De huidige Amerikaanse regering heeft tot nu toe twee staatsgrepen goedgekeurd (of getolereerd): één politieke in Tunesiëa en een flagrante militaire omverwerping vorige week in Soedan, schrijft As`ad AbuKhalil.
Leden van de Tunesische strijdkrachten wachten op de aankomst van president Kais Saied tijdens de Tunesische Internationale Luchtvaart- en Defensietentoonstelling, Djerba, Tunesië, maart 2020. (Amerikaanse leger, Apolonia L. Gaspar)
By As'ad AbuKhalil
Speciaal voor consortiumnieuws
WHoewel de publieke opinie zich om allerlei redenen tegen Joe Biden heeft gekeerd, blijven de Amerikaanse media de president en zijn regering meegaand. Er was zo’n enthousiasme van de kant van belangrijke journalisten, redacteuren en denktankexperts om van Donald Trump af te komen, dat elke vervanging door een van beide partijen een welkome afwisseling zou zijn geweest.
Biden vertegenwoordigt het oude establishment dat gelooft in de principes van een Amerikaans mondiaal imperium en een sterk ‘gespierd’ buitenlands beleid. Hij was een centristisch figuur in de Amerikaanse Senaat, zowel op het binnenlandse als vooral op het gebied van het buitenlands beleid, waar hij zelden te maken kreeg met een oorlog of bombardementen (door de VS of Israël) die hij niet onderschreef en niet verdedigde. Het koesteren van presidentiële ambitie betekent het uiten van bewondering voor oorlog en militaire interventie – dit is al vóór John F. Kennedy een uitspraak van de Amerikaanse presidentskandidatuur.
Het buitenlands beleid van de regering-Biden laat het Midden-Oosten in een verschrikkelijke staat achter. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de reguliere media kritisch waren over de terugtrekking van de VS uit Afghanistan. Die media juichten tenslotte de Amerikaanse invasies in Afghanistan en Irak toe en fungeerden als vaten voor Amerikaanse inlichtingenlekken en verzinsels om leugens en bedrog over Iraakse massavernietigingswapens te verspreiden.
De Amerikaanse media en het Washington establishment willen een permanente Amerikaanse bezetting van Afghanistan. Ze riepen ook op tot een permanente Amerikaanse bezetting van Irak, maar de Iraakse regering weigerde het verzoek van de regering-Obama om duizenden troepen daar te houden. Obama heeft niet besloten zich terug te trekken uit Irak. Vertegenwoordigers van het Iraakse volk vroegen de VS zich terug te trekken. Natuurlijk hebben de VS een manier gevonden om terug te sluipen door de dreiging van ISIS als voorwendsel te gebruiken.
Het is eerlijk om te zeggen dat veel van de kritiek in de media op de regering-Trump ook regelrecht van toepassing is op de regering-Biden, hoewel Biden gespaard blijft van de felle aanvallen op Trump.
Het omarmen van tirannen
De Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin en de Saoedische viceminister van Defensie Prins Khalid bin Salman in het Pentagon in juli. (DoD. Jack Sanders)
Een gemeenschappelijk thema van de klacht van de media over Trump was dat hij despoten vertroetelde, vooral in de Arabische wereld. Maar Trump was bepaald niet de eerste Amerikaanse president die despoten steunde en bewapende. Van FDR tot Jimmy Carter (de zelfverklaarde mensenrechtenpresident), van Obama tot Biden: alle Amerikaanse presidenten steunen en bewapenen tirannen – in het Midden-Oosten en elders.
De relatie van Trump met de despoten uit de Golf was puur transactioneel: ze zouden politieke steun en dekking krijgen op voorwaarde dat ze megawapenaankopen uit de VS aankondigden. Onder Biden is het aantal ontmoetingen op hoog niveau tussen Amerikaans-Saoedische en Amerikaans-VAE-functionarissen toegenomen. De media van het Saoedische regime publiceren regelmatig verklaringen van Amerikaanse militaire en politieke functionarissen waarin zij hun krachtige steun betuigen aan de veiligheid van het koninkrijk (veiligheid voor het koninkrijk is een eufemisme voor het voortbestaan van de heersende dynastie).
