De Europese zelfbedieningspolitiek ten aanzien van ‘War on Terror’-vluchtelingen

Mensen die wereldwijd op zee zijn gestrand of wegkwijnen in vluchtelingenkampen worden alleen verwelkomd als ze als politiek kapitaal dienen, schrijft Ramzy Baroud.

By Ramzy Baroud
Common Dreams

Ltaal is politiek en politiek is macht. Dit is de reden waarom het taalmisbruik bijzonder verontrustend is, vooral wanneer de onschuldigen en kwetsbaren de prijs betalen. 

De oorlogen in Syrië, Libië, Afghanistan en andere landen uit het Midden-Oosten, Azië en Afrika van de afgelopen jaren hebben dat wel gedaan resulteerde in een van de grootste humanitaire rampen, die waarschijnlijk niet meer is gezien sinds de Tweede Wereldoorlog. In plaats van een uniforme mondiale strategie te ontwikkelen die het welzijn van de vluchtelingen van deze conflicten als topprioriteit beschouwt, negeerden veel landen hen volledig, gaven hen de schuld van hun eigen ellende en behandelden hen soms alsof ze criminelen en bandieten waren.

Maar dit is niet altijd het geval. Aan het begin van de Syrische oorlog werd steun aan Syrische vluchtelingen beschouwd als een morele roeping, verdedigd door landen over de hele wereld, van het Midden-Oosten tot Europa en zelfs daarbuiten. Hoewel vaak retoriek ging niet gepaard met actie, het helpen van de vluchtelingen werd in theorie gezien als een politiek standpunt tegen de Syrische regering.

Destijds hielden de Afghanen geen rekening met het westerse politieke discours over vluchtelingen. In feite werden ze zelden als vluchtelingen gezien. Waarom? Omdat, tot 15 augustus – toen de Taliban ingevoerd de hoofdstad Kabul – de meeste vluchtelingen uit Afghanistan werden gezien volgens een andere classificatie: migranten, illegale immigranten, illegale vreemdelingen, enzovoort. Erger nog, soms waren ze dat ook afgebeeld als parasieten die misbruik maken van de internationale sympathie voor vluchtelingen in het algemeen, en Syriërs in het bijzonder.

De les hier is dat Afghanen die hun door oorlog verscheurde en door de VS bezette land ontvluchtten, van weinig politiek nut waren voor hun potentiële gastlanden. Zodra Afghanistan in handen viel van de Taliban en de VS, samen met hun NAVO-bondgenoten, gedwongen werden het land te verlaten, veranderde de taal onmiddellijk, omdat de vluchtelingen toen een politiek doel dienden.

Zo was de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Luciana Lamorgese een van de eersten die pleitte voor de noodzaak van Europese steun voor Afghaanse vluchtelingen. Zij vertelde een “forum van de Europese Unie voor de bescherming van Afghanen” op 8 oktober, dat Italië met zijn bondgenoten zal samenwerken om ervoor te zorgen dat vluchtende Afghanen Italië via derde landen kunnen bereiken.

De hypocrisie is hier voelbaar. Italië heeft, net als andere Europese landen, zijn uiterste best gedaan om te voorkomen dat vluchtelingen naar zijn kusten komen. Zijn beleid omvatte onder meer de het voorkomen van vluchtelingenboten die in de Middellandse Zee zijn gestrand en de Italiaanse territoriale wateren niet bereiken; de financiering en de oprichting van vluchtelingenkampen in Libië – vaak afgebeeld als “concentratiekampen” – om vluchtelingen op te vangen die “betrapt” worden terwijl ze proberen naar Europa te ontsnappen; en ten slotte de vervolging van Italiaanse humanitaire hulpverleners en zelfs gekozen functionarissen die vluchtelingen een handje durfden te bieden.

Oud-burgemeester veroordeeld

Het laatste slachtoffer van de campagne van de Italiaanse autoriteiten om vluchtelingen en asielzoekers hard aan te pakken was Domenico Lucano, de voormalige burgemeester van Riace in de Zuid-Italiaanse regio Calabrië. veroordeeld door het Italiaanse Hof van Locri tot ruim 13 jaar gevangenisstraf wegens “onregelmatigheden bij de omgang met asielzoekers.” Het vonnis omvatte ook een boete van € 500,000,- voor het terugbetalen van geld ontvangen van de EU en de Italiaanse overheid.

Wat zijn deze ‘onregelmatigheden’?

“Veel migranten in Riace hebben gemeentelijke banen gekregen terwijl Lucano burgemeester was. Verlaten gebouwen in het gebied waren met Europese fondsen gerestaureerd om huisvesting te bieden aan immigranten”, aldus Euronews gerapporteerd.

