DE BOZE ARABISCHE: Overname van de Taliban alarmeert de Golf

De snelle ineenstorting van de Afghaanse regering na de terugtrekking van de Amerikaanse troepen heeft de despoten bang gemaakt, schrijft As`ad AbuKhalil.

By As'ad AbuKhalil
Speciaal voor consortiumnieuws

TDe terugtrekking van de VS uit Afghanistan wordt in de Arabische hoofdsteden in de Golf met grote ongerustheid behandeld.

De Verenigde Arabische Emiraten en Saoedi-Arabië zetten hun media (die het Arabische discours domineren) ertoe aan om de Amerikaanse nederlaag en hervatting van de Taliban-heerschappij als verschrikkingen af ​​te schilderen. Ironisch genoeg kregen de Taliban, toen ze in 1996 voor het eerst aan de macht kwamen, erkenning van slechts drie regimes in de wereld: Pakistan, Saoedi-Arabië en de VAE.

De opkomst van de Taliban zou niet mogelijk zijn geweest zonder directe militaire en militaire steun van Saoedi-Arabië en de VAE (en Qatari). financieel investering. Het toenmalige hoofd van de Saoedische inlichtingendienst (die op mysterieuze wijze slechts enkele dagen voor 11 september zijn post verliet), prins Turki, was een van de weinige buitenlandse leiders die Mullah Omar daadwerkelijk ontmoette en met hem onderhandelde. Saoedische religieuze leerboeken werden op grote schaal gebruikt onder Afghaanse vluchtelingen (Taliban betekent ‘studenten’ in het Pashto).

Saoedische boeken werden ook gebruikt op ISIS-scholen, maar deze leerboeken hebben veranderingen ondergaan op aandringen van zionistische organisaties in de VS om verwijzingen te laten vallen die hinderlijk zijn voor Israël, zoals antisemitische opmerkingen, hoewel er geen soortgelijke poging wordt gedaan om anti-sjiitische opmerkingen te verwijderen. en antichristelijke verwijzingen.

Bezorgd over Iran 

Dus waarom zouden de Arabische despoten in de Golf zich zorgen maken over de opkomst van de Taliban, terwijl zij überhaupt de vroedvrouwen waren voor de opkomst van de Taliban in de jaren negentig? De terugtrekking van de VS veroorzaakt onrust in de Golf omdat het voor hen een teken is van een terugtrekking van de VS uit de zaken in de regio.

De Amerikaanse ontgoocheling over het Midden-Oosten baart de leiders van de Golfstaten zorgen, die bang zijn door Iran te worden aangevallen bij gebrek aan Amerikaanse militaire bescherming in de regio. Natuurlijk hebben de VS nog steeds een zware militaire aanwezigheid in de regio, vooral in de Golfstaten. Bovendien is het absurd om over een terugtrekking van de VS te spreken wanneer Amerikaanse troepen aanwezig zijn in meer dan 150 landen in de wereld en op 800 bases, en wanneer meer dan 200,000 Amerikaanse troepen in het buitenland worden ingezet.

Maar de despoten in de Golf zijn nerveus sinds de regering-Obama zich terugtrok uit Irak (uiteraard ongewild) en de VS in 2015 het nucleaire akkoord met Iran ondertekenden. Het was in deze context dat de twee tirannieke regimes van Saoedi-Arabië en de VAE besloten hun krachten te bundelen. hun bondgenootschap met Israël. (De relatie tussen Israël en de Golfstaten gaat vele jaren terug, tot de oorlog in Jemen in de jaren zestig, die de twee partijen bij elkaar bracht).

Klanten achterlaten 

De terugtrekking van de VS stuitte ook in Washington DC op grote consternatie: de media-elite investeert nu net zo in de permanente oorlogen als de militaire top – waarschijnlijk nog meer omdat de journalisten niet hoeven te vechten of te sterven. De terugtrekking van Amerika uit Afghanistan en de vlucht van de loyale Amerikaanse cliënt Ashraf Ghani en de corrupte topelite waren opnieuw een herinnering aan de Golfdespoten dat de VS niet zouden aarzelen hun cliënten achter te laten als hun belangen dat dicteerden.

Sinds de sjah van Iran in 1979 uit de macht werd gezet, hebben de Golfregimes hun militaire alliantie met de VS geconsolideerd en hun honger naar exorbitante wapenaankopen vergroot. Maar die regimes zijn zich ervan bewust dat ze niet in hun eentje oorlogen kunnen voeren en winnen. De ‘storm van vastberadenheid’ (de officiële Saoedische naam voor de wrede oorlog tegen Jemen) legde de incompetentie en zwakte van de Saoedische strijdkrachten bloot, ondanks westerse hulp en betrokkenheid.

Volgens recente cijfers zullen de despoten in de Golf waarschijnlijk hun afhankelijkheid van Israël als belangrijkste regionale ondersteuner, handhaver en leverancier van spionagetechnologie vergroten. openbaringen. Het is niet vergezocht om van de Golfstaten te verwachten dat zij (in ruil voor genereuze financiële bijdragen) Israëlische militaire inzet op hun eigen grondgebied zullen vragen. Israël kan het zich, gezien zijn omvangrijke bezetting en agenda van agressie, waarschijnlijk niet veroorloven om te veel soldaten uit te lenen. Maar militaire adviseurs zullen in de Golfstaten gestationeerd worden – als ze dat al niet zijn. Voorheen concentreerde de samenwerking tussen de Golfregeringen en Israël zich op inlichtingen. De volgende fase zal meer militair zijn.