Onder Biden internaliseren de VS de onwrikbare Amerikaanse steun voor dictaturen in het Midden-Oosten. En net als bij Trump-Kushner krijgen de regimes in het Midden-Oosten extra Amerikaanse minachting voor hun mensenrechtenschendingen, op voorwaarde dat zij zich ertoe verbinden de normalisatie met Israël te bespoedigen of te versnellen. De Egyptische leider generaal Abdel Fattah el-Sisi heeft bijvoorbeeld de premier van Israël uitgenodigd, een stap die indruk lijkt te hebben gemaakt op Amerikaanse functionarissen.
De regering-Biden heeft het beleid met de VAE en Saoedi-Arabië gecoördineerd, niet alleen ten aanzien van Iran, maar ook ten aanzien van Jemen, Libië, Libanon, Syrië en Soedan.
'Democratisering'
Kaïs Saïed arriveert in oktober 2019 als president in het Paleis van Carthago. (Houcemmzoughi, CC BY-SA 4.0, Wikimedia Commons)
Hoewel de regering-Biden pronkt met haar bevordering van democratisering, heeft ze tot nu toe twee staatsgrepen goedgekeurd (of getolereerd): een politieke staatsgreep in Tunesië en een flagrante militaire omverwerping vorige week in Soedan.
In Tunesië heeft de president feitelijk de grondwet opgeschort en regeert hij bij fiat. Hij ontbond het parlement (dat werd gedomineerd door Nahdah, een beweging die is aangesloten bij de Moslimbroederschap) en kreeg steun van Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten voor gemeenschappelijke vijanden. Amerikaanse functionarissen hebben regelmatig ontmoetingen gehad met president Kais Saied en de Amerikaanse verklaringen over de afschaffing van de democratie waren daar tamelijk mild, zo niet toegeeflijk.
In Soedan bestond er om te beginnen geen democratie. Daar deelde de door de VS gesponsorde militaire junta ogenschijnlijk de macht met een burgerregering in de nasleep van straatprotesten en eisen voor democratie in 2019. De junta en de VS vreesden dat een civiel-democratische regering het normalisatie-initiatief met Israël zou afbreken.
De civiele component van de regering werd misleid door de generaals die nauw met de VS samenwerkten. Het was de militaire junta en niet de politieke partijen en burgergroeperingen die de normalisatie aan Israël oplegden, ondanks de brede publieke afkeuring. Vorige week werd de ogenschijnlijk gedeelde regeringsregeling verbroken door de generaals die officieel hun monopolisering van de politieke macht beweerden.
De regering-Biden eiste een terugkeer naar de overgangsregering (hoe lang zou die overgang duren volgens de Amerikaanse regering?), maar het was hoogst onwaarschijnlijk dat de Soedanese generaals, die in alle opzichten cliënten van het Pentagon zijn, het zouden wagen om een staatsgreep zonder medeweten van de VS, zo niet goedkeuring (ze hadden uren vóór de staatsgreep een ontmoeting gehad met de Amerikaanse gezant).
Het tempo van de Soedanese normalisatie ten opzichte van Israël is vertraagd vanwege publieke bezwaren, en de nieuwe militaire regering zal hoogstwaarschijnlijk haar tempo opvoeren om steun van het Congres te winnen. De regering-Biden heeft een al lang bestaand precedent voortgezet dat de VS – ondanks hun retoriek over democratie en mensenrechten – de opschorting van het democratische bewind in het Midden-Oosten steunen als de nieuwe heersers rekening houden met de belangen van de VS en Israël.
Koppig tegenover Iran
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken hield op 13 oktober een persconferentie terwijl de Israëlische en de VAE-ministers van Buitenlandse Zaken Washington bezochten. (Ministerie van Buitenlandse Zaken, Ron Przysucha)
De regering-Biden loopt moeizaam en weigert koppig enige concessie te doen aan de Iraanse regering. Biden heeft vastgehouden aan de aanvullende sancties van Trump en is niet bereid bij wijze van gebaar een einde aan de sancties te beloven.
