen van de machtige landen zelfs maar de term ‘netto-nul-emissies’ uitspreken. Dankzij het werk van de IPCC-rapporten en de massale campagnes over de hele wereld over de klimaatnoodtoestand wordt deze uitdrukking nu in de mond van leiders gedwongen die liever ‘autojongens’ zouden willen zijn.

Hoewel de noodzaak om tegen 2050 naar nul CO20-uitstoot te gaan al enkele jaren op tafel ligt, negeerde de verklaring van de G-2 dit en koos voor de vage formulering dat de netto-uitstoot “tegen of rond het midden van de eeuw” moet eindigen. Er was ook weinig zin om te praten over de mondiale methaanemissies, die na COXNUMX het meest voorkomende antropogene broeikasgas zijn.

In de dagen vóór de COP26-bijeenkomst zei VN-Hoge Commissaris voor de Mensenrechten Michelle Bachelet zei‘Het is tijd om lege toespraken, gebroken beloften en onvervulde beloften achter ons te laten. Er moeten wetten worden aangenomen, programma's moeten worden geïmplementeerd en investeringen moeten snel en op de juiste manier worden gefinancierd, zonder verder uitstel.”

Sinds de VN-conferentie over milieu en ontwikkeling in Rio de Janeiro in 1992 is er echter sprake van vertraging. In aansluiting op de VN-conferentie over het menselijk milieu, gehouden in Stockholm (1972), hebben de landen van de wereld toegezegd twee dingen doen: de achteruitgang van het milieu ongedaan maken en de “gemeenschappelijke maar gedifferentieerde verantwoordelijkheden” van ontwikkelde en ontwikkelingslanden erkennen.

Het was duidelijk dat de ontwikkelde landen – vooral het Westen, de oude koloniale machten – veel meer dan hun deel van het ‘koolstofbudget’ hadden opgebruikt, terwijl de ontwikkelingslanden lang niet zo veel hadden bijgedragen aan de klimaatcatastrofe en moeite hadden om aan hun basisbehoeften te voldoen. verplichtingen jegens hun bevolking.

De formule van Rio – gemeenschappelijke en gedifferentieerde verantwoordelijkheden – hing boven het Protocol van Kyoto (1997) en de Akkoorden van Parijs (2015). Er zijn beloftes gedaan, maar deze zijn niet nagekomen. De ontwikkelde landen beloofden wat men ‘klimaatfinanciering’ begon te noemen, zowel om de rampzalige gevolgen van de klimaatcatastrofe te verzachten als om de afhankelijkheid van op koolstof gebaseerde energie te verschuiven naar andere vormen van energie.

Het Groene Klimaatfonds is veel kleiner gebleven dan de jaarlijkse toezegging van 100 miljard dollar die in 2009 werd toegezegd. De G-20-bijeenkomst in Rome kwam niet tot enige consensus over de lege emmer; Ondertussen is het belangrijk om het schril contrast te onderkennen dat er tijdens de pandemie in totaal 16 biljoen dollar aan fiscale stimuleringsmaatregelen is genomen. uitbetaald tussen maart 2020 en maart 2021, voornamelijk in de ontwikkelde landen. Gezien de onwaarschijnlijkheid dat er een serieuze discussie over klimaatfinanciering zal plaatsvinden, is het waarschijnlijk dat COP26 een mislukking zal worden.

Tragisch genoeg is het COP26-proces terechtgekomen in de matrix van gevaarlijke geopolitieke spanningen, grotendeels veroorzaakt door de Verenigde Staten in hun zoektocht om de wetenschappelijke en technologische vooruitgang van China te voorkomen. Steenkool staat centraal in het debat, waarbij het argument wordt aangevoerd dat tenzij China en India bezuinigen op hun kolencentrales, er geen CO2-reductie mogelijk zal zijn.

Bij de Verenigde Naties in september sprak de Chinese president Xi Jinping zei“China zal ernaar streven om de CO2030-uitstoot vóór 2060 te pieken en vóór XNUMX koolstofneutraliteit te bereiken.” Hij verklaarde ook dat China “geen nieuwe kolencentrales in het buitenland zou bouwen.” Dit was een monumentale verklaring, die ver vooruitliep op de beloften van de andere grote wereldmachten. In plaats van op deze belofte voort te bouwen, heeft het door het Westen aangejaagde debat er grotendeels op gericht de ontwikkelingslanden, waaronder China, te belasteren en hen de schuld te geven van de klimaatcatastrofe.