Wat de Golfregimes hopen van de Amerikaanse bezettingen in het Midden-Oosten is dat de VS hun troepen voor onbepaalde tijd in de regio zullen houden. Golfregimes (samen met Israël) hebben geïnvesteerd in de bevordering van Iraanse dreigingen, evenals in sektarische agitatie tussen soennieten en sjiieten in de hele moslimwereld. Eén reden is het ondermijnen van de geloofsbrieven van verschillende groepen die strijden tegen de Israëlische bezetting.

Arabisch publiek ziet Israëlische dreiging

Verzetsbewegingen in Libanon en Gaza tegen Israël hebben zowel Hamas als Hezbollah lofbetuigingen opgeleverd van de Arabische bevolking, maar de anti-sjiitische campagne in de Golf is erin geslaagd – tot op zekere hoogte – bondgenoten van Iran in de regio te demoniseren. Toch is er de Arabische publieke opinie enquêtes geven nog steeds aan dat Israël de grootste bedreiging voor het Arabische volk blijft, ondanks de inspanningen van de Arabische regimes om Iran – en niet Israël – tot de belangrijkste en enige vijand van de Arabieren te maken. De Amerikaanse militaire aanwezigheid in het Midden-Oosten heeft het vertrouwen van de Golfregimes vergroot, vooral in de nasleep van hun mislukte militaire inspanningen: van Saoedi-Arabië in Jemen en Syrië, en van de VAE in Libië en Jemen.

Bovendien willen de Golfregimes garanties dat de VS hun cliënten en lakeien in de regio niet in de steek zullen laten. De regimes die de VS in de regio hebben gevestigd, of dat nu in Irak of Afghanistan is na de Amerikaanse bezetting, zijn volkomen corrupt en hebben weinig verband met democratie. Ze zijn een versie van de corrupte systemen van de Golf.

De snelle ineenstorting van de Afghaanse regering na de terugtrekking van de VS heeft de despoten van de Golf bang moeten maken. Hier werd tenslotte een burgerregering aangeprezen als een burgerlijk en civiel alternatief voor de Taliban, en toch leek deze een kleinere volksbasis te hebben dan de Taliban zelf.

De VS hebben geen geschiedenis van het ondersteunen van goed bestuur of democratie in de regio. Corrupt en ondemocratisch bestuur is in ieder geval de favoriete regeringsvorm van de VS, omdat het zijn dominantie faciliteert en zijn economische belangen bevordert. Een democratisch Saoedi-Arabië of de VAE zouden geen miljarden uitgeven aan wapenaankopen en zouden de betrekkingen met Israël niet normaliseren. Ze zouden zeker niet olie produceren en prijzen volgens de wensen van de Amerikaanse president.

Het is niet zo dat de Golfregimes wankelen of dat ze te maken krijgen met interne gewapende oppositie, hoewel de dreiging voor de heersers van Bahrein in 2011 zeer reëel was en het regime zou zijn ingestort zonder de militaire interventie (met steun van de VS) van het Saoedische regime. .

Het is waarschijnlijk dat de VS de Israëlisch-Golfalliantie voldoende speelruimte zullen geven om in de hele regio agressie te plegen en moorden te plegen. Die regimes houden zich immers aan de Amerikaanse definitie van terrorisme. Maar de regeringen van de Golfstaten zullen te lijden hebben onder een afnemende legitimiteit, omdat zij de schuld zullen delen voor de eindeloze Israëlische agressie in de regio.

Het zal niet gemakkelijk zijn voor Golfdespoten om te blijven beweren dat zij het Arabisme vertegenwoordigen tegenover een Perzische staat, terwijl zij deelnemen aan gezamenlijke militaire en inlichtingenavonturen met Israël. Alleen wanneer deze avonturen andere Amerikaanse bondgenoten schade berokkenen (zoals de belegering van Qatar) zullen de VS ingrijpen om hun klanten in bedwang te houden.

De VS zullen deze Golf-tirannen blijven verdedigen en steunen. Het is niet verrassend hoeveel steunbetuigingen aan het Saoedische regime zijn afgelegd door functionarissen van de regering-Biden – nadat Biden zelf het Saoedische regime een ‘paria’ had genoemd toen hij zich kandidaat stelde voor het presidentschap.

Maar wanneer het moment komt dat despoten overweldigend door hun volk worden afgewezen, kunnen noch de VS, noch Israël hen redden. Husni Mubarak besefte dat toen het te laat was.

As`ad AbuKhalil is een Libanees-Amerikaanse hoogleraar politieke wetenschappen aan de California State University, Stanislaus. Hij is de auteur van de Historisch Woordenboek van Libanon (1998) Bin Laden, de islam en Amerika's nieuwe oorlog tegen terrorisme (2002) en De strijd om Saoedi-Arabië (2004). Hij twittert als @assadabukhalil

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.