Iran zou het beter hebben gedaan als het had onderhandeld met de regering-Trump. (Trump was nooit een gedetailleerd georiënteerde beleidsmaker en zijn grootste zorg in de omgang met Iran was dat een nieuwe overeenkomst zijn naam zou dragen en niet die van Obama.) Bovendien heeft de regering-Biden haar volgende stappen ten aanzien van Iran nauw gecoördineerd met de VAE, Saoedi-Arabië en Israël. Het land heeft schaamteloos gezwaaid met het overwegen van niet-diplomatieke opties (dat wil zeggen Israëlische en Amerikaanse aanvallen op Iran). Als dit Trump was geweest, zouden de reguliere media hebben gewaarschuwd voor het gevaar van een gewapend conflict.
Wat Israël betreft is de regering-Biden niet afgeweken van het pad van de regering-Trump: minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken heeft duidelijk gemaakt dat de Israëlische bezetting van de Golanhoogvlakte juridisch aanvaardbaar is, hoewel hij dat besluit in verband bracht met de duur van het Assad-regime.
Hoewel het Amerikaanse consulaat in Oost-Jeruzalem nog moet worden geopend, heeft de bouw van nieuwe nederzettingen en de uitbreiding van oude nederzettingen in Washington geen opschudding veroorzaakt. De regering-Biden heeft onthuld dat zij alleen problemen had met de persoonlijkheid van voormalig premier Benjamin Netanyahu en niet met zijn beleid.
Steunt nog steeds de aanval in Jemen
Luchtaanval op Sana'a, Jemen, 2015. (Ibrahem Qasim, CC BY-SA 4.0, Wikimedia Commons)
De oorlog tegen Jemen gaat door en de regering-Biden – net als die van Obama en Trump – geeft de Houthi’s alleen maar de schuld van de verlenging van het conflict. De Saoedi’s weigeren nog steeds de belegering van de haven van Hudayda op te heffen, terwijl de regering-Biden het Saoedische standpunt prijst.
Trump werd beschuldigd van roekeloosheid in zijn buitenlands beleid (de moord op de Iraanse generaal Qasem Suleimani was een goed voorbeeld), maar de regering-Biden consolideert de heerschappij van verschillende Arabische dictaturen in ruil voor normalisatie met Israël en meer trouw aan de Amerikaanse belangen.
De Saoedische kroonprins Muhammad bin Salman is niet langer een paria. Hij heeft opeenvolgende Amerikaanse functionarissen ontvangen. (Nationaal veiligheidsadviseur Jake Sullivan had een ontmoeting met MbS, hoewel er geen fotomoment was.)
Er is weinig verschil tussen het Midden-Oostenbeleid van Trump en Biden. Toch weigeren de reguliere media Biden te bekritiseren, behalve op de terugtrekking uit Afghanistan. De media zijn, net als Biden, diep gebonden aan de agenda van het Oorlogsimperium en willen niet zien hoe gevaarlijk het pad is van militaire allianties met despoten uit het Midden-Oosten en met Israël. Had dat niet de les moeten zijn die getrokken werd uit de oorlogen in Afghanistan van de jaren tachtig en van 1980 tot 2001?
As`ad AbuKhalil is een Libanees-Amerikaanse hoogleraar politieke wetenschappen aan de California State University, Stanislaus. Hij is de auteur van de Historisch Woordenboek van Libanon (1998) Bin Laden, de islam en Amerika's nieuwe oorlog tegen terrorisme (2002) en De strijd om Saoedi-Arabië (2004). Hij twittert als @assadabukhalil
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
In een van zijn latere toespraken zei Obama (en ik parafraseer): …de mensen in Zuid-Azië zijn geïnteresseerd in het vergaren van kennis en technologie en daarom zullen wij hen steunen, terwijl de landen in het Midden-Oosten graag vechten en wij hen zullen negeren ”. Biden volgt hetzelfde beleid. De vraag is of dit een groots Amerikaans beleid is of een beleid van de Democraten?