De beslissing was bijzonder verheugend voor de extreemrechtse Lega-partij. Lega's hoofd, Matteo Salvini, was van 2018 tot 19 minister van Binnenlandse Zaken van Italië. Tijdens zijn ambtsperiode hadden velen hem gemakshalve de schuld gegeven van het schandalige anti-immigrantenbeleid van Italië. Natuurlijk was het nieuws over de veroordeling van Lucano dat wel verwelkomd van Lega en Salvini.

Sinds het aantreden van de nieuwe Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken, Lamorgese, is echter alleen de retoriek veranderd. Het is waar dat de anti-vluchtelingentaal veel minder populistisch en zeker minder racistisch was – vooral in vergelijking met die van Salvini. beledigend taalgebruik uit het verleden. Het onvriendelijke beleid jegens de vluchtelingen bleef van kracht.

Voor de wanhopige vluchtelingen die met duizenden naar Europa oversteken, maakt het weinig uit of het beleid van Italië door Lamorgese of door Salvini wordt vormgegeven. Wat voor hen belangrijk is, is hun vermogen om veiligere kusten te bereiken. Helaas doen velen van hen dat niet.

Een verontrustend verslag uitgegeven door de Europese Commissie, op 30 september, toonde de duizelingwekkende impact aan van Europa's politieke vijandigheid jegens vluchtelingen. Meer dan 20,000 migranten zijn omgekomen door verdrinking terwijl ze probeerden de Middellandse Zee over te steken op weg naar Europa.

Alstublieft Klantenservice CN's Vallen Fondsenjacht!

“Sinds begin 2021 zijn in totaal 1,369 migranten omgekomen in de Middellandse Zee”, aldus het rapport. Velen van hen stierven zelfs tijdens de door het Westen gesteunde internationale waanzin om de Afghanen te 'redden' van de Taliban.

Aangezien Afghaanse vluchtelingen een aanzienlijk deel van de vluchtelingen wereldwijd vertegenwoordigen, vooral degenen die proberen naar Europa over te steken, is het veilig om aan te nemen dat veel van degenen die in de Middellandse Zee zijn omgekomen ook Afghanen waren. Maar waarom verwelkomt Europa sommige Afghanen terwijl anderen sterven?

Politieke taal wordt niet willekeurig bedacht. Er is een reden waarom we degenen die op zoek zijn naar veiligheid ‘vluchtelingen’ of ‘illegale immigranten’, ‘illegale vreemdelingen’, ‘ongedocumenteerden’, ‘dissidenten’, enzovoort noemen. In feite is de laatste term, ‘dissidenten’, de meest politieke van allemaal.

In de VS bijvoorbeeld zijn Cubanen die hun land ontvluchten bijna altijd politieke ‘dissidenten’, aangezien de uitdrukking zelf een directe aanklacht tegen de Cubaanse communistische regering vertegenwoordigt. Haïtianen daarentegen zijn geen politieke ‘dissidenten’. Het zijn bepaald geen ‘vluchtelingen’, aangezien ze vaak worden afgeschilderd als ‘illegale vreemdelingen’.

Dit soort taal wordt in de media en door politici vanzelfsprekend gebruikt. Dezelfde vluchtende vluchteling kan tijdens zijn ontsnapping meerdere keren van status veranderen. Syriërs werden ooit met duizenden verwelkomd. Nu wordt dat zo gezien politieke lasten naar hun gastlanden. Afghanen worden gewaardeerd of gedevalueerd, afhankelijk van wie de leiding heeft over het land. Degenen die op de vlucht waren voor de Amerikaanse bezetting werden zelden verwelkomd; Degenen die aan het Taliban-bewind ontsnappen, worden gezien als helden die solidariteit nodig hebben.

Maar terwijl we druk bezig zijn met het manipuleren van de taal, zijn er duizenden die op zee zijn gestrand en honderdduizenden die wegkwijnen in vluchtelingenkampen over de hele wereld. Ze worden alleen verwelkomd als ze als politiek kapitaal dienen. Anders blijven ze een ‘probleem’ dat moet worden aangepakt – met geweld, indien nodig.

Ramzy Baroud is journalist en redacteur van de Palestina Chronicle. Hij is de auteur van vijf boeken, waaronder: Deze kettingen zullen worden verbroken: Palestijnse verhalen over strijd en verzet in Israëlische gevangenissen (2019) Mijn vader was een vrijheidsstrijder: het onvertelde verhaal van Gaza(2010) en De tweede Palestijnse Intifada: een kroniek van de strijd van een volk (2006). Dr. Baroud is een niet-ingezeten senior research fellow bij het Centrum voor Islam en Mondiale Zaken (CIGA), Istanbul Zaim Universiteit (IZU). Zijn website is www.ramzybaroud.net.

Dit artikel is van  Gemeenschappelijke dromen.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Klantenservice Onze
Vallen Fondsenjacht!