Kijkend naar het IPCC-bewijsmateriaal zei econoom John Ross onlangs vertoonde dat, volgens het eigen voorstel van de Verenigde Staten om de huidige uitstoot met 50 tot 52 procent te verminderen ten opzichte van het niveau van 2005, de CO2-uitstoot per hoofd van de bevolking in 220 nog steeds 2030 procent van het mondiale gemiddelde zou uitmaken.

Als de VS hun doel zouden bereiken, zou de CO2030-uitstoot per hoofd van de bevolking in 42 50 procent hoger zijn dan die van China nu. De VS hebben gesuggereerd dat zij de uitstoot tegen 2030 met 8.0 procent willen terugdringen; Aangezien het land de basis zou nemen bij de ongelijke huidige emissieniveaus, zou het 2 ton CO3.7 mogen uitstoten, zou China recht hebben op 1.2 ton, Brazilië op 1.0 ton, India op 0.02 ton en de Democratische Republiek Congo op XNUMX ton. XNUMX ton.

Zoals het er nu uitziet, zo laat Ross zien, bedraagt ​​de CO2-uitstoot per hoofd van de bevolking in China slechts 46 procent van de Amerikaanse uitstoot, terwijl andere ontwikkelingslanden veel minder uitstoten (Indonesië, 15 procent; Brazilië, 14 procent; India, 12 procent). Voor meer details, volg de Klimaataandelenmonitor ontwikkeld door de MS Swaminathan Onderzoeksstichting en Nationaal Instituut voor geavanceerde studies (Bengaluru, India).

In plaats van zich te concentreren op de noodzakelijke energietransitie, hebben de ontwikkelde landen grove propaganda gevoerd tegen een handvol ontwikkelingslanden zoals China en India. De Commissie Energietransitie Missie mogelijk maken: Een netto-nuleconomie realiseren verslag schat dat de kosten van een transitie in 0.5 2050 procent van het mondiale bbp zullen bedragen, een onbeduidend bedrag vergeleken met de catastrofale alternatieven zoals het verdwijnen van verschillende kleine eilandstaten en de toenemende grillige weerpatronen.

De kosten van de transitie zijn gedaald vanwege de daling van de kosten van sleuteltechnologieën (windparken op land, fotovoltaïsche zonnecellen, batterijen, enz.). Het is echter belangrijk om te erkennen dat deze kosten kunstmatig laag worden gehouden vanwege de zeer lage lonen die worden betaald aan de mijnbouwers van de belangrijkste mineralen en metalen die deze technologieën aandrijven (zoals kobaltmijnwerkers in de Democratische Republiek Congo) en vanwege de schamele royaltybetalingen geïnd door de landen van het Zuiden voor deze grondstoffen. Als de werkelijke kosten betaald zouden worden, zou de transitie duurder zijn en zouden de landen in het Zuiden middelen hebben om voor de transitie te betalen, zonder afhankelijk te zijn van het klimaatfonds.

Tricontinental: Institute for Social Research is in Glasgow, samen met afgevaardigden van de Internationale Volksvergadering. We zijn aanwezig bij verschillende evenementen om het sentiment van de bewegingen van mensen te peilen. Op de conferentie zei Nnimmo Bassey van de Stichting Gezondheid van Moeder Aarde (Benin City, Nigeria) en ik spraken samen over de catastrofe.

Bassey schreef een krachtig gedicht, “Return to Being”, hier geëxtraheerd:

De strijd woedt
Wie moet het koolstofbudget opslokken,
Moeder Aarde in eindeloze balen smog wikkelen?
Wiens taak het is om de klimaatschuld op te stapelen
En wiens lot is de koolstofslaaf?
Koloniseer de biosfeer
Vernietig de etnosfeer
Hoop op de dood in kaart gebracht in koloniale gebieden
Bang voor de sport, met boobytraps en drijvend op bloed

...

De droom is voorbij, de haan heeft gekraaid,
De verrader zoekt een tak om een ​​slingerbeweging na te bootsen
En een of twee lieten een traantje vallen voor de pers
Terwijl de havik zachtjes op de wind van de klaagzang glijdt, op zoek naar een ongelukkige prooi
Begrafenistrommels barsten uit pulserende biceps van pijn
Fluiten fluisteren een lang vergeten klaagzang die plotseling opduikt uit de diepten van jaren van gewiste geschiedenissen
Terwijl dochters en zonen van de aarde stukjes heilige heuvels, rivieren en bossen oppakken
Moeder Aarde ontwaakt, omhelst haar zichtbare en onzichtbare kinderen
En uiteindelijk keren mensen terug naar het bestaan.

Vijay Prashad, een Indiase historicus, journalist en commentator, is de uitvoerend directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek en hoofdredacteur van Left Word Books.

Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.