Aan ieder normaal persoon (!) Dat wil zeggen niet aan Amerikanen! het hele idee om Iran de schuld te geven van de onrust in het Midden-Oosten, zoals wij het arrogant noemen, terwijl Israël en zijn eisen elke kwestie onder controle lijken te hebben en dit naar verluidt verstandig, democratisch en noodzakelijk is voor de veiligheid van de VS , is irrationeel. Er wordt geen poging gedaan om echte communicatie te hebben met Iran, een hoogontwikkelde beschaving die al eeuwenlang niet strijdlustig tegenover anderen is geweest. De vermeende belangen van de VS, zoals geïnterpreteerd door de leiders, die nauwelijks ontwikkeld en ontwikkeld genoemd kunnen worden, met begrip voor andere standpunten, worden gezien als de ‘regels’ voor elke vorm van communicatie. In een paar maanden tijd is Antony Blinken erin geslaagd de leiding van voormalige ‘topdiplomaten’ te volgen bij het verzekeren van aanstoot aan elke grote macht, vooral degenen die al om volkomen valse redenen als vijanden zijn bestempeld.
Nog een bluf van de voortdurend angstige ‘Verenigde Staten van Amerika’.
hXXps://www.rt.com/russia/539243-romanenko-ukraine-readiness-martial-law/
“hoe de VS de wereld zien, de aangewezen vijanden en de minachting die ze hebben voor hun ‘bondgenoten’ die zich nog steeds ter aarde werpen.”
‘De Verenigde Staten van Amerika’ zijn dwingende sociale relaties en kunnen daarom de facto nooit verenigd worden, behalve in de afnemende overtuigingen/mantra’s/smeekbederituelen van de zelf waargenomen ‘deelnemers’ die tijdelijk worden geïnterpreteerd als ‘deelnemers’ door hun waargenomen ‘ uitputting / smeekbede”.
Daarom zijn het allemaal potentiële vijanden die niet altijd worden aangewezen, sommigen blijven onvoorbereid voor potentieel toekomstig nut, aangezien de ander de facto wordt gezien als niet ik, nooit niet wij, hoewel verkeerd voorgesteld als zodanig, objecten die constante dwang vereisen in de hoop afnemende overtuigingen/mantra’s/rituelen in stand te houden. van smeekbede/‘prostratie’ gebaseerd op minachting/angst voor iedereen, zoals opgenomen in de devotionele tekst die begint met ‘Wij, de mensen, beschouwen deze waarheden als vanzelfsprekend…’, wat duidt op een angst voor twijfel, non-conformiteit/andersheid die vereist voortdurende ontkenning door onderdompeling in zekerheid, versterkt door rituelen die het doel niet vergemakkelijken.
‘De Verenigde Staten van Amerika’ is een bluf van mensen die voortdurend bang zijn.
“Hij was een centristische figuur in de Amerikaanse Senaat, zowel op het binnenlandse als vooral op het gebied van het buitenlands beleid, waar hij zelden een oorlog of bombardementen tegenkwam (door de VS of Israël) die hij niet onderschreef en niet verdedigde.”
Is een centrist iemand die zelden te maken krijgt met een oorlog of bombardementen door de VS of Israël die hij niet onderschrijft en verdedigt?
Helaas is dat naar Amerikaanse maatstaven, vooral binnen Washington DC, ‘centristisch’.
De Zuid-Amerikaanse Kagame is een bloedige genocidaire die de miljoenen van de sterfgevallen door de jaren heen heeft overleefd
Trump was alleen anders dan allen die hem en Biden voorgingen, doordat hij afstand deed van de vette nep-manieren. Hij was eigenlijk heel verfrissend eerlijk in de manier waarop hij uiteenzette hoe de VS de wereld zien, de aangewezen vijanden en de minachting die ze hebben voor hun ‘bondgenoten’ die zich nog steeds ter aarde werpen.